திருவிளையாடற் புராணம் திருவாலவாய்க் காண்டம் - பாகம் 1

1. Home
2. Tamil Literary
3. பக்தி நூல்கள்
4. திருவிளையாடற் புராணம் திருவாலவாய்க் காண்டம் - பாகம் 1

பக்தி நூல்கள்

Back

திருவிளையாடற் புராணம் திருவாலவாய்க் காண்டம் - பாகம் 1
பரஞ்சோதி முனிவர்

---

பரஞ்சோதி முனிவர் அருளிய
திருவிளையாடற் புராணம் (திருவாலவாய் மான்மியம்)
மூன்றாவது - திருவாலவாய்க் காண்டம் - பாகம் 1 ( படலம் 49- 65)

உள்ளடக்கம்
மூன்றாவது - திருவாலவாய்க் காண்டம்

49. திருவாலவாயான படலம்	(2322- 2349 )
50. சுந்தரப் பேரம்பெய்த படலம்	(2350 - 2393)
51. சங்கப் பலகை கொடுத்த படலம்	(2394 -2432 )
52. தருமிக்குப் பொற்கிழி அளித்த படலம்	(2433- 2539 )
53. கீரனைக் கரையேற்றிய படலம்	(2540 -2566 )
54. கீரனுக்கு இலக்கணம் உபதேசித்த படலம்	(2567 - 2596 )
55. சங்கத்தார் கலகம் தீர்த்த படலம்	(2597 -2610 )
56. இடைக் காடன் பிணக்குத் தீர்த்த படலம்	(2611- 2648 )
57. வலை வீசின படலம்	(2649 - 2712 )
58. வாதவூரடிகளுக்கு உபதேசித்த படலம்	(2713 - 2798 )
59. நரி பரியாக்கிய படலம்	(2799 -2925 )
60. பரி நரியாக்கி வைகை அழைத்த படலம்	( 2926- 2991 )
61. மண் சுமந்த படலம் சுபம்	(2992- 3105 )
62. பாண்டியன் சுரம் தீர்த்த படலம்	(3106 -3173 )
63. சமணரைக் கழுவேற்றிய படலம்	(3174 -3255 )
64. வன்னியும் கிணறும் இலிங்கமும் அழைத்த படலம்	(3256 - 3310)
65. அருச்சனைப் படலம்	(3311-3363 )

--------------------

49. திருவாலவாயான படலம் (2322 - 2349)

2322. பாய் உடையார் விடுத்த பழி அழல் வழுதி உடல் குளிப்பப்
        பதிகம் ஓதும்
சேய் உடையார் அணைந் திளைக்கும் செவியுடையார்
        அளவு இறந்த திசைகள் எட்டும்
தோய் உடையார் பொன் இதழித் தொடையுடையார் விட
        அரவும் சுற்றும் ஆல
வாய் உடையார் புகழ் பாடப் பெறு வேமேல் வேண்டுவது
        இம் மனித யாக்கை.

2323. வேதன் நெடு மால் ஆதி விண் நாடர் மண் நாடர் விரத
        யோகர்
மாதவர் யாவரும் காண மணி முறுவல் சிறிது அரும்பி
        மாடக் கூடல்
நாதன் இரு திருக் கரம் தொட்டு அம்மியின் மேல்
        வைத்தகையான் நாட்டச் செல்வி
பாதமலர் எழுபிறவிக் கடல் நீந்தும் புணை என்பர் பற்று
        இலாதோர்.

2324. ஓலவாய் மறைகள் தேறா ஒருவன் தன் உலகம் தன்னைச்
சேலவாய் உழலும் நாரைக்கு அருளிய செயல் ஈது அம்ம
நீலவாய் மணி நேர் கண்ட நெடிய நான் மாடக் கூடல்
ஆலவாய் ஆகச் செய்த அருள் திறம் எடுத்துச் சொல்வாம்.

2325. சித்திர மேரு வென்ற திரண்ட தோள் சுகுணன் பின்பு
சித்திர விரதன் சித்ர பூடணன் திண்தேர் வல்ல
சித்திர துவசன் வென்றிச் சித்திர வருமன் வன் தோள்
சித்திர சேனன் சீர்சால் சித்ர விக்கிரமன் என் போன்.

2326. மணி கெழு தேரி இராச மார்த்தாண்டன் இராச சூடா
மணி அணி முடி இராச சார்த்தூல வழுதி சிந்தா
மணி நிகர் துவிசராச குலோத்தமன் மடங்கா வென்றி
மணிதிகழ் பொலம் பூண் ஆய் அயோதனப் பிரவீணன் மன்னோ.

2327. இயம்பரும் திறலி ராச குஞ்சரன் பரவி ராச
பயங்கரன் கைக்கும் பைந்தார் உக்கிர சேனன் பாரைச்
சயம் கெழு தோள் மேல் ஏந்து சத்துரும் சஞ்சயன் வீமத்தேர்
வயம் கெழு மன்னன் வீம பராக்கிரம வழுதி மாதோ.

2328. பெய் வளை விந்தை சேர்ந்த பிரதாப மார்த்தாண்டப் பேர்த்
தெவ்வடு சிலையான் தேர் விக்கிரம கஞ்சுகன் தேரார் போர்த்
வெளவிய சமர கோலாகலன் எனும் வாகை வேலான்
அவ்வியம் அவித்த சிந்தை அதுல விக்கிரமன் என்போன்.

2329. எழில் புனை அதுல கீர்த்தி என இருபத்திரண்டு
வழி வழி மைந்தர் ஆகி வையகம் காத்த வேந்தர்
பழி தவிர் அதுல கீர்த்தி பாண்டியன் தன்பால் இன்பம்
பொழிதர உதித்த கீர்த்தி பூடணன் புரக்கும் நாளில்.

2330. கரும் கடல் ஏழும் காவல் கரை கடந்து ஆர்த்துப் பொங்கி
ஒருங்கு எழுந்து உறுத்துச் சீறி உம்பரோடு இம்பர் எட்டுப்
பொரும் கட கரியும் எட்டுப் பொன் னெடும் கிரியும் நேமிப்
பெருங் கடி வரையும் பேரப் பிரளயம் கோத்தது அன்றே.

2331. அப்பெரும் சலதி வெள்ளத்து அழிந்தன அழி விலாத
எப்பெரும் பொழிலும் ஏழு திபமும் இவற்றுள் தங்கி
நிற்பன செல்வ ஆன திணைகளும் நீண்ட சென்னி
பர்ப்பத வகையும் ஈறு பட்டன ஆக அம் கண்.

2332. தேன் இழி குதலைத் தீம் சொல் சேல் நெடும் கண்ணி கோயில்
வன் இழி விமானம் பொன் தாமரை விளையாட்டின் வந்த
கான் இழி இடபக் குன்றம் கரிவரை நாகக் குன்றம்
ஆன் இழி வரை வராக வரை முதல் அழிவு இலாத.

2333. வெள்ளநீர் வறப்ப ஆதி வேதியன் ஞாலம் முன்போல்
உள்ளவாறு உதிப்ப நல்கி உம்பரோடு இம்பர் ஏனைப்
புள்ளடு விலங்கு நல்கிக் கதிர் உடல் புத்தேள் மூவர்
தள்ளரு மரபின் முன் போல் தமிழ் வேந்தர் தமையும் தந்தான்.

2334. அங்கியை மதி மரபு எனும் ஆழியுள்
தங்கிய கலை எண் நான்கு இரட்டி தன்னொடும்
பொங்கிய நிலா மதி போலத் தோன்றினான்
வங்கிய சேகர வழுதி மன்னனே.

2335. தாள் அணி கழலினான் தங்கள் நாயகன்
கோள் அணி புரிசை சூழ் கோயில் சூழ ஓர்
வாள் அணி கடி நகர் சிறிது வைக வைத்து
ஆள் அரி யேறு என அவனி காக்கும் நாள்.

2336. செய்யகோன் மனு வழி செலுத்து நீர்மையால்
பொய் கெழு கலிப்பகை புறம் தந்து ஓடத்தன்
வையகம் பல்வளம் சுரப்ப வைகலும்
மெய் கெழு மன்பதை மிக்காஅல் அரோ.

2337. பல்கு உறு மானுடப் பரப்பு எலாம் ஒருங்கு
கல் குற விடங்குறைவாக வாய் மதுப்
பில்குறு தாரினான் பிறை முடித்தவன்
மல்குறு கோயிலின் மருங்கர் எய்தினான்.

2338. கறை அணி கண்டனைத் தாழ்ந்து கை தொழுது
இறையவ நின் அருள் வலியின் இந்நிலப்
பொறையது ஆற்று வேற்கு ஈண்டு இப்போது ஒரு
குறையது உண்டாயினது என்று கூறுவான்.

2339. இத்தனை மாக்களும் இருக்கத் தக்கதாப்
பத்தனம் காணவிப் பதிக்கண் ஆதியே
வைத்து அறை செய்திடும் வரம்பு காண்கிலேன்
அத்தம் அற்று அதனை இன்று அறியக் காட்டு என்றான்.

2340. நுண்ணிய பொருளினும் நுண்ணிது ஆயவர்
விண் இழி விமான நின்று எழுந்து மீனவன்
திண்ணிய அன்பினுக்கு எளிய சித்தராய்ப்
புண்ணிய அருட் கடல் ஆகிப் போதுவார்.

2341. பாம்பினால் கடி சூத்திரம் கோவணம் பசும் தாள்
பாம்பினால் புரிநூல் சன்ன வீரம் வெம் பகு வாய்ப்
பாம்பினால் குழை குண்டலம் பாத கிண் கிணி நாண்
பாம்பினால் கர கங்கணம் பரித்தனர் வந்தார்.

2342. வந்த யோகர் மா மண்டப மருங்கு நின்று அம்கைப்
பந்த ஆலவாய் அரவினைப் பார்த்து நீ இவனுக்குக்
இந்த மாநகர் எல்லையை அளந்து காட்டு என்றார்
அந்த வாள் அரா அடிபணிந்து அடிகளை வேண்டும்.

2343. பெரும் இந் நகர் அடியனேன் பெயரினால் விளங்கக்
கருணை செய்தி என்று இரந்திடக் கருணை அம் கடலும்
அருள் நயந்து நேர்ந்து அனையதே ஆகெனப் பணித்தான்
உருகெழும் சின உரகமும் மெல் எனச் செல்லா.

2344. கீழ்த் திசைத் தலைச் சென்று தன் கேழ் கிளர் வாலை
நீட்டி மா நகர் வலம் பட நிலம் படிந்து உடலைக்
கோட்டி வாலை வாய் வைத்து வேல் கொற்றவற்கு எல்லை
காட்டி மீண்டு அரன் கங்கணம் ஆனது கரத்தில்.

2345. சித்தர் தம் சின கரத்து எழுந்து அருளினார் செழியன்
பைத்த ஆலவாய் கோலிய படி சுவர் எடுத்துச்
சுத்த நேமிமால் வரையினைத் தொட்டு அகழ்ந்து எடுத்து
வைத்தது ஆம் என வகுத்தனன் மஞ்சு சூழ் இஞ்சி.

2346. தென் திசைப் பரங் குன்றமும் வடதிசை இடபக்
குன்றமும் குடக் கேடக நகரமும் குணபால்
பொன்றல் அம் கிழித்து எழு பொழில் பூவண நகரும்
என்று நால் பெரு வாயில் கட்கு எல்லையாய் வகுத்தான்.

2347. அனைய நீள் மதில் ஆலவாய் மதில் என அறைவர்
நனைய வார் பொழில் நகரமும் ஆலவாய் நாமம்
புனையல் ஆயது எப்போதும் அப் பொன்னகர் தன்னைக்
கனைய வார் கழல் காலினான் பண்டு போல் கண்டான்.

2348. கொடிகள் நீள் மதில் மண்டபம் கோபுரம் வீதி
கடி கொள் பும் பொழில் இன்னவும் புதியவாக் கண்டு
நெடிய கோளகை கிரீடம் வாள் நிழல் மணியால் செய்து
அடிகள் சாத்திய கலன்களும் வேறு வேறு அமைத்தான்.

2349. பல்வகைப் பெரும் குடிகளின் பரப்பு எலாம் நிரப்பிச்
செல்வ வானவர் புரந்தரன் புரத்தினும் சிறப்ப
மல்லன் மா நகர் பெருவளம் துளும் பிட வளர்த்தான்
தொல்லை நாள் குலசேகரன் போல் வரு தோன்றல்.

திருவாலவாயான படலம் சுபம்
----------------------

50. சுந்தரப் பேரம்பெய்த படலம் (2350 -2393 )

2350. அம் கணர் உரகம் அணிந்து அருள் வடிவம் அடைந்து
        அரசு அகம் மகிழக்
கங்கண விட அரவம் கொடு கடி நகர் கண்டு அருண்
        முறை இதுவாம்
சங்கு அணி குழையினர் பஞ்சவன் வழிபடு தம் பெயர்
        எழுதிய கூர்
வெம் கணை கொடு வன் படை முடுகிய வென்றியை
        இனி மொழிவாம்.

2351. வெம் கயல் நீள் கொடி வங்கிய சேகரன் வெண்குடை
        நீழலின் வாய்
வங்கம் உலாவிய தெண் கடல் ஞாலம் அடைந்து ஐயுள்
        மாசு அறு சீர்ச்
செம் கமல ஆலய மங்கையும் வாலிய திண் பதும அலயம்
        மேல்
நங்கையும் ஓவற மங்கல மான நயம் பெற வாழ்வு உறு
        நாள்.

2352. வேழ மறப்படை சூழ எதிர்த்தவர் வீறு கொடுத்து அடியில்
தாழ அடர்த்தி கல் வாகை தொடுத்து அலர் தார் புனை விக்கிரமச்
சோழன் மதிக்குல நாயகனைப் பொரு சூள் கருதிக் தொலையா
ஆழ் கடலுக்கு இணை ஆம் அனிகத் தொடு மாட அமருக்கு எழுவான்.

2353. கயபதி காய்சின நரபதி பாய் துரகத பதியே முதலா
வயமிகு தோள் வட திசையின் நராதிபர் வலி கெழு சேனையினோடு
இயம் இடி ஏரி இமிழ் இசை என வாய்விட விரதம் ஏறி நடாய்ப்
பயன் மலி காவிரி நதி அருகே உறை பதி கொடு மேயினன் ஆல்.

2354. சிலைத்து எழு செம்பியன் வெம் படை மள்ளர் செயிர்த்து
        மதிக் கடவுள்
குலத்தவன் நாட்டில் இருந்து எழில் ஆன் நிரை கொண்டு
        குறும்பு செய்து
மலர்த்தம் ஏரி உடைத்து நகர்க்கு வரும் பல பண்டமும்
        ஆறு
அலைத்து முடுக்கி நடுக்கம் விளைத்து அமர்க்கு அடி
        இட்டனர் ஆல்.

2355. மாறன் அறிந்து இனி என் செய்தும் நேரியன் வன்
        படையோ அளவு இன்று
ஏறி எதிர்ந்து அமர் ஆடல் எனக்கு அரிது இக் குறையைப்
        பிறையோடு
ஆறு அணி பூரண சுந்தரன் எந்தை அடித்தல முன்
        குருகாக்
கூறி இரந்து வரம் பெறுகென் இறை கோயில் அடைந்தனன்
        ஆல்.

2356. அடைந்து பணிந்து அருள் நாயகனே அடியேனொடு
        விக்கிரமன்
தொடர்ந்து அமர் ஆடல் அயல் புல மன்னர்
        தொகையொடு பாசறை வாய்ப்
படர்ந்து இறை கொண்டனனே பொர ஒத்த பதாதி எனக்கு
        இலையே
மிடைந்து வரும் படை மிக்க விடத்து அரண் வேறு
        உளதோ இறைவா.

2357. என்னை இனிச் செயும் ஆறு என மாறன் இரந்து
        மொழிந்திடலும்
முன்னவன் வான் இடை நின்று அசரீரி மொழிந்து
        அருள்வான் முதல் நீ
அன்னவனோடு அமர் ஆடு பின் நாமும் அடைந்து
        உதவித் துணையாய்
நின்னது வாகை எனப் பொருகின்றனன் நீ இனி அஞ்சல்
        என.

2358. சிந்தை களித்து இரு கண் துளித்து இரு செம்கை குவித்து இறைவன்
அந்தி மதிச்சடை அந்தணனைத் தொழுது அன்று புறப்பட முன்
வந்தனன் ஒற்றுவன் அந்தி வரைக்கயல் வந்தது விக்கிரமன்
வெம் தறு கண் படை என்று அரசற்கு விளம்பினன் அப்பொழுதே.

2359. அரசனின் இயம் பல அதிர வலம்புரி அலற வலங்கு உளை
        மான்
இரதம் அணைந்திட விசை கொடு சிந்தை பினிட வலவன்
        கடவப்
புரசை நெடும் கரி திரை எறியும் கடல் பொரு
        பரிவிண்தொடு தேர்
விரைசெய் நறும் தொடை விருதர் கணம் புடைவிரவ
        நடந்தனன் ஆல்.

2360. அளந்து சூழ் திரு ஆலவாய் மதில் இன்புறத் தக
        ஆழிபோல்
வளைந்த சோழ நெடும் படைக்கு எதிர் வஞ்சி வேய்ந்து
        எழு பஞ்சவன்
கிளர்ந்த சேனை அதிர்ந்து கிட்டின கிட்டி அவ் இரு
        படைஞரும்
களம் சிறந்திட வஞ்சினம் கொடு கை வகுத்து அமர்
        செய்வர் ஆல்.

2361. சையம் ஒத்து எழு தேரினாரொடு சையம் ஒத்து எழு தேரரும்
மையன் மைக்கரி வீர ரோடு எதிர் மையன் மைக்கரி வீரரும்
கொய்யுளைப் பரி வயவரோடு இகல் கொய்யுளைப் பரி வயவரும்
கை அழல் படை வீசி மின் விடு கார் எனப் பொருவார் அரோ.

2362. முடங்கு வெம் சிலை வில்லவ ரோடு முடங்க வெம் சிலை வில்லரும்
விடங்கலுழ்ந்திடு வேலரோடு விடம் கலுழ்ந்திடும் வேலரும்
இடம்கை தோல் வல வாளரோடு இடங்கை தோல் வல வாளரும்
மடங்கல் ஏறு மடங்கல் ஏறு மலைப் பது என்ன மலைப்பர் ஆல்.

2363. அரவினன் நில அம்புயம் பொறை ஆற்று மீனவன் ஆற்றல் கூர்
புரவியின் நிரை வையம் மேல் கொடு போந்த நேரியர் வேந்தன் நேர்
விரவி மின்னிய முரசு இயம்ப மிடைந்து வெம்சமர் ஆடு மாறி
இரவி தன்னொடு மதியவன் பொர ஏகினான் நிகர் ஆகும் ஆல்.

2364. துள்ளு மா ஒலி தான யாரு துளும்பும் மா ஒலி தூண்டு தேர்
தெள்ளு மா ஒலி படையொடும் படை தாக்கும் மா ஒலி பொருநர் ஆர்த்து
தெள்ளு மா ஒலி மள்ளர் பைம் கழல் ஏங்கு மா ஒலி வீங்கி அந்
தெள்ளு மா ஒலி வேறு பாடு திரிந்து கல் எனல் ஆயதே.

2365. துடித்த வாள் அரவு என்ன வீசிய தூங்கு கையின வீங்கு
        நீர்
குடித்த காரொடு கார் மலைந்திடும் கொள்கை போல
        உடன்று உடன்று
இடித்த ஆயின அசனி ஏறு இன் இருப்பு உலக்கை எடுத்து
        எறிந்து
அடித்த சோரி யொடு ஆவி சோர விழுந்த வெம் சின
        ஆனையே.

2366. எய்த வாளி விலக்குவார் பிறிது எய்யும் வாளிதம் மார்பு தோள்
செய்த போது அவர் ஆண்மை கண்டு சிரித்து வென்றி வியப்பரால்
வைத வா வடி வேல் எறிந்திட வருவதைக் குறி வழியினால்
கொய்த தார் மற வாள் எறிந்து குறைத்து வேறு படுத்துவார்.

2367. பின்னிடாது இருபடையும் ஒத்து அமர் ஆடும் எல்லை
        பெரும் படைச்
சென்னி தன் துணை ஆன உத்தர தேய மன்னவர்
        படையொடும்
துன்னி ஞாலம் முடிக்கு நாள் எழு சூறை தள்ள அதிர்ந்து
        எழும்
வன்னி என்ன உடன்று எதிர்ந்தனன் வழுதி சேனை
        உடைந்ததே.

2368. மின்னல் அங்கு இலை வாளடும் சிலை வில் இழந்தனர்
        வீரரே
பன்னல் அம் புனை தேரொடும் கரி பரி இழந்தனர்
        பாகரே
தென்னவன் பொருவலி இழந்தனன் என்று செம்பியன்
        வாகையும்
தன்னது என்று தருக்கு மேல் கொடு சங்கு எடுத்து
        முழக்கினான்.

2369. அந்த வேலையின் முன் அரும் தமது அருள் எனக்குளிர் கடிபுனல்
பந்தர் நீழல் அளித்தும் ஓடை படுத்தியும் பகை சாயவே
வந்த வேடர் அவ்வண்ணமே ஒரு மான வேட அரசாய் வலம்
சிந்த ஆகுலம் மூழ்கு மீனவன் சேனை காவலர் ஆயினார்.

2370. குன்ற வில் வேடன் சாபம் குழைவித்துச் சுந்தரேசன்
என்ற தன் நாமம் தீட்டி இட்ட கூர்ங் கணைகள் தூண்டி
வென்றனம் என்று வாகை மிலைந்து வெண்சங்கம் ஆர்த்து
நின்றவன் சேனைமீது நெறி படச் செலுத்தா நின்றான்.

2371. அம் முனை வாளி ஒவ் ஒன்று அடல் புனை நூற்று நூறு
தெம் முனைவீரர் தம்மைச் செகுத்து உயிர் உண்ண நோக்கி
இம்முனை வாளி ஒன்றுக்கு இத்துணை வலியாது என்னா
வெம் முனை மற வேல் சென்னி வியந்து அனுமானம் எய்தா.

2372. அன்ன கூர் வாளி தன்னைக் கொணர்க என அதனை வாசித்து
இன்னது சுந்தரேசன் என வரைந்திருப்பது ஈது
தென்னவற்கு ஆலவாயன் துணை செய்த செயல் என்று அஞ்சிப்
பொன்னி நாடு உடையான் மீண்டு போகுவான் போகுவானை.

2373. செருத்துணை ஆகி வந்த உத்தர தேயத்து உள்ளார்
துருக்கர் ஒட்டியர் வேறு உள்ளார் யாவரும் சூழ்ந்து நில் என்று
உருத்தனர் வைது நீ போர்க்கு உடைந்தனை போதி ஈது உன்
கருத்து எனின் ஆண்மை யாவர் கண்ணது உன் மானம்
என்னாம்.

2374. செல்லலை வருதி என்னாச் செயிர்த்து எழுந்து இடியின் ஆர்த்துக்
கல் எழு அனைய திண்தோள் கௌரியன் மடைமேல் சென்று
வில் இற வலித்து வாங்கி வேறு வேறு ஆகி நின்று
சொல்லினும் கடிய வாளி தொடுத்தனர் விடுத்தார் தூர்த்தார்.

2375. வடுத்தவா மருமச் செம்புண் மற மகனாகி நின்ற
கடுத்தவா மிடற்று முக்கண் கண்ணுதல் சாமி தான் முன்
எடுத்தவா அக வில் என்ன இரும் சிலை வாளி ஒன்று
தொடுத்த ஆடவர் தாம் விட்ட சுடு சரம் தொலைத்துப் பின்னும்.

2376. பத்து அம்பு தொடுத்து நூற்றுப் பத்து மான் தேரைச்
        சாய்த்தான்
பத்து அம்பு தொடுத்து நூற்று பத்து வெம் களிற்றை
        மாய்த்தான்
பத்து அம்பு தொடுத்து நூற்றுப் பத்து வாம் பரியைக்
        கொன்றான்
பத்து அம்பு தொடுத்து நூற்றுப் பத்து மானுடரை
        வென்றான்.

2377. நூறு அம்பு தொடுத்து நூற்று நூறு வெம் பரிமேல் எய்தான்
நூறு அம்பு தொடுத்து நூற்று நூறு வெம் கரிமேல் பெய்தான்
நூறு அம்பு தொடுத்து நூற்று நூறு தேர் சிதைய விட்டான்
நூறு அம்பு தொடுத்து நூற்று நூறு சேவகரை அட்டான்.

2378. ஆயிரம் வாளியான் நூறு ஆயிரம் பரியைக் கொன்றான்
ஆயிரம் வாளியான் நூறு ஆயிரம் கரியை வென்றான்
ஆயிரம் வாளியான் நூறு ஆயிரம் தேரைச் சாய்த்தான்
ஆயிரம் வாளியான் நூறு ஆயிரம் பேரைத் தேய்த்தான்.

2379. தடிந்தன தோளும் தாளும் தகர்ந்தன சென்னி மண்ணில்
படிந்தன மடிந்தோர் யாக்கை பரிந்தன தும்பைத் தாமம்
மடிந்தன மையல் யானை மாண்டன தாண்டும் பாய்மான்
ஒடிந்தன கொடிஞ்சி மான் தேர் ஒதுங்கின ஒழிந்த சேனை.

2380. ஆவி முன் ஏகத் தாமும் அருக்க மண்டலத்து ஆரு ஏகத்
தாவுவ என்ன ஆடும் தலை பல சிலைவாள் பட்டுக்
கூவிளி எழுத்து விழும் குறைத்தலை ஆடப் பாதிச்
சாவு உடல் நின்று கைகள் கொட்டுவ தாளம் என்ன.

2381. தறை விழத் தனது சென்னி வீட்டினர் தம்மை நின்ற
குறை உடல் கை வேல் குத்தி நூக்குவ குரவை பாடி
எறி பது தலைகள் வாய்மென்று எயிறது கறித்து வீழ்ந்து
கருவின மார்பம் தட்டி நிற்பன கவந்தயாக்கை.

2382. ஒரு வழிப் பட்டு வீழும் இருதலை ஒன்றற்கு ஒன்று
மருவிய கேண்மைத்து ஆகி வால் எயிறு இலங்க நக்குப்
பிரிவு அற வந்தாய் நீயும் என்று எதிர் பேசிப் பேசிப்
பரிவு உற மொழிந்து மோந்து பாடி நின்று ஆடல் செய்த.

2383. மாக வாறு இயங்கு சேனம் வல் இருட் குவை இன் அன்ன
காகம் வன் கழுகு வெம்போர்க் களன் இடை அவிந்து வீழ்ந்தோர்
ஆகம் மேல் சிறகு ஆதிக் கொண்டு அசைவன வேடை நீக்கப்
பாகம் நின்று ஆல வட்டம் பணிப்பன போன்ற அன்றே.

2384. வெள்ளமாச் சோரி ஈர்ப்ப மிதக்கின்ற தேர்கள் வெம்பேய்ப்
பிள்ளைகள் மூழ்கிக் கீழ் போய் மறித்து என வீழ்வ
தெள்ளுநீர்க் கடலின் மீதூர் சிதைக்கல நிரையும் தாக்கித்
துள்ளி மற்று அவற்றைச் சாய்க்கும் சுறவமும் போன்ற அன்றே.

2385. கத்தி நின்று ஒருபால் ஈர்ப்பக் கருங் கொடி சேனம் துண்டம்
கொத்தி நின்று ஒருபால் ஈர்ப்பக் குட வயிற்று அழல் கண் பூதப்
பத்தி நின்று ஒருபால் ஈர்ப்பப் பட்டவர் ஆகம் கூளி
பொத்தி நின்று ஒருபால் ஈர்ப்ப அம் பொறி போல மன்னோ.

2386. துடுவை வான் முறம் கால் தள்ளும் துணைச் செவி அரிசி கோட்டின்
உடுவை நேர் மணியின் குப்பை உரல் அடி உலக்கை திண்கோ
அடுகலம் கடம் திச் சோரி மத்தக அடுப்பு என்று யானைப்
படுகளம் விசயச் செல்வி அடுமடைப் பள்ளி மானும்.

2387. பிணத்தினைக் கோலி புண் நீர் ஆற்றினை பெருக்கி
        உண் பேய்க்
கணத்தினை உதைத்து நூக்கிக் கரை உடைத்து ஒருவன்
        பூதம்
நிணத்தொடும் வரும் அந் நீத்தம் நேர் பட விருந்து
        கையால்
அணைத்து வாய் மடுக்கும் வைகை அருந்திய பூதம்
        என்ன.

2388. புரத்தினுள் உயர்ந்த கூடல் புண்ணியன் எழுதி எய்த
சரத்தினுள் அவிந்தார் சென்னிக்கு உற்றுழிச் சார்வாய் வந்த
அரத்தினை அறுக்கும் வை வேல் அயல் புல வேந்தர் நச்சு
மரத்தினை அடுத்து சந்துங் கதழ் எரி மடுத்தது என்ன.

2389. மாசு அறு காட்சியான் தன் வாளியால் அவிந்தோர் தம்மை
மூசு வண்டு என்னச் சூழ்ந்து மொய்த்தன பைத்த கூளி
காய் சினச் சேனம் காகம் கழுகு இனம் பற்றி ஈர்த்துப்
பூசல் இட்டு ஒன்றோடு ஒன்று போர் செய்வான் தொடங்கிற்று அம்ம.

2390. வெம்சின மறக்கோன் நம்பி விடுகணை வெள்ளத்து ஆழ்ந்து
வஞ்சினம் உரு தன் சேனை மடிந்தது கண்டு மாழாந்து
எஞ்சின படையும் சூழ ஏதிலார் நகையும் சூழத்
துஞ்சின மறமும் சூழச் சோழனும் உடைந்து போனான்.

2391. வில்லொடு மேகம் அன்ன வெம்சிலை வேட வேந்தன்
மல்லொடு பயின்ற தென்னவன் மலர் முகச் செவ்வி நோக்கி
அல்லொடு மதி வந்தது என்ன அருள் நகை சிறிது பூத்துச்
செல்லொடு பகை போல் கொண்ட திரு உரு மறைந்து போனான்.

2392. பாடுவாய் அளி தேன் ஊட்டும் பைந்தொடைச் செழியன் வென்றிக்
கோடுவாய் வைத்திட்டு ஆர்த்துக் குஞ்சர முகட்டில் ஏறித்
தோடுவாய் கிழிக்கும் கண்ணார் மங்கலம் துவன்றி ஏந்த
நீடுவார் திரை நீர் வேலி நீள் மதி நகரில் புக்கான்.

2393. சிலைவில் சேவகம் செய்து வாகை வாங்கித் திரு அளித்த
        சேவகற்குச் சிறந்த பூசை
நிலை நித்தாய் மணிப் பொலம் பூண் இறு விச் சாத்தி
        நிழல் விரிக்கும் வெயில் மணியான் நெடிய மேரு
மலைவில் தான் என்ன வரிச் சிலையும் நாமம் நாமம்
        வரைந்த கடும் கூர்ங் கணையும் வனைந்து சாத்தி
அலைவித்து ஆழ் கடல் உலகுக் அகலச் செங்கோல்
        அறம் பெருக்கும் வங்கிய சேகரன் ஆம் அண்ணல்.

சுந்தரப் பேரம்பெய்த படலம் சுபம்
------------------

51. சங்கப் பலகை கொடுத்த படலம் (2394 - 2432)

2394. வேடு உரு ஆகி மேரு வில்லி தன் நாமக் கோல் எய்து
ஆடு அமர் ஆடித் தென்னன் அடுபகை துரந்த வண்ணம்
பாடினம் சங்கத்தார்க்குப் பகை தந்து அவரோடு ஒப்பக்
கூடி முத் தமிழின் செல்வம் விளக்கிய கொள்கை சொல்வாம்.

2395. வங்கிய சேகரன் கோல் வாழும் நாள் மேலோர் வைகல்
கங்கை அம் துறை சூழ் கன்னிக் கடிமதில் காசி தன்னில்
பங்கயசூ முளரிப் புத்தேள் பத்து வாம் பரிமா வேள்வி
புங்கவர் மகிழ்ச்சி தூங்க மறை வழி போற்றிச் செய்தான்.

2396. நிரப்பிய வழி நாள் நவ் நீர் ஆடுவான் நீண்ட வீணை
நரப்பிசை வாணி சாவித்திரி எனும் நங்கை வேத
வரப்பிசை மநு ஆம் ஆயத்திரி எனும் மடவா ரோடும்
பரப்பிசைக் கங்கை நோக்கிப் படருவான் எல்லை.

2397. நானவார் குழலினாரம் மூவருள் நாவின் செல்வி
வான ஆறு இயங்கும் விஞ்சை மாதராள் ஒருத்தி பாடும்
கானவாறு உள்ளம் போக்கி நின்றனள் கமலயோனி
ஆனவால் அறிவன் ஏகி அந் நதிக் கரையைச் சேர்ந்தான்.

2398. நாமகள் வரவு தாழ்ப்ப நங்கையர் இருவரோடும்
தாமரைக் கிழவன் மூழ்கித் தடம் கரை ஏறும் எல்லைப்
பாமகள் குறுகி என்னை அன்றி நீ படிந்த வாறு என்
ஆம் என வெகுண்டாள் கேட்ட அம்பயத்து அண்ணல் சொல்வான்.

2399. குற்றம் நின் மேலது ஆக நம்மை நீ கோபம் கொள்வது
எற்று என வினைய தீங்கை எண்ணறு மாக்கள் தோற்றம்
உன் தனை ஒழித்தி என்னா உரைத்தனன் சாபம் ஏற்கும்
பொன் தொடி மடந்தை அஞ்சிப் புலம்பு கொண்டு அவலம் பூண்டாள்.

2400. ஊன் இடர் அகன்றோய் உன் ஆருயிர்த் துணை ஆவேன்இந்த
மானிட யோனிப் பட்டு மயங்கு கோ என்ன வண்டு
தேனிடை அழுந்தி வேதம் செப்பும் வெண் கமலச் செல்வி
தாள் இடர் அகல நோக்கிச் சதுர் முகத் தலைவன் சாற்றும்.

2401. முகிழ்தரு முலை நின் மெய்யா முதல் எழுத்து ஐம் பத் தொன்றில்
திகழ்தரு ஆகார் ஆதி ஹாகாரம் ஈறாச் செப்பிச்
புகழ் தரு நாற்பத்து எட்டு நாற்பத்து எண் புலவர் ஆகி
அகழ் தரு கடல்சூழ் ஞாலத்து அவதரித்து இடுவாக.

2402. அத் தகு வருணம் எல்லாம் ஏறி நின்று அவற்றின்
மெய்த்தகு தன்மை எய்தி வேறு வேறு இயக்கம் தோன்ற
உய்த்திடும் அகாரத்திற்கு முதன்மையாய் ஒழுகும் நாதர்
முத்தமிழ் ஆலவாய் எம் முதல்வர் அம் முறையான் மன்னோ.

2403. தாம் ஒரு புலவர் ஆகித் திரு உருத் தரித்துச் சங்க
மாமணிப் பீடத்து ஏரி வைகியே நாற்பத்து ஒன்பது
ஆம் அவர் ஆகி உண்ணி நின்று அவர் அவர்க்கு அறிவு தோன்றி
ஏமுறப் புலமை காப்பார் என்றனன் கமலப் புத்தேள்.

2404. அக்கரம் நாற்பத்து எட்டும் அவ்வழி வேறு வேறு
மக்களாய்ப் பிறந்து பல் மாண் கலைகளின் வகைமை தேர்ந்து
தொக்க ஆரியமும் ஏனைச் சொல் பதினெட்டும் ஆய்ந்து
தக்க தென் கலை நுண் தேர்ச்சிப் புலமையில் தலைமை சார்ந்தார்.

2405. கழுமணி வயிரம் வேந்த கலன் பல அன்றிக் கண்டிக்
கொழுமணிக் கலனும் பூணும் குளிர்நிலா நிற்று மெய்யர்
வழுவறத் தெரிந்த செம் சொல் மாலையால் அன்றி ஆய்ந்த
செழு மலர் மாலையானும் சிவ அர்ச்சனை செய்யும் நீரார்.

2406. புலம் தொறும் போகிப் போகிப் புலமையால் வென்று வென்று
மலர்ந்த தண் பொருனை நீத்த வளம் கெழு நாட்டில் வந்து
நிலம் தரு திருவின் ஆன்ற நிறை நிதிச் செழியன் செம் கோல்
நலம் தரு மதுரை நோக்கி நண்ணுவார் நண்ணும் எல்லை.

2407. பல பல கலைமாண் தேர்ச்சிப் பனுவலின் பயனாய் நின்ற
அற்புத மூர்த்தி எந்தை ஆலவாய் அடிகள் அங்கு ஓர்
கற்பமை கேள்வி சான்ற கல்வியின் செல்வர் ஆகிச்
சொற்பதம் கடந்த பாதம் இரு நிலம் தோய வந்தார்.

2408. அவ் இடை வருகின்றாரை நோக்கி நீர் யாரை நீவிர்
எவ்விடை நின்றும் போது கின்றனிர் என்ன அன்னார்
வெவ்விடை அனையீர் யாங்கள் விஞ்சையர் அடைந்தோர் பாவம்
வெளவிடு பொருனை நாட்டின் வருகின்றேம் என்ன லோடும்.

2409. தனி வரு புலவர் நீவிர் தண் தமிழ் ஆலவாய் எம்
நனி வரு கருணை மூர்த்தி கனைகழல் இறைஞ்சல் வேண்டும்
இனி வருகென்ன நீரே எங்களுக்கு அளவு இல் கோடி
துனி வரு வினைகள் தீர்க்கும் சுந்தரக் கடவுள் என்றார்.

2410. மறையினால் ஒழுகும் பன்மாண் கலைகள் போல் மாண்ட
        கேள்வித்
துறையின் ஆறு ஒழுகும் சான்றோர் சூழ மீண்டு ஏகிக்
        கூடல்
கறையினார் கண்டத்தாரைப் பணிவித்துக் கரந்தார்
        ஒற்றைப்
பிறையினார் மகுடத் தோற்றத்தார் அறிஞராய் வந்த
        பெம்மான்.

2411. விம்மிதம் அடைந்து சான்றோர் விண் இழி விமானம் மேய
செம்மலை வேறு வேறு செய்யுளால் பரவி ஏத்திக்
கைம் மலை உரியினார் தம் கால் தொழுது இறைஞ்சி மீண்டு
கொய்ம் மலர் வாகைச் செவ்வேல் செழியனைக் குறுகிக் கண்டார்.

2412. மறவலி நேமிச் செம்கோல் மன்னவன் வந்த சான்றோர்
அறமலி கேள்வி நோக்கி அவைக்களக் கிழமை நோக்கித்
திறமலி ஒழுக்கம் நோக்கிச் சீரியர் போலும் என்னா
நிறை மலி உவகை பூத்த நெஞ்சினான் இதனைச் செய்தான்.

2413. திங்கள் அம் கண்ணி வேய்ந்த செக்கர் அம் சடில நாதன்
மங்கலம் பெருகு கோயில் வட குட புலத்தின் மாடு ஓர்
சங்க மண்டபம் உண்டாக்கித் தகைமை சால் சிறப்பு நல்கி
அங்கு அமர்ந்து இருத்திர் என்ன இருத்தினான் அறிஞர் தம்மை.

2414. வண் தமிழ் நாவினார்க்கு மன்னவன் வரிசை நல்கக்
கண்டு உளம் புழுங்கி முன்னைப் புலவர் அக் கழகத் தோரை
மண்டினர் மூண்டு மூண்டு வாது செய் ஆற்றன் முட்டிப்
பண்டைய புலனும் தோற்றுப் படர் உழந்து எய்த்துப் போனார்.

2415. இனையர் போல் வந்து வந்து மறுபுலத்து இருக்கும் கேள்வி
வினைஞரும் மதம் மேல் கொண்டு வினாய் வினாய் வாதம் செய்து
மனவலி இளைப்ப வென்று வைகுவோர் ஒன்றை வேண்டிப்
புனை இழை பாக நீங்காப் புலவர் முன் நண்ணினாரே.

2416. முந்து நூல் மொழிந்தார் தம்மை முறைமையால் வணங்கி எம்மை
வந்து வந்து எவரும் வாதம் செய்கின்றார் வரிசையாக
அந்தம் இல் புலமை தூக்கி அளப்பதாம் எம் மனோர்க்குத்
தந்து அருள் செய்தி சங்கப் பலகை ஒன்று என்று தாழ்ந்தார்.

2417. பாடிய பாணற்கு அன்று வலியவே பலகை இட்டார்
பாடிய புலவர் வேண்டில் பலகை தந்து அருளார் கொல்லோ
பாடிய புலவர் ஆகும் படி ஒரு படிவம் கொண்டு
பாடிய புலவர் காணத் தோன்றினார் பலகை யோடும்.

2418. சதுரமாய் அளவின் இரண்டு சாண் அதிப் பலகை அம்ம
மதியினும் வாலிது ஆகும் மந்திர வலியது ஆகும்
முதிய நும் போல் வார்க்கு எல்லாம் முழம் வளர்ந்து இருக்கை நல்கும்
இது நுமக்கு அளவு கோலாய் இருக்கும் என்று இயம்பி ஈந்தார்.

2419. நாமகள் உருவாய் வந்த நாவலர் தமக்கு வெள்ளைத்
தாமரை அமளி தன்னைப் பலகையாத் தருவது என்னக்
காமனை முனிந்தார் நல்கக் கைக் கொடு களிறு தாங்கும்
மாமணிக் கோயில் தன்னை வளைந்து தம் கழகம் புக்கார்.

2420. நாறு பூம் தாமம் நாற்றி நறும் பனி தோய்ந்த சாந்தச்
சேறு வெண் மலர் வெண் தூசு செழும் புகை தீபம் ஆதி
வேறு பல் வகையால் பூசை வினை முடித்து இறைஞ்சிக் கீரன்
ஏறினான் கபிலனோடு பரணனும் ஏறினானே.

2421. இரும் கலை வல்லோர் எல்லாம் இம் முறை ஏறி ஏறி
ஒருங்கு இனிது இருந்தார் யார்க்கும் ஒத்து இடம் கொடுத்து நாதன்
தரும் சிறு பகை ஒன்றே தன் உரை செய்வோர்க்கு எல்லாம்
சுருங்கி நின்று அகலம் காட்டி தோன்று நூல் போன்றது அன்றே.

2422. மேதகு சான்றோர் நூலின் விளை பொருள் விளங்கத் தம்மில்
ஏதுவும் எடுத்துக் காட்டும் எழுவகை மதமும் கூறும்
போதவை தௌ¤ந்த கிள்ளை பூவையே புறம்பு போந்து
வாது செய்வார்கள் வந்தான் மறுத்து நேர் நிறுத்து மன்னோ.

2423. ஆய ஆறு எண் புலவரும் ஆய்ந்து உணர்
பாய கேள்விப் பயன் பெற மாட்சியால்
தூய பாடல் தொடங்கினர் செய்து கொண்டு
ஏய வாரு இருந்தார் அந்த எல்லை வாய்.

2424. பலரும் செய்த பனுவலும் மாண் பொருள்
மலரும் செல்வமும் சொல்லின் வளமையும்
குலவும் செய்யுள் குறிப்பும் ஒத்து ஒன்றியே
தலை மயங்கிக் கிடந்த அத் தன்மையால்.

2425. வேறு பாடு அறியாது வியந்து நீர்
கூறு பாடல் இது என்றும் கோது இல் என
தேறு பாடல் இது என்றும் செஞ் செவே
மாறு பாடு கொண்டார் சங்க வாணரே.

2426. மருளு மாறு மயக்கு அற வான் பொருள்
தெருளு மாறும் செயவல்ல கள்வர் சொல்
பொருளும் ஆம் மதுரேசர் புலவர் முன்
அருளும் நாவலராய் வந்து தோன்றினார்.

2427. வந்த நாவலர் வந்திக்கும் நாவலர்
சிந்தை ஆகுலம் செய்ய மயக்குறும்
பந்த யாப்பைக் கொணர்க எனப் பாவலர்
எந்தை ஈங்கு இவை என்று முன் இட்டனர்.

2428. தூய சொல்லும் பொருளின் தொடர்ச்சியும்
ஆய நாவலர் அவ் அவர் தம் முது
ஆய பாடல் வகை தெரிந்து அவ் அவர்க்கு
ஏயவே எடுத்து ஈந்தனர் என்பவே.

2429. வாங்கு சங்கப் புலவர் மனம் களித்து
ஈங்கு நீர் எமரோடு ஒருத்தராய்
ஓங்கி வாழ்திர் என்று ஒல் எனத் தங்களைத்
தாங்கு செம் பொன் தவிசில் இருத்தினார்.

2430. பொன்னின் பீடிகை என்னும் பொன் ஆரமேல்
துன்னு நாவலர் சூழ் மணி ஆகவே
மன்னினார் நடு நாயக மாமணி
என்ன வீற்றிருந்தார் மது ரேசரே.

2431. நதி அணிந்தவர் தம் மொடு நாற்பத்து ஒன்
பதின்மர் என்னப் படும் புலவோர் எலாம்
முதிய வான் தமிழ் பின்னு முறை முறை
மதி விளங்கத் தொடுத்து அவண் வாழும் நாள்.

2432. வங்கிய சேகரன் வங்கிய சூடா மணி தன்னைப்
பொங்கி தேசார் முடி புனை வித்துப் புவி நல்கி
இங்கு இயல் பாச வினைப் பகை சாய இருந்து ஆங்கே
சங்கு இயல் வார் குழையான் அடி ஒன்றிய சார்பு உற்றான்.

சங்கப் பலகை கொடுத்த படலம் சுபம்
-----------------

52. தருமிக்குப் பொற்கிழி அளித்த படலம் (2433-2539 )

2433. சொற்குவை தேரும் பாவலர் மேவத் தொகு பீடம்
அற் குவை கண்டத்து அண்ணல் அளித்தது அறைந்தேம்ஆல்
தற்குவை தந்தால் உய்குவல் என்னும் தருமிக்குப்
பொற் குவை நல்கும் வண்ணம் எடுத்துப் புகல்கிற்பாம்.

2434. மன்னவர் மன்னன் வங்கிய சூடா மணி மாறன்
தென்னவர் ஆகித் திகிரி உருட்டும் தென்கூடல்
முன்னவர் அன்னம் கண்டு அறியாத முடிக்கு ஏற்றப்
பன் மலர் நல்கு நந்தனம் வைக்கும் பணி பூண்டான்.

2435. மாதவி பாதிரி தாதகி கூவிளம் மந்தாரம்
தாது அவிழ் மல்லிகை முல்லை இலஞ்சி தடம் கோங்கம்
வீதவழ் கொன்றை கரந்தை செழுங்கரம் வீரம் தண்
போது அவிழ் நந்தி செருந்தி குருந்தம் புன்னாகம்.

2436. முண்டகம் மென்கடி நீலம் முதல் பல முப்போதும்
எண் திசையும் கமழும் படி நந்தன மெங்கும் தேன்
உண்டு இசை வண்டு படிந்து முரன்றிட உண்டாக்கி
வண்டு இமிர் சண்பக நந்தனமும் தனி வைத்தான் ஆல்.

2437. பொய்த்திடு நுண் இடை மங்கல மங்கையர் பொன் பூண்டார்
ஒத்து எழு சண்பகம் மொய்த்து அரும்பு உடைந்து எங்கும்
வைத்திடு நந்தன வாசம் விழுங்கி மணம் கான்று
பைத்து மலர்ந்தன கண்டு மகிழ்ந்து பரித்தேரான்.

2438. செருக்கிய வண்டு விழா மலர் கொய்து தெரிந்து ஆய்ந்து
செருக்கிய இண்டை நிரைத் தொடை தொங்கல் நெடும் தாமம்
மருக்கிளர் கண்ணி தொடுத்து அணிவித்து வணங்கு ஆரூர்
கருக்கிய கண் நுதலார் திருமேனி கவின் செய்தான்.

2439. அன்ன வியன் பொழில் மா மதுரேசர் அடித்தாழ் வோன்
பொன் அவிர் சண்பக மாலை புனைந்த புதுக் கோலந்
தன்னை வியந்து இவர் சண்பக சுந்தரர் தாம் என்னா
முன்னர் இறைஞ்சினன் நிம்பம் அணிந்த முடித் தென்னன்.

2440. அன்னது ஒர் நாமம் பெற்றனர் இன்று மணிக் கூடல்
முன்னவர் அந்தத் தாமம் அவர்க்கு முடிக்கு ஏற்றும்
இன்னது ஓர் நீரார் சண்பக மாறன் என்ற பேர்
மன்னி விளங்கினன் வங்கிய சூடா மணிதானும்.

2441. சண்பக மாறன் சண்பக சுந்தரர் தம் மாடே
நண்பக மாறா நல் பணி செய்யும் நல் நாளில்
பண்பகர் சொல்லார் தம் புடை மாரன் படுபோர் மூண்டு
எண்பக வெய்யவான் ஆகிய வந்தது அன்று இளவேனில்.

2442. மனிதர் வெம் கோடை தீர்க்கும் வசந்த மென் காலும் வேறு
துனிதவிர் இளம் கால் வேண்டும் சோலையும் சோலை வேண்டும்
புனித நீர்த் தடமும் வேறு புது மலர் ஓடை வேண்டும்
பனி தரு மதியும் வேறு பால் மதி வேண்டும் காலம்.

2443. அண்ட வான்தரு மேல் சீறிச் சிவந்து எழுந்தாங்குத் தேமாத்
தண் தளிர் ஈன்று வானம் தைவர நிவந்த காசு
கொண்டு இடை அழுத்திச் செய்த குழை அணி மகளிர் போல
வண்டு இறை கொள்ளப் பூத்து மலர்ந்தன செருந்தி எல்லாம்.

2444. செம்கதிர் மேனியான் போல் அவிழ்ந்தன செழும் பலாசம்
மங்குல் ஊர் செல்வன் போல மலர்ந்தன காஞ்சித் திங்கள்
புங்கவன் போலப் பூத்த பூம் சினை மர அம் செங்கை
அம் கதிர் ஆழியான் போல் அலர்ந்தன விரிந்த காய.

2445. தரை கிழித்து எழுநீர் வைகைத் தடம் கரை எக்கர் அல்குல்
அரமே கலை சூழ்ந்து என்ன அலர்ந்து தாது உகுப்ப ஞாழல்
மரகதம் தழைத்து வெண் முத்து அரும்பிப் பொன் மலர்ந்து வாங்கும்
திரை கடல் பவளக்காடு செய்வன கன்னிப் புன்னை.

2446. ஊடினார் போல வெம்பி இலை உதிர்ந்து உயிர் அன்னாரைக்
கூடினார் போல எங்கும் குழை வரத் தழைத்து நீங்கி
வாடினார் போலக் கண்ணீர் வார மெய் பசந்து மையல்
நீடினார் அலர் போல் பூத்து நெருங்கின மரங்கள் எல்லாம்.

2447. விழைதரு காதலார் தாம் மெலிவுற மெலிந்து நெஞ்சம்
குழைவுறக் குழைந்து நிற்கும் கோதிலாக் கற்பினார் போல்
மழை அறும் கோடை தீப்பமரம் தலை வாட வாடித்
தழைவுறத் தழைத்து நின்ற தழீஇய பைங் கொடிகள் எல்லாம்.

2448. சேட்டிகைத் தென் காற்று தள்ளத் தெள் மதுச் சிதறத் தும்பி
நீட்டிசை முரலச் சாயா நின்று பூம் கொம்பர் ஆடல்
நாட்டியப் புலவன் ஆட்ட நகை முகம் வெயர்வை சிந்தப்
பாட்டிசைத்து ஆடா நின்ற பாவைமார் போன்ற அன்றே.

2449. மலர்ந்த செவ் அந்திப் போதும் வகுளமும் முதிர்ந்து வாடி
உலர்ந்து மொய்த்து அளி தேன் நக்க கிடப்பன உள்ளமிக்க
குலம் தரு நல்லோர் செல்வம் குன்றினும் தம்பால் இல்லென்று
அலந்தவர்க்கு உயிரை மாறி யாயினும் கொடுப்பர் அன்றோ.

2450. நாறிய தண் அம் தேமா நறும் தளிர் கோதிக் கூவி
ஊறிய காமப் பேட்டை உருக்குவ குயில் மென் சேவல்
வீறிய செம்கோல் வேந்தன் வெளிப்படத் தேயம் காவல்
மாறிய வேந்தன் போல ஒடுங்கின மயில்கள் எல்லம்.

2451. பொங்கரின் நுழைந்து வாவி புகுந்து பங்கயம் துழாவிப்
பைங்கடி மயிலை முல்லை மல்லிகைப் பந்தர் தாவிக்
கொங்கு அலர் மணம் கூட்டு உண்டு குளிர்ந்து மெல் என்று தென்றல்
அங்கு அங்கே கலைகள் தேரும் அறிவன் போல் இயங்கும் அன்றே.

2452. தாமரை களாஞ்சி தாங்கத் தண் குயின் முழவம் ஏங்க
மா மருது அமரும் கிள்ளை மங்கலம் இயம்பத் தும்பி
காமரம் இசைப்ப முள் வாய்க் கைதை வாள் எடுப்ப வேனில்
கோமகன் மகுடம் சூடி இருப்பது அக் குளிர் பூம் சோலை.

2453. கலையினால் நிறைந்த இந்து காந்த மண்டபத்தும் செய்த
மலையினும் எழுது மாட மருங்கினும் நெருங்கு சோலைத்
தலையினும் கமல வாவித் தடத்தினும் தண் முத்து ஆரம்
முலையினும் அன்றிக் கோடை முடிவிடம் காணார் மைந்தர்.

2454. நிலம் தரு திருவின் ஆன்ற நிழல் மணி மாடக் கூடல்
வலந்தரு தடம் தோள் மைந்தர் வானமும் வீழும் போக
நலம் தரு மகளிரோடு நாக நாடவர் தம் செல்வப்
பொலம் தரு அனைய காட்சிப் பூம் பொழில் நுகர் வான் போவார்.

2455. மாத் தாண் மதமான் எருத்தின் மடங்கல் எனச் செல்வாரும்
பூத்தார் ஒலிவாம் பரிமேல் புகர் மா எனப் போவாரும்
பார்த்தார் பரிதி என வாம் பரித்தேர் உகைத்து ஊர்வாரும்
தேத்தார் உளர் வண்டு அலம்பச் சிலம்பின் நடக்கின்றாரும்.

2456. நீலப் பிடிமேல் பிடிப்போன் நெறிக் கொள்வாரும் தரள
மாலைச் சிவிகை மிசை வெண் மலராள் எனச் செல்வாரும்
ஆலைக் கரும்பன் துணை போல் அணித்தார்ப் பரியூர்வாரும்
கோலத் தடக்கை பற்றிக் கொழுநருடன் போவாரும்.

2457. சுருப்புக் கமழ் தேம் கண்ணித் தொடுபைங் கழல் ஆடவரும்
கருப்புச் சிலை மன்னவனால் கருவிப் படை அன்னவரும்
விருப்புற்று எறிநீர் வையை வெள்ளைத் தரளம் தெள்ளிப்
பொருப்பில் குவிக்கும் புளினம் புறம் சூழ் சோலை புகுவார்.

2458. கூந்தல் பிடியும் பரியும் ஊர் வார் கொழுநர் தடம் தோள்
ஏந்தச் சயமாது என்னத் தழுவா இழிந்து பொழில் வாய்ப்
பூந் தொத்து அலர் பொன் கொடி தாது உகு மாறு என்னப் புனைந்த
சாந்தக் கலவை புகப் போய் வனமங்கையர் போல் சார்ந்தார்.

2459. ஏமா சல மென் முலையார் நடை ஓவியமே என்னப்
பூ மாதவி சேர்வாரும் புன்னை நிழல் சேர்வாரும்
தேமா நிழல் சேர்வாரும் செருந்தி நிழல் சேர்வாரும்
காமாயுத சாலைகள் போல் கைதை நிழல் சேர்வாரும்.

2460. கோடும் பிறை வாண் நுதலார் குழலைக் கருவிக் கார்
        என்று
ஆதும் தோகை அவர் கண் நோக்கிக் கணை என்று
        அஞ்சி
ஒடும் கொடியின் அன்னார் உரு மாந்தளிர் என்று
        அயில் வான்
நாடும் குயில் அன்னவர் பண் இசைக் கேட்டு ஒதுங்கி
        நாணும்.

2461. நீடும் தரங்கம் இரங்கு நிறைநீர் நிலையே அன்றிப்
பாடும் சுரும்பு உண் கழுநீர் பைந்தாள் குமுதம் பதுமம்
கோடும் பூத்த என்னக் கொடியேர் இடையார் குழையும்
தோடும் கிடந்த வதனத் தொகையால் பொலிவ சோலை.

2462. பிடிகள் என்ன நடந்தார் உடன் போய்க் கொழுநர் பெரும் தண்
கொடிகள் மிடைந்த வில்லில் இயக்கர் போலக் குறுகிக்
கடி கொள் பனிநீர் தௌ¤த்து வேடை தணித்தும் கன்றும்
அடிகள் பிடித்தும் சேடியவர் கைக்கு உதவி ஆவார்.

2463. மைவார் தடம் கண் மடவார் வளைப்பர் கொம்பின் மலரைக்
கொய்வார் குமிழ் போந்து உயிர்ப்பார் குழையும் செவியும் குழலும்
பெய்வார் மகிழ்ச்சி செய்வார் பேரா மையல் கூர
எய்வார் கணைபோல் தைப்பக் கொழுநர் மார் பத்து எறிவார்.

2464. முத்து ஏர் நகையார் வளைப்ப முகை விண்டு அலர் பூங் கொம்பர்ப்
புத்தேள் வண்டும் பெடையும் புலம்பிக் குழலில் புகுந்து
தெத்தே எனப் பாண் செய்து தீந்தேன் அருந்தும் துணையோடு
ஒத்து ஏழ் இசை பாதிக் கள் உண்ணும் பாணர் ஒத்தே.

2465. இம்பர் வீடு அளிக்கும் தெய்வ மகளிரே என்பார் கூற்றம்
வம்பல மெய்யே போலும் வளைக்கையார் வளைப்பத் தாழ்ந்து
கம்பம் உற்று அடிப் பூச் சிந்தி மலர் முகம் கண்ணீர் சோரக்
கொம்பரும் பணிந்தது என்றால் உலகியல் கூறல் பாற்றோ.

2466. மைக் கணாள் ஒருத்தி எட்டா நிமிர் கொம்பை வளைக்கும்
        தோறும்
கைக்கு நேர் படாமை வாடும் கடிமலர்க் கொடிபோல்
        நிற்பத்
தைக்கும் பூம் கணை வேள் அன்ன ஒருமகன் தலைபட்டு
        என்னை
எய்க்கின்றாய் தோள் மேல் ஏறிப் பறி என ஏந்தி
        நின்றான்.

2467. தையலாள் ஒருத்தி எட்டா மலர்க் கொம்பைத் தளிர்க்கை நீட்டி
ஐய நுண் மருங்குல் நோவ வருந்தலும் ஆற்றாக் கேள்வன்
ஒய் யென இதுவும் என்னை யூடிய மகளிர் ரேயோ
கொய் என வளைத்து நின்றான் கண் முத்தம் கொழிப்ப நின்றாள்.

2468. மைக்குழல் ஒருத்தி காதில் வட்டப் பொன் ஒலை யூடே
திக் கயம் அனையான் கொய்த செருந்திப்பூச் செருகி நோக்கி
இக் குழை அழகிது என்றான் இடும் எம் கைக்கு இடுதி என்னா
அக் குழை யோடும் வீசி அன்பனுக்கு அலக்கண் செய்தாள்.

2469. மயில் இளம் பெடை அன்னாள் ஓர் மாதர் மாங் குடம்பைசெல்லும்
குயில் இளம் பெடை தன் ஆவிச் சேவலைக் கூவ நோக்கி
அயில் இளம் களிறு அன்னானைக் கடைக் கணித்து அளியும் தேனும்
பயில் இளம் சோலை மாடு ஓர் மாதவிப் பந்தர் சேர்ந்தாள்.

2470. பாசி இழை ஒருத்தி ஆற்றாப் புலவியாள் பைந்தாரான் முன்
பூசு அகில் வாசம் காலில் போக்கியும் புனைபூண் காஞ்சி
ஓசையைச் செவியில் உய்த்தும் கலவியின் உருவம் தீட்டும்
தூசினை உடுத்தும் போர்த்தும் தூது விட்டவள் போல் நின்றாள்.

2471. வாய்ந்த நாள் மலர் கொய்து ஈவான் மெய்யில் அம் மலர்த்
        தேம் தாது
சாந்த மான் மதம் போல் சிந்திக் கிடப்ப ஓர் தையல்
        யாரைத்
தோய்ந்த சாந்து என்றாள் உள்ளத்து உன்னையும் சுமந்து
        கொய்த
ஆய்ந்த சண்பகத் தாது என்றான் நெய் சொரி அழலின்
        நின்றாள்.

2472. பிணி அவிழ் கோதையாள் ஓர் பேதை தன் பதி தன் ஊடல்
தணிய வந்து அடியில் வீழத் தன்னிழல் அனையான் சென்னி
மணி இடைக் கண்டு கங்கை மணாளனை ஒப்பீர் எம்மைப்
பணிவது என் என்று நக்குப் பரிவு மேல் பரிவு செய்தாள்.

2473. மதுகை வாள் ஒருவன் அங்கு ஓர் மங்கை தன் வடிவை
        நோக்கிப்
பதுமமே அடிகை காந்தள் பயோதரம் கோங்கு காவிப்
புது மலர் விழிவாய் ஆம்பல் போது நும் மூரல்
        ஒப்பபோது
அதனை வாய் திறந்து காட்டிப் போமின் என்று
        அடுத்து நின்றான்.

2474. விடைத் தனி ஏறு அன்னான் ஓர் விடலை ஓர் வேற்
        கண்ணாள்முன்
கிடைத்து நும் இடத்து என் நெஞ்சம் கெட்டு வந்து
        ஒளித்தது அல்குல்
தடத் திடை ஒளித்ததேயோ தனத்திடை ஒளித்ததோ
        பூம்
படத்தினைத் திறந்து காட்டிப் போ கெனப் பற்றிச்
        சென்றான்.

2475. மாந்தளிர் அடியார் சாய்ப்ப வளைந்த பூம் சினை வண்டு அன்னார்
கூந்தலில் கிடந்த செம்மல் கோதை மேல் வீழ்ந்த கற்பின்
ஏந்திழை அவரை நீத்துப் பலர் நுகர்ந்து எச்சில் ஆக்கும்
பூந்தொடியவரைத் துய்க்கும் பேதையர் போன்ற தன்றே.

2476. புல்லி மைந்தர் பொருள் கவர்ந்தார் என
வல்லி அன்ன மடந்தையர் கொய்தலின்
அல்லி நாண்மலர் அற்றபின் கைப் பொருள்
இல்லி என்ன விளைத்தன கா எலாம்.

2477. மை உண் கண்ணியர் மைந்தரோடு அம்மலர்
கொய்யும் செல்வ நுகர்ந்து கொழுங்கணும்
மெய்யும் தோயில் கொழுநரின் வேற்றுமை
செய்யும் பொய்கை திளைப்பச் சென்றாரரோ.

2478. அன்ன மன்னவர் ஆடும் கயம் தலை
நன்னர் நீல நளினம் குமுதம் என்று
இன்ன அன்றி எழில் முல்லை சண்பகம்
பொன் அம் கோங்கமும் பூத்தது போன்றதே.

2479. குரவ ஓதியர் கயம் தலை குறுகுமுன் கயலும்
அரவும் ஆமையும் அலவனும் அன்ன அமும் அகன்ற
பருவரால் களும் இரிந்தன பகைஞர் மேல் இட்டு
வருவரேல் எதிர் நிற்பரோ வலி இழந்தவரே.

2480. பண் எனும் சொலார் குடை தொறும் பல் மலர் வீழ்ந்த
தண் எனும் திரை அலை தொறும் நிரை நிரை தாக்கல்
கண்ணும் நீலமும் முகங்களும் கமலமும் வாயும்
வண்ண ஆம்பலும் தத்தம்மின் மலைவன அனைய.

2481. குழை பாசியின் விரிந்திட மகிழ்ந்து நீர் குடையும்
மாழை உண் கணார் கொங்கையும் முகங்களும் மருங்கர்
சூழ் அரும் பொடு மலர்ந்த செந்தாமரைத் தொகுதி
ஆழ் தரங்க நீர் இடைக் கிடந்து அலைவன அனைய.

2482. தூய நீர் குடைந்து ஏரும் தன் துணைவியைத் துணைவன்
வாயும் கண்களும் வேறு உற்ற வண்ணம் கண்டு என் கண்
ஏய இன்னுயிர் அனையவள் எங்கு உளாள் என்றான்
காயும் வேல் கணாள் முலை குளிப் பாட்டினாள் கண்ணீர்.

2483. மங்கை நல்லவள் ஒருத்தி நீர் ஆடுவான் மகிழ் நன்
அங்கை பற்றினள் ஏகுவாள் அவன் குடைந்து ஏறும்
பங்கயக் கணாள் ஒருத்தியைப் பார்த்தலும் சீசீ
எங்கை எச்சில் நீர் ஆடலேன் எனக் கரை நின்றாள்.

2484. வனைந்த பைங் கழலான் புனல் ஆடலின் மார்பின்
நனைந்த குங்குமத் தலை எறி நளின மொட்டு அழுந்தப்
புனைந்த கொங்கையால் வடுப் படப் பொறித்தவள் யார் என்று
இனைந்து அழுகினாள் நெய் சொரி எரி என ஒருத்தி.

2485. வீழ்ந்த காதலன் செய்த தீங்கு ஆகிய வேலால்
போழ்ந்த நெஞ்சினாள் புலவி நோய் பொறாள் அவன் காண
ஆழ்ந்த நீர் இடை அமிழ்த்து வாள் போன்று அயர்ந்து அயலே
தாழ்ந்த அன்னத்தை நோக்கிக் கை தா என இரந்தாள்.

2486. கரும்பு போல் மொழியாள் ஒரு காரிகை வதனம்
சுரும்பு சூழ் கமலங்களுள் கமலமாய்த் தோன்ற
விரும்பு காதலன் ஐயுற்று மெலிந்தனன் மெல்ல
அரும்பு முல்லை கண்டு ஐயத்தின் நீங்கிச் சென்று அணைந்தான்.

2487. களித்த காதலன் மொக்குள் வாய்த் தன் நிழல் கண்டு
தௌ¤த்து வாள் நகை செய்ய மாற்றாள் என்று சீறித்
தளிர்க்கை நீட்டினாள் கண்டிடல் தடவினள் சலத்துள்
ஒளித்தியோ எனா உதைத்தனள் பேதை மாது ஒருத்தி.

2488. நாறு சுண்ணம் மென் கலவையும் நானமும் தம்மின்
மாரி வீசி நின்று ஆடுவார் மாலை தாழ் அகலத்து
ஊறு பாடு அற வந்து அந்தரத்து அளிகவர்ந்து உண்ப
ஆறு செல்பவர் பொருள் வெளவும் ஆரட்டரே போல.

2489. கொய்யும் நீலமும் கமலமும் கொண்டு கொண்ட நங்கன்
எய்யும் வாளியின் எறிவரால் எறிந்திடு மலரைக்
கையினால் புடைத்து எறிந்தவர் கதிமுகம் படக்கண்டு
ஐது வாள் நகை செய்து அக மகிழ்ச்சியுள் ஆழ்வார்.

2490. வாச மென் பனி நீரோடு சுண்ணமும் வாரி
வீசுவார் இளம் பிடியொடு வேழ மா நிரை போல்
காசு உலாந் தொடி வில்லிடக் கைகளால் அள்ளிப்
பூசு சாந்து அவை அழிந்திடப் புனித நீர் இறைப்பார்.

2491. அப் பெரும் புனல் தடம் குடைந்து ஆடுவார் ஆயத்து
ஒப்ப அரும் தனி ஒருமகள் ஒருவன் தன் முகத்துத்
துப்பை வென்ற செம் துவர் இதழ்ச் செய்ய வாய்த் தூநீர்
கொப்பளித்தனள் ஆம்ப அம் தேன் எனக் குடித்தான்.

2492. ஆழம் அவ்விடைச் செல்லலை நில் என அடுத்தோர்
வேழ மன்னவன் விலக்குவான் போல் ஒரு வேல் கண்
ஏழை தன்னைக்கையால் வளைத்து ஏந்தி வண்டு அறை தார்
சூழு மார் பணைத்து இரதி தோள் தோய்ந்தவன் ஒத்தான்.

2493. மாசுஇல் நானமும் சூடிய மாலையும் மெய்யில்
பூசு சாந்தமும் ஆரமும் பொய்கைக்குக் கொடுத்து
வாச மெய்யினில் அம்புய வசமும் மயங்க
ஆசை மைந்தரோடு இளையவர் அகன் கரை அடைவார்.

2494. தையலார் சிலர் நனைந்த நுண் தானையுள் பொதிந்த
மெய் எலாம் வெளிப் படக் கரை ஏறுவான் வெள்கி
ஐய தா பொலம் துகில் என அன்பரைக் கூய்க் கண்
செய்ய மாயனைக் கேட்கும் ஆய்ச் சிறுமியர் ஒத்தார்.

2495. உலத்தை வென்ற தோள் ஆடவர் உச்சிமேல் பொறித்த
அலத்து அகத்தொடு குங்குமம் அனைந்து செம் புனலாய்
மலர்த் தடம் குடைந்து அவர்க்கு நீராஞ்சன வட்டக்
கலத்தை ஒத்தன சுற்றி நின்றார் ஒத்த கடிக்கா.

2496. பட்டும் பல் நிறக் கலிங்கமும் பன் மணிக் கலனும்
கொட்டும் சாந்தமும் நானமும் குங்குமச் சேறும்
கட்டும் தாமமும் தமது கட்டழகு எலாம் கவர
மட்டு உண் கோதையர் ஆடவர் மனம் எலாம் கவர்ந்தார்.

2497. காவியும் கமலப் போதும் கள் ஒழுகு ஆம்பல் போதும்
வாவியுள் பூத்த போல வாடி உள் பூப்ப நோக்கி
ஏய் இரண்டு அன்ன கண்களால் அனங்கனை ஏவல் கொள்ளும்
பூவிரி பொலம் கொம்பு அன்னார் புது மது நுகரப் புக்கார்.

2498. பொன்னினும் வெள்ளியானும் பளிங்கினும் புலவன் செய்த
நன்னிறக் கலத்தில் கூர் வாள் நட்டு என ஆக்கிச் சேடி
மின் அனார் அளித்த தேறல் சிறு துளி விரலில் தெள்ளித்
துன்னி வீழ் களி வண்டு ஒச்சி தெண்டை அம் கனிவாய் வைப்பார்.

2499. வள்ளத்து வாள் போல் வாக்கு மதுக் குடம் தன்பால் பெய்த
கொள்ளைத் தேன் மதுவைக் கொள்ளைக் கொள வந்த வள்ளம் ஈது என்று
உள்ளத்து வெகுண்டு வை வாள் ஊன்றி மார் பிடப்பது ஒத்த
கள்ளைச் சூழ் காளை வண்டு செருச் செயல் காண்பது ஒத்த.

2500. தணியல் உண்டு உள்ளம் சோரும் ஒருமள் தன் இயல்உண்பான்
பிணி அவிழ் கோதையாள் ஒர் பெண் மகள் கலத்தில் வாக்கும்
துணிமதுத் தாரை தன்னை வாள் எனத் துணிந்து பேதாய்
திணிகதிர் வாளால் வள்ளம் சிதைத்தியோ என்று நக்காள்.

2501. மலர் தொறும் சிறு தேன் நக்கித் திரிவண்டு மடவார் தம்கைத்
தலம் எடுத்து ஓச்ச ஓடா தழி இத் தடம் சாடி மொய்ப்ப
இலம் எனப் பல்லோர் மாட்டும் இரந்து இரந்து தன்மை நீங்கா
அலமரும் வறியோர் வைத்த நிதி கண்டு அகல்வரே யோ.

2502. உண்டவள் ஒருத்தி கள்வாய் உதிக்கும் தன் முகமும் கண்ணும்
கண்டு தாமரைகள் வேலை முளைத்தக் கள்ளை ஆர
மொண்டு உணாப் பேதைத் தும்பி அம்மது முளரி வார் தேன்
நுண் துளி செறிவது என்னா நொடித்துக் கை புடைத்து நக்காள்.

2503. மங்கையாள் ஒருத்தி தான் உண்டு எஞ்சிய மதுவுள்
        தோன்றும்
திங்களை நோக்கி என்னைப் பிரிவின்கண் தீயாய்ச்
        சுட்டாய்
இங்கு வந்து அகப் பட்டாயே இனி விடேன் கிடத்தி
        என்னா
அங்கு ஒரு வள்ளம் கொண்டு சேமித்தாள் அருந்தல்
        செய்யாள்.

2504. வெவ்விய நறவம் உண்ட விளங்கு இழை ஒருத்தி கையில்
கௌவிய வாடி தன்னில் கரும் கயல் நெடும் கண் சேப்பும்
கொவ்வை வாய் விளர்ப்பு நோக்கி என் நலம் கூட்டு உண்டு ஏகும்
ஓளவிய மனத்தான் யார் என்று அயர்கின்றாள் அயலார் எள்ள.

2505. ஒருத்தி கள் உண்கின்றாள் தன் உருவம் அந் நறவுள்
        தோன்ற
ஒருத்தி என்னுடன் வந்து உண்பாள் காண் என உண்ட
        தோழி
ஒருத்தி வந்து என் செய்வாள் தன் உருவமும் நோக்கிப்
        பேதாய்
ஒருத்தியோ இருவர் என்றாள் எச்சில் என்று உகுத்து
        நக்காள்.

2506. சாடி உண் நறவம் உண்டாள் தன் உரு வேறு பாட்டை
ஆடியுள் நோக்கி நானோ அல்லனோ எனைத்தான் கைக்கொண்டு
ஓடினர் பிறரும் உண்டோ உயிர் அன்னான் வந்து இங்கு என்னைத்
தேடி என் செய்கேன் என்னைத் தேடித்தா சேடி என்றாள்.

2507. களித்தவள் ஒருத்தி நின்ற வாடியுள் கணவன்றன் பின்
ஒளித்தவன் உருவும் தானு நேர் பட உருத்து நோக்கித்
துளித்த கண்ணீர் ஆகி ஏது இலாள் தோய் தோய்ந்து இன்பம்
குளித்தனை இருத்தியோ என்று உதைத்தனள் கோபம் மூண்டாள்.

2508. இளம் புளிந்தயிர் விராய இன் சுவை பொதிந்த சோறு
வளம் பட விருத்தினோடும் அருந்துவார் வசந்த வீணை
களம் படும் எழாலினோடும் கைவிரல் நடாத்திக் காமன்
உளம் புகுந்து அலைப்ப வெண்ணெய்ப் பாவை போல் உருகிச் சோர்வார்.

2509. இவ் இள வேனில் காலத்து இன்னுயிர்த் துணைவி யோடும்
செவ்விய செங்கோன் நேமிச் செண்பக மாறன் ஓர் நாள்
கைவினை வல்லோன் செய்த கதிர்விடு காந்தக் குன்றில்
வெவ்விய வேடை நீப்பான் இருந்தனன் வேறு வைகி.

2510. மாந்தளிர் ஈன்று கோங்கு வண்டள அரும்பித் தண்தேன்
காந்தள் செம் கமலம் ஆம்பல் சண்பகம் கழுநீர் புத்துச்
சாய்ந்த மென் கொடியும் தானும் தனி இடத்து இருப்பான் நேரே
வாய்ந்த ஓர் நாற்றம் தோன்ற அசைந்தது வசந்தத் தென்றல்.

2511. வெவ்விய வேலான் வீசும் வாச மோந்து ஈது வேறு
திவ்விய வாசம் ஆக இருந்தது தென்றல் காவில்
வெளவிய வாசம் அன்று காலுக்கும் வாசம் இல்லை
எவ்வியல் வாச மேயோ இது என எண்ணம் கொள்வான்.

2512. திரும்பித்தன் தேவி தன்னை நோக்கினான் தேவி ஐம்பால்
இரும்பித்தை வாசம் ஆகி இருந்தது கண்டில் வாசம்
சுரும்பிற்கும் தெரியாது என்னாச் சூழ்ந்து இறும் பூது கொண்டீ
தரும்பிதைக் இயல்போ செய்கையோ என ஐயம் கொண்டாள்.

2513. ஐயுறு கருத்தை யாவராயினும் அறிந்து பாடல்
செய்யுநர் அவர்க்கே இன்ன ஆயிரம் செம்பொன் என்றக்
கையுறை வேலான் ஈந்த பொன் கிழி கைக் கொண்டு ஏகி
மெய் உணர் புலவர் முன்னாத் தூக்கினார் வினைசெய் மாக்கள்.

2514. வங்கத்தார் பொருள் போல் வேறு வகை அமை கேள்வி நோக்கிச்
சங்கத்தார் எல்லாம் தம்மில் தனித்தனி தேர்ந்து தேர்ந்து
துங்கத் தார் வேம்பன் உள்ளம் சூழ் பொருள் துழாவி உற்ற
பங்கத்தார் ஆகி எய்த்துப் படருறு மனத்தர் ஆனார்.

2515. அந்த வேலையில் ஆதி சைவரில்
வந்த மாணவன் மணம் செய் வேட்கையான்
முந்தை ஆச்சிம முயலும் பெற்றியான்
தந்தை தாய் இலான் தருமி என்று உளான்.

2516. ஒருவன் நான் முகத்து ஒருவன் மார்பு உறை
திருவன் நாடரும் தேவனாலும் உரு
அருவ நாலகன் தானைத் தன் கலி
வெருவ நாடி முன் வீழ்ந்து வேண்டுவான்.

2517. தந்தை தாய் இலேன் தனியன் ஆகிய
மைந்தனேன் புது வதுவை வேட்கையேன்
சிந்தை நோய் செயும் செல்ல தீர்ப்பதற்கு
எந்தையே இது பதம் என்று ஏத்தியே.

2518. நெடிய வேத நூல் நிறைய ஆகமம்
முடிய ஓதிய முறையினில் நிற்கு எனும்
வடி இல் இல்லற வாழ்க்கை இன்றி நின்
அடி அருச் சனைக்கு அருகன் ஆவனோ.

2519. ஐய யாவையும் அறிதியே கொலாம்
வையை நாடவன் மனக் கருத்து உணர்ந்து
உய்ய ஓர் கவி உரைத்து எனக்கு அருள்
செய்ய வேண்டும் என்று இரந்து செப்பினான்.

2520. தென்னவன் குல தெய்வம் ஆகிய
மன்னர் கொங்கு தேர் வாழ்க்கை இன் தமிழ்
சொல் நலம் பெறச் சொல்லி நல்கினார்
இன்னல் தீர்ந்து அவன் இறைஞ்சி வாங்கினான்.

2521. பொன் தனிச்சடைப் புவன நாயகன்
சொற்ற பாடல் கைக் கொண்டு தொல் நிதி
பெற்று எடுத்தவன் போன்று பீடு உறக்
கற்ற நாவலர் கழகம் நண்ணினான்.

2522. கல்வியாளர் தம் கையில் நீட்டினான்
வல்லை யாவரும் வாங்கி வாசியாச்
சொல்லின் செல்வமும் பொருளும் தூக்கியே
நல்ல நல்ல என்று உவகை நண்ணினார்.

2523. அளக்கு இல் கேள்வியார் அரசன் முன்பு போய்
விளக்கி அக்கவி விளம்பினார் கடன்
உள்ளக் கருத்து நேர் ஒத்தலால் சிரம்
துளக்கி மீனவன் மகிழ்ச்சி தூங்கினான்.

2524. உணர்ந்த கேள்வியார் இரரோடு ஒல்லை போய்ப்
புணர்ந்த ஆயிரம் பொன்னும் இன் தமிழ்
கொணர்ந்த வேதியன் கொள்க இன்று என
மணந்த தாரினான் மகிழ்ந்து நல்கினான்.

2525. வேந்தன் ஏவலால் விபுதர் தம் ஒடும்
போந்து மீண்டு அவைப் புறம்பு தூங்கிய
ஆய்ந்த பொன் கிழி அறுக்கும் நம்பியை
நேர்ந்து கீரன் நில் என விலக்கினான்.

2526. குற்றம் இக் கவிக்கு என்று கூறலும்
கற்றிலான் நெடும் காலம் வெம் பசி
உற்றவன் கலத்து உண்ணும் எல்லை கைப்
பற்ற வாடினான் பண்பு பற்றினான்.

2527. உலர்ந்த நெஞ்சு கொண்டு ஒதுங்கி நாயகன்
நலம் தரும் கழல் நண்ணினான் அவன்
மலர்ந்தபாடல் கொண்டு அறிஞர் வைகிடத்து
அலர்ந்த சிந்தை கொண்டு அடைந்த மைந்தனே.

2528. செய்யுள் கொண்டு போய்த் திருமுன் வைத்து உளப்
பையுள் கொண்ட அப் பனவன் என்னை நீ
மையுள் கண்ட இவ் வழுவுப் பாடலைக்
கையுள் நல்கினாய் கதி இலேற்கு எனா.

2529. வறுமை நோய் பிணிப்பப் பல் நாள் வழிபடு அடியேன் நின்பால்
பெறு பொருள் இழந்தேன் என்று பேசில் என் யார்க்கும் மேலாம்
கறை கெழு மிடற்றோய் நின்றன் கவிக்குக் குற்றம் சில் வாழ்நாள் சிற்
அறிவு உடைப் புலவர் சொன்னால் யார் உனை மதிக்க வல்லார்.

2530. எந்தை இவ் விகழ்ச்சி நின்னது அல்லதை எனக்கு யாது என்னாச்
சிந்தை நோய் உழந்து சைவச் சிறுவன் இன்று இரங்க யார்க்கும்
பந்தமும் வீடும் வேதப் பனுவலும் பயனும் ஆன
சுந்தர விடங்கன் ஆங்கு ஓர் புலவனாய்த் தோற்றம் செய்தான்.

2531. கண்டிகை மதாணி ஆழி கதிர்முடி வயிரம் வேய்ந்த
குண்டலம் குடி கொண்டு அகத்து அழகு எலாம் கொள்ளைக் கொள்ளத்
தண் தமிழ் மூன்றும் வல்லோன் தான் எனக் குறி இட்டு ஆங்கே
புண்டர நுதலில் பூத்துப் பொய் இருள் கிழித்துத் தள்ள.

2532. விரிகதிர்ப் படாத்திற் போர்த்த மெய்ப் பையுள் அடங்கிப் பக்கத்து
எரி மணிக் கடகத்திண் தோள் இளையவர் அடப்பையோடும்
குருமணிக் களாஞ்சி அம் பொன் கோடிகம் தாங்க முத்தால்
புரிமதிக் குடைக் கீழ்ப் பொன் கால் கவரி பால் புரண்டு துள்ள.

2533. சொல் வரம்பு இகந்த பாதம் என்பது தோன்ற வேத
நல்ல பாதுகையாய்ச் சூட நவின்றன கற்றுப் பாட
வல்லவர் மறையின் ஆறு மனு முதல் கலை போல் பின்பு
செல்ல நூல் ஆய்ந்தோர் வைகும் திருந்து அவைக் களத்தைச் சேர்ந்தான்.

2534. ஆரவை குறுகி நேர் நின்று அங்கு இருந்தவரை நோக்கி
யாரை நங் கவிக்குக் குற்றம் இயம்பினார் என்னா முன்னம்
கீரன் அஞ்சாது நானே கிளத்தினேன் என்றான் நின்ற
சீரணி புலவன் குற்றம் யாது எனத் தேராக் கீரன்.

2535. சொல் குற்றம் இன்று வேறு பொருள் குற்றம் என்றான் தூய
பொன் குற்ற வேணி அண்ணல் பொருள் குற்றம் என்னை என்றான்
தன் குற்றம் வருவது ஓரான் புனைமல்ர்ச் சார்பால் அன்றி
அல் குற்ற குழற்கு நாற்றம் இல்லையே என்றான் ஐயன்.

2536. பங்கய முக மென் கொங்கைப் பதுமினி குழலோ என்ன
அங்கு அதும் அனைத்தே என்றான் ஆலவாய் உடையான் தெய்வ
மங்கையர் குழலோ என்ன அன்னதும் மந்தாரத்தின்
கொங்கலர் அளைந்து நாரும் கொள்கையால் செய்கைத்து என்றான்.

2537. பரவி நீ வழிபட்டு ஏத்தும் பரம் சுடர் திருக்காளத்தி
அரவு நீர்ச் சடையார் பாகத்து அமர்ந்த ஞானப் பூங்கோதை
இரவி நீர்ங் குழலும் அற்றோ என அஃதும் அற்றே என்னா
வெருவிலான் சலமே உற்றச் சாதித்தான் விளைவு நோக்கான்.

2538. கற்றை வார் சடையான் நெற்றிக் கண்ணினைச் சிறிதே காட்டப்
பற்றுவான் இன்னும் அஞ்சான் உம் பரார் பதி போல் ஆகம்
முற்று நீர் கண் ஆனாலும் மொழிந்த நும் பாடல் குற்றம்
குற்றமே என்றான் தன் பால் ஆகிய குற்றம் தேரான்.

2539. தேய்ந்த நாள் மதிக் கண்ணியான் நுதல் விழிச் செம் தீப்
பாய்ந்த வெம்மையில் பொறாது பொன் பங்கயத் தடத்துள்
ஆய்ந்த நாவலன் போய் விழுந்து ஆய்ந்தனன் அவனைக்
காய்ந்த நாவலன் இம் எனத் திரு உருக் கரந்தான்.

சங்கப் பலகை கொடுத்த படலம் சுபம்
------------------

53. கீரனைக் கரையேற்றிய படலம் (2540 -2566 )

2540. மாரனைப் பொடி கண்டவர் அந்தண மைந்தனுக்கு
ஆர நல் கனகக் கிழி ஈந்தது அறைந்தனம்
ஏர் அனத்திரள் சூழ் மலர் ஓடை இடத்தினும்
கீரனைக் கரை ஏற்றிய வாறு கிளத்துவாம்.

2541. தாழ்ந்த வேணியன் நெற்றி முளைத்த அழல் கணால்
போழ்ந்த நாவலன் ஆடக பங்கயப் போய்கைவாய்
வீழ்ந்து அரும் படர் வேலையில் வீழ்ந்தனன் விம்முறச்
சூழ்ந்த நாவலர் கண்டு போறாது துளங்குவார்.

2542. ஏன்ற வேந்தன் இலாக்குடி ஈட்டமும் மின் கதிர்
கான்ற நாயக மாமணி போகிய கண்டியும்
ஆன்ற நானம் இலாதவர் கல்வியும் ஆனதே
சான்ற கீரன் இலாத அவை கூடிய சங்கமே.

2543. ஐய சொல் பொருள் தன் வடிவானவர் ஆலவாய்
மை தழைத்த மிடற்றினார் தம்மொடும் வாது தான்
செய்த இப்பிழையோ பெரிது எப்படி தீருமோ
உய்வது அற்பதமே என யாவரும் உன்னினார்.

2544. எய்தி வெள்ளி மலை பெயர்த்தானும் இறுத்த தன்
கையில் வீணைத் தொட்டு இன்னிசை பாடக் கனிந்தவன்
செய்த தீங்கு பொறுத்ததும் அன்றித் திண் தேரோடும்
மொய் கொள் வாளும் கொடுத்தனன் புண்ணிய மூர்த்தியே.

2545. யாவராலும் அகற்ற அரிது இப்பிழை யாவர்க்கும்
தேவர் ஆம் அவரே திரு உள்ளம் திரும்பினால்
போவதே இதுவே துணிபு என்று புகன்று போய்ப்
பாவலோர் பரன் தாள் நிழலில் பணிந்து ஏத்துவார்.

2546. திருத்தனே சரணம் சரணம் மறைச் சென்னி மேல்
நிருத்தனே சரணம் சரணம் நிறை வேத நூல்
அருத்தனே சரணம் சரணம் திரு ஆலவாய்
ஒருத்தனே சரணம் சரணங்கள் உனக்கு நாம்.

2547. பாயும் மால் விடை மேல் வருவோய் பல் உயிர்க்கு எலாம்
தாயும் தந்தையும் ஆகும் நின் தண் அளி தாமரைக்கு
ஏயும் மாதவன் போல் அல்ல தீய இயற்றினார்க்கு
ஆயும் இன்பமும் துன்பமும் ஆக்குவது ஆதலால்.

2548. அத்த கற்ற செருக்கின் அறிவழி கீரனின்
வித்தகக் கவியைப் பழுது என்ற விதண்டையான்
மத்தகக் கண் விழித்து வெதுப்பின் மலர்ந்த பொன்
முத்தகக் கமலத்து இடை வீழ முடுக்கினாய்.

2549. இருள் நிறைந்த மிடற்று அடிகேள் இனி இப்பிழை
கருணை செய்து பொறுத்து அருள் என்று கபிலனும்
பரணனும் முதல் ஆகிய பாவலர் யாவரும்
சரணம் என்று விழுந்து இரந்தார் அடி சாரவே.

2550. அக்கீர வேலை ஆலம் அயின்ற எம் கருணை வள்ளல்
இக்கீர மழலைத் தீம் சொல் இறைவியோடு எழுந்து போந்து
நக்கீரன் கிடந்த செம் பொன் இனப் பூந் தடத்து ஞாங்கர்ப்
புக்கீர மதுரத் தீம் சொல் புலவர் தம் குழாத்துள் நின்றான்.

2551. அனல் கணான் நோக்கினான் பின் அருள் கணால் நோக்க வாழ்ந்த
புனல் கணே கிடந்த கீரன் பொறி புலன் கரணம் எல்லாம்
கனல் கணார் தமவே யாகக் கருணை மா கடலில் ஆழ்ந்து
வினைக் கணே எடுத்த யாக்கை வேறு இல் அன்பு உருவம் ஆனான்.

2552. போதையார் உலகம் ஈன்ற புனிதையார் பரஞானப் பூம்
கோதையார் குழற்குத் தீங்கு கூறிய கொடிய நாவின்
தீதை யார் பொறுப்பரேயோ அவர் அன்றித் திருக்காளத்திக்
காதையார் குழையினாரைக் காளத்தி கயிலை என்னா.

2553. எடுத்த சொல் மாறி மாறி இசைய நேரிசை வெண்பாவால்
தொடுத்த அந்தாதி சாத்தத் துணைச் செவி மடுத்து நேர் வந்து
அடுத்தவன் கையைப் பற்றி அகன் கரை ஏற்றினார் தாள்
கொடுத்து எழு பிறவி வேலைக் கொடுகரை ஏற்ற வல்லார்.

2554. கை தந்து கரையேறிட்ட கருணை அம் கடலைத் தாழ்ந்து
மை தந்த கயல் கணாளை வந்தித்துத் தீங்கு நன்கு
செய் தந்தோர்க்கு இகலும் அன்பும் செய்தமை பொருளாச் செய்யுள்
பெய் தந்து பாடுகின்றான் பிரான் அருள் நாடுகின்றான்.

2555. அறன் இலான் இழைத்த வேள்வி அழித்த பேர் ஆண்மை
        போற்றி
மறன் இலாச் சண்டிக்கு ஈந்த மாண் பெரும் கருணை
        போற்றி
கறுவி வீழ் கூற்றைக் காய்ந்த கனைகழல் கமலம்
        போற்றி
சிறுவனுக்கு அழியா வாழ் நாள் அளித்து அருள் செய்தி
        போற்றி.

2556. சலந்தரன் உடலம் கீண்ட சக்கரப் படையாய் போற்றி
வலம் தரும் அதனை மாயோன் வழிபடக் கொடுத்தாய் போற்றி
அலர்ந்த செம் கமலப் புத்தேள் நடுச் சிரம் அரிந்தாய் போற்றி
சிலந்தியை மகுடம் சூட்டி அரசு அருள் செல்வம் போற்றி.

2557. திரிபுரம் பொரிய நக்க சேவகம் போற்றி மூவர்க்கு
அருளிய தலைமை போற்றி அனங்கனை ஆகம் தீய
எரி இடு நயனம் போற்றி இரதி வந்து இரப்ப மீளக்
கரியவன் மகனுக்கு ஆவி உதவிய கருணை போற்றி.

2558. நகைத்தட வந்த வந்த நகுசிரம் திருகி வாங்கிச்
சிகைத்திரு முடிமேல் வைத்த திண் திறல் போற்றி கோயில்
அகத்து அவி சுடரைத் தூண்டும் எலிக்கு அரசாள மூன்று
சகத்தையும் அளித்த தேவர் தம்பிரான் சரணம் போற்றி.

2559. பொருப்பு அகழ்ந்து எடுத்தோன் சென்னி புயம் இற
        மிதித்தாய் போற்றி
இருக்கு இசைத்து அவனே பாட இரங்கி வாள் கொடுத்தாய்
        போற்றி
தருக்கொடும் இருவர் தேடக் அழல் பிழம்பு ஆனாய்
        போற்றி
செருக்கு விட்டு அவரே பூசை செய்ய நேர் நின்றாய்
        போற்றி.

2560. பரும் கை மால் யானை ஏனம் பாய் புலி அரிமான் மீனம்
இரும் குறள் ஆமை கொண்ட இகல் வலி கடந்தாய் போற்றி
குரங்கு பாம்பு எறும்பு நாரை கோழி ஆண் அலவன் தேரை
கருங்குரீஇ கழுகின் அன்புக்கு இரங்கிய கருணை போற்றி.

2561. சாலநான் இழைத்த தீங்குக்கு என்னையும் தண்டம் செய்த
கோலமே போற்றி பொல்லாக் கொடியனேன் தொடுத்த புன் சொல்
மாலை கேட்டு என்னை ஆண்ட மலைமகள் மணாள போற்றி
ஆலவாய் அடிகள் போற்றி அம்மை நின் அடிகள் போற்றி.

2562. ஆவல் அலந்தனே அடியனேற்கு அருளல் என்னாக்
கோவமும் பிரசாதமும் குறித்து உரை பனுவல்
பா அலங்கலால் பரனையும் பங்கில் அம் கயல் கண்
பூவை தன்னையும் முறை முறை போற்றி என்று ஏத்தா.

2563. தேவ தேவனானப் பின் பெரும் தேவ பாணியொடும்
தாவில் ஏழ் இசை ஏழுகூற்று இருக்கையும் சாத்திப்
பூவர் சேவடி சென்னி மேல் பூப்ப வீழ்ந்து எழுந்தான்
பாவலோர்களும் தனித்தனி துதித்தனர் பணிந்தார்.

2564. துதித்த கீரனுக்கு இன்னருள் சுரந்து நீ முன் போல்
மதித்த நாவலர் குழாத்து இடை வதி என மறைநூல்
உதித்த நாவினார் கருணை செய்து உருக்கரந்து அயன் சேய்
விதித்த கோயில் புக்கு அமர்ந்தனர் விளங்கு இழையோடும்.

2565. கற்ற கீரனும் கலைஞரும் கழக மண்டபத்தில்
உற்ற ஆடகக் கிழி அறுத்து அந்தணற்கு உதவி
கொற்ற வேந்தனும் வரிசைகள் சில செயக் கொடுப்பித்து
அற்றம் நீங்கிய கல்வியின் செல்வராய் அமர்ந்தார்.

2566. சம்பக மாறன் என்னும் தமிழ்நர்தம் பெருமான் கூடல்
அம்பகல் நுதலினானை அங்கயல் கண்ணி னாளை
வம் பக நிறைந்த செந்தா மரை அடி வந்து தாழ்ந்து
நம்பக நிறைந்த அன்பால் பல் பணி நடாத்தி வைகும்.

கீரனைக் கரையேற்றிய படலம் சுபம்
------------------------

54. கீரனுக்கு இலக்கணம் உபதேசித்த படலம் (2567 -2596)

2567. கொன்றை அம் தெரியல் வேய்ந்த கூடல் எம் பெருமான் செம்பொன்
மன்றல் அம் கமலத்து ஆழ்ந்து வழிபடு நாவலோனை
அன்று அகன் கரை ஏறிட்ட அருள் உரை செய்தேம் இப்பால்
தென் தமிழ் அனையான் தேறத் தெருட்டிய திறனும் சொல்வாம்.

2568. முன்பு நான் மடக் கூடல் முழு முதல் ஆணையால் போய்
இன்புற அறிஞர் ஈட்டத்து எய்தி ஆங்கு உறையும் கீரன்
வன்புறு கோட்டம் தீர்ந்து மதுரை எம் பெருமான் தாளில்
அன்பு உறு மனத்தன் ஆகி ஆய்ந்து மற்று இதனைச் செய்வான்.

2569. கட்டு அவிழ் கடுக்கை அண்ணல் கண்ணினால் அவிந்த காளை
மட்டு அவிழ் மலரோனாலும் மாயவனாலும் காக்கப்
பட்டவன் அல்லன் நல் நுதல் விழிப்படு தீ நம்மைச்
சுட்ட போது உருப்பம் தீர்த்துக் காத்தது இச் சுவணக் கஞ்சம்.

2570. இப் பெரும் தடமே எம்மை எம்மையும் காப்பது என்னாக்
கப்பிலா மனத்தான் மூன்று காலமும் மூழ்கி மூழ்கி
அப்பனை ஆலவாய் எம் அடிகளை அடியார் சேம
வைப்பினை இறைஞ்சி நித்தம் வழிபடும் நியமம் பூண்டான்.

2571. மையறு மனத்தான் வந்து வழிபடு நியமம் நோக்கிப்
பை அரவாரம் பூண்ட பரஞ்சுடர் மாடக் கூடல்
ஐயனும் அணியன் ஆகி அகம் மகிழ்ந்து அவனுக்கு ஒன்று
செய்ய நல் கருணை பூத்து திரு உளத்து இதனைத் தேர்வான்.

2572. இலக்கணம் இவனுக்கு இன்னும் தௌ¤கில இதனால் ஆய்ந்த
நலத்த சொல் வழூச் சொல் என்பது அறிகிலன் அவை தீர் கேள்விப்
புலத்தவர் யாரைக் கொண்டு போதித்து இவனுக்கு என்னா
மலைத் தனு வளைத்த முக்கண் மன்னவன் உன்னும் எல்லை.

2573. பங்கயச் செங்கை கூப்பிப் பாலின் நேர் மொழியாள் சொல்வாள்
அங்கணா அம்கை நெல்லிக் கனி என அனைத்தும் கண்ட
புங்கவா நினது சங்கைக்கு உத்தரம் புகல வல்லார்
எங்குளர் ஏனும் என் நெஞ்சு உதிப்பது ஒன்று இசைப்பேன் ஐயா.

2574. பண்டு ஒரு வைகல் வெள்ளிப் பனிவரை இடத்து உன் பாங்கர்ப்
புண் தவழ் குலிசக் கோமான் பூ மகன் மாயப் புத்தேள்
அண்டரும் சனகன் ஆதி இருந்தவர் பிறரும் ஈண்டிக்
கொண்டனர் இருந்தார் இந்தக் குவலயம் பொறாது மாதோ.

2575. தாழ்ந்தது வடகீழ் எல்லை உயர்ந்தது தென் மேற்கு எல்லை
சூழ்ந்தது கண்டு வானோர் தொழுது உனைப் பரவி ஐய
ஊழ்ந்திடும் அரவம் பூண்டோய் ஒருவன் நின் ஒப்பான் அங்கே
வாழ்ந்திட விடுத்தால் இந்த வையம் நேர் நிற்கும் என்றார்.

2576. பைத்தலை புரட்டு முந்நீர்ப் பௌவம் உண்டவனே எம்மை
ஒத்தவன் அனையான் வாழ்க்கைக்கு உரியளாகிய உலோபா
முத்திரை இமவான் பெற்ற முகிழ் முலைக் கொடி ஒப்பாள் என்று
இத்திரு முனியை நோக்கி ஆயிடை விடுத்தாய் அன்றே.

2577. விடை கொடு போவான் ஒன்றை வேண்டினான் ஏகும் தேயம்
தொடை பெறு தமிழ் நாடு என்று சொல்லுப வந்த நாட்டின்
இடை பயில் மனித்தர் எல்லாம் இன் தமிழ் ஆய்ந்து கேள்வி
உடையவர் என்ப கேட்டார்க்கு உத்தரம் உரைத்தல் வேண்டும்.

2578. சித்தம் மாசு அகல அந்தச் செம் தமிழ் இயல் நூல் தன்னை
அத்தனே அருளிச் செய்தி என்றனன் அனையான் தேற
வைத்தனை முதல் நூல் தன்னை மற்று அது தௌ¤ந்த பின்னும்
நித்தனும் அடியேன் என்று நின் அடி காண்பேன் என்றான்.

2579. கடம்பமா வனத்தில் எம்மைக் கண்டனை இறைஞ்சி
        உள்ளத்து
திடம் பெற யாது வேட்டாய் அவை எலாம் எம்பால்
        பெற்றுத்
திடம் பெற மலயத்து எய்தி இருக்க என விடுத்தாய்
        சென்று
குடம் பெறு முனியும் அங்கே இருக்கின்றான்
        கொடியினோடும்.

2580. இனையது உன் திரு உள்ளத்துக்கு இசைந்ததேல் இவற்குக் கேள்வி
அனைய மாதவனைக் கூவி உணர்த்தென வணங்கு கூற
இனைய நாண் இகழ்ச்சி எல்லா மறந்திடாது இன்று சொன்னாய்
அனையதே செய்தும் என்னா அறிவனை நினைத்தான் ஐயன்.

2581. உடைய நாயகன் திருவுளம் உணர்ந்தனன் முடிமேல்
அடைய அஞ்சலி முகிழ்த்தனன் அரும் தவ விமானத்து
இடை புகுந்தனன் பன்னியோடு எழுந்தனன் அகல்வான்
நடையன் ஆகி வந்து அடைந்தனன் நற்றமிழ் முனிவன்.

2582. இயங்கு மாதவத் தேரினும் பன்னியோடு இழிந்து
புயங்கன் ஆலயம் புகுந்து நாற்புயம் புடை கிளைத்துத்
தயங்கு செம் பவளா சலம் தன்னையும் அதன்பால்
வயங்கும் இந்திர நீலமால் வரையையும் பணியா.

2583. பெருகும் அன்பு உளம் துளும்ப மெய் ஆனந்தம் பெருக
அருகு இருந்தனன் ஆவயில் கீரனும் அம் பொன்
முருகு அவிழ்ந்த தாமரை படிந்து இறைவனை முன்போல்
உருகு அன்பினால் இறைஞ்சுவான் ஒல்லை வந்து அடைந்தான்.

2584. இருந்த மாதவச் செல்வனை எதிர் வர நோக்கி
அருந்த வாவிற்கு இயல் தமிழ் அமைந்தில எம்பால்
தெரிந்த நீ அதை அரி தபத் தெருட்டு எனப் பிணியும்
மருந்தும் ஆகிய பெருந்தகை செய்யவாய் மலர்ந்தான்.

2585. வெள்ளை மாமதிப் பிளவு அணி வேணி அம் கருணை
வள்ளலார் பணி சிரத் தினு மனத்தினும் தாங்கிப்
பள்ளம் ஏழையும் பருகினோன் பணியும் நக்கீரன்
உள்ளம் மாசு அற வியாகரணத்தினை உரைக்கும்.

2586. இருவகைப் புற உரை தழீஇ எழுமதமொடு நால்
பொருளடும் புணர்ந்து ஐ இரு குற்றமும் போக்கி
ஒரு விலை இரண்டு அழகொடு முத்தி எண் நான்கும்
மருவு ஆதி நூலினைத் தொகை வகை விரி முறையால்.

2587. கருத்துக் கண் அழி ஆதிய காண்டிகை யானும்
விருத்தியான் நூல் கிடைப் பொரு துளக்கற விளக்கித்
தெரித்து உரைத்தனன் உரைத்திடு திறம் கண்டு நூலின்
அருத்த மே வடிவு ஆகிய ஆதி ஆசிரியன்.

2588. தருக்கு இன்பமும் கருணையுந் தழைய மா தவனைக்
திருக்கரங் களான் மகிழ்ச்சியுள் திளைத்திடத் தடவிப்
பெருக்க வேண்டிய பேறு எலாம் பீடுற நல்கி
இருக்கையில் செல விடுத்தனன் ஆலவாய் இறைவன்.

2589. பொன்னாளடும் குறு முனி விடை கொடு போன
பின்னை ஆர் உயிர்க் கிழத்தி தன் பிரானை நேர் நோக்கி
என்னை நீ இவற்கு உணர்த்திடாது இத் தவப் பொதியின்
மன்னனால் உணர்த்தியது என மதுரை நாயகனும்.

2590. தன்னை நித்தலும் வழிபடும் தகுதியோர் சாலப்
பொன் அளிப்பவர் தொடுத்த மற்சரம் இலாப் புனிதர்
சொன்னசொல் கடவாதவர் துகள் தவிர் நெஞ்சத்து
இன்னவர்க்கு நூல் கொளுத்துவது அறன் என இசைப்ப.

2591. இவன் மடுத்த மற்சரத்தினால் யாம் உணர்த்தாது அத்
தவனை விட்டு உணர்த்தினம் எனச் சாற்றினான் கேட்டுக்
கவலை விட்டு அக மகிழ்ச்சி கொண்டு இருந்தனள் கதிர் கால்
நவ மணிக்கலம் பூத்தது ஓர் கொடி புரை நங்கை.

2592. கற்ற கீரனும் பின்பு தான் முன் செய்த கவிகண்
முற்றும் ஆய்ந்து சொல் வழுக்களும் வழா நிலை முடிபும்
உற்று நோக்கினான் அறிவின்றி முழுதொரும் உணர்ந்தோன்
சொற்ற பாடலில் பொருள் வழுச் சொல்லினேன் என்னா.

2593. மறையின் அந்தமும் தொடாத தாள் நிலம் தொட வந்த
நிறை பரம் சுடர் நிராமய நிருத்தற்குப் பிழைத்தேன்
சிறிய கேள்வியோர் கழியவும் செருக்கு உடையோர் என்று
அறிஞர் கூறிய பழம் சொல் என் அளவிற்றே அம்ம.

2594. அட்ட மூர்த்தி தன் திருவடிக்கு அடியனேன் பிழைக்கப்
பட்ட தீங்கினால் எனை அவன் நுதல் விழிப் படுதீச்
சுட்டது அன்றி என் நெஞ்சமும் சுடுவதே என்று என்று
உட்டதும்பிய விழுமநோய் உவரியுள் ஆழ்ந்தான்.

2595. மகவை ஈன்ற தாய் கைத்திடு மருந்து வாய் மடுத்துப்
பகைபடும் பிணி அகற்றிடும் பான்மைபோல் என்னை
இகல் இழைத்து அறிவுறுத்தினாற்கு ஏழையேன் செய்யத்
தகுவது யாது என வரம்பிலா மகிழ்சியுள் தாழ்ந்தான்.

2596. மாதவன் தனக்கு ஆலவாய் மன்னவன் அருளால்
போதகம் செய்த நூலினைப் புலவரே னோர்க்கும்
ஆதரம் செயக் கொளுத்தி இட்டு இருந்தனன் அமலன்
பாத பங்கயம் மூழ்கிய பத்திமைக் கீரன்.

கீரனுக்கு இலக்கணம் உபதேசித்த படலம் சுபம்
---------------------

55. சங்கத்தார் கலகம் தீர்த்த படலம் (2597 -2610 )

2597. காமனைப் பொடியாக் கண்ட கண் நுதல் தென் நூல் கீர
நாம நல் புலவற்கு ஈந்த நலம் இது பொலம் பூம் கொன்றைத்
தாமனச் சங்கத்து உள்ளார் தலை தடுமாற்றம் தேற
ஊமனைக் கொண்டு பாடல் உணர்த்திய ஒழுக்கம் சொல்வாம்.

2598. அந்தம் இல் கேள்வி ஓர் எண் அறுவரும் வேறு வேறு
செந்தமிழ் செய்து தம்மில் செருக்குறு பெருமை கூறித்
தந்தமின் மாறாய்த் தத்தந் தராதரம் அளக்க வல்ல
முந்தை நூல் மொழிந்த ஆசான் முன்னர் வந்து எய்தினாரே.

2599. தொழுதனர் அடிகள் யாங்கள் தொடுத்த இப் பாடல் தம் முள்
விழுமிதும் தீதும் தூக்கி வேறுபாடு அளந்து காட்டிப்
பழுதறுத்து ஐயம் தீரப் பணிக்க எனப் பணிந்தார் கேட்டு
முழுது ஒருங்கு உணர்ந்த வேத முதல்வனாம் முக்கண் மூர்த்தி.

2600. இருவரும் துருவ நீண்ட எரி அழல் தூணில் தோன்றும்
உரு என அறிவான் அந்த உண்மையால் உலகுக்கு எல்லாம்
கரு என முளைத்த மூல இலிங்கத் துணின்றும் காண்டற்கு
அரிய தோர் புலவனாகித் தோன்றி ஒன்று அருளிச் செய்வான்.

2601. இம் மா நகர் உள்ளான் ஒரு வணிகன் தனபதி என்று
அம் மா நிதிக் கிழவோன் மனை குண சாலினி அனையார்
தம் மாதவப் பொருட்டால் வெளிற்று அறிவாளரைத் தழுவும்
பொய் மாசு அறவினன் போல அவதரித்தான் ஒரு புத்தேள்.

2602. ஓயா விறல் மதனுக்கு இணை ஒப்பான் அவன் ஊமச்
சேய் ஆம் அவன் இடை நீர் உரை செய்யுள் கவி எல்லாம்
போய் ஆடுமின் அனையானது புந்திக்கு இசைந்தால் நன்று
யாவரும் மதிக்கும் தமிழ் அதுவே என அறைந்தான்.

2603. வன் தாள் மழ விடையாய் அவன் மணி வாணிகன் ஊமன்
என்றால் அவன் கேட்டு எங்கன் இப்பாடலின் கிடக்கும்
நன்று ஆனவும் தீது ஆனவும் நயந்து ஆய்ந்து அதன் தன்மை
குன்றா வகை அறைவான் என மன்று ஆடிய கூத்தன்.

2604. மல்லார் தடம் புய வாணிக மைந்த தனக்கு இசையக்
சொல் ஆழமும் பொருள் ஆழமும் கண்டான் முடி துளக்காக்
கல்லார் புயம் புளகித்து உளம் தூங்குவன் கலகம்
எல்லாம் அகன்றிடும் உங்களுக்கு என்று ஆலயம் சென்றான்.

2605. பின் பாவலர் எலாம் பெரு வணிகக் குல மணியை
அன்பால் அழைத்து ஏகித் தமது அவையத்து இடை இருந்தா
நன் பால் மலர் நறும் சாந்து கொண்டு அருச்சித்தனார் நயந்தே
முன்பால் இருந்து அரும் தீம் தமிழ் மொழிந்தார் அவை கேளா.

2606. மகிழ்ந்தான் சிலர் சொல் ஆட்சியை மகிழ்ந்தான் சிலர்
        பொருளை
இகழ்ந்தான் சிலர் சொல் வைப்பினை இகழ்ந்தான் சிலர்
        பொருளைப்
புகழ்ந்தான் சிலர் சொல் இன்பமும் பொருள் இன்பமும்
        ஒருங்கே
திகழ்ந்தான் சிலர் சொல் திண்மையும் பொருள் திண்மையும்
        தேர்ந்தே.

2607. இத் தன்மையன் ஆகிக் கலை வல்லோர் தமிழ் எல்லாம்
சித்தம் கொடு தெருட்டும் சிறு வணிகன் தெருள் கீரன்
முத் தண் தமிழ் கபிலன் தமிழ் பரணன் தமிழ் மூன்றும்
அத் தன் மையன் அறியும் தொறும் அறியும் தொறும் எல்லாம்.

2608. நுழைந்தான் பொருள் தொறும் சொல் தொறும் நுண் தீம்
        சுவை உண்டே
தழைந்தான் உடல் புலன் ஐந்தினும் தனித்தான் சிரம்
        பனித்தான்
குழைந்தான் விழிவிழி வேலையுள் குளித்தான் தனை
        அளித்தான்
விழைந்தான் புரி தவப் பேற்றினை விளைத்தான் களி
        திளைத்தான்.

2609. பல் காசொடு கடலில் படு பவளம் சுடர் தரளம்
எல்லாம் நிறுத்து அளப்பான் என இயல் வணிகக் குமரன்
சொல் ஆழமும் பொருள் ஆழமும் துலை நா எனத் தூக்க
நல்லாறு அறி புலவோர்களும் நட்டார் இகல் விட்டார்.

2610. உலகினுட் பெருகி அந்த ஒண் தமிழ் மூன்றும் பாடல்
திலகமாய்ச் சிறந்த வாய்ந்த தெய்வ நாவலரும் தங்கள்
கலகமா நவையில் தீர்ந்து காசு அறு பனுவல் ஆய்ந்து
புலம் மிகு கோட்டி செய்து பொலிந்தனர் இருந்தார் போலும்.

கத்தார் கலகம் தீர்த்த படலம் சுபம்
---------------------

56. இடைக் காடன் பிணக்குத் தீர்த்த படலம் (2611-2648 )

2611. குடைக்காடன் பசிக்கு அன்னக் குழி அருத்தி வேட்கை
        அறக் கொடுத்த கங்கைச்
சடைக் காடன் புலவர் இகம் தணிவித்த முறை இது மேல்
        தன்னைப் பாடும்
தொடைக் காடன் பகன் திகழ்ந்த தென்னவனை முனிந்து
        தன்னைத் தொழுது போன
இடைக் காடன் உடன் போய்ப் பின்பு எழுந்து அருளிப்
        பிணக்கு அறுத்த இயல்பு சொல்வாம்.

2612. இந்திரன் தன் பழி துரத்தி அரசு அளித்துப் பின்பு கதி
        இன்பம் ஈந்த
சுந்தரன் பொன் அடிக்கு அன்பு தொடுத்து நறும்
        சண்பகத்தார் தொடுத்துச் சாத்தி
வந்தனை செய் திருத்தொண்டின் வழிக்கு ஏற்பச் சண்பகப்
        பூமாற வேந்தன்
அந்தர சூட மணியாம் சிவ புரத்து நிறை செல்வம்
        அடைந்தான் இப்பால்.

2613. ஆற்றல் மிகு பிரதப சூரியன் வங்கிசத்துவன் அளவு இல்
        சீர்த்தி
சாற்ற அரிய இரிபும மருத்தனன் சோழ வங்கி சாந்தகன்
        தான் வென்றி
மாற்ற அரிய புகழ்ச் சேர வங்கி சாந்தகன் பாண்டி வங்கி
        கேசன்
தோற்றம் உறு பரித்தேர் வங்கிச் சிரோமணி பாண்டீச் சுரன்
        தான் மன்னோ.

2614. துணிவுடைய குலத்துவசன் வங்கிச பூடண மாறன்
        சோம சூடா
மணிகுல சூடா மணியே இராச சூடா மணியே மாற்றார்
        போற்றிப்
பணிய வரும் பூப சூடா மணியே குலேச பாண்டியனே
        என்னக்
கணிதம் உறு பதினைவர் வழி வழி வந்து உதித்து நிலம்
        காவல் பூண்டோர்.

2615. அத்தகைய பாண்டியருள் குலேச பாண்டியன் என்னும்
        அரசன் தோள் மேல்
வைத்தவன் இத்தலம் புரபோன் இலக்கணமும் இலக்கியமும்
        வரம்பு கண்டோன்
எத்தகைய பெருநூலும் எல்லை கண்டோன் ஆதலினால்
        இவனுக்கு ஏற
முத்தமிழோர் பயில் சங்கம் இடங்கொடுத்தது அனைய மணி
        முழவுத் தோளான்.

2616. கழிந்த பெரும் கேள்வியினான் எனக் கேட்டு முழுது
        உணர்ந்த கபிலன் தன் பால்
பொழிந்த பெரும் காதல் மிகு கேண்மையினான் இடைக்
        காட்டுப் புலவன் தென் சொல்
மொழிந்து அரசன் தனைக் காண்டும் எனத் தொடுத்த
        பனுவலோடு மூரித் தீம் தேன்
வழிந்து ஒழுகு தாரனைக் கண்டு தொடுத்து உரைப்
        பனுவல் வாசித்தான் ஆல்.

2617. வழுக்காத சொல் சுவையும் பொருள் சுவையும் பகிர்ந்து
        அருந்த வல்லோன் உள்ளத்து
அழுக்காற்றால் சிரம் துளக்கான் அகம் மகிழ்ச்சி சிறிது
        முகத்து அலர்ந்து காட்டான்
எழுக்காயும் திணி தோளான் ஒன்றும் உரையான் வாளா
        இருந்தான் ஆய்ந்த
குழுக்காதன் நண்புடையான் தனை மானம் புறம் தள்ளக்
        கோயில் புக்கான்.

2618. சந்நிதியில் வீழ்ந்து எழுந்து தமிழ் அறியும் பெருமானே
        தன்னைச் சார்ந்தோர்
நல் நிதியே திரு ஆலவாய் உடைய நாயகனே நகுதார்
        வேம்பன்
பொன் நிதி போல் அளவு இறந்த கல்வியும் மிக்கு உளன்
        என்று புகலக் கேட்டுச்
சொல் நிறையும் கவி தொடுத்தேன் அவமதித்தான் சிறிது
        முடி துளக்கான் ஆகி.

2619. பரிவாயின் மொழிதொடுத்து வருணித்தோர்க்கு அகம்
        மகிழ்ந்தோர் பயனும் நல்கா
விரிவாய தடம் கடலே நெடும் கழியே அடும் கான
        விலங்கே புள்ளே
பொரிவாய பராரை மரநிரையே வான் தொடு குடுமிப்
        பொருப்பே வெம்பும்
எரிவாய கொடும் சுரமே என இவற்று ஓர் அஃரிணை
        ஒத்து இருந்தான் எந்தாய்.

2620. என்னை இகழ்தனனோ சொல் வடிவாய் நின்னிடம் பிரியா
        இமையப் பாவை
தன்னையும் சொல் பொருளான உன்னையுமே இகழ்ந்தனன்
        என் தனக்கு ஆகியது என்னா
முன்னை மொழிந்து இடைக் காடன் தணியாத முனி ஈர்ப்ப
        முந்திச் சென்றான்
அன்ன உரை திருச்செவியின் ஊறுபாடு என உறைப்ப
        அருளின் மூர்த்தி.

2621. போன இடைக் காடனுக்கும் கபிலனுக்கும் அகத்து உவகை
        பொலியும் ஆற்றான்
ஞான மயம் ஆகிய தன் இலிங்க உரு மறைத்து உமையா
        நங்கை யோடும்
வானவர் தம் பிரான் எழுந்து புறம் போய் தன் கோயிலின்
        நேர் வடபால் வைகை
ஆன நதித் தென்பால் ஓர் ஆலம் கண்டு அங்கண் இனிது
        அமர்ந்தான் மன்னோ.

2622. சங்கவான் தமிழ்த் தெய்வப் புலவரோடும் உடன் எழுந்து
        சைல வேந்தன்
மங்கை நாயகன் போன வழிபோய் அங்கு இருந்தார் அவ்
        வழி நாள் வைகல்
கங்குல்வாய் புலரவரும் வை கறையில் பள்ளி உணர்
        காலாத்து எய்தி
அங்கண் நாயகன் அடியார் சேவிப்பார் இலிங்க உரு
        அங்குக் காணார்.

2623. என்ன அதிசயமோ ஈது என்று அயிர்த்தார் இரங்கினார்
        இதனை ஓடி
மன்னவனுக்கு அறிவிப்பான் வேண்டும் எனப் புறப்பட்டு
        வருவார் ஆவி
அன்னவரைப் பிரிந்து உறையும் அணங்கு அனையார்
        எனவும் மலர் அணங்கு நீத்த
பொன் அவிர் தாமரை எனவும் புலம்பு அடைந்து பொலிவு
        அழிந்த புரமும் கண்டார்.

2624. அரசன் இடை புகுந்து உள்ளம் நடு நடுங்கி நா உணங்கி
        அரசே யாம் ஒன்று
உரை செய அஞ்சுதும் உங்கள் நாயகனைத் திருப்பள்ளி
        உணர்ச்சி நோக்கி
மரை மலர் சேவடி பணியப் புகுந்தனம் இன்று ஆங்கு
        அவன் தன் வடிவம் காணேம்
புரமும் நனி புலம் படைந்தது என்று அழல் வேல் எனச்
        செவியில் புகுதலோடும்.

2625. வழுதி அரியணையிலிருந்து அடி இற வீழ் பழுமரம் போல்
        மண்மேல் யாக்கை
பழுது உற வீழ்ந்து உயிர் ஒடுங்க அறிவு ஓடுங்கி மண்
        பாவை படிந்து ஆங்கு ஒல்லைப்
பொழு கிடந்து அறிவு சிறிது இயங்க எழுந்து அஞ்சலிக்
        கைப் போது கூப்பி
அழுது இரு கண்ணீர் வெள்ளத்து ஆழ்ந்து அடியேன் என்
        பிழைத்தேன் அண்ணா அண்ணால்.

2626. கொலையினை ஓர் அவுணர் புரம் நோடி வரையில்
        பொடியாகக் குனித்த மேருச்
சிலையினையோ பழைய சிவ புரத்தினையோ அருவி மணி
        தெறிக்கும் வெள்ளி
மலையினையோ தம்மை மறந்து உனை நினைப்பார்
        மனத்தினையோ வாழ்த்தும் வேதத்
தலையினையோ எங்கு உற்றாய் எங்கு உற்றாய் என்று
        என்று தளரும் எல்லை.

2627. சிலர் வந்து மன்னா ஓர் அதிசயம் கண்டனம் வைகைத்
        தென் சாராக
அலர் வந்தோன் படைத்த நாள் முதல் ஒரு காலமும்
        கண்டது அன்று கேள்வித்
தலை வந்த புலவரொடு ஆலவய் உடைய பிரான் தானே
        செம்பொன்
மலைவந்த வல்லியொடும் வந்து இறை கொண்டு உறை
        கின்றான் மாதோ என்றார்.

2628. அவ்வுரை தன் செவி நுழைந்து புகுந்து ஈர்ப்ப எழுந்து
        அரசன் அச்சத்து ஆழ்ந்து
தெவ்வர் முடித் தொகை இடறும் கழல் காலான் அடந்து
        ஏகிச் செழுநீர் வைகை
கௌவை நெடும் திரைக் கரத்தால் கடிமலர் தூய உய்ப்ப
        பணியத் தென் கரைமேல் வந்து
மௌவல் இள முகை மூரல் மாதி னொடும் இருக்கின்ற
        மணியைக் கண்டான்.

2629. படர்ந்து பணிந்து அன்பு உகுக்கும் கண்ணீர் சோர்ந்து
        ஆனந்தப் பௌவத்து ஆழ்ந்து
கிடந்து எழுந்து நாக்குழறித் தடுமாறி நின்று இதனைக்
        கிளக்கும் வேதம்
தொடர்ந்து அறியா அடி சிவப்ப நகர்ப் புலம்ப உலகு
        ஈன்ற தோகை யோடு இங்கு
அடைந்து அருளும் காரணம் என் அடியேனால் பிழை
        உளதோ ஐயா ஐயா.

2630. அல்லதை என்று அமரால் என் பகைஞரால் கள்வரால்
        அரிய கானத்து
எல்லை விலங்கு ஆதிகளால் இடையூறு இன் தமிழ்
        நாட்டில் எய்திற்றலோ
தொல்லை மறையவர் ஒழுக்கம் குன்றினரோ தவம்
        தருமம் சுருங்கிற்றாலோ
இல்லறனும் துறவறனும் பிழைத்தனவோ யான் அறியேன்
        எந்தாய் எந்தாய்.

2631. கள் ஏறு கடுக்கை நறும் சடையானே போற்றி பெரும்
        கருணை போற்றி
வெள்ஏறு கொடி உயர்த்த விடையானே போற்றி அருள்
        விகிர்தா போற்றி
புள் ஏறு கொடி உயர்த்த புனிதன் அயன் அன்று தேறாத
        புனிதா போற்றி
வள் ஏறு சிறு குழவி மதி நுதல் அம் கயல் கண்ணி
        மணாள போற்றி.

2632. பாத மலர் இணை போற்றி பன்னிரண்டு கையானைப்
        பயந்தாய் போற்றி
வேத முடி கடந்த பர ஞானத்தில் ஆனந்த விளைவே
        போற்றி
போத வடிவாய் நால்வர்க்கு அசைவிறந்து நிறைந்த பரம்
        பொருளே போற்றி
மாதவள நீறு அணிந்த மன்னா அம் கயல் கண்ணி
        மணாள போற்றி.

2633. பொக்கம் உடையார் செய்யும் பூசை தவம் கண்டு நகும்
        புராண போற்றி
தக்கன் மகம் பொடி ஆகத் திருப் புருவம் நெரித்த
கொடும் தழலே போற்றி
செக்கமலக் கண்ணிடந்த கண்ணனுக்குத் திகிரி அருள்
        செல்வா போற்றி
மைக் குவளை அனைய மணிகண்ட அம் கயல் கண்ணி
        மணாள போற்றி.

2634. தென்னவன் இன்ன வண்ணம் ஏத்தினான் செம் பொன் கூடல்
மன்னவன் கேட்டா ஆகாய வாணியால் வைகை நாட
உன்னது சோத்த நாம் கேட்டு உவந்தனம் இனிய தாயிற்று
இன்னம் ஒன்று உளது கேட்டி என்றனன் அருளிச் செய்வான்.

2635. இயம்ப அரும் பதிகள் தம்முள் ஆலவாய் ஏற்றம் ஈங்குச்
சயம்புவாய் அனந்தம் உள்ள தானவர் இயக்கர் சித்தர்
வயம் புரி அரக்கர் வானோர் முனிவரர் மனிதர் உள்ளார்
நயம் பெற விதியால் கண்ட நம் குறி அனந்தம் உண்டு ஆல்.

2636. அக் குறிகளின் மேம் பட்ட குறி அறுபத்து நான்காம்
இக் குறிகளின் மேம் பட்ட குறிகள் எட்டு இனைய எட்டுத்
திக்கு உறை வானோர் பூசை செய்தன அவற்றில் யாம் வந்து
புக்கு உறை குறி நம் தோழன் பூசித்த குறிய தாகும்.

2637. அறைந்தவித் தெய்வத்து ஆன அனைத்தும் ஓர் ஊழிக் காலத்து
இறந்த நம் தோழன் கண்ட இலிங்கமாம் அதனால் இங்கே
உறைந்தனம் உறைதலாலே உத்தர ஆலவாய் ஆய்ச்
சிறந்திடத் தகுவது இன்று முதல் இந்தத் தெய்வத் தானம்.

2638. ஓங்கு தண் பணைசூழ் நீப வனத்தை நீத்து ஒரு போ தேனும்
நீங்குவம் அல்லேம் கண்டாய் ஆயினும் நீயும் வேறு
தீங்கு உளை அல்லை காடன் செய்யுளை இகழ்தலாலே
ஆங்கு அவன் இடத்தில் யாம் வைத்த அருளினால் வந்தேம் என்னா.

2639. பெண்நினைப் பாகம் கொண்ட பெரும் தகைப் பரம யோகி
விண் இடை மொழிந்த மாற்றம் மீனவன் கேட்டு வானோர்
புண்ணிய சிறியோர் குற்றம் பொறுப்பது பெருமை அன்றோ
எண்ணிய பெரியோர்க்கு என்னா ஏத்தினான்இறைஞ்சி னானே.

2640. அடி பணிந்து ஏத்தினானை அருள் சுரந்து அசையு மின்னுக்
கொடி அணி மனையில் போக்கிக் கோமன வல்லியோடும்
உடன் உறை புலவரோடு ஒல்லை தன் கோயில் புக்கான்
வட திரு ஆல வாயில் வந்து வீற்று இருந்த வள்ளல்.

2641. மின் மதிச் சடையினான்பின் அடைந்து போய் விடை கொண்டு ஏகும்
மன்னவன் தன்னைப் பாடி வந்தவன் தன்னை மாட்சித்
தன்மை சால் சங்க வாணர் தம் மொடும் கொடுபோய் என்றும்
பொன்மகள் காணி கொண்ட புரிசை சூழ் கோயில் புக்கான்.

2642. விதி முறை கதலி பூகம் கவரி வால் விதானம் தீபம்
புதிய தார் நிறை நீர்க் கும்பம் கதலிகை புனைந்த மன்றல்
கதிர்மணி மாடத் தம் பொன் சேக்கை மேல் கற்றோர் சூழ
மதி புனை காடன் தன்னை மங்கல அணி செய்து ஏற்றி.

2643. சிங்கமான் சுமந்த பொன் அம் சேக்கை மேல் இருந்து வெள்ளைக்
கொங்கு அவிழ் தாமம் தூசு குளிர் மணி ஆரம் தாங்கி
மங்கல முழவம் ஆர்ப்ப மறையவர் ஆக்கம் கூற
நங்கையர் பல்லாண்டு ஏத்த நல் மொழிப் பனுவல் கேட்டு.

2644. அறிவுடைக் காடனுக்கும் அருமை மாண் புலமை யோர்க்கும்
முறைமையால் ஆரம் தூசு முகிழ் முலைக் கொடியின் அன்னார்
நிறை நிதி வேழம் பாய்மான் விளை நிலம் நிரம்ப நல்கி
அறை கழல் காலில் பின்னே ஏழடி நடந்து இதனை வேண்டும்.

2645. புண்ணியப் புலவீர் யான் இப்போது இடைக் காடனார்க்குப்
பண்ணிய குற்றம் எல்லாம் பொறுக்க என பரவித் தாழ்ந்தான்
நுண்ணிய கேள்வி யோரும் மன்னநீ நுவன்ற சொல்லாம்
தண்ணிய அமுதால் எங்கள் கோபத்தீத் தணிந்தது என்னா.

2646. இன்னமும் ஆலவாய் எம் இறைவன் கருணை நோக்கால்
பன்னரும் புகழ்மை குன்றாப் பாக்கியம் உனக்கு உண்டாக
என்ன நல் வாக்கம் கூறி ஏகினார் ஆக அந்தத்
தென்னவன் குலேசன் செய்த தவம் உருத் திரிந்தால் என்ன.

2647. எரி மருத்து அவனி முன்னா எண் வகை மூர்த்தி அன்பு
புரி மருத்துவனைச் சூழ்ந்த பொரு பழி துடைத்தோன் சோதி
விரிமருத்து உடல் வான் திங்கள் மிலைந்தவன் அருளின் வந்தான்
அரி மருத்தனன் ஆம் தென்னன் அரிக் குருளை அன்னான்.

2648. பரிசிலைப் புலவருக்கு அருள் குலேசன் பல பகல் கழீஇத்
திரி மருப்பு இரலை வெம் மழு எடுத்தவன் மதிச்
        சென்னிமேல்
வரிசிலைப் படை பொறித்தவன் எனப் பெறு வர
        மைந்தனாம்
அரி மருத் தனன் இடத்து அவனி வைத்து அரன் அடி
        எய்தினான்.

இடைக் காடன் பிணக்குத் தீர்த்த படலம் சுபம்
------------------

57. வலை வீசின படலம் (2649 -2712 )

2649. மின் திரித்து அன்ன வேணி வேதியன் இடைக்காடன் பின்
சென்று மீண்டனை யான் கொண்ட பிணக்கினைத் தீர்த்த வண்ணம்
இன்று உரை செய்து முந்நீர் எறிவலை வீசி ஞாழன்
மன்றல் அம் குழலினாளை மணந்து மீள் வண்ணம் சொல்வாம்.

2650. அந்தம் இல் அழகன் கூடல் ஆலவாய் அமர்ந்த நீல
சுந்தரன் உலகம் ஈன்ற கன்னிஅம் கயல் கண்ணாள் ஆம்
கொந்து அவிழ் அலங்கல் கூந்தல் கொடிக்கு வேறு இடத்து வைகி
மந்தணம் ஆன வேத மறைப் பொருள் உணர்த்தும் மாதோ.

2651. நாதனின் அருளால் கூறு நான் மறைப் பொருளை எல்லாம்
யாது காரணத்தான் மன்னோ அறிகிலை எம் பிராட்டி
ஆதரம் அடைந்தாள் போலக் கவலையும் சிறிது தோன்ற
ஆதரம் இலள் ஆய்க் கேட்டாள் அஃது அறிந்த அமலச் சோதி.

2652. அரா முகம் அனைய அல்குல் அணங்கினை நோக்கி ஏனை
இரா முகம் அனைய உள்ளத்து ஏழைமார் போல எம்பால்
பரா முகை ஆகி வேதப் பயன் ஒருப் படாது கேட்டாய்
குரா முகை அவிழ்ந்த கோதாய் உற்ற இக்குற்றம் தன்னால்.

2653. விரதமும் அறனும் இன்றி மீன் படுத்து இழிஞர் ஆன
பரதவர் மகளா கென்று பணித்தனன் பணித்தலோடும்
அரதன ஆரம்தாழ்ந்த வார மென் முலையாள் அஞ்சி
வரத நிற் பிரிந்து வாழ வல்லனோ என்று தாழ்ந்தாள்.

2654. வீங்கு நீர்ச் சடையான் நீங்கு மெல்லியல் பரிவு நோக்கி
வாங்கு நீர்க் கானல் வாழ்க்கை வலைஞர் கோன் மகளாய்வைகி
ஆங்கு நீர் வளர் நாள் யாம் போந்து அரும் கதி முடித்தும் என்னாத்
தேங்கு நீர் அமுது அன்னாளைச் செல விடுத்து இருந்தான் இப்பால்.

2655. அன்னது தெரிந்து நால்வாய் ஐங்கரக் கடவுள் தாதை
முன்னர் வந்து இதனால் அன்றோ மூண்டது இச் செய்தி எல்லாம்
என்ன ஈர்ங் கவளம் போல் ஆங்கு இருந்த புத்தகங்கள் எல்லாம்
தன் நெடும் கரத்தால் வாரி எறிந்தனன் சலதி மீது ஆல்.

2656. வரை பக எறிந்த கூர்வேல் மைந்தனும் தந்தை கையில்
உரை பெறு போத நுலை ஒல் எனப் பறித்து வல்லே
திரை புக எறிந்தான் ஆகச் செல்வ நான் மாடக் கூடல்
நரை விடை உடைய நாதன் நந்தியை வெகுண்டு நோக்கா.

2657. அடுத்து நாம் இருக்கும் செவ்வி அறிந்திடாது இவரை
        வாயில்
விடுத்து நீ இருந்தாய் தீங்கு விளைந்தது உன் தனக்கும்
        இந்தத்
தொடுத்த தீங்கு ஒழிய இன்று ஓர் சுற உரு ஆகி
        வையம்
உடுத்த காரோத நீர் புக்கு உழல்க எனப் பணித்தான்
        மன்னோ.

2658. வெரு வரு செலவின் வேழ முகத்தனை விதித்த சாபப்
பெருவலி தன்னைச் சாரும் பெற்றியால் சாபம் கூறான்
அருவரை நெஞ்சு போழ்ந்த வள் இலை வடிவேல் செம் கை
முருகனை வணிகர் தம்மின் மூங்கை யாகு என்றன் இப்பால்.

2659. நாயகன் ஏவலாலே நாயகி வலைஞர் மாதர்
ஆயது நந்திப் புத்தேள் அடுசுற ஆகி முந்நீர்
மேயதும் கருணை வள்ளல் மீன் படுத்து அணங்கை வேட்டுப்
போயதும் அவட்குக் கேள்வி புகன்றது முறையில் சொல்வாம்.

2660. சூழும் வார் திரை வையை அம் துறை கெழு நாட்டுள்
கீழையார் கலி முகத்தது நெய்தல் அம் கீழ் நீர்
ஆழ நீள் கரும் கழி அகழ் வளைந்து கார் அளைந்த
தாழை மூது எயில் உடுத்தது ஓர் தண் துறைப் பாக்கம்.

2661. முடங்கு முள் இலையார் புதைந்து எதிர் எதிர் மொய்த்து
நுடங்கு கைதை போதொடு வளி நூக்க நின்று அசைவ
மடங்கு மெய்யராய்க் கையிரும் கேட்க வட்டத்து
அடங்கி வாள் பனித்து ஆடம் அரற்றுவார் அனைய.

2662. புலவு மீன் உணக்கு ஓசையும் புட்கள் ஓப்பு இசையும்
விலை பகர்ந்திடும் அமலையும் மீன் கொள் கம்பலையும்
வலை எறிந்திடும் அரவமும் வாங்கும் மா அரவமும்
அலை எறிந்திடும் பரவை வாய் அடைப்பன மாதோ.

2663. வாட்டு நுண் இடை நுளைச்சியர் வண்டல் அம் பாவைக்
கூட்டுகின்ற சோறு அருகு இருந்து உடைந்த பூம் கைதை
பூட்டுகின்றன நித்திலம் பொரு கடல் தரங்கம்
சூட்டுகின்றன கடிமலர் சூழல் சூழ் ஞாழல்.
2664. நிறைந்த தெண் கடல் ஆதி நீள் நெறி இடைச் செல்வோர்க்கு
அறம் தெரிந்த போல் பொதிந்த சோறு அவிழ்ப்பன தாழை
சிறந்த முத்தொடு பசும் பொனும் பவளமும் திரட்டிப்
புறம் தெரிந்திடக் கொடுப்பன மலர்ந்த பூம் புன்னை.

2665. கொன்று மீன் பகர் பரதவர் குரம்பைகள் தோறும்
சென்று தாவி மேல் படர்வன திரை படு பவளம்
மன்றல் வார் குழல் நுளைச்சியர் மனையின் மீன் உணக்கும்
முன்றில் சீப்பன கடல் இடு முழு மணிக் குப்பை.

2666. கூற்றம் போன்ற கண் நுளைச்சியர் குமுத வாய் திறந்து
மாற்றம் போக்கினர் பகர் தரும் கயற்கு நேர் மாறாம்
தோற்றம் போக்கு அவர் விழித் துணைகள் அக் கயல்மீன்
நாற்றம் போக்குவது அவர் குழல் நறு மலர்க் கைதை.

2667. அலர்ந்த வெண் திரைக் கருங் கழிக் கிடங்கரின் அரும்பர்
குலைந்து அழிந்து தேன் துளும்பிய குமுதமே அல்ல
கலந்து அரும் கடல் எறி கருங்கால் பனம் கள்வாய்
மலர்ந்து அருந்திய குமுதம் மொய்ப்பன வண்டு.

2668. ஆய பட்டினத்து ஒருவன் மேல் ஆற்றிய தவத்தால்
தூய வானவர் தம்மினும் தூயனாய்ச் சிறிது
தீய தீவினைச் செய்தியால் ஆற்றி திண் திமில் வாணர்
மேய சாதியில் பிறந்துளான் மேம்படும் அனையான்.

2669. செடிய கார் உடல் பரதவர் திண் திமில் நடத்தா
நெடிய ஆழியில் படுத்த மீன் திறை கொடு நிறைக்கும்
கடிய வாயிலோன் அவர்க்கு எலாம் காவலோன் ஏற்றுக்
கொடிய வானவன் அடிக்கு மெய் அன்பு சால் குணத்தோன்.

2670. மகவு இலாமையல் ஆற்ற நால் மறுமை யோடு இம்மைப்
புகல் இலான் என வருந்துவான் ஒரு பகல் போது
தகவு சால் பெரும் கிளை யொடும் சலதி மீன் படுப்பான்
அகல வார் கலிக்கு ஏகுவான் அதன் கரை ஒருசார்.

2671. தக்க மேரு மலைமகனோடு அடையில் தவத்தான்
மிக்க மீனவன் வேள்வியில் விரும்பிய மகவாய்ப்
புக்க நாயகி தன்பதி ஆணையால் புலவு
தொக்க மீன் விலை வலைஞன் மேல் தவப் பயன் துரப்ப.

2672. இச்சையால் அவன் அன்பினுக்கு இரங்குவாள் போலச்
செச்சை வாய் திறந்து அழுது ஒரு திரு மகவு ஆகி
நெய்ச்ச பாசிலைப் புன்னை நல் நீழலில் கிடந்தாள்
மைச்ச கார் உடல் கொடும் தொழில் வலைஞர் கோன் கண்டான்.

2673. கார் கொல் நீர்த் திருமாது கொல் கரந்து நீர் உறையும்
வார் கொள் பூண் முலை மடந்தை கொல் வனத் துறை வாழ்க்கைத்
தார் கொள் பூம் குழல் அணங்கு கொல் தடங்கணும் இமைப்ப
ஆர் கொலோ மகவு ஆகி ஈண்டு இருந்தனள் என்னா.

2674. பிள்ளை இன்மை யெற்கு இரங்கி எம் பிரான் தமிழ்க் கூடல்
வள்ளல் நல்கிய மகவு இதுவே என வலத்தோள்
துள்ள அன்பு கூர் தொடுத்து திருத் தோள் உறப் புல்லித்
தள்ளரும் தகைக் கற்பினாள் தனது கைக் கொடுத்தான்.

2675. பிறவி அந்தகன் தெரிந்து கண் பெற்றெனக் கழிந்த
வறியன் நீள் நிதி பெற்றென வாங்கினாள் வலைஞர்
எறியும் வேலையின் ஆர்த்தனர் கை எறிந்து இரட்டிக்
குறிய வாள் நகை வலைச்சியர் குழறினார் குரவை.

2676. பிழை இல் கற்பு உடை மனைவியும் பெறாது பெற்று எடுத்த
குழவியைத்தடம் கொங்கையும் கண்களும் குளிரத்
தழுவி முத்தம் இட்டு உச்சி மோந்து அன்பு உளம் ததும்ப
அழகிது ஆகிய மணி விளக்காம் என வளர்ப்பாள்.

2677. புலவு மீன் விலைப் பசும் பொனால் செய்த பல் பூணும்
இலகு ஆரமும் பாசியும் காசி இடை இட்டுக்
குலவு கோவையும் சங்கமும் குலத்தினுக்கு இசைய
அலகு இலாதபேர் அழகினுக்கு அழகு செய்து அணிந்தாள்.

2678. தொண்டை வாய் வலைச் சிறுமியர் தொகையொடும் துறை போய்
வண்டல் ஆடியும் நித்தில மாமணி கொழித்தும்
கண்டன் ஞாழல் சூழ் கானல் அம் கடி மலர் கொய்தும்
கொண்டல் ஓதி பின் தாழ்தரக் குரை கடல் குளித்தும்.

2679. தளர்ந்த பைங்கொடி மருங்குலும் தன் உயிர்த் தலைவன்
அளந்த வைகலும் குறை பட அவனிடத்து ஆர்வம்
கிளர்ந்த அன்பு ஒண் கொங்கையும் கிளர நாள் சிறிதில்
வளர்ந்து வைகினாள் வைகளும் உயிர் எலாம் வளர்ப்பாள்.

2680. ஆலவாய் உடை நாயகன் ஏவிய வாறே
மாலை தாழ் இள மதிச் சடை மகுடமும் கரங்கள்
நாலும் ஆகிய வடிவு உடை நந்தியும் சுறவக்
கோலம் ஆகி வெண் திரைக் கடல் குளித்து இருந்தான்.

2681. குன்று எறிந்த வேல் குழகனும் கரி முகக் கோவும்
அன்று எறிந்த தந்திரம் எலாம் சிரமிசை அடக்காக்
கன்று எறிந்தவன் அறிவரும் கழல் மனத்து அடக்கா
நின்று எறிந்த கல் மத்து என உழக்கிடா நிற்கும்.

2682. கிட்டும் தோணியைப் படகினைக் கிழிபட விசை போய்த்
தட்டும் சோங்கினை மேலிடு சரக் கொடும் கவிழ
முட்டும் சீறி மேல் வரும் பல சுற வெலாம் முடுக்கி
வெட்டும் கோடு கோத்து ஏனைய மீன் எலாம் வீசும்.

2683. தரங்க வாரி நீர் கலக்கலால் தந்திரம் கொடு மேல்
இரங்குவான் புலவோர்க்கு அமுது ஈகையால் எண்ணார்
புரங்கண் மூன்றையும் பொடித்தவன் ஆணையால் புனலில்
கரங்கள் நான்கையும் கரந்த மீன் மந்தரம் கடுக்கும்.

2684. தள்ளு நீர்த்திரை போய் நுளைச் சேரிகள் சாய்ப்பத்
துள்ளு நீர் குடித்து எழு மழை சூல் இறப் பாயும்
முள்ளு நீர் மருப்பு உடைய மீன் மொய் கலம் அந்தத்
தெள்ளு நீர்த் துறை நடையற இன்னணம் திரியும்.

2685. எற்றித்தால் எனத் துறை மகன் யாம் இது பிடிக்கும்
பெற்றி யாது எனக் கிளையொடும் பெருவலைப் பாசம்
பற்றி ஆழி ஊர் படகு கைத் தெறிந்தனன் படகைச்
சுற்றி வாய் கிழித்து எயிற்று இறப் பாய்ந்தது சுறவம்.

2686. பட உடைப்ப ஓர் தோணி மேல் பாய்ந்து அத் தோணி
விடவுறத் தெறித்து எறிந்திட விசைத்து ஒரு சோங்கின்
இடை புகுந்து நீள் வலை எறிந்து இங்ஙனம் வெவ்வேறு
உடல் புகுந்து உழல் உயிர் எனப் பரதனும் உழல்வான்.

2687. முன்னர் வீசினால் பின்னுற முளைத்து எழும் முயன்று
பின்னர் வீசினால் முன்னுற பெயர்த்து எழும் வலத்தில்
உன்னி வீசினால் இடம் பட உருத்து எழும் இடத்தின்
மன்னி வீசினால் வலத்து எழும் மகர வேறது தான்.

2688. எறி வலைப் படு அகம் மலர்ந்து ஈர்ப்பவன் உள்ளம்
மறு தலைப் பட வலையினும் வழீஇப் பொருள் ஆசை
நெறி மலர்க் குழல் நல்லவர் நினை வென நினைவுற்று
அறிபவர்க்கு அறிதாம் பரம் பொருள் என அகலும்.

2689. ஏவலாளரோடு இன்னவாறு இன்ன மீன் படுத்தற்கு
ஆவதாம் தொழில் இயற்றவும் அகப் படாது ஆக
யாவரே இது படுப்பவர் என்று இரும் கானல்
காவலாளனும் பரதரும் கலங்கஞர் உழந்தார்.

2690. சங்கு அலம்பு தண் துறை கெழு நாடன் இச் சலதித்
துங்க மந்தரம் எனக் கிடந்து அலமரும் சுறவை
இங்கு அணைந்து எவன் பிடிப்பவன் அவன் யான் ஈன்ற
மங்கை மங்கலக் கிழான் என மனம் வலித்து இருந்தான்.

2691. நந்தி நாதனும் இனையனாய் அம் கயல் நாட்டத்து
இந்து வாண் நுதலாளும் அங்கு அனையளாய் இருப்பத்
தந்தி நால் இரண்டு ஏந்திய தபனிய விமானத்து
உந்து நீர்ச் சடையார் மணம் உன்னினார் மன்னோ.

2692. உயர்ந்த சாதியும் தம்மினும் இழிந்த என்று உன்னிக்
கயந்த நெஞ்சுடை வலைக்குலக் கன்னியை வேட்பான்
வியந்து கேட்பது எவ்வாறு அவர் வெறுக்குமுன் அவருக்கு
இயைந்த மீன் வலை உரு எடுத்து ஏகுதும் என்னா.

2693. கருகிருள் முகந்தால் அன்ன கச்சினன் கச்சோடு ஆர்த்த
சுரிகையன் தோள்மேல் இட்ட துகிலின் குஞ்சி சூட்டும்
முருகு கொப்பளிக்கும் நெய்தல் கண்ணியன் மூத்த வானோர்
இருவரும் மறையும் தேடி இளைப்ப ஓர் வலைஞன் ஆனான்.

2694. முழுது உலகு ஈன்ற சேல் கண் முதல்வியை அருள் இலார் போல்
இழி தொழில் வலை மாதாகச் சபித்தவாறு என்னே என்றும்
பழி படு சாபம் ஏறார் பரதராய் வரவும் வேண்டிற்று
அழகிது நன்று நன்று எம் ஆலவாய் அடிகள் செய்கை.

2695. தன் பெரும் கணத்து உளான் ஓர் தலைவனும் சலதி வாணன்
என்பது தோன்ற வேடம் எடுத்து எறி வலை தோள் இட்டு
என் புற மலைப்பக் காவி மீன் இடு குடம்பை தாங்கிப்
பின்புற நடந்து செல்லப் பெருந்துறைப் பாக்கம் புக்கான்.

2696. கழித்தலைக் கண்டற் காடும் கைதை அம் கானும் நெய்தல்
சுழித்தலைக் கிடங்கும் நீத்துச் சுஃறெனும் தோட்டுப் பெண்ணை
வழித்தலை சுமந்து வார் கள் வார்ப்ப வாய் அங்காந்து ஆம்பல்
குழித்தலை மலர் பூம் கானல் கொடு வலைச் சேரி சேர்ந்தான்.

2697. பெருந்தகை அமுது அன்னாளைப் பெறாது பெற்று எடுப்பான் நோற்ற
அருந்தவ வலைஞர் வேந்தன் அதிசயம் அகத்துள் தோன்ற
வரும்தகை உடைய காளை வலை மகன் வரவு நோக்கித்
திருந்து அழகு உடைய நம்பி யாரை நீ செப்புக என்றான்.

2698. சந்த நால் மறைகள் தேறாத் தனி ஒரு வடிவாய்த் தோன்றி
வந்த மீன் கொலைஞன் கூறு மதுரையில் வலைஞர்க்கு எல்லாம்
தந்தை போல் சிறந்து உளான் ஓர் தனி வலை உழவன் நல்ல
மைந்தன் யான் படைத்து காத்துத் துடைக்கவும் வல்லன் ஆவேன்.

2699. அல்லது வான் மீன் எல்லாம் அகப்பட வலை கொண்டு ஓச்ச
வல்லவன் ஆவேன் என்ன மற்று இவன் வலைஞன் கோலம்
புல்லிய மகன் கொல் முன்னம் புகன்ற சொல் ஒன்றில் இப்போது
சொல்லியது ஒன்று இரண்டும் சோதனை காண்டும் என்னா.

2700. தொண்டு உறை மனத்துக் கானல் துறைமுகம் அஃதேல்
        இந்தத்
தண் துறை இடத்து ஓர் வன்மீன் தழல் எனக் கரந்து
        சீற்றம்
கொண்டு உறைகின்ற ஐய குறித்தது பிடித்தியேல் என்
வண்டு உறை         கோதை மாதை மணம் செய்து தருவேன்
என்றான்.

2701. சிங்க ஏறு அனையான் காலில் செல் நடைப் படகில் பாய்ந்து
சங்கு எறி தரங்கம் தட்பத் தடம் கடல் கிழித்துப் போகிக்
கிங்கரன் ஆன காளை வரை எனக் கிளைத்த தோள் மேல்
தொங்கலில் கிடந்து ஞான்ற தொகு மணி வலையை வாங்கி.

2702. செவ்விதின் நோக்கி ஆகம் திருக நின்று எறிந்தான் பக்கம்
கௌவிய மணிவில் வீச இசை ஒலி கறாங்கிப் பாயப்
பை விரித்து உயிர்த்து நாகம் விழுங்க வாய்ப் பட்ட மீன் போல்
வெவ் வினைச் சுறவேறு ஐயன் விடு வலைப் பட்டது அன்றே.

2703. மாசு அறு கேளிர் அன்பின் வலைப் படும் வலைஞர் கோன் தாய்
வீசிய வலையில் பட்ட மீனினைச் சுருக்கி வாங்கிக்
காசு எறி தரங்க முந்நீர்க் கரை இடை இட்டான் கள் வாய்
முசு தேன் என்ன ஆர்த்து மொய்த்தன் பரதச் சாதி.

2704. கிளையும் நம் கோனும் வீசு வலைஞராய்க் கிளர் தோள்
        ஆற்றல்
விளைவொடு முயன்று பல் நாள் வினை செயப் படாத
        மீன் இவ்
இளையவன் ஒருவன் தானே ஒரு விசை எறிந்தான்
        ஈத்தான்
அளிய நம் குலத்தோர் தெய்வ மகன் இவன் ஆகும்
        என்றார்.

2705. கைதை சூழ் துறைவன் ஓகை கை மிகப் பம்பை ஏங்க
நொய்து எனும் நுசுப்பில் கள்வாய் நுளைச்சியர் குரவை தூங்கப்
பைதழை பகுவாய்க் கச்சைப் பரதவன் கலங்கன் ஞாழல்
செய்த பூம் கோதை மாதைத் திருமணம் புணர்த்தினானே.

2706. அந்நிலை வதுவைக் கோலம் ஆயின மருகனாரும்
மின் நிலை வேல் கணாளும் விண் இடை விடை மேல் கொண்டு
தன் நிலை வடிவாய்த் தோன்றத் தடம் கரை மீனம் தானும்
நல்நிலை வடிவே போன்று நந்தியாய் முந்தித் தோன்ற.

2707. கொற்ற வெள் விடை மேல் காட்சி கொடுத்தவர் கருணை நாட்டம்
பெற்றலின் மேலைச் சார்பால் பிணித்த இப் பிறவி யாக்கைச்
சிற்றறிவு ஒழிந்து முந்நீர்ச் சேர்ப்பன் நல் அறிவு தோன்றப்
பொன் தனு மேரு வீரன் பூம் கழல் அடிக்கீழ்த் தாழ்ந்தான்.

2708. இரக்கம் இல் இழிந்த யாக்கை எடுத்து உழல் ஏழை ஏனைப்
புரக்க இன்று என்போல் வந்த புண்ணிய வடிவம் போற்றி
அறக்கு எறி பவளச் செவ்வாய் அணங்கினை மணந்து என் பாசம்
கரக்க வெள் விடை மேல் நின்ற கருணையே போற்றி என்றான்.

2709. அகவிலான் பரவி நின்ற அன்பனை நோக்கிப் பல் நாள்
மகவு இலா வருத்தம் நோக்கி உமை நாம் மகளாத் தந்து
தகவினான் மணந்தேம் நீ இத் தரணியில் தனதன் என்ன
நகவிலாப் போகம் மூழ்கி நம் உலகு அடைவாய் என்ன.

2710. பெண்ணினை வதுவைக்கு ஈந்த பெருந்துறைச் சேர்ப்பற்கு அன்று
தண் அளி சுரந்து நல்கித் தருமமால் விடைமேல் தோன்றி
விண் இடை நின்றான் சென்றான் வேத்திரப் படையா னோடும்
உள் நிறை அன்பரோடு உத்தர கோச மங்கை.

2711. அங்கு இருந்த அநாதி மூர்த்தி ஆதி நால் மறைகள்
        ஏத்தும்
கொங்கு இரும் கமலச் செவ்விக் குரை கழல் வணங்கிக்
        கேட்பப்
பங்கு இருந்து அவட்கு வேதப் பயன் எலாம் திரட்டி
        முந்நீர்ப்
பொங்கு இரும் சுதை போல் அட்டிப் புகட்டினான்
        செவிகள் ஆர.

2712. அவ்வேலை அன்புடையார் அறு பதினாயிரவர்
        அவர்க்கும் அளித்துப் பாச
வெவ்வேலை கடப்பித்து வீடாத பரானந்த வீடு நல்கி
மைவ் வேலை அனைய விழி அம் கயல் கண்
        நங்கையொடு மதுரை சார்ந்தான்
இவ் வேலை நிலம் புரக்க முடி கவித்துப் பாண்டியன்
        என்று இருந்த மூர்த்தி.

வலை வீசின படலம் சுபம்
-----------------

58. வாதவூரடிகளுக்கு உபதேசித்த படலம் (2713 - 2798)

2713. கலைவீசு மதிச் சடையோன் கடல் துறைவன் தலைச் சென்று
வலைவீசி அவன் பாச வலை வீசும் பரிசு இது மேல்
அலை வீசும் புனல் வாதவூரரை வந்து அவிச்சை வலி
நிலை வீசிப் பணி கொண்ட நெறி அறிந்த படி மொழிவாம்.

2714. தொடுத்த வறுமையும் பயனும் தூக்கி வழங்குநர் போல
அடுத்த வயல் குளம் நிரப்பி அறம் பெருக்கி அவனி எலாம்
உடுத்த கடல் ஒருவர்க்கும் உதவாத உவரி என
மடுத்து அறியாப் புனல் வைகைக் கரை உளது வாதவூர்.

2715. விழவு அறா நகர் எங்கும் விருந்து அறா மனை எங்கும்
மழ அறா மகிழ் எங்கும் மறை அறா கிடாஇ எங்கும்
முழவு அறா அரங்கு எங்கும் முகில் அறா பொழில் எங்கும்
உழவு அறா வயல் எங்கும் உடம்பு அறா உயிர் என்ன.

2716. ஆய வளம் பதியதனில் அமாத்தியரில் அரு மறையின்
தூய சிவ ஆகம நெறியின் துறை விளங்க வஞ்சனையான்
மாயன் இடும் புத்த இருள் உடைந்தோட வந்து ஒருவர்
சேய இளம் பரிதி எனச் சிவன் அருளால் அவதரித்தார்.

2717. பேர் வாத ஊரர் எனப் பெற்றுத் தம் பிறங்கு மறைச்
சார்வாய நூல் வழியால் சடங்கு எல்லாம் நிலை வெய்தி
நீர்வாய இளமதி போல் நிரம்புவார் வேத முதல்
பார்வாய் எண் எண் கலையும் பதினாறு ஆண்டினில் பயின்றார்.

2718. இத்தகை யோர் நிகழ் செய்தி அறிந்தவர் சென்று இயம்ப அரி
மர்த்தன பாண்டியன் கேட்டு வரவழைத்து மற்று அவரைச்
சித்தம் மகிழ் வரிசையினால் சிறப்பு அளித்துத் தன் கோயில்
வித்தக நல் மதி அமைச்சின் தொழில் பூட்டி மேம் படுத்தான்.

2719. செற்றம் மிகும் கருவிகளின் திறல் நூலும் மனு வேந்தன்
சொற்ற பெரும் தொல் நூலும் துளக்கம் அற விளக்கம் உறக்
கற்று அறிந்தோர் ஆதலினால் காவலற்குக் கண் போன்ற
முற்றும் உணர்ந்த அமைச்சரினும் முதல் அமைச்சராய் நிகழ்வார்.

2720. புல்லாதார் முரண் அடக்கிப் பொருள் கவர் வார் என்பது எவன்
செல்லாத பல் வேறு தீபத்துச் செம் கோன்மை
வல்லாரும் தத்தமதேத்து அரிய பொருள் வரவிடுத்து
நல்லாராய் ஒப்புரவு நட்பு அடைய நடக்கின்றார்.

2721. அண்ணல் அரிமருத்தனனுக்கு அடல் வாதவூர் அமைச்சர்
கண்ணும் இடும் கவசமும் போல் காரியம் செய்து ஒழுகுவார்
தண் அளி செய்து அவனி எலாம் தம் கிளைபோல் குளிர் தூங்க
வண்ண மதிக் குடை நிழற்றி முறை செய்து வாழும் நாள்.

2722. மெய்ம்மை ஆம் பொருள் விவேக மும் வேறு பாடு ஆய
பொய்ம்மை ஆம் பொருள் விவேகமும் புந்தியுள் தோன்ற
இம்மை ஆசையும் மறுமையில் ஆசையும் இகந்து
செம்மை ஆகிய கருத்தராய்ப் பரகதி தேர்வார்.

2723. புத்தர் ஆதியோர் புறவுரை நெறிகளும் பொய்யா
நித்த வேத நூல் தழுவிய அகவுரை நெறியும்
சித்தம் மாசு அறுத்து அரன் அருள் தௌ¤வியாது அதனான்
மித்தை ஆணவத் தொடக்கு அறாதில்லை ஆம் வீடும்.

2724. பத்தி செய்து அரன் அருள் பெரும் பத்தருக்கு அன்றி
முத்தி எய்தரிது என மறை மொழிவது அப் பொது நூல்
சத்தியாப் பொருள் தௌ¤வு எலாம் சத்திநி பாதர்க்கு
உய்த்து உணர்த்துவது ஆகமம் என்பர் மெய் உணர்ந்தோர்.

2725. வேத ஆகமச் சென்னியில் விளை பொருள் அப் பேதம்
பேதம் ஆகிய பிணக்கு அறுத்து இருள் பிணி அவிழ்த்து
நாதன் ஆகிய தன்னையும் என்னையும் நல்கும்
போதன் ஆகிய குருபரன் வருவது எப்பொழுது ஆல்.

2726. கரவு இலாத பேர் அன்பினுக்கு எளிவரும் கருணைக்
குரவனார் அருள் அன்றி இக் கொடிய வெம் பாசம்
புரை இல் கேள்வியால் கடப்பது புணையினால் அன்றி
உரவு நீர்க்கடல் கரம் கொடு நீந்துவது ஒக்கும்.

2727. என்று அவ் வாதவூர் மறையவர் இன்ப வீடு எய்தக்
துன்றும் ஆசையால் தொடக்கு உண்டு சுருதி ஆகம நூல்
ஒன்று கேள்வியோர் வருந்தொறும் உணர்ந்தவர் இடைத் தாம்
சென்று காண் தொறும் அளவளாய்த் தேர்குவர் ஆனார்.

2728. எண்ணிலார் இடத்து அளந்து அளந்து அறிபொருள் எல்லாம்
உண்ணி நீர் விடாய்க்கு உவரி நீர் உண்டவர் ஒப்ப
அண்ணலார் அகத்து அமைஉறாது அரசனுக்கு உயிரும்
கண்ணுமாய் அமைச்சு உரிமையும் கை விடாது இயல்வார்.

2729. கள்ளக் காதலன் இடத்து அன்பு கலந்து வைத்து ஒழுகும்
உள்ளக் காரிகை மடந்தை போலும் உம்பரைக் காப்பான்
பள்ளக் காரி உண்டவனிடத்து உள்ளன்பு பதிந்து
கொள்ளக் காவலன் இடைப் புறத் தொழிலும் உட்கொண்டார்.

2730. இன்ன செய்கையின் ஒழுகுவார் ஒரு பொழுது ஏகித்
தென்னர் தம்பிரான் அவை இடைச் சென்று எதிர் நின்றார்
அன்னபோது அடு பரி நிரை காப்பவர் அரசன்
முன்னர் வந்து தாழ்ந்து ஒரு சிறை நின்று அது மொழிவார்.

2731. மறம் தவாத வேல் வலவ நம் வயப் பரி வெள்ளத்து
இறந்தவாம் பரி போக நின்று எஞ்சிய எல்லாம்
நிறைந்த நோயவும் நெடிது மூப்பு அடையவும் அன்றிச்
சிறந்தவாம் பரி ஒன்று இலை தேர்ந்திடின் என்றார்.

2732. மன்றல் வேம்பனும் வாதவூர் வள்ளலை நோக்கி
இன்று நீர் நமது அறை திறந்து இருநிதி எடுத்துச்
சென்று வேலை அம் துறையில் வந்து இறங்குவ தெரிந்து
வென்றி வாம் பரி கொடு வரப் போம் என்று விடுத்தான்.

2733. உள்ளம் வேறுபட்டு அமைச்சியல் நெறியில் நின்று ஒழுகும்
வள்ளலார் நிதியறை திறந்து அரும் பெறல் வயமான்
கொள்ள வேண்டிய பொருள் எலாம் கொண்டு தாழ் இறுக்கி
வெள்ளை மா மதி வேந்தனை விடை கொடு போவார்.

2734. எடுத்த பொன் சுமை ஒட்டகத்து இட்டு முன் ஏக
விடுத்து விண் தொடு திண் திமில் விடையவன் கோயில்
அடுத்த விழ்ந்த பொன் அம்புயத் தடம் படிந்து அனைய
மடுத் தடம் கரைச் சித்தி ஐங்கரத்தனை வணங்கா.

2735. கருணை நாயகி அம் கயல் கண்ணி எம் பிராட்டி
அருண நாள் மலர்ச் செய்ய சீற் அடித்தலம் இறைஞ்சி
வருணனார் பெரு வயிற்று நோய் வலி கெடுத்து ஆண்ட
தருண நாள் மதிச் சடை உடை அடிகள் முன் தாழா.

2736. ஒன்று வேண்டும் இப் பொருள் எலாம் உனக்கும் ஐயம் பொறியும்
வென்று வேண்டும் நின் அன்பர்க்கும் ஆக்குக வெள்ளி
மன்று வேண்டி நின்று ஆடிய வள்ளல் என் குறை ஈது
என்று வேண்டிய நின்று ஏத்துவார்க்கு இறைவனின் அருள் போல்.

2737. ஆதி சைவன் ஆம் அருச்சகன் ஒருவன் நேர் அணைந்து
பூதி ஈந்தனன் நமக்கு இது போல் இலை நிமித்தம்
ஈது நல் நெறிக்கு ஏது என்று இரு கை ஏற்று அணிந்து
வேத நாதனை இறைஞ்சினார் விடை கொடு மீண்டார்.

2738. இன்னியம் அதிர்ந்தன எழுந்தன பதாதி
துன்னிய இணைக்கவரி துள்ளின துகில் கால்
பொன் இயல் மதிக் குடை நிழன்றன பொலம் கொள்
மின்னிய மணிச் சிவிகை மேல் கொடு நடந்தார்.

2739. மற்று இவர் வழிப்படு முன் மாறி நடம் ஆடும்
வெற்றி விடையார் இவர் வினைத் தொகையின் ஒப்பும்
பற்றிய இருட்டு மல பக்குவமும் நோக்கா
உற்று அடிமை கொண்டு பணி கொண்டு அருள உன்னா.

2740. சந்த மறை தீண்ட அரிய தம் கருணையால் ஓர்
அந்தணர் குலக் குரவன் ஆகி அடி நீங்கா
மைந்தர் பலர் தம்மொடு பெருந்துறையில் வந்தோர்
கொந்து அலர் நெருங்கிய குருந்து அடி இருந்தார்.

2741. பெரும் கடல் அனீகமொடு போய்ப் புற அடுத்த
இரும் கடம் அளப்பு இல கடந்து எழு பிறப்பு ஆம்
கரும் கடல் கடக்க வருவார் கருணை வெள்ளப்
பெருங்கடல் நிறைந்து உறை பெரும் துறை அடைந்தார்.

2742. அடுத்திட அடுத்திட அகத்து உவகை வெள்ளம்
மடுத்திட முகிழ்த்த கைம் மலர் கமலம் உச்சி
தொடுத்திட விழிப்புனல் துளித்திட வினைக்கே
விடுத்திடும் மனத்து அருள் விளைந்திட நடந்தார்.

2743. பித்து இது எனப் பிறர் நகைக்க வரு நாலாம்
சத்தி பதியத் தமது சத்து அறிவு தன்னைப்
பொத்திய மலத்தினும் வெரீஇச் சுமை பொறுத்தோன்
ஒத்து இழி பிணிப்பு உறு ஒருத்தனையும் ஒத்தார்.

2744. நெருப்பில் இடு வெண்ணெய் என நெஞ்சு உருக என்னை
உருக்கும் இதனால் எனை ஒளித்த மல ஆற்றால்
கருக்கும் அவன் ஆகி எனை ஆள் கருணை வெள்ளம்
இருக்கும் இடனே இனிது என எண்ணி நகர் புக்கார்.

2745. காய் இலை அடைந்த கழு முட் படை வலத்தார்
கோயிலை அடைந்து குளிர் வான் புனல் குடைந்து
வாயிலை அடைந்து உடலம் மண் உற விழுந்து
வேயிலை அடைந்தவரை மெய்ப் புகழ் வழுத்தா.

2746. ஆலய மருங்கு வலமாக வருவார் முன்
மூல மறை ஓதி முடியாத பொருள் தன்னைச்
சீல முனிவோர் தௌ¤ய மோனவழி தேற்றும்
கோல முறைகின்ற ஒர் குருந்தை எதிர் கண்டார்.

2747. வேத நூல் ஒரு மருங்கினும் மெய்வழிச் சைவப்
போத நூல் ஒரு மருங்கினும் புராணத்துட் கிடந்த
கீத நூல் ஒரு மருங்கினும் கிளை கெழு சமய
போத நூல் ஒரு மருங்கினும் வாய்விட்டுப் பிறங்க.

2748. சுருதி கூறிய அறம் முதல் நான்கும் அத் தொல் நூல்
அரியது ஆம் கதிக்கு ஏது என்று ஆகமம் காட்டும்
சரியை ஆதி நால் பதமும் தலை தெரிந்து உணர்ந்த
பெரிய மாணவர் கழகமும் வினா விடை பேச.

2749. சரியை வல்ல மெய்த் தொண்டரும் சம்புவுக்கு இனிய
கிரியை செய்யும் நல் மைந்தரும் கிளர் சிவ யோகம்
தெரியும் சாதகக் கேளிரும் தேசிகத் தன்மை
புரியும் போதகச் செல்வரும் அளவு இலர் பொலிய.

2750. ஒழிந்த நோன்பினர் ஆடலர் பாடலர் உலகம்
பழித்த செய்கையர் அழுகையர் நகையினர் பாசம்
கழித்த கண்ணினால் அரன் உருக் கண்டு கொண்டு உலகில்
விழித்த கண் குருடாத் திரி வீரரும் பலர் ஆல்.

2751. கரவு இல் உள்ளம் ஆம் விசும்பு இடைக் காசு அற விளங்கும்
பரசிலா சுடர்க்கு உதயம் ஈறு இன்மையால் பகலும்
இரவு நேர் படக் கண்டிலர் இயன்று செய் நித்த
விரதம் ஆதி னோன்பு இழந்து உறை விஞ்சையர் பலர் ஆல்.

2752. உடையும் கோவணம் உண்டியும் கைப்பலி உறவு என்று
அடையும் கேளிரும் அரன் அடியார் கண்டிகலன் கண்
படையும் பாரிடம் ஆயினும் பகல் இரா முதல் ஈறு
இடை இன்று ஆம் இடத்து உறங்குவது இஃது அவர் வாழ்க்கை.

2753. இத்தகைப் பல தொண்டர் தம் குழத்து இடையால் அம்
ஒத்த பைங் குருந்து அடியினில் யோக ஆசனத்தில்
புத்தகத்து எழுதிய சிவஞான மெய்ப் போதம்
கைத்தலம் தரித்து இருப்பது ஓர் கருணையைக் கண்டார்.

2754. மன்றுள் ஆடிய ஆனந்த வடிவமும் வடவால்
ஒன்றி நால்வருக்கு அசைவு அற உணர்த்திய உருவும்
இன்று நாயினேற்கு எளிவந்த இவ் உரு என்னா
அன்று நாயகன் குறிப்பு உளத்து உணர்த்திட அறிந்தார்.

2755. முன்பு அணிந்தனர் அணிந்தனர் அஞ்சலி முடிமேல்
என்பு நெக்கிட உருகினர் இனியார் எளி வந்து
அன்பு எனும் வலைப் பட்டவர் அருள் வலைப் பட்டார்
துன்ப வெம் பவ வலை அறுத்திட வந்த தொண்டர்.

2756. காலமும் கனாக் காட்சியும் நிமித்தமும் கடிந்தார்
சீல மாணவர் செவ்வி தேர் தேசிகன் என்ன
மூல ஆகமம் ஓதினான் முறுக்கு அவிழ் கழுநீர்
மாலை சாந்து அணிந்து அடியின் மேல் வன் கழல் வீக்கி.

2757. அண்ணல் வேதியர் ஒழுக்கமும் அன்பும் கண்டு யாக்கை
உள் நிலா உயிர் பொருள் புனலுடன் கவர்ந்து உள்ளக்
கண் இலான் மலம் கழீஇப் பத கமலமும் சூட்டி
வண்ண மாமலர்ச் செம்கரம் சென்னி மேல் வையா.

2758. சூக்கம் ஆகும் ஐந்து எழுத்தினில் சுற்றிய பாச
வீக்க நீக்கி மெய் ஆனந்தம் விளை நிலத்து உய்த்துப்
போக்கு மீட்சியுள் புறம்பு இலாப் பூரண வடிவம்
ஆக்கினான் ஒரு தீபகம் போல் வரும் அண்ணல்.

2759. பார்த்த பார்வையால் இரும்பு உண்ட நீர் எனப் பருகும்
தீர்த்தன் தன்மையும் குருமொழி செய்ததும் தம்மைப்
போர்த்த பாசமும் தம்மையும் மறந்து மெய்ப் போத
மூர்த்தியாய் ஒன்றும் அறிந்திலர் வாதவூர் முனிவர்.

2760. தேனும் பாலும் தீம் கன்னலும் அமுதும் ஆய் தித்தித்து
ஊனும் உள்ளம் உருக்க உள் ஒளி உணர்ந்து இன்பம்
ஆனவாறு தேக்கிப் புறம் கசிவது ஒத்து அழியா
ஞான வாணி வந்து இறுத்தனள் அன்பர் தம் நாவில்.

2761. தொழுத கையினர் துளங்கிய முடியினர் துளும்ப
அழுத கண்ணினர் பொடிப்புறும் யாக்கையர் நாக்குத்
தழு தழுத்தவன் புரையினர் தமை இழந்து அழல் வாய்
இழுதை அன்ன மெய்யினர் பணிந்து ஏத்துவார் ஆனார்.

2762. பழுது இலாத சொல் மணியினைப் பத்தி செய்து அன்பு
முழுதும் ஆகிய வடத்தினான் முறை தொடுத்து அலங்கல்
அழுது சாத்தும் மெய் அன்பருக்கு அகம் மகிழ்ந்து ஐயர்
வழு இலாத பேர் மாணிக்க வாசகன் என்றார்.

2763. பாட்டிற்கு இன்புறு குருபரன் பாதம் மேல் கண்ணீர்
ஆட்டிச் சொல் மலர் அணிந்து தற் போத இன் அமுதை
ஊட்டித் தற்பர ஞானம் ஆம் ஓம வெம் கனலை
மூட்டிச் சம்புவின் பூசை மேல் முயற்சியர் ஆனார்.

2764. ஆசை வெம் பவ வாசனை அற்று மாணிக்க
வாசகப் பிரான் தேசிகன் மாணவர் ஓதும்
ஓசை ஆகம உபநிடத பொருள் எலாம் கேட்டு
நேசம் அங்கு வைத்து இருந்தனர் அது கண்டு நிருத்தன்.

2765. தித்திக்கும் மணி வார்த்தை இன்னம் சின்னாள் திருச்
        செவியில் அருந்தவும் கைச் செம் பொன் எல்லாம்
பத்திப் பேர் அன்பு அளித்துக் கவர்ந்து வேண்டும் பணி
        கொடு பாண்டியனை இவர் பண்பு தேற்றி
முத்திக்கே விடுத்திடவும் புத்தை வாது முடித்திடவும்
        திருவுள்ளம் உன்னம் எய்தி
எத்தித் தொண்டரைக் கருமம் சிறிது உண்டு இங்கே
        இருத்தி என உருக்கரந்தான் அடிய ரோடும்.

2766. கனவில் வரும் காட்சி எனக் கருணை மூர்த்தி காட்டி
        மறைத்தலும் அன்பர் கலக்கத்து ஆழ்ந்து
நனவு கொல்லோ கனவு கொல்லோ இன்று நாதன்
ஞமலிக்குத் தவிசு இட்ட நலம் போல் என்னை
நினைவரிய திருமேனி காட்டி ஆண்டு நீத்ததை என்று
        ஐயுற்று நெஞ்சம் தேறி
இன அடியாருடன் கூட்டாது ஏகினாயோ என்னையும் என்
        வினையையும் இங்கு இருத்தி எந்தாய்.

2767. வஞ்ச வினைக் கொள் கலனாம் உடலைத் தீவாய்
        மடுக்கிலேன் வரை உருண்டு மாய்ப் பேன் அல்லேன்
நஞ்சு ஒழுகு வாளாலும் குறைப்பேன் அல்லேன் ஆதனே
        அதுவும் நினது உடைமை என்றே
அஞ்சினேன் தனேயும் அழியாது ஆவி ஐயனே நினைப்
        பிரிந்து ஆற்ற கில்லேன்
என் செய்கோ எந்தாயோ எந்தாயோ என்று இரங்கினார்
        புரண்டு அழுதார் இனைய சொல்வார்.

2768. வறியவனாம் ஒரு பிறவிக் குறுடன் கையில் வந்த பெரு
        விலை மணி போல் மழலை தேறாச்
சிறியவனாம் ஒரு மதலை கையில் கொண்ட செம் பொன்
        மணி வள்ளம் போல் தேவர் யார்க்கும்
அறிவரியாய் சிறியேனை எளிவந்து ஆண்ட அருமை
        அறியேன் துன்பத்து அழுவத்து ஆழாப்
பிறிவறியா அன்பரொடு அகன்றாய் கல்லாப் பேதையேன்
        குறை அலது எம்பிரானால் என்னே.

2769. மண் ஆதி ஆறு ஆறு மனம் துழாவித் தடு மாறிப்
புண் ஆகி எனைக் காணாது உழல் கின்றேனைப் போத அருள்
கண்ணால் அவை முழுதும் கரைய நோக்கி யான் யான் என்று
எண்ணா எனைத் தந்தாய் எங்கு உற்றாயோ என் தாயோ.

2770. வான் ஆதி ஐந்து முதல் வகுத்த ஓசை முதல் ஐந்தும்
ஆனாதி அங்கு மனம் ஆதி நான்கும் வழி அடைப்பத்
தேன் ஆதி அறு சுவையும் கழிய ஊறும் தெள் அமுதம்
யான் ஆர நல்கினையால் எங்கு உற்றாயோ என் தாயே.

2771. மாசாய் மறைக்கும் மல வலியும் நானும் வேறு இன்றி
ஆசா விகார மலம் ஆயினேனைப் பொருள் படுத்திப்
பேசாத இன்பு உருவின் ஒடு என்னைப் பின் வைத்த
ஈசா எனை இங்கு இட்டு எங்கு உற்றாயோ என்தாயே.

2772. என்று வாய் திறந்து அரற்றினார் இரங்கினார் புனிற்றுக்
கன்று நீங்கிய ஆன் எனக் கரைந்த நெஞ்சினராய்ச்
சென்று கோபுர வாயிலின் புறம்பு போய்த் திரண்டு
நின்ற காவலன் தமர்களை நேர்ந்தனர் நோக்கா.

2773. துங்க வாரியில் கடும் பரித் தொகை எலாம் ஆடித்
திங்களின் தலைவரும் என முன்பு போய்த் தென்னர்
புங்கவன் தனக்கு உணர்த்துமின் போம் என விடுத்தார்
அம் கண் நாயகன் பெருந்துறை நாயகன் அன்பர்.

2774. புரசை மா வயப் புரவிதேர் பொருநர் போய்ப் பொறி வண்டு
இரை செய்தார் முடி வேந்தன் முன் இறைஞ்சினார் உள்ளது
உரை செய்தார் அது கேட்டு ஒன்றும் உரைத்திலன் இருந்தான்
நிரை செய்து தார்ப் பரி வரவினை நோக்கிய நிருபன்.

2775. வள்ளல் வாதவூர் முனிகளும் மன்னவன் பரிமாக்
கொள்ள நல்கிய பொருள் எலாம் குருந்தில் வந்து ஆண்ட
பிள்ளை வாண் மதிச் சடை முடிப் பெருந்துறை மறையோர்க்கு
உள்ள ஆதரம் பெருக முன் வேண்டியாங்கு உய்ப்பார்.

2776. சிறந்த பூசைக்கும் திருவிழாச் சிறப்புக்கும் செல்வம்
நிறைந்த ஆலயத் திருப்பணித் திறத்துக்கும் நிரப்பி
அறந்த வாத பேர் அன்பர்க்கும் செலுத்தி அத்தலத்தே
உறைந்த தவாவற இன்னணம் ஒழுகு நாள் கழிப்பார்.

2777. எல்லை கூறிய குளிர் மதி அடுக்கம் வந்து எய்த
வல்லல் யானையான் இன்னமும் வயப்பரி வந்தது
இல்லையால் இது என் என ஓலையும் எழுதிச்
செல்ல உய்த்தனன் வாதவூர் அமைச்சர் திருமுன்.

2778. மன்னவன் திரு முகம் கண்டு முறைமையால் வாங்கி
அன்ன வாசகம் தெரிந்து கொண்டு ஆதி ஈது இல்லா
முன்னவன் திரு அருள் கடல் மூழ்கிய முனிவர்
என்னை வேறு இனிச் செய்யுமாறு என்று நின்று அயர்வார்.

2779. சிந்தை ஆகிய செறுவினுள் சிவ முதல் ஓங்கப்
பந்த பாசம் வேர் அறக் களைந்து அருள் புனல் பாய்ச்சி
அந்தம் ஆதியின்று ஆகிய ஆனந்த போகம்
தந்த தேசிக உழவன் தன் கோயிலைச் சார்ந்தார்.

2780. என் நாயகனே பொன் நாடர் ஏறே ஏறு கொடி உயர்த்த
மன்னா தென்னா பெருந்துறை எம் மணியேவழுதி பொருள் எல்லாம்
நின் ஆலயத்து நின் அடியார் இடத்தும் செலுத்தும் நெறி அளித்தாய்
பின் நான் அவனுக்கு என் கொண்டு பரிமாச் செலுத்தப் பெறுமாறே.

2781. என்னா இறைஞ்சி எழுந்து ஏத்தி இரந்தார் எதிரே பெருந்
        துறையின்
மின்னார் சடைமேல் பிழைமுடித் தோன் விசும்பின் நிறைந்த
        திருவாக் கான்
மன்னா அவற்குப் பரி எல்லாம் வரும் என்று ஓலை விடுதி
        எனச்
சொன்னான் அது கேட்டு அகத்து உவகை துளும்பி வரிந்து
        சுருள் விடுத்தார்.

2782. அந்த ஓலைப் பாசுரமும் அறையக் கேட்டு நின்று ஆங்கு ஓர்
சிந்தை ஆனா மகிழ் சிறப்ப இருந்தான் புரவித் தேரோடும்
வந்த ஆதிச் செம் கதிரோன் மறைந்தான் அவனால் வையம் எல்லாம்
வெந்த வேடை தணிப்பான் போல் முளைத்தான் ஆதி வெம் கதிரோன்.

2783. அன்று துயிலும் வாதவூர் அடிகள் கனவில் சுடர் வெள்ளி
மன்று கிழவர் குருந்து அடியில் வடிவம் காட்டி எழுந்து அருளி
வென்றி வேந்தன் மனம் கவரும் விசயப் பரி கொண்டு அணைகின்றேம்
இன்று நீ முன் ஏகுதி என்று அருளிச் செய்ய எழுந்திருந்தார்.

2784. கனவின் இடத்தும் தேவர்க்கும் காண்டற்கு அரிய
        கருணை உரு
நனவின் இடத்தும் கனவு இடத்தும் எளிதே அன்றோ
        நமக்கு என்ன
நினைவின் இடைக் கொண்டு இருக்கின்றார் நிருத்தானந்தச்
        சுடர் உள்ளத்து
தின இருளைத் தின்று எழுவது என எழுந்தான் இரவி
        இரவு ஒதுங்க.

2785. எழுந்தார் உடைய பெருந்துறையார் இருந்தாள் பணிந்தார்
        இனி இப் பிறப்பில்
அழுந்தார் வழிக் கொண்டார் அடைந்தார் அகன்றார்
        நெறிகள் அவிர் திங்கள்
கொழுந்தார் சடையார் விடையார் தென் கூடல் அடைந்தார்
        பாடு அளி வண்டு
உழும் தார் வேந்தன் பொன் கோயில் உற்றார் காணப்
        பெற்றார் ஆல்.

2786. மன்னர் பெருமான் எதிர் வந்த மறையோர் பெருமான்
        வழிபாடு
முன்னர் முறையால் செய்து ஒழுகி முன்னே நிற்ப முகம்
        நோக்கித்
தென்னர் பெருமான் எவ்வளவு செம் பொன்கொடுபோய்
        எவ்வளவு
நன்னர் இவுளி கொண்டது எனக் கேட்டான் கேட்ட நால்
        மறையோர்.

2787. பொன்னும் அளவோ விலை கொண்ட புரவித் தொகையும் அனைத்து அவைதாம்
பின்னர் வரக் கண்டு அருளுதி எம் பெருமான் இதனால் துரங்க பதி
என்னும் நாமம் பெறுதி மதி என்றார் என்ற மந்திரர்க்குத்
தென்னன் சிறந்த வரிசை வளம் செய்து விடுப்பச் செல்கின்றார்.

2788. பொன் அம் கமலத் தடம் படிந்து புழைக்கை மதமா முகக் கடவுள்
தன்னம் கமல சரண் இறைஞ்சித் தனியே முளைத்த சிவக் கொழுந்தை
மின் அம் கயல் கண் கொடி மருங்கில் விளைந்த தேனை முகந்து உண்டு
முன்னம் கருத்து மொழி உடம்பு மூன்றும் அன் பாய்த் தோன்றினார்.

2789. மன்னே என்னை ஆட்கொண்ட மணியே வெள்ளி மன்று
        ஆடும்
அன்னே அடியேன் வேண்டியவாறு அரசன் ஈந்த நிதி
        எல்லாம்
முன்னே கொண்டு என் பணி கொண்டாய் முனியாது
        அரசன் நனி மகிழ
என்னே புரவி வரும் வண்ணம் என்று வேண்டி
        நின்றிடலும்.

2790. மெய் அன்பு உடையாய் அஞ்சலை நீ வேட்ட வண்ணம்
        விண் இரவி
வையம் பரிக்கும் பரி அனைய வயமாக் கொண்டு
        வருதும் என
ஐயன் திருவாக்கு அகல் விசும்பு ஆறு எழுந்தது ஆக
அது கேட்டுப்
பொய் அன்பு பகன்றார் சிவன் கருணை போற்றி
        மனையில் போயினார்.

2791. கடி மனை அடைந்த எல்லை வாதவூர்க் காவலோரை
மடிமையில் சுற்றத் தோரும் கேளிரும் மாண்ட காதல்
அடிமை உள்ளாரும் ஏதில் ஆளரும் பிறரும் ஈண்டி
இடி மழை வாய் விட்டு என்னப் புந்திகள் இனைய சொல்வார்.

2792. மந்திரக் கிழமை பூண்டு மன்னவர் கருமம் செய்வ
அந்தணர்க்கு அறனே அல்ல அமைச்சியல் அறத்து நின்றால்
வெம் திறல் அரசர்க்கு ஏற்ற செய்வதே வேண்டும் என்னத்
தந்திரம் அது நூல் வல்லோர் சாற்றுவார் அன்றோ ஐயா.

2793. அரைசியல் அமைச்சு நீதி ஆய்ந்த நுங்கட்கு நாங்கள்
உரை செய்வது எவன் நீர் செய்வது ஒன்று நன்று ஆவது இல்லை
விரை செறி தாராற்கு இன்று வெம்பரி வருவது ஆக
வரையறை செய்தீர் நாளை என சொல் வல்லீர் ஐயா.

2794. தழுவிய கிளைஞர் நட்டோர் சார் உளோர் தக்க சான்றோர்
குழுவினைக் காக்க வேண்டும் குறிப்பு இலீர் போலும் நீவிர்
ஒழுகு உறு செயலினாலே உம் செயல் உமக்கே சால
அழகு இது போலும் என்னக் கழறினார் அது கேட்டு ஐயன்.

2795. சுற்றமும் தொடர்பும் நீத்தேம் துன்பமும் இன்பும் அற்றேம்
வெற்று உடல் மானம் தீர்ந்தேம் வெறுக்கை மேல் வெறுக்கை வைத்தேம்
செற்றமும் செருக்கும் காய்ந்தேம் தீவினை இரண்டும் தீர்ந்தேம்
கற்றைவார் சடையான் கோலம் காட்டி ஆட் கொண்ட அன்றே.

2796. தந்தை தாய் குரவன் ஆசான் சங்கரன் நிராசை பெண்டிர்
மைந்தர் பால் உயிரும் சுற்றம் மாசிலா ஈசன் அன்பர்
அந்தம் இல் பிறவி ஏழும் அடு பகை என்பது தேர்ந்தோம்
எந்தையார் கருணை காட்டி எம்மை ஆட் கொண்ட
அன்றே.

2797. ஊர் எலாம் அட்ட சோறு நம்மதே உவரி சூழ்ந்த
பார் எலாம் பாயல் துன்னல் கோவணம் பரிக்கும் ஆடை
சீர் எலாம் சிறந்த சாந்தம் தெய்வ நீறு அணிபூண் கண்டி
நீர் எலாம் சுமந்த வேணி நிருத்தன ஆட் கொண்ட
அன்றே.

2798. இறக்கினும் இன்றே இறக்குக என்று இருக்கினும் இருக்குக
        வேந்தன்
ஒறுக்கினும் ஒறுக்க உவகையும் உடனே ஊட்டினும் ஊட்டுக
        வானில்
சிறக்கினும் சிறக்க கொடிய தீ நரகம் சேரினும் சேருக
        சிவனை
மறக்கிலம் பண்டைப் பழவினை விளைந்தால் மாற்றுவார்
        யார் என மறுத்தார்.

வாதவூரடிகளுக்கு உபதேசித்த படலம் சுபம்
----------------------

59. நரி பரியாக்கிய படலம் (2799 -2925)

2799. அரிகணை தொடுத்து வேழம் அட்டவன் செழியன் வாயில்
தெரி கலை அமைச்சர் ஏற்றைச் தேசிக வடிவத்து தீண்டி
வரிகழல் சூட்டி ஆண்ட வண்ணம் இவ் வண்ணம் ஐயன்
நரிகளைப் பரிகள் ஆக்கி நடத்திய வாறும் சொல்வாம்.

2800. சுற்றம் ஆம் பாச நீவித் துகள் அறுத்து இருந்தார் தம்மை
மற்றை நாள் அழைத்து வேந்தன் வந்தில போலும் இன்னம்
கொற்றவாம் பரிகள் என்னக் குறுமதி முடித்தான் அன்பர்
இற்றை நாண் முதனான் மூன்றில் ஈண்டுவ இறைவா என்னா.

2801. சிந்துர நுதன் மால் யானைச் செல்வப் பரிக்கு வேறு
மந்துறை அகன்ற ஆக வகுக்க சூழ் தண்ணீர் ஊட்ட
நந்து உறை தடங்கள் வேறு தொடுக நீள் நகரம் எங்கும்
இந்து உறை மாடம் எல்லாம் அழகு செய்திடுக என்றார்.

2802. காவலன் கருமம் செய்வோர் கந்துகப் பந்தி ஆற்றி
ஓவற நகரம் எங்கும் ஒளி பெற அழகு செய்யத்
தாவு தெண் கடல் ஏழ் கண்ட சகரர் போல் வைகல் மூன்றில்
வாவியும் குளனும் தொட்டார் மண் தொடுகருவி மாக்கள்.

2803. வரையறை செய்த மூன்று வைகளும் கழிந்த பின்னாள்
கரையறு பரிமா வீண்டக் கண்டிலம் இன்னம் என்னா
விரையறை வண்டார் தண்டார் வேம்பனும் விளித்து வந்த
உரையறை நாவினாரை ஒறுப்பவன் ஒத்துச் சீறா.

2804. என் இவன் பரிமா கொண்டது என்று அவை வருவது என்னாத்
தன் எதிர் நின்ற வஞ்சத் தறுகணார் சிலரை நோக்கிக்
கொன்னும் இக் கள்வன் தன்னைக் கொண்டு போய் தண்டம் செய்து எம்
பொன் எலாம் மறுவு கொண்டு வாங்குமின் போமின் என்றான்.

2805. கல் திணி தோளான் சீற்றம் கண்டு எதிர் நில்லாது அஞ்சிச்
சுற்றிய பாசம் போலத் தொடர்ந்து கொண்டு ஏகி மன்னர்
எற்று இனி வகைதான் பொன்னுக்கு இயம்பும் என்று எதிர்த்துச் சீறிச்
செற்றம் இல் சிந்தையார் மேல் செறிந்த கல் ஏற்றினாரே.

2806. பொன் நெடும் சயிலம் கோட்டிப் புரம் பொடி படுத்த வீரர்
சொல் நெடும் தாளை உள்கி நின்றனர் சுமந்த பாரம்
அந் நெடும் தகையார் தாங்கி ஆற்றினார் அடைந்த அன்பன்
தன் நெடும் பாரம் எல்லாம் தாங்குவார் அவரே அன்றோ.

2807. சிலை அது பொறை தோற்றாது சிவன் அடி நிழலில் நின்றார்
நிலை அது நோக்கி மாய நெறி இது போலும் என்னாக்
கொலை அது அஞ்சா வஞ்சர் கொடும் சினம் திருகி வேதத்து
தலை அது தெரிந்தார் கையும் தாள்களும் கிட்டி ஆர்த்தார்.

2808. அக் கொடும் தொழிலும் அஞ்சாது இருந்தனர் அரனை
        உள்கி
இக் கொடும் தொழிலினார் தாம் இனி நனி ஒறுப்பர்
        என்னாப்
புக்கு அது காண்டற்கு உள்ளம் பொறான் என இரவிப்
        புத்தேள்
மிக்க தன் ஒளி கண் மாழ்கி விரிகடல் அழுவத்து
        ஆழ்ந்தான்.

2809. சுந்தர விடங்கர் அன்பர் சூழ் துயர் அகற்ற நேரே
வந்து எழு காட்சி போல வந்தது செக்கர் வானம்
இந்தவர் மார்பம் தூங்கும் ஏன வெண் கோடு போன்ற
அந்தர உடுக்கள் எல்லாம் அயன் தலை மாலை ஒத்த.

2810. சுழிபடு பிறவித் துன்பத்து தொடு கடல் அழுவத்து ஆழ்ந்து
கழிபடு தனையும் காப்பான் கண் நுதல் மூர்த்தி பாதம்
வழிபடும் அவரைத் தேரான் வன் சிறை படுத்த தென்னன்
பழி படு புகழ் போல் எங்கும் பரந்தது கங்குல் ஈட்டம்.

2811. கங்குல் வந்து இறுத்த லோடும் அரும் சிறை அறையில் போக்கிச்
சங்கிலி நிகளம் பூட்டித் தவத்தினைச் சிறை இட்டு என்னச்
செம் கனல் சிதற நோக்கும் சினம் கெழு காவலாளர்
மங்குலின் இருண்ட கண்டர் தொண்டரை மறுக்கம் செய்தார்.

2812. மிடைந்தவர் தண்டம் செய்ய வெம் சிறை வெள்ளத்து ஆழ்ந்து
கிடந்தவர் கிடந்தோன் பூ மேல் இருந்தவன் தேடக் கீழ் மேல்
நடந்தவர் செம் பொன் பாத நகை மலர் புணையாய்ப் பற்றிக்
கடந்தனர் துன்ப வேலை புலர்ந்தது கங்குல் வேலை.

2813. அந்தம் இல் அழகன் தன்னை அம் கயல் கண்ணியோடும்
சுந்தர அமளிப் பள்ளி உணர்த்துவான் தொண்டர் சூழ
வந்தனை செய்யும் ஆர்ப்பும் மங்கல சங்கம் ஆர்ப்பும்
பந்த நால் மறையின் ஆர்ப்பும் பருகினார் செவிகள் ஆர.

2814. போதவா நந்தச் சோதி புனித மெய்த் தொண்டர்க்கு ஆக
நாதம் ஆம் முரசம் ஆர்ப்ப நரிப் பரி வயவர் சூழ
வேத வாம் பரிமேல் கொண்டு வீதியில் வரவு காணும்
காதலன் போலத் தேர் மேல் கதிரவன் உதயம் செய்தான்.

2815. கயல் நெடும் கண்ணியோடும் கட்டு அவிழ் கடிப் பூம் சேக்கைத்
துயில் உணர்ந்து இருந்த சோம சுந்தரக் கருணை வெள்ளம்
பயில் நெடும் சிகரம் நோக்கிப் பங்கயச் செம்கை கூப்பி
நயன பங்கயம் நீர் சோர நாதனைப் பாடல் உற்றார்.

2816. எந்தாய் அனைத்து உலகும் ஈன்றாய் எத் தேவர்க்கும்
தந்தாய் செழும் குவளைத் தாராய் பெரும் துறையில்
வந்தாய் மதுரைத் திரு ஆலவாய் உறையும்
சிந்தா மணியே சிறியேற்கு இரங்காயோ.

2817. மூவா முதலாய் முது மறையாய் அம் மறையும்
தாவாத சோதித் தனி ஞான பூரணமாய்த்
தேவாதி தேவாய்த் திரு ஆல்வாய் உறையும்
ஆவார் கொடி யாய் அடியேற்கு இரங்காயோ.

2818. முன்னா முது பொருட்கு முன்னா முது பொருளாய்ப்
பின் ஆம் புதுமைக்கும் பின் ஆகும் பேர் ஒளியாய்த்
தென்னா மதுரைத் திரு ஆலவாய் உறையும்
என் நாயகனே எளியேற்கு இரங்காயோ.

2819. மண்ணாய்ப் புனலாய்க் கனலய் வளி ஆகி
விண்ணாய் இரு சுடராய் இத்தனையும் வேறு ஆகிப்
பண்ணாய் இசையாய்ப் பனுவலாய் எங்கண்ணும்
கண் ஆனாய் என்று கண் காணவாறு என் கொலோ.

2820. பொங்கும் சின மடங்கல் போன்று உறுத்து வெம் கூற்றம்
அங்கும் புரியா வரும் துன்பத்து ஆழ்ந்து நான்
மங்கும் பதி அறிந்தும் வந்து அஞ்சல் என்கிலை ஆல்
எங்கும் செவி உடையாய் கேளாயோ என் உரையே.

2821. பூட்டி அருள் பாசம் இரு பாதம் பொறித்து உடலில்
கூட்டி அடியாருள் அகப்படுத்து ஆட் கொண்டு அருமை
காட்டியவோ இன்று என்னைக் கைவிட்டாய் வெய்யர் எனை
ஆட்டி ஒறுக்கு இடத்து ஆர் ஏன்று கொள்வாரே.

2822. ஊரார் உனைச் சிரிப்பது ஓராய் என்று உன் அடிமைக்
காராய் அடியேன் அயர்வேன் அஃது அறிந்து
வாராய் அரசன் தமர் இழைக்கும் வன் கண் நோய்
பாராய் உன் தன்மை இதுவோ பரமேட்டி.

2823. என்று இரங்குவோர் இரங்கு ஒலி இளம் சிறார் அழுகை
சென்று தாயார் தம் செவித் துளை நுழைந்து எனச் செல்லக்
குன்று இரும் சிலை கோட்டிய கூடல் நாயகன் கேட்டு
அன்று வன் சிறை நீக்குவான் திரு உளத்து அமைத்தான்.

2824. நந்தி ஆதி ஆம் பெரும் கண நாதரை விளித்தான்
வந்து யாவரும் பணிந்தனர் மன்னவற்கு இன்று
முந்தி ஆவணி மூலநாள் வந்தது முனிவு
சிந்தியா முனம் பரி எலாம் செலுத்துவான் வேண்டும்.

2825. யாவரும் புனத்து இயங்கு குறு நரி எலாம் ஈட்டித்
தாவரும் பரி ஆக்கி அத் தாம் பரி நடாத்தும்
சேவகம் செய்வோர் ஆகி முன் செல்லும் முன் யாமும்
பாவகம் பட வருதும் அப்படியே எனப் பணித்தான்.

2826. ஏக நாயகன் ஆணை பூண்டு எழு கணத்தவரும்
நாக நாடரும் வியப்பு உற நரி எலாம் திரட்டி
வேக வாம் பரி ஆக்கி அவ் வெம் பரி நடாத்தும்
பாகர் ஆயினார் அவர் வரும் பரிசு அது பகர்வாம்.

2827. தூக்கி ஆர்த்த செம் பட்டினர் சுரிகையர் தொடு தோல்
வீக்கு காலினர் இருப்பு உடல் காப்பினர் வெருளின்
நோக்கு பார்வையர் புண்டர நுதலினர் அடியில்
தாக்கி ஆர்ப்பு எழு நகையினர் அழன்று எழு சினத்தோர்.

2828. வட்டத் தோல் வரி புறம் கிடந்து அசைய வை வடிவாள்
தொட்ட கையினர் சிலர் நெடும் தேமரம் சுழல
விட்ட கையினர் சிலர் வெரிநிடை நெடுக விசிகப்
புட்டில் வீக்கி வில் தூக்கிய புயத்தினர் சிலர் ஆல்.

2829. செம் படாம் செய்த போர்வையர் சிலர் பசும் படத்தான்
மொய்ம்பு வீக்கிய கவயத்தார் சிலர் கரு முகில் போல்
அம்புயம் புதை காப்பினர் சிலர் சிலர் அவிரும்
பைம் பொன் வாள் நிறப் படாம் செய்குப் பாயத்தார் சிலரால்.

2830. பிச்ச ஒண் குடையார் பலர் கவரிபால் பிறங்கத்
தைச்ச தண் குடையார் பலர் சல்லி சூழ் நாற்றி
வைச்ச வண்குடையார் பலர் வாண் நிலா முத்தம்
மொய்ச்ச வெண் குடையார் பலர் மொய்ம் பினர் இவருள்.

2831. தருமம் ஆதி நால் பொருள் எனும் தாளது ஞான
கரும காண்டம் ஆம் செவியது காட்சியைக் கடந்த
ஒருமை ஆம் பரம பரமாம் உணர்வு எனும் கண்ணது
அருமை ஆம் விதி முகத்தது நிடேத வால் அதுவால்.

2832. தந்திரங்களால் புறவணி தரித்தது விரிந்த
மந்திரங்களால் சதங்கை தார் மணிச் சிலம்பு அணிந்த
அந்தரம் சுழல் சேமனும் அருக்கனும் மிதிக்கும்
சுந்தரப் பதம் பொறை கொளத் தூங்கு இரு புடைத்தால்.

2833. மாண்ட தாரகப் பிரமம் ஆம் கலினம் வாய் கிழியப்
பூண்ட தாற் புறச் சமயம் ஆம் பொரு படை முரிய
மூண்டு பேர் எதிர் விளைத்திகன் முடிப்பது முளரி
ஆண்ட கோமுகம் அந்துரை ஆகம் மேவியதால்.

2834. அண்ட கோடிகள் அனைத்தும் ஓர் பிண்டமா அடுக்கி
உண்ட நீரதா முதுகின் மேல் உப நிடக் கலனை
கொண்ட வாலிய வைதிகப் புரவி மேல் கொண்டான்
தொண்டர் பாச வன் தொடர் அவிழ்த்திட வரும் சோதி.

2835. ஆன மந்திரக் கிழார் பொருட்டு அன்றியும் வென்றி
மீனவன் பிறப்பு அறுக்கவும் வார் கழல் வீக்கி
வான நாயகன் ஏந்திய மறையுறை கழித்த
ஞான வாள் புற இருளையும் நக்கி வாள் எறிப்ப.

2836. சாய்ந்த கொண்டையும் திரு முடிச் சாத்தும் வாள் வயிரம்
வேய்ந்த கண்டியும் தொடிகளும் குழைகளும் வினையைக்
காய்ந்த புண்டர நுதலும் வெண் கலிங்கமும் காப்பும்
ஆய்ந்த தொண்டர் தம் அகம் பிரியாது அழகு எறிப்ப.

2837. பிறக்கும் ஆசையோர் மறந்தும் இங்கு அணுகன் மின்பிறப்பை
மறக்கும் ஆசையோர் இம் என வம்மின் அன்பரை வேந்து
ஒறுக்கும் நோய் களை வான் என ஒருவனும் பிறவி
அறுக்க வந்தனன் என்ப போல் பரிச் சிலம்பு அலம்ப.

2838. கங்கையைச் சடை முடியின் மேல் கரந்தனை அவள்போல்
எங்கள் தம்மையும் கரந்திடு என்று இரந்து காவேரி
துங்கபத்திரை ஆதி ஆம் நதிகளும் சூழப்
பொங்க வீழ்வ போல் ஒலியலும் கவரியும் புரள.

2839. வாவி நாறிய வால் இதழ்த் தாமரை மலரோன்
நாவிநாள் உமை நாயகன் நால் மறை பரியா
மேவினான் எனத் தான் ஒரு வெண் குடை ஆகிப்
பாவினால் என முடியின் மேல் பால் நிலாக் கால.

2840. முறையின் ஓதிய புராணம் மூ ஆறு நா மொழியும்
இறைவன் ஆம் இவன் படைத்து அளித்து அழிப்பவன் இவனே
மறை எலாம் முறையிடு பரம் பொருள் என வாய் விட்டு
அறையு மாறுபோல் இயங்கள் ஈர் ஒன்பதும் ஆர்ப்ப.

2841. மிடைந்த மாயவாம் பரித்திரள் மேல் திசை நோக்கி
நடந்த நாயகன் நான் மறைப் புரவியும் நாப்பண்
அடைந்ததால் எழும் தூளிகள் அண்டமும் திசையும்
படர்ந்த போம் வழி யாது என மயங்கினான் பரிதி.

2842. பள்ளம் ஆக்குவ திடரினைப் பள்ளத்தை மேடு
கொள்ள ஆக்குவ பார் எலாம் விலாழி கொப்பளித்து
வெள்ளம் ஆக்குவ துளியால் வெள்ளத்தை வெறிதாய்
உள்ளது ஆக்குவ புள்ளுவ உருக் கொண்ட பரிமா.

2843. கொய்யுளைப் பரி எழுந்த தூள் கோப்ப வான் கங்கை
வையை ஒத்த ஏழ் பசும் பரி செம்பரி மாவாச்
செய்தது ஒத்தது சிந்துரம் திசைக் கய முகத்துப்
பெய்தது ஒத்தது ஆல் ஒத்தது பெரும் பகல் மாலை.

2844. விளம்பு கின்ற அச் சம்பு வெம் பரித்திரள் மிதிக்கும்
குளம்பு கிண்டிய எழுந்த தூள் குன்று இறகு அரிந்தோன்
வளம் புகுந்து அடைவார் குர வழி புரி வேள்விக்
களம் புகைந்து எழு தோற்றமே அல்லது கடாதால்.

2845. மட்புலம் திசை வான் புதை பூழியுள் மறைந்து
கொட் புறும் பரி சதங்கை தார் ஒலியினும் குளிர் வான்
பெட்புறும் குரல் ஒலியினும் செவியினில் பிறிது
கட் புலங்களால் கண்டிலர் வழி வரக் கண்டோர்.

2846. தரங்கம் எறி முத்திவை விலாழி அல தார்மா
இரங்கும் ஒலி அல்ல திரை ஓங்கு ஒலி இன்ன
துரங்கம் அல மற்று இவை சுரர்க்கு அரசன் இன்றும்
புரம் கொல விடுத்திட வரும் புணரி என்பார்.

2847. இம்பர் உலகு உள்ள வல பண்டினைய பாய்மா
உம்பர் உலகு ஆளி பரியே கொல் அது ஒன்றே
வெம் பரிதி வெம் பரிகொல் ஏழ் அவைகள் ஏழும்
பைம் பரிகள் யா இனைய பாய் பரிகள் என் பார்.

2848. வெம் பணிகளைப் பொர வெகுண்டு எழுவதே யோ
பைம் புனல் உடுத்த முது பார் முதுகு கீறும்
உம்பர் உலகைப் பொர உருத்து எழுவதே யோ
அம்பர முகட்டள வடிக்கும் அழுத்தும்.

2849. உத்தர திசைப் புரவி தெற்கு அடையுமாறும்
அத்தகைய தெற்கு உள வடக்கு அடையு மாறும்
அத்தகை குடக் கொடு குணக்கு அடையு மாறும்
சித்தர் விளையாடலின் வெளிப் படுதல் செய்யா.

2850. மறை மரபு சாலவரும் வன்னி இவை பொன்னித்
துறைவன் உளமும் சுடும் இரும் பனை தொடுக்கும்
அறைவன் உளமும் சுடும் அமைச்சரை ஒறுக்கும்
இறைவழுதி உள்ளமும் இனிச் சுடுவது என்பார்.

2851. முந்தை ஒரு மந்திரி பொருட்டு அரசன் முன்னா
அந்தம் இல் அனீக மொடு அரும் பரியில் வந்து ஆங்கு
இந்தமறை மந்திரி இடும்பை தணிவிப்பான்
வந்தனர் கொல் இப் பரி வரும் பொருநர் என்பார்.

2852. காமன் இவனே கொல் அறு கல் உழு கடப்பந்
தாமன் இவனே கொல் பொரு தாரகனை வென்றோன்
மாமன் இவனே கொல் மலை வன் சிறகு அரிந்த
நாமன் இவனே கொல் என நாரியர் அயிர்த்தார்.

2853. அடுத்திடுவர் கண் நிறைய அண்ணல் அழகு எல்லாம்
மடுத்திடுவர் கை வளையை மாலை விலை என்னக்
கொடுத்திடுவர் மாலைகள் கொடுத்திடுதி அன்றேல்
எடுத்திடுதி எங்கள் வளை எங்கள் கையில் என்பார்.

2854. ஏந்தல் முடி மாலை மலர் சிந்தின எடுத்துக்
கூந்தலில் மிலைந்து மதன் வாகை மலர் கொள்வார்
சாந்து அனைய சிந்தின தனம் தடவி அண்ணல்
தோய்ந்து அளவு இலா மகிழ் துளும் பினவர் ஆவார்.

2855. பொட்டு அழகன் மார்பில் இடு போர்வை கவசப் பேர்
இட்டது மெய் நம் உயிர் தடுத்தமையின் என்பார்
கட்டழகன் மாலையது கண்ணி என ஓதப்
பட்டது மெய் நம் உயிர் படுத்தமையின் என்பார்.

2856. இச்சையால் வடிவு எடுப்பவன் இந்திர சால
விச்சை காட்டுவான் எனப் பரி வீரனில் உலகைப்
பிச்சது ஏற்றிட மயக்கியும் காமனில் பெரிது
நச்சு மாதரை மயக்கியும் இங்ஙனம் நடந்தான்.

2857. தாவு கந்துகம் இந்தியம் ஒத்தன சயமா
வாவு திண் கண மள்ளர் கண் மனங்களை ஒத்தார்
மேவி அம் மனந் தொறும் இடை விடாது நின்று இயக்கும்
ஆவி ஒத்தது நடு வரும் அரு மறைப் பரியே.

2858. துன்னும் இன்னிய முழக்கமும் துரகத ஒலியும்
அன்ன வீரர் வாய் அரவமும் திசை செவிடு அடைப்பக்
கன்னி மா மதில் சூழ் கடி நகர்க் கரைக் காதம்
என்ன எய்தினான் மறைப் பரிப் பாகன் அவ் எல்லை.

2859. கண்டவர் கடிது ஓடிக் கடி நகர் குறுகிக் கார்
விண் தவழ் மணி மாடத்து அடு சிறை மிடைகின்ற
கொண்டலின் அனையார் முன் குறுகினர் மலர் செவ்வி
முண்டக வதனத்தார் முகிழ் நகையினர் சொல்வார்.

2860. மன்னவன் நெறி கோட மந்திரர் அடல் ஏறே
பன்னிற எழு முந்நீர்ப் பரவைகள் வருமா போல்
துன்னின வருகின்ற துரகதம் உள எல்லாம்
பொன் எயில் மணிவாயில் புகுவன இது போதில்.

2861. ஒல்லையில் அது மன்னற்கு உரையுமின் என மேரு
வில்லவன் அருள் பெற்ற வேதியர் பெருமான் போய்ச்
செல்லது தளை இட்ட திரு மகன் அருகு எய்தி
மல் அணி திணி தோளாய் வருவன பரி என்றார்.

2862. மருத்து என வருகின்ற மாக் கடல் என மன்னன்
திருத்தணி கடகப் பூண் தெரித்திட உடல் வீங்கிப்
பெருத்து எழு மகிழ் தூங்கிப் பெருவிலை மணி ஆரம்
அருத்தி கொள் கலை நல்கி அமைச்சரை மகிழ்வித்தான்.

2863. ஏந்து அரி அணை நீங்கி எழுதிய தலை வாயில்
போந்து அருகு ஒளிர் மாடம் புகுந்து அரி அணை மேவிக்
காந்தளின் விரல் நல்லார் கவரிகள் புடை வீச
ஆய்ந்தவர் புறம் சூழ வரு பரி வரவேற்பான்.

2864. பரன் அருள் விளையாடல் காட்டிய பரி வெள்ளம்
வருவன சிறு காலம் தாழ்த்தலும் மதி வேந்தர்
புரவலன் மனம் வெள்கிப் பொய் இது என உள்கி
அருகு அணை உழை யோரைக் குறித்தனன் அழல் கண்ணான்.

2865. மன்னவர் நினைவாற்றான் மந்திரர் பெருமானைத்
துன்னினர் கொடு போய் அத் தோள் வலி மற மள்ளர்
உன்ன அரிது என அஞ்சாது ஒறுத்தனர் உரவோர் தம்
தென்னவர் தமை உள்கிச் சேவடி துதி செய்வார்.

2866. பூவார் முளரிப் புத்தேள் அறியா நெறி தந்தாய்
பாவார் தென் சொல் பனுவல் மாலைப் பணி கொண்டாய்
தேவா தேவர்க்கு அரசே சிறியேன் உறு துன்பம்
ஆவா என்னாய் அஞ்சேல் என்னாய் அறனேயோ.

2867. நெஞ்சே உரையே செயலே எல்லா நின வென்றாய்
வஞ்சே போலும் அஃதேல் இன்று வாராயோ
பஞ்சேர் அடியாள் பாகா கூடல் பரமேட்டீ
அஞ்சேல் என்னாய் இது வோ அருளுக்கு அழகு ஐயா.

2868. காவி நேரும் கண்டா நாயில் கடையான
பாவி ஏனைப் பொருளாக் கொண்டு என் பணி கொண்டாய்
ஆவி யோடு இவ் உடலும் நினதே அன்றோ இன்று
ஓவி வாளாது இருந்தால் யார் என் உடையானே.

2869. என்று இரந்து இரங்கும் அன்பர் இரு செவி ஊடே ஏங்கும்
கன்று இளம் செவியின் நல் ஆன் கனை குரல் ஒசை போல
ஒன்றிய சின்னம் காளம் காகளம் ஒலிக்கும் ஓசை
வென்றி கொள் புரவிச் செந்தூள் திசை எலாம் விழுங்கக் கண்டார்.

2870. வழுதியும் அரிந்து வாதவூரரை விளித்து வந்த
தொழுகுல அமைச்சர் தம் பாற்று கடவி அன்பு கூர்ந்து எம்
பழுதறு கருமம் நும் போல் பரிக்குநர் யாரை என்னா
எழுதரு மகிழ்ச்சி மேல் கொண்டு அளவளாய் இருக்கும் எல்லை.

2871. பாய் இருள் படலம் கீறிப் பல் கதிர் பரப்பித் தோன்றும்
சேய் இளம் பரிதி வானோன் அனையராய்ச் சிறந்த காட்சி
மேயின பகரோடும் விலாழியால் பரவை செய்யும்
வாயின ஆகி வந்த மாய வாம் பரிகள் எல்லாம்.

2872. வண்டு உழு தாரினான் தன் மரபின் மன்னவரும் முன் நாள்
கண்டு அறியாத காட்சிக் கவனவாம் பரியை நோக்கி
அண்டர் நாயகன் போல் நாமும் ஆயிரம் கண் பெற்றாலும்
உண்டமை அரவென்று உள்ளக் குறிப் பொடும் உவகை பூத்தான்.

2873. தான் என மகிழ்ச்சி என்னத் தலை தடுமாறி வேந்தன்
மான வெம் பரிமேல் வந்த வயவரை வியந்து மிக்கார்
ஆனவர் இவருள் யார் என்று அமைச்சரை வினவ ஐயா
யான் அது அறியேன் என்றார் யாவையும் அறிய வல்லார்.

2874. அண்டம் எலாம் ஆதாரம் ஆகத் தாங்கும் ஆனந்தத்
        தனிச் சோதி அண்டம் தாங்கும்
சண்ட மறைப் பரிதனக்கு ஆதாரம் ஆகித் தரிக்க ஒரு
        காலத்து அசைவு இலாத
புண்ட ரிகத் தாள் அசையப் பாசம் நீக்கும் புனை கரத்தால்
        பரி பூண்ட பாசம் பற்றிக்
கொண்டு அரசன் எதிர் போந்து மன்னா எங்கள் குதிரை
        ஏற்றம் சிறிது காண்டி என்றார்.

2875. இசைத்த ஐம் கதி ஐம் சாரி ஒன்பதில் இரட்டி ஆன
விசித்திர விகற்பும் தோன்ற வேந்தனும் அவையும் அன்றித்
திசைப் புலத்தவரும் மேலைத் தேவரும் மருள மேற்கொண்டு
அசைத்தனர் அசைவு அற்று எல்லா உலகமும் அசைக்கவல்லார்.

2876. ஆண் தகை அவர் போல் நின்ற அடு கணத்தவரும் தம் தம்
காண் தகு புரவி எல்லா நடத்தினர் காட்டாக் கண்டு
பாண்டியன் அவரை நோக்கி நுங்களில் பதி ஆம் தன்மை
பூண்டவர் யாவர் என்றான் இவர் என்றார் புரவி வீரர்.

2877. சுட்டுதற்கு அரிய சோதி சுருதி வாம் புரவியோடு
மட்டு அவிழ் தாரினான் முன் வருதலும் கருணை நாட்டம்
பட்டுள மயங்கித் தன்னை மறந்து எழீஇப் பாண்டி வேந்தன்
தட்டு அவிழ் கமலச் செங்கை தலை மிசைக் கூப்பி நின்றான்.

2878. பின் அவன் ஆணையாலே மறைப்பு உண்ட பெரு நீர்க் கூடல்
மன்னவன் அறிவு தோன்ற இன்று ஒரு வயமா வீரன்
தன்னை நாம் கண்டு எழுந்து தடம் கரம் கூப்பி நின்ற
என் எனத் தவிசின் மீள இருந்திட நாணி நின்றான்.

2879. நிற்கின்றான் முகத்தை நோக்கி நேர் நின்ற மறை மா வீரர்
பொன் குன்று ஆம் புயத்தாய் உன் தன் பொருள் எலாம்கொண்டு பேந்து உன்
சொல் குன்ற அமைச்சன் தானே நமக்கு நம் சூழல் நீங்கா
மற்குன்ற நமர்க்கும் ஆர வழங்கினான் வழங்கலாலே.

2880. வானவர் தமக்கே அன்றி மனிதருக்கு இசையத் தக்க
வானவன் அறிஞர் இட்ட விலை வரம்பு அகன்ற நூலின்
மானம் உள்ளவனாய் நல்ல வாசிகன் உனக்கு வந்த
ஊனம் இல் பரிமா விற்கும் வாணிகம் உரைப்பக் கேட்டி.

2881. இன்ன ஆம் பரிகள் என்பால் இன்று நீ கயிறு மாறி
நின்னவாக் கொள்ளும் நீரான் இன்ன ஆம் பரியே நாளை
என்னவாய் இருந்த வேனும் எனக்கும் உன் தனக்கும் கொண்டு
மன்னவா கருமம் இல்லை பரிவிலை வழக்கு ஈது என்றார்.

2882. அப்பொழுது அரசன் தானும் அகம் மகிழ்ந்து அதற்கு நேர்ந்து எம்
மெய்ப் புகழ் அமைச்சர் தம்மின் மேம்படு வாத வூரர்
ஒப்புரும் திறத்தர் ஆகியும் இடை நட்பான் மிக்க
துப்புர உடையர் ஆனார் என நனி சொல்லினானே.

2883. உரகத வாரந் தோற்றாது உயர் மறைப் பரிமேல் வந்தார்
மரகத நிறத்து நிம்ப மாலை தாழ் மார்பினார்க்குக்
குரகதம் கயிறு மாறிக் கொடுப்பவர் பொதுமை ஆய
துரகத இலக்கணங்கள் சொல்லுவான் தொடங்கினாரே.

2884. காயும் வேல் மன்ன ஒரிக் கடும் பரி அமையம் வந்தான்
ஞாயிலும் தாண்டிச் செல்லும் நாட்டமும் நுழையாச் சால
வாயிலும் நுழையும் கண்ட வெளி எலாம் வழியாச் செல்லும்
தீய வெம் பசி வந்து உற்றால் தின்னாத எனினும் தின்னும்.

2885. பொருவில் சீர் இலக்கணப் புரவி ஒன்று தான்
ஒருவனது இடை வதிந்து உறையின் ஒல் என
மருவுறும் திருமகன் மல்லல் செல்வமும்
பெருகுறும் கீர்த்திகள் பல்கும் பெற்றியால்.

2886. நெய்த்திடு மாந்தளிர் நிறத்த நாவின
வைத்திடு குளம்புகள் உயர்ந்த வார்ந்து நேர்
ஒத்திடு எயிற்றின உரமும் கண்டமும்
பைத்திடு அராப் படம் போன்ற பாடலம்.

2887. அகலிய நுதலின வாய்ந்த குஞ்சி போல்
நிகர் அறு கொய்யுளை நிறம் ஒன்று ஆயின
புகரறு கோண மூன்றாகிப் பொற்புறு
முகம் உடையன வயமொய் கொள் கோடகம்.

2888. முட்டிய சமர் இடை முகத்தில் வாளினால்
வெட்டினும் எதிர்ப்பதாய்க் குரங்கு வேங்கை தோல்
பட்டிமை நரி அரி சரபம் பாய் முயல்
எட்டிய கதியின இவுளி என்பவே.

2889. உன்னத நீளம் உண்டாகிச் சங்கு வெண்
கன்னலின் வாலிய விலாழி கால்வதாய்ப்
பின்னம் ஆகிய தனி வன்னம் பெற்றுமை
வன்னமும் உடையது வன்னி ஆவதே.

2890. திணி தரு கழுத்தினில் சிறந்த தெய்வதம்
அணி உளது ஆகி எண் மங்கலத்து ஆய்
அணி தரு பஞ்சகல்யாணம் உள்ளதாய்க்
குனிதரு நீரது குதிரை ஆவதே.

2891. குங்குமம் கருப்புரம் கொழும் திண் கார் அகில்
பங்க மான் மதம் எனக் கமழும் பாலதாய்ச்
சங்கமும் மேகமும் சரபமும் கொடும்
சிங்கமும் போல் ஒலி செய்வதாம் பரி.

2892. நாலு கால்களும் கடைந்து எடுத்து நாட்டினால்
போல் வதாய்க் கொட்புறும் போது சுற்று தீக்
கோலை ஒப்பாகி மேற்கொண்ட சேவகன்
காலினுள் அடங்குவது ஆகும் கந்துகம்.

2893. அரணமும் துருக்கமும் ஆரும் தாண்டிடும்
முரண் அது ஆகி இம் முற்றிலக்கணப்
புரணம் எல்லாம் நிறை புரவி போந்தன
இரண வேலாய் வயது எட்டுச் சென்ற ஆல்.

2894. பகைத் திறம் உருக்கும் இப் பரிகள் மன்ன நீ
உகைத் திடத் தக்க என்று ஓதி வேத நூல்
சிகைத் தனிச் சேவகர் திரும்பித் தம்மனோர்
முகத்தினை நோக்கினார் மொய்த்த வீரரும்.

2895. வாம்பரி மறைக்கு எலாம் வரம்பு காட்டுவது
ஆம் படி கண்டவர் அறிவும் பிற்படப்
போம் படி முடுக்கினார் புரவி யாவையும்
வேம் பணி தோளினான் வியப்பும் எய்தியே.

2896. ஆத்தராய் மருங்கு உறை அமைச்சர் யாரையும்
பார்த்து அசையா முடி அசைத்துப் பைப்பயப்
பூத்த வாள் நகையொடு மகிழ்ச்சி பொங்கினான்
தீர்த்தனு நடத்தினான் தெய்வ மாவினை.

2897. இருவகைச் சாரியும் எதிர்ந்து வட்டமாய்
வருவழி ஞெகிழிபோல் மறுகு எலாம் ஒரு
துரகதமே நிலை நின்ற தோற்றம் ஒத்து
ஒருவற நடத்தினான் ஒரு கணத்தினே.

2898. இந்நிலை அலமரும் இவுளி மேல் ஒரு
மின்னிலை வேலினான் வினவத் தம் கையின்
மன்னிய கங்கணம் விடுத்து மா நகர்
தன் நிலை காட்டிய தன்மை ஒத்ததே.

2899. பல் நிறம் உடையவாம் பரியும் வீதியுள்
பின்னிவா எனப் பின்னி வட்டமாய்த்
தன் நிகர் மதுரை ஆம் தையல் கை அணி
துன்னிய பல் மணித் தொடியும் போன்றவே.

2900. இந்திய நுதலினார் இடித்த பொன் சுணம்
சிந்திய மருகிடை நடக்கும் திண் பரிப்
பந்தியின் எழும் துள் சுவணப் பாரின் மா
உந்திய எழுந்த பொன் பூழி ஒத்ததே.

2901. தேவரும் மனிதரும் திருந்து கூடலார்
யாவரும் உவப்பு உற இவுளி விட்டு மண்
காவலன் முன் குறீஇக் கருணை மாக் கடல்
மா வரும் திறன் எல்லாம் வகுத்துத் தோற்றும் ஆல்.

2902. வளம் கொள் காம் போசம் இப்பரி இம்மா மந்தரம்
        இந்தவாம் புரவி
விளங்கு காந்தாரம் இக் குரங்கு உளை வான்மீக மிக்
        கந்துகம் சிந்து
துளங்கு இல் பாஞ்சலம் இக் கன வட்டம் துளுவம்
        இக் குதிரை இத்துரகம்
களங்கம் இல் இமயம் பருப்பதம் இந்த கற்கி இம்
        மண்டிலம் கலிங்கம்.

2903. ஆரியம் இந்தப் பாடலம் இந்த அச்சுவம் கூர்ச்சரம் இந்தச்
சீரிய துரங்கள் கேகயம் இந்த திறல் உறு கொய் உளை யவனம்
வேரி அம் பணை சூழ் மக்கம் இக் கொக்கு விரி பொழில் வனாயுசம் இந்தப்
போர் இயல் இவுளி பல்லவம் இந்தப் பொலம் புனை தார் நெடும் பாய் மா.

2904. கற்றவர் புகழ் சவ்வீரம் இக் கோரம் கன்னி மாராட்டம்
        இவ் வன்னி
கொற்றவர் பயில் வாசந்திகம் இந்தக் கோடகம் காடகம்
        கன்னல்
உற்ற கான்மீரம் இவ் வயம் வயந்தம் இந்த உத்தம
        கோணம் மாளவம் இவ்
வெற்றி சேர் குந்தம் கந்தரம் இந்த விறல் புனை அரி சவு
        ராட்டம்.

2905. விரி பொழில் சாலி வேய் மிகு கிள்ளை வேறு தீவந்தரம்
        இந்தக்
துரகதம் இந்தக் குரகதம் கொண்டல் சூழ் குருக்
        கேத்திரம் இன்ன
பரவு பல் வேறு தேயமும் உள்ள பரி எலாம் இவன் தரு
        பொருளின்
விரவிய நசையால் கொணர்ந்து இவர் வந்தார் வேந்த
        கேள் இந்த வாம் பரியுள்.

2906. வெண்ணிறம் சிவப்பு பொன் நிறம் கறுப்பு வேறு அற
        விரவிய நான்கு
வண்ணம் உள்ளனவும் வேறு வேறு ஆய மரபு மை
        வண்ணமும் வந்த
எண்ணிய இவற்றின் சிறப்பு இலக்கணத்தை இயம்புதும்
        கேள் என இகல் காய்
அண்ணல் அம் களிற்றார் அரு மறை பரிமேல் அழகியார்
        அடைவு உற விரிப்பார்.

2907. வெள்ளி நித்திலம் பால் சந்திரன் சங்கு வெண் பனி
        போல்வது வெள்ளைத்
துள்ளிய புரவி மாதுளம் போது சுகிர்ந்த செம் பஞ்சியின்
        குழம்பில்
தெள்ளிய நிறுத்த செம் பரி மாமை சிறைக் குயில் வண்டு
        கார் முகில் போல்
ஒள்ளிய கரிய பரி எரி அழலான் உரோசனை நிறத்த
        பொன் பரியே.

2908. தெரிதர வகுத்த இந் நிறம் நான்கும் செறிந்தது மிச்சிரம்
        எனப் பேர்
உரை செய்வர் முகமார் புச்சிவால் கால் என்று உரைத்த
        எட்டு உறுப்பினும் வெண்மை
விரவியது அட்ட மங்கலம் தலை வால் வியன் உரம் என்ற
        இம் மூன்றும்
ஒருவிய உறுப்பு ஓர் ஐந்தினும் வெள்ளை உள்ளது பஞ்ச
        கல்யாணி.

2909. அணி கிளர் கழுத்தில் வலம் சுழித்து இருந்தால் அறிந்தவர்
        அதனையே தெய்வ
மணி என இசைப்பர் முகம் தலை நாசி மார்பம் இந்
        நான்கும் இவ் இரண்டு
பணி தரு சுழியும் நுதல் நடுப் பின்னைப் பக்கமும்
        ஒவ்வொரு சுழியும்
துணி தர இருப்பது இலக்கணம் உளது இச் சுழி இலது
        இலக்கண வழுவே.

2910. பிரிஉற உரத்தில் ஐஞ்சுழி உளது பேர் சிரீ வற் சமா நுதலில்
இரு சுழி ஆதல் முச்சுழி ஆதல் இருக்கினும் நன்று அது அன்றேல்
ஒருவற நான்கு சுழி வலம்புரியா உள்ளது நல்லது அன்றி
இருசுழி முன்னம் கால்களின் மூலத்து இருக்கினும் நல்லது
என்று இசைப்பார்.

2911. கள நடு இரட்டைச் சுழி உடைப் பரிதன் கருத்தினுக்கு
        அற இடி காட்டும்
அளவறு துன்ப மரணம் உண்டாக்கும் அவை
        கணைக்காலில் உள ஆகில்
உள பயம் துன்பம் நிகள பந்தனம் மேல் உதடு முன்
        காலடி கபோலம்
வளர் முழந்தாள் இந் நான்கினும் சுழிகள் மன்னினும்
        தலைவனை வதைக்கும்.

2912. இச் சுழி உடைய புரவி பந்தியில் யாத்து இருக்கினும்
        பழுது இவை கிடக்க
அச்சம் இல் பரிக்குப் பிராயம் நால் எட்டாம் அவத்தை
        பத்தாகும் ஒவ் வொன்றில்
வைச்சது மூன்று வருடமும் இரண்டு மதியமும் பன்னிரு
        நாளும்
நிச்சயித்து அளந்தார் இன்னமும் ஒரு சார் நிகழ்த்திடும்
        இலக்கணம் அதுகேள்.

2913. எவ்வண்ண பேதம் மிகுந்து இருந்தாலும் வெள்ளை
        கலந்து இருந்தது ஆனால்
அவ்வண்ணப் பரி நன்று கரும்புரவிக்கு அக டேனும்
        அகன் மார்பேனும்
செவ்வண்ணம் இருக்கின் அது சயம் உளது அப்படி
        வெண்மை சேர்ந்தால் அந்த
மைவ் வண்ணப் பரியின் பேர் வாருணம் ஆம் சயம்
        கொடுக்கும் மாற்றார் போரில்.

2914. மகவு அளிக்கும் பிடர் வெளுப்பு மகிழ்வு அளிக்கும் உரம்
        வெளுப்பு மணி தார்க் கண்டத்து
அக வெளுப்புப் பொருள் கொடுக்கும் முக வெளுப்புச்
        சயம் கொடுக்கும் அதன் பின் பக்கத்து
அக வெளுப்புச் சுகம் பயக்கும் இட வெளுப்புச் சந்தானம்
        தழைக்கும் செல்வம்
மிக வளர்க்கும் தனம் பலதானியம் நல்கும் வலப் புறத்து
        வெள்ளை மாதோ.

2915. நல் புறம் வான் முக மூன்றும் வெளுத்த பரி வென்றி
        தரும் நாபி தொட்டு
முன் புறம் எலாம் பரிதி எனச் சிவந்து மதி எனப் பின்
        முழுதும் வெள்கும்
பொற்புடைய வயப் பரிக்குப் பகல் விசய மதி என முற்
        புறம்பு வெள்கிப்
பின் புறம் எல்லாம் கதிர் போல் சிவந்த பரிக்கு இரா
        விசயம் பெருகும் அன்றே.

2916. வந்தனவால் இவ்விரண்டு வகைப் பரியும் புரவி
        அடிவைத்தால் ஒத்த
பந்து எனவும் நின்றாலோ மலை எனவும் ஒலித்தாலோ
        பகடு சீறும்
வெம் தறுகண் அரி எனவும் வேகத்தால் காற்று எனவும்
        மிதிக்கும் கூத்தால்
சந்த நடமகன் எனவும் நடக்கில் அரி களிறு எனவும்
        தகையது ஆகி.

2917. குல மகள் போல் கவிழ் முகமும் கரு நெய்தல் எனக்
        கண்ணும் கொண்டு கார் போல்
நிலவி சீர் வண்ணமும் கார் நெய்தல் எனக் கடிமணமும்
        நிறைந்து நாற்ற
மலர் அகில் சந்தெரி மணிப் பூண் அலங்கரிக்கில் ஆனாத
        மகிழ்ச்சி எய்தி
இலகுவதுத் தமவாசி என்று உரைப்பர் பரிவேதம் எல்லை
        கண்டோர்.

2918. நூறு விரல் உத்தமம் ஆம் பரிக்கு உயர் ஈர் எட்டு வில்
        நூறு நீக்கிக்
கூறு விரல் மத்திமம் ஆம் பரிக்கு அறுபத்து ஒன்று தமக்
        குதிரைக்கு என்ப
ஈறு இல் புகழாய் பொரு நரிப் பரியைப் பூசனம் செய்து
        இறைஞ்சிப் பாசம்
மாறுவார் என மணித்தார் சதங்கை சிலம்பு அணிவித்து
        மதிக்கோ மாறன்.

2919. கொத்து அவிழ் தார் நறும் சாந்தம் கொண்டு செழும் புகை
        தீபம் கொடுத்துப் பூசை
பத்திமையால் செய்து இறைஞ்சி எதிர் நிற்ப ஆலவாய்ப்
        பரனை நோக்கிக்
கைத்தலம் தன் சிரம் முகிழ்த்து வாழி எனப் பரி
        கொடுத்தான் கயிறு மாறி
முத் தொழிலின் மூவராய் மூவர்க்கும் தெரியாத முக்
        கண் மூர்த்தி.

2920. உவநிடக் கலணை வாசி ஒன்று அலால் நின்ற மாயக்
கனவாம் புரவி எல்லாம் கொடுத்திடக் கவர்ந்து வீறு
தவனன் இல் விளங்கும் தென்னன் தன் பெரும் கோயில் உய்ப்பப்
பவனமும் கடலும் போலக் கொண்டு போய்ப் பந்தி சேர்த்தார்.

2921. வாசி வாணிகர்க்குத் தென்னன் வெண் துகில் வரிசையாக
வீசினான் பாணற்கு ஏவல் செய்தவர் வெள்கு வாரோ
கூசிலா நேசர்க் காப்பான் குதிரையின் இழிந்து ஏற்றம் தத்
தூசினை இரண்டாம் கங்கை என முடி சூடி நின்றார்.

2922. இனைய தூசு இவன் பால் ஊர்தி இழிந்து நின்று ஏற்றுச் சென்னி
புனைவது என் இவர் கை யோடும் புனைந்த திக்கு உடையும் பூண்ட
கனல் அராப் பூணு மன்னன் கவருமோ என்று தம்மின்
வினவினர் வெகுண்டு சொன்னார் கணத் தனி வீரர் எல்லாம்.

2923. அறம் தரு கோலான் வெவ்வேறு அடுபரி வயவர் யார்க்கும்
நிறம் தரு கலிங்கம் ஈந்தான் நேர்ந்து அவை வாங்கி அன்பில்
சிறந்து அருள் வடிவாய் வந்தார் செழு மறைப் புரவி யோடு
மறைந்தனர் மறைந்தார் ஒக்க மாய வாம் பரிமேல் வந்தார்.

2924. இருமைக்கும் துணையாய் நின்ற இரு பிறப்பாளர்க்கு ஏற்ப
அருமை தாம் சிறப்பு நல்கி அவர் இடத்து அவரை உய்த்துப்
பருமத்த யானை வேந்தன் பகல் கதிர் வானத்து உச்சி
வரும் அப்போது எழுந்து செம் பொன் மாட நீள் கோயில் புக்கான்.

2925. ஏனை மந்திரரும் தம் தம் இல் புகப் புரவி பார்த்த
மா நகராரும் தம்தம் மனை புகப் பரியின் பாகர்
ஆனவர் தாமும் கோயில் அடைந்து தம் விளையாட்டு எல்லாம்
மீன் நெடும் கண்ணி னாட்கு விளம்பினர் இருந்தார் அன்றே.

நரி பரியாக்கிய படலம் சுபம்
--------------------

60. பரி நரியாக்கி வைகை அழைத்த படலம் ( 2926-2991 )

2926 ஞான நாயகன் அணையா நரி பரி வெள்ளம்
ஆன வாரு உரை செய்து மீண்டு அப் பரி நரியாய்ப்
போன வாறு கண்டு அமைச்சரைப் புரவலன் கறுப்ப
வான ஆறு போல் வைகை நீர் வந்தவாறு உரைப்பாம்.

2927. நெருங்கு தூரிய முழக்கமும் தானையும் நிமிர
மருங்கு இலாதவர் வந்து எதிர் மங்கலம் ஏந்த
அரம் கொல் வேலினான் அருளிய வரிசை யோடு அணைந்து
புரம் கொல் வேதியர்க்கு அன்பர் தம் திரு மனை புகுந்தார்.

2928. உடுத்த சுற்றமும் கழகமும் ஒட்டிய நட்பும்
அடுத்த கேண்மையால் வினவுவார் அவர் அவர்க்கு இசைய
எடுத்த வாய்மையான் முகமனும் மகிழ்ச்சியும் ஈந்து
விடுத்த வாதவூர் ஆளிகள் வேறு இடத்து இருந்து.

2929. கரந்தை சூடிய ஆலவாய்க் கண் நுதல் ஆம் அன்று
இரந்த வண்ணமே யாம் கொடு போகிய எல்லாம்
பரந்த அன்பரும் தானும் கொண்டு எம்மையும் பணி கொண்டு
அரந்தை தீர்த்தனன் அன்றியும் அரசனுக்கு இசைய.

2930. நல்ல வாம்பரி செலுத்தினன் நமக்கு இனிக் கவலை
இல்ல வாம்படி ஆக்கினன் இன்னம் ஒன்று உலகை
வெல்ல வாம் படி தன் அருள் விளைக்கும் ஆனந்தம்
புல்லவாம் பதி எமைத் தவம் பூட்டுவான் வேண்டும்.

2931. என்ற ஆதரம் தலைக் கொள இக பரத்து ஆசை
ஒன்றும் இன்றியே உணர் வினுக்கு உள் உணர்வாகத்
துன்று பூரணம் ஆகிய சுந்தரச் சோதி
மன்றுள் ஆடிய சேவடி மனம் புதைத்து இருந்தார்.

2932. நாளையும் திரு ஆலவாய் நாயகன் தமரை
ஆள மண் சுமந்து அருளும் என்று அதனையும் காண்பான்
ஊளை வெம்பரிப் பூழிப் போர்ப்பு உண்ட மெய் கழுவி
மீள வேண்டுவான் போல் கடல் குளித்தனன் வெய்யோன்.

2933. ஈசன் ஆடல் வெம் பரிக் குழாத்து எழுந்த செம் தூளான்
மாசு மூழ்கிய அண்டத்தை வான் நிலா என்னும்
தூசினால் அறத் துடைப் பவன் என மணித் தொகுதி
வீசும் ஆழியுள் முளைத்தனன் வெண் மதிக் கடவுள்.

2934. சேய தாரகை வருணம் ஆம் தீட்டிய வானம்
ஆய வேட்டினை இருள் எனும் அஞ்சனம் தடவித்
தூய வாணிலா என்னும் வெண் தூசினால் துடைப்பான்
பாய வேலையின் முளைத்தனன் பனி மதிக் கடவுள்.

2935. கள் ஒழுக்கு தார் மீனவன் கடி மனை புகுந்த
புள்ளுவ அப் பரி நள் இருள் போது வந்து எய்தப்
பிள்ளை ஆகிய மதி முடிப் பிரான் விளை யாட்டால்
உள்ளவாறு தம் வடிவு எடுத்து ஒன்றொடு ஒன்று சாவும்.

2936. சங்கின் ஓசையும் பிணப் பறை ஓசையும் சரிந்த
மங்குல் ஓதிய அழுகுரல் ஒசையும் வடம் தாழ்
கொங்கை சேப்புறக் கை எறி ஓசையும் குளிர
எங்கு நாஞ்செவி பருகுவ இன் அமுது என்ன.

2937. வாம் பரித்திரள் ஆகி நாம் மனித்தரைச் சுமந்து
தாம்பு சங்கிலி தொடக்கு உண்டு மத்திகை தாக்க
ஏம்பல் உற்றனம் பகல் எலாம் இப்பொழுது ஈண்டு
நாம் படைத்தன நம் உரு நம் விதி வலத்தால்.

2938. கானகம் தனில் ஒழுகு நாள் முதல் இந்தக் கவலை
ஆன துன்பம் நாம் அறிந்தில இன்னமும் ஆர்த்த
மான வன் தொடர் வடுக்களும் மத்திகைத் தழும்பும்
போன அன்றின் இப் புலருமுன் போவதே கருமம்.

2939. உள்ளம் ஆர நாம் தின் பதற்கு கூன் சரிந்து ஒழுகும்
நொள்ளை நாகில நந்தில நுழைந்தளை ஒதுங்கும்
கள்ள நீள் சுவைக் கான ஞெண்டும் இலவினில் கடலை
கொள்ளின் ஓடும் பைம் பயறு புல் கொள்வதை அடாதால்.

2940. நாடிக் காவலன் தமர் உளார் நகர் உளார் கண்டால்
சாடிக் காய்வரே புலரும் முன் சங்கிலித் தொடர் நீத்து
ஓடிப் போவதே சூழ்ச்சி என்று ஊக்கம் உற்று ஒருங்கே
கூடிப் பேசின ஊளை வாய்க் குறு நரிக் குழாங்கள்.

2941. வெறுத்த காணமும் கடலையும் விரும்பின கோழ் ஊன்
துறுத்த நாகு நம் தலைவனைச் சங்கிலித் தொடரை
முறித்த கால்களில் கட்டிய கயிற்றொடு முளையைப்
பறித்த ஊளை இட்டு எழுந்தன போம் வழி பார்ப்ப.

2942. நின்ற நீள் நிலை பந்தியுள் நெருங்கு மா நிரையைச்
சென்று தாவி வாள் எயிறு உறச் சிதை படக் கடித்து
மென்று சோரியைக் குடிப்பன வீக்கிய முளையோடு
ஒன்ற ஓடவே அண்டத்தில் ஊறு செய்வன ஆல்.

2943. ஊளை ஓசை கேட்டு இம் என உறக்கம் நீத்து எழுந்து
காளை வீரராம் மந்துரை காப்பவர் நெரு நல்
ஆளி போல் வரு பரி எலாம் நரிகளாய் மற்றை
ஒளி மா நிரை குடர் பறித்து உண்பன கண்டார்.

2944. காண்டலும் சில வலியுள் கடிய உள் அரணம்
தாண்டி ஓடின சில நரி சாளர முழையைத்
தூண்டி ஓடின சில நரி சுருங்கையின் வழியால்
ஈண்டி ஓடின நூழில் புக்கு ஏகின சிலவே.

2945. முடங்கு கால் உடைச் சம்புவும் மூப்பு அடைந்து ஆற்றல்
அடங்கும் ஓரியும் கண் குருடாகிய நரியும்
ஒடுங்கி நோய் உழந்து அலமரும் இகலனும் ஓடும்
இடங்கள் கண்டில பந்தியில் கிடந்தன ஏங்கி.

2946. கிட்டி ஓடினர் வெருட்டு வோர் கீழ் விழக் கடித்துத்
தட்டி ஓடுவ சில எதிர் தடுப்பவர் அடிக் கீழ்
ஒட்டி ஓடுவ சில கிடந்து ஊளை இட்டு இரங்கும்
குட்டியோடு அணைத்து எயில் இறக் குதிப்பன சிலவே.

2947. மறம் புனைந்த வேல் மீனவன் மாளிகை தள்ளிப்
புறம்பு அடைந்த இந் நரி எலாம் பொய்கையும்யானம்
அறம் பயின்ற நீள் மனை மறு கால் அங் கவலைத்
திறம் படர்ந்த பல் மாட நீள் நகர் எல்லாம் செறிந்த.

2948. மன்றும் சித்திர கூடமும் மாடமும் மணி செய்
குன்றும் தெற்றியும் முற்றமும் நாளோடு கோள்வந்து
என்றும் சுற்றிய பொங்கரும் எங்கணும் நிரம்பி
ஒன்றும் சுற்றமோடு ஊளை இட்டு உழல்வன நரிகள்.

2949. கரியின் ஓசையும் பல்லிய ஓசையும் கடும் தேர்ப்
பரியின் ஓசையும் இன் தமிழ் ஓசையும் பாணர்
வரியின் ஓசையும் நிரம்பிய மணி நகர் எங்கும்
நரியின் ஓசையாய்க் கிடந்தது விழித்தது நகரம்.

2950. விழித்த ஞாளிகள் விழித்தன கேகயம் வெருவி
விழித்த கோழிகள் விழித்தன மதுகரம் வெருண்டு
விழித்த ஓதிமம் விழித்தன குருகினம் விரைய
விழித்த வாரணம் விழித்தன கரும் கொடி வெள்ளம்.

2951. அட்டில் புக்கன நிணத்தினை அழல் பசி உருக்கப்
பட்டு அடுக்கிய கரும் கலம் உருட்டுவ பாகு
சுட்ட சோறு பல் உணவு வாய் மடுப்பன சூழ்ந்த
குட்டி உண்ணவும் கொடுப்பன கூவிளி கொள்வ.

2952. புறவு பூவை பைங் கிள்ளைகள் பூத் தலைச் சேவல்
பிறவும் ஆருவ உறங்கிய பிள்ளையைக் கொடுபோய்
நறவு நாறிய குமுதவாய் நகை எழ நக்கி
உறவு போல் விளையாடுவ ஊறு செய்யாவால்.

2953. பறிப்ப வேரொடு முன்றில் வாய்ப் படர் பசும் கொடியைக்
கறிப்ப நாகு இளம் காய் எலாம் கரும்பு தேன் கவிழ
முறிப்ப வாய் இட்டுக் குதட்டுவ வண்டு வாய் மொய்ப்பத்
தெறிப்ப ஊளை இட்டு ஆடுவ திரிவன பலவே.

2954. ஆயிரம் பொரி திரி மருப் படல் கெழு மேடம்
ஆயிரம் கரும் தாது நேர் ஆக்கையை ஏனம்
ஆயிரம் கவிர் அனைய சூட்டவிர் தலைக் கோழி
ஆயிரம் குறும் பார்ப் பொடும் ஆருயிர் செகுப்ப.

2955. பின் தொடர்ந்து நாய் குரைப் பொடு துரந்திடப் பெயர்ந்து
முன் தொடர்ந்து உயிர் செகுப்பன வெம் சினம் ஊட்டி
வன் தடம் புய மள்ளர் போய் வலி செயப் பொறாது
கன்றி வந்து செம் புனல் உகக் கடிப்பன அனந்தம்.

2956. பன்றி வாய் விடும் இரக்கமும் பல் பொறி முள்வாய்
வென்றி வாரணச் சும்மையும் ஏழகத்து ஒலியும்
அன்றி நாய் குரைப்பு ஓசையும் ஆடவர் ஆர்ப்பும்
ஒன்றி ஊளை வாய் நரிக்குரற்கு ஒப்பது உண்டு ஒருசார்.

2957. கங்குல் எல்லை காணிய நகர் கண் விழித்து ஆங்கு
மங்குல் தோய் பெரு வாயில்கள் திறந்தலும் மாறா
தெங்கும் ஈண்டிய நரி எலாம் இம் என ஓடிப்
பொங்கு கார் இருள் துணி எனப் போயின கானம்.

2958. ஈறு இலாச் சிவ பரம் சுடர் இரவி வந்து எறிப்பத்
தேறு வார் இடைத் தோன்றிய சிறு தெய்வம் போல
மறு இலாத பல் செம் கதிர் மலர்ந்து வாள் எறிப்ப
வீறு போய் ஒளி மழுங்கின மீன் கணம் எல்லாம்.

2959. அண்டருக்கு அரிதாகிய மறைப் பொருள் அழுகைத்
தொண்டருக்கு எளிதாகிய மண் சுமந்து அருள வருத்தம்
கண்டு அருட்கழல் வருடுவான் கைகள் ஆயிரமும்
கொண்டு அருக்க வெம் கடவுளும் குண கடல் உதித்தான்.

2960. கவன வெம்பரி செலுத்தி மேல் கவலை தீர்ந்து உள்ளே
சிவம் உணர்ந்தவர் சிந்தை போல் மலர்ந்த செம் கமலம்
உவமையில் பரம் பொருள் உணர்ந்து உரை இறந்து இருந்தோர்
மவுன வாய் என அடங்கின மலர்ந்த பைம் குமுதம்.

2961. பந்தியாளர்கள் யாது எனப் பகர்தும் என்று அச்சம்
சிந்தியா எழும் தொல்லை போய்த் திரள் மதம் கவிழ்க்கும்
தந்தியான் அரசு இறை கொளும் இருக்கையைச் சார்ந்து
வந்தியா உடல் பனிப்பு உற வந்தது மொழிவார்.

2962. காற்றினும் கடும் கதிய வாய்க் கண்களுக்கு இனிதாய்
நேற்று வந்த வாம் பரி எலாம் நின்றவாம் பரிக்குக்
கூற்று எனும் படி நரிகளாய் நகர் எலாம் குழுமி
ஊற்றம் செய்து போய் காட்டகத்து ஓடிய என்றார்.

2963. கருத்துறாத இச் சொல் எனும் கடிய கால் செவியாம்
துருத்தி ஊடு போய்க் கோபம் ஆம் சுடுதழல் மூட்டி
எரித்த தீப் பொறி சிதறிடக் கண் சிவந்து இறைவன்
உருத்த வாறு கண்டு அமைச்சரும் வெருவினார் ஒதுங்கி.

2964. அமுதம் உண்டவன் நஞ்சம் உண்டால் என முதல் நாள்
சமர வெம்பரி மகிழ்ச்சியுள் ஆழ்ந்தவன் அவையே
திமிர வெம் குறு நரிகளாய்ச் சென்றவே என்னா
அமரர் அஞ்சிய ஆணையான் ஆர் அஞர் ஆழ்ந்தான்.

2965. அருகு இருக்கும் தொல் அமைச்சர் தமை நோக்கி
        வாதவூர் ஆளி என்னும்
கருகு இருட்டு மனக்கள்வன் நம் முடைய பொருள்
        முழுதும் கவர்ந்து காட்டில்
குருதி நிணக் குடர் பிடுங்கித் தின்று திரி நரிகன் எல்லம்
        குதிரை ஆக்கி
வரவிடுத்தான் இவன் செய்த மாயம் இது கண்டீரோ மதி
        நூல் வல்லீர்.

2966. இம் மாயம் செய்தானை என் செய்வது என உலகில்
        எமருக்கு எல்லாம்
வெம் மாசு படு பாவம் பழி இரண்டும் பட இழுக்கு
        விளைத்துத் தீய
கைம் மாறு கொன்றான் தன் பொருட்டு இனியாம் ஏது
        உரைக்கக் கடவேம் என்று
சும்மாது சிரம் தூக்கி எதிர் ஆடாது இருந்தார் அச் சூழ்
        வல்லோர்கள்.

2967. அவ் வேலை மனக்கு இனிய பரி செலுத்தி அரச காரியம்
        நன்று ஆக்கி
வெவ் வேலை மனக் கவலை விடுத்தனம் என்று அக
        மகிழ்ச்சி விளைவு கூர
மைவ் வேலை விடம் உண்ட வானவனை நினைந்து அறிவு
        மயமாம் இன்ப
மெய் வேலை இடை வீழ்ந்தார் விளைந்தது அறியார்
        வந்தார் வேந்தன் மாடே.

2968. வந்தவரைச் சிவந்த விழிப் பொறி சிதறக் கடுகடுத்து
        மறவோன் நோக்கி
அந்தம் இலாப் பொருள் கொடுபோய் நல்ல வயப் பரி
        கொடு வந்த அழகு இதாகத்
தந்தனை அன்றோ அரச கருமம் முடித்து இசை நிறுத்த
        தக்கோர் நின்போல்
எந்த உலகு உளரேயோ என வெகுண்டான் அது
        கேட்ட ஈசன் தொண்டர்.

2969. குற்றம் ஏது அப் புரவிக்கு எனக் கேட்டார் கோமகனும்
        குற்ற மேதும்
அற்றத்தால் அரை இரவில் நரியாகி அயல் நின்ற புரவி
        எல்லாம்
செற்றுவார் குருதி உக நிணம் சிதறக் குடர் பிடுங்கித்தின்று
        நேர்வந்து
உற்ற பேர்க்கு ஊற்றம் இழைத்து ஊர் கலங்க காட்டகத்தில்
        ஓடிற்று அன்றே.

2970. கண்ணும் இடும் கவசமும் போல் காரியம் செய்து
        ஒழுகியதும் காலம் பார்த்து எம்
எண்ணரிய நிதி ஈட்டம் கவர்வதற்கோ நின் அமைச்சின்
        இயற்கை நன்று ஆல்
புண்ணிய வேதியர் மரபில் பிறந்தன என்று ஒரு பெருமை
        பூண்டாயே நீ
பண்ணிய காரியம் பழுது பிறரால் தண்டிக்கப் படுவர்
        என்றான்.

2971. தண்ட லாளர்கள் இவனைக் கொடுபோய் நம் பொருள்
        முழுதும் தடுத்தும் ஈர்த்தும்
மிண்டினால் வலி செய்தும் வாங்கும் என வெகுண்டு
        அரசன் விளம்பக் கூற்றும்
அண்டுமேன் மறம் செய்யும் வலி உடையார் கதிரை
        இருள் அடுத்துப் பற்றிக்
கொண்டு போனால் என்னக் கொடு புறம் போய்
        அறவோரைக் கொடுமை செய்வார்.

2972. கதிர் நோக்கிக் கனல் மூட்டும் கடும் பகல் உச்சியில்
        இரவிக் கடவுள் நேர் நின்று
எதிர் நோக்க நிலை நிறுத்திக் கரங்களினும் நுதலினும்
        கல் ஏற்றிச் செம் தீப்
பிதிர் நோக்கத்து அவர் ஒறுப்ப ஆற்றார் ஆய் வீழ்ந்து
        இருளைப் பிளப்போன் செந்தீ
மதி நோக்கத் தனிச் சுடரை அழைத்து அழுது துதி
        செய்வார் வாதவூரர்.

2973. நாதவோ நாத முடிவு இறந்த நாடகம் செய்
பாதவோ பாதகனாம் என்னைப் பணி கொண்ட
வேதவோ வேதமுடிவின் விளைந்த தனிப்
போதவோ போத நெறி கடந்த பூரணவோ.

2974. ஐயவோ என்னுடைய அன்பவோ அன்பர்க்கு
மெய்யவோ மெய்யில் வினையேன் தலை வைத்த
கையவோ செய்ய கழல் காலவோ காலனைக் காய்
செய்யவோ வேதப் பரியேறும் சேவகவோ.

2975. அத்தவோ கல்லாக் கடையேனை ஆட் கொண்ட
பித்தவோ பொய் உலகை மெய்யாகப் பேதிக்கும்
சித்தவோ சித்தம் தௌ¤வித்து எனைத் தந்த
முத்தவோ மோன மயம் ஆன மூர்த்தியவோ.

2976. என்று ஏறிய புகழ் வேதியர் இரங்கும் துதி செவியில்
சென்று ஏறலும் விடை ஏறு சுந்தரன் மற்று இவர் செயலை
மன்று ஏறவும் முடிமேல் நதி மண் ஏறவும் முதியாள்
அன்று ஏறிய தேரோடும் விண் அடைந்து ஏறவும் நினைந்தான்.

2977. கங்கைப் புனல் வடிவாகிய கவ்வைத் திரை வைகைச்
சங்கச்சரி அறல் ஆம் மலர்த் தார் ஓதியை நோக்கா
வங்கக் கடல் பேர் ஊழியில் வருமாறு என எவரும்
இங்கு அற்புதம் அடையப் பெருக என்றான் அருள் குன்றான்.

2978. தும்பைச் சடை முடியான் ஒரு சொல்லாடவும் முன்னாள்
வம்பைப் பெரு முலையால் வரி வளையால் வடு அழுத்தும்
கொம்பைத் தவம் குலைப்பான் கடும் கோபம் கொடு நடக்கும்
கம்பை பெரு நதியில் கடும் கதியால் வரும் வைகை.

2979. பத்திக் குளிர் கமுகின் குலை பரியக் கரை முரியக்
குத்திப் பழம் சிதறச் சேறி கோட்டங்களை வீட்டி
முத்திக் கொடு கதலிப் புதன் முது சாலிகள் அரித்துக்
தத்திப் பல தருவேரொடும் தள்ளிக் கடுகியதே.

2980. பல்லாயிரம் செந்தாமரை பரப்பிக் கொடு வரலால்
நல் ஆயிரம் கண்ணான் எழில் நயக்கும் குளிர் நளினம்
கல் ஆரமும் கடி முல்லையும் கரும்பும் கொடு வரலால்
வில் ஆயிரம் கொடு போர் செயும் வேள் வீரனும் மானும்.

2981. மணிமாலையும் மலர் மாலையும் சிதறா இறு மருங்கே
அணி காஞ்சியும் ஒளிர் சங்கமும் மலறப் புடை எறியாக்
கணியால் எழில் முகத்தாமரை கண்ணீரொடும் கவிழாத்
தணியா முனிவுடன் ஊடிய தடம் கண்ணியர் போலும்.

2982. வரை உந்திய மது முல்லையின் எய்பாற அயிர் மருதத்
தரை உந்திய கரும்பின் குறை சாறு ஓடு உவர் ஆறோடு
இரையும் தெழு தூர் நிர் வைகை இந் நகர் வைகும்
திரையும் தெழு கடல் தம்மிடம் சென்றால் அவை போலும்.

2983. கல் என்று அதிர் சும்மைப் புனல் கடி மா மதில் புறம் போய்
இல்லங்களும் சிறு துச்சிலும் மறித்திட்டு இரும் கடல் வாய்ச்
செல்லும் கல நாவாய் பல திமில் போல் சுமந்து ஏகிப்
புல்லும் புரிசையும் தள்ளி உள் புகுகின்றதை அன்றே.

2984. மறுகும் பல பொருள் ஆவண மணிவீதியும் மன்றும்
சிறுகும் கண மதமா நிரை சேரும் தெருவும் போய்
முறுகும் சினமொடு தெண் திரை மூரிப் புனல் தாவிக்
குறுகும் படி கண்டு அஞ்சினர் கொடி மா நகர் உள்ளார்.

2985. சிலர் மைந்தரை எடுப்பார்களும் சிலர் மைந்தரைக் காணாது
அலமந்து அழுவாரும் சிலர் அம் கைத் தளிர் பற்றிக்
குல மங்கையர் தமைக் கொண்டுயப் போவார்களும் குறுகும்
தலம் எங்கு எனத் திகைப்பார் களும் தடுமாறு கின்றாரும்.

2986. பொன் உள்ளன பணி உள்ளன பொருள் பேணல் செய்வாரும்
மன்னும் சில பொருள் கைக்கொள மறப்பார்களும் மாடம்
மின்னும் கொடி நெடு மாளிகை மேல் ஏறுகின்றாரும்
இந் நன்னகர் துயர் மூழ்குதற்கு ஏது ஏது என்பாரும்.

2987. நேற்றும் பரி நரியாயின நெடு மாநகர் எங்கும்
ஊற்றம் செய்த என்பார்களும் ஒரு காலமும் இந்த
ஆற்றின் பெருக்கு இலை என்று அயர்வாரும் கடல் அரசன்
சீற்றம் கொடு முன்போல்வாரும் செயலே கொல் என் பாரும்.

2988. நம் கோமகன் செம் கோல் பிழைத் தனனோ என
        நவில்வார்
அம் கோல் வளை பங்கன் விளையாட்டோ என
        அறைவார்
இங்கு ஆர் இது தணிப்பார் என இசைப்பார் இது
        தணிப்பான்
பொங்கு ஆலம் உண்டு அருள் சுந்தரன் அலது யார்
        எனப் புகல்வார்.

2989. அடுத்து ஆயிரம் குண்டோதரர் எதிர் ஏற்று இருந்துஅகல் வாய்
மடுத்தாலும் அடங்காது என மதிப்பார் இது தனையும்
எடுத்து ஆயிரம் முக கங்கையின் இறைவன் சடை ஏறக்
கொடுத்தால் அலது அடங்காது இதன் கொடும் கோபமது என்பார்.

2990. வான் ஆறு இழி நதி ஆயிர முகத்தால் வருவது போல்
ஆனாது எழு நீத்தம் தணியாவாறு கண்டு அன்பு
தான் ஆகிய சிவன் அன்பரை ஒறுக்கும் தறு கண்ணர்
போனார் தமது அகத்தே உள பொருள் பேணுதல் கருதா.

2991. வழுதி தன் தமர் விட்டு ஏக மதுரை நாயகன் பால் ஏகி
அழுது இசை பாடும் தொண்டில் அகப்படும் பாதம் போற்றித்
தொழுது கொண்டு அறிவாய் ஊறும் சுகப் பெரும் கடலின் மூழ்கி
எழுது சித்திரம் போல் மன்னி இருந்தனர் வாத ஊரர்.

பரி நரியாக்கி வைகை அழைத்த படலம் சுபம்
------------------------

61. மண் சுமந்த படலம் (2992-3105 )

2992. பண் சுமந்த மறை நாடரும் பொருள் பதம் சுமந்த
        முடியார் மனம்
புண் சுமந்த துயர் தீர வந்த பரி நரிகளாய் அடவி
        போன பின்
விண் சுமந்த சுர நதி எனப் பெருகு வித்த வைகை இது
        விடையவன்
மண் சுமந்து திரு மேனிமேல் அடி வடுச் சுமந்த கதை
        ஓதுவாம்.

2993. கரும் கடல் திரை இடைக் கிடந்து சுழல் கலம் எனக் கன
        முகடளாய்
வரும் புனல் பரவை உட் கிடந்து நகர் மறுகி உள் கமற
        வேலினான்
ஒருங்கு அமைச்சரை விளித்து நீர் கரை சுமந்து ஒருங்கி
வரும் ஓத நீர்ப்
பொருங் கதத்தினை அடக்குவீர் என அமைச்சரும்
        தொழுது போயினார்.

2994. வெறித் தடக்கை மத யானை மந்திரிகள் வேறு வேறு
        பல குடிகளும்
குறித்து எடுத்து எழுதி எல்லை இட்டு அளவு கோல்
        கிடத்தி வரை கீறியே
அறுத்து விட்டு நகர் எங்கணும் பறை அறைந்து அழைத்து
        விடும் ஆள் எலாம்
செறித்து விட்டு அவர்க்கு அளந்த படி செய்மின் என்று
        வருவித்தனர்.

2995. மண் தொடும் கருவி கூடை யாளரும் மரம் சுமந்து
        வருவார் களும்
விண் தொடும் படி நிமிர்ந்து வண் படு விரி பசும் தழையல்
ஆலமும்
கொண்டு அதிர்ந்து வருவாரும் வேறு பல கோடி கூடிய
        குழாமும் நீர்
மொண்டு அருந்த வரும் ஏக காலம் என வருபுனல்
        கரையின் மொய்த்தனர்.

2996. கிட்டுவார் பரி நிறுத்துவார் அரவு உருட்டுவார் அடி
        கிடத்துவார்
இட்டுவார் தழை நிரப்பு வார் விளி எழுப்புவார் பறை
        இரட்டுவார்
வெட்டுவார் மணல் எடுத்துவார் செல வெருட்டுவார் கடிது
        துடும் எனக்
கொட்டுவார் கரை பரப்புவார் உவகை கூருவார் குரவை
        குழறுவார்.

2997. கட்டுவார் கரை உடைப்பு நீர் கடுகல் கண்டு நெஞ்சது
        கலங்குவார்
மட்டிலாத முனிவு என்னை அன்னை இனி ஆறுக என்று
        எதிர் வணங்குவார்
கொட்டுவார் மணல் உடைப்பு அடங்க மகிழ் கொள்ளுவார்
        குரவை துள்ளுவார்
எட்டு மாதிரமும் எட்ட வாய் ஒலி எழுப்புவார் பறை
        இரட்டுவார்.

2998. இந் நிலை ஊரில் உள்ளார் யாவர்க்கும் கூலி யாளர்
துன்னி முன் அளந்த எல்லைத் தொழில் முறை மூண்டு செய்வார்
அந்நிலை நகரின் தென் கீழ்த் திசை உளாள் அளவில் ஆண்டு
மன்னிய நரை மூதாட்டி ஒருத்தி பேர் வந்தி என்பாள்.

2999. செவி உணவு ஆன வேதசிரப் பொருள் உணர்ந்து செந்தீ
அவி உணவு ஊட்டும் ஈசன் அன்பரின் ஆற்ற நோற்ற
தவ நிறை பேறு துய்ப்பாள் தாய் இலார்க்கு அன்னை ஒப்பாள்
சுவை உறு பிட்டு விற்று உண் தொழிலினாள் தமியள் ஆவாள்.

3000. வைகலும் அவித்த செவ்விப் பிட்டினை மருங்கு நான்கு
கைகளாய் முளைத்த முக்கண் கரும்பினை அரும்பு மூரல்
செய்கதிர் முகத்தான் அந்தத் தேறலை ஆலவாய் எம்
ஐயனை அகத்தான் நோக்கி அன்பினால் அருத்தி
விற்பாள்.

3001. வளைந்த மெய் உடைய அந்த மாதவ நரை மூதாட்டிக்கு
அளந்த பங்கு அடைப்பான் கூலி ஆள் கிடையாமல் ஆற்றத்
தளர்ந்து இனி என்னே மன்னன் தண்டிக்கின் என் செய்கேன் என்று
உளம் தடுமாறிக் கூடல் உடைய நாயகனை உன்னா.

3002. பிட்டு விற்று உண்டு வாழும் பேதையேன் இடும்பை என்பது
எள் துணை யேனும் இன்றி இரவி எங்கு எழுகென்று இந் நாள்
மட்டு நின் அருளால் இங்கு வைகினேற்கு இன்று வந்து
விட்டது ஓர் இடையூறு ஐய மீனவன் ஆணை யாலே.

3003. துணை இன்றி மக்கள் இன்றித் தமர் இன்றி சுற்றம் ஆகும்
பணை இன்றி ஏன்று கொள்வார் பிறர் இன்றிப் பற்றுக்கோடாம்
புணை இன்றித் துன்பத்து ஆழ்ந்து புலம்பு உறு பாவியேற்கு இன்று
இணை இன்றித் இந்தத் துன்பம் எய்துவது அறனோ எந்தாய்.

3004. தேவர்க்கும் அரியன் ஆகும் தேவனே அன்பர் ஆவார்
யாவர்க்கும் எளியன் ஆகும் ஈசனே வேந்தன் ஆணைக்
காவல் செங்கோலார் சீற்றம் கடுகுமுன் கூலி ஆளாய்
ஏவல் செய்வாரைக் காணேன் ஏழையேன் இனி என் செய்கேன்.

3005. கூலியாள் வருவது உண்டோ என்று தன் கொங்கை முற்றத்
தாலி போல் கண்ணீர் சோர்வாள் குறித்து முன்பு அருத்தும் பிட்டை
வேலை நீர் ஞாலம் காண மிசைந்தவள் இடும்பை தீர்ப்பான்
பாலின் நேர் மொழியாள் பாக மறைத்து அருள் படிவம் கொள்வார்.

3006. குறட்கு நீர் அருத்தி வைகைக் குடிஞையாய் ஒழுகும் கங்கை
அறம் குழல் பிரிவின் ஆற்றாது அன்பினால் அவளைக் காண்பான்
மறக் கயல் நெடும் கணாளை வஞ்சித்து வடிவம் மாறிப்
புறப்படு வாரைப் போலப் போதுவார் போத மூர்த்தி.

3007. அழுக்கு அடைந்த பழந்துணி ஒன்று அரைக்கு அசைத்து விழுத்தொண்டர்
குழுக் கடந்த இண்டை நிகர் சுமை அடை மேல் கூடை கவிழ்த்து
எழுக் கடாந்து திசை கடந்திட்டு இணை கடந்த திருத்தோள் மேல்
மழுக்கடைந்து விளங்கிய வாய் மண் தொடு திண் படை ஏந்தி.

3008. திடம் காதல் கொண்ட அறவோர் திரு வேள்வி தரும் அமுதும்
இடம் காவல் கொண்டு உறைவாள் அருத்த அமுதும் இனிது உண்டும்
அடங்காத பசியினர் போல் அன்னை முலைப் பால் அருந்த
அடங்காத பெரு வேட்கை மகவு போல் புறப்பட்டார்.

3009. ஆலு மறைச் சிரமுடியார் அடிக்கமலம் நிலம் சூடக்
கூலி கொடுத்து எனை வேலை கொள்வார் உண்டோ என்று என்று
ஓல மறைத் திருமொழி போல் உரை பரப்பிக் கலுழ் கண்ணீர்
வேலை இடைப் படிந்து அயர்வாள் வீதி இடத்து அணைகின்றார்.

3010. தந்தை தாய் பிறர் இன்றி வருகின்ற தனிக் கூலி
மைந்தனார் வாய் மலரும் குரல் கேட்டு வந்தி உந்தன்
சிந்தை ஆகுலம் இழந்து நல் கூர்ந்தார் செல்ல மகத்
தந்தபோது எழு மகிழ்ச்சி தலைக் கொள்ளப் புறம் போந்தாள்.

3011. அன்னை எனத் தன் பாலின் அருள் சுரந்து வருகாளை
தன்னை அழைத்து எனக்கு அளந்த கரை அடைத்துத் தருவாயோ
என்ன இசைத்தனள் ஆக அடைக்கின்றேன் எனக்கு அன்னை
பின்னை அதற்கு இடும் கூலி யாது என்றார் பெரு முதியாள்.

3012. பிட்டு இடுவேன் உனக்கு என்றான் அதற்கு இசைந்து பெரும் பசியால்
சுட்டிட நான் மிக மெலிந்தேன் சுவைப் பிட்டில் உதிர்ந்த எலாம்
இட்டிடுவாய் அது முந்தத் தின்று நான் இளைப்பாறிக்
கட்டிடு வேன் நின்னுடைய கரை என்றார் கரை இல்லார்.

3013. தெள்ளி அடு சிற்றுண்டி சிக்கடைந்த பொதி நீக்கி
அள்ளி எடுத்து அருந்தப்பா என்று இட்டாள் அரைக்கு அசைத்த
புள்ளி உடைத் துகில் நீத்தார் புறத்தானை விரித்து ஏந்தி
ஒள்ளியது என்று அவன் அன்பும் உடன் கூட்டி அழுது செய்வார்.

3014. அன்னை முலைத் தீம் பாலின் அரிய சுவைத்து இஃது அந்தத்
தென்னவனாய் உலகு ஆண்ட திரு ஆல வாய் உடைய
மன்னர் பிரான் தனக்கே ஆம் என்று என்று வாய்ப் பெய்து
சென்னி அசைத்து அழுது செய்தார் தீவாய் நஞ்சு அமுத செய்தார்.

3015. தந்தை யொடு தாய் இன்றித் தனிக் கூலி ஆளாக
வந்த எனக்கு ஒரு தாயாய் அருள் சுரந்து மாறாத
இந்த இளைப்பு ஒழித்தனையே இனி வேலைத் தலைச் சென்று உன்
சிந்தை களிப்பு எழவேலை செய்வேன் என்று இசைத்து எழுந்தார்.

3016. தந்தி வாய் மருப் பிடறி வரும் குடிஞைத் தடம் கரையில்
வந்தியான் வந்தியாள் என்று ஏட்டில் வரை வித்துப்
புந்தியால் உரையான் நூல் பொருளினான் அளப்பு அரிய
அந்தி வான் மதிச் சடையார் கரை அடைப்பார் ஆயினார்.

3017. வெட்டுவார் மண்ணை முடி மேல் வைப்பார் பாரம் எனக்
கொட்டுவார் குறைத்து எடுத்துக் கொடு போவார் சுமடு விழத்
தட்டுவார் சுமை இறக்கி எடுத்து அதனைத் தலை படியக்
கட்டுவார் உடன் சுமந்து கொடு போவார் கரை சொரிவார்.

3018. இவ் வண்ணம் இவர் ஒருகால் இருகால் மண் சுமந்து இளைத்துக்
கை வண்ண மலர் கன்றக் கதிர் முடிமேல் வடு அழுந்த
மை வண்ணன் அறியாத மலர் அடி செம் புனல் சுரந்து
செவ் வண்ணம் படைப்ப ஒரு செழும் தருவின் மருங்குஅணைந்தார்.

3019. தரு மேவும் மலை மகளும் சலமகளும் அறியாமல்
திரு மேனி முழுது நிலமகள் தீண்டித் திளைப்பு எய்தக்
குரு மேவு மதி முடியைக் கூடை அணை மேல் கிடத்தி
வரும் மேரு அனையார் தம் வடிவு உணர்ந்து துயில் கின்றார்.

3020. அத்தருவே ஆல நெடும் தருவாக அலை புரட்டித்
தத்தி வரும் புனல் அடைப்பார் சனகாதி முழுது உணர்ந்த
மெய்த் தவராய்க் கண் களிப்ப மெய் உணர்ச்சி மோன மயச்
சுத்த உருத் தௌ¤விப்பார் எனத்துயிலும் துயில் உணர்ந்தார்.

3021. ஆடுவார் சாமம் எனத் தித்திக்கும் அமுத இசை
பாடுவார் நகை செய்வார் தொழில் செய்வார் பராக்கு அடையக்
கோடுவார் மணல் குவிப்பார் குதிப்பார் தூள் எழ அடிபாய்ந்து
ஓடுவார் உடன் மீள்வாள் உன் மத்தர் என இருப்பார்.

3022. வேலையினால் அற வருந்தி இளைத்தார் போல் மெய் வேர்வை
காலமிசை மூச்சு எறிந்து வாய் ஒலியால் காற்று அழைத்துச்
சால நெடும் பசியினார் போல் தளர்ந்து அடியாள் இடும் பிட்டின்
மேல் அடைந்த விருப்பினர் ஆய் மீண்டும் அவள் பால் அணைவார்.

3023. இடும்பை நோய் வெள்ளம் நீந்தி இன்ப நீர் வெள்ளத்து ஆழ்ந்த
கொடும் புற முதியாள் முன் போய்க் கூறுவார் கோலுக்கு ஏற
இடம் படு கரைகள் எல்லாம் அடை படு கின்ற இன்னம்
கடும்பசி உடையேன் அன்னே பிட்டு இடு கடிதின் என்றார்.

3024. ஆங்கு அவள் அப்போது அட்ட சிற்றுணவு அளித்தாள் ஐயர்
வாங்கி அங்கு கையும் நாவும் கனல் எழ வாயில் பெய்து
பாங்கு இரு கொடிறும் ஒற்றிப் பதம் உறப் பருகிக் கொண்டு
நீங்கி முன் போல போந்து நெடும் கரை அடைக்கல் உற்றார்.

3025. பிட்டு வாய் மிதப்ப உண்பார் பெருவலி உடையார் போல
வெட்டுவார் எடுத்த மண்ணைக் கொண்டு போய் வேற்றுப் பங்கில்
கொட்டுவார் உடைப்பு மாரும் கொள்கை கண்டு ஆர்த்துத் திண் தோள்
தட்டுவார் அயல் நின்றாரைத் தழுவார் களிப்புத் தாங்கி.

3026. எடுத்த மண் கூடையோடு இடறி வீழ்வார் போல் ஆற்றில்
மடுத்திட வீழ்வார் நீந்தி வல்லை போய்க் கூடை தள்ளி
எடுத்து அகன் கரை மேல் ஏறி அடித்து அடித்து ஈரம் போக்கித்
தொடுத்த கட்டு அவிழ்ப் பார் மீளத் துன்னுவார் தொடுவார் மண்ணை.

3027. கொட்டு மண் சுமந்து செல்வர் கூடையை உடைப்பில் வீழத்
தட்டுவார் எடுப்பார் போலத் தாவி வீழ்ந்து அலையில் ஓட
விட்டு ஒரு மரத்தைப் பற்றி மிதப்பார் திண் கரையில் ஏற
முட்டுவார் சுழியில் ஆழ்வார் சேண் சென்று முளைப்பார் மீள்வர்.

3028. கொட்டினைக் கழலப் பார்ப்பார் கோப்பர் கோல் இடை
        ஆப்பு இட்டுத்
தட்டுவார் உயிர்ப்பு வீங்கித் தள்ள நின்று இளைப்பார்
        கச்சில்
பிட்டினை நுகர்வார் வேலை வினை கெடப் பிறர்க்கும்
        அள்ளி
இட்டு மாறு ஓச்ச நோக்கி நகைப்பர் கை இரண்டும்
        தாக்கி.

3029. வானத்தின் மண்ணில் பெண்ணின் மைந்தரில் பொருளில் ஆசை
தான் அற்றுத் தமையும் நீத்துத் தத்துவம் உணர்ந்த யோகர்
ஞானக் கண் கொண்டே அன்றி நாடரும் சோதி மண்ணோர்
ஊனக் கண் கொண்டும் காண உடன் விளையாடல் செய்வார்.

3030. அருளினால் உலகம் எல்லாம் ஆக்கியும் அளித்தும் நீத்தும்
பெரு விளையாடல் செய்யும் பிறை முடிப் பெருமான் இங்ஙன்
ஒரு விளையாடல் செய்ய ஓச்சு கோல் கையர் ஆகி
அருகு நின்று ஏவல் கொள்வார் அடை கரை நோக்கப் புக்கார்.

3031. நெட்டு அலை ஒதுங்கி ஓட நிவப்பு உற வரை போல் இட்டுக்
கட்டிய கரைகள் எல்லாம் கண்டு கண்டு ஒப்பு நோக்கி
அட்டமே செல்வார் திங்கள் ஆயிரம் தொழுதாள் பேரால்
விட்ட பங்கு அடை படாமை கண்டனர் வெகுளி மூண்டார்.

3032. வந்திக்குக் கூலி யாளய் வந்தவன் யார் என்று ஓடிக்
கந்தர்ப்பன் என நேர் நின்ற காளையை நோக்கி ஏடா
அந்தப் பங்கு உள்ள எல்லாம் அடை பட்டது எவன் நீ இன்னம்
இந்தப் பங்கு அடையாய் வாளாது இருத்தியால் அம்பீ என்றார்.

3033. வேறு உரையாது தம்மை உணர்ந்தவர் வீறு தோன்ற
ஈறு இலான் இறுமாப்பு எய்தி இருந்தனன் ஆக மேல் இட்டு
ஆறு வந்து அடுத்த பங்கில் அடை கரை கல்லிச் செல்ல
மாறு கொண்டு ஓச்ச அஞ்சி மயங்கினார் வலிய கோலார்.

3034. பித்தனோ இவன் தான் என்பார் அல்லது பேய் கோட்பட்ட
மத்தனோ இவன் தான் என்பார் வந்தியை அலைப்பான் வந்த
எத்தனோ இவன் தான் என்பார் இந்திர சாலம் காட்டும்
சித்தனோ இவன் தான் என்பார் ஆர் என்றும் தௌ¤யோம் என்பார்.

3035. பாடல் விஞ்சையனோ என்பார் பண்ணினால் பாணிக்கு ஏற
ஆடல் விஞ்சையனோ என்பார் அரும் பெறல் செல்வத்து ஆழ்ந்து
வாடிய மகனோ என்பார் இசை பட வாழ்ந்து கெட்ட
ஏடு அவிழ் தாரினாருள் யார் மகன் இவன் கொல் என்பார்.

3036. கரும்பனும் விரும்ப நின்ற கட்டழகு உடையான் என்பார்
அரும் பெறல் இவன் தான் கூலிக்கு ஆள் செய்தது
எவனோ என்பார்
இரும் பெரும் குரவர் அற்ற தமியனோ என்பார் வேலை
புரிந்தவன் அல்லன் என்பார் அது மேனி புகலும் என்பார்.

3037. கூலியும் கொண்டான் தானே கணக்கிலும் குறிக்கச்
        சொன்னான்
வேலையும் செய்யான் இன் சொல் விளம்பினும் கேளான்
        கல்லின்
பால் அறை முளையே ஆகிப் பராமுகம் பண்ணி
        நின்றான்
ஏல நாம் இதனை வேந்தற்கு உணர்த்துதும் என்று
        போனார்.

3038. தலைமகன் திருமுன் தாழ்ந்து சாற்றுவார் அடிகேள் இந்த
அலை புனல் நகரார் தம் தம் பங்கு எலாம் அளந்த ஆற்றான்
மலையினும் வலியவாகச் சுமந்தனர் வளைந்த சிற்றூண்
விலை நரை யாட்டி தன் பங்கு அடைத்திலன் வென்றி வேலோய்.

3039. வேளையும் வனப்பினாலே வென்றவன் ஒருவன் வந்தி
ஆள் என ஆங்கே வந்து பதிந்தனன் அரசர் செல்வக்
காளைபோல் களிப்பன் பாடும் ஆடுவான் காலம் போக்கி
நீளுவான் வேலை ஒன்று நெஞ்சினும் நினைதல் செய்யான்.

3040. ஆண் தகை வனப்பை நோக்கி அடிக்கவும் இல்லேம் அஞ்சி
ஈண்டினேம் என்று கூற இம் என அமைச்ச ரோடும்
பாண்டியன் எழுந்து நாம் போய்ப் பங்கு அடை பட்ட எல்லாம்
காண்டும் என்று எறிநீர் வைகைக் குடிஞை அம் கரையைச் சார்ந்தான்.

3041. எடுத்த திண் கரைகள் எல்லாம் இறை மகன் உள்ளத்து ஓகை
மடுத்தனன் நோக்கிச் செல்வான் வந்தி பங்கு அடைப்பார் இன்றி
அடுத்த நோன் கரையும் கல்லி அழித்து எழு வெள்ளம் நோக்கி
கடுத்து நின்று எங் குற்றான் இக் கரை சுமந்து அடைப்பான் என்றான்.

3042. வள்ளல் தன் கோபம் கண்ட மாறு கோல் கையர் அஞ்சித்
தள்ளரும் சினத்தர் ஆகித் தடக்கை தொட்டு ஈர்த்துப் பற்றி
உள்ளடு புறம் கீழ் மேலாய் உயிர் தொடும் ஒளித்து நின்ற
கள் வனை இவன் தான் வந்தி ஆள் எனக் காட்டி நின்றார்.

3043. கண்டனன் கனன்று வேந்தன் கையில் பொன் பிரம்பு வாங்கி
அண்டமும் அளவு இலாத உயிர்களும் ஆகம் ஆகக்
கொண்டவன் முதுகில் வீசிப் புடைத்தனன் கூடையோடு
மண் தனை உடைப்பில் கொட்டி மறைந்தனன் நிறைந்த சோதி.

3044. பாண்டியன் முதுகில் பட்டது செழியன் பன்னியர்
        உடம்பினில் பட்டது
ஆண் தகை அமைச்சர் மேனி மெல் பட்டது அரசு இளம்
        குமரர் மேல் பட்டது
ஈண்டிய கழல் கால் வீரர் மேல் பட்டது இவுளி மேல்
        பட்டது பருமம்
பூண்ட வெம் கரிமேல் பட்டது எவ் உயிர்க்கும் போதன்
        மேல் பட்ட அத் தழும்பு.

3045. பரிதியும் மதியும் பாம்பும் ஐங் கோளும் பல் நிறம்
        படைத்த நாள் மீனும்
இரு நிலம் புனல் கால் எரி கடும் கனல் வான் எனும்
        ஐம் பூதமும் காரும்
சுருதியும் ஆறு சமய வானவரும் சுரர்களும் முனிவரும்
        தொண்டின்
மருவிய முனிவர் கணங்களும் பட்ட மதுரை நாயகன்
        அடித் தழும்பு.

3046. வானவர் மனிதர் நரகர் புள் விலங்கு மாசுணம் சிதல்
        எறும்பு ஆதி
ஆன பல் சரமும் மலை மரம் கொடி புல் ஆதி ஆம்
        அசரமும் பட்ட
ஊன் அடை கருவும் பட்டன தழும்போடு உதித்தன உயிர்
        இல் ஒவியமும்
தான் அடி பட்ட சரா சர சடங்கள் தமக்கு உயிர்
        ஆயினோன் தழும்பு.

3047. துண் என மாயோன் விழித்தனன் கமலச் சோதியும் யாது
        என வியந்தான்
விண்ணவர் பெருமான் வெருவினான் வானோர் வேறு
        உளார் மெய் பனிப்பு அடைந்தார்
வண்ண யாழ் இயக்கர் சித்தர் சாரணர் தம் வடுப் படா
        உடம்பினில் பட்ட
புண்ணை யாது என்று தத்தமில் காட்டி மயங்கினார்
        புகுந்த வாறு அறியார்.

3048. ஏக நாயகன் எவ் உயிர்களும் தானே என்பதும்
        அன்பினுக்கு எளியன்
ஆகிய திறனும் காட்டுவான் அடி பட்டு அங்கு ஒரு கூடை
        மண் கொட்டி
வேக நீர் சுருங்கக் கரையினை உயர்த்தி மிகுத்து உடன்
        வேலை நீத்து ஒளித்துப்
போகிய வாறு கண்டு கோல் கையர் போய்
        நரையாட்டியைத் தொடர்ந்தார்.

3049. வன்பு தாழ் மனத்தோர் வலி செய இன்ன மன்னான்
        மறுக்கம் உண்டேயோ
முன்பு போகிய ஆள் என் செய்தான் என்னாய் முடியுமோ
        இனி எனத் திரங்கி
என்பு போல் வெளுத்த குழலினாள் கூடல் இறைவனை
        நோக்கி நின்று இரங்க
அன்பு தேன் ஆக வருத்திய சிற்றூண் அமுது செய்து
        அருளினார் அருளால்.

3050. கண் நுதல் நந்தி கண்த்தவர் விசும்பில் கதிர் விடு திப்பிய விமானம்
மண் இடை இழிச்சி அன்னை வா என்று வல்லை வைத்து அமரர் பூ மழையும்
பண் நிறை கீத ஒதையும் வேதப் பனுவலும் துந்துபி ஐந்தும்
விண் இடை நிமிரச் சிவன் அருள் அடைந்தோர் மேவிய சிவபுரத்து உய்த்தார்.

3051. மன்று உடையான் ஒர் கூடை மண் கொட்டி மறைந்ததும்
        அடை கரை நீண்ட
குன்று என உயர்ந்த தன்மையும் தம் மேல் கோல் அடி
        பட்டது நோக்கி
என்றன் மேல் பட்டது என்றன் மேல் பட்டது இது என
        அது என அமைச்சர்
நின்றவர் உணர்ந்து நிகழ்ச்சியும் பிறர் பால் நிகழ்ச்சியும்
        நோக்கி அந் நிருபன்.

3052. உள்ளத்தால் சங்கை பூண்டான் ஆக மண் உடைப்பில் கொட்டிக்
கள்ளத்தார் ஆகிப் போனார் ககனத்தார் ஆகிச் சேனை
வெள்ளத்தார் பிறரும் கேட்ப மீனவற்கு உவகை வெள்ளம்
கொள்ளத் தாம் அழைத்து ஆகாய வாணியால் கூறல் உற்றார்.

3053. மறத்து ஆறு கடந்த செம் கோல் வழுதி நின் பொருள்கள் எல்லாம்
அறத்து ஆற்றின் ஈட்டப் பட்ட அனையவை புனிதமான
திறத்தாலே நமக்கு நம்மைச் சேர்ந்தவர் தமக்கு ஆர்வம்
உறத்தாவில் வாதவூரன் உதவினான் ஆதலாலே.

3054. அனையனை மறுக்கம் செய்தாய் அரும் பிணப் புலவுத் தீவாய்
வன நரித் திரளை ஈட்டி வாம்பரி ஆக்கித் தந்தேம்
கனை இருள் கங்குல் போதில் கழிந்தன பின்னும் தண்ட
வினையர் பால் விடுத்துத் துன்பம் விளைத்தனை அது பொறாதேம்.

3055. வருபுனல் பெருகப் பார்த்தேம் வந்திகைப் பிட்டு வாங்கிப்
பருகிவந்து ஆளாய் மாறு பட்டன மண் போகட்டுப்
பொருகரை உயரச் செய்து போகிய அவ் அன்னை போல்வாள்
பெருகிய இடும்பை தீர்த்து எம் பேர் உலகு அடையச் செய்தோம்.

3056. இத்தனை எல்லாம் செய்தது இவன் பொருட்டு இந்த வேத
வித்தகன் தன்மை ஒன்றும் அறிந்திலை வேட்கை எம்பால்
வைத்துனக்கு இம்மை யோடு மறுமையும் தேடித் தந்த
உத்தமன் தொடை சந்து ஆதிப் புறப்பற்றும் ஒழிந்த நீரான்.

3057. நிறை உடை இவனை இச்சை வழியினால் நிறுத்தி ஆன்ற
மறை வழி நின்று நீதி மன்னவர்க்கு அளந்த வாழ் நாள்
குறை படாது ஆனச் செல்வ வாரியுள் குளித்து வாழ்க என்று
நிறையவன் மொழிந்த மாற்றம் இரு செவி நிரப்பத் தென்னன்.

3058. அச்சம் உற்று உவகை ஈர்ப்ப அதிசய வெள்ளத்து ஆழ்ந்து
பொச்சம் இல் அன்பர் எங்கு உற்றார் எனப் புகுந்து தேடி
நச்சு அரவு அசைத்த கூடல் நாயகன் கோயில் நண்ணி
இச்சையில் இருக்கின்றாரைக் கண்டு போய் இறைஞ்சி வீழ்ந்தான்.

3059. தொல்லை நீர் உலகம் ஆண்டு சுடு துயர் நரகத்து ஆழ
வல்ல என் அறிவுக்கு ஏற்ற வண்ணமே செய்தேன் நீர் என்
எல்லை தீர் தவப் பேறாய் வந்து இக பர ஏது ஆகி
அல்லல் வெம் பிறவி நோய்க்கு அருமருந்து ஆனிர் ஐயா.

3060. செறுத்து நான் உம்மை எண்ணாது இழைத்த இத் தீங்கு தன்னைப்
பொறுத்து நீர் முன் போல் உங்கள் புவி எலாம் காவல் பூண்டு
மறுத் துடைத்து ஆள்வதாக என்று இரந்தனன் மண்ணில் ஆசை
வெறுத்தவர் நகை உள் தோன்ற வேந்தனை நோக்கிச் சொல்வார்.

3061. பாய்திரை புரளும் முந்நீர்ப் படுகடல் உலகுக்கு எல்லாம்
ஆயிரம் செம் கணான் போல் அரசு வீற்று இருப்பீர் உங்கள்
நாயகன் அருளிச் செய்த வண்ணமே நயந்து செய்வீர்
தூயவர் அன்றோ நுங்கள் சூழல் சேர்ந்து ஒழுக வல்லார்.

3062. உம்மை நான் அடுத்த நீரால் உலகு இயல் வேத நீதி
செம்மையால் இரண்டு நன்றாத் தௌ¤ந்தது தௌ¤ந்த நீரான்
மெய்மை யான் சித்த சுத்தி விளைந்தது விளைந்த நீரால்
பொய்ம்மை வானவரின் நீந்திப் போந்தது சிவன் பால் பத்தி.

3063. வந்த இப் பத்தியாலே மாயையின் விருத்தி ஆன
பந்தம் ஆம் பஞ்சவ வாழ்க்கை விளைவினுள் பட்ட துன்பம்
வெந்தது கருணை ஆகி மெய் உணர்வு இன்பம் தன்னைத்
தந்தது பாதம் சூட்டித் தன் மயம் ஆக்கிற்று அன்றே.

3064. சச்சிதானந்தம் ஆம் அத் தனிப் பர சிவனே தன்னது
இச்சையால் அகிலம் எல்லாம் படைத்து அளித்து ஈறு செய்யும்
விச்சை வானவரைத் தந்த மேலவன் பிறவித் துன்பத்து
அச்சம் உற்று அடைந்த்தோர்க்கு ஆனா இன்பவீடு அளிக்கும் அன்னோன்.

3065. மந்தரம் கயிலை மேருப் பருப்பதம் வாரணாசி
இந்த நல் இடங்கள் தோறும் இக பர போகம் யார்க்கும்
தந்து அருள் செய்து எம் போல்வார் தம் மனம் புறம் போகாமல்
சிந்தனை திருத்தி ஞானத் திருஉரு ஆகி மன்னும்.

3066. ஒப்பவர் மிக்கோர் வேறு அற்று ஒருவனாய் எங்கும் தங்கும்
அப் பரம் சுடரே இந்த ஆலவாய் உறையும் சோதி
கைப் படு கனிபோல் மேல் நாள் கண்ணுவன் ஆதி யோர்க்கு
மெய்ப் பொருள் விளங்கித் தோன்றா வேதத்தை விருத்தி செய்தான்.

3067. தன் அருளால் ஞானத் தபனியம் ஆகும் தில்லைப்
பொன் நகர் இடத்தில் என்னைப் போகெனப் பணித்தான் நீரும்
அன்னதற்கு இசைதிர் ஆக என்று ஆலவாய் அடிகள் தம்மைப்
பன்னரும் துதியால் ஏத்தி விடை கொடு பணிந்து போவார்.

3068. தன் தொடக்கு அறுத்த நாதன் தாள் தொடக்குண்டு போவார்
பின் தொடர்ந்து அரசன் செல்லப் பெருந்தவர் நின்மின் நின்மின்
என்றனர் செலவும் கூப்பி எல்லை சென்று அணியன் ஆகிச்
சென்று அடி பணிந்து தென்னன் விடை கொடு திரும்பினானே.

3069. துறந்தவர் போக மீண்டு தொல் நகர் அடைந்து தென்னன்
அறம் தரு பங்கினாரை அடைந்து தான் பிரம்பு நீட்டப்
புறம் தரு கருணை வெள்ளம் பூரிப்பத் தாழ்ந்து நெஞ்சம்
நிறைந்தது வாய் கொள்ளாமல் நின்று எதிர் துதிப்பது ஆனான்.

3070. அடையாளம் பட ஒருவன் அடித்த கொடும் சிலைத் தழும்பும்
தொடையாக ஒரு தொண்டன் தொடுத்து எறிந்த கல்லும் போல்
கடையானேன் வெகுண்டு அடித்த கைப் பிரம்பு உலகம் எல்லாம்
உடையானே பொறுத்ததோ உன் அருமைத் திருமேனி.

3071. கடியேறு மலர் மகன் மால் முதல் ஆய கடவுளரும்
படி ஏழும் அளவு இறந்த பல் உயிரும் நீயேயோ
முடி ஏற மண் சுமந்தாய் முதுகில் அடி வடுப்பட்டது
அடியேனும் பட்டென் நின் திருமேனி ஆனேனோ.

3072. கைக்கும் மருந்து இன் சுவையின் காட்டுமாறு என வினைக்கும்
பொய்க்கும் அரும் கலன் ஆகி மண் ஆண்டு புலை நரகம்
துய்க்கும் அரும் துயர் களைவான் மாறாய் நின் துணை அடிக்கே
ய்க்கும் மருந்து அவர் என்று அறியாமை ஒறுத்தேனே.

3073. பாதி உமை உருவான பரமேட்டீ எனக்கு இம்மை
ஊதியமும் பரகதியும் உறுதி பெற விளைவிக்கும்
நீதியினான் மந்திரியாய் நின் அருளே அவதரித்த
வேதியரை அறியாதே வெறுத்து நான் ஒறுத்தேனே.

3074. மாயா விருத்தியில் நான் மாழாந்து மாதவரை
ஆயாது ஒறுத்தேன் அரு நரகத்து ஆழ்ந்து நான்
வீயமல் இன்று அனையார் மெய்ம்மை எலாம் தேற்றிய வெண்
தாயானாய் தண்ணளிக் என் தமியேன் செய் கைம்மாறே.

3075. நின்னை உணர்ந்தவர் வேத நெறி வேள்வி செய்து
        ஊட்டும்
இன் அமுதில் கழி சுவைத்தோ இவள் இடும் பிட்டு எவ்
        உயிர்க்கும்
மன்னவனே செம் துவர் வாய் மல்ர்ந்து அமுது செய்தனை
        ஆல்
அன்னை இலா உனக்கு இவள் ஓர் அன்னையாய்
        வந்தாளோ.

3076. அன்று சிறுத் தொண்டர் இடும் பிள்ளைக் கறி அமுதும்
மென்று சுவை தெரிந்த வேடன் இட்ட ஊனும் போல்
நன்று நரையாட்டி இடு பிட்டு நயந்து அருந்தி
என்றும் அடியார்க்கு எளிவந்தாய் எம் தாயே.

3077. நரி யாவும் பரி ஆக்கி நடத்தியும் அம்பரம் அன்றித்
தரியா யான் தரு துகிலைத் திரு முடிமேல் தரித்து மறைக்கு
அரியாய் நீ என் பாசம் அறுக்க வரும் திரு மேனி
தெரியாதே பரி ஆசை திளைத்து இறுமாந்து இருந்தேனே.

3078. விண் சுமக்கும் புள்ளாய் விலங்காய்ச் சுழன்று மனம்
புண் சுமக்கும் சூழ்ச்சி வலி உடைய புத்தேளிர்
மண் சுமக்கும் மள்ளராய் வந்திலரே வந்தக் கால்
பண் சுமக்கும் சொல்லின் பங்கன் பாத முடி காண்பாரே.

3079. என்று பல முறையாலே துதித்து அடைந்தோர்க்கு அன்பர்
        இவர் இவரைத் தேறின்
நன்று மிக பரபோகம் வீடு பெறல் எளிது என்று நகைத்தார்
        வேந்தன்
அன்று திருப்பணி பூசை பிறவும் நனி வளம் பெருக்கி
        அழகார் வெள்ளி
மன்றுடையான் அடிக்கு அன்பும் உயிர்க்கு அன்பும் சுரந்து
        ஒழுகி வாழும் நாளில்.

3080. முன்பு பெரும் துறையார்க்கும் அடியார்க்கும் அறம்
        தெரிந்த முறையால் ஈட்டும்
தன் பொருள் போய் உடன் பலவாய்த் தழைத்து
        வருபயனே போல் தலை உவாவின்
நன் பனி கான் மதி கண்ட உவரி எனப் பல செல்வம்
        நாளும் ஓங்க
இன் புறுவான் சக நாதன் எனும் மகப் பெற்று இன்பத்துள்
        இன்பத்து ஆழ்ந்தான்.

3081. அம் மகனை முடி சூட்டி அரசாக்கி வாதவூர் அமைச்சர்
        சார்பன்
மெய்ம்மை நெறி விளக்கி இரு வினை ஒப்பில் அரன்
        கருணை விளைந்த நோக்கான்
மும்மை மலத் தொடர் நீந்திச் சிவானந்தக் கடல் படிந்து
        முக்கண் மூர்த்தி
செம் மலர்த்தாள் நிழல் அடைந்தான் திறல் அரிமர்த்தனன்
        எனும் தென்பார் வேந்தன்.

3082. வழுதியால் விடுக்கப் பட்ட வாதவூர் முனிகள் தம்மைப்
பழுது இலாப் பாடல் கொள்வார் பதி பல பணிந்து போந்து
முழுது உணர் மறையோர் வேள்விப் புகை அண்ட முடி கீண்டு ஊழி
எழு வட வரை போல் தோன்றும் எழில் தில்லை மூதூர் சேர்ந்தார்.

3083. வீதி தொறும் வீழ்ந்து வீழ்ந்து இறைஞ்சி ஆலயத்து
        எய்தி மெய்மை ஆன
கோதி அறிவு ஆனந்தச் சுடர் உரு ஆம் சிவகங்கை
        தோய்ந்து மேனி
பாதி பகிர்ந்தவள் காணப் பரானந்த தனிக் கூத்து
        பயிலா நிற்கும்
ஆதி அருள் ஆகிய அம்பலம் கண்டு காந்தம் நேர்
        அயம் போல் சார்ந்தார்.

3084. அன்று குருந்து அடியில் வைத்து ஆண்ட கோலமே
        அருள் ஆனந்த
மன்று இடத்து எதிர் தோன்றி வா என்பார் என மூரல்
        மணிவாய் தோற்றி
நின்ற தனிப் பெரும் கூத்தர் நிலை கண்டார் அஞ்சலித்தார்
        நிலமேல் வீழ்ந்தார்
ஒன்று அரிய புலன் கரண வழி நீந்தி மெய் அன்பின்
        உருவம் ஆனார்.

3085. வண்டு போல் புண்டரிக மலரில் விளை சிவ அனந்த
        மதுவை வாரி
உண்டு வாசகம் பாடி ஆடி அழல் வெண்ணெய் என
        உருகும் தொண்டர்
விண் துழாவிய குடுமி மன்று உடையான் திருவாக்கான்
        மிகுந்த நேயம்
கொண்டு போய்க் குணதிசையில் அரும் தவர் வாழ்
        தபோவனத்தைக் குறுகி அம் கண்.

3086. குறி குணங்கள் கடந்த தனிக் கூத்தன் உரு எழுத்து
        ஐந்தின் கொடுவாள் ஓச்சிப்
பொறி கரணக் காடு எறிந்து வீசி மனப் புலம் திருத்திப்
        புனிதம் செய்து
நிறை சிவமாம் விதை விதைத்துப் பசு போதம் களைந்து
        அருணன் நீர் கால் பாய
அறி உருவாய் விளைந்த தனிப் பார் ஆனந்த அமுது
        அருந்தாது அருந்தி நின்றார்.

3087. மான் நிரையும் குயவரியும் வந்து ஒருங்கு நின்று ரிஞ்சா
        மயங்கு கானத்து
ஆன் நிரைக கன்று என இரங்கி மோந்து நக்க ஆனந்த
        அருள் கண்ணீரைக்
கான் நிறை புள்ளினம் பருகக் கருணை நெடும் கடல்
        இருக்கும் காட்சி போலப்
பால் நிற வெண் நீற்று அன்பர் அசை வின்றிச் சிவயோகம்
        பயிலும் நாளில்.

3088. புத்தர் சிலர் இலங்கையினும் போந்து மூவாயிர மெய்ப்
        போத வேத
வித்தக ரோடு ஏழு நாள் வரை யறுத்துச் சூள் ஒட்டி
        விவாதம் செய்வார்
இத் தகைய நாள் ஏழில் யாம் இவரை வேறும் எனும்
        எண்ணம் பூண்ட
சித்தம் உடையவர் ஆக அவர் கனவில் எழுந்து அருளித்
        தேவ தேவர்.

3089. வாதவூரனை விடுத்து வாது செய்வீர் என விழித்து
        மறையோர் அந்தப்
போத வேதியரை வனம் புகுந்து அழைத்தார் அப்போது
        பொதுவில் ஆடும்
வேத நாயகன் பணித்த வழி நின்றார் எதிர் மறுப்ப மீண்டு
        போந்து
காதார குல மூழ்கி இருந்தார் தழல் நிமிர்த்துக் கலியைக்
        காய்வார்.

3090. பின்னும் அவர் கனவின் கண் மன்றுள் நடம் பிரியாத
        பெருமான் வந்து
முன்னவனைப் பெருந்துறையில் குருந்தடியில் ஆட்
        கொண்ட முறையினாலும்
இன் இசை வண் தமிழ் மணி போல் பாடும் காரணத்தாலும்
        யாம் அன்று இட்ட
மன்னிய பேர் மாணிக்க வாசகன் என்று அழை மின்கள்
        வருவான் என்றார்.

3091. உறக்கம் ஒழிந்த அறவோர் சென்றவர் நாமம் மொழிந்து
        அழைப்ப உணர்ந்து நாதன்
அறக் கருணை இதுவோ என்று அவரோடும் எழுந்து நகர்
        அடைந்து மண்ணும்
துறக்கமும் நீத்து அருவத்தார் மன்று ஆடும் துணைக்
        கமலம் தொழுது மீண்டோர்
நிறக் கனக மண்டபத்தில் புக்கு இருந்தார் அறிஞர் சூழா
        நெருங்கிச் சூழ.

3092. தத்து நீர்க் கலத்தில் போந்த சீவரப் போர்வை தாங்கும்
புத்தரை வேறு வைத்துப் புகன்மின் நும் இறையும் நூலும்
அத்தலை நின்றோர் எய்தும் கதியும் என்று ஆய்ந்த கேள்வி
மெய்த்தவ நெறி மாணிக்க வாசகர் வினவினாரே.

3093. கனவினும் நீறு காணாக் கைதவர் காட்சி யானும்
மன அனுமானத் தானும் வாசகப் பெருமான் தம்மை
வினவிய மூன்று முத்தே சாதியின் விரித்தார் வேதம்
அனையவர் கேட்ட அம் மூன்று மனு வாதம் செய்து உட்கொள்ளா.

3094. இன்று இவர்க்கு அனுமான் ஆதி எடுப்பது என் என்று காட்சி
ஒன்று கொண்டு அவர்கள் தாமே உடம்படல் மறுத்தார் காட்சி
அன்றி ஏது இன்மையாலே அனுமான அளவை யாலும்
நின்றவன் நும் கோன் ஆதி நிறுத்திய மூன்றும் என்றார்.

3095. பொன்று தன் முத்தி என்பார் பூசுரர் பிரானை நோக்கி
இன்று எமைக் காட்சி ஒன்றால் வென்றனம் என்றீர் ஆனால்
நன்று நும் கடவுள் தன்னை அளவையான் ஆட்சி எம்மை
வென்றிடும் என்றார் ஐந்தும் வென்றவர் முறுவல் செய்யா.

3096. பிறவி அந்தகர்க்கு வெய்யோன் பேரொளி காட்டலாமோ
மறைகளால் அளவை தன்னால் தேவரான் மனத்தால் வாக்கால்
அறிவரும் சோதி எங்கோன் அவன் திரு நீற்றுத் தொண்டின்
குறிவழி அன்றிக் காணும் கொள்கையான் அல்லன் என்றார்.

3097. தோற்றம் இல்லாதவர் உங்கள் சிவனுக்கும் திரு நீற்றுக்கும்
தோற்றம் எப்படித் திட்டாந்தம் சொல்லுமின் என்றார் தூயோர்
வேற்றுமை அற நாம் இன்னே விளக்குதும் அதனை நீங்கள்
தோற்ற பின் நுமக்குத் தண்டம் யாது கொல் சொல்மின் என்றார்.

3098. செக்கு உரலிடை இட்டு எம்மைத் திரிப்பது தண்டம் என்னா
எக்கர் ஆம் தாமே இசைந்தனர் எரிவாய் நாகம்
கொக்கு இறகு அணிந்தார் அன்பர் உலர்ந்த கோ மயத்தை வாங்கிச்
செக்கரம் தழல் வாய்ப் பெய்து சிவந்திட வெதுப்பி வாங்கி.

3099. இவ்வண்ணம் இருக்கும் எங்கள் இறை வண்ண வடிவு அந்தச்
செவ் வண்ண மேனி பூத்த திரு வெண்ணீறு அதுவும் என்னா
மெய் வண்ணம் உணர்ந்த வேத வித்தகர் அவை முன் காட்டா
உய்வ் வண்ணம் அறியா மூடர் உள்ளமும் உயிரும் தோற்றார்.

3100. இங்கு இவர் தோற்ற வண்ணம் கேட்டவர் இறப்ப இன்பம்
தங்கு வீடு என்று தேற்றும் சமயத்தில் ஆழ்ந்த ஆத்திக்
கொங்கு இவர் தாரான் மூங்கைக் குயில் பெடை எனத்தான் ஈன்ற
மங்கையைக் கொண்டு தில்லை மல்லன் மா நகரில் வந்தான்.

3101. யாவரே ஆக இன்று இங்கு என் மகன் மூங்கை தீர்த்தோர்
ஆவரே வென்றோர் என்றன் ஆற்றவும் மானம் பூண்டு
சாவதே முத்தி என்பார் மணி முதன் மூன்றும் தங்கள்
தேவரே என்று என்று உள்கிச் செய்யவும் தீராதாக.

3102. அந்தணர் பெருமான் முன் போய் அரசன் மகளைப் போகட்டி
இந்த நோய் நீரே தீர்க்க வேண்டும் என்று இரந்தான் ஐயன்
சுந்தர நாதன் மன்றுள் துணைத்தாள் தன்னைத்
சிந்தை செய்து அருட் கண் நோக்கால் திருந்து இழை அவளை நோக்கா.

3103. வேறு வேறு இறைவன் கீர்த்தி வினா உரையாகப் பாடி
ஈறு இலா அன்பர் கேட்ப இறை மொழி கொடுத்து மூங்கை
மாறினாள் வளவன் கன்னி மடவரல் வளவன் கண்டு
தேறினான் சிவனே எல்லாத் தேவர்க்கும் தேவன் என்னா.

3104. பின்பு அரவு ஆரம் பூண்ட பிரான் அருள் விளையப் பாடும்
அன்பரை முனிவர் மூவாயிரவரை அடியில் தாழ்ந்து
முன்பு அவர் சொன்னவாறே மூர்க்கரைத் தடிந்து மன்றுள்
இன்பரை நடம் கண்டு ஏத்தி இறைமகன் சைவன் ஆனான்.

3105. மாசு அறு மணிபோல் பல் நாள் வாசக மாலை சாத்திப்
பூசனை செய்து பல் நாள் புண்ணிய மன்றுள் ஆடும்
ஈசனை அடிக் கீழ் எய்தி ஈறு இலா அறிவு ஆனந்தத்
தேசொடு கலந்து நின்றார் சிவன் அருள் விளக்க வந்தார்.

மண் சுமந்த படலம் சுபம்
---------------------

62. பாண்டியன் சுரம் தீர்த்த படலம் (3106 -3173)

3106. வான அமுத மதி முடிமேல் மதுரைப் பெருமான் மண் சுமந்து
தேன் அமுத வாசகரைக் கதியில் விடுத்த திறன் இது மேல்
பால் நன் மணிவாய்க் கவுணியனை விதுத்துச் சமணர் படிற்றெழுகும்
கூனல் வழுதி சுரம் தணித்து ஆட் கொண்ட கொள்கை கூறுவாம்.

3107. வாகு வலத்தான் சகநாத வழுதி வேந்தன் மகன் விர
வாகு அவன் சேய் விக்கிரம வாகு அவன் சேய் பராக்கிரம
வாகு அனையான் மகன் சுரபி மாறன் அனையான் திருமைந்தன்
வாகு வலத்தான் மறம் கடிந்து மண் ஆளும் குங்குமத் தென்னன்.

3108. அன்னான் குமரன் கருப்புர பாண்டியன் ஆம் அவன்
        சேய் காருணிய
மன்னாம் அவன் தன் மகன் புருடோத்தமனாம் அவன்
        தன் மகன் ஆகும்
மின்னார் மௌலிச் சத்துரு சாதன பாண்டியன் ஆம்
        விறல் வேந்தன்
இன்னான் மகன் கூன் பாண்டியன் ஆம் இவன் தோள்
        வலியால் இசைமிக் கான்.

3109. திண் தோள் வலியால் குட நாடர் செம் அறனையும்
        மார் அலங்கல்
வண் தோல் இடு தார் இரவி குல மருமான் தனையும்
        மலைந்து புறம்
கண்டு ஓர் குடைக் கீழ் நிலம் முன்றும் காவல் புரிந்து
        கோல் ஓச்சிப்
புண் தோய் குருதி மறக் கன்னிப் புகழ் வேல் வழுதி
        நிகழ் நாளில்.

3110. துண் துழாவும் கைம்மாவும் வெறுக்கைக் குவையும் மணிக் குவையும்
வண்டு வீழும் தார் அளக வல்லி ஆய மொடு நல்கிக்
கண்டு கூடல் கோமகனைக் காலில் வீழ்ந்து தன்னாடு
பண்டு போலக் கைக் கொண்டு போனான் தேன் ஆர் பனம் தாரான்.

3111. சென்னிக் கோனும் தான் ஈன்ற திலகப் பிடியை உலகம் எலாம்
மின்னிக் கோது இல் புகழ் ஒளியால் விளக்கும் சைவ மணி விளக்கை
கன்னிக் கோல மங்கையருக்கு அரசி தன்னைக் கௌரியற்கு
வன்னிக் கோமுன் மணம் புணர்த்தி வாங்கினான் தன் வள நாடு.

3112. வளவர் கோன் செழியன் கற்பின் மங்கையர்க்கு அரசியார்க்கு
அளவு அறு நிதியும் செம் பொன் கலிங்கமும் மணியும் போகம்
விளை நிலம் அனைய ஆய வெள்ளமும் பிறவும் தென்னன்
உளம் மகிழ் சிறப்ப வேந்தர் வரிசையால் உதவிப் பின்னர்.

3113. கோது அறு குணத்தின் மிக்க குலச்சிறை என்பான் அங்கு ஓர்
மேதகு கேள்வியானை விடுத்தனன் ஈண்டு தென்னன்
காதலியோடு காவல் கடவுள் செம் பதுமக் கோயில்
மாதரை மணந்து செல்வான் போல் வந்து மதுரை சேர்ந்தான்.

3114. மலர் மகள் மார்பன் பொன்னி மன்னவன் பயந்த தெய்வக்
குல மகள் உடனே வந்த குலச் சிறை குணனும் கேள்வித்
தலைமையும் மதியின் மிக்க தன்மையும் தூக்கி நோக்கி
நலம் மலி அமைச்சன் ஆக்கி நால் நிலம் புரக்கும் நாளில்.

3115. வல்வினை வலியான் மெய்யில் வலிய கூன் அடைந்தன் போலக்
கொல் வினை இலராய் வஞ்சம் கொண்டு உழன்று உடுத்த பாசம்
வெல் வினை அறியா நக்க வேடர் சொல் வலையில் பட்டு
நல் வினை உதவாத் தென்ன நால் மறை ஒழுக்கம் நீத்தான்.

3116. போது அவிழ் தாரான் அக்கர் புன் நெறி ஒழுக்கம் பூண்டோன்
ஆதலில் கன்னி நாடும் அமண் இருள் மூழ்கிப் பூதி
சாதன நெறி ஆம் சைவ சமயமும் முத்திச் செல்வ
மாதவ நெறியும் குன்ற மறைந்தது வேத நீதி.

3117. பறி படு தலையும் பாயின் உடுக்கையும் பாசிப் பல்லும்
உறி பொதி கலனும் அத்தி நாத்தி என்று உரைக்கும் நாவும்
அறி வழி உளம் போல் நாண் அற்று அழிந்த வெற்றரையும் கொண்டு
குறிகெடு அணங்கு சூழ்ந்து ஆங்கு அமண் இறை கொண்டது எங்கும்.

3118. அரும் தமிழ்ப் பாண்டி வேந்தற்கு உறுதி ஆக்கம் செய்யும்
மருந்தினில் சிறந்த கற்பின் மங்கையர்க்கு அரசி யாரும்
பெருந்தகை அமைச்சு நீரில் குழைத்து அன்றி பிறங்கப் பேறு
தரும் திரு நீறு இடாராய் சிவ அடிச் சார்பில் நின்றார்.

3119. பொய் உரை பிதற்றும் இந்தப் புன் சமண் களைகட்டு
ஈண்டு
மெய் உரை வேத நீதி வியன் பயிர் தலைச் செய்து ஓங்கச்
செய்யுநர் எவரோ என்று சிந்தையில் கவலை பூண்டு
நையுநர் ஆகிக் கூடல் நாதனை வணங்கப் போனார்.

3120. பேது உற்ற முனிவர்க்கு அன்று பெரு மறை விளக்கம் செய்த
வேதத்தின் பொருளே இந்த வெம் சமண் வலையில் பட்டு
போதத்தை இழந்த வேந்தன் புந்தியை மீட்டு இப்போது உன்
பாதத்தில் அடிமை கொள்வாய் என்று அடி பணியும் எல்லை.

3121. வேதியன் ஒருவன் கண்டி வேடமும் பூண்டோன் மெய்யில்
பூதியன் புண்டரிக புரத்தினும் போந்தோன் கூடல்
ஆதியைப் பணிவான் வந்தான் மங்கையர்க்கு அரசியாரும்
நீதிய அமைச்சர் ஏறு நேர்பட அவனை நோக்கா.

3122. எங்கு இருந்து அந்தணாளீர் வந்தனிர் என்றார் ஆய்ந்த
புங்கவன் சென்னி பொன்னி நாட்டினும் போந்தேன் என்றான்
அங்கு அவர் அங்கு உண்டான புதுமை யாது அறைதிர் என்றார்
சங்கரற்கு அன்பு பூண்டோன் உண்டு என்று சாற்று கின்றான்.

3123. ஏழ் இசை மறை வல்லாளர் சிவபாத இதயர் என்னக்
காழியில் ஒருவர் உள்ளார் கார் அமண் கங்குல சீப்ப
ஆழியில் இரவி என்ன ஒரு மகவு அளித்தி என்னா
ஊழியில் ஒருவன் தாளை உள்கி நோற்று ஒழுகி நின்றார்.

3124. ஆய மாதவர் பால் ஈசர் அருளினால் உலகம் உய்யச்
சேய் இளம் கதிர் போல் வந்தான் செல்வனுக்கு இரண்டு ஆண்டு எல்லை
போய பின் மூன்றாம் ஆண்டில் பொரு கடல் மிதந்த தோணி
நாயகன் பிராட்டியோடும் விடையின் மேல் நடந்து நங்கை.

3125. திருமுலைப் பாலினோடு ஞானமும் திரட்டிச் செம் பொன்
குரு மணி வள்ளத்து ஏந்திக் கொடுப்ப அப் பாலன் வாங்கிப்
பருகி எண் இறந்த வேத ஆகமம் இவை பற்றிச் சார்வாய்
விரிகலை பிறவும் ஒதாது உணர்ந்தனன் விளைந்த ஞானம்.

3126. நம் பந்தம் அறுப்போன் ஞான நாயகன் ஞானத் தோடு
சம்பந்தம் செய்து ஞான சம்பந்தன் ஆகி நாவில்
வம் பந்த முலை மெய்ஞ்ஞான வாணியும் காணி கொள்ள
அம் பந்த மறைகள் எல்லாம் அரும் தமிழாகக் கூறும்.

3127. கரும் பினில் கோது நீத்துச் சாறு அடு கட்டியே போல்
வரம்பு இலா மறையின் மாண்ட பொருள் எலாம் மாணத் தெள்ளிச்
சுரும்பு இவர் கொன்றை வேணிப் பிரான் இடம் தோறும் போகி
விரும்பிய தென் சொல் மாலை சிவ மணம் விளையச் சாத்தி.

3128. பருமுத்த முலையாள் பங்கன் அருளினால் பசும் பொன் தாளம்
திரு முத்தின் சிவிகை காளம் தெள் முத்தின் பந்தர் இன்ன
நிருமித்த வகைபோல் பெற்றுப் பாலையை நெய்தல் ஆக்கி
பொரு முத்த நதி சூழ் வீழிப் பொன் படிக்காசு பெற்று.

3129. அருமறை வணங்கும் கோயில் கதவினை அடைக்கப் பாடிப்
பரன் உறை பதிகள் எங்கும் தொழுதனர் பாடிப் பாடி
வரும் அவர் நுங்கள் நாட்டு வணங்கவும் வருவார் என்னத்
தரும நூல் அணிந்த தெய்வத் தாபதன் சாற்றலோடும்.

3130. கற்பு அலர் கொடி அன்னாரும் தென்னவன் கண் போல்வாரும்
அற்புரை அமண் பேய் ஓட்டி அன்று தம் கோமான் மெய்யில்
பொற்பு உறு நீறு கண்டு பூதி சாதனத்தால் எய்தும்
சிறபர வீடு கண்ட மகிழ்சியுள் திளைத்தோர் ஆனார்.

3131. தங்கள் பேர் தீட்டி ஓலை விண்ணப்பம் சண்பை நாடர்
புங்கவர்க்கு உணர்த்த அந்தப் பூசுரன் கையில் போக்கி
மங்கையர்க்கு அரசியாரும் அரசர்க்கு மருந்து அன்னானும்
அம் கயல் கண்ணி கோனைப் பணிந்து தம் அகத்தில் புக்கார்.

3132. பண் படு வேதச் செல்வன் வல்லை போய்ப் பழன வேலிச்
சண்பையர் பிரானைக் கண்டு பறியுண்டு தலைகள் எல்லாம்
புண் படத் திரியும் கையர் பொய் இருள் கடந்தார் தந்த
எண் படும் ஓலை காட்டிப் பாசுரம் எடுத்துச் சொன்னான்.

3133. வெம் குரு வேந்தர் அடி பணிந்து அடியேன் குலச் சிறை
        விளம்பும் விண்ணப்பம்
இங்கு எழுந்து அருளிச் சமண் இருள் ஒதுக்கி எம் இறை
        மகற்கு நீறு அளித்துப்
பொங்கி வரும் பணை சூழ் தென் தமிழ் நாட்டைப் பூதி
        சாதன வழி நிறுத்தி
எங்களைக் காக்க என்ற பாசுரம் கேட்டு எழுந்தனர்
        கவுணியர்க்கு இறைவர்.

3134. ஆதகாது இது என்று ஓதுவார் நாவுக் கரையர் நீர்
        சிறியர் அவரோ
பாதகம் அஞ்சார் தம் மொடும் பல் நாள் பழகிய எனை
        அவர் செய்த
வேதனை அளந்து கூறுவது என்னை விடுகதில் அம்மவோ
        உமக்கு இப்
போது நாள் கோள்கள் வலி இல என்னப் புகலியர்
        வேந்தரும் புகல்வார்.

3135. எந்தை எம் பெருமான் அருள் இலார் போல இன்னணம்
        இசைப்ப தென்னவர் செய்
வெந்த வேதனையின் உய்த்த நீர் நாள் கோள் விளங்கு
        புள் அவுணர் பேய் பூதம்
அந்தம் இல் பலவும் அம்மையோடு அப்பன் ஆணையால்
        நடப்பன அவர் நம்
சிந்தையே கோயில் கொண்டு வீற்று இருப்பத் தீங்கு
        இழையா என எழுந்தார்.

3136. மா முரசு ஒலிப்பச் சங்கம் காகளம் வாய்விட்டு ஏங்கச்
சாமரை பனிப்ப முத்தின் பந்தரில் தரளத் தெய்வக்
காமரு சிவிகை மேல் கொண்டு அமண் இருள் கழுவும் சோதி
யாம் என நெறிக் கொண்டு ஈசன் இடம் தொறும் அடைந்து < பாடி.

3137. செம்பியன் நாடு நீந்தித் தென்னவன் நாடு நண்ணி
வெம்பிய சுரமும் முல்லைப் புறவமும் மேக வில்லைத்
தும்பிகை நீட்டி வாங்கும் மலைகளும் துறந்து பாகத்
தம்பி கையுடையான் கூடல் நகர்ப் புறம் அனுகச் செல்வார்.

3138. புண்ணிய நீற்றுத் தொண்டர் குழாத்தினுள் புகலி வேந்தர்
நண்ணிய சிவிகை மீது நகைவிடு தரளப் பந்தர்
கண்ணிய தோற்றம் தீம் பால் கடல் வயிறு உதித்து தீர்ந்து
விண் இயல் முழு வெண் திங்கள் விளக்கமே ஒத்தது அன்றே.

3139. தேம் படு குமுதச் செவ்வாய் சிர புரச் செல்வர் முன்னம்
போம் பரி கனத்தார் தம்மில் பொன் நெடும் சின்னம் ஆர்ப்போர்
தாம் பர சமய சிங்கம் சமண் இருள் கிழியப் பானு
ஆம் படி வந்தான் என்று என்று ஆர்த்து எழும் ஒசை கேளா.

3140. நின்று உண்டு திரியும் கையர் எதிர் வந்து நீவிர் நுங்கள்
கொன்று அறம் சொன்ன தேவைக் கும்பிட வந்தால் இந்த
வென்றி கொள் சின்னம் என் கொல் வீறு என் கொல் யாரை வென்றீர்
என்றனர் தடுத்தார் என்று ஈறு இலா அடியார் தம்மை.

3141. மா மதம் ஒழுகச் செல்லும் திண் திறல் மத்த வேழம்
தாமரை நூலால் கட்டத் தடைபட அற்றோ கொற்றக்
காமனை முனிந்தார் மைந்தர் கயவர் தம் தடையை நீத்துக்
கோமணி மாட மூதூர் அடைந்து அரன் கோயில் புக்கார்.

3142. கைம் மலைச் சாபம் தீர்த்த கருணை அம் கடலைத் தாழ்ந்து
மும்முறை வளைந்து ஞான முகிழ் முலைப் பாலினோடு
செம் மணி வள்ளத்து ஈந்த திரு வொடும் தொழுதான் அந்த
மெய்ம் மய வெள்ளத்து ஆழ்ந்து நின்றனர் வேதச் செல்வர்.

3143. மறை வழி நின்று நின்னை வந்தி செய்து உய்ய மாட்டா
நிறை வழி வஞ்ச நெஞ்சச் சமணரை நெறிகள் எல்லாம்
சிறை பட வாது செய்யத் திருவுளம் செய்தி கூற்றைக்
குறைபட உதைத் தோய் என்று குறித்து உரை பதிகம் படி.

3144. வேண்டு கொண்டு அருளைப் பெற்று மீளும் அப்போது கண்டு
மூண்ட ஐம் பொறியும் வென்று வாகீச முனிகள் என்ன
ஆண்டு ஊளார் ஒருவர் வேண்ட அவர் திரு மடத்தில் அன்பு
பூண்டு எழு காத லோடும் போயினார் புகலி வேந்தர்.

3145. அங்கு எழுந்து அருளி எல்லின் அமுது செய்து இருப்பவற்றைக்
கங்குல் வாய் அமணர் செய்யும் கருது அரும் செயலும் தங்கள்
மங்கல மரபில் வந்தாள் வருத்தமும் காண அஞ்சிச்
செங் கதிரவன் போல் மேலைச் செழும் கடல் வெள்ளத்து ஆழ்ந்தான்.

3146. மாறு கொள் அமணர் செய்யும் வஞ்சனைக்கு இடனாய் ஒத்து
வேறு அற நட்புச் செய்வான் வந்து என விரிந்த கங்குல்
ஈறு அற முளைத்த வான் மீன் இனம் அவர் பறித்த சென்னி
ஊறு பட்டு எழுந்த மொக்குள் ஒத்த அக் கங்குல் எல்லை.

3147. வைதிகத்து தனி இளம் சிறு மடங்கலேறு அடைந்த
செய்தியைத் தெரிந்து அயன் மலை இடங்களில் திரண்ட
கை தவத்த எண்ணாயிரம் கயவரும் ஒருங்கே
எய்தி முத்தமிழ் விரகர் மேல் பழித்தல் இழைத்தார்.

3148. மெய்யில் சிந்தையார் அத் தழல் கடவுளை விளத்து ஆங்கு
எய்தி எம் பகை ஆயினோர் இருக்கையை அமுது
செய்து வா எனப் பணித்தனர் சிறு விதி மகத்துக்
கை இழந்தவன் செல்லுமோ அஞ்சினான் கலங்கி.

3149. ஈனர் தாம் சடத் தீயினை எடுத்தனர் ஏகி
ஞான போனகர் மடத்தினில் செருகினர் நந்தாது
ஆன தீப் புகை எழுவதை அடியவர் கண்டு
வான நாயகன் மைந்தருக்கு உணர்த்தினார் வல்லை.

3150. சிட்டர் நோக்கி அத் தீயினை தென் தமிழ்க் கூடல்
அட்ட மூர்த்தியை அங்கு இருந்து அரு மறைப் பதிகம்
துட்டர் பொய் உரை மேற் கொண்டு தொல் முறை துறந்து
விட்ட வேந்தனைப் பற்று எனப் பாடினார் விடுத்தார்.

3151. அடுத்தது அக்கணத்து அரசனை வெப்பு நோய் ஆகித்
தொடுத்ததிட்ட பல் கலன்களும் துகள் எழப் பனி நீர்
மடுத்த சாந்தமும் கலவையும் மாலையும் கருகப்
படுத்த பாயலும் சருகு எழப் புரவலன் பதைத்தான்.

3152. வளவர் கோன் திரு மடந்தையும் மந்திரர் ஏறும்
தளர்வு அடைந்து நல் மருத்து நூல் விஞ்சையர் தமைக் கூஉய்ப்
பளகில் பல் மருந்து அருத்தவும் பார்வையினாலும்
விளைவதே அன்றி வெம் சுரம் தணிவது காணார்.

3153. சவலை நோன்பு உழந்து இம்மையும் மறுமையும் சாரா
அவல மாசரை விடுத்தனர் அனைவரும் பார்த்துத்
தவ வலத்தினும் மருந்தினும் தணிந்திலது ஆகத்
கவலை எய்தினார் இருந்தனர் விடிந்தது கங்குல்.

3154. வட்ட ஆழி ஒன்று உடைய தேர் பரிதி தன் மருமான்
பெட்ட காதல் கூர் மருகனைப் பற்றிய பிணி கேட்டு
இட்ட கார் இருள் எழினியை எடுத்து எடுத்து அம் கை
தொட்டு நோக்குவான் வந்து எனத் தொடு கடல் முளைத்தான்.

3155. வாலிது ஆகிய சைவ வான் பயிரினை வளர்ப்பான்
வேலி ஆகி ஓர் இருவரும் வேந்தனை நோக்கி
கால பாசமும் சுடும் இந் நோய் அரு மறைக் காழிப்
பாலர் அன்றித் தீர்த்திடப் படாது எனப் பகர்ந்தார்.

3156. பொய்யர் சார்பினை விடாதவன் ஈங்கு நீர் புகன்ற
சைவர் நீறு இட்டுப் பார்ப்பது தகுவதோ என்ன
ஐய நீ எனைத் திறத்தினால் ஆயினும் நோய் தீர்ந்து
உய்ய வேண்டுமே இதின் இல்யாது உறுதி என்று உரைத்தார்.

3157. அழைமின் ஈண்டு என அரசனும் இசைந்தனன் ஆர்வம்
தழையும் மந்திரத் தலை மகன் தனி நகர் எங்கும்
விழவு தூங்க நல் மங்கல வினைகளால் விளக்கி
மழலை இன் தமிழ் விரகர் தம் மடாத்தில் வந்து எய்தா.

3158. அன்று கேள்வியால் அருந்திய ஞானவார் அமுதை
இன்று கண்களால் உண்டு கண் பெற்ற பேறு எய்திச்
சென்று இறைஞ்சினான் எழுந்திரும் தீ அமண் சூழ்ச்சி
வென்ற சிந்தையீர் என்றனர் பூந்தராய் வேந்தர்.

3159. நன்று இருந்தனிரே என நகை மலர்த் தடம் தார்
வென்றி மீனவன் கற்பினார் தம்மையும் வினவ
என்று நும் அருள் உடையவர்க்கு வென் குறை என்னா
ஒன்று கேண்மை கூர் அன்பினார் இதனையும் உரைப்பார்.

3160. கையர் மாளவும் நீற்றினால் கவுரியன் தேயம்
உய்வது ஆகவும் இன்று நும் அருளினால் ஒலி நீர்
வைகை நாடன் மேல் வெப்பு நோய் வந்ததால் அதனை
ஐய தீர்த்திடல் வேண்டும் என்று அடியில் வீழ்ந்து இரந்தார்.

3161. இரந்த அன்பருக்கு அன்னது ஆக என்று அருள் சுரந்து
பரந்த நித்தில யானமேல் பனிக் கதிர் மருமான்
சுரம் தணிப்பல் என்று ஏகுவன் ஒத்து மெய்ச் சுருதி
புரந்து அளிப்பவர் பாண்டியன் கோயிலில் புகுவார்.

3162. வாயில் எங்கணும் தூபமும் மங்கல விளக்கும்
தோய கும்பமும் கொடிகளும் சுண்ணமும் துவன்றச்
சேய காகள ஒலி மன்னன் செவிப் புலன் சுவைப்பக்
கோயில் எய்தினார் அமணர் தம் கோளரி அனையார்.

3163. காவலன் மருங்கு இட்ட ஓர் கதிர் மணித் தவிசின்
மேவினார் அவர் நோக்கினான் மீனவன் தௌ¤ந்து
வாவி தாழ் செழும் தாமரை என முகம் மலர்ந்து
பாவியேன் பிணி தணித்து எனைப் பணி கொள் மின் என்றான்.

3164. புலைத் தொழிற்கு வித்து ஆயினோர் கேட்டு உளம் புழுங்கிக்
கலைத் தடம் கடல் நீந்திய காவலோய் உன் தன்
வலப் புறத்து நோய் இவரையும் மற்றை நோய் எமையும்
தொலைத்திடப் பணி என்றனர் கைதவன் சொல்வான்.

3165. அனைய செய்திர் என்று இசையுமுன் சமணரும் அசோகன்
தனை நினைந்து கைப் பீலியால் தடவியும் கரத்துக்
கனை கொளாலி நீர் சிதறியும் நெய் சொரி கனல் போல்
சினவி மேல் இடக் கண்டனர் தீர்ந்திடக் காணார்.

3166. தீயர் மானம் மிக்கு உடையராய்க் செருக்கு அழிந்து இருப்பப்
பாய கேள்வியோர் புண்ணியப் பையுள் நீறு அள்ளிக்
காயும் நோய் அது தணித்திடக் கருதினார் அதனை
மாய நீறு என விலக்கினார் மாயை செய்து அழிவார்.

3167. அண்ட நாயகன் திரு மடைப் பள்ளி நீறு அள்ளிக்
கொண்டு வாரும் என்று அருமறைக் கவுணியர் கூறக்
கண்டு காவலன் ஏவலர் கைக் கொடு வந்தார்
வண்டு உலாவு தார் வழுதி நோய் தணிப்பவர் வாங்கி.

3168. மருந்து மந்திரம் யாவையும் மறை உரைப்பதுவும்
பொருந்து இன்ப வீடு அளிப்பதும் போகமும் பொருளும்
திருந்து ஆலவாயான் திரு நீறு எனச் சிறப்பித்து
அருந்து இன் அமுது அனைய சொல் பதிகம் பாடி அறைந்து.

3169. மெய்யில் இட்டனர் வருடலும் வெம் சுரம் துறந்த
மை இல் சிந்தையோர் வெகுளியில் தணிந்தது வாசம்
செய்த தண் பனி நீர் விரைச் சந்தனம் திமிர்ந்தால்
எய்து தண்மையது ஆயினது இறை வலப் பாகம்.

3170. பொழிந்த தண் மதுத் தார் புனை பூழியர் கோனுக்
கிழிந்த செய்கையர் கைதொட வெரி இடு சுரத்தால்
கழிந்த துன்பமும் கவுணியர் கை தொடச் சுரம் தீர்ந்து
ஒழிந்த இன்பமும் இருவினை ஒத்தபோல் ஒத்த.

3171. ஐய இச்சுரம் ஆற்றரிது ஆற்றரிது என்னா
வைகை நாடவன் வல் அமண் மாசு தீர்ந்து அடியேன்
உய்ய வேண்டுமேல் அதனையும் அடிகளே ஒழித்தல்
செய்ய வேண்டும் என்று இரந்தனன் சிரபுரக் கோனை.

3172. பிள்ளையார் இடப் பாகமும் பண்டு போல் பெருமான்
வெள்ளை நீறு தொட்டு அம்கையால் நீவும் முன் மேல் நாள்
உள்ள கூனோடு வெப்பு நோய் ஒழிந்து மீன் உயர்த்த
வள்ளல் மாசு அறக் கடைந்த விண் மணி எனப் பொலிந்தான்.

3173. அன்னது ஒரு காரணத்தால் சவுந்தரிய பாண்டியன் என்று
        ஆகி அன்ன
தென்னவர் கோன் கவுணியர் கோன் திரு நோக்கால்
        பரிசத்தால் தெருட்டும் வாக்கால்
பொன் அடி தாழ்ந்து ஐந்து எழுத்து உபதேசப் பேறு
        அடைந்த பொலிவால் வஞ்சம்
துன் அமணர் நெறி இகழ்ந்து தொல் வேத நெறி அடைந்து
        துயன் ஆனான்.

பாண்டியன் சுரம் தீர்த்த படலம் சுபம்
-----------------

63. சமணரைக் கழுவேற்றிய படலம் (3174 -3255)

3174. பஞ்சவன் அடைந்த நோயைப் பால் அறா வாயர் தீர்த்து
நஞ்சு அணி கண்டன் நீறு நல்கிய வண்ணம் சொன்னேம்
அஞ்சலர் ஆகிப் பின்னும் வாது செய்து அடங்கத் தோற்ற
வஞ்சரைக் கழு வேறிட்ட வண்ணமும் சிறிது சொல்வாம்.

3175. தென்னவன் தேவியாரும் அமைச்சருள் சிறந்த சிங்கம்
அன்னவன் தானும் காழி அந்தணர் அடியில் வீழ்ந்து எம்
மன்னவன் வெப்பும் கூனும் பாசமும் மாற்றி நீரே
இன்னமும் அடியேம் வேண்டும் குறை செயத் தக்கது என்றார்.

3176. கன்னி நாடு எங்கும் இந்தக் கார் அமண் காடு மூடித்
துன்னின இதனை இன்னே துணித்திடல் வேண்டும் என்றார்
அன்னவர் ஆலவாயர் திரு உள்ளம் அறிவேன் என்னா
உன்னிய மனத்தர் ஆகி ஒய் எனக் கோயில் புக்கார்.

3177. அவ் இருவோரும் கூட அடைந்து பொன் கமலம் பூத்த
திவ்விய தீர்த்தம் தோய்ந்து சேல் நெடும் கண்ணி பாக
நவ்வி அம் கமலச் செம்கை நாதனைத் தாழ்ந்து வேந்தன்
வெவ்விய வெப்பு நீத்தார் தொழுது இது வினவு கின்றார்.

3178. காயமே ஒறுத்து நாளும் கைதவம் பெருக நோற்கும்
போயரை இம்மை யோடு மறுமையும் பேறு அற்றாரை
நீ உரை செய்த வேத வேள்வியை நிந்தை செய்யும்
தீயரை ஒறுத்தல் செய்யத் திருஉளம் செய்தி என்றார்.

3179. வெம் மத வேழம் காய்ந்த விடையவர் விசும்பில் சொல்வார்
எம்மனோர் அவிர் நுங்கட்கு இசைந்ததே எமக்கும் வேண்டும்
சம்மதம் ஆனால் வெல்லத் தக்கவர் ஆக நீரே
அம் மதம் உடையார் தேற்கத் தக்கவர் ஆக என்றே.

3180. எம் மொழி தேறினீர் போய் இறை மகன் அவையத்து எய்திச்
செம்மை இலாரை வாது செய்திர் நீர் அனையார் தோற்று
வெம் முனைக் கழுவில் ஏறி விளகுவர் என்னக் கேட்டு
மைம் மலி களத்தான் மைந்தர் தொழுது தம் மடத்தில் போனார்.

3181. இருவரும் மீண்டு தத்தம் இருக்கையில் போகி அற்றைப்
பருவம் அங்கு அகலப் பின் நாள் பாண்டிமா தேவியாரும்
பெரு மதி அமைச்சர் ஏரும் பிள்ளையார் மடத்தில் போகி
அருகரை வெல்லும் சூழ்ச்சி யாது என அளந்து தேர்வார்.

3182. பேர் அருள் நிறைந்த காழிப் பெருந்தகை உடன் போய்த் தம்கோன்
சீர் அவை குறுகி ஈது செப்புவார் செய்ய கோலாய்
கார் அமண் காடே எங்கும் கழியவும் இடைந்த இன்ன
வேரோடும் களைந்தார் சைவ விளைபயிர் ஓங்கும் என்றார்.

3183. அவ்வண்ணம் செய்வதே என்று அரசனும் அனுச்சை செய்யச்
செவ் வண்ண வெண் நீற்று அண்ணல் அனுச்சையும் தெரிந்த தேயம்
உய் வண்ணம் இது என்று அங்கண் உள் மகிழ்ந்து இருந்தார் நீண்ட
பை வண்ண ஆரம் பூண்டார் புகழ் எங்கும் பரப்ப வல்லார்.

3184. அந்த வேலை அருகந்தக் கையரைக்
குந்த வேல் கண் குல மட மாதரும்
மைந்தர் ஆகிய மக்களும் கண் அழல்
சிந்த நோக்கி இகழ்ந்து இவை செப்புவார்.

3185. செழியர் கோமகன் மூழ்கிய தீப் பிணி
கழிய மாற்றும் வலியின்றிக் கற்றிலா
மழலை வாய் ஒரு மைந்தற்குத் தோற்று வெம்
பழி விளைத் தீர் பகவன் தமர்க்கு எலாம்.

3186. சாம்பர் ஆடும் சமயம் புகுந்து வெம்
பாம்பு அணிந்தவனே பகவான் என
வேம்பன் உங்கள் விரத நெறி எலாம்
சோம்பல் எய்தத் துறந்தான் இகழ்ந்து அரோ.

3187. ஏது உமக்கு நிலை இனி என்ற அப்
போது மற்றவர் தம்மைப் புறகிட
வாது செய்தற்கு எழுந்தனர் வஞ்சகர்
போதும் என்னத் தடுத்தனர் பூவை மார்.

3188. செல்லன் மின் கண் உமக்கு இது செவ்வி அன்று
அல்லல் கூர வரும் துன்பத்து ஆழ நாம்
எல்லி கண்ட கனவு உண்டு அதனை யாம்
சொல்லு கேம் இன்று கேண்ம் எனச் சொல்லுவார்.

3189. இடையறாது நம் பாழியும் பள்ளியும் எங்கும்
சடையர் முஞ்சியர் சாம்பலர் தாங்கிய சூலப்
படையர் தீவிழிப் புலவு வாய்ப் பாய் பெரும் புலித்தோல்
உடையராய்ச் சிலர் வந்து வந்து உலவுதல் கண்டேம்.

3190. கன்னியில் துறவு அன்னங்கள் கணவனின் துறவின்
மன்னும் ஆரியாங் கனைகள் நுல் வாங்கும் அக் குசைகள்
என்ன மூவகைப் பெண் தவப் பள்ளிகள் எல்லாம்
சின்ன வெண் பிறைக் கோட்டுமா சிதைக்கவும் கண்டேம்.

3191. முண்டிதம் செய்த தலையராய் முறுக்கு உறி தூங்கும்
குண்டிகை கைத் தடம் கையராய்க் கோவணம் பிணித்த
தண்டு தாங்கிய சுவலராய்ச் சடையன் பேர் நாவில்
கொண்டு அசைத்தனராய் எங்கும் குலாவவும் கண்டேம்.

3192. காந்து வெங்கதம் உடையது ஓர் கயம் தலை வந்து
சூழ்ந்து கொண்டு நம் அடிகள் மார் கணம் எலாம் துரத்தி
ஏந்து பூம் சினை அலைந்திட இரங்கி வண்டு இரியப்
பாய்ந்து பிண்டியை வேரொடும் பறிக்கவும் கண்டேம்.

3193. அந்த மூவிலை வேலினும் மயில் முனைக் கழுவின்
பந்தி மீது நீர் ஏறவும் கண்டு உளம் பனிப்பச்
சந்த மார்பகம் சேப்ப அம் தளிர்க்கரம் புடைத்துக்
கந்த வார் குழல் சோரவும் கலுழவும் கண்டேம்.

3194. தள் அரும் திறல் இந்திர சாலமோ காதி
உள்ள விஞ்சை இவ் எல்லை வந்து உதவிலா ஒன்றும்
கள்ளரால் பறி பட்டவோ கனவில் வெந்தனவோ
வெள்ளம் கொண்டவோ சேமத்தில் கிடப்பவோ விளம்பீர்.

3195. தாவு தீ வளர்த்து எழு கரி தன்னை ஆடு அரவை
ஆவையேவி முன் நம்மனோர் பட்டது மறந்தீர்
காவலன் பிணி தணித் திலீர் இனிச் செய்யும் கருமம்
யாவது ஆகுமோ அதனையும் எண்ணுமின் என்றார்.

3196. இற்றை வைகலுக்கு ஏகன் மின் என்றனர் அறத்தைச்
செற்ற வஞ்சகர் செல்லுவார் திரும்பவும் கையைப்
பற்றி ஈர்த்தனர் பெண்டிர் சொல் கேட்பது பழுது என்று
உற்ற தீவினை வழிச் செல்வார் ஒளித்தனர் செல்வார்.

3197. கொங்கலர்க் குழல் சரிந்திடக் குரத்தியர் பின்னும்
எங்கள் சொல் கொளது ஏகுவிர் பரிபவம் எய்தி
உங்களுக்கு இடையூறு வந்து உறுக எனச் சபித்தார்
அங்கு அதற்கும் அஞ்சார் செல்வார் அழியும் நாள் அடுத்தார்.

3198. புட்களும் பல விரிச்சியும் போகல் என்று எதிரே
தட்கவும் கடந்து ஏகுவார் தடம் கயல் உகைப்பக்
கட் கவிழ்ந்து அலர் கிடங்கர் சூழ் கடி நகர்ப் புறம் போய்
உட்கு நெஞ்சராய் யாவரும் ஓர் இடத்து ஈண்டி.

3199. யாது சூழ்ச்சி என்று எண்ணுவார் இறைவனைக் கண்டு
ஈது ஓதி நாம் அவன் அனுமதி உறுதி கொண்டு அனைய
ஏதிலாளனை வாதினால் வென்றும் இசைந்து
போதுவார் நகர் புகுந்து வேத்து அவைக் களம் புகுவார்.

3200. ஆய போது இளம் காலையில் கவுணியர் ஆல
வாயர் சேவடி பணிந்து தம் மடத்தினில் செல்லக்
காயும் மாதவச் செல்வனைக் கங்குல் சூழ்ந்தாங்கு
மாய வஞ்சகர் வந்து இடை வழித் தலை மறித்தார்.

3201. மறித்த கையர் பின் செல்ல முன் மன் அவைக் குறுகிக்
குறித்த வாளரித் தவிசின் மேல் கொச்சையர் பெருமான்
எறிந்த சேய் இளம் பரிதியின் ஏறி வீற்று இருந்தார்
பறித்த சீத்தலை புலையர்கள் பொறாது இவை பகர்வார்.

3202. மழலை இன்னமும் தௌ¤கிலா மைந்த கண் மணி ஒன்று
உழல் கருங்கொடி இருந்திடக் கனி உதிர்ந்தாங்கு உன்
கழல் கொள் விஞ்சையின் அன்மையான் மன்னனைத் தொடுத்த
அழல இத்தனம் என்று நீ தருக்குறத் தகுமோ.

3203. நந்து நாகு நீர் வண்டு செல் நடை வழி எழுந்தாய்
வந்து வீழினும் வீழும் அவ் வழக்கு நின் கையற்று
சிந்து சாம்பரும் சிறு சொலும் மருந்து மந்திரம் போல்
சந்து சூழ் மலையான் சுரம் தணிந்தன கண்டாய்.

3204. உங்கள் மந்திரம் ஏடு ஒன்றில் தீட்டுக ஓர் ஏட்டு
எங்கள் மந்திரம் தன்னையும் தீட்டுக இரண்டும்
அங்கி வாய் இடின் வெந்தது தோற்றது அவ் அங்கி
நுங்கிடாது வென்றது என்று ஒட்டியே நுவலா.

3205. செக்கர் அம் சடையான் உறை பதிகளில் செய்யத்
தக்க தன் தவநிலை பிழைத்தும் நும் சார்வாய்
விக்க எம் மனோர்க்கு இயற்றுவான் வேறு ஒரு தலத்தில்
புக்கு அமர்ந்து தவம் செயப் போதுகம் என்னா.

3206. வென்றி மா முரசு உறங்கிட வியன் நகர்ப் புறம் போய்
மன்றல் வேம்பன் முன் கதழ் எரி மடுத்திடில் பிழைப்ப
தொன்று வேவது ஒன்று ஈது கொண்டு உமர்களும் எமரும்
இன்று வெல்வதும் தோற் பதும் காண்டும் என்று எழுந்தார்.

3207. ஈட்டு வஞ்ச நெஞ்சரே எழீ நகர்ப் புறம்பு போய்க்
கீழ் திசைக்கண் ஓர் அழல் கிடங்கு தொட்டு எழுந்து வான்
நீட்டு கோடு அரம் குறைத்து நிறைய விட்டு நெட்டு எரி
மூட்டினார் மாதரார் வயிற்றும் இட்டு மூட்டினார்.

3208. ஞானம் உண்ட முனிவர் தம்மை எள்ளி எள்ளி நாயினும்
ஈனர் அங்கியை அடுத்து இருப்ப எண்ணாராயிரர்
ஆன தொண்டர் உடன் எழுந்து சண்பை வேந்தும் அரசனும்
மானன் ஆர் மந்திரக் கிழானும் வந்து வைகினார்.

3209. உள் அவிழ்ந்த முலை சுரந்து ஒழுக்கு பால் அருந்தியே
துள்ளி ஓடும் கன்று பின் தொடர்ந்து செல்லும் ஆன் என
வெள்ளி அம்பலத்துள் ஆடும் வேதகீதர் காதல் கூர்
பிள்ளை போன வாறு தம் பிராட்டி யோடும் எய்தினார்.

3210. ஆறினோடு இரண்டு அடுத்த ஆயிரம் சமணரும்
வேறு வேறு தாம் முயன்ற மந்திரங்கள் வேறு வேறு
நீர் சுந்தர ஒலையில் பொறித்து ஒருங்கு போய்ச்
சீறி வான் நிமிர்ந்து எழுந்த தீயின் வாய் நிரப்பினார்.

3211. அக்கி வாய் மகுத்த ஏடு அனைத்தும் அக் கணத்தினே
இக்கு வாய் உலர்ந்த தோடு எனக் கரிந்து சாம்பராய்
உக்க வாறு கண்டு நீசர் உட்கிடந்து பொங்கவே
திக்கு உளார்கள் கண்டபேர் சிரித்து உளார்கள் ஆயினார்.

3212. விரிந்த வேத நாவர் தாம் விரித்த வேத மெய்ப் பொருள்
வரைந்த புத்தகத்தை வண் கயிற்றினால் வகிர்ந்து தாம்
அருந்த ஞான அமுது அளித்த அம்மை போகப் படத்
தெரிந்த ஏடு எடுத்து அடுத்த தீயின் வாயில் இட்டனர்.

3213. மறைப் புலப் படுத்த நூல் வரைந்த ஏடு அனந்த நாள்
அறை புனல் கிடந்ததாம் எனப் பசந்த அரசனும்
நிறை அமைச்சும் அரசியாரும் நின்றபேரும் அந்தணர்க்
இறைவரை புகழ்ந்து அளப்பு இல் இன்ப வெள்ளம் மூழ்கினார்.

3214. வெந்த சிந்தை அமணர் வாது வெல்வதற்கு வேறு இடம்
புந்தி செய்து வந்த அப் பொதுத் தலம் பொதுக் கடிந்து
அந்தணாளர் வாது வென்ற அன்று தொட்டு ஞானசம்
பந்தன் என்ற நாமமே படைத்து உயர்ந்த இன்றுமே.

3215. அன்ன ஏடு முறையினோடு இறுக்கி அந்தணாளர் கோன்
மன்னை நோக்க வினையினோடு பாய் உடுத்த மாசர் தாம்
சொன்ன சூள் புலப்படத் துணிந்தும் வாய்மை நாண் ஓரி இக்
கன்னி நாடன் அவை சிரிக்க ஆற்றலாது கத்துவார்.

3216. ஏட நாங்கள் எழுதி இட்ட பச்சை ஏடு எணாயிரம்
வீட வந்த நீ வரைந்து விட்ட ஓலை ஒன்றும் என்
வாடல் இன்றி நீரில் இட்ட வண்ணம் ஆனது ஆல் இது உன்
பாடவம் செய் விஞ்சை கொண்டு பாவ கல் பிணித்ததே.

3217. உங்களேடும் எங்கள் ஏடும் உம்பர் வானளாய் விரைஇப்
பொங்கி ஓடும் வைகை நீரில் இடுக இட்ட போது தான்
அங்கு நீர் எதிர்க்கும் ஓலை வெல்லும் ஓலை அன்றியே
துங்க வேலை செல்லும் ஓலை தோற்கும் ஓலை யாவதே.

3218. வென்று வீறு அடைந்தவர்க்கு வீறு அழிந்து தோற்றபேர்
என்றும் ஏவல் அடிமை ஆவது என்று இசைந்து கைதவக்
குன்று போலும் நின்ற குண்டர் கூறலோடும் ஈறு இலா
மன்று ஆடும் அடிகள் மைந்தர் வாய் மல்ர்ந்து பேசுவார்.

3219. அடியார் பதினாறாயிரவர் உள்ளார் சிவனை அவமதித்த
கொடியார் நீவிர் உமக்கு ஏற்ற தண்டம் இதுவோ கொன்றை மதி
முடியார் அருளாள் உங்களை நாம் வென்றேம் ஆயின் மூ இலை வேல்
வடிவான் நிரைத்த கழு முனை இடுவேம் அதுவே வழக்கு என்றார்.

3220. ஊழின் வலியால் அமணர் அதற்கு உடன் பட்டார்கள் அஃது அறிந்து
சூழி யானைக் குலைச் சிறையும் தச்சர் பலரைத் தொகுவித்துக்
காழின் நெடிய பழு மரத்தில் சூல வடிவாய்க் கழு நிறுவிப்
பாழி நெடிய தோள் வேந்தன் முன்னே கொடு போய் பரப்பினார்.

3221. தேறலாதார் தமைக் காழிச் செம்மல் நோக்கி இனி வம்மின்
நீறு பூசிக் கண்டிகையும் பூண்டு நிருத்தர் எழுத்து ஐந்தும்
ஊற ஒதிப் பாசம் ஒழித்து உய்மின் என்னா அற நோக்கிக்
கூறினார் மற்று அது கேட்டுக் குண்டர் எரியில் கொதித்து உரைப்பார்.

3222. முன்பு தீயில் வென்றனமே நீரில் யாதாய் முடியும் என
அன்பு பேசி எமை இணக்கி அகல நினைத்தாய் அல்லதை நீ
பின்பு வாது செயத் துணியும் பெற்றி உரைத்தாய் அல்லை புலால்
என்பு பூணி அடி அடைந்த ஏழாய் போதி என மறுத்தார்.

3223. ஊகம் தவமும் பழு மரத்தை உதைத்துக் கரை மாறிட ஒதுக்கிப்
பூகம் தடவி வேர் கீண்டு பொருப்பைப் பறித்துப் புடை பரப்பி
மாகம் துழாவிக் கடுகிவரும் வைகைப் புனலை மந்திரத்தால்
வேகம் தணிவித்து ஏடு எழுதி விடுத்தார் முன் போல் வெள்காதார்.

3224. சிறை ஏய் புனல் சூழ் வேணுபுரச் செல்வர் யாரும்
        தௌ¤வு எய்த
மறையே வாய்மை உரையாய் இன் மறைக் கண் முழுதும்
        துணி பொருள் தான்
பிறையேய் வேணிப் பிரான் ஆகில் பெரு நீர் எதிரே
        செல்க என
முறையே பதிகம் எடுத்து எழுதி விட்டார் முழங்கி
        வருபுனலில்.

3225. தேசம் பரவும் கவுணியர் கோன் விடுத்த ஏடு செழுமதுரை
ஈசன் அருள் ஆம் கயிறு பிணித்து ஈர்ப்ப நதியில் எதிர் ஏற
நாசம் செய்யும் பொறிவழியே நடக்கும் உள்ளம் எனச் சென்று
நீசரே எண்ணாயிரம் நீத்த வழியே ஒழுகிய ஆல்.

3226. சிங்கம் அனையார் எழுது முறை எதிர் ஆற்று ஏற
        தெரிந்தமரர்
அம் கண் நறும் பூமழை பொழிந்தார் அறவோர் துகில்
        விண் எறிது ஆர்த்தார்
கங்கை அணிந்தார் திருத்தொண்டர் கண்ணீர்க் கடலில்
        அமிழ்ந்தினார்
வெம் கண் அமணர் நடுங்கி உடல் வெயர்வைக் கடலில்
        அமிழ்ந்தினார்.

3227. வேமே என்பது அறியாதே வெல்வேம் என்றெ சூள் ஒட்டி
நாமே இட்ட ஏடு எரியில் வேவக் கண்டு நதிக்கு எதிரே
போமே இன்னம் வெல்வேம் என்று இட்ட ஏடும் புணரி புகத்
தாமே தம்மைச் சுட நாணி நின்றார் அமணர் தலை தூக்கி.

3228. பொருப்பே சிலையாய் புரம் கடந்த புனிதனே எத்தேவர்க்கும்
விருப்பேய் போகம் வீடுதரும் மேலாம் கடவுள் என நான்கு
மருப்பேய் களிற்றான் முடி தகர்த்தான் மருமான் அறியக் குருமொழி போல்
நெருப்பே அன்றி வேகவதி நீரும் பின்னர்த் தேற்றியதால்.

3229. பொய்யின் மறையின் புறத்து அமணர் புத்தர்க்கு அன்றி
        வாய்மை உரை
செய்யும் மறை நூல் பல தெரிந்தும் சிவனே பரம் என்பது
        அறியாதே
கையில் விளக்கினொடும் கிடங்கில் வீழ்வார்
        கலங்கி மனம்
ஐயம் அடைந்த பேதையர்க்கும் அறிவித்தனவே அவை
        அன்றோ.

3230. கண்டு கூடல் கோமகனும் கற்பும் நிறைந்த பொற்புடைய
வண்டு கூடும் தார் அளக வளவன் மகளும் மந்திரியும்
தொண்டு கூடி மடியாரும் காழிக்கு அரசைத் தொழுது துதி
விண்டு கூடற்கு அரிய மகிழ் வெள்ளத்து அழுந்தி வியந்தனர் ஆல்.

3231. நன்றிதேறார் பின்பு உள்ள மானம் இழந்து நாண் அழிந்து
குன்று போலும் தோணி புரக் கோமான் எதிரே யாங்களும் உமக்கு
இன்று தோற்றேம் எமை ஈண்டு நீரே வென்றீர் என நேர்ந்து
நின்று கூறக் கவுணியர் கோன் அனையார் உய்யும் நெறி நோக்கா.

3232. இன்னம் அறத்தாறு இசைக்கின்றே நீர் ஏன் வாள இறக்கின்றீர்
அன்னை அனையான் எம் இறைவன் அவனுக்கு ஆளாய் உய்மின்கள்
என்ன ஏட சிறியாய் நீ எவ்வாறு எங்கட்கு அடாத மொழி
சொன்னது என்று மானம் உளார் கழுவில் ஏறத் தொடங்கினார்.

3233. மதத்தினின் மான மிக்கார் தாங்களே வலிய ஏறிப்
பதைத்திட இருந்தார் ஏனைப் பறி தலை அவரைச் சைவ
விதத்தினால் ஒழுக்கம் பூண்ட வேடத்தார் பற்றிப் பற்றிச்
சிதைத்து இடர் செய்து ஏறிட்டார் திரி தலைக் கழுக்கோல் தன்னில்.

3234. வழி வழி வரும் மாணக்கர் சாதற்கு வருந்தி நெஞ்சம்
அழிபவர் திரு நீறு இட்டார் அது கிட்டாது அயர் வார் ஆவின்
இழிவு இல் கோமயத்தை அள்ளிப் பூசினார் இதுவும் கிட்டாது
ஒழிபவர் ஆவின் கன்றைத் தோளில் இட்டு உயிரைப் பெற்றார்.

3235. கூறிட்ட மூன்றும் கிட்டாது அயர்பவர் குற்றம் தீர
நீறு இட்டார் நெற்றியோடு நிருமல கோமயத்தின்
சேறு இட்டார் நெற்றியோடு நெற்றியைச் செறியத் தாக்கி
மாறிட்ட பாசம் தன்னை மறித்திட்டுப் பிறப்பை வெல்வார்.

3236. மற்று இவர் தம்மை ஊற்றம் செய்திலர் மடிந்தோர் யாரும்
சுற்றிய சேனம் காக நரிகள் நாய் தொடர்ந்து கௌவிப்
பற்றி நின்று ஈர்த்துத் தின்னக் கிடந்தனர் பரும யானை
வெற்றி கொள் வேந்தன் காழி வேந்தரைத் தொழுது நோக்கா.

3237. இன்று நீர் இட்ட ஏடு இங்கு யாவரும் காண நேரே
சென்றதே எங்கே என்றான் அதனை யாம் செம்பொன் கூடல்
மன்றவர் அருளால் இன்னே வருவிப்பம் என்று வாது
வென்றவர் நதியின் மாடே மேல் திசை நோக்கிச் செல்வார்.

3238. செல்லு நர் காண ஓலை காவதம் செல்வது அப்பால்
ஒல்லை அங்கு ஒளித்தலோடும் வியந்து அவண் ஒருங்கு கூடிக்
கொல்லையான் மேய்த்து நின்றார் சிலர் தமைக் குறித்து நீர் இவ்
எல்லையுள் விசேடம் உண்டோ இவண் கண்டதிசை மினென்றார்.

3239. அவ் இடைச் சிறார்கள் யாங்கள் ஒன்றையும் அறியேம் என்ன
இவ்விடை விசேடம் காணல் வேண்டும் எத்திறத்தும் என்னாத்
தெவ்விடை வாது செய்யத் திரு உளக் கருணை செய்த
வெவ்விடைக் கொடியினாரைப் பாடினார் வேத நாவார்.

3240. பாட்டின் மேல் கருணை வைத்தார் சயம்பு வாய்ப் பராரை வில்லக்
காட்டினுள் இருப்ப நேரே கண்டு தாழ்ந்து எழுந்து சண்பை
நாட்டினர் வலம் கொண்டு ஏத்தி எதிர் நின்றார் நகைத்தார் நிம்பத்
தோட்டினான் அது கேட்டு அங்கே தோன்றினான் தானை யோடும்.

3241. அந்த மா இலிங்கத்து ஈசன் ஆயிரம் மதியம் கண்ட
முந்தை வேதியராய்த் தோன்றி முத் தமிழுக்கு அரசை நீ என்
மைந்தன் ஆம் இளையோன் ஒப்பாய் வருக என நீறு சாத்திச்
சிந்தை நீள் ஆர்வம் கூரத் திரு அருள் சுரந்து நின்றார்.

3242. நின்ற அந்தணரை அன்று நிருமல ஞானம் ஈந்தார்
என்று கண்டு இறைஞ்சி ஐய நீரில் யான் இட்ட ஏடு
சென்றது இங்கு எடுத்தீர் நீரே அஃது நும் செல்வர்க்கு ஏற்ற
அன்று அதைத் தருதி என்றார் அறுமுகச் செம்மல் அன்னார்.

3243. இன்னமும் பல் நாள் எம்மை இடம் தொறும் பாடி எஞ்சும்
புன் நெறி ஒழுகுவாரை வென்று நம் புனித வீடு
பின்னர் நீ பெறுதி என்னா ஏடு தந்து ஆசி பேசி
மின் என மறைந்து நின்றார் வேதியர் ஆய வேடர்.

3244. தாதையார் கவர்ந்து மீளத் தந்த ஏடு அதனை வாங்கிப்
போதையார் ஞானம் உண்டார் புரிசடைப் பிரானார் வெளவி
ஈதை யாம் இரந்து வேண்டத் தந்தனர் என்று கூறிக்
கோதை ஆர் வேலினார்க்குக் காட்ட அக் கொற்கை வேந்தன்.

3245. கச்சு ஆன அரவம் ஆர்த்த கருணை அம் கடலில் தோன்றும்
விச்சான ஞானம் உண்டீர் ஆற்றலின் விளைவு தேறாது
அச்சான வலியான் உம்மை அளந்தனன் அடியேன் இந்தக்
துச்சான பிழைதீர்த்து ஆள்க என்று இறைஞ்சினான் துணர்த்தார் வேம்பன்.

3246. அந் நெடு மேரு ஆகும் ஆடகச் சிலையினார்க்குப்
பொன் நெடும் சிகரக் கோயின் மண்டபம் புயலைக் கீண்டு
மின் நெடும் மதியம் சூடும் கோபுர மேகம் தாவும்
கல் நெடும் புரிசை வீதி யாவையும் களிப்பக் கண்டான்.

3247. அற்றை நாள் ஆதி ஆக வேடகம் என்னும் நாமம்
பெற்றதால் ஏடகத்தின் மேவிய பிரானைப் பாண்டிக்
கொற்றவன் சமண ரோடும் கூடிய பாவம் எல்லாம்
பற்று அறப் பூசை செய்து பாசமும் கழியப் பெற்றான்.

3248. நறை கெழு துழாயினானும் கலுழனும் நாகர் வேந்தும்
முறையினால் உகங்கள் மூன்றும் பூசித்து முடியா இன்ப
நிறை அருள் பெற்றார் அன்ன நிரா மய இலிங்கம் தன்னை
இறுதியா முகத்தில் பாண்டி இறை மகன் பூசை செய்தான்.

3249. அம் கண் மா நகர் கண்டு ஆங்கு ஓர் ஆண்டு இறை கொண்டு காழிப்
புங்கவ ரோடும் பின் நாள் பூழியர் பெருமான் மீண்டு
மங்கல மதுரை சேர்ந்து வைகும் நாள் நீற்றுச் செல்வம்
எங்கணும் விளங்கச் சின்னாள் இருந்து பின் ஞானச் செல்வர்.

3250. வட புலது உள்ள ஈசன் பதிகளும் வணங்கிப் பாடக்
கடவம் என்று எழுந்து கூடல் கண் நுதல் பெருமான் தன்னை
இடன் உறை கயல் கண்ணாளை இறைஞ்சிப் பல்வரனும் பெற்று
விடை கொடு தமிழ் நாடு எங்கும் பணிந்தனர் மீண்டு போவார்.

3251. தன் பெரும் கற்பினாளும் அமைச்சனும் தமிழ் நர் கோனும்
பின்பு முனம் தண் காழிப் பிரான் அடி பிரிவு ஆற்றார் ஆய்
அன்பு தந்தவர் பால் நட்ட அன்று தொட்டு ஆனாக் கேண்மை
இன்பமும் துன்பம் ஆகி விளைந்து முன் ஈர்ப்பப் போனார்.

3252. சண்பையர் தலைவர் தாமும் அனையராய்த் தம்பின் செல்லும்
நன்புடையவரை நோக்கி நம் இடத்து அன்பு நீங்காப்
பண்பினர் ஆகி நீறு பாதுகாத்து ஈசன் கீர்த்தி
மண் பட வாழ்மின் இது மறுக்கன் மின் நின்மின் என்றார்.

3253. ஆள்உடைப் புகலி வேந்தர் அருண்மொழி மறுக்க
        அஞ்சித்
தாள் உடைப் பதுமச் செந்தாள் தலை உறப் பணிந்து
        மீண்டு
வாள் உடைத் தானைத் தென்னன் மதுரையில் வந்தான்
        கஞ்சத்
தோள் உடைச் சிங்கம் அன்னார் சோழர் கோன் நாடு
        புக்கார்.

3254. ஞானமா மதநீர் சோர ஞான சம்பந்தர் என்னும்
மானமா யானை வந்து கடம்பமா வனத்தில் துன்னும்
ஊனம் ஆம் சமணர் என்னும் தருக்களை ஒடித்து வெண்ணீறு
ஆன மாப் பூழி அள்ளித் தூற்றியது அவனி எங்கும்.

3255. ஆதி ஆலயத்து அடலை கொண்டு ஆழி சூழ் காழிச்
சோதி வேதியர் பாண்டியன் சுரம் தணித்து உடலில்
பேதியாத கூன் நிமிர்த்தலால் பிறங்கு கற்பாதிப்
பூதி யாவினும் சிறந்தது அவ் வட்டில் வாய்ப் பூதி.

சமணரைக் கழுவேற்றிய படலம் சுபம்
-------------------------

64. வன்னியும் கிணறும் இலிங்கமும் அழைத்த படலம் (3256 -3310)

3256. சென்னி வெண் திங்கள் மிலைச்சிய சிவன் அருள்
        அடைந்த சம்பந்தர்
துன் இரும் சமணனைக் கழுமுனை ஏற்றித் துணித்த வாறு
        இசைத்தனம் வணிகக்
கன்னிதன் மன்றல் கரியினை மாற்றாள் காண அக் கண்
        நுதல் அருளால்
வன்னியும் கிணறும் இலிங்கமும் ஆங்கு வந்தவாறு
        அடுத்தினி உரைப்பாம்.

3257. பொன் மலர்க் கைதை வேலி சூழ் வேலைப் புறத்து
        ஒரு பட்டினத்து உள்ளான்
மின் மணிக் கொடும் பூண் ஒரு குல வணிகன் வேறு
        வேறு ஆம் பல செல்வத்
தன்மையில் சிறந்தோன் மகவு இலன் ஆகித் தன்
        மனக்கு இனியது ஓர் காட்சி
நன் மனைக் கொடியோடு அறம் பல புரிந்தோர் நகை
        மதிக் கொம்பை ஈன்று எடுத்தான்.

3258. அத்தன வணிகற்கு உரிய நன் மருகன் அவன் முதற்
        கடிமணம் முடித்தோன்
முத்தமிழ் மதுரைப் பதி உளான் அவற்கே முறையினால்
        நோற்று நான் பயந்த
வித்தக மயிலைக் கொடுப்பல் என்று அனைய இயற் குல
        வணிகர் கோன் தன்னோடு
ஒத்த பல் கிளைஞர் யாவரும் அறிய உணர்த்தினான்
        சில பகல் ஒழிய.

3259. ஊழ்வினை வலியால் ஆருயிர் இழந்தான் உயிர்க்கு உடம்பு
        அனைய தன் கற்பின்
சூழ் கதிர் மணிப் பூண் மனைவியும் இறப்பத் துணிந்தனள்
        அவர் இருவோர்க்கும்
ஆழ் கடல் கிளைஞர் செயத் தகு கடன்கள் ஆற்றியச்
        செய்தியை மதுரை
வாழ்தரு மருகற்கு உணர்த்துவான் ஓலை விடுத்தனர்
        மருமகன் வாங்கா.

3260. தன் அருள் மாமன் துஞ்சினான் கூடத் தாரமும் துஞ்சியது
        இப்பால்
அன்னவற்கு அளவு இன்று ஆகிய தனம் உண்டு அவனனி
        நாண் மகவு இன்றிப்
பின் ஒரு பெண்ணைப் பெற்றனன் அவளைத் தனக்கு எனப்
        பேசினான் அனைய
கன்னியை மணந்து செல்க என முடங்கல் கழறிய பாசுரம்
        தெரியா.

3261. வீழ்ந்தனன் தரை மேல் புரண்டனன் உயிர்ப்பு வீங்கினன்
        விழிப்புனல் வெள்ளத்து
ஆழ்ந்தனன் விம்முற்று அம்மவோ என்று என்று
        அரற்றினான் கிளைஞர் நட்பு அடைந்து
வாழ்ந்தவர் தழுவத் தழீஇத் தழீஇக் கரைந்தான் மற்றவர்
        தேற்றிடத் தௌ¤ந்து
சூழ்ந்த வெம் துயர் நீத்து ஒரு தலை மாமன் தொல்
        நகர்க்கு கேகுவான் துணிந்தான்.

3262. அங்கு உள கிளைஞர் சிலரொடும் கூடி அரும் கடி மதுரை
        நீத்து ஏகிப்
பொங்கிரும் காழி சூழ் பட்டினம் குறுகிப் புகுதுவான் வரவு
        அறிந்து அங்குத்
தங்கு தம் கிளைஞர் வினவ நேர் வாரைத் தழீஇத் தழீஇச்
        செலவிடுத்து ஏகிக்
கொங்கு இவர் தளவத் தாரினான் மாமன் கோயில் புக்கு
        இருந்தனன் ஆக.

3263. நாள் சில கழிந்த பின்னர் நாய்கர் ஏறு அனையான் அன்ன
வாள் புரை கண்ணியானை மதுரையில் கொடுபோய் அங்கு என்
கேளிர் முன் வேட்பல் என்று கிளந்து தன் மாமன் ஈட்டு
நீள் பெரும் பொருள்கள் மற்றும் கைக் கொண்டு நெறியில் செல்வான்.

3264. வழிவிட வருவார் தம்மை நிறுத்திப் பின் மதுரை மூதூர்க்கு
எழுதரு சுற்றத்தாரை முன் சென் மின் என்று போக்கித்
தொழு பரிசனமும் தானும் தோகையும் வைகல் ஒன்றில்
கழி வழி அரைமேல் பெய்த காவதம் ஆகப் போவான்.

3265. வெம் கதிர் வேலை செல்லும் வேலை வந்து அணையும் முன்னம்
இங்கிருந்து ஒழிகம் என்னாப் புறம் பய மூதுர் எய்தி
அங்கு இறை கோயில் முன்னிக் கூவல் நீராடி அங்குத்
தங்கிய வன்னி மாடே போனகம் சமைத்து உண்டு எல் வாய்.

3266. மலை வைத்த சிலையான் கோயில் மருங்கு ஒரு படியின் உம்பர்
தலை வைத்துத் துயிலும் எல்லை விதிவழிச் சார வந்தோர்
கொலை வைத்த விடவாய் நாகம் கடித்தது கொதித்து நீண்ட
விலை வைத்த கொடும் பூண்நாயகன் விடம் தலைக் கொண்டு மாய்ந்தான்.

3267. அங்குள பரிசனங்கள் ஆவலித்து இரங்கிச் சூழக்
கொங்கைகள் புடைத்துச் சேடிக் குற்றிடை மகளிர் ஏங்கச்
சிங்க ஏறு அனையான் ஆகந் தீண்டிடாது ஒதுங்கிப் போந்த
பங்கய மலர்க் கொம்பு அன்னாள் பாவை போல் புறம்பு நின்றாள்.

3268. ஆளி ஏறு அன்ன அரவின் வாய்ப் பட்டதும் அவிந்ததும்
மீள வேல் உண் கணார் கை குலைத்து அழுவதும்
        விழுவதும்
கேளிர் சூழ்ந்து அயர்வதும் சோர்வதும் கண்டு இளம்
        கிகினாள்
வாளியேறு உண்டதோர் மயிலின் வீழ்ந்து உயங்கினாள்
        மயங்கினாள்.

3269. வடிக்கண் உள் செருகின அருகின உயிர்ப்பு அழல்
        வாய்ப் படும்
தொடுத்த பூம் கோதைபோல் சோர்ந்தது ஆக கரம்
        சோர்ந்தன
அடித்தளிர் சோர்ந்தன கன்னி அன்னப் பெடை
        அன்னவள்
இடிக்கு எதிர் பட்டு வீழ்ந்தாள் எனக் கிடந்தனள் என்
        செய்வாள்.

3270. சாயும் பூம் கொம்பரில் சூழ்ந்து இறந்தான் புறம் சார்ந்து
        அழூஉம்
ஆய மென் மகளிர் மீண்டு அன்பனோடு எங்கை தன்
        ஆவியும்
போயதே கொல் என மடியுறக் கொடும் கையால் புறம்
        தழீஇத்
தூய தூ செறிந்து இளைப் பாற்றினார் சிறிது உயிர்
        தோற்றவே.

3271. மெய் கழிந்து இன்னுயிர் மீண்டு தன் யாக்கையின் மெல்லவே
கை கலந்தாங்கு இரு காலி அங்கு உற்றன கண்களும்
பொய்கை நீலம் சிறிது அவிழ்ந்து என அலர்ந்தன பூவையை
மை கழி நாள் முதல் நான்கு நால் வேலியாய் வளைந்தவே.

3272. கை யெறியும் குழல் கற்றை சோரும் திரி காறுளி
நெய் எனக் கண் புனல் கொங்கை முற்றத்து உக நெஞ்சுகும்
பைய வாய் விடும் புறம் பார்க்கும் நாண் நெடும் தளைபடும் சிறு
தெய்வம் தொட்டாள் எனத் தேம்பி விம்மாந்து ஒளிதேயுமால்.

3273. வணங்கில் செல்வம் தழீஇப் பிறந்த நாள் தொட்டு
        தொகு வைகலும்
அணங்கு எனக் கனவிலும் கண்டிலாள் அன்பன் மேல்
        அன்பு எனும்
இணங்கு தன் உருவமாய் நிறைவரம் பிற்றென இருந்த
        ஒர் பெண்
அணங்கு வாய் விட்டு அழுதால் எனப் புலம்பல்
        உற்றாள் அரோ.

3274. என் நாயகனேயோ என் இரு கண்மணி யே யோ
        என்னை ஈன்றான்
தன் ஆவி அன்ன தனி மருகாவோ முருகாவோ தார்
        ஆர் முல்லை
மன்னாவோ வணிகர் குல மணியே யோ விடி அரவின்
        வாய்ப் பட்டாயோ
உன்னாக நிழலான என்னை விடுத்து எவ்வண்ணம்
        ஒளிப்ப தேயோ.

3275. பொன்னாட்டின் மட வாரைப் புணர் வதற்கோ நம் அளகா
        புரத்து வேந்தன்
நன் நாட்டின் மடவாரை மணப்பதற்கோ உனைக் கடித்த
        நாகர் வேந்தன்
தன் நாட்டின் மடவாரைத் தழுவுதற்கோ என் ஆவித்
        தலைவா என்னை
இந் நாட்டில் இருத்தி எனை வஞ்சித்துப் போயின வாறு
        என்னே என்னே.

3276. தென் உலகில் புகுந்தனையோ பணிந்தனையோ
        மாதுலனைத் தேவியோடும்
தன் இரு தோள் உற ஆரத் தழுவினனோ நானும் உடன்
        சார்ந்தேன் ஆகில்
என்னுரிய குரவரையும் கண்ணாரக் காணேனோ எனை
        ஈங்கு இட்டாய்
பின்னுரிய பரிசனமும் கைவிட்டாய் தனி போய் என்
        பெற்றாய் ஐயா.

3277. வரிசை மருமகன் அரவால் விளிந்தது நான் அறை போய
        மனத்தோடு இங்குப்
பரிவுறலும் எனைப் பயந்தார் நோற்ற பயன் நன்றாகப்
        பலித்ததே யோ
பெரித வரிக் கண் கலக்கம் காணாமுன் இறந்து அன்றோ
        பிழைத்தார் அந்தோ
அரியதிலும் அரிய பயன் இது அன்றோ எவர் பெற்றார்
        அவர் போல் அம்மா.

3278. உன் காதல் மாமன் எனைப் பயந்த அன்றே உறவு
        அறிய உனக்கே பேசிப்
பின் காதல் மனைவியொடும் உயிர் இழந்தான் யனும்
        அந்தப் பெற்றியாலே
என் காதல் உயிர் போக வெற்று உடம்போ இருக்கும்
        உடன் இறப்பேன் என்னாத்
தன் காதல் துணை இழந்த அன்றில் என விழுந்து
        அழுதாள் தமியள் ஆனாள்.

3279. நன் நகர் உறக்கம் நீங்கி நடுக்கம் உற்று அழுங்கக் காழித்
தென்னகர் ஞானச் செல்வர் சிவன் நகர் தொறும் போய்ப் பாடி
அந் நகர் அடைந்தார் ஆங்கு ஓர் அணி மடத்து இருந்தார் கேட்டு ஈது
என் என ஆள் விட்டு ஆய்ந்து கோயிலின் இடை வந்து எய்தி.

3280. கன்னி நீ யாரை உற்றது என் எனக் கன்னி தாழ்ந்து
தன் அரு மரபும் ஈன்றார் தம்மையும் மருகற்கு என்றே
உன்னினர் மன்றல் பேசியிறந்தது உயிர் அன்னானோடு
இந் நெறி அடைந்து ஈங்கு உற்ற நிகழ்ச்சியும் எடுத்துச் சொன்னாள்.

3281. தந்தையும் தாயும் அன்னார் தமியளாய் இரங்கும் பேதைப்
பைந் தொடி ஆவி காப்பான் பாம்பு கோள் பட்டான் மாடே
வந்தவன் ஆகம் எல்லாம் மருந்து உருவாகும் வண்ணம்
சிந்தை செய்து அருட்கண் வைத்தார் குதித்தது தீவாய் நஞ்சம்.

3282. எழுந்தனன் உறங்கினான் போல் இறந்தவன் யாரும் கண்டு
தொழும் தகை ஞான வேந்தைத் தொழுதனர் துதி செய்து ஆர்வத்து
அழுந்தினர் கன்னி அன்ன மனையவள் இன்பத் தீம்தேன்
பொழிந்து ஒரு புறத்தே கஞ்சம் பூத்த ஓர் கொம்பின் நின்றாள்.

3283. தலைவனை இறந்த போதும் தனி உயிர் பெற்ற போதும்
சிலை நுதல் காதல் மாமன் செல்வியாய் இருந்தும் தீண்டா
நிலைமையும் அன்பும் கற்பின் நீர்மையும் வியந்து நோக்கி
மலைமகள் ஞானம் உண்டார் வணிகனை நோக்கிச் சொல்வார்.

3284. வருதி நின் மரபுக்கு எல்லாம் மணிஅனாய் உன்றன் மாமன்
தரு திரு அனையாள் இன்பம் சாருநாள் துன்பம் வந்து
பெருகு நாள் அன்றி என்று உன் மெய் தொடப் பெருவள் ஈண்டே
திருமணம் முடித்துக் கொண்டு பேக எனச் செப்பலோடும்.

3285. செம் கண் ஏரு அனையான் ஐயன் திரு மொழி தலைமேல் கொண்டு
பங்கயன் படைத்த சாதி நான்கையும் பாது காப்பீர்
எம் குல வணிகர் இன்றிக் கரிகளும் இன்றி ஈங்கே
மங்கலம் முடிக்கும் வண்ணம் யாது என வணங்கிச் சொன்னான்.

3286. கன்னியை ஈன்ற ஞான்றே உனக்கு என்று உன் காதல் மாமன்
உன்னிய உறவின் உள்ளார் அறிவரே உனக்கு ஈது அன்றி
வன்னியும் கிணறும் இந்த இலிங்கமும் கரிகண் மைந்தா
இந் நிலை வதுவை செய்தி எம் உரை கடவாது என்றார்.

3287. மாசு அறு மனத்தான் காழி வள்ளலைப் பணிந்து நீரே
தேசிகர் குரவர் நட்டோர் தெய்வமும் கிளையும் என்னாப்
பேசிய வாறே வேள்வி பெற்றியான் இறீ இத்தான் வேட்ட
பாசிழையோடு தாழ்ந்து விடை கொடு பரவிப் போனான்.

3288. ஏவல் செய் ஆயத்தாரும் அடியரும் ஈண்ட ஈண்டிக்
காவல் செய் மதுரை மூதூர் குறுகித் தன் காதல் மாமன்
பூவையை மணந்த வண்ணம் கேட்டு அங்குப் புடைசூழ் சுற்றம்
யவரும் உவப்ப இன் புற்று இருந்தனன் இளங்கோ மன்னன்.

3289. தன் பெரும் தனமும் மாமன் ஈட்டிய தனமும் ஈட்டி
மன் பெரு நிதிக் கோன் என்ன வாணிகம் பெருக்கி நாய்கன்
இன் புறு காதலார்கள் இருவரும் ஈன்றகாதல்
நன் பொருள் மகிழ்ச்சி செய்ய நலம் பெற வாழும் நாளில்.

3290. மூத்தவள் சிறுவர் சால மூர்க்கராய் உள்ளார் ஏனை
மாத்தளிர் இயலினாட்கு ஓர் மைந்தன் உண்டு இவனும் அன்ன
தீத் தொழின் ஆக மன்ன சிறார்களும் அல்லல் செல்வம்
பூத்த நீள் நியமத்தூடு போய் விளையாடல் செய்வார்.

3291. முந்திய மணாட்டி மைந்தர் முகிழ் முலை இளைய பாவை
மைந்தனை ஒரு நாள் சீறி அடித்தனர் வருந்தி ஈன்ற
சந்தணி முலையாள் மாற்றாள் தனையரை வைதாள் ஈன்ற
பைந்தொடி தானும் சீறி இளையளை பழித்து வைவாள்.

3292. எந்தவூர் எந்தச் சாதி யார் மகள் யாவர் காணச்
செந்தழல் சான்றா எங்கோன் கடி மணம் செய்து வந்த
கொந்தவிழ் கோதை நீ என் கொழுநனுக்கு ஆசைப்பட்டு
வந்தவள் ஆன காமக்கிழத்திக்கு ஏன் வாயும் வீறும்.

3293. உரியவன் தீ முன்னாக உன்னை வேட்டதற்கு வேறு
கரி உளதாகில் கூறிக் காட்டு எனக் கழற லோடும்
எரி சுட வாடிச் சாய்ந்த இணர் மலர் கொம்பில் சாம்பித்
தெரி இழை நாணம் சாய்ப்ப நின்று இது செப்புகின்றாள்.

3294. அரவின் வாய்ப் பட்ட வைகல் ஆர் உயிர் அளித்த ஞானப்
புரவலர் அருளால் எம் கோன் புறம் பய நாதன் வன்னித்
தரு வொடு கிணறு காணச் செய்தனன் சாறு அம் மூன்று
கரிகளும் உள்ள என்றாள் கற்பினாள் ஒப்பிலாதாள்.

3295. மாற்று அவள் நகைத்து நன்று நின் மன்றல் வேள்விக்
ஏற்றன கரியே சொன்னாய் இங்கு உமக்கு கரிகள் மூன்றும்
தோற்ற மேல் அதுவும் மெய்யே என்றன தோகை யோடும்
வேற்றுமை இலாத சாயல் இளையவள் விழுமம் கூரா.

3296. வெவ் உயிர்ப்பு எறிய இல் போய் மெல் விரல் நெரிக்கும் கையால்
அவ் வயிறதுக்கும் வீழும் கண்புனல் வெள்ளத்து ஆழும்
கொவ்வை வாய் துடிக்கு நாணம் தலைக் கொளும் கூசும் மன்னோ
தெய்வமே ஆவாய் என்னும் என் செய் கேன் சிறியேன் என்னும்.

3297. தாதை தாய் இறந்த அன்றே தமியளாய் இங்குப் போந்த
பேதையேற்கு யார் உண்டு ஐய பேதுறும் வணிகற்கு அன்று
மாதுலன் ஆகி ஞாதி வழக்கு அறுத்து உரிமை ஈந்த
நாதனே ஏது இலாள் வாய் நகையினில் காத்தி என்னா.

3298. அன்று இரவு உண்டி இன்றித் துயில் இன்றி அழுங்கிப் பின் நாள்
பொன் திணி கமல வாவிப் புண்ணியப் புனல் தோய்ந்து அண்டர்
நின்று இழி விமானக் கோயில் நிரம் பிய அழகர் முன்னாச்
சென்று இரு தாளில் வீழ்ந்து தன் குறை செப்பி வேண்டும்.

3299. அன்று எனைக் கணவன் வேட்ட இடத்தினில் அதற்குச் சான்றாய்
நின்ற பைந்தருவும் நீயும் கிணறும் அந்நிலையே இங்கும்
இன்று வந்து ஏது இலாள் வாய் நகை துடைத்து எனைக் காவாயேல்
பொன்றுவல் என்றாள் கற்பின் புகழினை நிறுத்த வந்தாள்.

3300. அல்லல் உற்று அழுங்கி நின்றாள் பரிவு கண்டு அம் தண் கூடல்
எல்லை இல் கருணை மூர்த்தி அருளினால் எவரும் காணத்
தொல்லையின் படியே அன்னாள் சொல்லிய கரிகள் மூன்றும்
ஒல்லை வந்து இறுத்த கோயில் உத்தர குணபால் எல்லை.

3301. அன்ன போது இளையாள் மூத்தாள் கொண்டுபோய்
        ஆலவாய் எம்
முன்னவன் திருமுன் தாழ்ந்து காட்டுவாள் முகில் தோய்
        சென்னி
வன்னி ஈது இலிங்கம் ஈது கிணறு ஈது என்று மன்றல்
        சான்றாய்த்
துன்னிய என்றாள் கண்டாள் முடித்தலை தூக்கி நின்றாள்.

3302. அவ் இடைத் தருவும் நீரும் அன்றுபோல் இன்றும் சான்றாய்
இவ்விடைப் பட்ட என்ன அதிசயம் எவர்க்கும் தேறாத்
தெய்வமும் எளிவந்து அங்கைக் கனி இனித் திருவின் அன்னாள்
கைவ் வசப் பட்டது என்றால் கற்பினுக்கு அரிதே அம்மா.

3303. மங்கை தன் கற்பும் ஈசன் இடத்து அவள் வைத்த அன்பும்
அங்கணன் அவட்குச் செய்த அருளையும் வியந்து நோக்கி
மங்கல நகரார் எல்லாம் மகிழ்ச்சியுள் ஆழ்ந்தார் முல்லைத்
தொங்கலான் முது மணாட்டி ஒருத்தியும் துன்பத்து ஆழ்ந்தாள்.

3304. மேதகு வணிகர் மூத்த வினைக் கொடியாளைப் பொல்லாப்
பாதகி இவளாம் என்று பழித்தனர் படிறு பேசிக்
கோது அறு குணத்தினாளைக் குடிப் பழுது உரைத்தாய் நீ என்
காதலி ஆகாய் என்று கணவனும் தள்ளி விட்டான்.

3305. அந்நிலை இளையாள் கேள்வன் அடியில் வீழ்ந்து இரப்பாள் ஐய
என்னது கற்பை இன்று நிறுத்தினாள் இவண் மாற்றாளன்
அன்னை இலாதேற்கு அன்னை ஆயினாள் இவளும் யானும்
இன் உயிர் உடல் போல் வாழ்வோம் எனத் தழீத் தம்மின் நட்டார்.

3306. உடம்பினால் இரண்டே அன்றி உயிர்ப் பொருள் இரண்டு அற்று உள்ளம்
மடம் படு அழுக்காறு அற்று மைந்தரும் அனையர் ஆக
விடம் படு மைவாய் நாகம் விழுங்கிரை ஒத்துத் தம்மில்
இடம் படு அன்புற்று இன்புற்று இருவரும் இருந்தார் மன்னோ.

3307. அருந்ததி அனையாள் கேள்வற்கு ஆயுளும் ஆனாச் செல்வம்
பெருந்தன நிறைவும் சீரும் ஒழுக்கமும் பீடும் பேறு
அரும்தவ நெறியும் குன்றத் தருமமும் புகழும் பல்க
இருந்தனள் கமலச் செல்வி என்ன வீற்று இருந்து மன்னோ.

3308. பொன் அவிர் கமலம் பூத்த பொய்கை சூழ் ஆலவாய் எம்
முன்னவன் விளையாட்டு எல்லை கண்டு யார் மொழிய வல்லார்
இன்னமும் அளவின்று என்ப எம் குரு நாத சாமி
சொன்னவாறு உங்கட்கு எண் எண் காதையும் சொன்னேன் அம்ம.

3309. என்று தென் மலை மேல் இருந்த மாதவத் தோன் இன்
        அருள் குருபரன் தனையும்
அன்று அவன் திருவாய் மலர்ந்த வாசகமும் அருள்
        கனிந்து ஒழுக உள்ளடக்கித்
தென்தமிழ் ஆலவாய்த் தனிப் பதியைச் சென்னிமேல்
        பன்னிரண்டு உம்பர்
ஒன்ற வைத்து இமையா அம் கயல் கண்ணி உடன் உறை
        ஒருவனை நினைந்தான்.

3310. பரவசம் அடைந்து வழி கவர்ந்து உண்ணும் பழிப் புல
        வேடர் போய் ஒளிப்ப
இருள் வெளி கடந்து திருவருள் வழிச் சென்று எண் இலாச்
        சரா சரம் அனைத்தும்
புரை அற நிறைந்து காட்சி காண் பான் புதைபடத் தனித்த
        பூரணமாய்
உரை உணர்வு இறந்த உண்மை ஆனந்த உணர்வினை
        உணர்வற உணர்ந்தான்.

வன்னியும் கிணறும் இலிங்கமும் அழைத்த படலம் சுபம்
------------------

65. அருச்சனைப் படலம் (3311-3363 )

3311. கன்னிதன் வதுவைக் கரிகளாய் இலிங்கக் கடவுளும்
        கவைக்கரும் கோட்டு
வன்னியும் படுநீர்க் கூவலும் வந்த வழி இது மதுரை
        நாயகனைக்
சென்னியில் வைத்த முனிவனைச் பூசை செய்து மாதவரொடு
        ஒருங்கு எய்திப்
பன்னிற மலர் தூஉய் ஆலவா யானைப் பரவிய பரிசு
        அது பகர்வாம்.

3312. போத ஆனந்தத் தனிக் கடல் பருகும் புயல் புரை
        முனிவனை வசிட்ட
மாதவன் ஆதி முனிவரும் உலோபா முத்திரை தன்
        னொடும் வரித்துப்
போதொடு சாந்த மான் மதம் தீபம் புகை முதல்
        கருவிகைக் கொண்டு
மேதகு சிறப்பால் அருச்சனை செய்து பின்னும் ஓர்
        வினாவுரை செய்வார்.

3313. கோட்டம் சிலை குனித்த கூடல் பிரான் ஆடல்
கேட்ட அம் செவி படைத்த பேறு அடைந்தேம் கெட்ட படி
நாட்டம் களிப்ப நறுமலர் தூஉய்க் கண்டு இறைஞ்ச
வேட்டங்கள் யாங்கள் என ஓதினார் மெய்த் தவரே.

3314. என்ற அறவோர் எதிரே முகம் மலர்ந்து
குன்றம் அடக்கும் குறு முனிவன் கூறுவான்
நன்று முனிகாள் இதனை நான் உள்ளத்து எண்ணியாங்கு
ஒன்ற மொழிந்தீர் என்றான் பின்னும் வியந்து ஓதுவான்.

3315. பண்ணான் மறை முடியும் தேறாப் பரசிவனை
எண்ணால் அளவு இறந்த எக் கலையால் கண்டு உளக்
கண்ணால் அறியாதார் வீட்டு இன்பம் காண்பரோ
மண் ஆதி ஆறு ஆறு நீத்த தனி மாதவரே.

3316. அம் செவியில் ஊறு படக் கேட்டபடி ஆலவாய்ப்
பஞ்ச முகச் சோதி பரனைப் போய் அர்ச்சித்து
நெஞ்சம் நெகக் கண்டு நினையா வழி நினைந்து
வஞ்ச வினை வேர் களைவான் வம்மின்கள் என்றானே.

3317. மங்கல ஓரை வருதினத்தில் வான் இழிந்த
கங்கை படிந்து உலக நாயகனைக் கை தொழுது
புங்கவர் முன் சங்கற்பம் செய்து அனுச்சை பூண்டு ஒழுகி
அங்கு அவர் வாய் ஆசி மொழி கேட்டு அகம் மகிழ்ந்தே.

3318. ஐம் புலனும் கூடல் பெருமான் அடி ஒதுக்கி
நம்பன் உரு ஐந்து எழுத்து நாவாடக் கை கூப்பித்
தம் புனித சைவ தவத் தெய்வத் தேர் மேல் கொண்டு
உம்பர் வழி நடக்கல் உற்றார்கள் நற்றவரே.

3319. செய்ய சடையர் திரு நீறு சண்ணித்த
மெய்யர் தவம் நோற்று இளைத்த மேனியின் அருட் புறம்பும்
துய்யர் அணி கண்டிகையர் தோலும் மருங்குடையர்
ஐயர் தவத்துக்கு அணிகலம் போல் போதுவார்.

3320. புண்ணியம் தழைக்கும் தெய்வத் தலங்களும் புலன்கள் வென்றோர்
நண்ணிய வனமும் தீர்த்த நதிகளும் தவத்தோர் நோற்கும்
வண்ணமும் நோக்கி நோக்கி மலயமா முனிவன் காட்டக்
கண் இணை களிப்ப நோக்கிக் கை தொழுது இறைஞ்சிச் செல்வார்.

3321. சீறு கொள் இலங்கை வேந்தைச் செகுத்திட இராமன் பூசித்து
ஆறு அணி விருபக் கண்ணருள் பெறுதலம் மீது உம்பர்
ஏறி வீழ்ந்து இறந்தோர் முன்னம் எண்ணிய எண்ணி ஆங்கே
மாறிய பிறப்பின் நல்கு மலை இது காண்மின் காண்மின்.

3322. சுரபி நீள் செவியில் இலிங்கச் சுடர் உரு ஆயினான் தன்
இரவினில் திருத்தேர் மன்ற நடக்கும் ஊர் மேலை
உரவு நீர்க் கரைத் தேள் மாதத்து உயர்ந்த கார்த்திகையில் தேர் ஊர்ந்து
தரவு நீர்ச் சடையான் வேள்வி நடக்கும் ஊர் அவ்வூர் காண்மின்.

3323. வில் பயில் தடக்கை வேடன் மென்ற ஊன் பாகம் பார்த்தோன்
பொற்பு உறு கிரி ஈது அண்டம் புழை பட விடத்தாள் நீட்டி
அற்புதன் காளி தோற்க ஆதியது இது மா நீழல்
கற்புடை ஒருத்தி நோற்கும் பிலம் இது காண்மின் காண்மின்.

3324. திருமறு மார்பன் கவல் செயல் பெற அரனைப் பூசித்து
இருகரம் முகிழ்த்து நேர் நின்று ஏத்திட இதுவாம் ஓத்தின்
உரைவரம்பு அகன்ற முக்கண் உத்தமன் சந்தை கூட்டி
அருமறை அறவோர்க்கு ஓது வித்த இடம் அதனைக் காண்மின்.

3325. அடி முடி விலங்கும் புள்ளும் அளந்திடாது அண்டம் கீண்டு
நெடுகிய நெருப்பு நின்ற நிலை இது முள்வாய்க் கங்க
வடிவு எடுத்து இருவர் நோற்கும் மலை இது பல்வேறு ஊழி
இடை உற முன்னும் பின்னும் இருக்கும் இக் குன்றைக் காண்மின்.

3326. அவுணரில் கள்வனான அந்தகன் காய்ந்து மூன்று
புவனமும் கவலை தீர்த்த புண்ணியன் புரம் ஈது ஆகும்
தவலரும் புரங்கள் மூன்றும் தழல் நுதல் திருக் கண் சாத்திப்
பவம் அறு மூவர் அன்பில் பட்டவன் பதியைக் காண்மின்.

3327. சத்திய ஞான ஆனந்த தத்துவம் அசைவற்று ஆடும்
நித்திய பரமானந்த நிறை அருள் மன்றம் ஈது
முத்தி அங்கு உதித்தோர் எய்தும் பதி அது முதல்நூல் நான்கும்
பத்தியில் பூசித்து ஏத்தும் பதி இதுவாகும் பார்மின்.

3328. பிரமன் மால் முதல் ஆம் தேவர் பிரளயத்து இறவா வண்ணம்
பரமனார் தோணி யேற்றும் பன்னிருநாமம் பெற்ற
புரம் இது சடாயு சம்பாதிகள் பெரும் பூசை செய்ய
வரம் அளித்து இருள் நோய் தீர்க்கும் மருத்துறைபதி ஈது ஆகும்.

3329. மதி நுதல் இமயச் செல்வி மஞ்சையாய் வழிபட்டு ஏத்தும்
இது துலாப் பொன்னித்தானம் எம்மனோர் மூன்று கோடி
மதி பெறு முனிவர் வந்து வழிபடு மூதூர் இது இப்
பதி அறக் கடவுள் பூசை பண்ணிய தானம் காண்மின்.

3330. கோடு நான்கு உடைய வேழம் தானவன் குறைத்த கோட்டைப்
பாடு அற நோற்றுப் பெற்ற பதி இது மாலை சாத்தும்
தாடகை மானம் காப்பான் தாழ்ந்து பூம் கச்சு இட்டு ஈர்க்கும்
பீடு உறு கலயன் அன்பின் நிமிர்ந்த எம் பிரான் ஊர் ஈதல்.

3331. கரி முகத்து அவுணற் காய்ந்து கரி முகத்து அண்ணல் பூசை
புரிசிவ நகரம் ஈது தாரகற் பொருது செவ்வேள்
அரனை அர்ச்சித்தார்க் கீழ் மணல் குறியான் பால் ஆட்டிப்
பரன் முடி மாலை சூடும் சேய் வளம் பதி ஈது ஆகும்.

3332. கறுவி வீழ் காலன் மார்பில் சேவடிக் கமலம் சாத்திச்
சிறுவனுக்கு ஆயுள் ஈந்த சேவகப் பெருமான் மேய
அறைபுனல் பழன மூதூர் அது இது வானை தந்த
குறை உடல் போர்வை போர்த்த கொற்றவன் கோயில் காண்மின்.

3333. பங்கயக் கடவுள் ஈந்த பரிகலம் வாங்கிக் கொண்ட
அம் கண் இடம் மீது ஆட அனங்கனை அமுது செய்த
செம் கணான் இருக்கை ஈது ஏழகச் சென்னி தன்னை
மங்கல மாமற்கு ஈந்த மருகனார் இருக்கை காண்மின்.

3334. திண் திறல் அவுணன் தன்னைப் பெருவிரல் தீட்டு நேமி
உண்டிட விருந்தக் கொண்டோன் உறை அதாம் ஒருத்தி மன்றல்
கண்டிடு கரியாய்க் கூவல் கண்ணுதல் லிங்கம் வன்னி
எண் திசை அறியக் காட்ட நின்றிடம் இதனைக் காண்மின்.

3335. சாம கண்டத்தன் தன்னைத் தான் அருச்சித்த தென்னர்
கோமகன் பிரம சாயை குறைத்தது இப் பதியாம் கங்கை
மா மகம் தோறும் வந்து வந்துதல் படிந்தோர் விட்டுப்
போ மகம் போக மூழ்கும் புனித நீர்ப் பதியைக் காண்மின்.

3336. குருமொழி நந்தைக்கு ஈந்த எங் குரு உறை மலை ஈது எம் கோன்
கரு முகில் வண்ணத்து அண்ணல் கண்ணிடந்து அடியில் சாத்தப்
பொருவிறல் ஆழி ஈந்த புரம் இது நந்தி எந்தை
திருவுரு அடைய நோற்ற தலம் இது தெரிந்து காண்மின்.

3337. முடங்கு கால் சிலந்தி யானை மலை மகள் முளரி நாட்டத்து
தடங்கடல் வண்ணன் நோற்ற தவ நகர் இது முச் சென்னி
மடங்கல் ஏறு அனையான் நாம வரை இது குடைந்தோர் பாவம்
அடங்கலும் பருகும் பொன்னி ஆறு இது காண்மின் காண்மின்.

3338. இந் நதி வெண் முத்து ஆரம் எனக் கிடந்து இலங்கும் சென்னி
மன்னவன் நாடு ஈது என்ப தமிழ் அறி வைகைப் பேர்யாறு
அந்நதி துறக்க மண்மேல் வழுக்கி வீழ்ந்தாங்குத் தோற்றித்
தென்னவன் நாடு சேய்த்தாத் தெரிவதே காண்மின் என்றான்.

3339. பொங்கர் மென் புதல்கள் என்னப் பொரு நதி சிறு கால் என்னக்
கொங்கு அலர் தடம் சிற்றுறல் குழி எனப் பழனம் சில்லி
தங்கு மென் பாத்தி என்னத் தாழை தாழ் சிறுபுல் என்னப்
பைம் குலைக் கதலி மஞ்சள் பாத்தி போல் தோற்றக் கண்டார்.

3340. பல் நிற மாட மாலை உபரிகைப் பந்தி செய் குன்று
அன்னம் வெண் குருகு செம் போத்து அளகு பைம் கிள்ளை மஞ்சை
இன்ன புள் வேறு வேறாய் ஒழுங்கு பட்டு இருப்பது ஒப்ப
மின்னு பூம் கொடியப் புட்கள் சிறகு என விதிர்ப்பக் கண்டார்.

3341. கண்டு நாட்டு நகர் வளங்கள் நடந்து நடந்து கண்கள் விருந்து
உண்டு மீள அகல் விசும்பு ஆறு ஒழுகி வலமா வருமுனிவர்
விண் துழாவும் கொடும் குன்றும் தளிப் புத்தூரும் விரிபொழில் வாய்
வண்டு பாட மயில் ஆடல் பயில் ஆடானை வள நகரும்.

3342. சரத வேதம் பரவு புனவாயில் நகரும் தவ சித்தர்
இரத வாதம் செய்து சிவன் உருவம் கண்ட எழில் நகரும்
வரதன் ஆகி அரன் உறையும் கானப் பேரு மலை மகளை
வரத யோக நெறி நின்று மணந்தார் சுழியல் வியன் நகரும்.

3343. மறவாள் இலங்கை இறை மகனை வதைத்த பழியான்
        மருண்டு அரியன்
அறவாண் நேமி அளித்தவனை அர்ச்சித்து அகன்ற
        அணிநகரும்
நிறவாள் முத்தும் வயிடூரிய நிறையும் பொன்னும் விளை
        பொருநைத்
துறைவாய்ப் பிறவாக் கடவுள் வேய் வயிற்றில் பிறந்த
        தொல் நகரும்.

3344. துளபக் குன்றைக் கொன்றை முடிக் குன்றம் ஆக்கும்
        தொல் நகரும்
அளகைப் பொரித்த கொடி இளையோன் மான் நேர்
        நோக்கின் ஆனைமகள்
புளகக் குன்றை மணந்து முதல் இருந்த பொருப்பும்
        போர்விசயன்
வளை வில் தாக்க வடுக்கிடந்த முடியோன் மேய வள
        நகரும்.

3345. கொண்டல் படியும் திருவாப்பனூரும் தொழுது
        குளிர்திரைக்கை
வண்டு படியும் கமலமுக வைகைப் பிராட்டி எதிர்
        வண்ங்கிக்
கண்டு பணிந்து திசை எட்டும் விழுங்கி அண்டம் கடந்து
        உலகம்
உண்ட நெடியோன் என உயர் கோபுரம் முன் இறைஞ்சி
        உள்புகுதா.

3346. மறுகு தோறும் பணிந்து எழுந்து வளைந்து வளந்து பொன் கோயில்
குறுகி விதியால் பொன் கமலம் குடைந்து செய்யும் குறை நிறுவி
உறுதி பெற ஐந்து எழுத்து எண்ணி ஊற்று மதத்து நால்தடம் தோள்
சிறுகு கண்ண ஐங்கரத்துச் சித்தியானை அடி வணங்கா.

3347. மும்மை உலகு நான் மறையும் முறையன் ஈன்ற அம்
        கயல் கண்
அம்மை அடிகண் முடியுறத் தாழ்ந்து அன்பு கொடுத்து
        இன் அருள் வாங்கி
வெம்மை ஒளிகான் மணிக் கனக விமானத்து
        அமர்ந்ததனிச்சுடரின்
செம்மை அடித்தாமரை மரை வேணிச் சிரமேல் மலர்ப்
        பணிந்து ஏத்தா.

3348. அன்று இரு போது உண்டி துறந்து இரா அறுக்கும் தீவாள்
என்று எழு முன்னீர் ஆடி நியதிகள் இயற்றி ஐந்தும்
வென்று உளத்து அன்பு பாய விளை முதலைப் பார்மேல்
மின் திரண்டு என்ன நின்ற விமானம் மீது இருப்பக் கண்டார்.

3349. வாச மஞ்சனம் தேன் கன்னல் பைங்கனி மறு இல் ஆன் ஐந்து
ஆசறு அமுதம் ஐந்து தென் மலை ஆரம் வாசம்
வீசு தண் பனி நீர் வெள்ள மான் மதம் விரை மென் போது
துசணி மணிப்பூண் நல்ல சுவை அமுது இன்ன தாங்கா.

3350. சத உருத் திரத்தால் ஆட்டி மட்டித்துச் சாத்தி பூட்டிப்
பதம் உற மனுவால் அட்ட பால் அமுது அருத்திப் பஞ்ச
விதம் உறு வாசம் பாகு வெள்ளிலை அளித்துப் போகம்
உத உறு தூப தீபா ஆதிகள் பல உவப்ப நல்கா.

3351. ஐம் முகச் சைவச் செம் தீ அகத்தினும் துடுவை ஆர
நெய்ம் முகந்து அருத்திப் பூசை நிரப்பி நால் வேதம் சொன்ன
மெய்ம் மனு நூற்றுப் பத்தான் மூவிலை வில்ல நீலம்
கைம்மலர் ஏந்திச் சாத்திக் கடவுளை உவப்பச் செய்து.

3352. வாச மஞ்சன நீரோடு மந்திர மலர் கைக் கொண்டு
பூசையின் பயனை முக்கண் புண்ணியன் கையில் நல்கி
நேச நெஞ் சூறக் கண்கள் நிறைய நீர் ஊறிச் சோர
ஈசனை இறைஞ்சி யாரும் அஞ்சலித்து ஏத்தல் செய்வார்.

3353. பழியொடு பாசம் மாறு கெட வாசவன் செய் பணி
        கொண்ட வண்ட சரணம்
வழிபடு தொண்டர் கொண்ட நிலை கண்டு வெள்ளி மணி
        மன்றுள் ஆடி சரணம்
செழியன் விளிந்திடாத படி மாறி ஆட தௌ¤வித்த
        சோதி சரணம்
எழு கடல் கூவி மாமியுடன் மாமன் ஆட இசைவித்த
        வாதி சரணம்.

3354. வெம் கரி ஆவி சோர நரசிங்க வாளி விடு வேடர்
        ஏறு சரணம்
புங்கவர் தேற ஆதி மறையுள் கிடந்த பொருள் ஓது
        போத சரணம்
வங்கம் தேறி வேலை மகரம் பிடித்த வலையாள்
        மணாள சரணம்
கங்கண நாகம் விசி நகர் எல்லை கண்ட கறை கொண்ட
        கண்ட சரணம்.

3355. மைந்தனி ஆழி மேரு மகவான் அகந்தை மடிவித்த
        நித்த சரணம்
சுந்தர நாம வாளி பணி கொண்டு கிள்ளி தொகை வென்ற
        வீர சரணம்
வெம் திறல் மாறன் முன் கல் உரு ஆனை கன்னல்
        மிசைவித்த சித்த சரணம்
முந்திய கல்லின் மாதர் பெற அட்ட சித்த முயல் வித்த
        யோகி சரணம்.

3356. திரு மணி மைந்தன் மைந்தன் முடி சூட விற்ற திருமல்கு
        செல்வ சரணம்
மருமகன் என்று மாமன் உருவாய் வழக்கு வலிபேசு
        மைந்த சரணம்
குரு மொழி தந்து நாரை குருவிக்கு வீடு குடி தந்த
        எந்தை சரணம்
வரு பழி அஞ்சி வேட மகனுக்கு இரங்கு மதுரா புரேச
        சரணம்.

3357. விருத்த குமார பால அருள் மேனி கொண்டு விளையாதும்
        அண்ணல் சரணம்
குரத்தியை நச்சு பாவி உயிர் உண்டு சோரி குடை வாகை
        வேல சரணம்
கருத்திசை பாணன் ஆளி இசை பாடி மாறு களை வேத
        கீத சரணம்
நரித்திரள் மாவை மீள நகரம் கலங்க நரிசெய்த நம்ப
        சரணம்.

3358. முற்பகல் ஆறில் இரண்டு சிறு பன்றி உண்ண முலை
        தந்த அன்னை சரணம்
பொற்புறு மாய ஆவை அடல் ஏறு கொண்டு பொருது
        அட்ட சிட்ட சரணம்
பற்பல ஞாலம் எங்கும் அடையப் பிரம்பு படு அட்ட
        மூர்த்தி சரணம்
கற்பின் ஒருத்தி மன்றல் அறிவிக்க மூன்று கரி தந்த
        வள்ளல் சரணம்.

3359. அளவை களாலும் வேத முதல் நூல் களாலும் அயன்
        மாயனாலும் அளவாக்
களவை உனக்கு நாம குண சின்ன சாதி கதி செய்தி
        இல்லை அவையும்
உள என யாம் அறிந்து துதி செய்யவே கொல் உலகம்
        செயன் பின் எளிதாய்
விளை அருள் மேனி கொண்டு இவ் அறுபத்து நாலு
        விளையாடல் செய்த படியே.

3360. எனத் துதித்த வசிட்டாதி இருடிகளைக் குரு முனியை
        எறிதேன் நீப
வனத்து உறையும் சிவ பெருமான் இலிங்கத்தின்
        மூர்த்தியாய் வந்து நோக்கிச்
சினத்தினை வென்று அகம் தௌ¤ந்தீர் நீர் செய்த பூசை
        துதி தெய்வத் தானம்
அனைத்தினுக்கும் எனைத்தும் உயிர்க்கும் நிறைந்து நமக்கு
        ஆனந்தம் ஆயிற்று என்னா.

3361. சிறந்த அருள் சுரந்து குறு முனியை வருக கரம் சிரம்
        மேல் வைத்து
புறம் தடவி எமை ஒப்பாய் நீயே நின் கற்பு உடைய
        பொலம் கொம்பு அன்னாள்
அறம் தழையும் உமை ஒப்பாள் ஆதலினால் உமையும்
        ஒப்பவர் அகிலத்து யாரே
நிறைந்ததவம் புரிந்தோனும் தவத்து உறுதி பெற்றோனும்
        நீயே அன்றோ.

3362. உனக்கு அரிய வரம் இனி யாம் தருவது எவன் உனக்கு
        அரிதாம் ஒன்றும் காணேம்
எனக் கருணை செய்து இலிங்கத்து இடை இச்சை
        வடிவாய்ச் சென்று இருந்தான் ஆகத்
தனக்கு அரிய வரம் நல்கும் சிவலிங்கம் தன் பெயரால்
        தாபித்தான் தன்
இனக்கருணை வசிட்டாதி முனிவர்களும் தம் பெயரால்
        இலிங்கம் கண்டார்.

3363. ஏத்தி அருச்சனை செய்து நினைவில் அரிதாய் அன்பின்
        எளிய அட்ட
மூர்த்தியை அம் கயல் கண்ணி அன்பனை முப் போதும்
        போய் முடி தாழ்ந்து இன்பம்
பூத்த மனத்தினர் ஆகிக் கருவித் தேன் பொதிந்த சிறு
        புட் போல் அந்த
மாத் தலனில் வசிட்டாதி முனிவர் தபோ வனம் செய்து
        வதிந்தார் மன்னோ.

அருச்சனைப் படலம் சுபம்
திருவிளையாடல் புராணம் முற்றிற்று.

---