இந்து சமய வரலாறு

1. Home
2. History Books
3. இந்து சமய வரலாறு

வரலாறு

Back

இந்து சமய வரலாறு
தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை

இந்து சமய வரலாறு
தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை

---

---

 

1. இந்து சமய வரலாறு
2.  தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் வாழ்வும் தொண்டும் (1893 - 1967)
3.  அகம் நுதலுதல்
4.  நூலறிமுகவுரை
5.  கருவிநூல் தந்த ந.சி. கந்தையா
6.  பதிப்புரை
7. இந்து சமய வரலாறு

 

இந்து சமய வரலாறு

 

ந.சி. கந்தையா

 

நூற்குறிப்பு
  நூற்பெயர் : இந்து சமய வரலாறு
  ஆசிரியர் : ந.சி. கந்தையா
  பதிப்பாளர் : இ. இனியன்
  முதல் பதிப்பு : 2003
  தாள் : 16.0 கி. மேப்லித்தோ
  அளவு : 1/8 தெம்மி
  எழுத்து : 11 புள்ளி
  பக்கம் : 20 + 164 = 184
  படிகள் : 2000
  விலை : உரு. 80
  நூலாக்கம் : பாவாணர் கணினி
  2, சிங்காரவேலர் தெரு,
  தியாகராயர் நகர், சென்னை - 17.
  அட்டை வடிவமைப்பு : பிரேம்
  அச்சு : வெங்கடேசுவரா ஆப்செட்
  20 அஜீஸ் முல்க் 5வது தெரு
  ஆயிரம் விளக்கு, சென்னை - 600 006
  கட்டமைப்பு : இயல்பு
  வெளியீடு : அமிழ்தம் பதிப்பகம்
  328/10 திவான்சாகிப் தோட்டம்,
  டி.டி.கே. சாலை,

தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் வாழ்வும் தொண்டும் (1893 - 1967)

தமிழ்மொழியின் தொன்மையை அதன் தனித் தன்மையை உலக மொழிகளோடு ஒப்பிட்டு விரிவாக ஆய்வு செய்தவர் தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்கள். தமிழ் இனத்தின் மேன்மையை வரலாற்று நோக்கில் ஆய்வு செய்தவரும் அவரே.

‘தொண்டு செய்வாய்! தமிழுக்குத்
துறைதோறும் துறைதோறும் துடித்தெழுந்தே’

என்பார் புரட்சிக் கவிஞர் பாரதிதாசனார். புரட்சிக் கவிஞரின் கனவை நினைவாக்கும் வகையில், தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்கள் தமிழின் துறைதோறும் துறைதோறும் அரிய ஆய்வு நூல்களை எழுதியவர். தமது நூல்களின் வாயிலாக வீழ்ச்சியுற்ற தமிழினத்தை எழுச்சி பெறச் செய்தவர்.

ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் தமிழ்ப் பணியோ மலையினும் மாணப் பெரியது. ஆயினும் அவருடைய வாழ்க்கைப் பதிவுகளாக நமக்குக் கிடைப்பன தினையளவே யாகும். தமிழர்கள் அந்த மாமனிதரின் தமிழ்ப் பணியைக் கூர்ந்து அறிந்து தக்க வகையில் அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றைப் பதிவு செய்யத் தவறி விட்டார்கள் என்றுதான் தோன்றுகிறது. இன்று அவருடைய வாழ்ககைக் குறிப்புகளாக நமக்குக் கிடைப்பன மிகச் சிலவாகும். அவை:-

தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்கள் ஈழ நாட்டில் கந்தரோடை என்னும் ஊரில் 1893 ஆம் ஆண்டில் திரு நன்னியர் சின்னத்தம்பி என்பாரின் புதல்வராய்ப் பிறந்தார். தக்க ஆசிரியரிடம் பயின்று கல்வியில் தேர்ந்தார். பின்னர் கந்தரோடை என்னும் ஊரில் உள்ள ஒரு பள்ளியில் ஆசிரியராகப் பணி புரிந்தார். ஆசிரியர் பணியிலிருக்கும் போதே தக்க பெரும் புலவர்களைத் தேடிச் சென்று தமிழ் இலக்கிய இலக்கணங்கள் முறையாகப் பயின்று பெரும் புலவராய் விளங்கினார். ஆங்கில மொழியிலும் தேர்ச்சி பெற்ற வல்லுநராய்த் திகழ்ந்தார். பின்னர் மலேசியா நாட்டிற்குச் சென்று சிறிதுகாலம் புகைவண்டி அலுவலகத்தில் பணியாற்றினார்.

ந.சி. கந்தையா பிள்ளையவர்களின் தமிழறிவு ஆழமும் அகலமும் கொண்டது. அவரது வாழ்க்கை முழுமையும் தமிழ் ஆய்வுப் பணியே பெரும் பணியாக அமைந்தது. அவர் பெற்ற ஆங்கில அறிவின் துணையால் தமிழ் மொழி, தமிழினம் தொடர்பான மேலை நாட்டு அறிஞர்களின் நூல்களை யெல்லாம் நுணுகிக் கற்றார் வியக்கத்தக்க கல்விக் கடலாய் விளங்கினார். அறுபதுக்கு மேற்பட்ட ஆய்வு நூல்களை எழுதினார்.

தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்கள் தாம் எழுதிய நூல்களைப் பதிப்பித்து வெளியிட வேண்டும் என்று வேட்கை கொண்டார். இலங்கையில் அதற்குப் போதிய வசதி இல்லை. ஆதலால் தமிழ்நாட்டுக்கு வருகை புரிந்தார். சென்னையில் “ஒற்றுமை நிலையம்” என்னும் பதிப்பகத்தின் உரிமையாளராய்த் திகழ்ந்தவர் வீரபாகு பிள்ளை என்பவர். அவர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் நூல்கள் சிலவற்றை வெளியிட்டார். பின்னர் முத்தமிழ் நிலையம், ஆசிரியர் நூற்பதிப்புக் கழகம், திருநெல்வேலி சைவ சித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம் ஆகியவற்றின் வாயிலாக ந.சி. கந்தையா பிள்ளையவர்களின் நூல்கள் வெளிவரலாயின.

ந.சி. கந்தையா பிள்ளையவர்களின் அருமைத் துணைவியார் இரத்தினம்மா எனப்படுபவர். இவருக்குத் திருநாவுக்கரசு என்றொரு மகனும் மங்கையர்க்கரசி என்றொரு மகளாரும் உண்டு. துணைவியார் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே காலமானார். தமிழ்மொழி, தமிழினம் ஆகியவற்றின் மேன்மைக்காக அல்லும் பகலும் அயராது பாடுபட்ட தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை தமது எழுபத்து நான்காம் வயதில் 1967இல் இலங்கையில் மறைந்தார். எனினும் தமிழ் வாழும் வரை அவரது புகழ் என்றென்றும் நிலைத்து நிற்கும்.

தமிழறிஞர் கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் தமிழ்ப்பணி மதிப்பு மிக்கது; காலத்தை வென்று நிலைத்துநிற்க வல்லது. தமிழ்மொழி, தமிழ்நாடு, தமிழ்ப்பண்பாடு, தமிழ்இனம் ஆகியவற்றின் வரலாற்றை எழுதியதில் அவருக்குப் பெரும் பங்குண்டு. அவருடைய ஆய்வுப் பணியைச் சிறிது நோக்குவோம்.

அகராதிப் பணி
தமிழ் மொழியில் முதன் முதலில் தோன்றிய அகராதி வீரமா முனிவர் எழுதிய சதுரகராதியே யாகும். பின்னர் பல்வேறு அகராதிகள் தோன்றின, வளர்ந்தன, வெளிவந்தன. அகராதி வளர்ச்சிப் பணியில் கந்தையா பிள்ளையவர்களுக்கும் பெரும் பங்குண்டு. அவர் படைத்த அகராதிகள் ஐந்து. 1. செந்தமிழ் அகராதி, 2. தமிழ் இலக்கிய அகராதி, 3. தமிழ்ப் புலவர் அகராதி, 4. திருக்குறள் அகராதி, 5. காலக் குறிப்பு அகராதி என்பன அவை.

ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்கள் செந்தமிழ் அகராதி முன்னுரை யில் “நாம் தமிழ்த் தாய் மொழிக்குச் செய்யும் பணிகளுள் ஒன்றாக இந் நூலைச் செய்து முடித்தோம்” என்கிறார். “நூலொன்றைச் செய்து தமிழுலகுக்கு உதவ வேண்டும் என்னும் ஆவலால் பலவகையில் முயன்று இந் நூலைச் செய்து முடித்தோம்” என்று கூறுகிறார். தமிழ் இலக்கிய அகராதியில் அகத்தியர் முதல் வைராக்கிய தீபம் ஈறாக ஆயிரத்திற்கு மேற்பட்ட தமிழ் இலக்கியங்கள் பற்றிய விவரங்கள் தரப்பட்டுள்ளன. தமிழ்ப் புலவர் அகராதியில் பல நூற்றுக்கணக்கான தமிழ்ப்புலவர்களைப் பற்றிய விவரங்கள் தரப்பட்டுள்ளன. அவர் தொகுத்த திருக்குறள் சொற் பொருள் அகராதி பயன்பாடு மிக்கது. காலக்குறிப்பு அகராதி புதுமை யானது. தமிழ் மொழியில் இது போன்ற அகராதி இதுவரை வெளிவந்த தில்லை “இந்நூல் ஓர் அறிவுக் களஞ்சியம்” என்கிறார் முனைவர். மா. இராச மாணிக்கனார்.

இலக்கியப் பணி
புலவர்களுக்கு மட்டுமே பயன்பட்டு வந்த தமிழ் இலக்கியச் செல்வத்தை எளிய மக்களும் படித்துப் பயன் பெறுமாறு உரைநடையில் வழங்கிய வள்ளல் கந்தையா பிள்ளை அவர்கள்.

பத்துப்பாட்டு, அகநானூறு, கலித்தொகை, பதிற்றுப்பத்து, பரிபாடல், கலிங்கத்துப்பரணி, புறப்பொருள் விளக்கம், விறலிவிடுதூது போன்ற இலக்கியச் செல்வங்களை எல்லாம் இனிய எளிய நடையில் உரைநடையில் தந்தவர் கந்தையா பிள்ளை அவர்கள். திருக்குறளுக்கும், நீதிநெறி விளக்கத்திற்கும் அரிய உரை வரைந்தவர்.

தமிழ்மொழி - தமிழினம்
தமிழ்மொழி - தமிழினம் தொடர்பாகப் பதினைந்துக்கும் மேற்பட்ட ஆய்வு நூல்களை எழுதியவர் கந்தையா பிள்ளை. தமிழகம், தமிழ் இந்தியா, தமிழர் சரித்திரம், தமிழர்யார்?, வரலாற்றுக் காலத்திற்கு முற்பட்ட பழந்தமிழர், நமதுமொழி, நமதுநாடு, தமிழ் ஆராய்ச்சி, தமிழ் விளக்கம், முச்சங்கம், அகத்தியர், சிந்துவெளி நாகரிகம், தமிழர் பண்பாடு, தமிழர்சமயம் எது? சிவன், சைவ சமய வரலாறு, தமிழ்ப் பழமையும் புதுமையும் போன்ற எண்ணற்ற அரிய ஆயவு நூல்களைப் படைத்தவர். ஆயிரக் கணக்கான நூற்கடலுள் மூழ்கி எடுத்த அரிய கொற்கை முத்துக்கள் அவரது நூல்கள். எத்தனை ஆண்டுகாலப் பேருழைப்பு! நினைத்தால் மலைப்புத் தோன்றும். தமிழின் - தமிழினத்தின் தொன்மையைத் தமிழர்தம் பண்பாட்டை - நாகரிகத்தை, தமிழர்தம் உயர் வாழ்வியலை உலகறியச் செய்த பேரறிஞர் கந்தையா பிள்ளை.

திராவிட நாகரிகமும் - ஆரியத்தால் விளைந்த கேடும்
தொன்மை மிக்க திராவிட நாகரிகத்தின் சிறப்புகளை விளக்கும் வகையில் பல நூல்களை எழுதினார். அவை:-

திராவிடர் நாகரிகம், திராவிடம் என்றால் என்ன? திராவிட இந்தியா, தென்னிந்தியக் குலங்களும் குடிகளும் போன்ற அரிய ஆய்வு நூல்களை எழுதினார். ஆரியர்களால் விளைந்த கேடுகள் குறித்தும், ஆரியர் தமிழர் கலப்பு, ஆரியத்தால் விளைந்த கேடு, புரோகிதர் ஆட்சி, இராமாயணம் நடந்த கதையா? என்பன போன்ற நூல்களை எழுதினார்.

பிற
மாணவர் தம் அறிவை விரிவு செய்யும் வகையில் எட்டு நூல்களும், மகளிருக்குப் பல்லாண்டுக் காலமாக இழைக்கப்பட்டு வரும் கொடுமைகள் குறித்து மூன்று நூல்களையும் எழுதினார். மேலும் மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் சிலவும் மனித இனத்தோற்றம் குறித்த நூல்கள் சிலவும் எனப் பல நூல்களை எழுதியுள்ளார். புரட்சிக் கவிஞர் கூறியவாறு துறைதோறும், துறைதோறும் எண்ணற்ற நூல்களை எழுதித் தமிழுக்கு வளம் சேர்த்தவர். ந.சி. கந்தையா பிள்ளை. புட்சிக்கவிஞர் பாரதிதாசனார், தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களைப் பற்றிப் பின்வருமாறு பாராட்டுகிறார்.

“ந.சி. கந்தையா எனும் நல்லவன், வல்லவன் தமிழ் தமிழின வரலாறனைத்தையும் தொல்பொருள் ஆய்வின் தொகை வகை, விரித்து நிலநூல், கடல்நூல் சான்றுகள் நிறைத்தும் தமிழ் நூற் சான்றுகள் முட்டறுத் தியம்பியும் இலக்கிய இலக்கணச் சான்றுகள் கொடுத்தும் பழக்க வழக்க ஒழுக்கம் காட்டியும் வையகம் வியக்க வரலாறு எழுதினான். பொய் அகன்று மெய்க் கை உயர்ந்தது.”

வாழ்க! ந.சி. கந்தையா பிள்ளையின் பெரும் புகழ்!

தமிழறிஞர் ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் வரலாறே தமிழர் களால் மறக்கப்பட்டு விட்டது. தமிழ்ப் பகைவர்களால் மறைக்கப்பட்டு விட்டது. அங்ஙனமிருக்க அம் மாமனிதரின் ஆய்வு நூல்கள் மட்டும் எங்ஙனம் கிடைக்கும்? ஆழ்கடலிலிருந்து முத்துக்கள் எடுப்பது போல, தங்கச் சுரங்கத்திலிருந்து தங்கத்தை வெட்டி எடுப்பது போல, பெருமுயற்சி எடுத்து ந.சி. கந்தையா பிள்ளை அவர்களின் நூல்களைத் தேடினேன். நூல்நிலையங்களைத் தேடித்தேடி என் கால்கள் அலைந்த வண்ணம் இருந்தன. அதன் விளைவாக ஐம்பது நூல்கள் கிடைத்தன. பெரும் புதையலைத் தேடி எடுத்தது போல் பெருமகிழ்வுற்றேன்.

அன்பன்

கோ. தேவராசன்

அகம் நுதலுதல்

உலகில் வாழும் மாந்தர் அனைவர்க்கும் உள்ளார்ந்த எண்ண ஓட்டங்கள் அலை அலையாய் எழுந்து பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப் படுகின்றன. சங்கக் காலத்துத் தமிழ் மாந்தர் தமது எண்ணங்களை ஒழுங்கு படுத்தி ஒரு வரையறைக்குள் கட்டுப்படுத்தி வாழ முற்பட்டதன் விளைவே நாகரிகத்தின் தொடக்கம் எனலாம்.

உலகில் தோன்றி வாழ்ந்து வரும் எல்லா உயிர்க்கும் இன்பம் என்பது இயல்பாக விரும்பி ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்ட ஒன்றாகவே உள்ளது. அந்த இன்பத்துககுத் தடையோ இடையீடோ நேரின் அதைப் போக்கிக் கொள்ள முயலும் முறையில் மனிதக் குலத்துக்குத் தனிப் பண்பு சிறப்பாக வெளிப்பட்டிருப்பதைச் சங்க இலக்கியத்தின் வழி நன்கு அறிய முடிகிறது.

தொல்காப்பியத்தில் எழுத்து, சொல், பொருள் என மூன்று பெரும் பிரிவாக மனித வாழ்வின் இயல்பை வகுத்து இலக்கணம் செய்தாலும், அவன் உள்ளத்தில் எழும் உணர்வை வெளிப்படுத்த மொழியும் சொல்லும் அதன் பொருளும் ஒன்றையொன்று பின்னிப் பிணைந்திருக்கின்ற பாங்கு புறத்திணைச் செய்யுளைக் காட்டிலும் அகத்திணைச் செய்யுள்களிலேயே மிகுந்திருப்பதைக் காண முடிகிறது.

தொல்காப்பியர் எல்லாச் சொல்லும் பொருள் குறித்தனவே என்றார். குறித்தனவே என்னும் தேற்றேகாரம் பொருள் குறியாத சொல் இல்லை என்பதையே உணர்த்துகிறது. இற்றை நாளில் நம்மில் சிலர் வஞ்சக எண்ணத்துடனும் பலர் மக்களின் சிந்தனை ஓட்டத்தைத் தூண்டி நல்வழிப் படுத்தவும் உள்ளொன்று வைத்துப் புறமொன்று பேசுவதைக் கேட்கிறோம்.

எருதுநோய் காக்கைக்குத் தெரியாது என்று கூறும் போதும் குதிரைக்குக் கொம்பு முளைத்தது போலத்தான் என்று கூறும் போதும் (முயற்கொம்பே) அச் சொல்லின் பொருளையும் அதனால் நுண்ணுணர் வுடையார் அறியும் வேறு பொருளையும் அச் சொல் உணர்த்துவதாக அறிய முடிகிறது. விடுகதைகள் சொல்லி அறிவைத் தூண்டிச் சிந்திக்க வைப்பதும் சிலேடையாகப் பேசி உட்பொருளை உணரத் தூண்டுவதும் இன்றும் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்ற அறிவார்ந்த செயல்கள்.

இயல் இசை நாடகம் என்னும் முத்தமிழ்ப் பிரிவின் முடிவும் மனித னின் உள்ளுணர்வை வெளிப்படுத்த முயன்ற முயற்சியே. அகம் - புறம் என்ற பிரிவில் உள்ளத்து உணர்வைத்தான் நுகர்ந்தான் என்பதை எவ்வாறு வெளிப்படுத்துவது? எவ்வாறு அறிவது? அறமோ மறமோ - உயிர் உடல் வேறுபாடுகளால், மொழியால், இசையால், அழுகையால், சைகை என்னும் நாடகத்தால் அல்லவோ வெளிப்படுத்த முடியும். அகத்தில் எழும் காதல் உணர்வை ஒருவனும் ஒருத்தியும் நுகர்ந்த நுகர்ச்சியை இத்தகையது என்று பிறர்க்கு அறிவுறுத்த இயலாது. அகத்தால் மட்டுமே உள் முகமாக நாடி ஆராய்ந்து அறிந்து கொள்ளமுடியும் என்பது உண்மை என்றாலும். இவ்வுணர்வு மனிதக் குலத்திற்கு ஒத்திருப்பதால் சில பல குறிப்புகளை மட்டுமே வெளிப்படுத்தினால் போதும் மற்றவரும் அறிந்து இது இவ்வாறு இருக்கும் என்று உணர்ந்து மகிழவும் ஒருவர்க்கு ஒருவர் உதவி செய்யவும் ஏதுவாக இருக்கிறது.

எட்டுத்தொகை நூல்களுள் அகநானூறு, குறுந்தொகை, நற்றிணை ஆகிய மூன்றும் நானூறு நானூறு பாடல்களாலான தொகை நூல்கள். சங்கக்காலச் சான்றோரின் அரிய முயற்சியால் இவ்வாறு தொகுக்கப் பட்டாலும் அகப் பொருள் திணைக் களங்கள் ஐந்தும் இவற்றுள் கலந்துள்ளன. ஆனால் குறுந்தொகை 4 முதல் 8 அடிகளும், நற்றிணை 9 முதல் 12 அடிகளும், அகநானூறு 13 முதல் 21 அடிகளும் கொண்ட அடிவரையறை களையுடையன. ஏனோ அகநானூறு நீண்ட ஆசிரியப் பாவான் அமைந்து நெடுந்தொகை எனப் பெயர் பெற்றாலும் களிற்றி யானை நிரை, மணிமிடைப் பவளம், நித்திலக் கோவை என முப் பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. உயிர் எழுத்துகள் 12 மெய் எழுத்துகள் 18 என்பதால் எழுத்துகள் ஒவ்வொன்றற்கும் பத்துப் பத்தாகக் களிற்று யானை நிரை 12 x 10 = 120 பாடல்களாகவும் மணிமிடை பவளம் 18 x 10 = 180 பாடல்களாகவும் பிரித்தனரோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. மதங் கொண்ட யானை போன்ற ஐம்புலனையும் ஒழுங்கு படுத்தக் களிற்றுயானை நிரை என்று உயிர் பன்னிரண்டை 120 ஆகப் பகுத்தனரோ! மணிபோன்ற மெய்யான உடலை நிரல்பட மாலையாகத் தொடுக்கப்பட்டதாக எண்ணிப் பதினெட்டை 180 மணிமிடை பவளமாகத் தொகுத்தனரோ! உள்ளமாகிய கடலின் ஆழத்திலிருந்து சேகரித்த நித்திலத்தை முழுமை பெற்ற மாலையாகத் தரித்து மகிழவோ முழுவதும் நூறி எழுந்த வெற்றி யின்பத்தைக் குறிக்கவோ 100 நூறு பாடல்களை நித்திலக் கோவை எனத் தொகுத்தனர் என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது. இந்த முப்பான் பிரிவிற்குக் காரணம் முழுமையாகத் தோன்றவில்லை.

வகுபடாமல் ஒற்றைப் படையாய் எஞ்சி நிற்கும் எண்களையுடைய பாடல்கள் உரிப்பொருளால் பாலைத் திணைப் பாடல்களாகவும், இரண்டும் எட்டும் உரிப் பொருளால் புணர்ச்சியை உணர்த்தும் குறிஞ்சித் திணைப் பாடல்களாகவும், நான்கில் முடியும் எண்ணுள்ள பாடல்கள் நான்கு உறுதிப் பொருள்களை எண்ணி உரிப் பொருளால் ஆற்றி இருக்கும் முல்லைத் திணைப் பாடல்களாகவும், ஆறாவது எண்ணில் முடியும் பாடல்கள் தொடர்ந்து செல்லும் ஆறுபோல மனம் ஒருநிலைப் படாமல் மாறி மாறி உடல் கொள்ளவாய்ப்பாக அமைந்து நீர் வளம் மிக்க மருதத்திணைப் பாடலாகவும், முழுமை பெற்ற ஒன்றோடு சுழியைச் சேர்த்தது போன்ற பத்தாம் எண்ணுள்ள பாடல்கள் யான் என் தலைவனோடு சேர்ந்து என்று முழுமை பெறுவோனோ என்று இரங்கி ஏங்கும் உரிப் பொருளால் நெய்தல் திணைப் பாடலாகவும் பகுத்துத் தொகுத்திருக்கும் பாங்கு அகநானூற்றுப் பாடல்களில் மட்டுமே காணப்படும் சிறப்பாகும். முல்லை, மருதம், நெய்தல் ஆகிய முத் திணைப் பாடல்கள் ஒவ்வொன்றும் சமமாக நாற்பது பாடல்களைக் கொண்டு பொதுவாக அமைந்துள்ளது. புணர்ச்சி உரிப் பொருளை உணர்த்தும் குறிஞ்சிப் பாடல்கள் எண்பதாக அமைந்தன; பிரிவை உணர்த்தும் பாலைத்திணைப் பாடல்கள் இருநூறாக உள்ளது வாழ்வில் இன்பம் அடைய துன்பத்தில் மிகுதியும் உழல வேண்டியுள்ளது என்பதை உணர்த்தவோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

அகத்துறைப் பாடல்கள் நாடகப் பாங்கில் அமைந்துள்ளன. சொல்ல வந்த கருத்தை நிலை நாட்ட உவமை மூலமாக விளக்குவது மிகவும் எளிது. பெண்கள் நயமாகப் பேசிக் கருத்தை வலியுறுத்திச் செயல் படுத்துவதில் வல்லவர்கள். அகத்துறையில் தோழி அறத்தொடு நின்று பேசும் பேச்சுகள் தமிழ்ப் பண்பாட்டின் தனித்தன்மையைக் காட்டுவன. தோழியின் பேச்சில் உள்ளுறைப் பொருளும் இறைச்சிப் பொருளும் வெளிப்படும் பாங்கு நினைந்து நினைந்து போற்றத்தக்கன.

உள்ளுறை என்பது தெய்வம் நீங்கலாகக் கூறப்படும். அவ்வந் நிலத்துக் கருப் பொருள்களை நிலைக்களனாகக் கொண்டு உணரப்படும் குறிப்புப் பொருளாகும். கருப் பொருள் நிகழ்சசிகள் உவமம் போல அமைந்து அவற்றின் ஒத்து முடிவது போலப் பெறப்படும் ஒரு கருத்துப் பொருளாகும்.

இறைச்சி தானே பொருட் புறத்ததுவே என்பார் தொல்காப்பியர். இறைச்சியிற் பிறக்கும் பொருளுமாருளவே இறைச்சி தானே உரிப் புறத்ததுவே என்றும் பாடம். அகத்திணைக் கருப்பொருள்களின் மூலம் பெறப்படும் குறிப்புப் பொருள் இறைச்சி என்று கொள்ளலாம். அக் குறிப்புப் பொருளிலிருந்து வேறு ஒரு கருத்துப் பெறப்படுமாயின் அக் கருத்தே இறைச்சியில் பிறக்கும் பொருள் என்று கொள்ளலாம். அகநானூற்றில் முதல் கருப்பொருள்களுக்கே சிறப்பிடம் கொடுத்துப் பேசப்படுகிறது. மிக நுட்பமான உள்ளுறை உவமமும் இறைச்சிப் பொருளும் ஆங்காங்கு கண்டு உணர்ந்து மகிழுமாறு அமைந்துள்ளன. ஆசிரியர் சங்க இலக்கியச் செய்யுள்களில் பெரிதும் பயிற்சியுடையவர் என்பதை அவரது உரைநடையால் காணமுடிகிறது. செய்யுள் இலக்கணம் கடந்த உரைநடைப் பாட்டு என்று சொல்லுமளவுக்குத் தொடர்கள் அமைந் துள்ளன. நீண்ட எச்சச் சொற்களால் கருத்தைத் தெளிவுறுத்தும் பாங்கு இவ்வாசிரியர்க்கே கைவந்த கலையாக அமைந்து நம்மை எல்லாம் வியக்க வைக்கிறது.

சங்கக் காலத்தில் வழக்கிலிருந்த சொற்களை நினைவுறுத்தும் பாங்கில் அரிய சொற்களைத் தமது உரைநடையில் கையாண்டு தமிழைப் பழம் பெருமை குன்றாமல் காத்திட இவரது உரைநடை சிறந்த எடுத்துக் காட்டாகும் என்பதை இந்த அகநானூற்று உரைநடையைப் பயில்வார் உணர்வர் என்பது உறுதி.

அரிய நயம் மிக்க செந்தமிழ்த் தொடரையும் ஆசிரியர் தமது உரையில் தொடுத்துக் காட்டுகிறார். மெய்யின் நிழல் போலத் திரண்ட ஆயத்தோடு விளையாடி மகிழ்வேன் என்று 49 ஆம் பாடலில் குறிப்பிடு கிறார். மெய் - உண்மை அவரவர் நிழல் அவரவரை விட்டுப் பிரியாது அது போல தலைவியை விட்டுப் பிரியாத தோழியரோடு தலைவி விளையாடி யதை எண்ணி மகிழலாம்.

உப்புவிற்கும் பெண் ‘நெல்லுக்கு வெள்ளுப்பு’ என்று கூவிக் கை வீசி நடக்கிறாள். பண்ட மாற்று முறையை இது நமக்கு உணர்த்துகிறது.

நீனிற வண்ணன் குனியா நின்ற ஆயர் பெண்களின் துகிலை எடுத்துக் கொண்டு குருந்தமரத் தேறினானாகப் பானிற வண்ணன் இடையர் குலப் பெண்களின் மானத்தைக் காக்கக் குருந்த மரக் கிளையைத் தாழ்த்தித் தழைகளால் மறைத்துக் காத்தான் என்று கூறும் வரலாற்றைப் பாலைத் திணைச் செய்யுள் 59 இல் கூறியிருப்பது எண்ணி மகிழத்தக்கது. பெண் யானை உண்பதற்கு ஆண் யானை யாமரத்தின் கிளையைத் வளைத்துத் தாழ்த்தித் தருவதைக் கண்டும், மதநீர் ஒழுகும் கன்னத்தில் மொய்க்கும் வண்டுகளை ஓட்டும் தழைகளின் செயலையும் ஒருங்கு இணைத்துப் பார்த்துத் தலைவனின் தண்ணளியை எண்ணி ஆறி இருக்கலாம் என்னும் தோழியின் கூற்றை மிக ஆழமாக ஆசிரியர் விளக்கிய பாங்கு போற்றுதற்கு உரியதாம்.

அன்பன்

புலவர் த. ஆறுமுகன்

நூலறிமுகவுரை

திரு. ந.சி. கந்தையா பிள்ளை 1930-40களில் தமிழ், தமிழிலக்கியம், தமிழ்மொழி, தமிழர் வரலாறு, திராவிட வரலாறு, தமிழ்நாட்டுக் குடிகள் போன்ற பல விடயங்கள் பற்றி அக்காலத்துச் சாதாரண தமிழ் வாசகர் நிலையில் பெரிதும் வாசிக்கப்பட்ட நூல்களை எழுதினார். பண்டைய இலக்கியங்களான அகநானூறு, கலித்தொகை, பரிபாடல் போன்ற வற்றினை உரைநடையில் எழுதி மக்களிடையே சங்க இலக்கியம் பற்றிய உணர்வினை ஏற்படுத்தினார். திருக்குறளுக்கான ஒரு சொல்லடைவைத் திருக்குறள் அகராதி என்னும் பெயரில் வெளியிட்டவர். இவை யாவற்றுக்கும் மேலாக உலக வரலாற்று நிகழ்ச்சிகளைச் சுருக்கமாகக் காலவரிசைப்படுத்தித் தந்தார். செந்தமிழ் அகராதி என்றவோர் அகர முதலியையும் தொகுத்தார்.

இன்று பின்னோக்கிப் பார்க்கும் பொழுது 1940-50களில் இளைஞர் களாக இருந்த பல தமிழ் ஆர்வலர்கள் தமிழ் பற்றிய தங்கள் ஆர்வத்தை வளர்த்துக் கொள்வதற்கான வாசிப்பு விடயங்களை அளித்தவர். இவருடைய பெரும்பாலான படைப்புக்கள் அக்காலத்திற் பிரசுரிக்கப் பட்ட ஒற்றுமை என்னும் இதழின் அலுவலகத்தாலேயே வெளியிடப் பெற்றன. இவர் வெளியிட்டனவற்றுள் பல ஒற்றுமை இதழில் வெளிவந் திருத்தல் வேண்டும். ஆனால், அதனை இப்பொழுது நிச்சயமாக என்னாற் சொல்ல முடியவில்லை. ஒற்றுமை அலுவலகம் இவற்றைப் பிரசுரித்தது என்பதை அறிவேன். ஏனெனில் இலங்கையில் தமிழாசிரியராக இருந்த எனது தகப்பனாரிடத்து இந்நூல்களிற் பெரும்பாலானவை இருந்தன.

திரு ந.சி. கந்தையா பிள்ளையின் பெயர் தமிழகத்திலே தொடர்ந்து போற்றப்படுமளவுக்கு ஈழத்தில் நினைக்கப்படுவதில்லை என்ற உண்மையை மிகுந்த மனவருத்தத்துடன் பதிவு செய்யவேண்டியுள்ளது. அங்கு அவர் அத்துணைப் போற்றப்படாதிருப்பதற்குக் காரணம் ஏறத்தாழ அவர்களது எல்லா நூல்களுமே தமிழகத்திலேயே வெளியிடப் பெற்றன.

இந் நூல்களின் பிரசுரப் பின்புலம் பற்றி எதுவும் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. அவற்றின் பொருளியல் அம்சங்கள் பற்றிய தரவுகளும் இப்பொழுது தெரியாதுள்ளன.

ஈழத்துத் தமிழிலக்கிய வரலாற்றிற்கூட இவரது பெயர் முக்கியப் படுத்தப் பெறாது போயுள்ளது. மிகுந்த சிரமத்தின் பின்னர் அவரைப் பற்றிக் கிடைத்துள்ள தகவல்கள் பின்வருமாறு:

சுவாமி ஞானப் பிரகாசர், ந.சி. கந்தையா பிள்ளை போன்ற அறிஞர்களின் தமிழ்ப் பங்களிப்புக்கள் தமிழகத்தில் போற்றப்படுகின்றமை ஈழத்தவர்க்குப் பெருமை தருகின்றது. இவர் எழுதிய நூல்களின் பெயரை நோக்கும்பொழுது தமிழ் வாசகர்களுக்கு உலக நிலைப்பட்ட, தமிழ்நிலைப் பட்ட தரவுகளைத் தொகுத்துத் தருவதே இவரது பெருஞ்சிரத்தையாக இருந்தது என்பது புலனாகின்றது. இப்பதிப்பகத்தின் பணியினை ஊக்குவிக்க வேண்டியது தமிழ்சார்ந்த நிறுவனங்களினதும் தமிழ்ப் பெரியோர்களினதும் கடமையாகும். உண்மையில் இதனை ஒரு அறிவுப்பசிப் பிணித் தீர்வாகவே நான் காண்கிறேன்.
2/7, றாம்ஸ்கேட், அன்புடன்

58, 37ஆவது ஒழுங்கை,

கார்த்திகேசு சிவத்தம்பி

வெள்ளவத்தை, தகைசார் ஓய்வுநிலை பேராசிரியர்

கொழும்பு - 6 யாழ்ப்பாணப் பல்கலைக் கழகம்.

கருவிநூல் தந்த ந.சி. கந்தையா

தமிழ் மறுமலர்ச்சிக்கு வித்திட்ட மூலவர்களில் யாழ்ப்பாணம் தந்த பேரறிஞர் ந.சி. கந்தையாவும் ஒருவர். உண்மையான அறிஞர்களைக் காலங்கடந்து அடையாளம் காண்பதும் அவர்தம் படைப்புக்களைத் தேடிப் பிடித்துப் புரப்பதும் தமிழினத்தின் பழக்கங்களில் ஒன்று.

தமிழின், தமிழரின் தொல்பழங்கால வரலாறு தொடர்பாகத் தமிழில் நூல்கள் மிகக் குறைவு. ஓர் ஆயிரம் நூல்களாவது தமிழின் தமிழரின் தொல்பழங்கால வரலாறுபற்றி வெளிவரவேண்டும். விரிவாக எழுதப்பட வேண்டிய தமிழ், தமிழர் வரலாற்று வரைவு முயற்சிக்கு வழிகாட்டும் கருவி நூல்களை வரைந்திருப்பவர்தான் ந.சி. கந்தையா பெருமகனார்.

உலகம் முழுவதும் உற்றுக் கவனிக்க வேண்டிய வரலாற்றிற்கு உரியவர்கள் தமிழர்கள். அவர்களே உலக மொழிகளை ஈன்ற மூலமொழிக்குச் சொந்தக்காரர்கள். அவர்களே உலக நாகரிகங்களின் பிறப்பிற்குக் காரணமான உலக முதல் நாகரிகத்தைப் படைத்தவர்கள். இந்த உண்மைகளைத் தமிழர்களும் அறியவில்லை உலகமும் அறியவில்லை.

தமிழர் சரித்திரம், வரலாற்றுக் காலத்திற்கு முற்பட்ட பழந் தமிழர், தமிழர் யார், உலக நாகரிகத்தில் தமிழர்பங்கு, சிந்துவெளித் தமிழர், தமிழ் இந்தியா, தமிழகம், மறைந்த நாகரிகங்கள் ஆகியன ந.சி. கந்தையாவின் குறிப்பிடத்தகுந்த நூல்களாகும்.

உலக முதல் நாகரிகம் என இன்று உலகம் நம்பிக்கொண்டிருக்கக் கூடிய நீல ஆற்றங்கரை நாகரிகம் (Nile Civilisation) தமிழ் நாகரிகத்தின் அதாவது சிந்துவெளி நாகரிகத்தின் வழிப்பட்ட நாகரிகமே என்பதை ஏராளமான சான்றுகளால் விளக்குபவை மேலைய நூல்கள்.

மொழிநிலையில் தமிழின் உலக முதன்மையைப் பாவாணர் நிலைநாட்டினார் என்றால் இன நிலையில் தமிழின உலக முதன்மையை ந.சி. கந்தையா நிலைநாட்டினார் என்று உரைக்கலாம்.

நீல ஆற்றங்கரை நாகரிக முடிவின்பின் நண்ணிலக் கடற் பகுதியில் உருவான பிறிதொரு வழிநாகரிகமே கிரேக்க நாகரிகம். கிரேக்க நாகரிகத் தின் உடைவில் தெறிப்பில் பிறகு மலர்ந்தவையே இன்றைய மேலை நாகரிகம். உலகின் எல்லா நாகரிகங்களையும் தாங்கிநிற்கும் தாய் நாகரிகமே தமிழ் நாகரிகம்.

தமிழ் நாகரிகத் தொன்மையைச் சங்க நூல்களுக்கு அப்பால் சிந்துவெளி அகழ்வாய்வும் உலக வரலாற்றாசிரியர்கள் உலக முதல் நாகரிகம் பற்றித் தெரிவித்திருக்கும் கருத்துக்களும் நமக்கு மேலும் விளக்கும் பகுதிகளாகத் திகழ்கின்றன. இங்கெல்லாம் சென்று நுண்மாண் நுழைபுல முயற்சியால் தமிழின வரலாறு எழுதியவர்தான் ந.சி. கந்தையா பெருமகனார்.

ந.சி. கந்தையா பெருமகனார் நூல்களைத் தமிழரின் தொல்பழங்கால வரலாற்றைக் கற்கும் முயற்சியில் நான் ஈடுபடத்தொடங்கியபோது தேடிக் கற்றேன். பச்சையப்பன் கல்லூரியின் மேனாள் தமிழ்ப் பேராசிரியர் சென்ற ஆண்டு இயற்கையெய்திய வரலாற்றுப் பேரறிஞர் கோ. நிலவழகனார் ந.சி. கந்தையா அவர்களைச் சென்னையில் அவர் வாழ்ந்த நாளில் சந்தித்தது பற்றியும் அவரின் பன்னூற்புலமை பற்றியும் எம்மிடம் மகிழ்ந்து கூறுவார். ந.சி. கந்தையா அவர்களின் நூல்கள் பலவற்றையும் அவர் வைத்திருந்தார். அருகிய பழைய நூல்களைப் பேணுவாரிடத்திலும் நூலகங்கள் சிலவற்றிலும் மட்டுமே ஒடுங்கிக்கிடந்த ந.சி. கந்தையா நூல்களை மீண்டும் அச்சில் வெளியிடுவார் இலரே என்று கவலையுற்றேன். அமிழ்தம் பதிப்பகம் இவரின் நூல்களை வெளியிடுகின்றது. உண்மைத் தமிழ் நெஞ்சங்கள் இந் நூல்களை உச்சிமோந்து வாரியணைத்துப் புகழ்ந்து கற்றுப் பயனடைவார்கள் என்பதில் எனக்கு நம்பிக்கையுண்டு.

பேரா. கு. அரசேந்திரன்

பதிப்புரை

வளம் சேர்க்கும் பணி
“குமரிநாட்டின் தமிழினப் பெருமையை நிமிரச் செய்தான்,” “சிந்தையும் செயலும் செந்தமிழுக்கு சேர்த்த நூல் ஒன்றா இரண்டா” என்று பாவேந்தர் பாரதிதாசன் அவர்களால் போற்றப்பட்ட தமிழீழ அறிஞர் ந.சி. கந்தையாவின் நூல்களை மீண்டும் மறுபதிப்புச் செய்து தமிழ் உலகிற்கு வளம் சேர்க்கும் பணியைச் செய்ய முன் வந்துள்ளோம்.

இப்பெருமகனார் எழுதிய நூல்கள் அறுபதுக்கு மேற்பட்டவை யாகும். இந்நூல்கள் சிறிதும் பெரிதுமாக உள்ளவை. இவற்றைப் பொருள் வாரியாகப் பிரித்து இருபதுக்கு மேற்பட்ட நூல் திரட்டுகளாகத் தமிழ் உலகிற்குக் களமாகவும், தளமாகவும் வளம் சேர்க்கும் வைரமணி மாலை யாகவும் கொடுத்துள்ளோம். மொழிக்கும் இனத்திற்கும் அரணாக அமையும் இவ்வறிஞரின் நூல்கள் எதிர்காலத் தமிழ் உலகிற்குப் பெரும் பயனைத் தரவல்லன.

ந.சி. கந்தையா
இவர் 1893இல் தமிழீழ மண்ணில் நவாலியூர் என்னும் ஊரில் பிறந்தவர். பிறந்த ஊரிலேயே பள்ளிப்படிப்பை முடித்து அவ்வூரிலேயே ஆசிரியப் பணியாற்றியவர். பின்னர் மலேசிய மண்ணில் சிலகாலம் தொடர்வண்டித் துறையில் பணியாற்றியுள்ளார். இவர் தமிழ் ஈழ மண்ணில் பிறந்திருந்தாலும் தமிழகத்தில் இருந்துதான் அவர் தமிழ் மொழிக்கும் தமிழ் இனத்திற்கும் பெருமை சேர்க்கும் நூல்கள் பல எழுதினார் என்று தெரிகிறது.

தமிழுக்குத் தொண்டாற்றிய அறிஞர்களில் ந.சி. கந்தையா குறிப்பிடத்தக்கவர். தன்னை முன்னிலைப் படுத்தாது மொழியையும் இனத்தையும் முன்னிலைப்படுத்திய பெருமைக்குரியவர். உலக மொழி களுள் தமிழ்மொழி தொன்மைமிக்கது. உலகமொழிகளுக்கு வேராகவும் சாறாகவும் அமைந்தது. தமிழர் சமயமும், கலையும் பண்பாடும், வரலாறும், தமிழன் கண்ட அறிவியலும் உலகுக்கு முன்னோடியாகத் திகழ்வன. இவற்றையெல்லாம் தம் நுண்ணறிவால் கண்டறிந்து பல நூல்களை யாத்தவர்.

தமிழியம் பற்றிய ஆய்வை ஆராய்ந்த அறிஞர்கள் பலருளர். இவர்கள் அனைவரும் கலை, இலக்கியம், சமயம், மொழி, வரலாறு, நாகரிகம், பண்பாடு போன்ற பல துறைகளில் பங்காற்றியுள்ளனர். ஆனால், ந.சி.க. இத் துறைகளில் மட்டுமன்றிப் பொது அறிவுத் துறையிலும் புகுந்து புத்தாக்கச் செய்திகளைத் தமிழ் உலகிற்குக் கொடுத்தவர். இவருடைய மொழிபெயர்ப்பு படிப்பாரை ஈர்க்கக் கூடியவை. படித்தலின் நோக்கம் பற்றியும் பல்வேறு பொருள் பற்றியும் கூறுபவை. தமிழ் அகராதித் துறையில் இவர் எழுதிய காலக்குறிப்பு அகராதி தமிழ் உலகிற்குப் புதுவரவாய் அமைந்தது.

தமிழ் மொழிக்கு அரிய நூல்களைத் தந்தோர் மிகச் சிலரே. நிறைதமிழ் அறிஞர் மறைமலை அடிகளும், தமிழ் மலையாம் தேவநேயப் பாவாணரும் தமிழ் மொழிக்கு ஆக்கமும் ஊக்கமும் சேர்க்கத்தக்க நூல்களைத் தமிழர்களுக்கு வைப்பாக எழுதிச் சென்றவர்கள். அவர் தம் வரிசையில் இவர் தம் நூல்களின் வரிசையும் அடங்கும். தமிழ் ஆய்வு வரலாற்றில் இவரின் பங்களிப்பு குறிக்கத்தக்கது. கழகக் காலச் செய்தி களைப் படித்துப் பொருள் புரிந்து கொள்வது பலருக்குக் கடினமாக இருந்தது. இவற்றை எளிதில் படித்துப் பொருள் புரியும் உரைநடைப் போக்கை முதன்முதலில் கையாண்டவர். இவரது மொழிநடை, கருத்துக்கு முதன்மை தருபவை. உரைநடை, எளிமையும் தெளிவும் உடையது. சிறுசிறு வாக்கிய அமைப்பில் தெளிந்த நீரோடை போன்றது. ஈராயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் தென்னகம் பெற்றிருந்த நாகரிகப் பண்பாட்டுக் கூறுகளைக் கண்ணுக்குக் காட்சியாகவும் படிப்பாரின் கருத்துக்கு விருந்தாகவும் அளித்தவர்.

நூல் திரட்டுகள் நுவலும் செய்திகள்
1800 ஆண்டுகட்கு முற்பட்ட தமிழர் காலம் தொட்டு இவர் வாழ்ந்த காலம் வரை தமிழரின் வரலாற்றுச் சுவடுகளை நுட்பமாக ஆராய்ந் துள்ளார். அவர் மறைவிற்குப் பிறகு இன்று வரை அவருடைய ஆய்விற்கு மேலும் ஆக்கம் தரும் செய்திகள் அறிவுலகில் தமிழுக்கும், தமிழர்களுக்கும் வலுவாய் அமைந்துள்ளன. தமிழும் சிவநெறியும் ஓங்கியிருந்தமை. - தாயாட்சிக் காலம் முதன்மை பெற்றிருந்தது. மொழியின் தோற்றம், சமற்கிருதம் எப்படித் தோன்றியது - ஆரியர் யார் - இந்தியாவிற்கு எப்படி வந்தனர் - தமிழரோடு எவ்வாறு கலப்புற்றனர் - ஆதிமக்களின் தோற்றமும், பிறப்பும் - இந்திய நாட்டின் ஆதிமக்கள், திராவிட மக்கள் - ஆதிமக்கள் பிறநாடுகளில் குடிபெயர்ந்தது - மொழிக்கும், சமயத்துக்கும் உள்ள உறவு - சமற்கிருதம் சமயமொழி ஆனதற்கான ஆய்வுகள் - வழிபாட்டின் தொடக்கம் - வழிபாடு எங்கெல்லாம் இருந்தது - பண்டைய மக்கள் எழுது வதற்குப் பயன்படுத்திய பொருள்கள் - மேலை நாடுகளிலும், சென்னை யிலும் இருந்த நூல் நிலையங்கள் - ஆரியமொழி இந்திய மண்ணில் வேரூன்றிய வரலாறு - தமிழுக்கு நேர்ந்த கேடுகள் - திருவள்ளுவர் குறித்த கதைகள் - வள்ளுவச் சமயம் - பண்டைய நாகரிக நாடுகள் - அந்நாடுகளில் பெண்களைப் பற்றிய நிலை - அகத்தியர் பற்றிய பழங்கதைகள் - திராவிட மொழிகள் பற்றிய குறிப்புகள் - உலகநாடுகளில் தமிழர் நாகரிகச் சுவடுகள் - திராவிட மொழிகளுக்குத் தாய்மொழி தமிழ் - திராவிடரின் பிறப்பிடம் - ஐவகை நிலங்கள், பாகுபாடுகள் - பழக்க வழக்கங்கள் - சிந்து வெளி நாகரிக மேன்மை - புத்தரின் பிறப்பு - அவரைப் பற்றிய கதைகள் - இராமகாதை பற்றிய செய்திகள் - தென்னவரின் குலங்கள், குடிகள், வடவரின் குலங்கள், .குடிகள் - தமிழின் பழமை, தமிழக எல்லை அமைப்பு - பண்டைக்கால கல்வி முறை, உரைநடை - வேதங்கள், வேதங்களுக்கும் ஆகமங்களுக்கும் உள்ள வேறுபாடுகள் - நீர்வழி, நிலவழி வணிகம் சிறந்தோங்கிய நிலை - மலைவழி, கடல்வழி, நிலவழி பொருள்கள் நிரம்பிய காலம் - சுற்றம் தழைக்க வாழ்ந்த நிலை - தமிழ வணிகர், வேற்று நாட்டு வணிகருடன் தொடர்பு கொண்டு மிக்கோங்கியிருந்த காலம் - வானநூல் கலையும், சிற்பக் கலையும், கட்டடக் கலையும் , இசைக்கலையும் மிக்கோங்கியிருந்த காலம் - ஆரியர் வருகைக்கு முற்பட்ட பிறமொழி கலப்பற்ற தூய தமிழ் பெருகி யிருந்த காலம் - உலக நாகரிகங்களுக்குத் தமிழர் நாகரிகம் நாற்றங்கால் - உலகப் பண்பாடுகளுக்குத் தமிழர் பண்பாடு தொட்டிலாக அமைந்தமை - அகராதிகள் - அறிவுத் தேடலுக்குரிய செய்திகள் - இவர்தம் நூல்களின் உயிர்க்கூறுகளாக அடங்கியுள்ளன.

வாழும் மொழி தமிழ்
தமிழ் இளைஞர்கள் தம் முன்னோரின் பெருமையை உணர, எதிர்கால வாழ்விற்கு ஏணிப்படிகளாய் அமைவன இந்நூல்கள். எகிப்திய மொழி, சுமேரிய மொழி, இலத்தீனும், பாலியும் கிரேக்கமும் அரபிக் மொழியும் வாழ்ந்து சிறந்த காலத்தில் தமிழ் மொழியும் வாழ்ந்து சிறந்தது. பழம்பெரும் மொழிகள் பல மாண்டும் சில காப்பக மொழிகளாகவும் அறிஞர்களின் பார்வை மொழியாகவும் இருந்து வரும் இக் காலத்தில் இன்றளவும் இளமை குன்றா வளம் நிறைந்த மொழியாக தமிழ் மொழி வாழ்கிறது என்று நாம் பெருமைகொள்ளலாம்.

ஆனால், இத்தமிழ் மொழியின் நிலை இன்று ஆட்சிமொழியாக அலுவல் மொழியாக, இசைமொழியாக, கல்வி மொழியாக, அறமன்ற மொழியாக , வழிபாட்டு மொழியாக, குடும்ப மொழியாக இல்லாத இரங்கத் தக்க நிலையாக உள்ளது. தாய்மொழியின் சிறப்பைப் புறந்தள்ளி வேற்றுமொழியைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் அவல நிலை மிகுந்துள்ளது. முகத்தை இழந்த மாந்தன் உயிர்வாழ முடியாது. எப்படி உயிரற்றவனோ, அவ்வாறே மொழியை இழந்த இனம் இருந்த இடம் தெரியாமல் அழியும் என்பது உலக வரலாறு காட்டும் உண்மை. ஒரு இனத்தை அழிக்க வேண்டுமெனில் மொழியை அழித்தால்தான் இனத்தை அழிக்க முடியும். உலக மக்களெல்லாம் தம் கையெழுத்தைத் தம் தம் தாய்மொழியில் போடுவதைப் பெருமையாகக் கொள்வர். ஆனால் தமிழ் மண்ணின் நிலையோ? எங்கணும் காணாத அவலம் நிறைந்தது. மொழியையும் இனத்தையும் உயர்வாகக் கருதிய இனங்கள் உலக அரங்கில் உயர்ந்து நிற்கும் உன்னதத்தையும் தாழ்வாகக் கருதிய இனங்கள் உலக அரங்கில் தாழ்வுற்று இருப்பதையும் தமிழர்கள் இனியேனும் அறிவார்களா?

தமிழர்களின் கடன்
இளம் தலைமுறைக்கும் மாணவர்களுக்கும் பயன்படத்தக்க இவ்வரிய நூல்களைத் தொகுத்து 23 திரட்டுகளாகக் கொடுத்துள்ளோம். தமிழ் மொழியின் காப்புக்கும், தமிழரின் எழுச்சிக்கும் வித்திடும் இந்நூல்கள். தமிழர் யார், எதிரிகள் யார் எனும் அரிய உண்மைகளைக் கண்டு காட்டும் நூல்கள். இவரின் பேருழைப்பால் எழுதப்பட்ட இந் நூல்கள் பழைய அடையாளங்களை மீட்டெடுக்கும் நூல்கள். தமிழர் களுக்குள்ள பலவீனத்தை உணர்வதற்கும் பலத்தை உயிர்ப்பிப்பதற்கும் உரிய நூல்களாகும். இந் நூல்களைத் தேடி எடுத்து இளந்தலைமுறைக்கு வைப்பாகக் கொடுத்துள்ளோம். இவற்றைக் காப்பதும் போற்றுவதும் தமிழர்கள் கடன்.

மாண்டுபோன இசுரேல் மொழியையும் பண்பாட்டையும் மீட் டெடுத்த இசுரேலியர்களின் வரலாறு நமக்குப் பாடமாக அமைந்துள்ளது. உலக மக்களுக்கு நாகரிகம் இன்னதெனக் காட்டியவர்கள் தமிழர்கள். உலகில் முதன்முதலில் உழவுத் தொழிலையும் கடல் வாழ்வையும் வளர்த்த வர்கள் தமிழர்கள். முதன்முதலில் வீடமைப்பும், தெருவமைப்பும் நகரமைப்பும் நாடமைப்பும் கண்டவர்கள் தமிழர்கள். உலகில் முதன்முதலில் மொழியும் கலையும் ஆட்சிப் பிரிவுகளும், சட்டங்களும் பிற கூறுகளும் வகுத்தவர்கள் தமிழர்கள்.
எழுச்சிக்கு வித்திட…
உடம்பு நோகாமல் கை நகத்தின் கண்களில் அழுக்குபடாமல் தமிழகக் கோயில்களைச் சாளரமாகக் கொண்டு வாழும் கூட்டத்தால் தமிழுக்கும் தமிழர்களுக்கும் விளைந்த சீரழிவை இற்றைத் தலைமுறை அறிதல் வேண்டும். மறுமலர்ச்சிக்கும் உரிமைப் போருக்கும் உன்னத எழுச்சிக்கும் அந்தந்த நாடுகளில் இளைஞர்கள் முன்னெடுத்துச் சென்ற வரலாறு நம் கண்முன்னே காட்சியாகத் தெரிகிறது. அயர்லாந்து, செர்மனி, துருக்கி, சப்பானின் அன்றைய நிலையும், இன்றைய நிலையும் - தமிழ் இளைஞர்கள் படித்தால்தான் நம்நாட்டின் எழுச்சிக்கு வித்திட முடியும் என்பதை இந்நூல்களின் வாயிலாக உணர முடிகிறது.

இந் நூல் திரட்டுகள் வெளிவருவதற்கு எனக்குப் பெரிதும் உதவியாக இருந்தவர் சென்னை வாழ் புலவரும், வடசென்னை தமிழ் வளர்ச்சிப் பேரவையின் செயலாளர், நிறுவனருமான புலவர் கோ. தேவராசன், மு.க.,க.இ., ஆவார். இவரின் பேருதவியால் முழுமையாக நூல்களைத் தேடி எடுத்துத் தமிழ் உலகிற்குக் கொடையாகக் கொடுத்துள்ளோம். அவருக்கு எம் நன்றி. இந்நூல்களைப் பொருள் வாரியாக பிரித்துத் திரட்டுகளாக ஆக்கியுள்ளோம். ஒவ்வொரு திரட்டிற்கும் தக்க தமிழ்ச் சான்றோரின் அறிமுக உரையோடு வெளியிடுகிறோம். இவர்களுக்கு என் நன்றி என்றும். இந் நூலாக்கப் பணிக்கு உதவிய கோ. அரங்கராசன், மேலட்டை ஆக்கத்திற்கு உதவிய பிரேம், கணினி இயக்குநர்கள் சரவணன், குப்புசாமி, கலையரசன், கட்டுநர் தனசேகரன், இந்நூல்கள் பிழையின்றி வெளிவர மெய்ப்புத் திருத்தி உதவிய புலவர் சீனிவாசன், புலவர் ஆறுமுகம், செல்வராசன் ஆகியோருக்கும் மற்றும் அச்சிட்டு உதவிய ‘ப்ராம்ட்’ அச்சகத்தார் மற்றும் ‘வெங்க டேசுவரா’ அச்சகத்தாருக்கும் எம் பதிப்பகம் சார்பில் நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

பதிப்பகத்தார்

இந்து சமய வரலாறு

முன்னுரை
இந்தியாவில் வடமொழி, தென்மொழி என இரு மொழிகளும் வேதமார்க்கம், சைவமார்க்கம் என்னும் சமயங்களும் பழங்காலத்தி லிருந்தன. இவற்றினின்று தோன்றியனவே இன்று இந்திய நாட்டில் காணப்படும் மொழிகளும் சமயங்களும் ஆகும், வேதமார்க்கம் வைதீக மதம் என அறியப்படும். இது சில மாற்றங்களுக்கு உள்ளாகிப் பிற்காலத் தில் இந்து மதம் என்னும் பெயர் பெற்றது. இந்து மதம் வேதங்களைத் தொடக்கமாக உடையதாதலின் அதன் சமய நூல்கள் வடமொழியில் எழுதப்பட்டுள்ளன.

அந் நூல்களைப் படித்தறிவதற்கு உயர்ந்த சமக்கிருத அறிவு வேண்டும். வேதங்கள், பிராமணங்கள், உபநிடதங்கள், பகவத்கீதை, தரும சூத்திரங்கள், மிருதிகள், புராணங்கள், இதிகாசங்கள் முதலிய நூல்களை எல்லாம் மேல்நாட்டறிஞர் கற்று, அவற்றை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்து எழுதி அச்சிட்டிருக்கின்றனர்; அந்நூல்களைப் பற்றி ஆராய்ச்சிகளையும் வெளியிட்டிருக்கின்றனர். இந்தியப் பேராசிரியர் களும் அம்மொழி பெயர்ப்பு நூல்களையும் ஆராய்ச்சிகளையும் வழி காட்டிகளாகக் கொண்டு தமது ஆராய்ச்சிகளை எழுதி இருக்கின்றனர்; எழுதி வருகின்றனர்.

இந்து சமயம் என்னும் இந்நூல் ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்ட நூல்களையும் ஆராய்ச்சிகளையும் ஆதாரமாகக் கொண்டு எழுதப் பட்டுள்ளது. ஐயப்பாட்டுக்குரிய பகுதிகள் தக்க மேற்கோள்களால் விளக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

சரித்திர ஆராய்ச்சித் துறையில் மேல்நாட்டறிஞர் செய்திருக்கும் பணியை நாம் பாராட்டாதிருக்க முடியாது.1 சமய ஆராய்ச்சியையும் அவர்கள் ஒரு கலையாகக் கொண்டு காய்தல் உவத்தலின்றி எழுதியிருக் கின்றனர். மேல்நாட்டாசிரியர்கள் இந்திய சமயங்களைப் பற்றி எழுதியவை ஏற்கத்தக்கனவல்ல என ஒருசிலர் கூறி வருகின்றனர். இஃது ஏற்றுக்கொள்ளத் தக்கதன்று “எப்பொருள் எத்தன்மைத் தாயினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்ப தறிவு.”

நூலின் இறுதியில் குறிப்புகள் (Notes) என்னும் ஆங்கிலப் பகுதி சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. இக் குறிப்பிலுள்ளவை பிரபல வரலாற்றாசி ரியர்களின் கூற்றுக்கள். இந்து சமயம், சைவ சமயங்களைப் பற்றிய பல மயக்கங்கள் இருந்து வருகின்றன. அவற்றுக்கெல்லாம் இம் மேற் கோள்கள் சிறந்த விளக்கம் அளிக்கின்றன.

ந.சி. கந்தையா

இந்து சமய வரலாறு
தோற்றுவாய்
இந்து சமயமென்பது வேதத்தை ஆதாரமாகக் கொண்ட சமயம். அது வைதீகம் எனவும் பெயர் பெறும். மிகமிக முற்காலத்தில் இந்திய நாடு முழுமையிலும் தமிழ் இனத்தைச் சேர்ந்த மக்கள் வாழ்ந்தார்கள். கி.மு.2000 வரையில் ஒரு புதிய சாதியார் இந்தியாவை அடைந்தார்கள். இவர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்வது இந்து சமயத்தைப்பற்றி விளக்கிக் கொள்வதற்கு இன்றியமையாததாக இருக்கின்றது.

கஸ்பியன் கடலுக்கும் கருங்கடலுக்கும் இடையில் வெண்ணிற முடைய ஒரு சாதியார் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். இவர்கள் ஆடு மாடுகளை ஒம்பி அவை கொடுக்கும் பயன்களைக் கொண்டு வாழ்பவர் களாக இருந்தார்கள். கி.மு.2500 வரையில் இயற்கை மாறுபாட்டால் பெருவறட்சி உண்டாயிற்று; புல்வெளிகள் கரிந்து போயின. ஆகவே அவர்கள் பல கூட்டங்களாகப் பிரிந்து ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும் பாரசீகத்துக்கும் சென்றார்கள். பாரசீகத்துக்குச் சென்றவர்கள் அங்கு சில நூற்றாண்டுகள் தங்கி வாழ்ந்தார்கள். அவர்களிற் சிலர் கூட்டங்களாகப் பிரிந்து கைபர்க் கணவாய் வழியாக இந்தியாவின் வடமேற்குப் பகுதியை அடைந்தார்கள். இவர்கள் ஆரியர் எனப்பட்டார்கள். இவர்கள் வரும்போது இந்திய நாடு மக்கள் நடமாடாத காடாக இருக்கவில்லை. அங்கு உயர்ந்த நாகரிகம் படைத்த மக்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தார்கள். இவர்களின் நாகரிக உயர்வைப்பற்றி அரப்பா மொகஞ்சதரோவிற் கிடைத்த தொல் பொருள்களும் ஆரியர்களின் பழைய பாடல்களாகிய வேதங்களும் வெளியிடுகின்றன. அரப்பா மொகஞ்சதரோ நாகரிக காலம் கி.மு.3500 முதல் கி.மு.2000 வரை.

இருக்கு வேதத்தின் மொழிக்கும் பழைய பாரசீக செண்டு மொழிக்குமுள்ள ஒற்றுமைகளைக் கொண்டு (இந்திய) ஆரியர் இந்தியா விற் புகுமுன் சில நூற்றாண்டுகள் பாரசீக ஆரியர்களுடன் ஒன்றாக வாழ்ந்தார்களென்று உய்த்தறியப்படுகின்றது. நான்கு வருணங்கள், உப நயனம், முப்பத்துமூன்று தேவர்கள் யாகங்கள் அவைகளில் உபயோகிக் கப்படும் யக்ஞம், மந்திரம், சோமம், ஹோதா முதலியன இந்திய ஆரியருக் கும் பாரசீகருக்கும் பொதுவாகக் காணப்படுகின்றன. *இந்தியாவில் பேசப் படும் ஆரிய மொழிக்கும் பாரசீகத் திலும் ஐரோப்பாவிலும் பேசப்படும் ஆரிய மொழிக்கும் தொடர்பிருப்பதால் இம்மொழிகள் எல்லாவற் றுக்கும் இந்து - ஐரோப்பிய வமிசம் எனக் கூறுவது வழக்கம்.

ஆரியரின் சமயம், பண்பாடு, மொழி முதலியன அவர்கள் வரும் போது அங்கு வாழ்ந்து கொண்டிருந்த மக்களின் சமயம், பண்பாடு, மொழிகளிலும் வேறுபட்டிருந்தன. தமிழர் சிவ வழிபாட்டினர். ஆரியர் இயற்கைப் பொருள்களையும் வியப்பளிக்கும் இயற்கை நிகழ்ச்சிகளை யும் தேவர்களாகக் கொண்டு வழிபடுவோராக இருந்தனர்; அவர்கள் சிவனை வழிபடவில்லை. தமிழர் கோயில்கள் அமைத்துத் திருவுருவங்கள் வைத்துப் பூசைகளும் விழாக்களும் நடத்திக் கடவுளை வழிபட்டனர்.# ஆரியர் யாகசாலைகளில் தீ வளர்த்து மந்திரங்களைச் சொல்லித் தேவர் களை அழைத்துப் பலியாக உணவைத் தீயிலிட்டு அவர்களை மகிழ்வித் தனர். ஆரியரின் வழிபாட்டு முறைகளையும் தெய்வங்களையும் உள் நாட்டு மக்கள் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. ஆரியருக்கு வேதம் பிராமண மாக இருந்தது. தமிழருக்கு ஆகமம் பிராமணமாக இருந்தது.

வெளியினின்றும் வந்த மக்கள் சிறு தொகையினரும் உள்நாட்டு மக்கள் அவர்களை விழுங்கிவிடக் கூடிய பெருந்தொகையினருமாக இருந்தார்கள். இருவேறு மக்களும் உறவாடிக் கலந்தார்கள். வடக்கே மொழி ஆரியமாகிக் கொண்டு வந்தது; சமயமும் பண்பாடும் தமிழ் மய மாகிக் கொண்டு வந்தன. பழைய மக்களின் பழங்கதைகள், தெய்வங்கள், கிரியை முறைகள் என்பன ஆரியர் சமயத்திற் புகுந்தன. தமிழர் அறிந்திருந்த தத்துவ ஞானங்களையும் அவர்கள் சிறிது சிறிதாக அறிந்தார்கள். அவர்களின் சமயம் யாகம் புரிவதிலிருந்து தத்துவ ஞானக்கொள்கை உடையதாக மாறிக்கொண்டும் சைவ சித்தாந்த ஞானத்தை அணுகிக் கொண்டும் வந்தது. வேதம், பிராமணம், ஆரணியகம், உபநிடதம் தரிச னங்கள், பகவத்கீதை, வேதாந்த சூத்திரத்துக்கு சங்கரர், இராமானுசர், மாதவர், நீலகண்ட சிவாசாரியர் முதலானோர் செய்த உரைகள் என்பவை வேதத்தில் தொடங்கி மேல்நோக்கிச் செல்லும் ஏணிப் படிகள் போல அமைந்திருக்கின்றன.

ஆரியர் வருகைக்கு முந்திய சமயம்
அரப்பா மொகஞ்சதரோ என்னுமிடங்களில் நடத்தப்பட்ட தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியில் ஒரு வகை மாக்கல்லில் வெட்டப் பட்ட முத்திரைகள் பல கிடைத்தன. ஒரு முத்திரையில் மூன்று முகங்களுடைய ஒரு வடிவம் அட்டணைக்கால் இட்டுக்கொண்டும், மூக்கு நுனியைப் பார்த்துக்கொண்டும், ஆல் அல்லது அரசு போன்ற மரத்தின் கீழ் இருக் கின்றது. அதனைச் சூழ்ந்து பல விலங்குகள் காணப்படுகின்றன. பாம்பும், புலியும், மானும் அதனோடு தொடர்பு பெற்றிருக்கின்றன. அவ்வுருவம் பசுபதிக்கடவுளைக் குறிப்பதாக சர் யோன்மார்சல் கூறியுள்ளார். பின் வந்த கீழ்நாட்டு மேல்நாட்டு ஆராய்ச்சியாளரும் இக் கூற்றினையே வழிமொழிந்துள்ளார்கள்.
கோயில் என்று கருதப்படும் ஒரு கட்டடமும் மொகஞ்சதரோவில் கண்டு பிடிக்கப்பட்டது. அதன் பக்கத்தே செங்கல்லாற் கட்டப்பட்ட கேணியும் பக்கத்தே பல அறைகள் கொண்ட கட்டடமும் காணப் பட்டன. கட்டடம் கோயில் வழிபாட்டுக்குச் செல்வோர் நீராடியபின் தங்கியிருக்கும் பொருட்டு எடுக்கப்பட்டதெனக் கருதப்படுகின்றது. கோயில் இக்காலத் தென்னிந்தியக் கோயிலை அமைப்பில் ஒத்திருந்த தென்று தெரிகிறது. கோயிலிருந்தால் அதனுள் மூர்த்தி இருத்தல் வேண்டும். கடவுளுருவங்களைச் செய்யும் விதிகளும், கோயிலமைக்கும் விதிகளும், பூசைகள் விழாக்கள் ஆற்றும் முறைகளும் அவற்றுக்கு விளக் கங்களும் பிறவும் அக் காலத்தில் அறியப்பட்டிருந்தன என நாம் உய்த் தறிதல் கூடும். கோயில்களை மேற்பார்த்துப் பூசை செய்யும் பார்ப்பனரும் அக் காலத்திலிருந்தனர். வேதகாலப் பிராமண வகுப்பினர் ஆரியருக்கு முற்பட்ட பார்ப்பனக் குடும்பங்களிலிருந்து வந்தவர்கள் என ஆராய்ச்சி வல்ல2 பார்கிதர் கூறியிருக்கின்றார்.

சிவபெருமான் தென்முகக் கடவுளாகக் கல்லாலின் கீழிருந்து சனகாதி நால்வருக்கு நான்மறைகளை அருளிச் செய்தாரென்னும் ஐதீகம் சைவ சமயத்தவர்களிடையே பழங்காலம் முதல் இருந்து வருகிறது. தேவாரம், திருவாசகம்* திருமந்திரம்* முதலிய நூல்கள் இதனை ஆங்காங்கு குறிப்பிடுகின்றன.

இவ் வைதீகத்துக்கும் மொகஞ்சதரோ முத்திரையில் காணப்படும் வடிவத்துக்கும் தொடர்பு காணப்படுகின்றது. நான்மறைகளும் ஆகமங் களும் ஆரிய மக்கள் இந்தியாவை வந்தடைவதன் முன் இருந்தனவென்று நாம் அனுமானிக்கலாம்.

தமிழ் வழங்கிய மக்கள் அரப்பா, மொகஞ்சதரோ முதலிய இடங்களில் வாழ்ந்தார்கள் என்பதற்குச் சான்றுகள் உள்ளன. மொகஞ் சதரோ கால வழக்கங்களில் சிலவும், அணிகலன்களிற் சிலவும் தென்னிந் தியாவில் இன்றும் வழங்கி வருகின்றன. பலுச்சித்தானத்தில் பிராகூய் என்னும் மக்கள் வாழ்கின்றார்கள். இவர்கள் பேசும் பிராகூய் மொழிக் கும் தமிழுக்கும் நெருங்கிய உறவு காணப்படுகின்றது. மொகஞ்சதரோ நாகரிக காலத்தின் பின் வந்த வேத பாடங்களில் பல தமிழ்ச் சொற்கள் காணப்படுகின்றன.3

இவை ஆரியரின் வருகைக்கு முன் வடக்கில் தமிழ் வழக்கிருந்த தென்பதைக் காட்டுகின்றன.

வேதங்கள்
வேதங்கள் வைதீகரின் புனித நூல்கள். இவை பிராமண சமூகத் தினரால் பிறரறியாவண்ணம் மறைத்து வைத்து நீண்டகாலம் பயிலப் பட்டு வந்தன. அக்பர் அரசன் வேதங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு அவற்றை அறிந்து கொள்ள முயன்றானென்றும் அவனுக்கு அது கை கூடவில்லையென்றும் சரித்திரகாரர் கூறியிருக்கின்றனர். பொது மக்கள் வேதங்களைப் பெயரளவில் அறிந்திருந்தார்கள். ஐரோப்பிய மக்களின் குன்றாத உழைப்பினால், வேதங்களின் மூலங்கள், உரைகள், மொழி பெயர்ப்புகள், விளக்கங்கள், ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் என்பவை வெளி வந்தன.*

கோல்புரூக் என்னும் அறிஞர் வேத ஆராய்ச்சிகள் அடங்கிய கட்டுரை ஒன்றை 1805இல் வெளியிட்டார். இதன் சர்மன் மொழி பெயர்ப்பு 1847இல் அச்சிடப்பட்டது. வேதங்களின் ஒரு பகுதி 1838இல் இலண்டனில் அச்சிடப்பட்டது. 1849-க்கும் 1875-க்குமிடையில் மாக்ஸ் முல்லர் இருக்கு வேத பாடல்களைச் சாயணர் உரையோடு அச்சிட்டார். 1851-க்கும் 1863-க்குமிடையில் இருக்குவேத மூலம் முழுமையும் அச்சிடப் பட்டது. வேதமொழி பழைய சர்மன் மொழிக்கு இனமுடையதாகக் காணப்பட்டமையின் மொழி ஆராய்ச்சியின் பொருட்டு மேல்நாட்டவர் சமக்கிருதத்தைப் பயின்றனர். இலத்தின், சர்மன், பிரெஞ்சு, ஆங்கிலம் முதலிய வேதமொழி பெயர்ப்புகள் அச்சிடப்பட்டன. வேத ஆராய்ச்சி, சமய ஆராய்ச்சிகளில் உழைத்து வரும் பிராமணரும், பிராமணர் அல்லா தாரும் மேல் நாட்டவர்கள் அச்சிட்டுள்ள மொழிபெயர்ப்புகளையும் அவர்கள் எழுதியிருக்கும் விளக்கங்களையும் எடுத்து ஆண்டு வருகின்ற னர். மேல்நாட்டவர்களின் மொழிபெயர்ப்புகள், விளக்கங்கள், சாயணர் உரை முதலியவற்றைக் கொண்டு சிவத்தியானந்த மகரிஷி என்பார் வேதங்களைத் தமிழில் மொழி பெயர்த்துள்ளார். இன்று வேதங்களைப் பற்றி எல்லோரும் அறியும் வாய்ப்பு இருக்கின்றது.

இந்திய நாட்டை அடைந்த ஆரியர் தமிழ் மக்களின் மத்தியில் வாழ்ந்தார்கள். தமிழர் பண்பாடுகள் ஆரியர் பண்பாடுகளுடன் கலந்தன.4 ஆரியர் பல தெய்வங்களை வழிபட்டு வந்தார்கள்.# போர்களில் வெற்றி அளிக்கும் படியும் நோய், பஞ்சம், முதலியவற்றினின்று தம்மைக் காக்கும் படியும், மழை பெய்ய வேண்டியும், இவ்வுலக வாழ்வில் தமக்கு வாய்ப்பு அளிப்பவற்றை உதவும்படியும் வேண்டிப் பலர் கடவுளர்மீது பாடல்களைப் பாடினார்கள்.5 பாடல்களைச் செய்தவர்கள் இருடிகள் எனப்பட்டார்கள். அவர்கள் எழுதும் முறையை அறிந்திருக்கவில்லை. ஒருவர் சொல்ல மற்றவர் கேட்டு மனப்பாடம் செய்யும் முறையில் வேத பாடல்கள் தலைமுறைகளாகத் தொடர்ந்து காப்பாற்றப்பட்டு வந்தன.

வேற்று மொழியும், வேறு பண்பாடும் வேறு சமயமுமுடைய மக்க ளிடையே வாழ்ந்து கொண்டிருந்த ஆரிய மக்கள் தமது சமயப் பாடல்கள் சிதைந்து மறைந்து போகும் என அஞ்சினார்கள்; மக்கள் நினைவில் மிதந்து கொண்டிருந்த பாடல்களை எல்லாம் திரட்டினார்கள்.6 அத் திரட்டு இருக்கு எனப்பட்டது. இருக்கு என்பதற்குப் பாடல் என்பது பொருள்.#

தொடக்கத்தில் இருக்கு என்னும் ஒரு வேதம் இருந்தது. இருக்கு வேதத்தில் 1028 சூக்தங்களுண்டு. சூக்தமென்பது பதிகம் போன்று பல பாடல்களடங்கிய தொகுப்பு. சூக்தங்களில் ஒன்று முதல் நூற்றுக்கு மேல் கூடியும் குறைந்தும் பாடல்கள் உள்ளன. இவைகளுள் பதினொரு சூக்தங்கள் வாலகில்லியராற் பாடப்பட்டன வென்றும் அவை பிற்காலத் தனவென்றும் கருதப்படுகின்றன. அவைகளை நீக்கிப் பார்த்தால் இருக்கு வேதத்திலுள்ளவை 1017 சூக்தங்களே. 1017 சூக்தங்களிலும் 10,600 பாடல்களுள்ளன. ஒரு பக்கத்தில் 33 வரிகள் அச்சிட்டால் இருக்கு வேத பாடல்கள் முழுமையும் 600 பக்கங்களிலடங்கும். இது கிரேக்க கவியாகிய ஹோமரின் இல்லியாட் என்னும் நூலளவு ஆகும்.

இருக்குவேதம் பத்து மண்டலங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. மண்டல மல்லாமல் அட்டகம் என்னும் இன்னொரு பிரிவும் உண்டு. முதல் மண்டலத்தில் 191 சூக்தங்களுண்டு. இவை 15 இருடிகளாற் பாடப்பட்டவை. இரண்டு முதல் எட்டு வரையிலுள்ள சூக்தங்கள் ஒவ்வோர் இருடி குடும்பத்தாராற் பாடப்பட்டவை. ஒன்பதாம் மண்டலப் பாடல்கள் இருடிகள் பலராற் பாடப்பட்டவை. அப்பாடல்கள் முழுமை யும் சோம இரசத்தைக் கடவுளாகத் துதிக்கின்றன. ஒன்பதாம் மண்டலத் துக்கும் பத்தாம் மண்டலத்துக்கும் இடையில் வாலகில்லியரின் பாடல் களாகிய பதினொரு சூக்தங்கள் காணப்படுகின்றன. பத்தாம் மண்டலப் பாடல்கள் பத்து இருடிகளாற் செய்யப்பட்டவை. இப்பாடல்களின் நடை பொருள்களைக் கொண்டு இவை பிற்காலத்தனவாக வேத ஆராய்ச்சி யாளர் கூறியிருக்கின்றனர்.* 8ஆம் 9ஆம் மண்டலங்களிலுள்ள பாடல்கள் பெரும்பாலும் சாம வேதத்திற் காணப்படுகின்றன.

தொடக்கத்தில் புரோகிதர் என்னும் தனி வகுப்பினர் இருக்க வில்லை. குடும்பத் தலைவனே புரோகிதனாக இருந்து தீ வளர்த்துத் தீயில் உணவைத் தேவருக்குப் பலியாக இட்டான். இவ்வாறு எளிதாக இருந்த யாகக்கிரியை நாளடைவில் வளர்ந்து கொண்டு சென்று சிக்கலடைந்தது. யாகங்களை நடத்துவதற்குப் புரோகிதரின் உதவி வேண்டியிருந்தது. யாகங்களில் வெவ்வேறு கிரியைகள் புரியும் புரோகிதர் வெவ்வேறு பெயர்களால் அறியப்பட்டனர். அத்வார்யுக்கள் என்னும் புரோகிதர் யாகக்கிரியைகளில் தலைமைப் புரோகிதராக இருந்து கிரியைகளைச் செய்தார்கள். இவர்கள் யாகங்களில் படிப்பதற்காக வசனமும் பாடல்களு மடங்கிய எசுர் வேதமென்னும் தொகுப்புச் செய்யப்பட்டது. எசுர் வேதத்தில் காணப்படும் பாடல்களில் பாதிவரை இருக்கு வேதத்தி லுள்ளன.

உத்காதா என்னும் புரோகிதன் இசையோடு சோம யாகங்களில் பாடுவதற்குத் தொகுக்கப்பட்டது சாமவேதம். இவ் வேதத்தில் 1550 சூக்தங்கள் வரையிலுள்ளன. இவைகளுள் பெரும்பாலன இருக்கு வேதத் தின் ஒன்பதாவது பத்தாவது மண்டலங்களிலிருந்து எடுக்கப்பட்டவை.

ஹோதாக்கள் என்னும் புரோகிதர் பாடித் தேவர்களை அழைப் பதற்காகவுள்ளது இருக்கு வேதம்.
அதர்வண வேதம் நான்காவதாகவுள்ளது. இதில் பில்லி சூனியம் போன்ற மந்திர வித்தைகள் கூறப்படுகின்றன. இதை வேதங்களுள் சேர்க்க லாமா விடலாமா என்னும் சந்தேகம் நீண்ட காலம் இருந்து வந்தது.# ஆகவே சில இடங்களில் மூன்று வேதங்கள் என்றும் சில இடங்களில் நான்கு வேதங்களென்றும் நூல்கள் கூறுதலைக் காணலாம். மனுமிருதி மூன்று வேதங்களைப் பற்றிக் கூறுகின்றது. “இதிலுள்ள மந்திரங்களில் பல, ஆரியர் இந்தியாவில் புகுமுன் பழக்கத்திலிருந்து சிறிது மாற்றப்பட்டு அதர்வணத்துள் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டதாக நினைக்க இடமுண்டு”.

வேதங்களுக்கு அனுக்கிரமணி என்னும் பதிகம் (அட்டவணை) எழுதப்பட்டுள்ளது. அது வேத பாடல்களைச் செய்த இருடிகளின் பெயர்கள், பாடல்களின் யாப்புவகை, பாடல்கள் துதிக்கும் தெய்வங் களின் பெயர்கள் முதலியவற்றைக் கூறுகின்றது.7 விசயநகர அரசர் காலத்து அரிஅரனின் மந்திரியாக விளங்கிய சாயணர் (14ஆம் நூ.) சமக்கிருத பண்டிதர்களைக் கூட்டித் தாம் அவர்களுக்குத் தலைவராக விருந்து வேதங்களுக்குச் சிறந்த உரை எழுதினார்.

வேதங்கள் துதிக்கும் தேவர்கள்
வேதங்களில் கூறப்படும் தேவர் தயஸ், வருணன், மித்திரன், ஆதித்தன், சூரியன், சாவித்தர், பூசன், விஷ்ணு, அசுவினிகள், உசாக்கள், இரதி, இந்திரன், உருத்திரன், மருத்துவர், வாயு அல்லது வாதா, பிருதிவி, அக்கினி, பிரகஸ்பதி சோமன், சிந்து ஆறு, விபாஸ் ஆறு, சதுட்ரி (Sutlej) ஆறு, சரசுவதி ஆறு முதலியோராவர்.

தேவர்களும் இறப்பவர்களாக இருந்தார்கள். சோம இரசத்தைப் பருகி அவர்கள் இறப்பை ஒழித்தார்கள். தேவர், வடிவில் மனிதனைப் போன்றவர். அக்கினி தேவனின் நாக்கும் உறுப்புக்களும் நெருப்பின் சுவாலைகள். சிலர் போர்க்கடவுளர். இந்திரன் அவ்வகையினன். தேவர் குதிரை அல்லது வேறு விலங்குகள் பூட்டிய தேரில் வானத்தில் சவாரி செய்கின்றனர். அவர்களின் உணவு, பால், நெய், இறைச்சி, தானியம் முதலியன. அவர்களுக்கு உணவுகள் யாகங்கள் வாயிலாகக் கிடைக் கின்றன. அக்கினி அவைகளைக் கொண்டு சென்று அவர்களிடம் சேர்க்கி றான். சில சமயங்களில் தேவர்கள் தேரில் சென்று பலிகளை ஏற்பர். அவர்களின் உறைவிடம் வானத்திலிருக்கும் சுவர்க்கம். அவர்களுக்கு ஆற்றல் மிக உண்டு. அவர்களை மகிழ்வித்தால் அவர்கள் மக்களுக்கு நேரும் இடையூறுகளைப் போக்குவர். உலகிலுள்ள எல்லா உயிர்கள் மீதும் அவர்களுக்கு ஆதிக்கம் உண்டு.

வேத அங்கங்கள்
வேதாங்கங்கள் வேதங்களோடு தொடர்புடையவை. அவை வேதங்க ளல்ல. அவை சிட்சை (சிக்கை), கற்பம், வியாகரணம், நிருத்தம், சந்தம், சோதிடம் என ஆறு. வேதாங்கங்களுள் (1) சிட்சை முதலிடம் பெறுகிறது. சிட்சை என்பதற்குக் கற்பித்தல் என்னும் பொருள் தொடக்கத்திலிருந்தது. பின்பு அதற்கு வேத பாடங்களைத் திருத்தமாக எடுத்தும் படுத்தும் உச்சரித்தல் என்னும் பொருள் வழங்குவதாயிற்று. ஆகவே சிட்சை சங்கிதைகளோடும் யாகக் கிரியைகளோடும் தொடர்புடையது. யாகங் களில் விதி பிறழாத கிரியைகள் எவ்வாறு முக்கியமோ அவ்வாறே மந்திரங்களின் திருத்தமான உச்சரிப்பும் முக்கியமுடையது. தைத்திரீய உபநிடதம் முதன் முதல் வேதhந்தங்களைப் பற்றிக் கூறுகின்றது. சிட்சையைப் பற்றிக் கூறும் பழைய நூல்கள் பிரதிசாக்கியங்கள் எனப்பட்டன. சௌனகர், காத்தியாயனர், பாரத்துவாசர், வியாசர், வசிட்டர், யாக்ஞ வல்கியர் முதலியவர் பிரதிசாக்கிய நூல்கள் செய்தனர்.

அனுக்கிரமணி என்னும் இருக்குவேத பாடல்களின் அட்டவணை யும் வேதாங்கங்களோடு தொடர்புடையது. இதனைச் செய்தவர் சௌனகர். இது வேத பாடல்களையும் அவற்றைச் செய்த முனிவர் பெயர்களையும், பாடல்கள் துதிக்கும் தெய்வங்களின் பெயர்களையும் கூறுகின்றன. காத்தியாயனர் (கி.மு.400). சர்வ அனுக்கிரமணி என்னும் நூல் செய்துள்ளார். அது இருக்கு வேத பாடல்கள் ஒவ்வொன்றின் முதல் சொற்களையும், பாடங்களின் எண்களையும், பாடல்கள் செய்த முனிவர்களின் குடும்பத்தையும், துதிக்கப்படும் தேவர்களின் பெயர்களை யும், பாடலின் சந்தத்தையும் கூறுகின்றது. சௌனகர் பிரிகத் தேவதா என்னும் நூல் செய்தார். இஃது இருக்குவேத பாடல்கள் துதிக்கும் தெய்வங்களின் பெயர்களைக் கூறுவதோடு தெய்வங்களோடு சம்பந்தப் பட்ட பழங்கதைகளையும் கூறுகின்றது. இருக்கு விதான என்னும் நூலும் சௌனகரால் செய்யப்பட்டது. இஃது இருக்குவேத பாடல்களை ஓதுவதால் பெறக்கிடக்கும் மந்திர சித்திகளைப் பற்றிக் கூறுகின்றது.

2.  கற்பசூத்திரங்கள் வேதாங்கங்களுள் பழமையுடையவை. அவை பிராமணங்களோடும் ஆரணியகங்களோடும் தொடர்புடையன. அவை பொருள் பற்றி சிரௌத சூத்திரம் கிரிக சூத்திரம் என இரண்டாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. சிரௌத சூத்திரங்கள் புரோகிதர் பலரின் உதவியால் செய்யப்படும் கிரியைகளைப் பற்றிக் கூறுகின்றன. சுருதியை (வேதத்தை) ஆதாரமாகக் கொண்டிருப்பதால் இது சிரௌதம் எனப் பட்டது. கிரிக சூத்திரங்கள் ஸ்மிருதியை ஆதாரமாகக் கொண்டிருத்தலின் ஸ்மார்த்த எனப்பட்டன.

மூன்று வகைத் தீ வளர்த்தல், அமாவாசி பூரணைக் காலங்களில் பலி செலுத்துதல், விலங்குகளைப் பலியிடுதல், சோம யாகஞ் செய்தல் முதலிய கிரியைகளைப் பற்றிச் சிரௌதச் சூத்திரங்கள் கூறுகின்றன. பெண்கள் கருப்பமடைந்தது முதல் கருவுயிர்த்தல் வரையிலுள்ள கிரியைகள், பிள்ளை பிறந்த பின் அன்ன மூட்டுதல் (அன்னப் பிராசனம்) சூடாகரணம் (முடியிறக்குதல்), மரணக் கிரியைகள், உபநயனம் முதலிய கிரியைகளைப்பற்றிக் கிரிக சூத்திரங்கள் கூறுகின்றன. வீடு கட்டுதல், பயிரிடுதல், குளம் வெட்டுதல், கிணறு தோண்டுதல், தீய சகுனங்களுக்குப் பிராயச்சித்தமாகச் செபிக்கும் மந்திரங்கள் முதலியவற்றையும் அவை கூறுகின்றன. கிரிக சூத்திரங்களோடு தொடர்புடையவை தரும சூத் திரங்கள். இவை வருணம், வருணாச் சிரம தருமங்கள், சாதிகளுக்கேற்ற படி குற்றங்களுக்குக் கூட்டியும் குறைத்தும் தண்டனை விதித்தல் முதலிய வற்றைக் கூறும். அபஸ்தம்பர், ஆஸ்வலாயனர், போதாயனர், காத்தியா யனர், சாங்காயனர், இலாத்வாயனர், திரயயானர் முதலிய பலர் கற்ப நூல் செய்தனர். இவை செய்யப்பட்ட காலம் கி.மு. ஆறாம் நூற்றாண்டுக்கும் கி. மு. நாலாம் நூற்றாண்டுக்குமிடையில்.

3.  வியாகரணம் எழுத்து சொல் பொருளியல்புகளுணர்த்துவது. வியா கரணங்களுள் (இலக்கணம்) கிடைத்திருப்பது பாணினி முனிவர் செய்த அட்டாத்தியாயி ஒன்றுமே. இது வேதமொழியின் இலக் கணத்தைக் கூறாது பொது வழக்கிலுள்ள மொழியைப் பற்றிக் கூறியிருக் கின்றது. பாணினி முனிவர் சிவபெருமானிடம் இலக்கணத்தைக் கற்றா ரென்னும் ஐதீகம் வழங்குகிறது.

4.  நிருத்தம் : சங்கிதைகள் செய்யப்பட்ட பின் சில காலத்தில் மொழி மாறுபட்டது. சங்கிதைகளின் பொருள் விளங்க முடியாமலிருந்தது. அவைகளை விளங்கிக் கொள்வதற்குப் பொருள் விளங்குதற்கரிய சொற்களின் தொகுப்பும், அவற்றுக்கு விளக்கங்களும் வேண்டப்பட்டன. இவ்வகைத் தொகுப்பு, நிகண்டு எனப்பட்டது. யாஸ்கர் செய்துள்ள நிருத்தம் அவருக்கு முன் விளங்கியவர்கள் செய்த சொல் தொகுப்புகளுக்கு உரையாக அமைந்துள்ளது. யாஸ்கருக்கு முன் இருந்த நிருத்த நூல்கள் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை.

5.  சந்தம் : இது சந்தோவிசிதி எனவும் அறியப்படும். இது செய்யுட்களை அல்லது யாப்பைப்பற்றிக் கூறுகின்றது. நிதான சூத்திரம் என்னும் சந்த நூல் பதஞ்சலி முனிவரால் (கி.மு.150) செய்யப்பட்டதெனக் கொள்ளப்படுகிறது. பிங்கலரால் செய்யப்பட்ட சந்த நூல் இருக்கு வேதத்துக்கும் எசுர் வேதத்துக்கும் வேதாங்கமாகவுள்ளது.

6.  சோதிடம் வேதத்தில் சொல்லப்படும் கருமங்களை (கிரியை களைச்) செய்வதற்குரிய காலங்களை உணர்த்துவது.

ஆராய்ச்சி
(1) வேதங்கள் எவ்விடத்தும் சிவ வழிபாட்டைப் பற்றிக் கூறவில்லை; சிவனென்னும் சொல்லும் அதில் காணப்படவில்லை. சிவ என்னும் சொல் இரண்டொரு இடங்களில் வந்துள்ளது. அது சிவனையோ தெய்வங்களையோ குறிக்கவில்லை. அது மங்கலம் என்னும் பொருளில் வந்துள்ளது.9 வேத பாடல்களில் சொல்லப்படும் உருத்திரன் சிவன் கடவுளல்லர். அவர் புயல் கடவுள். பிற்காலத்தில் உருத்திரன் சிவனுக் குரிய தன்மைகளை ஏற்றுக் கொண்டு உருத்திர சிவனாக மாறினார்.* விட்டுணு சூரியனைக் குறிப்பதாக இருந்தது. கண்ணன் வழிபாடும் திருமாலின் அவதாரங்களும் வேதங்களில் காணப்படவில்லை.

2.  வேதங்கள் மறு பிறப்பைப்பற்றி அறியா.10 யாகங்கள் புரிவதே வேத மதத்தின் முடிவு. யாகம் புரிந்தவர்கள் சுவர்க்கத்தில் என்றும் இன்பமாக வாழ்வர்.

3.  பிற்காலத்துத் தோன்றிய உபநிடதங்களில் காணப்படுவன போன்ற உயிர், உலகம், கடவுளென்னும் முப்பொருள்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சியும் வேதங்கள் அறியாதது.

பிராமணங்கள்
வேதங்களிலுள்ள பாடல்கள் மந்திரங்கள் எனப்பட்டன. மந்திரங் கள் செய்யப்பட்ட பின் கிரியைகள் வளர்ந்தன. ஆகவே மந்திரங்கள் கிரியைகளுக்கு ஏற்ற முறையில் தொகுக்கப்பட்டன. அத் தொகுப்புகள் சங்கிதை எனப்பட்டன. பிராமணங்கள் என்பவை கிரியை முறைகளை விளக்கி எழுதப்பட்ட வசன பாகங்கள். ஒவ்வொரு வேதத்துக்கும் தனித் தனி பிராமணங்களுண்டு. இருக்கு வேதத்தைச் சேர்ந்தவை ஐதரேயம், கௌசீதகி; சாம வேதத்தைச் சேர்ந்தவை சைமினியமும், தாண்டிய மகா பிராமணமும்; எசுர் வேதத்தைச் சேர்ந்தது சதபதப் பிராமணம்; அதர்வ வேதத்தைச் சேர்ந்தது கோபாத பிராமணம். பிராமணங்கள் வேதங்களில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. ஆகவே வேதங்களில் மந்திரம் பிராமணம் என்னும் இரு பகுதிகளுள்ளன. யாகங்களால் இம்மை மறுமைப் பயன்களைப் பெறலாமென்னும் நம்பிக்கை உறுதி பெற்றிருந்தது. நூறு யாகங்களைச் செய்தவன் சுவர்க்கத்துக்கு அரசனாகிய இந்திரனையும்; பதவியிலிருந்து வீழ்த்திச் சுவர்க்கத்துக் கதிபதியாவான். யாகங்கள் நடைபெறாவிட்டால் சூரியனும் உதிக்கமாட்டான் என்பவை போன்ற மூட நம்பிக்கைகளும் இருந்தன. யாகங்கள் அதிகப்பட்டன. அரசரும் பெருஞ்செல்வரும் மாத்திரம் யாகங்களைச் செய்யக் கூடியவர்களாக இருந்தனர். யாகங்கள் எட்டுத் திங்கள், பத்துத் திங்கள், ஒரு ஆண்டு என்னும் வகையில் நடைபெற்றன. யாகங்கள் புரிவதற்குப் பெருஞ் செல்வம் வேண்டியிருந்தது. யாகங்கள் அதிகப்படுதலும் புரோகிதர் பலர் வேண்டப்பட்டனர். அவர்களின் மதிப்பும் அதிகப்பட்டது. பலர் பிராமணங்களைப் பயின்று புரோகிதரா யினர். பிராமணங்களைப் பயின்றவர்கள் பிராமணர் எனப்பட்டர்கள். யாகங்களைப் புரோகிதராக இருந்து நடத்தும் பிராமணரே வேதங்களை யும் பிராமணங்களையும் பயின்றார்கள். புரோகிதத் தொழில் பரம்பரைத் தொழிலாக மாறியது. அவர்கள் ஒரு வகுப்பினர் அல்லது சாதியினராக மாறினர். இந்தியாவில் வாழ்ந்த பழைய மக்களின் கிரியை முறைகளும் பழக்க வழக்கங்களும் பிராமணங்களில் நுழைந்தன.11 வேதகாலத்தில் புயல் கடவுளாகவும் சிறு தெய்வமாகவும் கொள்ளப்பட்ட உருத்திரன் சிவன் கடவுளின் வடிவையும் குணங்களையும் பெற்று உருத்திர சிவனாக மாறினார்.12

யாகம்
*யாகம் என்பது தேவர் பொருட்டு அவர்களின் உணவைத் தீயிலிடுவது. நெருப்பு அக்கினி என்னும் தெய்வமாகக் கொள்ளப்பட்டது. அது தன்னிடத்தில் இடப்பட்ட உணவுகளை ஏற்றுத் தேவர்களிடம் சேர்க்கிறதென்னும் நம்பிக்கை உறுதிப்பட்டிருந்தது. அக்கினியைத் துதித்துப் பாடப்பட்ட பல பாடல்கள் வேதங்களில் காணப்படுகின்றன. யாகத்தில் மந்திரங்களை ஓதித் தேவர்களை அழைப்பவர் ஹோதா என் றும், மந்திரங்களைப் பாடிக்கொண்டு சோமரசத்தைப் பலி செலுத்து கின்றவர் உத்காதா என்றும், யாகக் கிரியைகளைச் செய்பவர் அத்வார்யு எனவும் பெயர் பெற்றிருந்தனர். தலைமைப் புரோகிதர் பிரமா எனப்பட் டார். அவர் துட்ட தேவதைகளால் யாகத்துக்கு இடையூறு நேராமல் தென் திசையிலிருந்து காவல் புரிந்தார்.

வீட்டில் செய்யப்படும் யாகத்தில், குடும்பத் தலைவன் காலையில் தீ வளர்த்து ஒரு பகலில் மூன்று முறை சோமரசத்தைப் பலியாகத் தீயில் சொரிந்தான். காலையில் இடும் பலி அக்கினிக்கும், மத்தியானத்தி லிடுவது இந்திரனுக்கும், மாலையிலிடுவது மருத்துக்களுக்கும் அசுவினி தேவருக்குமாக இருந்தன. பலி இட்டபின் அவன் இடமிருந்து வலமாகச் சுற்றி வந்து அக்கினியைக் குனிந்து வணங்கினான். சோமரசத்தைப் பலி செலுத்தும் யாகத்தில் பெரும்பாலும் விலங்கு பலி இடப்பட்டது. கால்களைக் கட்டியபின் விலங்கு கொல்லப்பட்டது. அதன் வபை (நாபியைச் சூழ்ந்துள்ள நிணம்) தேவருக்குப் பலியாகத் தீயிலிடப்பட்டது. அப்பொழுது தேவர்களின் இரகசியமான (மறை) பெயர்கள் சொல்லி அவர்கள் அழைக்கப்பட்டார்கள். அவ்வாறு அழையாவிடில் பலியிடப் பட்ட உணவு தேவர்களைச் சேராது. சில சமயங்களில் வீட்டுத்தலை வனும் மனைவியும் பிள்ளைகளும் சோற்றையும் நெய்தெளித்த இறைச்சி யையும், சோம ரசத்தையும் பிராமணருக்குக் கொடுத்து தேவர்களின் ஆசியைப் பெற்றார்கள்; பூதபைசாசங்களையும் ஓட்டினார்கள். பூரணைக் காலத்தும் அமாவாசிக் காலத்தும் பலியிடப்பட்டது.

வீட்டில் செய்யப்படும் யாகக் கிரியைகளை விடப் பொது இடங் களில் செய்யப்படும் யாகக் கிரியைகள் மிகப் பலவாக இருந்தன. யாகங்கள் மாதக்கணக்கிலும் ஆண்டுக்கணக்கிலும் நடைபெற்றன. பலவகை யாகங்கள் நடத்தப்பட்டன. அவற்றுள் முதலிடம் பெற்றது சோமயாகம்.

யாகம் நடத்துவதற்குப் பெரிய கொட்டில் இடப்பட்டது. அது யாகசாலை எனப்பட்டது. சோமக் கொடி சோம அரசன் எனப்பட்டது. சோமக்கொடி யாகசாலைக்குக் கொண்டுவரப்பட்டது. அது பல பாடல்களால் துதிக்கப்பட்டது. ஏழு அத்வார்யுக்கள் அதன் மீது நீர் தெளித்தார்கள். அது மாட்டுத் தோலின் மீது வைத்து இரண்டு கற்களால் நசுக்கப்பட்டது அல்லது உரலிலிட்டு உலக்கையால் துவைக்கப்பட்டது. நசுக்கப்பட்ட அல்லது துவைக்கப்பட்ட சோமக்கொடி சல்லடையில் வைத்துப் பிழியப்பட்டது. மங்கல் நிறமுடைய அதன்சாறு கம்பளித் துணியால் வடிக்கப்பட்டது. அதர்வணப் புரோகிதன் அதன் மீது பாலை வார்த்துப் பத்து விரல்களாலும் அதைக் கலக்கினான். சோமச்சாறு மரச்சாடிகளில் ஊற்றிப் பலி பீடத்தில் வைக்கப்பட்டது.* தேவர்களுக்கு நைவேத்தியம் செய்த பின் அது கிண்ணங்களில் ஊற்றிப் புரோகிதருக்கு வழங்கப்பட்டது. ஒரு நாளில் மூன்று முறை சோமரசம் பலியிடப்பட்டது. சில சமயங்களில் விலங்கு பலியிடப்பட்டது.

யூபம் என்னும் யாகத்தூண் தருப்பைப் புல்லின் மீது வைக்கப் பட்டது. அது வளையங்களாலும் பூமாலைகளாலும் பல நிறப் பூச்சுக்க ளாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டது. அது யாக குண்டத்துக்குக் கிழக்கில் நடப்பட்டது. விலங்கின் தலை, இடுப்பு கால்கள் என்பவை யூபத்தோடு சேர்த்துக் கயிற்றால் கட்டப்பட்டன. அதன் மீது நெய் பூசிய பின் அது ஆடையால் அலங்கரிக்கப்பட்டது. ஒன்பது வாயில்களையும் அடைத் துப் பிடித்து அது கொல்லப்பட்டது. விலங்கின் உடல் பட்டடையில் வைத்துப் பக்குவமாக வெட்டப்பட்டது. வெட்டும் போது அதன் உறுப்புகளின் பெயர்கள் சொல்லிப் புகழப்பட்டன. மூட்டுகள் பக்குவ மாகப் பிரித்தெடுக்கப்பட்டன. இறைச்சி சமைக்கப்பட்டது. தேவர் களுக்கு நைவேத்தியம் செய்த பின் யாகசாலையிலுள்ளோர் அதனை உண்டனர். வேதத்தில் சோமரசத்தைக் கடவுளாகத் துதிக்கும் 120 சூக்தங்கள் உள்ளன. இருக்கு வேதத்தின் ஒன்பதாம் மண்டலப் பாடல்கள் முழுமையும் சோமரசத்தைத் துதிக்கின்றன.

சோமக்கொடி ஆதியில் சுவர்கத்திலிருந்து கருடனால் கொண்டு வரப்பட்டதென நம்பப்பட்டது. அதன் பொருமிய தண்டுகளிலிருந்து சாறு பிழியப்பட்டது. இது பருகுவதற்கு மிக்க சுவையையும் மயக்கத்தை யும் கொடுத்தது. இருக்கு வேதத்தில் இருபத்து நான்கு வகைச் சோமக் கொடிகள் கூறப்படுகின்றன. இவற்றுள் மேலான ஒரு வகையை ‘இரு பிறப்பாளர்’ பயன்படுத்தினர். மற்றவைகளைப் பிராமணரல்லாதார் பயன்படுத்தினர். இக்கொடி மலைகளிலிருந்து கொண்டு வரப்பட்டது. இந்திய ஆரியர் சோம யாகங்களைச் செய்தது போலவே பாரசீக ஆரிய ரும் சோம யாகங்கள் செய்தனர். இக் கொடி மூவாயிரம் ஆண்டுகளின் முன் பற்றறுந்து போயிற்று. பிற்காலத்தில் சோமன் என்பது சந்திரனைக் குறிப்பதாகக் கூறப்படுகிறது. இது பொருத்தமற்றது.13

அசுவமேதயாகத்தில் குதிரைக்கு முன்னால் புள்ளியிடப்பட்ட வெள்ளாடு ஒன்று நடத்திக் கொண்டு செல்லப்பட்டது. குதிரையும் பலி செலுத்தப்படும் சோமபானமும் விலை உயர்ந்த அலங்காரங்களால் மூடப்பட்டன. ஆடும் குதிரையும் மூன்று முறை யூபத்தைச் சுற்றிக் கொண்டு வரப்பட்டன. புரோகிதர் சமைக்கும் ஏனங்களுடன் பின்னே சென்றார்கள். பலியிடுமிடத்தில் குதிரைக்குப் புல் இடப்பட்டது. குதிரை கம்பத்தோடு கட்டி வைத்துக் கொல்லப்பட்டது. அதனிறைச்சி மற்றைய விலங்குகளின் இறைச்சியைப் போல உண்ணப்பட்டது. பலியிடப்பட்ட விலங்கு இறக்கவில்லை. அது தேவர்களிடம் சென்றது என நம்பப் பட்டது. புருடமேத யாகங்களும் அருமையாக நடத்தப்பட்டன.

நால் வேதங்களும் சைவ நான்மறைகளும்
வேதாகமங்கள் வந்த வரலாற்றைப் பற்றிச் சைவ நூல்கள் கூறியிருப்பது வருமாறு: “மகா சங்கார கால முடிவின்கண் உலகங்களை மீளப் படைத்தற் பொருட்டுப் பரமான்மாவாகிய பரமசிவத்தினுடைய பராசத்தி குடிலையை நோக்கிய வழி வேதாகமங்கள் குடிலையினின்று நாதவடிவாகவும், அதன் பின் அக்கரவடிவாயும் அதன் பின் விந்து (புள்ளி) வடிவாயும் முறையே தோன்றின. பின்னர் அவற்றைச் சொற் றொடர்ப்படுத்திச் செய்யுளாக்கிப் பிறர்க்கு அருளிச் செய்வதற் பொருட்டுப் பரமசிவன் ஈசான முதலிய பஞ்சப்பிரம சத்திகளே திருமுடி முதலிய அவயவங்களாகச் சகள நிட்களத் திருமேனி கொண்டருளிச் _சதாசிவ மூர்த்தியாய் நின்று தற்புருட முதலிய நான்கு முகங்களால் வேதங்களைத் தோற்றுவித்து மேற்கண்ணதாகிய ஈசான முதலிய ஐந்து முகங்களாலும் காமிகம் முதலிய இருபத்தெட்டு ஆகமங்களையும் தோற்றுவித்து வேதங்களை அநந்த தேவர் வழியானே பிரமனுக்கு அருளிச் செய்து, ஆகமங்களை பிரதி சங்கிதை (ஒரு விடயத்தை வேறு வேறு வகுத்துக் கூறுதல்) முறையாலே பிரணவர் முதலிய பதின்மரும் மகாருத்திரர் முதலிய பதினெண்மருமாகிய இருபத்தெண்மருக்கும் சிவபேதம், உருத்திர பேதம் எனப் பகுத்து ஒரோவொன்று ஒவ்வொரு வருக்கு அருளிச் செய்து பின்பும் கௌக முறையானே (வேறு வேறு வகுக் கப்பட்டவற்றைத் தொகுத்துக் கூறுதல்) அவ்விருபத்தெட்டினையும் வித்தியேசர் எண்மரின் முதல்வராகிய அநந்த தேவருக்கு அருளிச் செய்தான். அவற்றை அநந்த தேவர் நூற்றுப் பதினெட்டு உருத்திரன் முதல்வராகிய அநந்த தேவருக்கு அருளிச் செய்தான். அவற்றை அநந்த தேவர் நூற்றுப் பதினெட்டு உருத்திரன் முதல்வராகிய சீகண்டருத்திரர் கணங்கட்கும் தேவர்க்கும் அளித்தற் பொருட்டு முதற்கண் நந்தி பெருமானுக்கு அருளிச் செய்தார். இதுவே வேதாகம் வந்த வரலாறு என்று காண்க. இதனை விரிக்கிற் பெருகும். ஆகமங்களில் காண்க”_. (சிவஞான போதமா பாடியச் சிறப்புப் பாயிரம்).

“யாம் வேதத்திற்கும் சிவாகமத்திற்கும் வேற்றுமை கண்டிலம்; சிவனாற் செய்யப்படுதலின் வேதமும் சிவாகமமென வழங்கப்படும்; இவ் விரண்டுஞ் செய்த கருத்தன் சிவன் ஒருவனே யாம். இவ்வாறு சுருதியினும், புராணங்களினும் சிவாகமங்களினும் கூறப்பட்டது பஞ்சப்பிரமம். பிரணவம், பஞ்சாக்கரம், பிராசா முதலிய மந்திரங்களும் பதி, பசு, பாசம் முதலிய பொருள் வழக்கமும், திருநீற்றின் உத்தூளனம், திரிபுண்டரீகம், உருத்திராக்கம் தரித்தல், சிவலிங்க பூசை முதலிய தருமங்களும் பிறவும் வேதம் சிவாகமம் என்னும் இரண்டினும் ஒப்பக் காண்டலான், அவ் விரண்டும் பிரமாணமாகலானும், கருத்தன் ஒருவனே ஆதலின் அவ் விரண்டிற்கும் பொருள் ஒன்றே ஆதலின், அவற்றுள்ளும் மாறுபாடின் மையாலும் … என்று இவ்வாறு நீலகண்ட சிவாசாரியராற் கூறப்பட்டது.” (மேற்படி - சிறப்புப் பாயிரம்).

வடமொழி வேதங்கள் கடவுளாற் சொல்லப்பட்டனவாக வரலா றில்லை. வேதம் நித்தியம் எனக்கூறும் பூர்வமீமாம்சகரும் அது கடவுளாற் சொல்லப்பட்டதெனக் கூறவில்லை. வேதங்கள் சிவலிங்க வழி பாட்டை இழித்துக் கூறுகின்றன.14 பஞ்சாக்கரம், சிவபூசை முதலியன அவற்றுட் கூறப்படவில்லை. ஆகவே சிவஞானமுனிவர் வேதம் எனக் குறிப்பிடுவது இருக்கு முதலிய வேதங்களல்லவென்பது நன்கு விளங்கு கின்றது.# வேதங்களைச் சிவபெருமான் கல்லாலின் கீழிருந்து சனகாதி நால்வருக்கு அருளிச் செய்தார் என்னும் ஐதீகம் சைவசமயத்தவர் களிடையே வழங்குவது முன்னோ ரிடத்தில் காட்டப்பட்டுள்ளது. ஆசிரியர் நச்சினார்க்கினியரும் இருக்கு முதலியவற்றைவிட வேறு நான்மறைகள் இருந்தனவெனக் கொண்டாரெனத் தெரிகிறது.

“நான்கு கூறாய் மறைந்த பொருளுடைமையை நான் மறையென் றார். அவை தைத்திரியமும், பௌடிகமும், தலவராகமும், சாமவேதமு மாம். இனி இருக்கும் எசுவும் சாமமும் அதர்வணமும் என்பாருமுளர். அது பொருந்தாது” (நச். உரை)

“இருக்கு முதல் வேதம் பௌடிகம் எனப்படும்”
“இரண்டாம் வேதம் தைத்திய மென்ப”
“மூன்றாவது சாமம் கீதநடை சாரும்”
“நான்காம் வேதம் அதர்வண மென்ப” (திவாகரம்)
“சாந்தோகா, பௌழியா தைத்தியா சாமவேதியனே” (நாலாயிரப் பிரபந்தம் - பெரிய திருமொழி).

மேற்காட்டப்பட்டவை இருக்கு முதலியவற்றைவிட வேறு பெயருடன் வழங்கிய வேதங்களிலிருந்தன வென்பதை விளக்குகின்றன. வேதங்கள் என்பதை இருக்கு முதலியனவாகக் கொள்ளுதல், அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர் என்னும் தமிழர் நாற்குலங்கள் வடநாட்ட வரின் நால்வருணங்களோடு ஒன்றாக வைத்துக் கருதப்பட்டது போன்ற தோர் மயக்கமாகலாம். ஆரிய நான்மறைகள் தமிழரிடையே நிலவிய நான்மறை என்னும் முறையைப் பின்பற்றிப் பிரிக்கப்பட்டனவே என்று ஊகிக்கலாம்.

ஆசிரியர் பூரணலிங்கம் பிள்ளை அவர்கள் தமது தமிழ் இந்தியா என்னும் நூலில் கூறியிருப்பது வருமாறு :

“இமயமலை கடலிலிருந்து எழுவதன் முன் குமரி நாட்டில் மகேந்திரம் என்னும் மலையிருந்தது. அது கடலுள் மூழ்கி மறைந்து போயிற்று. அங்கு தமிழ் மறைகள் கடவுளால் நான்கு முனிவர்களுக்கு வெளியிடப்பட்டன. அவை அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்னும் நாற்பொருள்களைக் கூறினமையின் நான்மறைகள் எனப்பட்டன. பிற்காலத்தெழுந்த ஆரிய நான்மறைகளிலிருந்து வேறுபடுத்துவதற்கு இது பண்டாய நான்மறை எனப்பட்டது. வெள்ளப் பெருக்குகளாலும் நீண்ட பழமையாலும் அவை மறைந்துபோயின. குமரி நாட்டின் அழிவி னால் தத்தளித்து வடக்கு நோக்கிச் சென்று கரையேறிய மக்கள் பண்டாய நான்மறைப் பொருள்களை நினைவில் வைத்துக் காப்பாற்றி வந்தனர். அம் மறைகளைப் பற்றிய குறிப்புகள் சமயாசாரியர்கள், ஆழ்வார்கள் பாடல்களில் ஆங்காங்கு சிதறிக் காணப்படுகின்றன. தமிழரின் தத்துவ ஞானம் ஆகமங்களில் காணப்படுகின்றது.”

வேத மொழி
ஆரிய மக்கள் வெளியிலிருந்து ஒவ்வோர் தலைவரின் கீழ் பல கூட்டங்களாக இந்தியாவுக்கு வந்தார்கள். இவ்வாறு வந்தோர் ஏறக் குறைய நாற்பது கூட்டத்தினர். இக் கூட்டத்தினர் பேசிய மொழிகள் ஒரு இனத்தைச் சேர்ந்தனவாய் இருந்தபோதும் அவற்றில் சிறு வேறுபாடுக ளிருந்தன. இவர்களில் முதன்மை பெற்றிருந்த ஒரு கூட்டத்தினர் பேசிய மொழியில் வேத பாடல்கள் செய்யப்பட்டன. மக்கள் பேசிய மொழிகள் திரிபடைந்து மாறுபட்டன. வேத பாடல்கள் செய்யப்பட்ட மொழியும் வழக்கொழிந்து போயிற்று. ஒரு கூட்டத்தினர் சமய சம்பந்தமாக வேத பாடல்களை மனப்பாடஞ் செய்து காப்பாற்றி வந்தனர். அவர்களுக்கு மாத்திரம் அம்மொழி பொருள் விளங்கக் கூடியதாக இருந்தது. அம் மொழியை வழங்கிய மக்கள் தமிழ்பேசும் மக்களோடு கலந்து உறவாடிய தால் வேதமொழி உச்சரிப்பு முறையிலும் பிறவகையிலும் தமிழ்ப் போக்கை அடைந்து கொண்டு வந்தது. தமிழ்ச் சொற்களும் அம்மொழி யிற் புகுந்தன. ஐரோப்பிய, பாரசீக ஆரிய மொழிகளில் காணப்படாத புதிய சொற்களும், உச்சரிப்புகளும், சொல்லடுக்கு, வசன அமைப்பு முதலியனவும் தமிழரின் கூட்டுறவால் நேர்ந்தனவென்று ஆராய்ச்சி யாளர் கூறியுள்ளனர். இவ்வாறு வேதமொழி சிதைந்து மறைந்து விடாம லிருக்கும் பொருட்டு நிருத்தம், வியாகரணம், சந்தம் முதலிய நூல்கள் செய்யப்பட்டன. செய்யப்பட்ட இலக்கணங்களுள் பாணினி முனிவர் செய்த பாணினீயம் முதன்மையுடையது. பாணினி முனிவரின் இலக் கணத்துக்கு அமைவுபடுத்தப்பட்ட வடமொழி சமக்கிருதமெனப் பட்டது. சமக்கிருதம் என்பதற்கு நன்றாகச் செய்யப்பட்ட தென்பது பொருள். பிராமணங்கள் எழுதப்பட்டிருக்கும் மொழி மந்திர மெழுதப் பட்ட மொழிக்கும் சமக்கிருதத்துக்கும் இடைப்பட்டதெனச் சொல்லப் படுகிறது.*

வேதகாலத்து வழங்கிய ஆரிய மொழிகள் உள்நாட்டு மக்களின் மொழிகளோடு கலந்து புதிய பேச்சு மொழிகள் தோன்றின. வேத பாடல்கள் செய்யப்பட்ட மொழி வழக்கொழிந்தது. புதிய மொழிகள் பிராகிருதங்கள் எனப்பட்டன.# பிராகிருத மொழிகள் மக்களின் பேச்சுமொழியாகவும் ஆரிய மொழி இலக்கிய மொழியாகவும் இருந்து வந்தன. அக் காலத்தில் வழங்கிய பிராகிருத மொழிகளில் ஒன்று பாளி.15

வேதங்களில் உள்நாட்டுத் தெய்வங்கள்
ஆரியர் இந்திய நாட்டை அடைந்த பின் அவர்கள் இந்திய நாட்டுப் பூர்வகுடிகள் வழிபட்ட தெய்வங்கள் பலவற்றைத் தமது கடவுளருட் சேர்த்துக் கொண்டனர். பழைய ஆரியக் கூட்டத்தினின்றும் பிரிந்து சென்று ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் பாரசீகத்திலும் குடியேறிய ஆரியரிடத்திற் காணப்படாதவற்றை அவர்கள் இந்தியப் பூர்வ மக்களிட மிருந்து பெற்றார்கள்.

இவ்வாறு பெற்ற கடவுளரில் சிவன் கடவுள் ஒருவர். சிவன் என்பதற்குச் சிவந்தவன் என்பது பொருள். சிவன் என்பதே சிவந்தவன் என்னும் பொருளின் உருத்திரன் என மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வேதங் களில் வழங்குவதாயிற்று. சிவனை ஒத்த கடவுளை மற்றைய ஆரிய மக்கள் அறியாதிருந்தார்கள். சிவன் என்னும் சொல்லுக்கு இந்து ஐரோப்பிய மொழிகளில் உற்பத்திகாண முடியவில்லை.

“வருணன், உருத்திரன், துவட்டா அதிதி முதலிய கடவுளரை ஆரிய மக்கள் திராவிடமொழி வழங்கிய மக்களிடமிருந்து பெற்றுக் கொண்டனர். தமிழ் மொழி வேதமொழியைப் பெரிதும் மாற்றமடையச் செய்ததெனக் காட்டியுள்ளோம். இதனை ஒப்பவே பூர்வமக்கள் வழிபட்ட கடவுளரின் பெயர்கள் ஆரியச் சொல் வடிவங்களை அடைந்து வேதகாலத் தெய்வப் பெயர்களுள் இடம் பெற்றன. அப் பெயர்களுக்கு ஒப்பானவை இந்து - சர்மானியத்திற் காணப்படவில்லை. அவ்வகைப் பெயர்கள் இந்தியப் பெயர்கள் என்றே கொள்ளுதல் தகுதியுடைத்து.”16

அதிதி என்னும் சொல் உற்பத்தி மயக்கமுடையதாக இருக்கின்றது. அப் பெயரின் மூலம் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. விஷ்ணு என்னும் பெயர் விண் என்னும் அடியாகப் பிறந்திருக்கலாம். சிவன், விஷ்ணு, அம்மன் என்போர் இந்திய மக்களின் உயர்ந்த கடவுளராவர், இருடி களுக்கு இக்கடவுளர் சிறு தெய்வங்களாகக் காணப்பட்டனர். இருடிகள் விருப்பக் குறையோடு இவர்களைத் தமது தெய்வங்களோடு சேர்த் தார்கள். ஆனால், மக்கள் அக்கடவுளரை வணங்கினர்; அதனால் அவர்கள் பெரிய கடவுளர் ஆயினர். வருணன் என்னும் பெயர் விரி என்னும் அடியாகப் பிறந்ததெனக் கூறுவர்* கோவின் என்னுமாசிரியர்.

ஆரணியகங்கள்
பிராமணங்களுக்குப் பின் ஆரணியகங்கள் தோன்றின. ஆரணி யகங்கள் என்பவை பிராமணர் காட்டிற்சென்று தவஞ்செய்யும்போது படிக்க வேண்டியவை.17 பிராமணங்களில் காணப்படும் கிரியைகளுக்கு இன்னொரு வகைக் கருத்துக் கொடுப்பதற்கு இவை தொடக்கத்தில் எழுந்தனவாகத் தெரிகிறது. பிரிண்ட ஆரணியகத்தில் காணப்படுவது வருமாறு. *”ஓம் விடியற் காலம் யாகக் குதிரையின் தலை; சூரியன் அதன் கண்; வாயு அதன் மூச்சு; அதன் வாய் எங்கும் நிறைந்த நெருப்பு; ஆண்டுகள் அதன் உடல்; வானம் முதுகு; வெளி வயிறு; பூமி பாதங்கள்; பருவகாலங்கள் உறுப்புக்கள்; மாதமும் அதன் பக்கங்களும் மூட்டுக்கள்; இரவும் பகலும் கால்கள்; நட்சத்திரங்கள் எலும்புகள்; முகில்கள் தசை; பாலைவனங்கள் உணவு; ஆறுகள் குடல்; மலைகள் ஈரலும் நுரையீ ரலும்; பூண்டுகளும் மரங்களும் மயிர்கள்; உதய ஞாயிறு முன்பக்கம்; அந்திஞாயிறு பின்பக்கம்; அதன் கொட்டாவி மின்னல்; கனைப்பு இடி; மூத்திரம் மழை; சத்தம் பேச்சு; பகல்யாகப் பாத்திரம் போல் எழுந்து முன்னே நிற்கின்றது; அதன் பிறப்பிடம் கீழ் கடல்; இரவு யாக பாத்திரம்; அதன் பிறப்பிடம் மேல் கடல்; இராப் பகல் என்னும் யாக பாத்திரங்கள் குதிரையைச் சூழ்ந்துள்ளன; பந்தயக் குதிரையைப் போல அது தேவரைக் கொண்டு செல்கின்றது; போர்க் குதிரையைப்போல அது கந்தருவரைக் கொண்டு செல்கிறது; சாதாரண குதிரையைப் போன்று மனிதரைக் கொண்டு செல்கின்றது. கடல் அதன் நண்பன்; அஃது அதற்குப் பிறப்பிடம்.”#

பிராமணங்களில் கூறப்படும் கிரியைகளால் பயனில்லை எனக் கண்ட பிராமணர் ஆரணியகங்கள் மூலம் பிராமணக் கிரியைகளுக்கு வேறு பொருள் கற்பிப்பாராயினர். இவ்வகையில் அவை பிராமணங் களுக்கு மாறுபட்டனவாக இருந்தன.# இருக்கு வேத காலத்தில் காட்டில் சென்று தவஞ் செய்தலாகிய வழக்கு ஆரியரிடையே காணப்படவில்லை எனத் தத்தர் கூறுகிறார். இவ் வழக்கம் பழைய மக்களிடையே காணப்பட் டிருக்கலாம். முதுமையில் குடும்ப பாரத்தைப் புதல்வர்களிடம் கொடுத்து விட்டு தனிமையிலிருந்து தவஞ்செய்தல் தமிழர் வழக்கு எனத் தொல்காப் பியங் கூறுகின்றது. இருடிகள், முனிவர்களை அரசரும் பிறரும் சாபங் களுக்கு அஞ்சி அவர்கள் வேண்டுவன புரிந்தார்களெனப் புராணங்கள் கூறுகின்றன. தென்னாட்டு முனிவர் யாருக்கும் அஞ்சுவ தில்லை என்றும் அவர்களைக் கண்டு எவரும் அஞ்சுவதில்லை என்றும் விண்டர் நிட்ஸ் (Winternitz) என்னும் சர்மன் அறிஞர் கூறியுள்ளார்.

உபநிடதங்கள்
ஆரணியகங்களுக்குப் பின் உபநிடதங்கள் தோன்றின. உபநிடதம் என்பதற்குக் கிட்ட இருந்து கேட்கப்படுவது என்பது பொருள். உபநிட தம் உலகம், உயிர், கடவுள் என்னும் முப்பொருள்களைப் பற்றி ஆராய் கின்றது. பிறப்பறுக்கும் வழியைக் கூறுகின்றது. ஓங்காரத்தை உச்சரிக்கும் படி வலியுறுத்துகின்றது. உபநிடத ஞானம் தர்க்கத்தினாலறியத் தக்கதன்று; அனுபூதியினால் அறியப்படுவது. உபநிடத ஞானங்கள் குரு மாணாக்க முறையில் உபதேசிக்கப்பட்டு வந்தன. நாட்டின் பல்வேறு ஆச்சிரமங்களிலிருந்த குரவர்கள் மாணாக்கருக்கு உபதேசிக்கும் பொருட்டு எழுதி வைத்திருந்த குறிப்புகளே உபநிடதங்கள் எனப் பட்டன. இவை நூல் எழுத வேண்டுமென்னும் திட்டம் வகுத்து எழுதப் பட்டவையல்ல. உபநிடதங்களை எழுதியவர்களைப் பற்றி ஒன்றும் அறியப்படவில்லை. அவர்கள் தம் பெயர்களை வெளிப்படுத்த விரும்ப வில்லை. உபநிடதங்கள் வசனம் செய்யுள் என்னும் இரு நடைகளிலும் எழுதப்பட்டுள்ளன. உபநிடத ஞானங்களைப் பிராமண வகுப்பினர் அறிந்திருக்கவில்லை. உண்மை ஞானங்களை அறிய ஆர்வங்கொண் டிருந்த பிராமணர் அரச வகுப்பினரிடமிருந்து அவற்றைக் கேட்டறிந் தார்கள். கேட்பதற்குத் தகுதி வாய்ந்தவர்களுக்கு மாத்திரம் உபநிடத ஞானம் உபதேசிக்கப்பட்டது. வேதங்களைப் பிராமணர், சத்திரியர் வைசியர் என்னும் மூன்று வருணத்தவர்கள் மாத்திரம் ஓதலாம்; பெண் களும் சூத்திரரும் அவற்றை ஓதவும் கேட்கவும் கூடாது. உபநிடத ஞானங் களைக் கேட்பதற்கு சாதித்தடை இருக்கவில்லை. “ஆவுரித்துத் தின்றுழ லும் புலையரேனும், கங்கைவார் சடைக்கரந்தார்க் கன்பராகில் அவர் கண்டீர் நாம் வணங்கும் கடவுளாரே” என்னும் அப்பர் சுவாமிகள் திருவாக்கு உபநிடதக் கருத்தைப் பின்பற்றியது.

உபநிடத ஞானங்கள் ஆரியர் வருகைக்கு முன் இந்திய நாட்டில் வழங்கின என்றும் அவை வேதங்களுக்குப் புறம்பானவை என்றும் இஞ்ஞானமே சாங்கியம், யோகம், வேதாந்த சூத்திரம், பௌத்தம் சமணம் முதலிய மதங்களின் தத்துவ ஞானத்துக்கு வேராக இருந்தனவென்றும் ஆராய்ச்சி வல்லார் கூறியிருக்கின்றனர்.

நால் வேதங்களிலும் பத்து உபநிடதங்கள் சேர்க்கப்பட்டிருக் கின்றன. சங்கராச்சாரியார் வேதங்களைச் சேர்ந்த உபநிடதங்கள் பதினான்கு என்று கூறியிருக்கின்றார். உபநிடதங்கள் 150 என்று சிலரும் 108 என்று சிலரும் கூறியிருக்கின்றனர். கி.பி. 1656-இல் ஐம்பது உப நிடதங்கள் பாரசீகத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. *அவற்றுள் ஒன்றும் இப்பொழுது கிடைக்கவில்லை. உபநிடதங்கள் கௌதம புத்தருக்கு முற்பட்டவை. பிற்காலத்தில் உபநிடதங்கள் என்னும் பெயரில் பல நூல்கள் வெளிவந்தன. அவற்றுள் ஒன்று அக்பர் காலத்தில் எழுதப்பட்ட அல்லா உபநிடதம்.

விண்டர் நிட்ஸ் என்னும் அறிஞர் கூறியிருப்பது வருமாறு; உபநிடத ஞானம் அரச வகுப்பினரிடம் மாத்திரமன்று இன்ன குலத்தின ரென்று அறிய முடியாதவர்களிடையும் இருந்தது. ஆரியரின் நீதி நூல்கள், பிராமணன் ஆசிரியனாக இருந்து முதல் மூன்று வருணத்த வருக்கும் வேதங்களைக் கற்பிக்கலாமெனக் கூறுகின்றன. அரச வகுப் பினரே உயர்ந்த ஞானத்தைப் பெற்றிருந்தனரென்றும் அவர்களின் கீழிருந்து பிராமண வகுப்பினர் ஞானத்தைப் பயின்றனரென்றும் உபநிட தங்கள் கூறுகின்றன. அரச வகுப்பினர் அவர்களுக்கு அளித்த ஞானம் மறுபிறப்புத் தொடர்புடையது. உபநிடத மென்பதற்கு அருகிலிருந்து கேட்பது என்பது பொருள். ஆசிரியன் ஒருவ னிடத்தில் சில மறைவான உண்மைகளைப் படிப்பதற்கு மாணாக்கனாக இருப்பதென்று இதன் பொருள். இவ்வாறு அளிக்கப்படும் ஞானம் மறை அல்லது இரகசியம் எனப்பட்டது. அம்மறையைத் தகுதியில்லாதவருக்கு அளித்தல் கூடாதென உபநிடதங்கள் கூறுகின்றன. இதற்கு எடுத்துக்காட்டு, இம் மறையைத் தந்தை தனது மூத்த குமாரனுக்கு அல்லது உண்மையுள்ள மாணாக்கனுக்கு அளிக்கலாம்; இவ்வுலகம் முழுவதையும் பெறுவதாக இருந்தாலும் மற்றவர்களுக்கு அளித்தல் கூடாது. ஒருவன் ஆசிரியனிடம் மாணாக்கனாகவிருந்து பலமுறை வருந்திக்கேட்டபோது இஞ்ஞானம் வெளியிடப்பட்டது. உபநிடதங்கள் யாகங்களை ஏற்றுக் கொள்ள வில்லை.

ஈச, கேன, கதா, முண்டக, மண்டூக்கிய, ஐதரேய, தைத்திரீய, பிராஸ்ன, சாந்தோக்கிய, பிரிதாரண்யக முதலியன உபநிடதங்களுள் முதன்மை பெற்றவை. பிற்காலச் சைவ நூல்களில் வேதம் எனக் குறிக்கப்படுவன உபநிடதங்களைக் குறிக்கின்றனவென்பது “அதர்வ சிகை முதலிய உபநிடதங்களும் சிவாகமப் பொருளை நோக்குழிச் சூத்திரமும் பொருளும் போலத் தூலாருந்ததி முறைமையாதலின் வேதம் பொது நூலெனவும் ஆகமம் சிறப்பு நூலெனவும் பட்டன” (சிவஞான போதமா பாடியம்) என்பதனால் தெரிகின்றது.

“வேதாந்தத் தெளிவாம் சைவசித்தாந்தத் திறன்” என்றார். ஈண்டு வேதாந்தமென்றது வேதத்தின் முடிவுகளாகிய உபநிடதங்களை; வேதாந்த மென்னும் பெயர் பெற்ற ஏகான்ம வாத நூலையன்று” (மேற்படி).

“உபநிடதங்கள் என்று அழைக்கப்படும் நூல்கள் பல. அவை களுட் சில மற்றவைகளைப் போலப் பழமையுடையனவல்ல. பழைய உப நிடதங்களிற் சில ஆரணியகங்களிற் சேர்ந்திருக்கின்றன; சில அவற்றின் பின் சேர்ப்பாக உள்ளன. உபநிடதங்களில் சில பிராமணங்களின் பகுதி களாக உள்ளன. ஐதரேய உபநிடதம், கௌசீதகி உபநிடதம், தைத்திரீய உபநிடதம், மகா நாராயண உபநிடதம், பிரிகதாரணிய உபநிடதம், சாந்தோக்கிய உபநிடதம், கேன உபநிடதம் என்பவை இவ்வகையின. மகா நாராயண உபநிடதத்தைத் தவிர மற்றவை இந் நூல்களின் ஆரம்ப காலத்தைச் சேர்ந்தவை. அவை எழுதப்பட்டிருக்கும் நடை பிராமணங் கள் எழுதப்பட்ட நடையை ஒத்திருக்கின்றன. ஆகவே அவை புத்தருக்கும் பாணினிக்கும் முற்பட்டவை.”

இரண்டாவது இனத்தைச் சேர்ந்த உபநிடதங்கள் சிறிது பிற் காலத்தன வாயினும் பௌத்த மதத்துக்கு முந்தியவை. இவை முன்னைய உபநிடதங்களினின்றும் பொருள் வகையில் வேறுபடுகின்றன. கதா, சுவேதாஸ் வதரா, மகாநாராயணாய, ஈச, மண்டூக்கிய, பிரஸ்னா உப நிடதங்கள் இவ்வகையைச் சேர்ந்தவை. இவை வேதாந்தக் கொள்கை யையும் விளக்குகின்றன. அவற்றுள் யோகமத, சாங்கிய மதக் கொள்கை கள் காணப்படாமவில்லை.

கிருட்டிண எசுர் வேதத்தைச் சேர்ந்த மைத்திராரணிய உபநிடத மும், அதர்வண வேதத்தைச் சேர்ந்த மண்டூக்கிய உபநிடதமும் பௌத்த மதத்துக்குப் பிற்பட்டவை. இவை எழுதப்பட்டுள்ள மொழியும், நடையும், பொருளும் இவை பிற்காலத்தனவென்பதைக் காட்டுகின்றன. சங்கரர் இவற்றைக் குறிப்பிடவில்லை. முன் கூறப்பட்ட பன்னிரண்டோடு இவற்றையும் வேதங்களுட் சேர்ந்த உபநிடதங்களெனக் கூறலாம். மற்றைய உபநிடதங்கள் வேதங்களோடு சம்பந்தம் பெறவில்லை. சிலவற்றில் கூறப்படுவன தத்துவ ஞானங்களெனச் சொல்லத் தக்கனவாகவில்லை. சில தந்திரங்களையும் புராணங்களையும் சேர்ந்தனவாகக் காணப்படு கின்றன. வேதங்களைச் சேராத உபநிடதங்களை அறுவகையாகப் பிரிக்க லாம். (1) இக்கால வேதாந்தக் கொள்கைகளைக் கூறுவன. (2) யோகத்தைப் படிப்பிப்பன (3) சன்னியாசத்தைப் புகழ்வன (4) விட்டுணுவை மேலான கடவுளாகப் புகழ்வன (5) சிவனை உயர்ந்த கடவுளாகக் கொள்வன (6) சாத்த உபநிடதங்களும் வேறு சிறு மதங்களின் உபநிடதங்களும். இவற்றுள் சில சங்கரர் குறிப்பிடும் சாபல உபநிடதம், பரமகாமச உபநிடதம், இராமானுசர் மேற்கோளாக ஆளும் சுபால உபநிடதம், காப உபநிடதம், அதர்வாசிராஸ் உபநிடதம், வச்சிரசூசிக உபநிடதம் என்பவை அதர்வண வேதத்தைச் சேர்ந்தனவாகச் சொல்லப்படும். முத்திக உபநிடதம் 108 உபநிடதங்களைக் குறிப்பிடுகின்றது. உபநிடதங்கள் யாகங்களை ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை; அவற்றைப் புணையாகக் கொள்வது ஓட்டை மரக் கலத்தைத் துணைக் கொள்வது போலுமெனக் கூறுகின்றன.”*

தரிசனங்கள்
பௌத்த சமண மதங்கள் தோன்றி வேத மார்க்கத்தை எதிர்த்தன. அப்பொழுது தரிசனங்கள் என்னும் நூல்கள் எழுந்தன. சாங்கியம், யோகம், பூர்வமீமாம்சை, உத்தரமீமாம்சை, நியாயம், வைசேடிகம் என்பவை தரிசனங்கள் என்பதில் அடங்கும். இஞ்ஞானங்கள் பௌத்த சமண சமயங்களுக்கு முன் தோன்றி ஆங்காங்கு குருமாணாக்க முறை யில் நிலவின. பின்பு அவை தருக்க முறையாக ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டுச் சூத்திரங்களாகச் செய்யப்பட்டன. இவை ஏறக்குறைய ஒரே காலத்திற் செய்யப்பட்டன. இவற்றில் ஒன்றை ஒன்று மறுக்கும் பகுதிகள் காணப் படுகின்றன. ஆகவே பின்வந்தவர்கள் புதிய சூத்திரங்களை எழுதி இவற் றோடு சேர்த்தார்கள் என அறிஞர் கூறுவர். தரிசனங்கள் வேதங்களைத் தமக்கு ஆதாரமாகக் கொள்வதாகக் கூறிக்கொள்கின்றன. உத்தரமீமாம்சை, பூர்வமீமாம்சை என்னுமிரண்டை விட மற்றைய தரிசனங்கள் தமது நியாயங்களை வேதங்களிலிருந்து கொள்ளவில்லை. பூர்வமீமாம்சையைத் தவிர மற்றைய தரிசனங்களின் முடிவு பிறப்பறுத்தலாகிய வீட்டை எய்துவது. பௌத்தசமண மதங்களின் கொள்கையும் இஃதாக விருந்த போதும் வேதங்களை ஒப்புக்கொள்ளாமையால் அவை நாத்திக மதங்கள் எனப்பட்டன. மாயை, புருடன், சீவன், அவித்தை போன்ற சொற்களை எல்லாத் தரிசனங்களும் ஆளுகின்றன. ஒவ்வொரு பிரிவினரும் அவற்றை வெவ்வேறு கருத்துக்களில் ஆண்டுள்ளனர். இக் காரணத்தினாலும், அவை வேதங்களைத் தமக்கு ஆதாரமெனக் கூறுவதாலும் அவை பொது வான ஒரு தொடக்கத்திலிருந்து பிரிந்தவையாகக் கருதப்படுகின்றன.

சாங்கியம்
சாங்கிய மதக் கொள்கைகளை விளக்கும் சாங்கிய நூல்கள் கபிலரால் செய்யப்பட்டன. அவை மறைந்து போயின. இப்பொழுது கிடைக்கும் சாங்கிய நூல்களுட் பழமையுடையது ஈசுவர கிருஷ்ணரால் செய்யப்பட்ட சாங்கிய காரிகை என்னும் நூல் (கி.பி. 3ஆம் நூ.) சாங்கிய மதக் கருத்துக்கள் ஒருவருடையதன்று. பலகாலங்களாக வந்த கருத்துக் களை எல்லாம் தொகுத்து முறைப்படுத்தி நூல் செய்தவரே கபிலராவர். இவர் கௌதம புத்தருக்கு முன் வாழ்ந்தவர். சாங்கிய மதக் கொள்கைக்கு அடிநிலை உபநிடதங்கள் என்பது அறிஞர் கருத்து. #சாங்கியமதம் சற்காரிய வாதம் எனவும்படும். இது ஆன்மாக்கள் பல எனவும் உலகம் உள்பொருளெனவும் கூறுகிறது. அநாதியே சடத்தோடு சம்பந்தப்பட்டத னால் ஆன்மாவுக்கு இறப்புப் பிறப்புக்கள் உண்டாகின்றன. ஆன்மா சடத்தினின்றும் விடுபட்டுப் பின் சடத்தோடு கூடாமல் இருந்து வீடடையும் உபாயங்களைச் சாங்கியம் கூறுகின்றது. சாங்கிய மதம் கடவுளை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. ஆகவே இது நிரீச்சுர மதம் எனப்படும். சாங்கிய மதத்தைப் பற்றிச் சிவஞான முனிவர் கூறியிருப்பது வருமாறு : “மூலப் பகுதி நித்தமாய், வியாபகமாய், எல்லாப் பொருட்கும் காரணமாய், முப்பொருள்களும் ஒப்பநின்ற அவதரமாய் அருவா யுள்ளது. இது இருபத்து நாலாந் தத்துவம்; இதன்கட்டோன்றும் காரியம் புத்திமுதல் நிலமீறாக இருபத்து மூன்று தத்துவமுள. இத் தத்துவம் இருபத்து நான்கிற்கும் வேறாய், நித்தமாய், வியாபகமாய், அருவாய்ப் பலவாய், அறிவதுஞ் செய்வதுமின்றி, அறிவு மாத்திரமாய் ஒன்றற்குக் காரணமாதலுங் காரியமாதலுமின்றி நிற்கும் ஆன்மாக்கள் இருபத் தைந்தாந் தத்துவ மெனப்படும். இவ்விருபத்தைந்தாம் தத்துவமாகிய புருடன் முத்தியிலும் பெத்தத்திலும் ஒரு தன்மையனேயாம். புருடனுக்கு மலின மென்பதில்லை; தாமரையிலை நீர்போல் ஒட்டற்று நிற்பன். அநாதியே புத்தியைச் சார்ந்த அவிச்சை வயத்தாற் பெத்தனெனப் பட்டு இன்ப துன்ப உணர்வு தோன்றா நின்றது. புத்தியாவது மூலப்பகுதியின் பரிணாமம்; அதுவே மான் என்றும் அந்தக் கரணமென்றும் கூறப்படும். அது பொறிவழியான் ஞானமாய்ப் பரிணமித்து விடயத்திற் செல்லும் புருடன் செய்வானென்பதும், புத்தி அறியு மென்பதும் வேற்றுமை உணரா மையான் என்பது. மூலப்பகுதியையும் புருடனையும் பகுத்துணரவே அவிச்சை நீங்கும்; அதுவே முத்தி எனப்படும். ஆன்மாக்களுக்கு வேறாய் இறைவனொருவ னுண்டென்பது பொய்யென்பதாம். இந்நூல் செய்தவன் கபிலமுனிவன். இது கூறும் சற்காரியவாதம் சைவம் முதலிய சற்காரிய வாத நூல்கட்கெல்லாம் உபகாரமாம். இதற்கட் கூறப்படும் அத்தியாச வாதம் மாயாவாதத்துக்கு உபகாரமாம்”. (சிவஞான போதமா பாடியம்). இது யாகங்களையும் புரோகிதரையும் ஒப்புக் கொள்ளவில்லை.20

சித்தார்த்தர் பிறந்த கபிலவஸ்து என்னும் இடப் பெயர் கபிலர் சம்பந்தமானது என்று கருதப்படுகிறது. சித்தார்த்தர் கபிலர் மரபில் உதித்தவராகக் கருதப்படுவர். சகர குமாரரின் வேள்விக் குதிரையைப் பிடித்துக் கட்டி அவரை எரித்த கபில இருடியைப் பற்றிப் புராணங்கள் கூறுகின்றன. கபிலர் விஷ்ணுவின் அவதாரமாகத் தோன்றியவரெனவும் கொள்ளப்படுவர். கபிலரின் காலம் கி.மு. 800க்கும் கி.மு. 600க்கும் இடையில் எனப் பொதுவாகக் கொள்ளப்படுகிறது.

யோகம்
யோக சூத்திரம் பதஞ்சலி முனிவரால் (கி.மு.150) செய்யப்பட்டது. பதஞ்சலியும் வியாக்கிரபாதரும் (அட்சபாதர்) சிதம்பரத்தில் தவங் கிடந்து சிவபெருமானின் திருக்கூத்தைத் தரிசித்ததாகப் புராணங் கூறும். பாணினீயத்துக்கு உரை செய்த ஒருவரின் பெயர் பதஞ்சலி. இருவரும் ஒருவரோ வெவ்வேறினரோ என்று அறிய முடியவில்லை. பதஞ்சலி முனிவருக்கு முன் யோகத்தைப் பற்றிய அறிவு இருந்தது. மொகஞ்சதரோ மக்கள் யோகத்தைப் பற்றி அறிந்திருந்தார்கள். உபநிடதங்களில் யோகப் பயிற்சி கூறப்படுகின்றது. கௌதம புத்தர் யோகப் பயிற்சி செய்தார். சாங்கியத்துக்கும் யோகத்துக்கும் நெருங்கிய உறவுண்டு. இது சாங் கியத்தைப் போலவே ஆன்மாக்கள் பலவென்றும், சடம் உள்பொரு ளென்றும் கூறுகின்றது. யோகத்தில் ஈசுரன் கூறப்படுகிறது. ஆகவே, இது சேஸ்வர சாங்கியம் எனவும் கூறப்படும்.

சிவஞான முனிவர் யோகத்தைப் பற்றிக் கூறியிருப்பது வருமாறு : “யோகமாவது - நிலமுதற் புருடனீறாகிய இருபத்தைந்து தத்துவம் பெத்த முத்திகளும் நிரீச்சுர சாங்கியர் கூறியவாறேயாம். மூலப்பகுதியையும் புருடனையும் பகுத்துணரும் விவேக உணர்வுபோல எண்வகை உறுப் பிற்றாகிய யோகமும் முத்திக்கேதுவாம். அவன் முற்றுணர்வுடையனாகிச் சாத்திரங்களை அருளிச் செய்து புருடருக்கு ஞானத்தை அறிவுறுப் பனாதலின் இவ்வான்மாவுக்கு வேறொன்றுரைக்கப்படுமென்பதாம். இந்நூல் செய்தவன் பதஞ்சலி முனிவன்.” (சிவஞான போதமா பாடியம்).

யோகத்தில் கூறப்படும் ஈசுவரன் புருடருள் ஒருவர் என்றும், உலகத்தைப் படைத்து, அளித்து, அழிக்கும் கடவுளல்லரெனவும், அவர் அறியாமை, கிலேசம், விருப்பு, வெறுப்பு, கன்மம், கன்மப்பயன் ஒன்று மில்லாதவரும் எல்லாமறிபவருமாகிய புருடரென்றும், அவர் யோகப் பயிற்சி செய்பவரின் கடவுளாக ஓங்கார வடிவில் இருதயத்திலிருப்பவ ரென்றும், ஆகவே யோகமும் நிரீச்சுர மதமென்றும் சிலர் கூறுகின்றனர்.

சாங்கியமும் யோகமும் சடம் சம்பந்தமான உலகம் முழுவதையும் பிரகிருதி எனக் கூறும். இராசதம், தாமசம், சத்துவம் என்னும் மூன்று குணங்கள் பிரகிருதிக்குண்டு. இக் குணங்கள் பலவிதமாகச் சேர்வதினால் உலகிலுள்ள பொருள்களெல்லாம் உண்டாகின்றன. ஆன்மா என்பதை இம்மதங்கள் புருடன் என்று கூறும். ஆன்மா அந்தக் கரணம் போன்ற பௌதிகக் கூறுகளோடு சேர்ந்த போதும் தனித்து நிற்குமியல்புடையது. ஆன்மாக்கள் பல உண்டு. இவை சாங்கிய யோகக் கொள்கைகளாகும்.

வைசேடிகம்
*வைசேடிக சூத்திரம் செய்தவர் கணாதர். இவரது இயற்பெயர் காசியப்பர். இவர் காலம் கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டளவில். கணாதர் வேதங்கள் இருடிகளாற் செய்யப்பட்டவை என்று கூறுவர். வைசேடிகம் பௌத்த மதத்தின் எதிர்ப்பாகத் தோன்றியது. அது ஆராய்ச்சிக்கெடுத்துக் கொள்ளப்பட்ட ஒவ்வொரு பொருளின் தன்மைகளை ஆராய்கிறது. வைசேடிக சூத்திரஞ் செய்த கணாதரும், நியாய சூத்திரஞ்செய்த கௌத மரும் சிவ வழிபாட்டினர்.22 நியாய சூத்திரஞ் செய்த கௌதமர் அட்ச பாதர் (வியாக்கிரபாதர்) எனவுமறியப் படுவர். சிவஞான முனிவர் வைசேடிக மதத்தைப்பற்றிக் கூறி இருப்பது வருமாறு. “தருக்கமாவது - வைசேடிக மும் நையாயிகமுமென இருவகைப்படும். அவற்றுள் வைசேடிக நூலிற் கூறும் பொருளாவன திரவியம், குணம், தொழில், சாதி, விசேடம், சமவாயம், இன்மை எனப் பதார்த்தம் எழு வகைப்படும்.

அவற்றுள் திரவியம், நிலம், நீர், தீ, வளி, ஆகாயம், காலம், திசை, ஆன்மா மனமென ஒன்பது வகைப்படும். அவற்றுள் நில முதலிய நான்கும் அநித்தியப் பொருள்கள். அவற்றின் காரணங்களாகிய நால் வகைப் பரமாணுக்களும் ஆகாயம் முதலிய ஐந்தும் நித்தியப் பொருள் கள். அவற்றுள் ஆகாயம் காலம் திசை மூன்றும் ஒரோவொன்றேயாய் வியாபகமாயுள்ளன. ஆன்மாக்கள் வியாபகமாய் எண்ணிறந்தனவாம். மனம் அணுவளவிற்றாய் ஆன்மாக்கடோறும் வெவ்வேறாயிருக்கும். ஆன்மா பரமான்மா சீவான்மா என இருவகைப்படும். பரமான்மா முற்றுணர்வுடையவன்; எல்லாம் வல்லவன்; அவன் இச்சை வயத்தானே உலகந்தோன்றி யொடுங்கும். அவனாற் செய்யப்பட்டது வேதம். இனிச் சீவான்மாக்கள் சிற்றறிவினவாய் வினைக்கீடாகப் பிறந்திறந்து இன்ப துன்பங்களை நுகர்வனவாம். ஆன்மாக்களுக்கு மனத்தோடு கூடாதவழி அறிவில்லை. இங்ஙனம் திரவியம் பத்துங் கண்டுகொள்க.

இனிக் குணங்களாவன, திரவியம் பற்றுக் கோடாக நிகழ்வன. அவை உருவம், சுவை, ஊறு, நாற்றம் முதலியனவாக இருபத்து நான்கு வகைப்படும். அவற்றுள் புத்தி, இன்பம், துன்பம், வெறுப்பு, முயற்சி , அறம், பாவம் என எட்டுக் குணமும் பாவனை (அனுபவத்தின் காரியமாய் நினைவிற்குக் காரணமாக உள்ளது) என்னும் வாதனையும் சீவான்மாக் களுக்குச் சிறப்புக் குணங்கள். இவற்றுள் புத்தி, விருப்பு, முயற்சி மூன்றும் பரமான்மாவுக்குச் சிறப்புக் குணங்கள். பரமான்மாவுக்காகிய புத்தி முதலிய மூன்றும் பரமான்மாவுக்குச் சிறப்புக் குணங்கள். பரமான்மா வின் குணங்களாகிய புத்தி முதலிய மூன்றும் நித்தியம். சீவான்மாக்களின் புத்தி முதலிய மூன்றும் அநித்தியம். தொழிலாவன - எழும்பல், வீழ்தல், வளைதல், நிமிர்தல், நடத்தலென ஐவகைப்படும். சாதியாவது - பல பொருட்களுக்குப் பொதுவாகிய தன்மை - அது பரம் அபரம் என இரு வகைப்படும். விசேடமாவது - ஒவ்வொரு பொருட்கே உரிய தன்மை. அவை நில அணு முதலிய பரமாணுக்களும் ஆகாயம் முதலிய ஐந்து மாகிய நித்தியப் பொருள்களின் வேறுபாடுணர நிற்பனவாய்ப் பலவாம். சமவாயமாவது - அவயவ முதலியவற்றுக்கு அவயவ முதலியவற்றோடும் நீக்கமின்றி உளதாகிய இயைபு. அஃது ஒன்றேயாம். இன்மையாவது - முன்னின்மையும், அழிவு பாட்டின்மையும், என்று மின்மையும், ஒன்றினொன்றின்மையும் என நான்கு வகைப்படும்.

இங்ஙனங் கூறும் எழுவகைப் பொருள்களின் சிறப்பியல்பு, பொது வியல்பு, வேற்றியல்புகளை உணரவே உடம்பு முதலியவற்றின் வேறாகிய ஆன்மாவினியல்பு விளங்கும்; விளங்கவே உடம்பு முதலியவற்றை நானென்றெண்ணிய மித்தையுணர்வு கழியும்; அது கழியவே, முயற்சி யின்மையின் அறம் பாவங்களின்மையாய்ப் பிறவி ஒழியும்; ஒழியவே வரக்கடவனவாகிய துன்பங்களின்மையின் உடம்பு முகந்து கொண்ட வினைப்பயன் அறிவின்றிப் பாடாணம் போற் கிடப்பதே முத்தி யென்பதாம். வைசேடிக நூல் செய்தவன் கணாத முனிவன்.” (சிவஞான போத மாபாடியம்).

கணாதர் என்னும் பெயர் கணபுக் (அணுவைத் தின்பவர்) என்னும் பொருளில் இடப்பட்ட புனைபெயர் எனச் சிலர் கூறுகின்றனர்.

நியாயம்
*நியாய சூத்திரஞ் செய்தவர் கௌதமர். இவருக்கு அட்சபாதர் என்பதும் பிறிதொருபெயர் உண்டு. அட்சபாதர் என்பதற்குப் பாதத்தில் கண்ணுடையவர் என்பது பொருள். புராணங்களில் சொல்லப்படும் வியாக்கிரபாதர் இவரென்பது சிலர் கருத்து. நியாய சூத்திரம் கி.மு. மூன்றாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது.

சிவஞான முனிவர் நையாயிகத்தைப் பற்றிக் கூறியிருப்பது வருமாறு: “நையாயிகமாவது வைசேடிக நூலிற் கூறியவற்றைச் சிறு பான்மை வேறுபடுத்தும் பிராமணம், பிரமேயம் முதலாகப் பதினாறு வகையான் விரித்துக் கூறுவதாம். நையாயிக நூல் செய்தான் அக்கபாத முனிவன். தர்க்கிகரும் சௌந்திகரும், வைபாடிகரும் நிலவணு, நீரணு, தீயணு, வளியணு வெனப் பரமாணுக்களெல்லாம் ஒரு தன்மையவே என்பர் … இங்ஙனமாயினும் தர்க்கிகர் வேதநெறியினொழுகி வேதத் துக்குப் பிராமணங் கோடலிற் புறப்புறச் சமயிகளாகிய நாத்திகரோடு சேராது வைதிகரோடு வைத்தெண்ணப்பட்டாரென்க.”

நியாயம் வைசேடிகம் மீமாம்சை என்னும் மூன்றும் சடப் பொருள் அணுவாலாகியது; அவ்வணுக்கள் பல இனங்களாகும்; அணுக்கள் சேர்ந்து பிரபஞ்ச முண்டாகிறது; நித்தியமான ஆன்மாவும் பலதிறப்பட்டது. ஆன்மா தனது தனிப்பண்பு நிலையில் எதனுடனும் உறவற்றது. ஆனால் சடத்துடன் உறவு கொள்ளும் போது உடலும் பொறிகளும் பெற்று எல்லை உணர்ச்சி பெறும் எனக் கூறும்.”#

பூர்வமீமாம்சை
பூர்வமீமாம்சை சைமினியாரால் செய்யப்பட்டது. இது வேதங்களிற் கொடுக்கப்பட்டுள்ள பிராமணங்களைத் திரட்டிக் கூறுகின்றது. பூர்வ மீமாம்சையைப் பற்றிச் சிவஞானமுனிவர் கூறியிருப்பது வருமாறு : “மீமாம்சையாவது வேதத்திற் கரும காண்ட ஆராய்ச்சி செய்தற்கெழுந்த நூலாதலின் அதுவும் வேதமெனப்படும். அது பன்னிரண்டத்தியாய மாகச் சைமினி முனிவனாற் செய்யப்பட்டது. அந்நூலிற் கூறும் பொரு ளாவது - வினை செய்தவர்க்கு வினையே துறக்க முதலிய பயன்களை உதவும். காமிகப் பயன்களைக் குறித்து வினைசெய்யின் அவ்வினை அப்பயனை உதவும். காமியம் வேண்டாது, விலக்கியனவும் ஒழித்து வேள்வி செய்யின் அவ்வினை முத்தியை உதவும். இவ்வான்மாக்களுக்கு வேறாய்ப் பரமான்மா ஒருவனுண்டு என்பதூஉம் உலகம் தோன்றி அழியுமென்பதூஉம் பொய்; உலகம் என்றும் நிலைபெறும் என்பதாம். இங்ஙனஞ் செய்யப்பட்ட சைமினி சூத்திரங்கட்குப் பாடியஞ் செய்தான் சரபமுனிவன். சூத்திரத்திற்கும் பாடியத்திற்கும் சிறுபான்மை வேறுபாடு கொண்டு பட்டன் மாணாக்கனாகிய பிரபாகரன் பாடிய மதம்பற்றி வழிநூல் செய்தான். இங்ஙனமாதலின் மீமாம்சை மதம் இருவகைப் பட்டது.

பட்டாச்சாரியன் கன்மமே பயன் கொடுக்குமென்றும் முத்தியில் iநயாயிகர் போல் ஆனந்த முண்டென்றுங் கொள்வன் பிரபாகரன். பிரபாகரன் கன்மநாசத்தில் அபூர்வமே ஒன்று தோன்றி நின்று பயன் கொடுக்குமென்றும், வைசேடிகம் போலப் பாடாணம் போற்கிடப்பதே முத்தி என்றும் கூறுவன். பொருட்டன்மையினும் சிறுபான்மை பட்டாச் சாரியன் வேறுபடுத்துக் கூறுவன். பிரபாகர மதமெனினும் குருமத மெனினு மொக்கும். மீமாம்சை நூலிற் கூறும் நியாயங்களும் எல்லா மதங்களுக்கும் முபகாரமா மெனக்கொள்க.”

உத்தரமீமாம்சை
23வேதாந்த சூத்திரம் உத்தரமீமாம்சை எனப்படும்; இனைச் செய்தவர் வாதராயணர்; வியாசர் செய்ததாகவும் இது வழங்கும்.* வாதராயணரும் வியாசரும் ஒருவரென்று சிலரும் வேறானவர்கள் என்று வேறு சிலரும் கூறுவர். வேதாந்த சூத்திரத்தில் இரண்டு அல்லது மூன்று சொற்களடங்கிய 555 சூத்திரங்களுண்டு. இவற்றிலிருந்து வேதாந்த ஞானம் விரிவடைந்தது. இச் சூத்திரங்களின் பொருள் அரிதில் விளங்கக் கூடியது. உரையாசிரியரின் உரைகளைக் கொண்டே அவற்றின் பொருளை விளங்க வேண்டும். வேதாந்த சூத்திரங்களுக்குப் பலர் உரை கண்டுள்ளார்கள். அவற்றுள் சங்கரர், இராமானுசர், மாதவர், நீலகண்ட சிவாச்சாரியர் என்போர் செய்த உரைகள் முதன்மை பெறும். ஒவ்வொரு வரும் தத்தம் கொள்கைகளை நாட்டி உரை செய்திருக்கின்றனர். சங்கரர் அத்துவைதக் கொள்கையையும், இராமானுசர் விசிட்டாத்துவைதக் கொள்கையையும், மாதவர் துவைதக் கொள்கையையும் நாட்டியுள்ளனர். நீலகண்டர் சிவபரமாக வேதாந்த சூத்திரங்களுக்குப் பொருள் கண்டார். அவர் உரை சைவ அத்துவைத உரை எனப்படும். வேதாந்த சூத்திரங் களுக்கு முப்பது உரைகள் வரையிலுண்டு. இவ்வுரைகளுக்கு உரை நூற்றுக்கு மேலுள்ளன. வேதாந்த சூத்திரங்களின் காலம் கி.மு.500 முதல் கி.பி.200 வரையிலெனக் கொள்ளப்படுகிறது.

இந்திய தத்துவ ஞானங்களின் சுருக்கம் என்னும் நூலிற் குறிக்கப் பட்டிருப்பது வருமாறு:

வாதராயணரின் வேதாந்த சூத்திரம் உபநிடதக் கருத்துக்களை விளக்குவதற் கெழுந்தது. உபநிடதங்கள் தியான முறைகளைக் கூறும் குறிப்புகளடங்கிய நூல்கள். வாதராயணர் இருடிகள் பயன்படுத்தியுள்ள பரிபாடைச் சொற்களுக்கு எப்படிப் பொருள் கொள்ள வேண்டுமென் றும், தியானம் எப்படிச் செய்யப்பட வேண்டுமென்றும், தமது சூத்திரங்களில் கூறுகிறார். வேதாந்த சூத்திரங்கள் மேலான விளக்கம் கூறும் நூலாகவன்றித் தத்துவஞான நூலாக இருக்கவில்லை. வாதரா யணர் அக்காலத்து நிலவிய சாங்கிய வைசேடிக பௌத்த பாகவத பாசு பதக் கொள்கைகளை ஆங்காங்கு கண்டிக்கின்றார்; அவை கொடுக்கும் தத்துவக் கருத்துக்கள் சுருதிக்கும் நியாயத்துக்கும் பொருத்தமற்றவையென் றும் காட்டுகிறார். இந்தியாவில் நடைபெறும் தத்துவஞானம் தொடர் பான தர்க்கங்களில் உபநிடதங்களிலிருந்தும் வேதாந்த சூத்திரங்களி லிருந்தும் சிறுவாக்கியங்கள் மேற்கோள்களாக எடுத்துக்காட்டப்படு கின்றன. ஆகவே அவை தத்துவஞான நூல்களெனக் கருதப்படுகின்றன. ஆனால் அவை அவ்வாறமையவில்லை. உபநிடதங்கள் உபாசனை முறைகளையும் பலவகைத் தியான முறைகளையும் தியானத்தில் காணும் இரகசியமான அனுபவங்களையும் கூறுகின்றன. வேதாந்த சூத்திரமும் அவைகளைப் பற்றிக் கூறுகின்றது. சூத்திரங்கள் என்பன சொற்கள், வசனத்தின் பகுதிகள் அல்லது வசனத்தின் கோப்புகள் எனக் கூறலாம். அவை குரவரின் போதனைகளை நினைவுக்குக் கொண்டு வரும் குறிப்புகள் போன்றவை. வேதாந்த சூத்திரங்களிற் பல, கூறப்படும் பொருளைப் பற்றியோ மேற்கூற விருப்பனவற்றைப் பற்றியோ கூற வில்லை. காலத்தில் குரவர்கள் கொடுத்த விளக்கவுரைகள் மறக்கப் பட்டன. மணிகள் கோக்கப்பட்ட நூல்போன்ற சூத்திரங்கள் மாத்திரம் நிலை பெற்றன. உரையாசிரியர்கள் இந் நூல்களில் (சூத்திரங்களில்) தாம் விரும்பிய கருத்துக்களைக் கோத்துத் தொங்கவிட்டார்கள். இதனால் எக் கட்சியையும் சாராத ஒருவருக்கு வேதாந்த சூத்திரம் கூறும் உண்மைப் பொருளை அறிய முடியாமலிருக்கிறது. சங்கரர் பிரமமொன்றே உள்பொருள் மற்றவை கானல் நீர் போன்று இல்பொருள்களென்பர். இராமனுசர் உயிர், உலகம், இறைவன் என்பவை உள் பொருள்கள்; உயிரும் உலகமும் இறைவனுக்கு உடல் என்பர். மாதவர் உயிரும் உலகமும் இறைவனும் வெவ்வேறு பொருள்களென்பர். சங்கரர் சாக் மதத்தினர். இராமானுசரும், மாதவரும் வைணவ மதத்தினர். வைணவ சமயத்தின் தத்துவஞானக் கொள்கைகள் இராமானுசர், மாதவரின் வேதாந்த சூத்திர, பகவத் கீதை உரைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு வடமொழி நூல் வழியில் வருபவை. யமுனாச்சாரியர் காலம் வரையில் வைணவர் வேதங்களையே பிரமாணமாகக் கொண்டு, ஆகமங்களைப் பிரமாண மாகக் கொள்ள மறுத்தனர். சைவசமயத்தவர் தமது தத்துவ ஞானத்தை வடமொழியுள்ள நூல்களிலிருந்து கொள்ளவில்லை. இப்பொழுதுள்ள ஆகமநூல்கள் கி.பி. 10ஆம் நூற்றாண்டு வரையில் தமிழிலிருந்து மொழி பெயர்க்கப்பட்டவை. மொழி பெயர்ப்பில் வைதீகக் கருத்துக்களும் இடையிடையே நுழைந்துள்ளன.*

சாங்கியம், யோகம், வைசேடிகம், நியாயம், வேதாந்தம் (ஏகான்ம வாதம்) முதலியவற்றைச் சைவர் புறச் சமயங்களாகக் கொள்வர். சாங்கியம் கடவுளைப் பற்றிக் கூறவில்லை; யோகம் ஈசுவரனைப்பற்றிக் கூறுகின்றது; அது உலகைப் படைத்து அழிக்கும் ஈசுவரனன்று; நியாயம் கூறும் ஈசுவரன் செயல்களுக்குப் பலனளிக்குமளவிலுள்ளது; உயிர்கள் விடுதலை பெற்றுச் சென்றடையும் ஈசுவரனன்று. வைசேடிகம் கடவுளைப் பற்றிக் கூறவில்லை; பிற்காலத்தில் சைவ சமயத்தின் செல்வாக்கினால் படைப்புக்களைச் செய்பவராகிய கடவுளை ஏற்றுக்கொண்டது. ஏகான்மவாதம் பிரமமே உயிர்கள், (உயிர்கள் பிரமத்தின் உயிர்கள்) எனக் கூறுகின்றது. தரிசனங்களில் அடங்கிய தத்துவ ஞானங்கள் ஒருவகை நிரீச்சுர மதங்களாக உள்ளன. இவை வேதங்களை ஆதாரமாகக் கொள்வ தாகக் கூறுவதால் இவை ஆத்திக மதங்களெனப்பட்டன. சங்கரரின் வேதாந்தக் கொள்கையைப் பின்பற்றும் பிராமணர் ஸ்மார்த்தர் என அறியப்படுவர் .#

பகவத் கீதை
பகவத் கீதை மாபாரதத்தில் வீட்டும பருவத்திலுள்ளது. இந்நூலில் தத்துவஞானம், சமயம், நீதி முதலியவை அடங்கியிருப்பதால் இது மற்றைய தத்துவ ஞான நூல்களிலும் சிறந்ததாகக் கொள்ளப்படு கின்றது. இது பக்தி மார்க்கத்தால் எல்லோராலும் அடையக் கூடிய வழியைக் கூறுகின்றது.

பாண்டவருக்கும் கௌரவருக்குமிடையில் நேர்ந்த பாரதப் போர்க் களத்தில் போய் நின்ற அருச்சுனன் தனது உறவினரையும் குரவரையும் கொல்ல மனமின்றிக் கலங்கியபோது கண்ணன் அவனுக்குப் போதித்த ஞானமே பகவத் கீதை எனப்படுகிறது. எழுநூறு பாடல்க ளடங்கிய இந்நூல் கண்ணனால் போர்க்களத்தில் அருச்சுனனுக்குப் போதிக்கப்பட்டதென்பது நம்பக் கூடியதாக இருக்கவில்லை. இந்நூல் எவரோ ஒரு புலவரால் கி.மு. 200-க்கும் கி.பி.200-க்கு மிடையில் செய்யப் பட்டதென ஆராய்ச்சியாளர் கூறுகின்றனர். இந் நூலில் கண்ணன் தான் கடவுளினவதாரமெனக் கூறுகின்றனர். இது வேதாந்த, சாங்கியக் கொள்கைகளையும் ஆகமக் கொள்கைகளையும் ஒன்று சேர்க்கும் படி செய்யப்பட்டதெனக் கருதப்படுகிறது. இதற்குச் சங்கரர், இராமானுசர், மாதவர், வல்லபர் முதலிய பலர் தத்தம் கொள்கைகளை நாட்டி உரை செய்திருக்கின்றனர். இவ்வுரைகளைப் பின்பற்றியே இதன் மொழி பெயர்ப்புகளும் செய்யப்பட்டுள்ளன. உரையாசிரியர்கள் பகவத் கீதையின் உண்மைப் பொருளைக் காணவேண்டுமென்னும் நோக்கம் கொள்ளவில்லை; அதனைத் தமது கொள்கைகளுக்கு அரணாகப் பயன்படுத்தியுள்ளனர்.24

மகாபாரதம்
*மகாபாரதம் கௌரவருக்கும் பாண்டவருக்குமிடையில் நேர்ந்த போரைப் பற்றிக் கூறுகின்றது. பாரதப் போர் குருச்சேத்திரத்தில் நிகழ்ந்தது. இது தில்லிக்கு வடமேற்கிலுள்ள பானிபாத்# எனச் சொல்லப் படுகிறது. பாரதப்போர் கி.மு.1400 இல் நிகழ்ந்தது. மாபாரதம் தொடக்கத் தில் திராவிட சம்பந்தம் பெற்ற கதையாக இருந்ததென்றும் பின் அது ஆரிய நாட்டுக் கதையாக மாற்றப்பட்டதென்றும் கலாநிதி இராதாகிருஷ் ணன் போன்ற அறிஞர் கருதுகின்றனர்.25 வேதங்களைக் கேட்கவோ படிக்கவோ அருகரல்லாத பெண்களும் சூத்திரரும் படித்தற்காக இதி காசங்கள் செய்யப்பட்டனவெனச் சாயணர் கிருட்டிண எசுர் வேத உரையிற் கூறியிருக்கின்றார்.26 பாரதத்தைச் செய்தவர் வியாசமுனிவர் என வழங்குகிறது. இது கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் தொடங்கி கிறித்து வுக்குப்பின் பல நூற்றாண்டுகள் வரை வளர்ந்து கொண்டு சென்றதென ஆராய்ச்சியாளர் கூறுகின்றனர். பாரதம் வியாசரால் 24,000 சுலோகங் களாகச் செய்யப்பட்டுப் பின் 6,000,000 சுலோகங்களாக விரித்தெழுதப் பட்டதென்றும் இப்பொழுது ஒரு லட்சம் சூத்திரங்கள் வரையிலுள்ளன என்றும் கூறப்படுகின்றன. மகாபாரதத்தின் பிந்திய பகுதிகளில் யவனர், பாலவர் (Parthians) சகர் முதலியோர் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளனர். பிரமா, விட்டுணு, உருத்திரன் என்னும் மும்மூர்த்திகள் ஒரு கடவுளின் வெவ்வேறு வடிவங்களெனக் கொள்ளப்பட்டன. சிவன் திருமால் வழிபாடுகள் முதன்மை பெற்றிருந்தன. இராமாயணத்தில் சிவனைப் பற்றிக் கூறப்படும் கதைகள் மகாபாரதத்தில் விரித்துக் கூறப்படுகின்றன. சிவன் திரிபுரங்களை எரித்தது, தக்கன் வேள்வியை அழித்தது முதலிய கதைகள் கூறப்படுகின் றன. வீட்டும பருவத்தில் அருச்சுனன் துர்க்கையை வழிபட்ட செய்தி காணப்படுகின்றது. கண்ணன் சிவனிடம் கேட்ட வரங்களிலொன்று தான் சிவபக்தனாக இருக்க வேண்டுமென்பது. பாரதம் தொடக்கத்தில் திருமால் வழிபாடு சம்பந்தப்பட்ட நூலாக இருக்கவில்லை. கி.பி. முதலாம் இரண்டாம் நூற்றாண்டளவில் பிராமண மதத்தினரால் இது வைணவ நூலாக்கப்பட்டதென ஆராய்ச்சியாளர் கூறுவர்.

இராமாயணம்
இராமாயணம் வான்மீகராற் செய்யப்பட்டது. நாட்டுப்பாடல்கள் போலிருந்த பழைய பாடல்களிலிருந்து இராமயணஞ் செய்யப்பட்ட தெனக் கருதப்படுகின்றது. இது கி.மு. ஐந்தாம் அல்லது ஆறாம் நூற் றாண்டில் தொடங்கி கிறித்துவுக்குப் பின் சில நூற்றாண்டுகள் வரை வளர்ந்து கொண்டு சென்றது. தொடக்கத்தில் இது பழைய கதையைக் கூறுவதாக இருந்தது. பின்பு அது வைணவ நூலாக மாற்றப்பட்டது. சீதாபிராட்டியின் தந்தையாகிய சனகன் யாக்ஞவல்கி காலத்தவராகக் கூறப்படுவதாலும், யாக்ஞவல்கி சனமேசயன் காலத்தவராதலாலும் இராமாயண நிகழ்ச்சி பாரத நிகழ்ச்சிக்குப் பிற்பட்டதெனக் கருதப் படுகின்றது. பாரத நிகழ்ச்சிகளைப்பற்றியோ இராமாயண நிகழ்ச்சியைப் பற்றியோ வேதங்கள் கூறவில்லை. வேதகால மக்கள் உழவு சாலைச் சீதை என்னும் பெயரால் வழிபட்டார்கள்.

இராமாயணம் ஆரியக் கொள்கைகள் தென்னாட்டிற் பரப்பப் பட்ட வரலாற்றைக் கூறுகிறதெனச் சிலர் கூறுகின்றனர். இராமாயணப் போர் தென்னாட்டினருக்கும் இராவணனுக்கும் நேர்ந்த போராகக் காணப்படுகிறது. இராமர் இராவணனைக் கொன்று சீதையைச் சிறை மீட்டுக்கொண்டு உடனே திரும்பி விட்டார். அவர் வழியில் சிவலிங்கம் வைத்துப் பூசித்த தலம் இராமேசுவரம் எனப்படுகிறது. இராமரால் நேர் நின்று போரில் வெல்லுதற்கரியனாயிருந்த வாலி பூசித்த தலம் குரங்காடு துறை. இராவணன் சிவலிங்க பூசை செய்யும் சிவ பத்தனாக இருந்தான்.

இராமாயணத்திற் கூறப்படும் சமயம் சிவலிங்க வழிபாடாக இருந்தது. இந்திரன் தெய்வங்களுக்குத் தலைவனாக இருந்தான். காமன், குபேரன், கார்த்திகேயன், விட்டுணு, சிவன், இலக்குமி, உமை முதலிய தெய்வங்களும், தெய்வங்களாக்கப்பட்ட சேடன், சடாயு, நந்தி முதலிய வும் கூறப்படுகின்றன. வழிபாடு வேள்வி முறையாக இருந்தது. விட்டுணு வும் சிவனும் தலை இடம் பெறுகின்றனர். சிவன் காமனை எரித்தது, பகீரதன் கங்கையைப் பூமிக்குக் கொண்டு வந்தது, பாற்கடலிலெழுந்த நஞ்சைச் சிவனுண்டது, தேவாசுரர் பாற்கடலைக் கடைந்தது, சிவன் திரிபுரங் களை எரித்தது முதலிய கதைகள் இராமாயணத்திற் காணப்படுகின்றன. இராமர் அவதாரமாகக் கூறப்படவில்லை. வட நாட்டுக்கதை ஒன்றையும் தென்னாட்டுக்கதை ஒன்றையும் இணைத்துச் செய்யப்பட்டது இராமா யணம் என்னும் கருத்தும் இருந்து வருகின்றது.27

புராணங்கள்
இதிகாசங்கள் தோன்றியபின் புராணங்கள் தோன்றின. இவை கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் தோன்றின. அபத்தம்பரும் (கி.மு.400) கௌடலியரும் புராணங்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகின்றனர். ஆகவே அக் காலத்தில் புராணங்கள் இருந்தனவென்பது தெரிகிறது. இந்திய நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் கோயில் புரோகிதர்களால் எழுதிவைக்கப்பட்ட வரலாறுகளும் செவி வழக்கில் வந்த பழங்கதைகளும் திரட்டப்பட்டுப் புராணங்கள் செய்யப்பட்டன. இவை பல காலங்களில் கூட்டியும், குறைத்தும், மாற்றியும் எழுதப்பட்டுள்ளன.28 பதினெட்டுப் புராணங் களும், பதினெட்டு உபபுராணங்களுமுள்ளன. பாகவதம், நாரதீயம், கருடம், பதுமம், வராகம் என்பவை விட்டுணு புராணங்கள். சிவ, இலிங்க, இஸ்கந்த, அக்கினி, மற்ச, கூர்ம என்பன சிவ புராணங்கள்; பிரம, பிரமாண்ட, வைவர்த்த, மார்க்கண்டேய, வாமன, பாவிச்ஸ்யா என்பன பிரம புராணங்கள். இவற்றுள் பல பத்து அல்லது பன்னிரண்டு நூற் றாண்டுகளுக்கு முன் செய்யப்பட்டனவாகக் காணப்படுகின்றன. புரா ணங்கள் பிரபஞ்சப் படைப்பு, சலப்பிரளயம், மனுவந்தரம், மனுக்கள், தேவர்களின் பிறப்பு, அவர்களின் வரலாறு முதலியவற்றைக் கூறுகின் றன. புராணங்களைச் செய்தவர் வியாசர் என்னும் ஐதீகம் வழங்குகின்றது. புராண காலத்தில் பிரமா, விஷ்ணு, சிவன் என்னும் கடவுளர் மும்மூர்த்தி களாக்கப்பட்டனர். வழிபாடு கோயில் வழிபாடாக இருந்தது.*

நாதனாரருள் பெறு நந்தி தந்திடக்
கோதிலா துணர் சனற் குமரன் கூறிட
வாதராயண முனி வகுப்ப வோர்ந்துணர்
சூதனோதியது மூவாறு தொல்கதை (கந்த புராணம்)

“மகாபாரதப் போருக்குப்பின் ஆங்காங்கு நாட்டுக் கதைகளாக வழங்கியவை எல்லாம் திரட்டப்பட்டன. அத்திரட்டு, புராண சங்கிதை என்னும் பெயர் பெற்றிருந்தது. புராணசங்கிதையை ஆதாரமாகக் கொண்டு பல புராணங்கள் எழுந்தன. காலந்தோறும் இவற்றுள் பின் சேர்ப்புகளாகப் பல எழுதிப் புகுத்தப்பட்டன. பிரமாண்ட, வாயு, மற்ச என்பவை காலத்தால் முற்பட்டவை; பிரம வைவர்த்த, சிவ, வாமன, பாகவதம் என்பவை மிகப் பிற்காலத்தவை; மற்றவை இடைக்காலத்தவை. இவற்றுள் பழையவை மார்க் கண்டேயமும் பிரமமும். பிரம புராணத் தின் பகுதி பழையது அன்றாயினும் அது ஆதி புராணமெனப்பட்டது. பத்மபுராணம் மற்சபுராணத்துக்கு உறவுடையதாகக் காணப்படுகின்றது. அதன் பெரும் பகுதி பிற்காலத்தது. அதில் பஞ்சதந்திரக்கதை, இதோப தேசக்கதை போன்ற நீதிக் கதைகள் காணப்படுகின்றன. புராணங் களாவன : பிரம, பத்ம, விட்டுணு, சிவ, பாகவத, நாரதீய, மார்க்கண்டேய, அக்கினி, பாவிசிய, பிரமவைவர்த்த, இலிங்க, வராக, இஸ்கந்த, வாமன, கூர்ம, மற்ச, கருட, பிராமண்ட. இவ்வரிசையில் புகழ்பெற்ற வாயு புராணங் காணப்படவில்லை. தொடக்கத்தில் வாயுபுராணமும் பிரமாண் டமும் ஒன்றாக இருந்தன. இவ்விரு புராணங்களும் சொல்லுக்குச் சொல் ஒத்திருக்கின்றன. வாயுபுராணம் கூர்மபுராணம் இவ்விரண்டையும் ஒன்றாகக் கொண்டு வாயாவிய பிரமாண்ட எனக் கூறுகின்றன.”

“பதினெட்டுப் புராணங்களைத் தவிரப் பதினெட்டு உப புராணங் களுமுண்டு. இவை முனிவர்களாற் செய்யப்பட்டவை எனக் கூர்மபுரா ணமுங் கருடபுராணமுங் கூறுகின்றன. அவற்றுக்கு மிக்க பழமையைக் கொடுப்பதற்காக அவை மனுவால் செய்யப்பட்டவை என்று பத்மபுரா ணம் கூறுகின்றது. உப புராணங்களாவன : சனற்குமார, நரசிம்ம, ஸ்கந்த, சிவதர்ம, துர்வாச, மார்க்கண்டேய, கபில, வாமன, உசான, பிரமாண்ட, வருண, காளிகா, மகேசுவர, சாம்ப, சௌர, பரசுராம, மாரீச, பார்க்கவ என்பன.”

தரும சாத்திரங்கள்
29வேதங்களில் சொல்லப்படும் தருமங்களை அல்லது ஒழுக்கங் களைத் திரட்டிக் கூறும் நூல்கள்* தரும சாத்திரங்கள் எனப்பட்டன. ஆசுவலாயனம், போதாயனம், அபஸ்தம்பம் முதலியன சூத்திர வடிவில் செய்யப்பட்ட பழைய நூல்கள். தரும சூத்திரங்களைத் தொடர்ந்து மிகுதி நூல்கள் தோன்றின. மனு மிருதியும் யாக்ஞவல்கிய மிருதியும் மிருதிகளில் முதன்மையுடையவை. தரும சாத்திரங்கள் பதினெட்டு எனப்படுகின்றன. மனு, யாக்ஞவல்கியம், நாரதீயம், பராசரம், பிரகஸ்பதி முதலியவும் பிறவுமாகிய மிருதிகள் மிகப் பழங்காலத்தில் வாழ்ந்த இருடிகளின் பெயர்களைப் பெற்றிருப்பினும் அவை கிறித்துவுக்குப் பல நூற்றாண்டுகளின் பின் செய்யப்பட்டனவாகக் காணப்படுகின்றன.# விசயநகர அரசர் காலத்தில் வித்தியாரணியர் பராசர மிருதிக்கு விரிவுரை செய்தார். அம்மிருதி நூலை ஆதாரமாகக் கொண்டு விசயநகர அரசரின் சட்டங்கள் செய்யப்பட்டன. கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியார் காலத்தில் செய்யப்பட்ட இந்துச் சட்டம் (இந்து லா) என்பது மீமாம்சை நூலையும் மிருதி நூல்களையும் ஆதாரமாகக் கொண்டு பிராமணராற் செய்யப் பட்டது.

சூத்திர வடிவில் செய்யப்பட்ட தரும நூல்கள் கௌதமம், போதாயனம், ஆபஸ்தம்பம், வசிட்டம், விஷ்ணு என்பன. மிருதி நூல்கள் பின்வருவன : மனு, அத்திரி, விஷ்ணு, ஹாரிதர், *யாக்ஞவல்கியர், உசனர், ஆங்கீரசர், யமர், ஆபஸ்தம்பர், சம்வர்த்தர், காத்தியாயனர் , பிரகஸ்பதி, பராசரர், வியாசர், சங்கர், விகிதர், தக்கர், கௌதமர், சாதாதபர், வசிட்டர் முதலியவர்களின் பெயர் பெற்றவை.

வைதீகத்தில் வருணமும் வருணாச்சிரம தருமங்களும் முக்கிய முடையன. பிராமண, சத்திரிய, வைசிய, சூத்திர என்னும் நான்கு வருணங் களும் பிறப்பினால் உண்டானவை. இவர்களுக்குள்ள நீதிகளும் வெவ் வேறானவை. தமிழ்நாட்டு நீதி அவ்வாறிருக்கவில்லை. பிறப்பினால் எல்லாரும் ஒரு குலத்தினர்; செய்யும் தொழில் வேற்றுமையால் அவர்கள் வெவ்வேறு குலத்தினர். ஆயினும் “பிறப்பொக்கு மெல்லாவுயிர்க்குஞ் சிறப்பொவ்வா - செய்தொழில் வேற்றுமையால்” (திருக்குறள்) “ஒன்றே குலமும் ஒருவனே தேவனும் நன்றே நினைமின்” (திருமந்திரம்) என்கின் றன தமிழ் மறைகள். வடநாட்டு நீதிக்கும் தென்னாட்டு நீதிக்குமுள்ள வேறுபாட்டை, “வள்ளுவர் செய் திருக்குறளை வழுவற நன்குணர்ந் தோர்கள் - உள்ளுவரோ மனுவாதி ஒரு குலத்துக்கொரு நீதி” என்னும் மனோன்மணீயச் செய்யுள் இனிது விளக்குகின்றது.

தென்னாட்டில் வைதீகம்
வடநாட்டில் ஆரியர் தமிழர் என்னும் இரு இனத்தினரும் கலந்து ஒன்றுபட்டனர். வைதீகமும் உள்நாட்டு மதமும் கலப்படைந்தன. பிராமண மதத்தினர், தாம் புதிதாகச் சென்று வாழ நேர்ந்த இடங்களுக் கேற்ப அம் மக்களின் ஒழுக்கங்களையும் தெய்வங்களையும் தம்மவை போலத் தழுவிக் கொண்டார்கள். வேத மதத்தையும் வேள்விகளையும் எதிர்க்கும் பௌத்த மதத்தைத் தோற்றுவித்த கௌதம புத்தரையே அவர்கள் விட்டுணுவின் அவதாரமாக்கித் தமது கடவுளருள் சேர்த்துக் கொண்டார்கள்.#

பத்திரபாகு என்னும் சமண முனிவரின் தலைமையில் மௌரிய சந்திரகுப்தனும் பல சமண முனிவர்களும் மைசூரிலுள்ள பெலகொள என்னுமிடத்துக்குச் சென்று தங்கினார்களெனத் தென்னிந்திய சமணர் களின் வரலாறு கூறுகின்றது. இவர்களை அடுத்துப் பிராமணர்களும் பௌத்தரும் தெற்கே வந்திருக்கலாம்.31 பிராமணர் தமது மதத்தைப் பரப்பும் நோக்கமாகவோ, அதிகாரத்தை நாட்டவிரும்பியோ இங்கு வரவில்லை. தொல்காப்பியம் செய்யப்படுகின்ற காலத்தில் இவர்கள் தமிழ்நாட்டில் இருந்தார்கள். வடநாட்டுப் பிராமணர் வழக்குகள் சிலவற்றோடு தமிழ் வழக்குகள் ஒப்பிட்டுக் கூறப்பட்டிருக்கின்றன. சங்க காலத்தில் அங்குமிங்கும் சில வைதீக மதத்தினர் வாழ்ந்து கொண்டிருந் தார்கள். அவர்கள் தமிழர் சமயக் கொள்கைகளில் மாற்றத்தைச் செய்யக்கூடிய அவ்வளவு பெருந்தொகையினராக இருக்கவில்லை.32

யாகங்கள் செய்வதால் பகைவரைப் போரில் வெல்லலாம், செல்வம் அதிகரிக்கும், ஆயுள் பெருகும் என்னும் நம்பிக்கைகள் இருந்தன. தமிழ் அரசருட் சிலர் இந் நம்பிக்கைகளில் தோய்ந்து பிராமணப் புரோகிதர் வாயிலாக யாகங்கள் செய்தனர்.33 இது சங்க கால அரசர்கள் சிலருக்கு “இராசசூயம் வேட்டட”, “பல்யாக சாலை” முதலிய அடை மொழிகள் வழங்கியமை கொண்டு அறிய வருகின்றது.

ஆங்கிலத்தில் வரலாறு எழுதியவர்கள் தமிழில் அந்தணர் என்னும் சொற் காணப்பட்டால் அதை பிராமணர் என்று மொழிபெயர்த்திருக் கிறார்கள். மற்றைய நாடுகளில் போலவே தமிழ் நாட்டில் சமய கருமங்களைக் கண்காணிக்கும் குருமார் இருந்தார்கள். இவர்கள் அந்தணர் எனவும், பார்ப்பனரெனவும், புரோகிதர் எனவும் அறியப்பட்டார்கள். இப்பெயர்களை எல்லாம் பிராமணன் என்று மொழிபெயர்த்ததினால் தமிழ் நாட்டில் சமயமிருக்கவில்லை, குருமாரிருக்கவில்லை, குருமார் வடநாட்டினின்றும் வந்தனர்; சமயமும் வடநாட்டினின்று வந்தது என்றும் தவறான கொள்கைகள் எழுகின்றன.

வட நாட்டார் படையெடுப்பு
முற்காலத்தில் தமிழ் நாட்டுக்கு வடக்கே தண்டகம் என்னும் பெருங்காடு இருந்தது. அது இப்போதைய ஒரிஸ்ஸா, ஆந்திரப் பிரதேசம், மத்தியப் பிரதேசம் என்பவற்றை அடக்கிய பரப்பாக இருந்தது. தமிழ் நாட்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த மக்களே வடக்கு நோக்கிச் சென்று விந்திய மலைத்தொடர் வரையில் குடியேறினார்கள். விந்தியத்துக்குத் தெற்கில் வாழ்ந்த எல்லா மக்களும் தொடக்கத்தில் ஒரே மொழியும் பண்பாடும் உடையவர்களாக இருந்தார்கள். வைதீக மதம் வடநாட்டி னின்றும் தெற்கு நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தது. வைதீகரின் மொழி சமக்கிருதமாக இருந்தது. பௌத்த சமண மதங்களும் தெற்கு நோக்கி வந்தன. இம்மதங்களின் மொழிகள், பிராகிருதங்களும் சமக்கிருதமுமாக இருந்தன. பிராகிருதங்களும் சமக்கிருதமும் தெற்கே வாழ்ந்த மக்களின் மொழியோடு கலந்தன. அதனால் கன்னடம், தெலுங்கு, துளு, மலை யாளம் முதலிய மொழிகள் தோன்றின.

கலிங்கம் ஆந்திரம் முதலிய நாடுகள் நந்தர் மௌரியர் முதலிய வட நாட்டார் ஆளுகைக்குட்பட்டிருந்தன. மௌரிய ஆட்சி வீழ்ந்தபின் சாதவாகனர் என்னும் அரசர் ஆந்திர நாட்டை ஆண்டனர். மௌரியர் ஆட்சியில் அதிகாரிகளாக இருந்தவர்கள் அவ்வாட்சி ஒழிந்தபின் கட்டுப்பாடற்ற சிற்றரசர்களாயினர். இவர்கள் பிராமணராகவும் வைதீக மதத்திலும் சமக்கிருதத்திலும் பற்றுடையவர்களாகவுமிருந்தார்கள். அசுவமேதம் முதலிய வேள்விகளைச் செய்து வந்தார்கள்.34 தமிழ் நாட்டினின்றும் சென்று வடக்கே குடியேறிய ஆரியமயமானவர்களே ஆந்திரர் என வரலாற்றாசிரியர்கள் கூறியிருக்கின்றார்கள். சிறீ சாதகர்ணி என்னும் சாதவாகன அரசன் (கி.மு.189) பெரிய யாகங்களைச் செய்தா னென்றும் யாகத்திற் புரோகிதராக இருந்த பிராமணருக்குப் பத்தாயிரக் கணக்கான பசுக்களையும் , ஆயிரக்கணக்கான குதிரைகளையும், அநேகம் யானைகளையும் பல கிராமங்களையும், பத்தாயிரக்கணக்கான கார்சப் பணத்தையும் தானமாகக் கொடுத்தானென்றும் ஒரு சாசனம் கூறுகின்றது. இவ்வாறு ஆந்திர நாடு வைதீகமயமாக இருந்தது.

சாதவாகனர் வீழ்ச்சி அடைந்த போது அவர்களின் கீழ் அதிகாரி களாக இருந்தோர் கட்டுப்பாடற்ற சிற்றரசர்களாக மாறினர். இவர்களில் சிலர் கி.பி. ஆறாம் நூற்றாண்டில் தமிழ்நாட்டின்மீது படை எடுத் தார்கள். இவர்கள் சோழ நாட்டின் ஒரு பகுதியாகிய தொண்டை நாட்டைவென்று காஞ்சீபுரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு பத்தாம் நூற்றாண்டுவரை ஆட்சி புரிந்தார்கள். இவர்கள் பல்லவர் என அறியப் பட்டார்கள். இவர்கள் தமிழறியாதவர்; வைதீக மதத்தினர்; சமக்கிருதக் கல்விக்குப் பேராதரவு அளித்தவர்.35 பல்லவர்காலச் சாசனமொன்று இஸ்கந்தவர்மன் பாரத்துவாச கோத்திரத்தவன் எனக் கூறுகின்றது. பல்லவரைத் தொடர்ந்து வடக்கில் நின்றும் தெற்கே படை எடுத்து வந்தவர்கள் இராட்டிர கூடர், கதம்பர், கங்கர், ஹோய்சலர், சாளுக்கியர், காகதீயர் எனப் பலராவர். இவர்களில் பௌத்தம் அல்லது சமணத்தைத் தழுவாத அரசர் வைதீகராகவும் வடமொழிப் பற்றுடையராய் அதனை ஆதரிப்போராகவும் இருந்தனர். கடம்ப அரசர் பிராமண வமிசத்தவராக இருந்தனர்.36 மயூரவர்மன் என்னும் கதம்ப அரசன் (கி.பி.345-360) பதினெட்டு அசுவமேதயாகங்கள் புரிந்து பல கிராமங்களைப் பிராமண ருக்குத் தானம் வழங்கியதைப் பற்றிச் சாசனம் ஒன்று கூறுகிறது.

விசயநகர அரசாங்கம் வைதீகமயமாக இருந்தது. வித்தியரணியர் பராசரமிருதிக்கு உரை எழுதினார். அவர் உரையையும், மிருதியையும் தழுவி அரசாங்கச் சட்டங்கள் செய்யப்பட்டன. சமக்கிருதக் கல்வியை வளர்ப் பதற்கு பெருமுயற்சி செய்யப்பட்டது.* பிற்காலத்தில் ஆரியக் கொள்கை களைத் தழுவிய தென்னாட்டரசர் தம்மைச் சத்திரியர் எனக் கூறிக் கொண்டு பூணூல் தரித்தனர்# பண்டைத் தமிழரசர் இவ்வாறு செய்து கொள்ளவில்லை.

கோயில்கள்
வைதீகரின் வழிபாடு யாக முறையாகவும், தென்னாட்டினர் வழிபாடு கோயில் முறையாகவும் இருந்தன. வேதங்களில் கோயிலமைத் தல், கோயில் கிரியைகள் செய்தல், திருவைந்தெழுத்து ஓதுதல், திருநீறு பூசுதல் போன்றவற்றுக்கு விதிகளும் விளக்கங்களும் கிடையா. கோயில் வழிபாடு, விழாக்கள் அவற்றின் விளக்கங்கள் போல்வன ஆகமங்களில் கூறப்படுகின்றன. கோயில் கிரியைகள் சில கருத்துக்களை விளக்கும் அபிநயங்கள் என அறிஞர் கூறுகின்றனர். இது காரணமாகவே தேவதாசி வழக்கம் கோயில்களில் இருந்து வந்தது. முற்காலத்தில் கல்லாலெடுக் கப்பட்ட கோயில்கள் நகரங்களிலேயே இருந்தன. ஏனைய இடங்களில் நிழல் மரங்களின் கீழ் சிவலிங்கங்கள் வைத்து வழிபடப்பட்டன. பிற் காலத்தில் அவ்வருட் குறிகளைச் சுற்றிக் கட்டடமமைக்கப்பட்டது. குத்தா லத்தில் ஆலும் பலாவும், திருநெல்வேலியில் மூங்கிலும், மதுரையில் கடம்பும், திருவானைக்காவில் நாவலும், சிதம்பரத்தில் தில்லையும், திருவொற்றியூரில் மகிழமும் தலமரங்களாக இருத்தல் இதற்குச் சான் றாகும். எல்லா மக்களும் உயர்வு தாழ்வு என்னும் வேறுபாடின்றி அருள் தறிகளை வழிபட்டார்கள். அருட்குறியையும் அதனைச் சூழ்ந்த இடத் தையும் மேற்பார்த்துக் கடவுளை அர்ச்சித்தவர்கள் பார்ப்பார் எனப் பட்டனர். பார்ப்பார் என்பதற்கு மேற்பார்ப்பவர் என்பது பொருள்.

வடநாட்டினின்றும் வந்த பல்லவர் ஹோய்சளர், கங்கர், சாளுக் கியர், இராட்டிர கூடர் முதலிய அரசர் வைதீக சமயத்தவர்களாக இருந் தார்கள்; சிவன் திருமால் முதலிய கடவுளரையும் வழிபட்டார்கள். கோயில் களில் வேளாண் மரபைச் சேர்ந்த தேசிகர் போன்றவர்கள் அர்ச்சகராக இருந்து வந்தார்கள். அவர்கள் தமிழில் துதிபாடிக் கடவுளைப் பூசித் தார்கள். கோயில் வழிபாடுகளைக் கூறும் ஆகமங்கள் தமிழிலேயே இருந்தன.

“முத்தியை ஞானத்தை முத்தமிழ் ஓசையை”
“தமிழ்மண் டலமைந்துந் தாவிய ஞான
முமிழ்வது போல வுலகந் திரிவர்
அவிழு மனமுமெம் மாதி யறிவும்
தமிழ்மண் டலமைந்துந் தத்துவமாமே”
“சதாசிவந் தத்துவ முத்தமிழ் வேதம்”
“செந்தமி ழாதி தெளிந்து வழிபடு
நந்தியிதனை நவமுரைத்தானே”
“ஈறான கன்னி குமரியே காவிரி
வேறா நவதீர்த்த மிக்குள்ள வெற்பேழுள்
பேறான வேதாகமமே பிறத்த லான்
மாறாத தென்றிசை வையகஞ் சுத்தமே”

எனவரும் திருமந்திரச் செய்யுட்கள் சைவசித்தாந்த ஞானமும் ஆகமங் களும் தமிழிலிருந்தன என்பதைத் தெரிவிக்கின்றன. வைதீக சமயத்தை மேலாகக் கொண்ட அரசர் பார்ப்பாரை விலக்கிப் பிராமணரை அர்ச்சக ராக அமர்த்தினர். அவர்கள் தமிழறியாதவரும் கோயில் கிரியைகளை அறியாதவருமாக இருந்தார்கள். ஆகவே கோயில் வழிபாட்டுக்கு விளக்கம் கூறும் ஆகமங்கள் வடமொழிப்படுத்தப்பட்டன.* இப்பொழுது வட மொழியில் காணப்படும் ஆகமங்கள் எழுதப்பட்டுள்ள சமக்கிருத நடை கி.பி. 10ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததென ஆராய்ச்சி அறிஞர் கூறுகின் றனர். வட மொழிப்படுத்தப்பட்ட ஆகமங்களினிடையிடையே வைதீகக் கருத்துக்களும் புகுத்தப்பட்டன. வடமொழிப்படுத்தப்பட்டபின் தமிழ் நூல்கள் அழிக்கப்பட்டன. தில்லையில் தேவாரங்கள் பூட்டிவைக்கப்பட் டிருந்த வரலாறு இவ்வகை முயற்சிகளிலொன்றாகும். புத்தகோசர் என்பார் சிங்கள மொழியிலிருந்த பௌத்த நூல்களைப் பாளியில் மொழி பெயர்த்தபின் சிங்கள நூல்களை எல்லாம் திரட்டி எரித்துவிட்டாரென வரலாற்றாசிரியர்கள் கூறியிருக்கின்றனர். இது போன்ற கதியே தமிழுக் கும் நேர்ந்தது.#

சைவத்துக்கு மாறுபட்ட வைதீகர் கோயில் பூசகராக அமர்ந் ததைத் தமிழறிஞர் விரும்பவில்லை.

“பேர்கொண்ட பார்ப்பான் பிரான்றன்னை யர்ச்சித்தால்
போர்கொண்ட வேந்தர்க்குப் பொல்லா வியாதியாம்
பார்கொண்ட நாட்டுக்குப் பஞ்சமு மாமென்றே
சீர்கொண்ட நந்தி தெரிந்து ரைத்தானே.”
“சத்திய மின்றித் தனிஞானந் தானின்றி
ஒத்த விடயம் விட்டோரு முணர்வின்றி
பத்தியுமின்றிப் பரனுண்மை யின்றியூண்
பித்தேறு மூடர் பிராமணர் தாமன்றே.”
“நூலுஞ் சிகையும் நுவலிற் பிரமமோ
நூலது காற்பாச நுண்சிகை கேசமா
நூலது வேதாந்த நுண்சிகை ஞானமா
நூலிடை யந்தணர் காண நுவலினே.”

என்னும் திருமந்திரச் செய்யுட்கள் வைதீகப் பிராமணரை நோக்கிக் கூறப் பட்டவை என அறிஞர் கருதுகின்றனர்.
அருள்தறிகள் அல்லது சிவலிங்கங்களைச் சுற்றிக் கோயில்கள் எழுந்தன. தமிழ் நாட்டிற் பிராமணர் பலர் இருக்கவில்லை. இக் கோயில் களில் பூசகராக அமர்த்துவதற்கு அரசர் வடநாட்டினின்றும் மூவாயிர வர் நாலாயிரவர் எனப் பிராமணக் குடும்பங்களைக் கொண்டு வந் தார்கள். அவர்களைக் கோயிலைச் சூழவும் கிராமங்களிலும் குடியேற் றினார்கள்.* அவர்களுக்கு நிலங்களும் வீடுகளும் மானியமாக அளிக்கப் பட்டன. அவர்களுக்கு எல்லா வரிகளும் நீக்கப்பட்டிருந்தன.

போதிய பிராமணர் தென்னாட்டிலில்லாமையால் பிராமண ரல்லாதாரும் பிராமணராக்கப்பட்டார்கள். பிராமண வகுப்பினர் தமிழ் நாட்டுக் குருக்கள் குடும்பங்களிலும் திருமணஞ் செய்து கொண்டார்கள்.

சைவ வைதீக மதங்களின் கலப்பு
தமிழர் சமயத்தைக் குறித்து சேஷ ஐயங்காரவர்கள் திராவிட இந்தியா என்னும் தமது நூலிற் கூறியிருப்பதன் சுருக்கம் வருமாறு: தமிழர்களிடையே அழகுக் கலைகளும் சமயமும் வளர்ச்சியடைந்திருந் தன. “தென்னிந்தியாவில் தத்துவஞான நூல்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் வடநாட்டுச் செல்வாக்கு ஓரளவு காணப்பட்டாலும் நாட்டுக்குச் சொந்தமான தத்துவஞானம் காணப்படுகின் றது. வரலாறு சம்பந்தமான ஆராய்ச்சிக்கு அவை பெரிதும் பயன்படத்தக்கன” என்று மாக்ஸ்மூலர் ஆறு தத்துவஞானங்கள் என்னும் நூலில் கூறியுள்ளார். தென்னிந்திய சமயம் தனிப்பட்ட தொடக்கமுடையது; பிற்காலத்தில் அது ஆரியச் செல்வாக்குப் பெற்றது. தமிழரின் சமயம் சில வகைகளில் ஆரியச் செல்வாக்குக்கு உட்படவில்லை என்றும், அது ஆரியர் சமயத்தின் மீது செல்வாக்கு நடத்தியதென்றும் காட்ட முடியும். வேதக் கொள்கைகளையும், வேதக் கிரியைகளையும் எல்லாரும் ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை. அவைகளின் முதன்மையைக் கங்கை யமுனை ஆறுகள் பாயும் பலம் பொருந்திய அவர்கள் நாடுகளிலும் பௌத்தமும் சமணமும் அறைகூவி எதிர்த்தன. உயர்ந்த சாதியினர் எனப்பட்ட சிறுபான்மையினரே வேதக் கொள்கை களைப் பின்பற்றினர்; பெரும்பாலோர் பழைய உள்நாட்டு மதக் கொள்கைகளைப் பின்பற்றினார்கள்.

வேதகாலத் தெய்வங்களின் பெயர் மூலங்கள் தெளிவாகக் காணப் படவில்லை. அப்பெயர் மூலங்கள் இந்து ஐரோப்பிய மொழிகளில் காணப்படவில்லை. ஆகவே அத் தெய்வங்கள் தமிழரின் தெய்வங்க ளாதல் வேண்டும். ஆரியர் வழிப்பட்ட வருணன் தமிழர் தெய்வமாதல் வேண்டும். கடற்கரைகளில் வாழ்ந்த மக்கள் வழிபட்ட இத் தெய்வத்தை ஆரிய இருடிகள் தமது தெய்வங்களுள் சேர்த்து வழிபட்டார்கள். ஆரியரின் உருத்திரன் தமிழர் வழிபட்ட இன்னொரு தெய்வம். உருத்திரன் என்பது சிவந்தவன் (சிவன்) என்னும் தமிழ்ப் பெயரின் மொழி பெயர்ப்பு. வெற்றியைக் கொடுக்கும் கொற்றவை தமிழர் தெய்வம். ஆரியரின் துவட்டா என்னும் தெய்வம் தமிழ்க் கம்மியரின் தெய்வமாகலாம். தமிழ் உழவரின் தெய்வம் இந்திர வணக்கத்துள் மறைந்து விட்டது. சிவ, முருக வணக்கங்கள் ஆரியரின் வருகைக்கு முன் இந்திய நாட்டில் இருந்தன. இந்து மதத்திலுள்ள சிவன், கிருட்டிணன், இராமர், துர்க்கை முதலிய தெய்வங்களும், தெய்வங்களின் அவதாரங்களும், மறு பிறப்புக் கொள்கை களும் வேதங்கள் அறியாதவை. வேத மதத்தில் காணப்படும் இவை அல்லாத பிற போக்குகள் பாரசீகம், கிரீஸ் முதலிய நாடுகளில் காணப் படுவன போன்றவை.

பழந்தமிழரின் சமயம் சிவ வழிபாடாக இருந்ததெனப் போப்பையர் போன்ற அறிஞர் கருதினர். சிவன் அரூபமான தியான வடிவிலும், இலிங்க வடிவிலும் வழிபடப்பட்டார் என்று டாக்டர் இஸ்டிபின்சன் கூறியுள்ளார். *பூவும் புகையும் கொண்டு வழிபடுதல் பழைய தமிழரின் வழிபாட்டு முறை. பூ இதயத்தையும் புகை அஃது உருகுவதையும் குறிப் பிடுகின்றன. இராவணன் பொன்# இலிங்கத்தைத் தன்னுடன் கொண்டு சென்று பூவும் புகையும் கொண்டு வழிபட்டான். இராவணனும் வாலி யும் பெரிய சிவபக்தர்கள். வாலி பூசித்த தலம் குரங்காடு துறை என்னும் சிவத்தலம் எனப்படுகிறது. இமயம் முதல் குமரி வரையில் கோயில்களில் சிவலிங்கங்கள் காணப்படுகின்றன. மாபாரதம் சிவலிங்க வணக்கத்தைப் பற்றிக் கூறுகின்றது. அசுவத்தாமாவை அருச்சுனன் வெல்லும் வலிமையைப் பெற்று அவன் சிவனை இலிங்க வடிவில் வழிபட்டதென வியாசர் கூறியிருக்கின்றார். அசுவத்தாமா கடவுளை மனித வடிவில் வழிபட்டார்.

வேதங்களும் உபநிடதங்களும் இலிங்க வணக்கத்தைப் பற்றிக் கூறுகின்றன. புதிய கற்காலக் குடியிருப்புகளில் இலிங்கங்கள் காணப் பட்டன. சிவனை இலிங்க வடிவில் வழிபடுதல் கற்காலத்திலிருந்த தென்பது இதனால் தெரிகிறது.

கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டுக்கு முற்பட்ட தமிழ் இலக்கிய நூல்களில் சிவன் என்னும் சொல் காணப்படவில்லை என இரமண சாத்திரி கூறியுள் ளார். 36சிவன் என்னும் பெயர் வழக்கிலிருந்தது. அகத்தியர் சிவனிடத்தில் தமிழைக் கற்றார். இதனால் சிவன் தமிழர் கடவுளெனத் தெரிகிறது. இருக்கு வேதம் இலிங்க வணக்கத்தைக் கண்டிக்கிறது. இதனால் சிவ வணக்கம் வேத காலத்துக்கு முன் இருந்ததெனத் தெரிகிறது. தமிழரின் கடவுளர் மலை முகடுகளிலுறைபவர். தமிழர் கடவுள் மலை அரசன். பிற்காலத்தில் சிவன் தென் முகக்கடவுள் (தக்கணாமூர்த்தி) எனப்பட்டார்.
ஆகமங்கள் தமிழ்த் தொடக்க முடையன. அவை சைவ சித்தாந்த ஞானத்துக்கு ஆதாரமாகவுள்ளன; அவை தமிழரின் முதிர்ந்த அறிவிற் பிறந்தவை. அவை மகேந்திர மலையிலிருந்து சிவனால் வெளியிடப் பட்டவை. மகேந்திரம் திருநெல்வேலிக்கும் திருவிதாங்கூருக்கும் இடை யிலுள்ள பொதிய மலையின் ஒரு சிகரம். திருவாசகம் சிவபெருமானை “மந்திர மாமலை மகேந்திர வெற்பன்” “தென் பாண்டி நாட்டான்” எனக் கூறுகின்றது. சிவன் தலைச் சங்கமிருந்த புலவர்களுள் ஒருவர். இறை வனைக் குறிக்கும் பழைய சொல் கடவுள். உள்ளத்தைக் கடந்தவன் என்பது இதன் பொருள். பொது மக்களிடையே முழுமுதல் வணக்கத் தோடு சிறு தெய்வ வணக்கமும் பாம்பு வணக்கமும் இருந்தன. இன்றும் அறிவு மயமான தத்துவ ஞானங்களோடு மூட நம்பிக்கைகளுமிருந்து வருகின்றன.

ஆரியர் இடி, காற்றுப் போன்ற இயற்கைப் பொருள்களையும் இயற்கை நிகழ்ச்சிகளையும் தெய்வங்களெனக் கொண்டு அவற்றுக்குப் பலியிட்டு வழிபட்டார்கள். இவ்வழிபாடு தமிழருக்குத் தெய்வ நிந்தை போலவிருந்தது. ஆரியரின் தெய்வங்கள் தாழ்ந்தனவாகக் கொள்ளப் பட்டன. அவை பொருட்டுச் செய்யப்பட்ட வேள்விகள் தடுக்கப்பட்டன.

மிகப் பழைய காலத்தில் தமிழர் தத்துவஞானமுடையவர்களாக இருந்தனர். இருக்கு வேதகால ஆரியர் மறுபிறப்புக் கொள்கையை அறிந்திருக்கவில்லை. அவர்கள் இக் கொள்கையைத் தமிழரிடமிருந்து அறிந்தார்கள்.

தமிழரிடையே முதன் முதல் கொண்டு வரப்பட்ட அயல்நாட்ட வர் செல்வாக்கு வேதமதமாகும். ஒன்றோடு ஒன்று சம்பந்தப்படாத சமயங்களும் நாகரிகங்களும் ஒன்றுபடும்போது என்ன நிகழ்கிறது? சொந்த வழிபாடும் தத்துவ ஞானமுடையவர்களாக இருந்த தமிழ ரிடையே ஆரியர் தமது மதத்தையும் தத்துவ ஞானத்தையும் பரப்ப முயன் றார்கள். வேதமதம் வழக்கம்போல் உள்நாட்டு வழக்கங்களையும் சமயக் கொள்கைகளையும் தழுவிக் கொண்டது. தமிழரின் வீரத் தெய்வங்களும் (தெய்வங்களாக்கப்பட்ட வீரர்) பிறதெய்வங்களும் பிராமணரின் தெய்வங்களாக்கப்பட்டன. இரு மதங்களுக்கும் கலப்பு உண்டாயிற்று. தமிழர் சமயத்தின் மீது அயலவர் செல்வாக்கிருந்ததைப் பற்றி நாம் சங்க நூல்களில் சிறிது அறிகின்றோம்.

உருத்திரன் வேதங்களில் சிவனென்று கூறப்படவில்லை என்றும் அவர் புயற் கடவுளாகக் கூறப்பட்டுள்ளாரென்றும் வேத ஆராய்ச்சி யாளர் கூறுகின்றனர். சிவ என்னும் சொல் வேதத்திற் காணப்படுகிற தென்றும் அது கடவுளைக் குறியாமல் அருள், சாந்தம் என்பவற்றைக் குறிக்கிறதென்றும் டாக்டர் போப் கூறியுள்ளார். வேதத்தில் சிவனென்னும் பெயர் காணப்படவில்லை என டாக்டர் இஸ்டிபின்சனும் காட்டியுள் ளார். உருத்திரனை அக்கினி எனக் காட்ட முடியுமாயினும் அக்கினியை யும் உருத்திரனையும் சிவனெனக் காட்டமுடியாது. உருத்திரன் ஒரு மூர்க்க தெய்வம். அது மற்றைய வேத தெய்வங்களோடு கூறப்பட் டுள்ளது. வேதங்களுக்குப் பிற்பட்ட காலத்தில் அது மும்மூர்த்திகளுள் ஒன்றான சிவனாகக் கொள்ளப்பட்டது. உருத்திரனையும் மூர்த்திகளுள் ஒன்றாகக் கொண்ட தமிழர் சிவனை மும்மூர்த்திகளிலும் மேலான கடவுளாகக் கொண்டனர். இதற்கு நூற்றுக்கணக்கான சான்றுகளைத் தமிழ் மறைகளிலிருந்து காட்டலாம். “மூவர் கோனாய் நின்ற முதல்வன்” “முழுமுதலே ஐம்புலனுக்கும் மூவர்க்கும் என்றனக்கும் வழி முதலே” என்று திருவாசகம் கூறகின்றது.

தமிழரின் சைவமதம் வடநாட்டுச் செல்வாக்குக்குட்பட்டது. அப்பொழுது தமிழர் சைவத்துள் வேதமதத்துக்கு இடமளித்தார்கள். வேதத்தில் காணப்படும் உருத்திரனாகிய புயல் கடவுளைப் பிரித்தெடுத்து அதற்குச் சிவனுக்குரிய தொழில்களைக் கொடுத்துச் சிவனாகக் கொண் டார்கள். ஆரியர் சிவனை உருத்திரன் எனக் கொண்டனர். இவ்வாறு இணைக்கப்பட்ட உருத்திர - சிவன் ஆரியர் தமிழர் கடவுளாக இருந்தார். தமிழர் தெய்வங்கள் ஆரியர் தெய்வங்களுள் இடம் பெற்றதும் சிவன் மும்மூர்த்திகளுள் ஒன்றாக்கப்பட்டார். வேதங்கள் நான்காக்கப்பட்ட போது உருத்திரன் தேவர்களின் தேவனாக இருந்தார். உபநிடத காலத்தில் வேத தெய்வங்களுக்குப் பதில் உருத்திர சிவ வழிபாடு இருந்தது.

அவர் மங்களகரமாக இருந்தபோது மகேசுவரன் என்றும், மூர்க்க மாகவும் மாமிசம் புசிப்பவராகவும் இருந்தபோது உருத்திரரெனவும், உலகத்தைக் காப்பவராக இருக்கும் போது மகாதேவரெனவும் அறியப் பட்டார். வழிபடுவோருக்கு வேண்டிய சித்தி அளித்தலின் சிவன் என்னும் பெயருண்டான தென்று மாபாரதம் கூறுகின்றது. எலும்பு மாலை அணிதல் முதல் யோகியாகிய தோற்றமளித்தல் வரையில் சொல்லப்படும் சிவனின் வடிவங்கள் மனிதனின் அறிவு படிப்படியே வளர்ச்சியடைந்த காலங்களில் அவர்கள் கடவுளுக்குக் கொடுத்து வழிபட்ட வடிவங்களைக் குறிக்கின்றன.*

வேதங்களுக்கும் ஆகமங்களுக்கு முள்ள வேறுபாடுகள்
இந்துக்களிடையே இன்று நடை முறையிலிருக்கும் சமயமும் தத்துவ ஞானமும் ஏறக்குறைய முழுமையும் ஆகமங்களை ஆதாரமாகக் கொண்டவை. இவற்றுக்கும் வேதங்களுக்கும் தொடர்பிருக்கவில்லை. மகாபாரதத்துக்குப் பின் வைதீகசமயம் சீரணமடையத் தொடங்கி இன்று முற்றாக இறந்து விட்டது. சிரௌத கிரியைகளின் பெரும்பகுதி மறைந்து விட்டது. அக்கினி ஆதானம் போன்ற அற்ப கிரியைகள் மிகச் சிலரால் செய்யப்படுகின்றன. ஸ்மார்த்தக் கிரியைகளும் விரைவில் மறைந்து கொண்டு வருகின்றன. எக் குடும்பங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் மூன்று தலை முறைகள் தீ ஓம்பத் தவறுகிறார்களோ அக் குடும்பத்தினர் பிராமணத் தன்மையை இழந்து விடுகின்றனர் என்று தரும சாத்திரம் கூறுகின்றது. இவ் விதியின்படி மிகச்சில குடும்பங்களையே பிராமண வகுப்பைச் சேர்ந்தனவாகக் கொள்ளலாம். இந்தியா, சமயத்தை மிகப் பின்பற்றும் நாடு. சமயம் ஆகம சம்பந்தமாக இருக்கிறதே அன்றி வேத சம்பந்தமாக இருக்க வில்லை. வேதங்களுக்கும் ஆகமங்களுக்குமுள்ள மாறுபாடு பழைய காலத்தில் நன்கு அறியப்பட்டிருந்தது. ஆகமக் கொள்கையும் வைதீகக் கொள்கையும் எதிரானவை. சில நூற்றாண்டுகளின் முன் இவை ஒன்று சேர்க்கப்பட்டன. ஆகவே இக் காலத்தவர் இரண்டு கொள்கைகளுக்கு முள்ள வேறுபாடுகளை உணராமல் இருக்கின்றனர். ஆகமங்கள் வேதங் களிலிருந்து பிறந்தவை என்றும், அவை வேதங்களில் கூறப்பட்டவற்றை விளக்க இக் காலத்துக்கேற்பச் செய்யப் பட்டவை என்றும் கொள்கைகள் நிலவுகின்றன. வேத மந்திரங்கள் தொகுக்கப்பட்டபின், அவை எவரா லும் செய்யப்படாமல் தாமாக உள்ளன என்னும் நம்பிக்கை இருந்தது. ஆகமங்களைக் கடவுள் கூறியதாக அந்நூல்கள் கூறுகின்றன. வேத சங்கிதை களிலுள்ள மந்திரங்கள் வைதீகக் கிரியைகளில் ஓத வேண்டியவை. ஆகமங்கள் சிவவழிபாடு திருமால் வழிபாடுகளில் கைக்கொள்ள வேண்டிய கிரியைகளைப் பற்றியும், யோக சாதனைகளைப் பற்றியும், தத்துவ ஞானங்களைப் பற்றியும் கூறுகின்றன. வேதங்கள் மந்திர பாகம் பிராமணபாகம் அல்லது கன்ம காண்டம் ஞான காண்டம் என இரு பகுதிகளுடையன. இவற்றுக்கு மீமாம்சை வேண்டப்படும். ஆகமங்களுக்கு விளக்க உரைகள் மாத்திரம் வேண்டப்படும். வேதங்கள் சந்தம் என்னும் நடையில் எழுதப்பட்டுள்ளன. பாஷா என்னும் நடையின் காலம் கி.பி.1000. வைதீகக் கிரியைகள் தீ சம்பந்தப்பட்டவை. ஒவ்வொரு கிரியை யின் போதும் தீ மூட்டி எரிக்கப்படுகிறது. தீ, சுவாலையாக எரியும் போது தேவர்களுக்கு அளிக்கும் உணவு சுவாலையில் இடப்படுகின்றது. ஆகமக் கிரியைகளுக்குத் தீ வேண்டப்படுவதில்லை. உணவு படைக்கப்படுகிறது. படைக்கப்பட்ட உணவின் சத்தைத் தெய்வம் ஆவியாக நின்று உண்கிறது; படைத்தவர் உணவை எடுத்துச் சுற்றத்தவருக்கும் நண்பருக்கும் கொடுத்து உண்கிறார். வேதக்கிரியைகளில் தேவர்கள் அழைக்கப்படுகிறார்கள். ஒவ்வொரு தேவனுக்கும் பிரபஞ்சத்தில் ஒவ்வோர் அதிகாரமுண்டு. ஆகமக் கிரியைகளில் ஒரு முழு முதற் கடவுளே உண்டு. அவருக்கு படைப்பு முதலிய எல்லா அதிகாரங்களுமுண்டு. வேதக்கிரியைகளில் புரோகிதர் புரியும் ஒவ்வொரு கிரியைக்கும் வெவ்வேறு மந்திரங்களுண்டு. சோமக் கொடி கொண்டு வரும் வண்டியில் எருதுகளைப் பூட்டுதல், எருதுகளை ஓட்டுவதற்கு கம்பு வெட்டுதல், பலி செலுத்தும் பொருளைக் கையா லெடுத்தல், பால் காய்ச்சுதல், தயிர் கடைதல் இவை போன்ற பெரிய அல்லது சிறிய கிரியைகள் ஒவ்வொன்றுக்கும் பாடல் அல்லது வசன வடிவிலுள்ள மந்திரங்கள் சொல்லப்பட்டன. ஆகமக்கிரியைகளில் வேதமந்திரங்களுக்கு இடமில்லை; அங்கு மிங்கும் சில வேதமந்திரங்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. அவை பொருத்தமானவையல்ல. தூ எனத் தொடங்கும் ஒரு மந்திரம் தூபங் காட்டும்போது சொல்லப்படுகின்றது. இம் மந்திரம் வண்டியின் நுகத்தை உயர்த்துவதைக் குறிக்கின்றது. ஆகமக் கிரியைகளில் போற்றி என முடியும் துதிகள் பாடப்படுகின்றன. வேதக் கிரியைகளின் நோக்கம் தீயில் பலிப் பொருள்களை இடுவது. ஆகமக் கிரியைகள் ஒரு அரசனுக்கு அல்லது ஒரு விருந்தினனுக்குச் செய்வது போன்ற உபசாரங்களைச் செய்கின்றன. வைதீகக் கிரியைகளுக்குக் கடவுளின் திரு உருவம் வேண்டப்படவில்லை. தீ எல்லாக் கடவுளரையும் குறிப்பதாக இருந்தது. ஆகமக் கிரியையில் வழிபடும் தெய்வத்தைக் குறிக்கும் திருவுருவம் இன்றியமையாதது.

வேதத்தின் சிகரம் வேதாந்தம். வேதாந்தம் என்பது பிரபஞ்சத் தோற்றத்துக்குக் காரணமாகவுள்ள பிரமத்தை அறிந்து தானே பிரமமாய் பிறப்பை ஒழிப்பது. ஆகம முறை பத்திமார்க்கம். சரியை கிரியை யோகம் ஞானம் என்னும் படி முறைகளால் கடவுளை அடைய வேண்டுமென அது கூறுகின் றது. ஆகமங்களில் கூறப்படும் தத்துவஞானம் வேதாந்த ஞானத்துக்குப் புறம் பானது. வேதாந்தம் கடவுளொன்றே உள் பொருள் என்கிறது. ஆகமங்களில் யோக மார்க்கம் ஞானமார்க்கமென்னும் பகுதிகளிருப்பினும் பத்திமார்க்கமே முதன்மை உடையது.
வைதீகக் கிரியைகள் மக்களை வருணங்களாகப் பிரிக்கின்றது. கடைசி வருணத்தவருக்கு வேதாந்தக் கல்வி மறுக்கப்பட்டுள்ளது. வருணங்களிலிருந்து வருணாச்சிரம தருமங்கள் வளர்ந்தன. துறவு பிராமணருக்கு மாத்திரம் உரியதென்றும், சன்னியாசம் அனுட்டிப்பதால் மாத்திரம் முத்தி அடையலாமென்றும் கொள்ளப்பட்டன. ஆகவே வைதீக நெறியிலொழுகும் பிராமணருக்கு மாத்திரம் முத்தி கைகூடும் எனக் கொள்ளப்பட்டது. ஆகமங்கள் இக் கொள்கையைப் பொருட் படுத்தவில்லை; சண்டாளனாயினும் கடவுளுருவங்களை வைத்துப் பூசிக் கலாமென்றன. கண்ணப்பர் திருக்காளத்தியில் கடவுளுக்கு இறைச்சி வைத்து நைவேத்தியம் செய்தார். திருநாளைப்போவார் பறைக் குலத்தி னர். வைணவ அடியாருள் ஒருவர் பாண வகுப்பினர். ஆகமங்கள் நால் வருணக் கொள்கையை அனுமதிக்கவில்லை. சூத்திரர் வேதங்களைக் கேட்டல் கூடாதென வாதராயணர் கூறியிருக்கின்றார். ஆகமங்களை எவரும் பயிலலாம். சிவதீட்சை பெற்ற பறைக் குலத்தினனும் பிராமண னுக்குத் தீட்சை கொடுத்து அவனுக்குக் குருவாகலாம். ஆகமக் கொள்கை யினரிடையே சன்னியாசமும் பரவியது. வைணவ சன்னியாசிகள் ஏகாந்தி களெனவும், சைவசன்னியாசிகள் சிவயோகிகள் எனவும் அறியப்பட் டார்கள். சன்னியாசத்திலும் பத்திமார்க்கம் சிறந்ததெனவும், சன்னி யாசம் பத்திமார்க்கத்துக்கு வாய்ப்பு அளிப்பதாகவும் கொள்ளப்பட்டன.

முற்காலத்தில் வைதீகருக்கும் ஆகமக் கொள்கையினருக்குமிடை யில் வெறுப்பு இருந்து வந்தது. ஆகமக் கொள்கையினர் கடவுள் பெயரால் இரத்தப் பலியிடுவதையும், இறைச்சி உண்பதையும் - சிறப்பாக மாட்டிறைச்சி உண்பதை - விலக்கினார்கள். இரத்தப்பலியையும் வேள்வி களையும் பற்றிய எதிரொலி மாபாரதத்தில் காணப்படுகின்றது. இக் கண்டனங்களின் பலனாக விலங்குகளைப் பலியிடுவதற்குப் பதில் மாவி னால் செய்யப்பட்ட விலங்கினுருவங்கள் பலியிடப்பட்டன. பாகவத மதத்தினரின் சிறந்த நூல் ஆகமக் கொள்கைகளைத் தழுவிய பகவத்கீதை. இந்நூல் வேதாந்த ஞானத்தையும் சாங்கிய ஞானத்தையும் சம்பந்தப் படுத்திக் கூறுகின்றது. இஞ்ஞானங்கள் ஒரு உண்மையை விளக்கும் இரு வழிகளாகவும் ஆகமக் கருத்துடையனவாகவும் காணப்படுகின்றன. பகவத்கீதை வேதத்தின் கரும கண்டத்தைத் தள்ளுகின்றது. அந்நூலுள் ஆகமங்களுக்குரிய பல பரிபாடைச் சொற்கள் காணப்படுகின்றன.

வைதீகர் ஆகமக் கொள்கையினரை மிக வெறுப்புடன் நோக்கி னர். வேத மந்திரங்களில் ஆரியர் தாசுக்களை ‘மிரித்திரவாச’ என இகழ்ந் தார்கள். அவ் விகழ்ச்சியின் தொடர்பே வைதீகர் ஆகமிகரிடம் காட்டிய வெறுப்பாகும். யமுனாச்சாரியர் காலம் முதல் வைதீகக் கொள்கைகளும் ஆகமக் கொள்கைகளும் இணைக்கப்பட்டபோதும் இன்றும் அவ் வெறுப்பை நாம் காணலாம். வேதாந்திகள், சைவ வைணவ ஆலயங் களில் பூசை செய்யும் பிராமணரை மற்றைய பிராமணரிலும் தாழ்ந்தவ ராகக் கருதுவர். ஐம்பது ஆண்டுகளின் முன்னும் அத்வைத வேதாந்திகள் கோயில்களுள் நுழையாதிருந்தமையை யாம் அறிவோம். வேதத்தின் சிரசு எனப்படும் வேதாந்தம் ஆகமத்தைக் கண்டிக்கிறது. வாதராயணர் பாசுபதத்தையும் பாஞ்சராத்திரத்தையும் கண்டித்திருக்கிறார்.
ஆரியரின் வேதங்கள் தோன்றுமுன் தாசுக்களின் மதம் வட நாட்டிலும் தென்னாட்டிலுமிருந்தது. சிரௌத கிரியைகள் பிராமணர், அரசர், புரோகிதருக்கு அதிக தக்கணை கொடுக்கக்கூடிய செல்வம் படைத்த வணிகருக்கு மாத்திரம் உரியனவாயிருந்தன; பொது மக்கள் தமது சொந்தக் கிரியைகளை உடையவர்களாக இருந்தார்கள். அக் கிரியைகள் தாசுக்களின் கிரியைகளாக இருந்தன. அவை இன்று சாந்தால் மக்களிடையே காணப்படுவனபோல் தெய்வத்துக்கு உணவு படைத்தல் ஆடுதல் பாடுதல் வகைகளிலிருந்தன. வால்மீகர் சுக்கிரீபனின் முடி சூட்டைப் பற்றிக் கூறியிருப்பது இதனை விளக்குகின்றது.

மகாபாரதத்தின் பின் ஆரியரின் தீ வழிபாடு வீழ்ச்சி அடைந்தது. பிராமணரின் பார்வை நடைமுறையிலிருந்த கிரியைகளில் சென்றது. அவர்கள் பிராமணங்களைப் பத்தி வழியில் திருப்பினார்கள்; திருமூர்த்தி என்னும் கொள்கையைத் தோற்றுவித்தார்கள்; சாங்கியத்தில் கூறப்படும் முக்குணத்தைத் திருமூர்த்திகளோடு தொடர்பு படுத்தினார்கள். சிறிது சிறிதாக 108 வைணவ ஆகமங்களையும் 28 சைவ ஆகமங்களையும் செய்தபின் 77 சக்தி ஆகமங்களையும் செய்தார்கள். பாணினி முனிவர் சிவ வழிபாட்டையும் கிருட்டிண வழிபாட்டையும் குறிப்பிட்டிருக்கின்றார்.
வேதாந்தமும் ஆகமமும் மிக மெதுவாக இணைந்து கொண்டு வந்தன. புராணங்களில் அவை ஒன்றின் பக்கத்தில் ஒன்றாக வருகின்றன; ஒன்றாக இணையவில்லை; சங்கராச்சாரியர் காலத்திலும் அவை இணையாமலே இருந்தன. அவர் வாதராயணரைப் பின்பற்றி பாசுபத பாஞ்சராத்திர மதங்களைப் புறச் சமயங்களெனக் கொள்கின்றார். சங்கரர் செய்த பிரபஞ்ச இருதயம் என்பது ஆகமத்தைத் தழுவிய நூல். அவர் சட்மத தாபனாசாரியர் எனப்பட்டார். அவர் விஷ்ணு, சிவன், சத்தி, கணபதி, சுப்பிரமணியர், சூரியன் என்னும் வழிபாடுகளைத் தாம் தொடங்கிய மடங்களில் ஏற்படுத்தினார்.

விசிட்டாத்துவைதம் என்னும் வைணவ வேதாந்தத்தை தொடங்கிய யமுனாச்சாரியர் வைணவ ஆகமங்களை வேதங்களைப் போலப் பிரமாணமாக்க வேண்டுமெனக் கட்டளையிட்டு இரண்டையும் ஒன்று சேர்த்தார்.

சமக்கிருத ஆதிக்கம்
தெற்கே வைதீக மதம் பரவத் தொடங்கிற்று. வைதீக நூல்கள் சமக் கிருதத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தன. தென்னாட்டவர் சமக்கிருதம் பயின்றனர். பாணினி முனிவருக்குப் பின் சிறந்த வடமொழி நூல்களைச் செய்தவர்கள் பெரும்பாலும் தென்னாட்டினராகவே காணப்படுகின் றனர்.37 அபஸ்தம்பர், போதாயனர், கௌடலியர், காத்தியாயனர், குமாரிலர், வற்சயாயனர், சாயணர், சங்கரர், இராமானுசர், மாதவர், வித்தியாரணியர் முதலிய தென்னாட்டினர் செய்த வடமொழி நூல்கள் புகழ்பெற்று விளங்குகின்றன. புராணங்கள் பலவற்றைச் செய்தவர்களும் தென்னாட்டினரே.

பல்லவரும் அவருக்குப் பின் வந்த வடநாட்டு அரச பரம்பரை யினரும் சமக்கிருதத்துக்குப் பேராதரவு அளித்தார்கள். பிராமணர் வாழும் இடங்கள் தோறும் கடிகைகள் அல்லது பிரமபுரிகள் என்னும் சமக்கிருதக் கலாசாலைகள் நிறுவினார்கள். அவைகளில் கல்வி பயிலும் மாணவருக்கும் கல்வி பயிற்றும் ஆசிரியருக்கும் உணவு உடை முதலியன வழங்கினர். கலா சாலைகளில் வேதங்கள், வேதாங்கங்கள், தரும சாத்திரங்கள், அர்த்தசாத்திரம் முதலிய கல்விகள் கற்பிக்கப்பட்டன. சமக்கிருதக் கல்வி பிராமணரின் ஏகபோக உரிமையாக இருந்தது. கடிகைகளில் கற்றுத் தேறிய பிராமணர் இராசகுருக்கள் என்னும் பெயருடன் நாடு முழுமையிலும் சென்று வைதீக மதத்தை மக்களுக்குப் போதித்தார்கள். இராச குருக்களே அரச குடும்பத்தினருக்குக் கல்வி கற்பித்தார்கள்.*

பிராமணரின் சேவை வேண்டப்பட்ட இடங்களில் அவர்கள் சென்று வாழ்வதற்குத் தூண்டுதலாக நிலமும் வீடும் மானியமாக வழங்கப்பட்டன. இவ்வாறு வைதீகத்துக்கும் சமக்கிருதத்துக்கும் செல் வாக்கு வளர்ந்து கொண்டு சென்றது. சமய சம்பந்தமானவை எல்லாம் சமக்கிருதத்தில் இருத்தல் வேண்டும். சமக்கிருதத்துக்கு அதிகாரிகள் பிராமணர் என்பவை போன்ற கருத்துக்கள் நாள் வீதம் பலமடைந்து கொண்டு வந்தன. ஆகவே, தமிழில் சமயசம்பந்தமான தல புராணங் களோ, வேறு புராணங்களோ எழுதுவோரும் தாம் எழுதுவன ஏதோ வடமொழி நூலிலுள்ளன எனக் கூறும் வழக்கு ஏற்பட்டது. சமக்கிருதத் திலிருந்து தான் உலகிலுள்ள எல்லா மொழிகளும் தோன்றின. அம் மொழியிலில்லாத அறிவு வேறெதிலுமில்லை எனவும் கூறப்பட்டன.38 பல்லவரும் அவருக்குப் பிற்பட்ட அரசரும் தமிழ்க் கல்வியின் பொருட்டு ஆதரவளித்ததைப் பற்றிய கல்வெட்டுச் சாசனம் ஒன்றேனும் காணப் படவில்லை. கல்வி என்பது சமக்கிருதக் கல்வி ஒன்றுமே எனக் கருதப் பட்டது. சமக்கிருதக் கலா சாலைகளில் ஆகமங்கள் பயிலப்பட்டதாகக் கூறப்படவில்லை. வைதீகர் ஆகமங்களையும், வேதங்களையும் வேதத் தோடு சம்பந்தப்பட்ட நூல்களையும் போல் சிறந்தனவாக மதிக்க வில்லை. கோயில் பூசை செய்யும் பிராமணர் ஏனைய பிராமணரிலும் தாழ்ந்தவர்களாக நோக்கப்பட்டனர்.*

சைவ மடங்கள்
40தமிழ் நாட்டில் வைதிகம் சம்பந்தம் பெறாத சைவ மடங்க ளிருந்தன. அவற்றில் குரவரிடத்தில் மhணhக்கர் பாடங்கேட்டல் சமய சாதனைகள் செய்தல் போன்ற நிகழ்ச்சிகள் நடைபெற்றன. கோயில்கள் பிராமணரின் கைக்கு மாறியபோது கோயில்களுக்குப் பக்கத்தில் மடங்க ளமைக்கப்பட்டன. கோயிலை மேற்பார்க்கும் பிராமணர் மடத்திலிருந்து கோயில் கிரியைகள் ஒழுங்காக நடைபெறுவதைக் கவனித்து வந்தார். இவ்வாறிருந்து வரும்போது பிராமணரல்லாதவர் துறவிகளாவதற்கும் (சன்னியாசம் கொள்வதற்கும்) அவர்கள் மடங்களுக்குத் தலைவராவ தற்கும் தடை எழுந்தது. ஆகவே, பிராமணரல்லாத துறவிகள் குகைகளை நாடிச் சென்றனர். பிராமணரல்லாதாரின் குகை மடங்கள் அதிகப்பட்டு அவற்றின் செல்வாக்கும் அதிகப்பட்ட போது அம்மடங்களை அழித்துத் தரைமட்டப்படுத்தும்படி பிராமணர் தம்மை ஆதரிப்போரைத் தூண்டினர்.41 ‘குகை இடி கலகம்’ என்னும் பெயரில் பெரிய கலகங்கள் நேர்ந்தன. குகை இடி கலகங்களைப்பற்றிச் சாசனங்கள் கூறுகின்றன. பிராமணரல்லாதாரின் மடங்கள் அழித்துத் தரைமட்டமாக்கப்பட்டன. மூன்றாங் குலோத்துங்க சோழன் காலத்தில் பிராமண மதத்தவர் பிராமண ரல்லாதாரின் மடமொன்றுக்குக் கொடுத்த சொத்து பிடுங்கப்பட்டதைப் பற்றி ஒரு சாசனங் கூறுகின்றது. விசய நகர அரசர் காலத்தில் பிராமண ரல்லாதார் துறவு பூணுவதற்கு எதிரான வழக்கொன்று நேர்ந்தது, அப்பொழுது விசய நகர அரசரின் கீழ் அதிகாரியாக இருந்த சின்ன செவ்வப்ப நாயக்கர் அவ் வழக்குக்குத் தீர்ப்பளிக்கும் படி சிவாக்கிர யோகிகளைக் கேட்டுக்கொண்டார். அவர் தமது தீர்ப்பை ‘சைவசமய சன்னியாச பத்ததி’ என்னும் நூல் வடிவில் கூறினார். அது பிராமண ரல்லாதாருக்கு அனு கூலமானது.

கோயில்கள் பிராமணர் கைப்பட்டபின் இன்னொரு கொள்கை யும் தலை எடுத்தது. சமய அறிவை வேதங்களிலிருந்து நேரே அறிவதல்லது உள் நாட்டு மொழிகளில் எழுதப்பட்ட நூல்களைக் கற்று அவை மூலம் அறிவதால் பயனில்லை என்னும் கொள்கை எழுந்தது. வடமொழிக் கல்வி பிராமணருக்கு மாத்திரம் ஏக போக உரிமையாக இருந்தது. 42இக் கொள்கையைத் தமிழறிஞர் எதிர்த்தனர். வைணவரில் தென்கலையினர் இதற்குத் தலைசாய்க்கவில்லை. அக் காலத்தில் தமிழ் மறுமலர்ச்சி பெற்றது. உரையாசிரியர்கள் தோன்றிப் பழந்தமிழ் நூல்களுக்கு உரைகள் செய்தனர். சந்தான குரவர்கள் சமய நூல்களைத் தமிழில் செய்தனர். சித்தர் நூல்களும் இக் காலத்தை அடுத்து எழுந்தன. சித்தர் நூல்கள் பிராமண ஆதிக்கத்தை எதிர்க்க எழுந்தவை. சைவ மடங்கள் பல தோன்றின. சைவ மடங்களின் தலைவர் பிராமணரல்லாதாராகவே இருந்து வருவர்.

பிராமணர் கோயில்களுக்குத் தலைவரான போது கோயில் பெயர்கள் வடமொழிப்படுத்தப்பட்டன. திருமறைக்காடு வேதாரணிய மெனவும், முதுகுன்று விருத்தாசலம் எனவும், குடமூக்கு கும்பகோணமென வும், வெண்காடு சுவேதவன மெனவும், திருப்புகலூர் சரணயபுரம் எனவும், திருவையாறு பஞ்சநதம் எனவும் பட்டன.

கோயில்கள் தொடர்பாகச் சாசனங்களில் காணப்படும் சில பெயர்கள்; தளிச்சேரி - கோயிலைச் சூழ்ந்த குடியிருப்பு; கற்றளி-கற் கோயில்; நட்டுவன், அண்ணாவி நடனங் கற்றுக் கொடுப்போர்; ஆடுவார்; கனபாடி; முகவீணைக்காரர்; உடுக்கை வாசிக்கிறவர்; வீணை வாசிப் போர்; ஆரியம் பாடுவார்; தமிழ் பாடுவார்; கொட்டி மத்தளக் காரர்; முத்திரை சங்கு ஊதுவோர்; பக்க வாத்தியகாரர்; கட்டியங்கூறு வோர்; மேளம் வாசிப்பவர்; காந்தருவர்; விளக்குப்போடுகிறவர்; நீர் தெளிப்பவர்; எடுபிடி சாமான் தூக்குகிறவர்கள்; வண்ணான்; நாவிதன்; கொல்லன்; தையான்; பாடுகிறவன்; சோதிடன்; கன்னான்; ஓச்சன்; தட்டான்; பாணன்; கணக்கன்.

வைதீகத்துக்கு எதிர்ப்பு
சங்க காலத்திறுதி முதல் சில நூற்றாண்டுகள் பௌத்த சமண மதங்கள் தெற்கில் செல்வாக்குப் பெற்றிருந்தன. கி.பி. 5 ஆம் நூற்றாண்டில் வச்சிர நந்தி என்னும் சமண முனிவரின் தலைமையில் மதுரையில் ஓர் தமிழ்ச் சங்கம் இருந்தது. இச் சங்கத்திலேயே பதினெண்கீழ்க்கணக்கைச் சேர்ந்த நூல்கள் பல செய்யப்பட்டன வென்று கருதப்படுகின்றன. திருஞான சம்பந்தர் காலத்துக் கூன் பாண்டியனும், அப்பர் சுவாமிகள் காலத்தில் பல்லவமாறவர்மனும் சமண மதத்தைத் தழுவியிருந்தார்கள். மாணிக்கவாசக சுவாமிகள் பௌத்தரோடு வாதுசெய்து வென்றதாகப் புராணம் கூறுகின்றது. பௌத்த சமண மதங்கள் செல்வாக்குப் பெற் றிருந்த காலத்து சைவரும் வைணவ சமயத்தவரும் ஒருங்கு சேர்ந்து பௌத்த சமண மதங்களை எதிர்த்தார்கள். வைதீக சமயத்தினரும் இவர் களுடன் சேர்ந்தனர். அப்பொழுது வைதீகர் ஆகமக் கொள்கைகள் பல வற்றைத் தழுவினர்; தமது வேதங்கள் சைவ வைணவ சமயங்களும் முதல் நூல்களென்றனர். இக்கொள்கை பெயரளவிலிருந்ததன்றிச் செயலளவி லிருக்கவில்லை. வேதங்களும் ஆகமங்களும் மாறுபட்டனவென்னும் கொள்கை இருந்து வந்தது. வேதங்களும் ஆகமங்களும் மாறுபட்டவை யல்ல எனப் பிற்காலத்தவர் கூறிவந்தனர். பிற்காலத்தவர்கள் வேதம் எனக் கூறியவற்றை நோக்கினால் அவை வேதங்களைக் குறியாது பிற்கால உப நிடதங்களைக் குறிப்பனவாகத் தெரிகின்றன. இதனை சிவஞான முனிவரின் சிவஞான போதமா பாடியத்தில் ஆங்காங்கு கூறப்படுவன வற்றைக் கொண்டு நன்கு உய்த்தறியலாம்.

கோயில்களில் வைதீகர் தலைமை எய்துதலையும் அங்கு ஆரியம் பாடப்படுவதையும் அறிஞர் எதிர்த்துக் கிளர்ச்சி செய்தார்கள். “ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய்” “செந்தமிழோடு ஆரியனைச் சீரியானை” “ஆரியந் தமிழோ டிசையானவன்” எனத் திருநாவுக்கரசு நாயனார் தமது திருப்பாடல்களில் கூறி இருசாராரையும் சந்து செய்தார். “ஆரியப் புத்தகப் பேய் கொண்டு புலம்பிற்று” என நக்கீரர் தாம் பாடிய கோபப் பிரசாத்தில் வடமொழிப் பாடல்களைப் பாடுதலை வெறுத்துக் கூறுகின்றார்.

தொல்காப்பியப் பொருளதிகார உரையில் (பொருள் 490)

ஆரிய நன்று தமிழ் தீதென வுரைத்த
காரியத்தாற் காலக்கோட் பட்டானைச் - சீரிய
அந்தண் பொதியில் அகத்தியனா ராணையால்
செந்தமிழே தீர்க்க சுவாகா.

என்னும் வெண்பா ஒன்று மேற்கோளாகக் காட்டப்பட்டுள்ளது. அக் காலத்தில் ஆரியம் தமிழ் என்பவற்றுக்கு இடையிலிருந்த மாறுபாடு களை இவ் வெண்பா உணர்த்துகின்றது.
வைதீகமும் சமக்கிருதமும் ஒன்றை விட்டு ஒன்றைப் பிரிக்க முடியாதனவாகவுள்ளன. வடமொழிக்குப் பாதகமாகக் கூறுவதென்பது வைதீகத்துக்கு எதிராகக் கூறப்படுவது என்னும் கொள்கை இருந்து வந்தது. தமிழறிஞர் தமிழ்மொழி வடமொழிக்கு எவ்வகையிலும் தாழ்ந்த தன்று, சிலவகைகளில் அதனிலும் உயர்ந்தது எனக் கூறி வந்தனர்.

தொண்டர் நாதனைத் தூதிடை விடுத்தது முதலை
உண்ட பாலனை அழைத்தது மென்பு பெண்ணுருவாக்
கண்ட தும்மறைக் கதவினைத் திறந்ததுங் கன்னித்
தண்ட மிழ்ச்சொலே மறுபுலச் சொற்களோ காற்றீர்
விடையு கைத்தவன் பாணினிக் கிலக்கன மேனாள்
வடமொ ழிக்குரைத் தாங்கியன் மலைய மாமுனிக்குத்
திடமு றுத்தியம் மொழிக்கெதி ராம்கிய தென்சொல்
மடம கட்கரங் கென்பது வழுதிநா டன்றோ. (பரஞ். திருவி)

வடமொழியைப் பாணினிக்கு வகுத்தருளி யதற்கினையாத்
தொடர்புடைய தென்மொழியை யுலகமெலாந் தொழுதேத்தும்
குடமுனிக்கு வலியுறுத்தார் கொல்லேற்றுப் பாகரெனிற்
கடல்வரைப்பி னிதன்பெருமை யாவரே கணித்தறிவார்

இருமொழிக்குங் கண்ணுதலார் முதற்குரவர் இயல்வாய்ப்ப
இருமொழியும் வழிப்படுத்தார் முனிவேந்தர் இசைபரப்பும்
இருமொழியும் ஆன்றவரே ஒழீயினார் என்றால் இவ்
விருமொழியும் நிகரென்னும் இதற்கையம் உளதேயோ
கடுக்கவின்பெறு கண்டனுந் தென்திசை நோக்கி
அடுக்கவந் தாடுவா னாடலி னிளைப்பு
விடுக்கவாரமென் காறிரு முகத்திடை வீசி
மடுக்கவுந்தமிழ் திருச்செவி மாந்தவு மன்றோ (காஞ்சிப் புராணம்)

மனங்கரைத்து மலங்கெடுக்கும் வாசகத்தில் மாண்டோர்கள்
கனஞ்சடை யென்றுரு வேற்றிக் கண்மூடிக் கதறுவரோ
(மனோன்மணீயம்)

மறைமுதற் கிளந்த வாயான் மதிமுகிழ் முடித்த வேணி
இறைவர்தம் பெயரைநாட்டி யிலக்கணஞ் செய்யப்பெற்றே
அறைகடல் வரைப்பிற் பாடை யனைத்தும் வென்றாரியத்தோ
டுறழ்தரு தமிழ்த் தெய்வத்தை யுண்ணினைந் தேத்தல் செய்வாம் (சீகாளத்திப் புராணம்)

பழமறைகள் முறையிடப் பைந்தமிழ்ப் பின்சென்ற
பச்சைப் பசுங் கொண்டலே. (மீ. பிள்ளைத் தமிழ்)

இவ்வாறு கூறிய செய்யுள்களுக்கு விடைநிறுப்பது போலச் சாமி நாத தேசிகர் அவர்கள் தமது இலக்கணக் கொத்தில் “ஒன்றேயாயினும் தனித் தமிழ் உண்டோ” எனவும் “ஐந்தெழுத்தாலொரு பாடையும் உண்டென அறையவும் நாணுவர் அறிவுடையோரே” எனவும் கூறினர். பிரயோக விவேகமுடையார் வடமொழிக்குந் தமிழுக்கும் இலக்கண மொன்றென்றனர். சிவஞான முனிவர் இருமொழிகளின் இலக்கணங் களும் வேறு என்றனர். சமீப காலத்தில் சிலர் தொல்காப்பியச் சூத்திரங் களை ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்த்துத் தமிழ் இலக்கணம் வடமொழி இலக்கணத்தைத் தழுவிச் செய்யப்பட்டதெனக் காட்டினர். வடமொழி இலக்கணம் தொடக்கத்தில் தமிழ் இலக்கணத்தைப் பின்பற்றிச் செய்யப் பட்டதனால் இரு மொழி இலக்கணங்களுக்கும் சில ஒருமைப்பாடுகள் காணப்படுகின்றனவென்பதே உண்மை. வடமொழிக்கு இலக்கணம் வகுக்கத் துணை புரிந்தவர்கள் தமிழ்மக்களே என்பது அறிஞர் கருத்தாகும்.

“இருமொழியும் நிகர் என்று கருதிய இப் பெரியார் காலத்துக்குப் பின் வடமொழி தெய்வ மொழி என்னும் கருத்து மெல்ல மெல்லத் தமிழ் நாட்டில் நுழைவதாயிற்று. வடமொழியில் அமைந்த இதிகாசங்கள் தமிழில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டன. வான்மீகர் வடமொழியில் எழுதிய ஆதி காவியத்தைத் தமிழில் அமைக்கப் போந்த கல்வியிற் பெரியர் கம்பர் (கி.பி.12ஆம் நூற்றாண்டு) “தேவ பாடையின் இக்கதை செய்தவர்” என முதனூல் செய்த புலவரைப் புகழ்ந்துரைத்தார்; வாங்கரும் பாதம் நான்கும் வகுத்த வான்மீகி என்பான் - தீங்கவி செவிகளாரத் தேவரும் விரும்பச் செய்தான்” என்று வடமொழிப் புலவரை வாயார வாழ்த்தினார். வட மொழி வானவர் மொழி ஆதலால் விழுமியமொழியென்றும் தமிழ் மொழியாதலால் தாழ்ந்த மொழியென்றும் கருதும் வழக்கம் மெல்ல மெல்ல எழுந்தது. வடமொழியிலமைந்த புராண நூல்களைத் தமிழில் மொழி பெயர்க்கப்புகுந்தார் சிலர்; முதல் நூல்களாகத் தமிழிலெழுந்த நூல்களுக்கும் வடமொழியில் நூல் உண்டென்று கூற முற்பட்டார் சிலர்; நன்னூல் செய்த பவணந்தியாரும், சின்னூல் செய்த குணவீரனாரும் வீரசோழியமியற்றிய புத்தமித்தனாரும் வடமொழி இலக்கணப் போக்கைத் தழுவி எழுதுவராயினர். தமிழ்நாட்டிலமைந்த இடப்பெயர் ஊர்ப் பெயர்களையும் வடமொழியில் பெயர்த்து வழங்கத்தலைப் பட்டார் பலர். இதைக் குறித்துத் தமிழ் நாட்டுச் சாசனங்களை ஆராய்ந்து பர்ணல் என்பார் கூறும் மொழி ஈண்டு கருதத் தக்கனவாம். சில தமிழ்ப் பெயர்கள் தவறாக வடமொழியில் பெயர்க்கப்பட்டுள்ளன என்றும், மற்றும் சில தமிழ்ப் பெயர்கள் அரைகுறையாக வட மொழியில் பெயர்க் கப்பட்டுள்ளன என்றும் இன்னும் சில தமிழ்ப் பெயர்கள் இயற்பொரு ளிழந்து வடநூல் கதைகளை ஏற்றுத் திரித்து வழங்குகின்றனவென்றும் டாக்டர் பர்ணல் கூறுகின்றார். பழந்தமிழ் நாட்டில் குடமூக்கு என்று வழங்கிய ஊர் கும்பகோணமாயிற்று. மறைக்காடு வேதாரணியமாயிற்று. வெண்காடு சுவேதாரண்யமாயிற்று. ஐயாறு பஞ்சநதமாகவும், அண்ணா மலை அருணாசலமாகவும் அமைந்தன … இவ்வாறான வடமொழி உயர்ந்ததென்றும் தமிழ் தாழ்ந்ததென்றும் கற்றாரும் கல்லாதாரும் கருதினமையால் தமிழென்னும் சொல்லே வடமொழிச் சிதைவென்னும் கொள்கை வடநாட்டில் பரவுவதாயிற்று. திராவிடம் என்னும் சொல்லே திராவிடம், திராமிளம், திரமிளம், தமிளம், தமிழ் என்று ஆயிற்றென்று இலக்கண நூலோர் எடுத்துரைப்பாராயினர். இன்றும் தமிழ் இலக்கணம் வடமொழி இலக்கணத்தைத் தழுவி எழுந்ததென்று பிரயோக விவேகம் கூறுவதாயிற்று. தமிழ் தனிமொழி யன்றென்றும் இலக்கணக் கொத்துரைத்த தேசிகர் எழுதுவராயினர்.

“ஐந்தெழுத்தால் ஒரு பாடையும் உண்டென
அறையவும் நாணுவர் அறிவுடையோரே
வடமொழி தமிழ்மொழி யெனுமிருமொழியினும்
இலக்கணம் ஒன்றே என்றே எண்ணுக (இலக்கணக் கொத்து)

என்று தமிழ் மொழியைத் தனி மொழியென்று கருதும் கொள்கையைத் தேசிகர் இழித்துரைத்தார்.”*

இன்றைய இந்து மதம்
வேதமதம் மறைந்து போயிற்று. இன்று யாகங்கள் நடத்தப்படுவ தில்லை. ஆகம சம்பந்தமான சிவ வழிபாடு திருமால் வழிபாடுகளோடு வைதீகக் கொள்கைகள் கலந்த மதமே இன்றைய இந்து சமயமாக இருந்து வருகின்றது.45

வடமொழியைச் சமய மொழியாகக் கொண்டவர்களும் வேதங்க ளை ஆதாரமாகக் கொள்பவருமாகிய வைதீகரே சைவ வைணவ கோயில் களுக்குப் பூசகராகவும், புரோகிதர்களாகவும் இடம் பெற்றமையால் தென்னாட்டில் பல மயக்கங்கள் இருந்து வருகின்றன. புரோகித வகுப்பினர் சமய வரலாறுகள், இந்திய வரலாறுகள் எழுதும்போது வைதீகரின் பெருமைகளை அதிகப்படுத்தியும் தமிழரின் பெருமைகளை அற்பப்படுத்தியும் கூறுவர்.46 ஆகவே சமயசம்பந்தமானவும், மொழி சம்பந்தமானவும் உண்மை வரலாறுகளை அறிவதற்கு மேல்நாட்டவர் அல்லது புரோகித வகுப்பினரல்லாதார் எழுதிய நூல்களையே நாம் நாட வேண்டியிருக்கிறது. உண்மை வரலாறுகளை வெளியிடுதல் ஒரு வகுப்பினருக்கு எதிராக நூலெழுதுதல் என்பது போலவும் தோன்று கிறது. கோயில்களிலும் அரசியல் துறைகளிலும் அதிகாரத்திலுமிருக்கும் ஒருவகுப்பினரின் வெறுப்பை ஈட்டிக் கொள்ள விரும்பாத சிலரும் உண்மை வரலாறுகளை வெளியிடப் பின்னிற்பர். மேல்நாட்டவரின் ஆராய்ச்சிகளை நம்புதல் கூடாது, ஆரியர் வெளியிலிருந்து வரவில்லை, வடமொழியும் தமிழும் இந்திய நாட்டில் என்றுமுள்ளன எனவும் சிலர் கூறிவருகின்றனர். இக் கூற்றுக்கள் ஆராய்ச்சியின் முன் வலிபெற்று நிற்க# முடியவில்லை.

NOTES
(Quotations from eminent authors in support of the statements found in this book)
1. The original home of the Indo-Germanic language was the long stretch of grass-land extending from the north of the Carpathians and the Lower Danube to the foot-hills below Altai and Tianshan in Central Asia skirting the shores of the Black Sea and Caspian, and extending south to Cacasus and the steep north edge of Persia. This was the area of characterization of a race of tall, fair-skinned, blue-eyed, narrow-headed giants to whom the name Proto-Nodics has been given. The grass-land made them develop a pastoral life, modified by some hunting on the one hand and some very primitive agriculture on the other. Their one noteable contribution to the growth of world civilization was that the domesticated horse.

About 2,500 B.C., a great wave of descciation seems to have passed over Asia which converted steppes of the north as well as the Semites of Arabian grass-land in search of pastures new. This great displacement of tribes included the “Ganaanite” invasion of Syria referred to in the Genesis as the Semite migration into Mesapotamia leading to the establishment of a powerful Babylonian monarchy. From the northern steppes, the Nordics went out in many branches. - The age of the mantras pp. 103, 105. - P.T.S. Iyengar.

2.  Pargiter adduces considerable evidence to show that the true Brahman families were of pre-Rigvedic origin, and the Aryan kings of Madhya Desa were their own priests in the earliest times had no Brahmans. - Castes in India its nature, function and origins. – J.H.Hutton.

3.  The language of the Rig-Veda is as yet purely Aryan or Indo-European in its form, structure and spirit but its phonetics is already affected by the Dravidian and it has already begun to borrow words from Dravidian and Kol. Among the words of probable Dravidian origin in the Rig-Veda the following may be noted.

anu – particle; arani – rubbing wood for fire; kapi – monkey; karmara – smith; kala – time; kunda – hole; gana – band; nana – several; nila – blue; pushpa – flower; puja – worship; pala – fruit; majura – peafowl; ratri – night; rupa – form. - The origin and development of Bengali p.42. - S.K. Chaterji.

4.  … the aboriginal Dravidian culture which certainly assimilated by them, and may thus be considered as their inheritance lending itself to more convenient consideration as part and parcel of our Vedic heritage rather than as distinct from it. - Hindu view in art. p. 9 – Maluk Raj Anand (Asia Publishing house, 1957).

5.  The whole of the Veda, Sruti (heard or revealed was compiled during the long period from about 1,500 B.C. to 500 B.C.) and includes the following extensive literature: (1) The four Vedas proper Rig, Yajur, Sama, Atharva which are hymns, prayers, and sacred formulas offered by priests to the gods on behalf of rich lay-sacrificers, charms for witchcraft, medicine and other homely practices, manipulated by magicians and medicine men in main for the plainer people. - Ibid p. 10.

6.  The authors of the hymns, called Rishis, composed them for the purpose of invoking the help of gods in events that immediately interested them to secure success in impending battles (R.V. XIX – 4), to avert drought (R.V.68), to help to raise crops (A.V.VI. 142) to enable them to live a “hundred autums” till their sons became fathers in their turn (R.V.I. 89. 9), to satisfy all possible wants (A.V.XV.9), and to escape all kinds of dangers and difficulties (A.V.XIX.7) - The age of the mantras p.4. - P.T.S. Iyengar.

7.  The shock of intercourse with the alien culture of the Dravidians awaked in the conquerors the desire to preserve their literary inheritance, and although during the time it took to give it a permanent shape it became strongly mixed with aboriginal Dravidian belief, this was the way that the Vedas, the oldest books of the Hindus came to be composed. - Hindu view of art p. 10. – Maluk Raj Anand.

8.  Of the writings called Anukramani in which the metre, the deity and author of each song are given in their proper order. - The history of Indian literature p. 61. - A Weber.

9.  Of the gods invoked in the Vedas the following are chief. Dyaus or Dyaus Pitar, sky or father of sky; Surya and Savitir, Vishnu, the sun-god; ushas the dawn; Agni the fire; Pritivi the earth; Soma, the intoxicating vegetable juice used in ritual; Indra the god of lightning and thunder; Varuna the universal embracer and encompasser; Adityas, boundless ones; Asvins, horse men; Vayu, the wind; Rudra, the fierce god of distruction and waste etc. This list was considerably enlarged as the Aryans continued to assimilate the gods and goddnesses of the non-Aryan inhabitants of India. - Hindu view in art. – p.11.

10. Civa is a god unknown to the Vedas; his name is a word of not frequent occurrence in the hymns, indeed but means simply prosperous, not even in the Atharvan it is the epithet of a particular divinity or distinguished by the usage, from any other adjectives. The precise relation between Civa and Rudra is not yet satisfactorily traced out. - Oriental linguistic studies. P.30. - William Dwlight Whitney.

11. Practically no traces of it (rebirth) are to be found in the Vedas or in the poems of Homer. The Vedic hero like the Homeric hero goes to dwell in the Elysium of Yama, the proto-man, and returns no more to earth. - India and the Western World. - H.G. Rawlinson.

12. The doctrine of transmigration is entirely absent from the Vedas and early Brahmanas. It seems probable that the Indian Aryans borrowed the idea from the aboriginals. - Cambridge History of India, p. 108. - Prof. Macdonald.

13. The simple ritual of the Rig-Veda had now under the influence of Dravidian methods of worship, became an elaborate system of mechanical rites and ceremonies in Brahmanas. - Hindu view in art. p. 18.

… although the religion of the Rig-Veda hymns (composed before the Hindus crossed the Satlej) owed nothing to Indian aboriginal influence, the same is not true of later Samhitas and Brahmanas. - The riddles of Mohenjo-daro. - G.R. Hunter – New Review Vol.3, p. 314.

12. During the Brahmana period we notice the beginning of the regular worship of Siva … in this period Sivan or Rudra gradually become to be one of the most important figures of the reformed Indo-Aryan pantheon. - Pre-historic ancient and Hindu India, p.43 – R.D. Banerji.

The worship of Siva or Mahadeva towards the close of this period … the deity being identified with Rudra of the Vedic poets, the howling god of tempests and the father of Maruts. - The philosophy of the Upanishads, p. 18 – A. Edward Gough.

13. The transference of the same Soma to the moon which appears in the later history of Indian religion, is hitherto-obscure; the Vedas hardly know it neither do they seem to prepare the way for it - Oriental and linguistic studies, p.10 – William Dwlight Whitney.

14. The cult of the Linga is older than the Calcolithic period of Mohenjo – Daro will be evident if we only take back our research into the domain of pre-historic archaeology. It seems probable that these pre-Aryan phallic worshippers are identical with the peoples who in later times dwelt in the Indus valley, and prejudice and indignation against whom find most eloquent expressions in the following two passages of the Rig-Veda - Pre-aryan elements in Indian Culture – K. Sur. - Indian Historical Journal 1934.

15. The vowel system of Vedic language is much simpler and its consonant system more developed than those of the parent Indo-Germanic or of its European branches. A large portion of the vocabulary of the Vedic tongue is not found in the allied languages and must have been picked up in India; and even in matters of syntax and sentence-structure it underwent special developments in Indian soil. - The age of the Mantras – p. 4.

The Dravidian dialects effected profoundly the sounds, the structure, the idiom and the vocabulary of the former and the differences already alluded to between Vedic language and its hypothetic parent, called or its European decendants, Greek, Latin, etc., are due to the influence of the Dravidian dialects of India. In the course of its growth in India, on account of the constant influence of Dravidian tongues, this language lost the subjunctive mood, many infinitive forms and several noun declensions, forgot its richly varied system of real verb tenses and adopted turns of expressions peculiar to the Dravidian idiom. - Ibid, p.6.

The Dravidian names of things and operations connected with all these arts of peace are native and not foreign (i.e., borrowed from Sanskrit). The question has not yet been investigated, but on enquiry it will most probably turn out that many Sanskrit words connected with these arts were borrowed from the Dravidian.

It is not surprising, therefore, that this Indo-Germanic language was profoundly affected when it spread among the people of ancient India, that it shed some of its vowels, Indo-Germanic a,e,o all being leveled down to one uniform a, that it developed new consonants, e.g., the sibilants, s’, s, sh, hopelessly confused in the pronunciation of Sanskrit in various parts of India and that its grammar was slowly but surely modified. - Ibid p. 15.

16. All other Vedic gods (1) Savita, Pusha, Vayu, Surya, Ushas, the Maruts, Soma and Yama (2) Varuna, Rudra, Tvashta and Aditi (3) Brahaspathi, Prajapati, Skamba and Bramhanaspati are all purely Indian deities. Of these, the first group seems to have been evolved from germs of ideas brought along the current of the Indo-Germanic dialect that evolved into the language of the Mantras. The etymology of most of these names is plain, but deities corresponding to them in name and function are not found outside India. The gods of the second group seem to have been taken over from the Dravidian-speaking tribes of India. It has been already pointed out that the Dravidian languages profoundly affected the Vedic language, similarly the gods worshipped by the tribes that gradually accepted this language must have been “Aryanized” and adopted the Vedic pantheon. Those Vedic gods the etymology of whose names is not patent and who have no analogues in other Indo – Germanic dialects must have been Indian gods to whom such treatment was accorded. - Ibid pp. 123, 4.

17. Brahmanas contain discussions on both work and knowledge. Those sections of the Brahmanas which contain symbolic or spiritual discussions on both ‘work and knowledge are called Aranyakas, for these were read in the aranya (woods, forest) because owing to the obtruse character, they were not imparted everywhere to everybody indiscriminately’ and because great seclusion was needed for their comprehension. Many of the Upanishads are included among the Aranyakas; only one Upanishad is included in mantras or Samhita Viz., in Isopanishad which forms the last (fortieth) chapter of the white Yajur Veda. – What are the Upanishads? – Indo Asian Culture Vol.1 p. 53 (1952).

18. Indications intimate that the real guardians of these thoughts were not originally the priestly caste, absorbed in the ceremonial, but rather the caste of the Kshatriyas. Again and again in the Upanishads we meet the situation that the Brahman begs the Kshatrya for instruction which the latter after several representations of the unseemliness of such a proceeding imparts to him. – The system of Vedanta. Dr. Paul Deussen.

19. Another meaning of the word Upanishad is mystery because its teachings or contents are not revealed or imparted to anybody or everybody at any place or every place without discrimination. That is how the two words Upanishad and mystery came to be synonimus. How great a mystery the Upanishads were supposed to be gathered from this that they were not taught to any one except the eldest son or the most favourite pupil even for the gift of world kingdom – What are the Upanishads – Indo-Asian Culture Vol.1 p.53.

20. The oral methods of communication was held all the more sacred as we find in the ancient priesthood, whose ritual and gnosis depend on the living memory for their truth and sanctity. It was the mode of communication from mouth to ear combined in all the mysteries including masonry – Nature Genesis Vol.2 p. 10 – Gerald Massay.

21. On the grounds indicated above, we may infer the Upanishadic speculations originated wholly outside the pale of Vedic Brahmanism and had their source in the religio – philosophical thought currents already prevalent in India since Pre-aryan days. That a rich culture which had been flourishing in India for at least two millena before the advent of the Vedic Aryans, should produce philosophical thinking and religious ideas of refined types is no difficult to make, for, it is but normal to expect this evolution – the pre-Vedic elements constituted the texture while the Vedic did probably no more than to imprint the stamp Upanishads.

It would be historically more correct, therefore, to regard Upanishadic as much as Jaina and Buddhist thought as having their roots more in non-Vedic than in Vedic ideas. We also find the basic ideas of the Samkhya and Yoga permiate Jaina, Buddhist as well as the Upanishadic outlook and it is probable that the primitive Samkhya consisted the philosophical back ground par excellence of pre-Vedic Indian thought and Yoga consisted an essential element in the cultivation of matters concerning the spirit. Both Samkhya and Yoga had developed probably already in pre-Aryan India …, the origin of Upanishads was not at all Vedic. We must not forget the priestly classes and philosophical thinkers with their religious practices and ideas who existed in India from before the coming of the Indian Aryans. By Buddha’s time they have probably been absorbed in the part of the Vedic society and came to be called Brahmans – Back ground of Buddhist Philosophy – Prof. Dr. B.B. Bhattacharia M.A.D. Ph.D. – Indo Asian Culture No.1.

Upanishads (Skt. upa – unto, ni – down, sad – to sit and so literally a sitting down by, sitting one self at the feet of another, confidential communication, esoteric doctrine) With the Aranyakas the oldest speculative treatise of the Hindus; they lie at the root of the philosophical side of Hinduism equally with the mantras and Brahmanas, but they are practically the only Veda of all educated Hindus at the present day. Properly each Brahmana had its Aranyakas, or forest treatise, intended for the Vanaprasthas, or dwellers in the forest (that is Brahman who having passed the two earlier stages of the bramacharin, or student and grihastha or householder retire into the forest, to devote themselves to self mortification and religious meditations); but the mythical doctrines of the latter were so mingled with extraneous matter that the chapters called Upanishads appear to have been added to investigate more exclusively and definitely such problems as the origin of the universe, the nature of deity, the nature of soul and the connection of spirit and matter. Some of the most important are the Aitareya Upanishad and Kaushitakibrahmana Upanishad of Rigveda; the Taittriya belonging the Taittriya samhita of the Yajur Veda; the Brihadaranyaka attached to the Shatapathabrahmana of Vajasaneyisanhitha of that Veda and the Isha or Ishavasya, forming the 40th Chapter of the latter sanhita; the Chandogya and Kena belonging to the Sama Veda, and Prasana, Mundaka, Mandukya and Katha belong to the atharvaveda. Following the stratificatory principle in general the only guide in determining the age of Sanskrit works, the ancient Upanishads – that of those which occupy a place in the Sankitas, Brahmanas and Aranyakas – are believed to be older than 600 B.C. or anterior to Buddhism though the germs of the doctrines contained in them are to be in some of the latest hymns. The others range through long period, and very numerous. The ancient vedic-literature first became known outside India through these Upanishads. - The century encyclopaedia of names.

18. Dravidian Pandits composed some Upanishads and Brahmanas and why not Vedas Upanishads and Darsanas; six schools each with its text book and sutra sundry, Brahmanas and philosophies, theistical and atheistical, all of which preceded Buddah, and were founded by Kapila a quasi divine incarnation of Vishnu, but in reality a stolid Dravidian Pandit – Short Studies in the science of comparative Religions p. 250 – Forlong.

19. In a word we may say that as we pass from the Vedas to Upani-shads, we pass from prayer to philosophy from hymnology to reflections, from polytheism to monotheistic mysticism – Constructive Survey of Upanishadic Philosophy p. 3 – R.D. Ranade.

20. In the Upanishads however we find no only kings but also women and even people of dubious descent taking part in the literary philosophical aspirations of the highest knowledge – The History of Indian literature p. 220 – Winternitz.
    Upanishadic age to have been placed somewhere between 1,200 B.C. and 600 B.C. Ibid – p.

21. Two of them (Darsanas) are wholly based on the Vedic texts and are called the two Mimamsas; they are Purva and Uttara otherwise Karma mimamsa and Brahma mimamsa, investigation of Dharma and of Brahma. The other four are based on reasoning and while paying homage to the supreme authority of the Veda do not derive their substance from Vedic texts viz., Sankhya, Yoga, Nyaya and Vaiseshika the disciplines of enumeration effort reasoning and definition respectively – Outlines of Indian Philosophy. P. 2 – P.T.S. Iyengar.

22. There is one passage only in which decided by hostile feeling towards the Brahmanic priest-hood may be discovered in Kapila’s sutras and it seems full of meaning. Among the different kinds of bondage to which men are liable but ought not to be, is one called Dakshina banda, bondage rising having to offer gifts to priests which seems to be condemned as superstitious and mischievous – Indian Philosophy – Max-Muller

23. Among the innumerable Purushas that are in the world there is one called Isvara. The mention of Isvara in the Yoga sutras has made many people describe the Yoga as a school of theism; but this is extremely inaccurate; for the Isvara mentioned in the Yoga is in no sense God. He is neither the ruler of nature nor the moral governor of the Universe. Out of the multitude of Purushas in the Universe, he is a special Purusha who was never touched by Klesa, the defects of ignorance, egoism, desire, aversion, and clinging of life, and by the mental deposits left by Karma and their fruition. In Him is fully developed the seed of omniscience which every Purusha has. He is the ancient teacher whose life is unbroken by time as ours is. The Isvara of Yoga Darsana, therefore, is neither the reality behind nature, nor any universal being which human selves find their unity. Except omniscience and mastery over time, he has no other divine attribute, His only function being that of an ancient teacher. Hence Yoga is in its tenets as atheistic as Sankya … For the Isvara here referred to is not the lord of the world, but the lord of his devotee, and He is his lord only in the sense that he figures Him in the heart as the mystic syllable ‘Om’ and this makes it easy for him to reach his own inner consciousness – Outlines of Indian Philosophy pp. 115, 116.

24. According to Haribadra’s Shaddarsanasamuchchaya Gautama and Kanada founders respectively of Nyaya and Vaiseshika systems, were of Saiva persuation. Ganaratna, in his commentary of Haribadra’s work says that the Naiyayikas were called Saivas and the Vaiseshikas, Pasupathas among the successors of Asoka we come across one Galanka who was a Saiva – The History and Culture of Indian People Vol.2 p. 456.

25. The Vedanta was a great reformation which began at least four centuries B.C. when Buddhism had obtained a firm hold in upper India … It is clearly a Dravidian reformation of the crude Aryan elemental teaching, a building up of a new - Hindusm purified by the ancient Turano philosophic schools of Kapila and embracing the piety and ethics of the followers of the great Jaina saint Mahavira and his probable disciple Sakya muni – Short Studies in the Science of Comparative Religions. P 265.

Dravidians as we many conveniently designate the great rulers of India then, and from 2,000 to 3,000 B.C. Long expected evidence is now appearing that they – Dravid pandits composed some Upanishads and Brahmanas and why not Vedas, engrafting there is the hymns prayers and faith of illiterate Aryans? All these scriptures are inferior and easy compositions to philosophical works which issued from the schools of Kapila before Buddah’s day there was or any Aryan settlement in the middle Ganges. Nor would Vedic compositions prove difficult to learned Dravidian Brahmans e.g. Apastamba to Sangaracharya 800 A.D. who wrote on complicated philosophies of the Vedanta, the Bashya or Commentaries on the Sutras and Upanishads –aphorisms and hymns which are all still the admiration of even European metaphysicians, thosophists and most pious thinkers. - Short studies in the Science of Comparative Religions, p. 241.

24. The teachings of the Bhagavad Gita have suffered more than those of any other Indian book from the hands of the commentator. It is not cryptic in style like the sutras; but yet, from the great veneration paid to it on accounts of its supposed authorship and on account of its real superiority to every other scripture Indian or non-Indian, so many Bashyakaras have attempted to use it for butteressing up their special theories and expended their tender mercies on it. Its teachings and its locutions technical or otherwise have been violently tampered with by the commentators who did not possess what we call a literary conscience. The commentator did not aim to discover what exactly his author thought or attempted to express, but used the text for supporting his own special theories. If any passages were inconveniently opposed to the commentator’s theories, they were to be explained away by utalizing grammatical and etymological tricks - Outlines of Indian Philosophy. P. 246.

25. The original event Mahabharata seems to be a non-Aryan one, if we judge from the blood thirst of Bhima, the polyandry of Draupada and such other incidents, but it was soon converted into an Aryan story. - Indian Philosophy Vol.II, p.479. - Prof. S. Radhakrishnan.

26. Sayana in his commentary on the Black Yajur Veda says that the Mahabharata and the Puranas are designed to teach the law of duty to women and the sudras who were not allowed to read the Vedas. - Ibid. Vol.II, p. 452.

27. This event, it appears to be connected with the life of another Rama, who is distinguished as the Rama of the Dekhan. - Wheeler’s History of India Vol.II. Part IV.

28. The Ramayana contains an account of the exile which belongs to a much later period and cannot apparently have any connection with the earliest tradition. According to the later story Rama spent thirteen years of his exile in wandering with his wife and brother from one Brahmanical hermitage to another, in the country between the river Ganges and the river Godavari. These journeyings extended from the hill Chitra-Kuta in Bundelkhand, to the modern town of Nasik, near the sources of the Godavari, about seventy five miles to the north - west of the modern town of Bombay. The hermitages are said to have been occupied by the old Rishies who composed the Vedic hymns, and who are represented as Brahmans although they must have flourished ages before the appearance of Brahmns. The whole narrative may therefore be dismissed as aprocryphal. - Ibid.

29. Brahman tales are generally untrustworthy for traditional history. The Ramayana is highly Brahamanical and its stories are fanciful and often absurd. - Ancient Indian Historical Traditions. - F.E. Pargiter.

30. Immediately following the epics about the first century A.D. the Puranas, mythological and speculative histories of universe began to be written. They were intended to promote several particular Brahmanical beliefs which had been developing since Vedic time. - Hindu View in Art. p. 35.

31. It is now generally admitted that a great deal of the ancient medieval myth and legend enshrined in Sanskrit epics and Puranas is of non-Aryan origin and even in Vedic mythology certain pre-Aryan elements are present. Puranic myths of the gods and legends of kings, heroes and sages in the form in which we find them in the Sanskrit works represent undoubted by a considerable amount of modification from their original forms whether Aryan or non-Aryan. The non-Aryan speaking masses of northern India became Aryanized in language and their tales and legends were retold as a matter of course in an Aryan language of their adoption. - S.K. Chatterji – Bulletin of the school of oriental studies, Vol.VIII (1935-1937).

32. In the earlier epoch prior to A.D. 1000 pre-Aryan legends were rendered from current Prakrit versions into Sanskrit and found a place in one or the other of the numerous Puranas, Upapuranas, Stalapuranas, and Mahatmyas and Tantras or even in Mahabharata and so were raised up to a level of pan Indian acceptance. - The history and culture of Indian People Vol.V., p.379.

33. In the 4th century A.D. Buddhism declined and there was a Brahmanical revival; and the Brahmans reedited some of the books on the religious and the civil laws and gave a new and popular shape to them. The old Puranas were also recasted about period and good many new ones written. - Collected works of R.G. Bhandarkar, Vol.II., p. 444.

34. The Puranas naturally lent themselves to augmentations and the Puranic Brahmans used their opportunities to the full, partly with further genuine traditions, but mostly with additions of Brahmanical stories and fables and doctrine and ritual matter.

Brahmanic tradition speaks from the Brahmanical stand point, describes events and expresses, feelings as they would appear to Brahmans, illustrates Brahmanical ideas, maintains and incalculates the dignity, sanctity, supremacy and even superhuman character of Brahmans, enunciates Brahmanical doctrines whatever subserved the interest of the Brahmans often enforcing the moral by means of marvellous incidents that not seldom are made up of absurd and utterly impossible details. It often introduces kings because kings were their patrons, yet even so the Brahman’s dignity is never forgotten.

It is mainly the Brahmanical mistakes and absurdities that have discredited Puranas. - Ancient Indian Historical Traditions pp. 37-39. - F.E. Pargeiter.

28. Agni Purana : A Purana (so named as supposed to have been communicated by Agni to Vasishtha) devoted to the glorification of Siva but of very various contents ritual, cosmical, ethical, military, legal, medical, rhetorical, grammatical, taken largely from earlier works. It is quite modern and has no legitimate claim to be regarded as a Purana. - The Century Cyclopaedia of Names, Edited by Benjamin E. Smith.

29. Brahma Purana : One of the eighteen Puranas: so called as revealed by Brahma to Daksha. This Purana is placed first and therefore called adipurana. Its main object appears to be the promotion of the worship of Krishna. It describes the creation, the manvanthras of the life or period of Manu, the history of solar and lunar dynasties to the time of Krishna, Orissa with its temples and groves the life of Krishna, the mode of Yoga or contemplative devotion. It was not compiled earlier than the 13th or 14th century. - Ibid.

30. Brahmanda Purana : One of the eighteen Puranas so called as revealed by Brahma and containing an account of “the egg of Brahma” the mundane egg, and the future kalpas or days of Brahma. It is extent only in a number of un-authentic fragments. - Ibid.

31. Matsya Purana – A purana between fourteen and fifteen thousand stanzas complied from various materials; many chapters are identical with from Mahabharata. It is so called as narrated to Manu by Vishnu in the form of a fish. - Ibid.

32. Bagavata Purana – The Purana of Bhagavata or Vishnu, a book of great celebrity in India, exercising a more powerful influence upon the opinions of the people than any of the other Puranas. It consists 18,00 verses and is ascribed by Colebrooke to the grammarian Vopadeva, of about the 13th century A.D. Its most popular part the tenth book, which narrates the history of Krishna, has been translated into many vernaculars of India.-Ibid.

33. Skanda Purana – A Purana in which skanda is the narrator. It is said to contain 81,800 stanzas and is an aggregation of many originally unrelated works and fragments. The most celebrated is the “Kashi Kandha” “Benares section” describing minutely the temples of Shiva at or near Benares, and giving direction for Shiva worship and greater part of Kasi Kandha antedates the first attack upon Benares by Mohmud Gazni – who reigned 997 – 1030 A.D. The Utkala khanda is the section explaining the holiness of Orissa the inhabitants of which were known as Utkalas. - Ibid.

34. Linga Purana – The Purana in which Shiva explains the object of life : virtue, wealth, pleasure and final liberation. It contains 11,000 stanzas and is not earlier than the 8th or 9th century.

35. Vamana Purana – A Purana extended to about 7000 stanzas, and containing among other things, an account of the dwarf incarnation of Vishnu. It is of very recent origin having been compiled apparently only three or four centuries ago. - Ibid.

36. The social distinctions of Vedic times were those of occupation and of colour (Varna) which imposed race marked by difference of dress – white for Brahmans, red for Kshatrias, yellow for Vaisias and black for Sudras. The Aryan ethnical type which had closely intermingled with the non-Aryan population before the caste system was fully developed never continued more than a small fraction even of the population of the north. - A Short History of Indian – p. 29 – Havell.

37. Dharmashastra – The whole body of Hindu law; more specially the laws ascribed to Manu; Yajnavalkya and other inspired sages. These works are generally in three parts : (1) Achara, rules of conduct (2) Vyavahara, judicature, prayashchitta, penance. The inspired law givers are spoken as eighteen but forty two are mentioned. Manu and Yajnavalkya stand at their head. – Century Cyclopaedia of names.

38. Brahman priests, Buddhists and Jaina ascetics must have reached the land before the Christian era, and established themselves at the courts of ruling princes where they found schools of learning and exercised their influence on the thought of the times. The local gods, national deified heroes, and sacrificial cults of the people became in time absorbed into Brahmanism – A Literary History of India p. 310 – R.W. Frazer.

39. When the Brahmans settled in Southern India and the ancient Tamil Rajahs desiring to secure the benefit of the Yagas, accepted to the fire priests a supreme position to the society, the Brahmans naturally tried to introduce Socio – religious organization in Tamil religion – pre-aryan Tamil Culture p.20 – P.T.S. Iyengar.

40. Even in the first century B.C. very little Aryan influence had penetrated to the extreme south. Some Brahman colonists settled in the Dravidian countries and intermarried with the priest caste of the natives, but on the whole they made very little impression on the race. South Indian tradition records numerous instances of the Brahman as taking wives from the lower castes. In many cases non-Brahmans were admitted into the Brahmana caste as sufficient Brahmans were not available when the reformed Indo Aryan religion obtained preference. The non-aryan magicians and the Dravidian priests became Brahmans – Prehistoric Ancient and Hindu India pp. 30, 37, 120 – R.D. Banerje.

41. There have been three classes of Brahmans throughtout Indian history namely (1) the ascetic devote and teacher, the Rishi or Muni (2) The priest and spiritual guide of kings, nobles and people (3) The minister of state royal officer and those who followed secular employments – Ancient Indian Historical Traditions – p. 62 – F.E. Pargiter.

42. Though in the long years that preceded the first century A.D. a few Aryans had penetrated the natural barrier of the Vindhyas and traversed the region beyond, there was not a definite attempt in founding fresh empires or settlements in the Dekhan till the date. The Pallavas were almost the first people to acquire dominians in the south. Their success in the direction seems to have attracted their followers in the north. The Rashtrakutas and the Gangas were not slow to take similar advantages – Pallavas had their own alphabet which is now known to us as the Pallava-Grantha – Dr. Burnel calls it the Eastern Chera characters and states that it should have first come to be employed in Thondaimandalam in the 4th century A.D. – Historical sketches of ancient Dekhan. p.20 – K.V. Subramanya Iyer (Madras 1917).

43. Brahmanism also flourished and most of the Satavahana rulers were devoted to it. The third king of the line performed a number of Vedic sacrifices and even named one of his sons Vedisri – A history of South India p. 95. – K.A. Nilakanta Sastri.

44. The Pallavas were followers of the Brahmanical religion and made gifts of land to gods and Brahmans in the belief that they would thereby secure health, prosperity and victory in war. Excemption of tax-action was allowed on all gifts of land to Brahmins who were held, in theory at any rate, to be entitled to a total of eighteen such immunities. This is a continuation and development of Satavahana practice, for the pallava kings also followed the Brahmanical religion, worshipped Siva and Vishnu and performed sacrifies - Ibid.

45. Religious condition that followed in the Kadamba and Ganga kingdoms were very much the same as those in contemporary Pallava kingdom – Ibid p. 105.

46. The Kadambas were a Brahman family which derived its descent from Hariti and belonged to the Manavya gotra. They were devoted to the study of the Vedas and the performance of vedic sacrifices. The Kadamba king Mayurasarman entered ghatika (college) at Kanchipuram with the intention of studying the entire Veda – Ibdi p. 105.

47. In Egypt the names of the gods were never uttered. It was a crime among the Jews to utter the name of Jawah – The mothers Vol. III p. 109.
    The great name of god Jhwh was commonly called tetra gamma which was never pronounced and only written was associated with the twelve tribes of Israel – Amulets and superstition, p. 379. – Sir. E.A. Wallis & Budge K.T.

48. Katyayana, the grammarian, Baudhayana the smirthi writer, and possibly Apastamba also were south Indians, but we do not know to which part of south India they exactly belonged – Malayalam and other Languages p. 1249 – Proceedings and Transactions of the 9th All India Oriental Conference, Trivandram Dec. 1937.

49. It was for many years universally believed the Sanskrit was the mother tongue of which all languages could be traced. The theory was not by far as absurd as that which had been set up some time previously by religious zealots who from an exaggerated regard untutored by science for all that is connected with the inspired books of our creed went so far as to assert that Hebrew was the mother of all the languages in the world – Vedic India p. 58 – Regozen.

50. Less than a thousand years ago the Agamas were looked on as unauthoritative and Yamuna, in founding the modern Vaishnava Visishtadvaita School felt it necessary to write the Agamapramanya the authoritativeness of the Agamas. Today, however freely scraps of Upanishads are quoted in discussions, the actual opinions and religious practices of the Hindus are taken entirely from the Agamas. For this and other reasons the Agamas have been kept secret – Outlines of Indian Philosophy p. IV. – P.T.S. Iyengar.

51. The worship of Siva or Vishnu or Sakti in temples or houses was considered a heresy by the Vedantis till in the tenth century Yamunacharya wrote the Agama Pramanya and Ramanucharya in the next century blended the Vaishnava rites and concepts and Vedic practices tents on the whole – Stone age in Inda p. 52. – P.T.S. Iyengar.

52. Saivat radition as preserved in Periyapuranam has memories of mutts organized by Appar and other non-Brahman Saiva saints. These were their spiritual homes. When the temple cult came to be codified and conventionalized with the help of *Gauda Brahmins and other north Indian Saivites during the Chola revival the mutt became the necessary adjunct of the temple presided over by Brahman for regulating and supervising the rituals. Slowly the objection to non- Brahmans renouncing the world and becoming the heads of mutts came to be established. The non-Brahman ascetics had to resort to caves and their mutts came to be known as “Kugai”. When the number and power of these non-Brahman mutts increased the orthodox people inspired a group of their followers to raze to ground these non-Brahman mutts and this is mentioned as Kugai idi kalagam in inscriptions of the reign of Kulotunga III. A theory was enunciated that the philosophic truths should be learnt from the Vedas direct and not through vernacular works. The Vaishnavite philosophers specially of the Tenkalai persuation exposed the hollowness of these pretensions. The Guru Namachivayar of the 16th century (S.I.I.Vol.I No.58) shows that this distinction of Kugai and mutt was still prevalent as late as the 16th century. In this century a dispute arose whether the non-Brahmans were entitled to become Sanyasins and Chinna Chevvappa Nayak, the chieftain of the Vijayanagar emperors Krishnadevaraya and Accuta Raya referred this to Sivagra Yogi, a Brahman ascetic. He gave his decision in favour of the non-Brahmans in the form of an elaborate thesis “Saiva Sannyasa Paddhati” Krishnadevaraya a Vaishnavite, could not have tolerated the arrogance of caste in the spiritual sphere. We find therefore the great non-Brahman mutts growing and developing in the 16th century – The notes on the Tamil Plutarch. – Prof. T.P. Meenakshisundaram.

53. No.471 of 1912 records the gift of such a monastary for a Saiva saint by a village, which also provided for the feeding of all strangers who might visit it. The property of this monastry was confiscated in the twenty second year of Kulotunga Chola III when there was a general crusade against the non-Brahmanical Saiva mathas instigated by the Brahmans – Local Government in Ancient India p. 279 – R.K. Mookerji.

54. Sanskrit learning tended to be monopoly of Brahmins, though there were exceptions, and it was particularly encouraged by means of large special endowments – A History of South India, p. 312.

55. The scheme of four varunas could not well spread among the Tamils. It only led to the confusion of caste and prevalence of social jealousies and have characterized the life of South India for a thousand five hundred years; for we learn from Thevaram of Thirunavukkarasu Nayanar that there was in his day, as there is to-day, a consciousness of rivarlry, between Brahman and non-Brahmans as they were then called Aryan and Tamilian – Pre-aryan Tamil Culture. P. 20 – P.T.S. Iyengar.

56. But when the subject matter and the contents of the Agamas and the Vedas are closely examined and studied it will be found that the Agamas and the Vedas stand altogether apart as poles as under. – The Philosophy of the Lingayats – S.K. Sakhare.

57. We might see that it would be more correct to describe Indian religion as Dravidian religion stimulated and modified by the ideas of Aryan invaders. For the great deities in Hinduism Siva, Krishna, Rama, Durga and some of its most essential doctrines such as metempsychosis and divine incarnations are either totally unknown to the Veda or obscurely adumbrated in it. The chief characterstics of mature Indian religion are characterstics of an area not of a race, and they are not the characterstics of religion of Persia, Greece or other Aryan lands. – Hinduism and Buddhism, p. XV. Sir. Charles Elliot.

58. The influence of the Dravidians on the Culture of India has been ignored, because the literature which records the development of the Hindu religion in India was the work of a hostile priesthood, whose only object was to magnify its own pretentions and decry everything Dravidian – Dravidian India, p. 119.– T.R. Sesha Iyengar.

59. At any rate we may be on our guard against looking at everything through Aryan or Brahmanical spectacles … that almost everything has passed into written form has been cast in an Aryan mould. For real history Brahmanic writers never cared anything; early events and family origins invariably assume a mythic guise; everything about non-Aryan race is either omitted or only noticed the conquest of the ‘twice’ over the ‘demons’ and ‘barberians’ – The Indian Village Community, p. 91 – B.H.Barden Powell. M.A., C.I.E.

60. A variety of causes partly political and partly literary, has tended to the belittlement of peninsular India’s contribution of the history both of India and of the whole world in large. The time is ripe for South India to champion her own cause and assert her claims to recognition – F.R.Richards I.C.S., M.A., M.R.A.S., F.R.A.S. – The quarterly Journal of the Mythic Socity Vol. IV.

The early tribes of Bengal Dravidian speakers mainly were well organized, and seem to have possessed a culture of their own. The early history of Burma and Siam tells us that at a time when the Tibeto – Chinese tribes, Burmese and Tai had not yet arrived on the scene, and these centres were inhabited by only Monkhmer peoples, Dravidians from Bengal and Kalinga were emigrating into these lands, and becoming the ruling race there. Later when these non-Aryans from India assimilated Brahmanic culture, their princes claimed connection with the ancient royal house of Aryan upper India (a thing which was repeated in the case of the new Rajput clans at a later period) and introduced among the Mons and Khmers in times post Christ the Sanskrit language as well as traditions connected with Hastinapura and Ayodya – The Development of Bengali Language p.41 – S.K. Chatterji.

The modern dialects of Northern India now called Sanskritic or Gaudian, have a fundamental grammatical frame work and a scheme of syntax, the same as that of the Dravidian dialects, so much so that sentences from the one set of dialects can be translated into one of the other set of dialects by the substitution of word for word, without causing any breach of idium. – History of the Tamils, p.2 – P.T.S. Iyengar (1929).

Dravidian stratum in Sanskrit has been discussed by several scholars and Kittel in Kannada dictionary has shown 450 Sanskrit words with possible Dravidian connections. A few other words in both Sanskrit and Prakrit and vernaculars have subsequently been suggested as being of Dravidian origin by other scholars – The Journal of the Greater India Society Vol. III (1936) Prof. Sunitii Kumar Chatterji.

காலக் குறிப்பு
  கி.மு.
  திராவிடர் நாகரிகம் 4000
  சிந்துவெளி நாகரிகம் 3500 - 2500
  வைசுவதமனு (சலப்பிரளயம்) 3100
  பாரசீகத்திலிருந்து இந்து ஆரியன் பிரிவு 2500
  ஆரியரின் வருகை 2000 - 1500
  இருக்கு வேதம் 1500 - 1000
  பிராமணங்கள் 800
  உபநிடதங்கள் 800 - 500
  கற்ப சூத்திரங்கள் (சிரௌத சூத்திரங்கள்
  கிரிக சூத்திரங்கள்) 800 - 600
  யாஸ்கர் (நிருத்தம்) 700
  தரும சூத்திரங்கள் 600 - 300
  கபிலரும் சாங்கியமும் 600
  மகாவீரர் 599 - 527
  கௌதம புத்தர் 563 - 483
  பிற்கால உபநிடதங்கள் 500 - 200 கி.பி.
  இதிகாசங்களின் தொடக்கம்
  பகவத்கீதை
  புராணங்கள் 500 - 500 கி.பி.
  புராணங்கள் (இன்று காணப்படுவன
  தத்தரின் கணிப்பு) கி.பி. 500 - 1500
  பாணினி கி.மு. 400
  ஆசுவலாயனர் 400
  பூர்வமீமாம்சை 400
  அபஸ்தம்பர் 400
  சைமினி 400
  காத்தியாயனர் 350
  போதாயனர் 350
  கௌதமர் (நியாய சூத்திரம்) 300
  மிருதி 300 - 700 கி.பி.
  பௌத்திரபாகு (மைசூர் நாட்டுக்கு
  வந்த சமண முனிவர்) 307
  சந்திரகுப்தன் (மௌரியன்) 322 - 298
  கௌடிலியர் ”
  மெகஸ்தீனஸ் (பாடலிபுரத்தில்) 302 - 298
  கணாதர் 300
  வாதராயணர் 300
  அசோகர் 274 - 237
  சாதவாகனர் 250 - 200 கி.பி.
  பதஞ்சலி (யோக சூத்திரம்) 140
  நாகார்ச்சுனர் (சூனியவாதம்) கி.பி. 300
  ஈசுவர கிருட்டிணர் (சாங்கியகாரிகை) 300
  குப்த அரச பரம்பரை 320-650
  கதம்பர் (கடம்பர்) 345 - 575
  காளிதாசர் 400
  வத்சயாயனர் 400
  பல்லவர் 6 ஆம் நூ- 10ஆம் நூ.
  சாளுக்கியர் (பாதாமி) 550 - 1190
  குமாரிலர் 590 - 650
  முகமதிய சகம் 622
  கௌட பாதர் 8 ஆம் நூ.
  சங்கரர் 788 - 820
  இராட்டிரகூடர் 8ஆம் நூ - 10ஆம் நூ.
  சோழர் (பிற்காலம்) 907 - 1310
  சாளுக்கிய அரச பரம்பரை (கல்யாணி) 973 - 1198
  காகதீயர் 1000 - 1326
  இராமாநுசர் 1017 - 1137
  போஜராசர் 1060 - 1118
  ஹோய்சலர் 1110 - 1327
  மாதவர் 1119 - 1197
  >விசயநகர அரச பரம்பரை 1336 - 1649
  சாயணர் 14 ஆம் நூ.
  வித்தியாரணியர் (மாதவர் - சாயணரின் சகோதரர்) 14 ஆம் நூ.
  அப்பைய தீட்சிதர் 1552 - 1624

BIBLIOGRAPHY
1.  A history of Indian literature – H. Goven.
2.  A history of South India – K.A. Nilakanta Sastri.
3.  A literary history of India – R.W. Frazer.
4.  Amulets and superstition – E.A. Wallis, Budge K.T.
5.  Ancient Indian historical tradition – F.E. Pargiter.
6.  A short history of India – Havell.
7.  Asia and western dominance – K.M. Panikar. (London 1954)
8.  Cambridge History of India – Prof. Macdonald.
9.  Castes in India Its Nature Functions and Origin – J.H. Hutton.
10. Collected works of R.G. Bhandarkar Vol.II.
11. Constructive survey of Upanishadic philosophy – R.D. Ranade.
12. Dravidian India – T.R. Sesha Iyengar.
13. Encylopaedia of religion an ethics – (1918)
14. Glimpses of world history – Jawaharlal Nehru.
15. Hinduism and Buddhism – Sir Charles Elliot.
16. Hindu view in art–Maluk Ray Anand. (Asia Publishing House 1957)
17. Hindu view in life – Dr.S.Radhakrishnan.
18. Historical sketches of ancient Dekhan – K.V.Subramanya Iyer.
19. History of civilization – Will Durant.
20. History of the Tamils – P.T. Sreenivasa Iyengar.
21. India and the western world – H.G. Rawlinson.
22. India philosophy – Max Muller.
23. Indian philosophy Vol. I & II – Prof. S.Radhakrishnan.
24. Junior History of India – R.D. Banerji.
25. Local Government in Acnient India – R.K. Mukerji.
26. Oriental and Linguistic Studies – William Dwlight Whitney.
27. Outlines of Indian Philosophy – P.T.S. Iyengar.
28. Pre-Aryan Tamil culture – P.T.S. Iyenger.
29. Proceedings and transactions of the 9th All India Oriental Conference, Travandrum 1937.
30. Short studies in the science of comparative religions – J.R. Forlong.
31. Stone age in India – P.T. Sreenivasa Iyengar.
32. Tamil Plutarch (2nd edition) – Simon Kasi Chetty.
33. The age of the mantras – P.T. Sreenivasa Iyengar.
34. The century cyclopaedia of names – Edited by Benjam in E. Smith.
35. The History and culture of Indian people Vol.II-V – Bharata Vidya Bhavan Publication.
36. The History of Indian literature – A. Weber.
37. The History of Indian literature – Winternitz.
38. The Indian Village Community – B.A. Barden Powell.
39. The Mother Vol. III –
40. The Origin and development of Bengali – S.K Chatterji.
41. The philosophy of the Lingayats – S.K.Sakhare.
42. The philosophy of the Upanishads – A. Edward Gough.
43. The Saiva Siddhanta in the Meykanda Sastra
    – Violet Paranjothi M.A.L.T., Ph.D.
44. The System of Vedanta – Dr. Paul Deussen.
45. Vedic India – Regozen.
46. Wheeler’s History of India Vol.II.
47. Wisdom of the East – Barnett M.A. LITT.
    PERIODICALS
48. Bulletin of the school of Oriental Studies Vol.VII (1935-36).
49. Indian Historical Journal – 1934.
50. Indo Asian Culture Vol.I
51. New Review – Vol. III.
52. The Journal of the Greater India Vol.III (1936)
53. The Journal of the Oriental Research – Madras 1924.

---