தமிழ் முழக்கம்

1. Home
2. Articles Books
3. தமிழ் முழக்கம்

கட்டுரைகள்

Back

தமிழ் முழக்கம்
கா. அப்பாத்துரையார்

தமிழ் முழக்கம்
கா. அப்பாத்துரையார்

---

---

 

மூலநூற்குறிப்பு

  நுற்பெயர் : தமிழ் முழக்கம் (அப்பாத்துரையம் - 1)

  ஆசிரியர் : கா.அப்பாதுரையார்

  தொகுப்பாசிரியர் : முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார்

  பதிப்பாளர் : கோ. இளவழகன்

  முதல்பதிப்பு : 2017

  பக்கம் : 30+314 = 344

  விலை : 430/-

  பதிப்பு : தமிழ்மண் பதிப்பகம், எண். 2, சிங்காரவேலர் தெரு, தியாகராயர் நகர், சென்னை 600 017, தொ.பே.: 24339030, செல்: 9444410654

  மின்னஞ்சல் : tm_pathippagam@yahoo.co.in

  தாள் : 16.0 கி. மேப்லித்தோ, அளவு : 1/8 தெம்மி

  எழுத்து : 11.5 புள்ளி, பக்கம் : 312

  கட்டமைப்பு : இயல்பு படிகள் : 500

  நூலாக்கம் : கோ. சித்திரா

  அட்டை வடிவமைப்பு : செல்வன் பா. அரி (ஹரிஷ்)

  அச்சு : வெங்கடேசுவரா ஆப்செட், ஆயிரம் விளக்கு, சென்னை - 600 006.

நுழைவுரை

தமிழினத்திற்குத் தம் இன உணர்வையும், மொழியுணர்வையும் ஊட்டி வளர்த்தவர்கள் தந்தை பெரியார், பேரறிஞர் அண்ணா, தனித்தமிழ் இயக்கத்தின் தந்தை மறைமலையடிகள், மொழிஞாயிறு பாவாணர், பாவேந்தர் பாரதிதாசன், பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரையார், பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார் முதலான பெருமக்கள் பலராவர்.

பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரையார் இரவு பகல் பாராது உழைத்து எழுதிய நூல்கள் 120 க்கும் மேற்பட்டவை (அவற்றுள் ஆங்கில நூல்கள் ஐந்து). எங்கள் கைகளுக்குக் கிடைத்த நூல்கள் 97. அவற்றைப் பொருள்வழிப் பிரித்துக் கால வரிசைப்படுத்தி 48 தொகுதிகளாக அப்பாத்துரையம் எனும் தலைப்பில் தமிழ் உலகுக்கு வழங்குகிறோம்.

தமிழினம் தன் நிலையுணரத் தவறிய வேளையில் தமிழின் தூய்மையையும், தமிழினத்தின் பண்டைப் பெருமையையும் காப்பதற்குத் தக்க வழிகாட்டி அமைப்புகளாக 1916இல் தொடங்கப்பட்டவை தனித்தமிழ் இயக்கமும், திராவிடர் இயக்கமும் ஆகும். இவ்விரு இயக்கங்களின் பங்களிப்பால் தமிழினம் எழுச்சிபெற்றது. இவ்வுண்மையை இத் இத்தொகுப்புகளைப் பயில்வோர் எளிதாய் உணர முடியும்.

தமிழ்மொழி ஆய்வாலும், தமிழக வரலாற்று ஆய்வாலும், மொழி பெயர்ப்புத் திறத்தாலும் பன்மொழிப் புலமையாலும் தமிழின் மேன்மைக்குப் பெரும் பங்காற்றியவர் அப்பாத்துரையார். 20ஆம் நூற்றாண்டுத் தமிழ் அறிஞர்களுள் முதல் வரிசையில் வைத்துப் போற்றப்படுபவர் அவர். அவர் எழுதிய நூல்களின் எண்ணிக்கையைக்குறித்து பெரியவர் முகம் மாமணி அவர்களும், பேராசிரியர் கு.வெ. பாலசுப்பிரமணியன் அவர்களும் தத்தம் நூல்களில் வழங்கிய வரிசையைப் பின்பற்றி அப்பாத்துரையம் தொகுப்புகளை வெளியிடுகிறோம்.

தமிழகம் முழுவதும் அலைந்து, பெருமுயற்சியால் தேடிச்சேகரித்தவை இந்த 97 நூல்கள். எங்களுக்குக் கிடைக்காத நூல்களைப் பின்னிணைப்பில் சேர்த்துள்ளோம். அந்நூல்கள் வைத்திருப்போர் வழங்கினால் நன்றியுடன் அடுத்த பதிப்பில் சேர்த்து வெளியிடுவோம். இத் தொகுப்புகளில் அடங்கியுள்ள நூல்களை உருவாக்கித் தமிழர் கைகளில் தவழ விடுவதற்குத் தொகுப்பாசிரியர் முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார் அவர்களும், யானும் பெற்ற இடர்ப்பாடுகள் மிகுதி. அருமை மகள் முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார் தம் தொகுப்புரையில் இத்தொகுப்புகள் எவ்வாறு உருவாக்கப்பட்டன என்பதை விரிவாக விளக்கியுள்ளார்.

அப்பாத்துரையாரின் அறிவுச் செல்வங்களைத் தமிழ்கூறும் நல்லுலகுக்கு வழங்கிய பதிப்பகங்களில் முதன்மையானது சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம். தமிழ்-தமிழர் மூலங்களைத் தமிழகம் தேடிப்படிப்பதற்கு அடித்தளமாக அமைந்த பதிப்பகம் சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம்.

பாரி நிலையம், மணிவாசகர் பதிப்பகம், வள்ளுவர் பண்ணை, பூம்புகார் பதிப்பகம், வசந்தா பதிப்பகம், தமிழ்மண் பதிப்பகம் முலிய பல பதிப்பகங்கள் இப்பெருந்தமிழ் அறிஞரின் நூல்களை வெளியிட்டுத் தமிழுக்கு வளமும் வலிமையும் சேர்த்துள்ளன.

இந்நூல்களின் தொகுப்பாசிரியர் பேராசிரியர் முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார் அவர்கள், தமிழாய்வுக் களத்தில் குறிப்பிடத்தக்கவர். தமிழாய்வுப் பரப்பிற்கு வலிமையூட்ட இவருக்குப் பல்லாற்றானும் உதவிவருபவர் இவருடைய அருமைக் கணவர் மருத்துவர் சேக்கிழார் அவர்கள். தமிழ்ப்பதிப்புலகம், இவ்விணையரின் தமிழ்க்காப்புப் பேருழைப்பை என்றும் நினைவு கூரும்.

தொகுப்பு நூல்களின் உள்ளடக்கம் செப்பமாக உருவாவதற்குத் தனக்குள்ள உடல் நலிவையும் தாங்கிக் கொண்டு உழைத்த தமிழ்மகள்

கோ. சித்திராவுக்கு நன்றி. தொகுப்புகளின் முகப்பு அட்டைகள் பல வண்ண வடிவமைப்புடன் வருவதற்கு உழைத்த செல்வன். பா. அரி (ஹரிஷ்) உழைப்பிற்கு நல்ல எதிர்காலம் உண்டு. இத் தொகுப்புகள் எல்லா நிலை

யிலும் நன்றாக வருவதற்கு உள்ளும் புறமும் உழைத்து உதவியவர்

திரு. இரா. பரமேசுவரன். பதிப்புச்சிறப்பிற்கு உதவிய திரு. தனசேகரன்,

திரு. கு. மருது, திரு. வி. மதிமாறன் இந்நால்வரும் நன்றிக்குரியோர்.

இத்தொகுப்புகளில் இடம்பெற்றுள்ள நூல்கள் பல இடங்களிலும் தேடிச் சேர்த்தவை. கன்னிமாரா நூலகத்தில் இருந்த நூல்களைப் படியெடுத்து உதவிய ‘கன்னிமாரா’ நூலகப் பணியாளர்களுக்கும்’சிவகுருநாதன் செந்தமிழ் நூல் நிலையம்’ (கும்பகோணம்), தாளாளர் பேரா. முனைவர் இராம குருநாதன் அவர்களுக்கும் நெஞ்சம் நிறைந்த நன்றி. சென்னை தரமணியில் இயங்கி வரும் ரோசா முத்தையா நூலகப் பணியாளர்கள் உதவிக்கு நன்றி.

நூல்களை மெய்ப்புப் பார்த்து உதவியவர் பெரும்புலவர் அய்யா பனசை அருணா அவர்கள். முனைவர் அரு. அபிராமி தன் ஆசிரியப் பணிக்கிடையிலும் சோர்வுறாது பதிப்பகம் வந்து இத் தொகுப்புகள் வெளிவருவதற்கு எல்லா நிலையிலும் உதவியவர். மேலும் இத்தொகுப்புகள் நன்றாக வெளிவருவதற்கு உதவியவர்களின் பெயர்கள் தனிப் பக்கத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.

தனக்கென வாழாது, தமிழ்க்கென வாழ்ந்து, பல்லாண்டுக் காலம் உழைத்த பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரையாரின் நூல்களை அப்பாத்துரையம் எனும் தலைப்பில் தமிழர்களின் கைகளில் தவழ விடுவதில் பெருமகிழ்ச்சி அடைகிறோம்.

“ஆக்கத்தை எனக்கிந் நாட்டார்
அளித்திட்ட அறிவை யெல்லாம்
தேக்கிஎன் தமிழ்மேன் மைக்கே
செலவிடக் கடமைப் பட்டேன்.”

-   பாவேந்தர்

கோ. இளவழகன்

தொகுப்புரை

மறைமலையடிகளாரிடம் பட்டை தீட்டப் பெற்ற தன்மானத் தமிழறிஞர்!
இருபதாம் நூற்றாண்டுத் தமிழ் அறிவாளுமைகளில் பெரும் புலமையாளர் பன்மொழிப்புலவர் கா. அப்பாத்துரையார். இந்தி மொழி கற்பிக்கும் ஆசிரியராய்த் தொடங்கியது அவரின் வாழ்க்கை. பின்பு தமிழ், தமிழர், தமிழ்நாடு என்னும் சிந்தனையில் ஈடுபட்டார்; நுட்பமான பல்வேறு ஆய்வு நூல்களை எழுதியும் பிற மொழிகளில் இருந்து (இலக்கியம், ஆய்வு, அறிஞர்களின் சிந்தனைகள் போன்ற நூல்கள்) தமிழில் மொழி பெயர்த்தும் தமிழிழுலகுக்கு வழங்கினார். அவர் நூல்கள் தமிழ் ஆய்வுப் பரப்பில் பெரும் நல்விளைவுகளை ஏற்படுத்தின.

“அவர் தமிழின் மூலத்தையே ஆராய முனைந்தவர். தமிழினத்தின் வரலாற்றைத் துருவி துருவி ஆராய்வதன் மூலம் தமிழ் இனத்திற்கும் மற்ற இனத்திற்கும் இடையே தோழமையை ஏற்படுத்த நற்பணி செய்திருக்கிறார்” பேரறிஞர் அண்ணா பன்மொழிப் புலவரின் ஆய்வுத் தன்மையை இப்படி எடுத்துக்காட்டுகிறார்.

பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார், பன்மொழிப் புலவரையும், பாவாணரையும் ஒப்பிட்டுக் காட்டுவது மனங்கொளத்தக்கது. தேவநேயப்பாவாணரையும் - கா. அப்பாத்துரையாரையும் குறிப்பிடும் போது, “இவ்விருவரும் இருபதாம் நூற்றாண்டுப் புலமைக்கு இரண்டு மேருமலைகள்; மறைந்த குமரிக் கண்டத்து ஓடியிருந்த பஃறுளியாறும் குமரியாறும் போன்றவர்கள்; கழகப் புலவருள் பரணரும் கபிலரும் போன்ற பெருமக்கள்; மொழியையும் இனத்தையும் தூக்கி நிறுத்த வந்த நுண்ணறி வாளர்கள். இவர்கள் காலத்து மற்ற பிற புலவர்கள் விண்மீன்கள் என்றால், இவர்கள் இருவரும் கதிரவனும் நிலவும் போன்ற அந்தணர்கள்; செந்தமிழ் அறவோர்கள்; தொண்டு தவம் இயற்றிய தீந்தமிழ்த் துறவோர்கள். மொழிப்பற்றும், இனப்பற்றும், நாட்டுப்பற்றும் கொண்ட நல் உரவோர்கள்.” தமிழுலகிற்கு அப்பாத்துரையார் ஆற்றிய பணியின் இன்றியமையாமையையும் அவருடைய எழுத்துக்களின் தேவையையும் பெருஞ்சித்திரனார் இவ்வாறு உணர்த்துகிறார்.

சமூகம் பல்வேறு கூறுகளை உள்ளடக்கிச் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும். அச்செயல்பாடுகள் சரியான வகையில் அமைந்து உரிய புள்ளியில் இணையும் பொழுது, அச் சமூகம் மேலெழுகிறது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிக்காலத்தில் தமிழகத்தில் அப்படியான ஒன்றைக் கட்டியமைக்க வேண்டிய நிலை இருந்ததால், அதன் தொடரச்சியான செயல்பாடுகளும் எழுந்தன.

-   தனித்தமிழ் இயக்கத் தோற்றம்

-   நீதிக் கட்சி தொடக்கம்

-   நாட்டு விடுதலை உணர்ச்சி

-   தமிழின உரிமை எழுச்சி

-   பகுத்தறிவு விழிப்புணர்ச்சி

-   இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்புப் போர்

-   புதிய கல்வி முறைப் பயிற்சி

-   புதுவகை இலக்கிய வடிவங்களின் அறிமுகம்

இப்படிப் பல்வேறு தளங்களில் தமிழகம் தன்னை மறு கட்டமைப்புச் செய்ய முனைந்துகொண்டிருந்தது. அதற்கான ஒத்துழைப்பும் செயற்பாடுகளும் பல்வேறு நிலைகளில் துணையாக அமைந்தன. அப்பாத்துரையாரிடம் இந்தி ஆசிரியர் - இந்தித் திணிப்பு எதிர்ப்பு, பக்தி சார்பு - பகுத்தறிவுச் சிந்தனை, காங்கிரசுக் கொள்கை - திராவிடக் கொள்கை, மரபிலக்கியம் - நவீன இலக்கியம் என்னும் முரண்நிலைகள் இருந்தாலும், “தமிழ், தமிழர், தமிழ்நாடு” என்னும் தளத்தில் உறுதியாகச் செயல்பட்டார். மறைமலையடிகள், தேவநேயப்பாவாணரின் சிந்தனைகளை உட்செறித்து, வலுவான கருத்தாக்கங்களை உருவாக்கினார். அவை தமிழினத்தின் மறுமலர்ச்சிக்கு ஊன்றுகோலாய் அமைந்தன.

“தாய்மொழியும், தாய்மொழி இலக்கியமும், தாய்மொழிக் கல்வியுமே மனித நாகரிகத்தின் அடிப்படை என்பது உணரப்படாமல் இந்தியா நெடுநாள் வாழ முடியாது. தமிழர் இவ்வுண்மையை அறிந்து தமிழறிவும் உலக அறிவும் ஒருங்கே பெற உதவும் எண்ணம் கொண்டே தமிழிலக்கிய வரலாற்றிலே ஆர்வம் ஏற்படாத இக்காலத்தில் உலக வரலாறு எழுத முற்பட்டோம்” என்பது அவர் கூற்று, இன்றும் அந்நிலை முழுதாய் உணரப்படாமல் உள்ளதை என்ன சொல்வது!

அப்பாத்துரையார் தொடக்கத்தில் இந்திய தேசியப் பேரியக்கத்துக்குள் தம்மை இணைத்துக் கொண்டு, காந்தியடிகளின் கொள்கைகளை ஏற்றார். அதனடிப்படையில் காந்தி ரத்தின திருப்புகழ், காந்தி புராணம், தாழ்த்தப் பட்டோர் கோயில் நுழைவு விழா முதலான பாடல்களை இதழ்களில் எழுதினார். காங்கிரசு முன் வைத்த மொழிக்கொள்கை குறிப்பாகத் தமிழகத்தில் இந்தியைத் திணிக்க முற்பட்ட முயற்சி, தமிழகத்தில் பெரும் கொந்தளிப்பை உருவாகியது. இந்த நிகழ்வு (1938 - 1939) அவரைத் தமிழர் தேசியம் நோக்கித் திருப்பியது. அதனால் பெரியாரின் சுயமரியாதை, பகுத்தறிவுச் சிந்தனைகளோடு தம்மை இணைத்துக்கொண்டார். தமது நிலைப்பாட்டை, அவரே கூறுகிறார். “சர்.ஏ. இராமசாமி முதலியார் போன்றவர்கள் தொடக்கத்தில் சுயமரியாதை இயக்கத்தை ஆதரித்துப் பின் விலக நேர்ந்தது. இந்தக் காலங்களில் காங்கிரசை விட்டோ, சைவ இயக்கங்களை விட்டோ, தமிழ் இயக்கங்களை விட்டோ விலகாமல் நின்று, எல்லா முற்போக்கு வீரர்களையும் இணைக்க நான் முயன்றேன். பெரியார் இதனை எதிர்க்கவில்லை. தன்மான இயக்கத்திற்கும், திராவிட இயக்கத்துக்கும், தமிழ் இயக்கத்துக்கும் என்னுடைய நிலை இன்றுவரை பயன்பட்டே வந்துள்ளது” - (அறிவுச் சுரங்கம், பக்.100,101) பன்மொழிப் புலவர் ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லைக்குள் (இயக்கம் சார்ந்தும் எழுத்து சார்ந்தும்) நின்றுவிடாத உரிமையுணர்வினர்!

பன்மொழிப் புலவர் பெயரால் வெளிவந்த முதல் நூல் குமரிக்கண்டம் (1940-43). இது மொழிபெயர்ப்பு நூல். காழி. கண்ணுசாமி பிள்ளை சில பக்கங்கள் மொழிபெயர்த்து இருந்ததை, முழுமையாக இவர் மொழிபெயர்த்துள்ளார். இதன் தொடர்ச்சியாக,

-   உலக இலக்கியங்களை, வரலாறுகளைத் தமிழில் மொழி பெயர்த்தல்.

-   தமிழ் மொழி, இனம் தொடர்பான ஆங்கில நூல்களைத் தமிழில் தருதல்.

-   தமிழ் மொழி, இனம், நாடு சார்ந்த சிந்தனையாக்கங்கள் வழங்கல்.

-   தமிழ் இலக்கியங்களை உலக இலக்கியங்களோடு ஒப்பிட்டு நோக்கி தமிழ் இலக்கியத்தின் சிறப்பை உணர்த்தல்.

-   திருக்குறளுக்கு மிக விரிவான விளக்கவுரை வரைதல்.

-   நுண் விளக்கங்களுடன் பல்வகை அகராதி தொகுத்தல்.

இந்த அடிப்படையில் அவருடைய நூல்கள் தொடர்ந்து வெளிவந்துள்ளன. 1947 - 1949 ஆம் ஆண்டுகளில் நடுவண் அரசின் செய்தித் துறையில் பணியாற்றிய பொழுது, இந்தியாவில் மொழிச் சிக்கல் என்னும் நூலை எழுதினார். இந்நூலுக்கு மறைமலையடிகள் 40 பக்க அளவில் முன்னுரை வழங்கியுள்ளார். இந்நூல் எழுதியதன் காரணமாக அவரது அரசுப் பணி பறிக்கப்பட்டது.

பணியின்றி இருந்த (1949 - 1959) காலக்கட்டங்களில் நூற்றுக்கு மேற்பட்ட நூல்களை எழுதியுள்ளார். இவருடைய நூல்களைச் சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகம், பாரிநிலையம், ஆசிரியர் நூற்பதிப்புக் கழகம், வள்ளுவர் பண்ணை, அலமேலு பதிப்பகம் போன்ற பதிப்பகங்களும் பிறவும் வெளியிட்டுள்ளன. தமிழ்மண் பதிப்பகம் இப்போது அனைத்து நூல்களையும் 48 தொகுதிகளாக வெளியிடும் அரும்பணியை நிறைவேற்றியுள்ளது.

உலக நாகரிகத்தின் வித்து தமிழ் எனத் தம் நுண்ணாய்வின் வழி நிறுவிய, பன்மொழிப் புலவரின் அனைத்து நூல்களும் தொகுக்கப்பட வேண்டும் என்ற வேணவாவினால் தமிழ்மண் பதிப்பக நிறுவனர் ஐயா இளவழகனார் இத் தொகுப்பினை உருவாக்கப் பணித்தார்கள். ஐயா அவர்கள் தமிழுக்கு ஆற்றும் பேருழைப்பு என்னை வியக்கச் செய்யும். மெய்வருத்தம் பாராமல் கண்துஞ்சாமல் எடுத்த செயலை நேர்த்தியோடு செய்ய வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக நிற்பவர். அவருடன் இணைந்து இத்தொகுப்பினை உருவாக்குவதில் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.

இத் தொகுப்பிற்கான நூல்கள் கும்பகோணம் செந்தமிழ் நூலகம், ரோசா முத்தையா நூலகம், கன்னிமாரா நூலகம், வெற்றியரசி பதிப்பகம் முதலான இடங்களில் இருந்து திரட்டப்பெற்றன. பேராசிரியர் முனைவர் கு.வெ. பால சுப்பிரமணியம் அவர்களிடமிருந்தும் சில நூல்கள் பெறப்பட்டன. கிடைத்த நூல்கள் 97. அவை 48 தொகுதிகளாகத் தொகுக்கப்பட்டு வெளி வருகின்றன. அத் தொகுதிகள் கீழ்க்காணும் முறைகளில் பகுக்கப்பட்டுள்ளன.

1.  தமிழ் - தமிழர் - தமிழ்நாடு

2.  வரலாறு

3.  ஆய்வுகள்

4.  மொழிபெயர்ப்பு

5.  இளையோர் கதைகள்

6.  பொது நிலை

பெரும்பான்மை நூல்கள் இத்தொகுப்பிற்குள் அதனதன் பொருள் அடிப்படையிலேயே தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. பக்கச் சமநிலை கருதி மாற்றம் பெற்றும் உள்ளன. வெவ்வேறு பதிப்பகங்கள் ஒரே நூலை வேறு வேறு பெயர்களில் வெளியிட்டிருந்தன. சில நூல்களின் முதல் பதிப்பு கிடைக்காத நிலை! கிடைத்த பதிப்புகளின் அடிப்படையிலேயே நூல்கள் தொகுக்கப் பட்டிருக்கின்றன. முகம் மாமணி அவர்களின் அறிவுச்சுரங்கம் அப்பாத்துரையார் என்ற நூலையும், பேராசிரியர் முனைவர் கு.வெ. பால சுப்பிரமணியம் அவர்கள் எழுதியுள்ள பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரை என்ற நூலையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு அப்பாத்துரையம் தொகுக்கப் பட்டுள்ளது. இந்தக் கால வரிசை அடிப்படையிலான நூற்பட்டியல் இத்தொகுப்பில் இணைக்கப் பட்டுள்ளன. அப்பாத்துரையார் குறித்து வெளிவந்துள்ள கட்டுரைகள், அறிஞர்கள் கருத்துக்கள், அவர் குறித்த பாடல்கள் திரட்டப்பட்டு இத் தொகுப்புகளில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளன. விடுபட்ட நூல்கள் கிடைக்கச் செய்தால் அடுத்த பதிப்பில் நன்றியுடன் வெளியிடப்பெறும். அவரின் திருக்குறள் விளக்கவுரை இத்துடன் இணைக்கவில்லை. காரணம் பக்கம் மிகுந்து இருப்பதே. குறைகள் இருப்பின், சுட்டிக் காட்டவும். மறுபதிப்பில் அவை திருத்திக்கொள்ளப்படும்.

இத்தொகுப்பு உருவாவதற்கு எல்லாவகையிலும் முன்னின்றவர் ஐயா திரு கோ. இளவழகனார். பகுப்பு முறைகளைச் சரிபார்த்துக் கொடுத்தவர் ஐயா முதுமுனைவர் இரா. இளங்குமரனார். நூல்களைத் தட்டச்சு செய்தும், நூலின்

உள் வடிவமைப்பினைச் செப்பம் செய்தும் தந்தவர் திருமதி. கோ. சித்திரா, தொகுப்பு அனைத்திற்கும் சிறப்புற மேல் அட்டைகளை வடிவமைத்தவர் செல்வன். பா. அரி (ஹரிஷ்), தொகுப்புப் பணியில் துணை செய்தோர் என் ஆய்வு மாணவர்கள் திருமதி. பா. மாலதி, திரு. கா. பாபு, செல்வன். சு. கோவிந்தராசு, செல்வி. கா. கயல்விழி. என் பணிகள் அனைத்திற்கும் என்றும் துணைநிற்பவர் கணவர் மருத்துவர் மு. சேக்கிழார். இவர்கள் அனைவருக்கும் என்றும் என் நன்றியும் அன்பும் உரியன.

கல்பனா சேக்கிழார்

நூலாசிரியர் விவரம்

பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரையார்
  இயற்பெயர் : நல்ல சிவம்

  பிறப்பு : 24.06.1907 இறப்பு: 26.05.1989

  பெற்றோர் : காசிநாதப் பிள்ளை, முத்து இலக்குமி

  பிறந்த ஊர் : கன்னியாகுமரி மாவட்டம், ஆரல்வாய் மொழி (அறை வாய் மொழி)

  உடன் பிறந்தோர் : தங்கை இருவர், தம்பியர் இருவர்

  மனைவியர் : திருமதி. நாச்சியார், திருமதி. அலமேலு

  வளர்ப்பு மகள் : திருமதி. மல்லிகா

  தொடக்கக் கல்வி : ஆரல்வாய் மொழி

  பள்ளிக் கல்வி : நாகர்கோவில்

  கல்லூரிக் கல்வி : திருவனந்தபுரம், இளங்கலை ஆங்கிலம் (ஆனர்ஸ்), முதுகலை தமிழ், இந்தி ‘விசாரத்’, எல்.டி.

  கற்ற மொழிகள் : 40 (புழக்கத்தில் - தமிழ், ஆங்கிலம், சமசுகிருதம், மலையாளம், இந்தி)

  நூல்கள் : 120 (ஆங்கிலம், 5)

  இதழ்பணி : திராவிடன், ஜஸ்டிஸ், இந்தியா, பாரததேவி, சினிமா உலகம், லோகோபகாரி, தாருஸ் இஸ்லாம், குமரன், தென்றல், விடுதலை.

  பணி :

-   1936-37 திருநெல்வேலி நாசரேத் பகுதியில் இந்திப் பிரச்சார சபா ஆசிரியர்.

-   1937-1939 நெல்லை எம்.டி.டி. கல்லூரி இந்தி ஆசிரியர்.

-   பள்ளி ஆசிரியர், செட்டிநாட்டில் அமராவதிபுத்தூர் மற்றும் கோனாப்பட்டு.

-   1947-1949 மைய அரசின் செய்தித் தொடர்புதுறையில் பணி

-   1959 - 1965 சென்னைப் பல்கலைக்கழக ஆங்கிலம் தமிழ் அகராதிப் பணியில் இணை ஆசிரியர்.

-   1975-1979 தமிழக வரலாற்றுக் குழு உறுப்பினர்

அறிஞர் தொடர்பு:

-   தொடக்கத்தில் காந்திய சிந்தனை.

-   1938-39 இல் இந்தி எதிர்ப்பு இயக்கம், பெரியார், அண்ணா, பாரதிதாசன் கவிமணி தேசிய விநாயகம் பிள்ளை, மறைமலையடிகள், பாவேந்தர், பாவலரேறு, தேவநேயப் பாவாணர் மற்றும் சமகால அறிஞர் பெருமக்கள், படைப் பாளுமைகள் தொடர்பு

விருதுகள்:

-   மதுரையில் நிகழ்ந்த 5ஆவது உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் பொற்கிழியும் கேடயமும் வழங்கப்பட்டது,

-   1973 இல் செந்தமிழ்ச் செல்வர், சேலம் தமிழகப் புலவர் குழு கூட்டத்தில் சான்றோர் பட்டம்’, ‘தமிழன்பர்’ பட்டம்.

-   1981 சனவரி 26 இல் தமிழ்நாடு இயல், இசை, நாடக மன்றம் சார்பில் ’கலைமாமணி’.

-   1983 இல் தமிழ்நாடு அரசு வழங்கிய ’திரு.வி.க.’ விருது, தங்கப் பதக்கம்.

-   மதுரைக் காமராசர் பல்கலைக் கழகம் சிறப்பித்து வழங்கிய ’பேரவைச் செம்மல்’ விருது.

-   1961 இல் சென்னைத் தமிழ் எழுத்தாளர் சங்கத்தின் தலைவர்.

-   1970 இல் பாரீசில் நடைபெற்ற உலகத் தமிழ் மாநாட்டில் சிறப்பு உறுப்பினராகக் கலந்து கொண்டார்.

-   இங்கிலாந்து ஆக்சுபோடு பல்கலைக்கழகம் இவரது ‘தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள்’ நூலை அங்குப் படிக்கும் மேல்பட்டப் படிப்பு மாணவர்களுக்குப் பாடமாக வைக்கப்பட்டு இருந்தது.

பன்மொழிப்புலவரின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூல்கள்:

-   அறிவுச் சுரங்கம் கா. அப்பாத்துரையார், முகமாமணி, மாணவர் பதிப்பகம், சென்னை -17, 2005.

-   பன்மொழிப் புலவர் கா. அப்பாத்துரையார், பேரா.முனைவர். கு.வெ. பாலசுப்பிரமணியம், சாகித்திய அகாதெமி, 2007.

பதிப்பாளர் விவரம்

கோ. இளவழகன்
  பிறந்த நாள் : 3.7.1948

  பிறந்த ஊர் : உறந்தைராயன்குடிக்காடு அஞ்சல் உரத்தநாடு வட்டம் - 614 625,தஞ்சாவூர் மாவட்டம்.

  கல்வி : கல்லூரி புகுமுக வகுப்பு

  இப்போதைய தொழில் : புழக்கத்தில் இல்லாத பழந்தமிழ் நூல்களைத் தேடியெடுத்து வெளியிடல்

ஆற்றியுள்ள பொதுப்பணிகள்

1965இல் பள்ளி மாணவனாக இருந்தபோதே மொழிப் போராட்டத்தில் முனைப்பாகப் பங்கேற்றுத் தளைப்படுத்தப் பெற்று 48 நாள்கள் சிறையில் இருந்தவர்.

பிறந்த ஊராகிய உறந்தைராயன்குடிக்காட்டில் ’ஊர்நலன் வளர்ச்சிக் கழகம்’ எனும் சமூக அமைப்பில் இருந்து ஊர் நலப்பணி ஆற்றியவர்.

உரத்தநாட்டில் ’தமிழர் உரிமைக் கழகம்’ என்னும் அமைப்பையும், பாவாணர் படிப்பகத்தையும் நண்பர்களுடன் இணைந்து நிறுவித் தமிழ்மொழி, தமிழின, தமிழக மேம்பாட்டிற்கு உழைத்தவர். இளம் தலைமுறைக்குத் தமிழ்த் தொண்டாற்றியவர்.

பேரறிஞர் அண்ணாவின் மதுவிலக்குக் கொள்கையை நெஞ்சில் ஏந்தி உரத்தநாடு மதுவிலக்குக் குழுவின் முக்கிய அமைப்பாளர்களில் ஒருவராக இருந்து செயலாற்றியவர். 1975-இல் தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தில் ’உரத்தநாடு திட்டம்’ என்று பாராட்டப் பெற்ற மதுவிலக்குத் திட்டம் வெற்றி பெற உழைத்தவர்.

தமிழ்மண் பதிப்பகத்தை நிறுவி புழக்கத்தில் இல்லாத பழந்தமிழ் நூல்களையும், புதிய படைப்பு இலக்கியங்களையும்,

19 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதியிலும் 20ஆம் நூற்றாண்டுத் தொடக்கத் திலும் வாழ்ந்த தமிழ்ச்சான்றோர்கள் எழுதி வைத்துச் சென்ற தமிழின் அறிவுச் செல்வங்களைத் தேடி எடுத்து முழுமையாகப் பொருள் வழிப் பிரித்து, கால நிரலில் தொடர் தொடராக வெளியிட்டுத் தமிழ்நூல் பதிப்பில் தனி முத்திரை பதித்து வருபவர்.

பொதுநிலை

தனித்தமிழ் இயக்கத் தந்தை மறைமலையடிகள், தந்தை பெரியார், பாவேந்தர் பாரதிதாசன், பேரறிஞர் அண்ணா, மொழிநூல் மூதறிஞர் ஞா. தேவநேயப் பாவாணர், பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார் ஆகியோரை வழிகாட்டிகளாகக் கொண்டு அவர்தம் கொள்கை களை நிறைவேற்ற அயராது உழைத்து வருபவர்.

தொகுப்பாசிரியர் விவரம்

முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார்
  பிறந்த நாள் : 5.6.1972

  பிறந்த ஊர் : ஒக்கநாடு கீழையூர் உரத்தநாடு வட்டம் - 614 625 தஞ்சாவூர் மாவட்டம்.

  கல்வி : முதுகலை (தமிழ், மொழியியல், கணினியியல்) முனைவர்

  இப்போதைய பணி : உதவிப் பேராசிரியர், தமிழியியல் துறை, அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகம்.

ஆற்றியுள்ள கல்விப்பணிகள்

-   அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத் தமிழியல் துறையில் 12 ஆண்டுகள் உதவிப் பேராசிரியர் பணி.

-   திருக்குறள் பரிதியார் உரைப் பதிப்பு, பரிதி உரை ஆய்வு.

-   புறநானூற்றில் தமிழர் வாழ்வியல், ஐங்குறுநூற்று உருபனியல் பகுப்பாய்வு, சங்க இலக்கியப் பெண்பாற் புலவர்கள் பாடல் கள் மொழிநடை - மதிப்பீடு (தொகுப்பு), சங்க இலக்கிய ஊர்ப்பெயர் ஆய்வுகள் ஆகிய நூல்களின் ஆசிரியர்.

-   பல்கலைக்கழக மானியக்குழு, செம்மொழித் தமிழாய்வு மத்திய நிறுவனத்தின் மூலம் ஆய்வுத்திட்டங்கள் பெற்று ஆய்வுகளை நிகழ்த்தியுள்ளார்.

-   பல்கலைக்கழக மானியக்குழுவினால் வழங்கப்பட்டுள்ள மேலாய்வினை (ஞனுகு) மேற்கொண்டு வருகிறார்.

-   50க்கும் மேற்பட்ட ஆய்வுக் கட்டுரைகளை எழுதியுள்ளார்.

-   மலேசியாவில் நிகழ்ந்த தனித்தமிழ் இயக்க நூற்றாண்டு விழாவில் சிறப்பு அழைப்பாளராக அழைக்கப்பட்டார்.

-   இலங்கையில் நடைபெற்ற உரைநடை மாநாட்டில் கலந்து கொண்டு கட்டுரை வழங்கியுள்ளார்.

-   செம்மொழித் தமிழாய்வு மத்திய நிறுவனத்தால் வழங்கப் பட்ட குடியரசு தலைவரின் இளம் அறிஞர் விருதினைப் பெற்றுள்ளார்.

நூலாக்கத்திற்கு உதவியோர்

தொகுப்பாசிரியர்:

-   முனைவர் கல்பனா சேக்கிழார்

கணினி செய்தோர்:

-   திருமதி கோ. சித்திரா

-   திரு ஆனந்தன்

-   திருமதி செல்வி

-   திருமதி வ. மலர்

-   திருமதி சு. கீதா

-   திருமிகு ஜா. செயசீலி

நூல் வடிவமைப்பு:

-   திருமதி கோ. சித்திரா

மேலட்டை வடிவமைப்பு:

-   செல்வன் பா. அரி (ஹரிஷ்)

திருத்தத்திற்கு உதவியோர்:

-   பெரும்புலவர் பனசை அருணா,

-   திரு. க. கருப்பையா,

-   புலவர் மு. இராசவேலு

-   திரு. நாக. சொக்கலிங்கம்

-   செல்வி பு. கலைச்செல்வி

-   முனைவர் அரு. அபிராமி

-   முனைவர் அ. கோகிலா

-   முனைவர் மா. வசந்தகுமாரி

-   முனைவர் ஜா. கிரிசா

-   திருமதி சுபா இராணி

-   திரு. இளங்கோவன்

நூலாக்கத்திற்கு உதவியோர்:

-   திரு இரா. பரமேசுவரன்,

-   திரு தனசேகரன்,

-   திரு கு. மருது

-   திரு வி. மதிமாறன்

அச்சாக்கம் - நூல் கட்டமைப்பு:

-   வெங்கடேசுவரா ஆப்செட் பிரிண்டர்சு, ஆயிரம் விளக்கு, சென்னை-14.

பேரறிஞர் அண்ணா மணிவிழா வாழ்த்துரை

பன்மொழிப் புலவர் அப்பாத்துரையார் அவர்களின் மணி விழாவிலே கலந்து கொள்வதில் நான் மிகுந்த உற்சாகம் அடைவதற்கும், இதனை ஒரு நல்ல வாய்ப்பாகக் கருதுவதற்கும் காரணம் - பல ஆண்டுகளாக அப்பாத்துரையார் அவர்களுடன் நெருங்கிப் பழகி அவரை அறிந்தவன்; அவருடைய தமிழ்த் தொண்டால் நாட்டுக்கு ஏற்பட்டுள்ள நற்பயனை உணர்ந்தவன்; அவர்கள் குடும்பத்தில் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவன் என்பதுதான்.

ஒருவரை நாம் மதிக்கிற நேரத்தில் மாற்றுக் கருத்துக் கொண்டவர்களும் மதிக்கிறார்கள் என்பதை அறியும்போது ஏற்படுகிற இனிமையை விட வேறு ஓர் இனிமை இருக்க முடியாது.

அப்பாத்துரையாரை நாம் எந்தக் கோணத்திலிருந்து பாராட்டுக்கிறோமோ அதையல்லாமல், அவருடைய தனித் திறமையை அறிந்த மற்றவர்கள் அவருடைய தொண்டின் மேன்மையை உணர்ந்து. பல்வேறு கோணங்களில் பாராட்டிப் பேசுவதைக் கேட்கும்போது, நாம் மேலும் மகிழ்ச்சி அடைகிறோம்.

நம்முடைய அப்பாத்துரையார் அவர்கள் ஆசிரியராகத் தம் பணியைத் தொடங்கிய காலத்திலிருந்து, அறப் போராட்டங் களில் ஈடுபட்ட கட்டம் வரை அவரது தனித் திறமையை நாம் நன்கு அறிவோம்.

தமிழின் மூலத்தை ஆய்ந்தவர்

அவர், தமிழின் மூலத்தையே ஆராய முனைந்தவர்; தமிழ் இனத்தின் வரலாற்றைத் துருவித் துருவி ஆராய்வதன் மூலம் தமிழ் இனத்துக்கும் மற்ற இனத்துக்கும் இடையே பகைமூட்ட அல்ல - தோழமையை ஏற்படுத்த நற்பணி செய்திருக்கிறார். அவர் அறிந்த அனைத்தையும் எழுதி ஏடாக்கினால், அவை இந்த மண்டபமே நிறையும் அளவுக்கு இருக்கும்.

நம் அப்பாத்துரையார் அவர்கள், எந்த நேரத்தில் பார்த்தாலும், சிந்தனை - படிப்பு - எழுத்து என்று சிறப்பாகக் கழித்திருக்கிறார்.

மற்ற நாடுகளில் அறிவாளர்கள் ஒன்று சொன்னால், அதை ஏற்றுக் கொள்வதற்கு அங்கே ஒருவரோடு ஒருவர்போட்டி போட்டுக் கொள்வார்கள். ஆனால் இந்த நாட்டில் ஒருவரை ‘அறிவாளி’ என்று சொன்னாலே ஆபத்து; “அவன் என்ன பெரிய அறிவாளியா? என்ன அறிவு?”…. பெரிய அறிவு!" என்று கேட்பதன் மூலம் தங்களிடம் அறிவு இருக்கிறது எனக்காட்டிக் கொள்ளச் சிலர் முனைவார்கள்!

இத்தகைய அறிவுப் பணி புரிவதே பெரிய சிக்கல்தான்; ஆனால் சிக்கலிலேதான் சுவையும் இருக்கும். மேனாடுகளில் எந்த அளவு இப்பணியில் ஈடுபடுகிறார்களோ அந்த அளவுக்கு எழுத்துத்துறையானாலும், பேச்சுத் துறையானாலும், வேறு எந்தத் துறையானாலும் இங்கே உற்சாகமாக ஈடுபடுவது என்பது மிகமிகக் கடினம். இப்படிப்பட்ட கடினமான தொண்டை முப்பது - முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே தொடங்கி, பன்மொழிப்புலவர் அப்பாத்துரையார் நிறைவேற்றி வருகிறார். அவர், தம் வாழ்க்கையைக் கரடு முரடான பாதையில் நடத்தி, அதே வேளையில் மிகத் தெளிவான தமிழறிவைத் தமிழகம் ஏற்கும் அளவுக்குப் பணி புரிந்திருக்கிறார்.

சுதிக்குள் பாடும் இசைவாணர்

அப்பாத்துரையாரது வாழ்க்கை, ஒரு பூந்தோட்டமா? இல்லை! வறுமைச் சூழலிலே தம் குடும்பச் சூழலை அமைத்துக் கொண்டு இருப்பவர் அவர். எனினும் பண்பட்ட உள்ளத்தோடு மாற்றாரின் இழிமொழிகளையும் ஏசல்களையும் தாங்கிக் கொண்டு - தம் பணிகளைச் செய்திருக்கிறார்.

முத்தமிழ்க் காவலர் கி.ஆ.பெ. விசுவநாதம் அவர்கள் சொன்னது போல், அவர் விரும்பியிருந்தால் ஒரு பல்கலைக் கழகத்தின் துணைவேந்தராக ஆகியிருக்க முடியும். ஆனால் அவர் அப்படிச் செய்து கொள்ளவில்லை. எந்தெந்த வகையில் எல்லாம் தமிழுக்குத் தொண்டாற்றலாம் - எந்தெந்த வழிகளில் எல்லாம் தமிழ் நாட்டுக்குப் பணியாற்றலாம் என்று எண்ணி எண்ணி, அந்ததந்த நேரங்களில் அருந்தொண்டு ஆற்றியவர் அப்பாத்துரை யார்.

ஒவ்வொன்றையும் பற்றி ‘இப்படிச் செய்வது சரியா?’ என்ற கேள்வி அவருடைய எண்ணத்தில் ஊடுருவி நிற்கும். ஆகவே, சிறிது காலம் பள்ளி ஆசிரியராக இருப்பார்; பிறகு அது பிடிக்காமல் பத்திரிகை ஆசிரியர் ஆவார்; அதன் பிறகு, தமிழ்ப் பாதுகாப்புப் பணியில் குதிப்பார். பின்னர், போராட்டத்தினால் பயனில்லை என்று கருதி, ஏடுகளை எழுதி அளிக்கஎண்ணுவார். இவ்வாறு அந்தந்த நேரத்தில் தோன்றுவதில் ஈடுபடுவார்.

இசை நிகழ்ச்சியில் பாடுபவர் - பல வகையான பண்களை ஏற்ற இறக்கத்தோடு பாடினாலும் - பல்வேறு இசை நுணுக்கங் களைக் கையாண்டாலும் - ஒரு சுதிக்குள்ளே நின்றுதான் பாடுவார்.

அதுபோலவே, அப்பாத்துரையாரும் பல்வேறு பணிகளில் ஈடுபட்டாலும் ஒரு சுதிக்குள்ளாகவே - ‘தமிழ் வாழ வேண்டும் தமிழ் வளர வேண்டும்’ என்ற ஒரு குறிப்பிட்ட கொள்கை வட்டத்தில் நின்று தொண்டாற்றியவர்.

மாறுபட்ட கருத்துடையவர்களும் தமிழ் மொழியின் பாதுகாப்பைப் பொறுத்து இன்று ஒன்றுபடுகிறார்கள்.

நானும் குன்றக்குடி அடிகளாரும் தோற்றம் - போக - நடவடிக்கைகள் - இருக்கும் இடம் - ஆகியவற்றில் மாறுபட்ட வர்கள்; என்றாலும், எங்கள் இருவரையும் தமிழ் ஒன்றுபடுத்தி இருக்கிறது. இதுதான் நாம் கையாள வேண்டிய சுதி! இதற்குள் நாம் எல்லா வற்றையும் காட்டலாம்; இந்த நிலை ஏற்பட, தமிழ் நாட்டில் முப்பது ஆண்டுகளுக்குமேல் பாடுபட வேண்டியிருந்தது!

இந்தச் சுதியை நமக்கு அமைத்துக் தந்தவர்களில் அப்பத் துரையாரும் ஒருவர், அப்படிப்பட்ட முறையில் அமைவதுதான் அடிப்படையான தொண்டு.

கடன்பட்டுக் குடிமாறும் புத்தக ஆசிரியர்கள்

மேலை நாடுகளில் ஒரே ஒரு புத்தகம் எழுதினாலே, ஒருவர் தம் வாழ்நாளை வசதியாகக் கழித்துவிட முடியும் - அதில் கிடைக்கும் வருவாயைக் கொண்டு! அப்படிதான் ஓர் எழுத்தாளர் தாம் எழுதிய புத்தகத்தின் வருவாயைச் செலவழிப்பதற்காக - ஓராண்டுக் காலம் ஓய்வில் இருந்தே செலவழிப்பதற்காக - தென்அமெரிக்காவுக்குச் சென்று அங்கே வாழ்ந்தாராம்!

இங்கோ… … ஓர் ஆசிரியர், ஒரு புத்தகத்தை எழுதி வெளி யிட்டார் என்றாலே, குடியிருந்த வீட்டை மாற்றுவதைப் பார்க்கிறோம். அந்தப் புத்தகத்தை அச்சிடுவதற்குத் தாம் பட்ட கடனை அடைக்க முடியாமல், கடன்காரர்களுக்கு அஞ்சி, தென் சென்னையில் வீடு இருந்தால் வட சென்னைக்கும், வடசென்னை யில் வீடு இருந்தால் தென் சென்னைக்கும் அவர் குடிபோவார்! அப்படிப்பட்ட நிலையே இங்கு இருக்கிறது!

இங்குப் புத்தகம் எழுதுவதும் அதன் மூலம் வருவாய் தேடுவதும் அவ்வளவு கடினம்!

புத்தகம் வாங்கும் பழக்கம் எல்லோருக்கும் ஏற்பட வேண்டும்.

அப்பாத்துரையின் நூல்களை - ஏடுகளை - வீடுதோறும் வாங்கி வைக்க வேண்டும்.

அப்பாத்துரையார் எழுதிய நூல்களில் ‘தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள்’ என்னும் நூல் என்னை மிகவும் கவர்ந்த ஒன்றாகும். அந்த நூலின் ஒரே ஓர் ஏட்டை எழுத, அவர் எத்தனை ஆயிரம் ஏடுகளைத் தேடிப் பார்த்திருக்க வேண்டும் - எத்தனை ஆயிரம் கவிதைகளை, இலக்கியங்களைத் திரட்டிப் பார்த்திருக்க வேண்டும் - என்பதை எண்ணி எண்ணி வியந்தேன்.

புத்தகம் எழுதுவோரை மற்ற நாடுகளில் எல்லாம் வித்தகர் களாகப் போற்றுகிறார்கள். இந்த நாட்டிலோ, ‘புத்தகம் எழுதி இருந்த பணத்தைப் பாழாக்கிக் கொண்டவர்கள்’ என்கிற பழிச் சொல்தான் கிடைக்கும் எழுத்தாளர்களுக்கு!

இந்த நிலையிலும் நம்முடைய அப்பாத்துரையார் அவர்கள், தமிழ்மொழிக்கு ஏற்றம் தரும் பல அரிய நூல்களை எழுதியிருக்கிறார்.

மறதி ஆகும் மரபு

நம்மால் மதிக்கத் தக்கவர்களின் வாழ்க்கை வரலாறு முழு அளவுக்குத் தமிழகத்தில் இல்லை.

‘தனித்தமிழ் இயக்கம்’ கண்ட மறைமலையடிகள், ‘தமிழ்த் தென்றல்’-திரு.வி.க. நீதிக்கட்சித் தலைவர் சர்.பி.தியாகராயர் போன்றவர்களின் வாழ்க்கையில் நடைபெற்ற நிகழ்ச்சிகளைக் குறிப்பெடுத்துத் தொகுத்து, நூல்கள் ஆக்கித் தருவதில் இன்றைய புலவர் பெருமக்கள் ஈடுபட வேண்டும்.

தமிழ் பெரும்புலவர்களின் - வாழ்க்கை வரலாறுகள் நம் மிடத்திலே இல்லை. அப்படிப்பட்ட பெரியார்களின் வரலாற்றை மறந்துவிட்டால், நம்முடைய ‘மரபு’ பிறகு நமக்குக் கிடைக்காது.

‘மரபு’ என்பதே இப்போது ‘மறதி’ என்று ஆகிவிட்டது.

பண்டைத் தமிழ் மன்னர்களைப் பற்றிச் சரியாக எந்த நூலிலும் குறிப்பிடப் படவில்லை.

நம்முடைய பள்ளிச் சிறுவர்களின் பாடநூலைப் பார்த்தால் - இராசராச சோழனுக்கு இராசேந்திர சோழன் மகன் என்று சொல்வாரும் உண்டு; தம்பி என்பாரும் உண்டு’ என்று இருக்கும்! ஒரு புத்தகத்தில் கரிகாலனைப் பற்றியத் செய்தி வருகிற இடத்தில் ஒரு நட்சத்திரக் குறி இட்டிருப்பார்கள். அதற்கு விளக்கம் கடைசிப் பக்கத்தில் இருக்கும். ‘கரிகால் வளவன் உரையூரைத் தலைநகரமாகக் கொண்டு ஆண்டான் என்பது உண்மை என்பாரும் உண்டு; இல்லை என்பாரும் உண்டு’ என்று இப்படித்தான் அந்த விளக்கம் எழுதப்பட்டிருக்கும்!

உண்மை வரலாறு உருவாகட்டும்

இப்படி ஐயப்பாடுகளுக்கு இடம் கொடுக்கும் போக்கினை நீக்கி, உண்மையான தமிழக வரலாற்றை உருவாக்கும் பணியினை வரலாற்று ஆசிரியர்கள் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

கல்வெட்டுகளில் காணப்படுவதையும், இலக்கிய ஏடுகளில் உள்ளவற்றையும், இன்ன பிற சான்றுகளையும் திரட்டி, தமிழக வரலாற்றைத் தொகுத்துக் கொடுக்கும் பணியைத் தமிழ் மக்கள் - தமிழ்ச் சான்றோர்கள் - ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும்.

இன்னும் சில திங்கள்களில் (1968- சனவரித் திங்கள் முதல் வாரத்தில்) இரண்டாம் உலகத் தமிழ் ஆராய்ச்சிக் கருத்தரங்கு மாநாடு சென்னையில் நடைபெற விருக்கிறது. அதற்குள் இந்தப் பணியைச் செய்து முடித்தால், வெளிநாடுகளி லிருந்து வருபவர் கட்கு, “இது தான் எங்கள் நாட்டு வரலாறு” என்ற எடுத்துக் காட்டமுடியும்.

இத்தகைய பணியை செய்து முடிக்கக்கூடிய குழு ஒன்று அமைக்கப்பட்டால், அதற்குத் தலைமை - ஏற்றுப் பணியாற்று வதற்கு முழுத் திறமை பெற்றவர் - பன்மொழிப் புலவர் அப்பாத் துரையாரே ஆவார் என்பதை இங்கு நான் தெரிவித்துக் கொள் கிறேன்.

(சென்னையில் 20-9-1967 அன்று நடைபெற்ற பன்மொழிப்புலவர் கா. அப்பாத்துரையார் அவர்களின் மணி விழாவுக்குத் தலைமை தாங்கி அன்றைய முதல்வர் - பேரறிஞர் அண்ணா அவர்கள் ஆற்றிய பாராட்டுரை. நன்றி - ‘நம் நாடு’ நாளிதழ் - : 22-9-1967.)

அப்பாத்துரையார் எனும் அறிவாட்சி அடங்கியதே!

தப்பாய்த் தவறாய்த் தமக்காய்ப்
படிக்கும் தரகரிடை
உப்பாய் உணவாய் உடம்பாய்த்
தமிழை உயிர்த்திருந்து,
‘முப்பால் ஒளி’யாய் முகிழ்த்து
’மணிவிளக்’ காய்எரிந்த
அப்பாத் துரையார் எனும்அறி
வாட்சி அடங்கியதே!

ஒப்பாய்த் தமிழ்கற்(று) உரைவிற்(று)
உயிர்வாழ உடல்களிடை
மப்பாய்த் திரண்டு மழையாய்ப்
பொழிந்து தமிழ்வளர்த்துக்
கொப்பாய்க் கிளையாய் மலராய்க்
கனியாய்க் குலம்புரந்த
அப்பாத் துரையார் எனும்தமிழ்
மூச்சிங் கொடுங்கியதே!

செப்போ இரும்போ மரமோ
மணலோ எதுதரினும்
எப்போ திருந்தமிழ் மாறி
உயிர்வாழ் இழிஞரிடை
முப்போ திலுந்தமிழ் ஆய்ந்தே
களைத்த மொழிப்புலவர்
அப்பாத் துரையார் எனும்மூ
தறிவும் அயர்ந்ததுவே!

ஒருமொழிப் புலமை உறற்கே
வாணாள் ஒழியுமெனில்,
இருமொழியன்று, பன் மூன்று
மொழிகள் இருந்தகழ்ந்தே
திருமொழி எனநந் தீந்தமிழ்த்
தாயைத் தெரிந்துயர்த்திக்
கருவிழி போலும் கருதிய
கண்ணும் கவிழ்ந்ததுவே!

குமரிஆரல்வாய் குமிழ்த்தமுத்
தம்மைக்குக் காசிநாதர்
திமிரிப் பயந்தஅப் பாத்துரை
என்னும் திருவளர்ந்து
நிமிர்த்துத் தமிழ்மொழி நீணில
மெங்கும் நிலைப்படுத்தும்
அமரிற் படுத்திங் கயர்ந்ததே
ஆரினி ஆந்துணையே!

செந்தமிழ் ஆங்கிலம் இந்தி
பிரெஞ்சு செருமனுடன்
வந்தச மற்கிரு தம்ருசி
யம்சப்பான் என்றயல்சார்
முந்துபன் மூன்று மொழிபயின்
றேபன் மொழிப்புலமை
வெந்துநீ றானதே, தாய்ப்புலம்
விம்ம வெறுமையுற்றே!

-   பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார், கனிச்சாறு (பக். 158-59)

கா. அப்பாத்துரை

** நேரிசை வெண்பா**
எப்பாத் துறைக்கும் இவனோர் பழம்புலவன்
அப்பாத் துரையறிஞன் ஆழ்ந்தகன்ற - முப்பால்போல்
நூலறிவு! நூறு புலவர்கள் சேரினிவன்
காலறிவு காணார் கனிந்து. 1

ஆங்கிலத்தை அண்டை மொழிகளினைப், பண்டைநாள்
பாங்குற வாழ்ந்த பலமொழியை - ஈங்கிவனே
செந்தமிழ்க்குச் சேர்க்கும் குருதியெனச் சேர்க்கின்றான்
சிந்தனையில் யாவும் செரித்து. 2

விருந்தெனும் நூலை வெளிநாட் டமிழ்தை
அருந்தெனத் தந்தான் அருந்திச் - செருக்குற்றேன்
எத்தனை எத்தனை எண்ணித் தொகுத்தீந்தான்
அத்தனையும் முத்தமிழர்க்குச் சொத்து! 3

சின்னஞ் சிறுவர்முதல் சிந்தனையில் தோய்ந்தாயும்
பென்னம் பெரியர்வர்க்கும் பித்தாக்கும் - வண்ணம்
அருநூல்கள் ஈவான் கலைக்களஞ்சி யம்போல்
வருநூலைப் பாத்துவப்பேன் நான்! 4

ஆங்கிலத்தில் என்பாட்டை ஆரும் வியக்குவணம்
பாங்குறச் செய்தான் படித்தவர் பாராட்டி
வைய இலக்கியத்தில் வாழும்என் பேரென்றார்
ஐயமில்லை அப்பாத் துரை! 5

** குறள்வெண்பா**
அப்பாத் துரைகொண்டே ஆயிரம்நூல் செய்க
தப்பா துயரும் தமிழ்!

** -பாரதிதாசன்,**

பாவேந்தம்-18 - பக். 200

தமிழ்மண்

தமிழ் முழக்கம்

இந்நூல் 2001 இல் தமிழ்மண் பதிப்பகம், வெளியிட்ட பதிப்பை மூலமாகக் கொண்டு வெளிவருகிறது.

தமிழ் வாழ்க!

நம் தமிழ்நாட்டின் பல இடங்களிலும், மேடைகளிலும் சில ஆண்டுகளாகத் தமிழ் வாழ்க என்ற முழக்கம் வானைப் பிளக்கின்றது. தமிழர் ஒருவரை ஒருவர் சந்திக்கும் நேரங்களிலும் இம் முழக்கம் வரவேற்பு நன்மொழியாக வழங்கப்பட்டு வருவதையும் நாம் காணுகிறோம்.

தெரு மூலைகளிலும், சந்திச் சுவர்களிலும், மரப்பட்டை களிலும், வீட்டுக் கதவுகளிலும், எங்கும் ‘தமிழ் வாழ்க’ என்ற வாசகம் காட்சி தருகின்றது. சிறிதாகவும் பெரிதாகவும், சில சமயம் கொட்டை எழுத்துகளிலும் அவை தீட்டப்பெற்று விளங்கு கின்றன. கரி, காவிக் கட்டி, சாக்பீஸ் முதலியன பலவும் எழுதுவதற்குப் பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கின்றன. பள்ளிக்கூடக் கரும்பலகைகள், மேசை, நாற்காலிகள் முதலியவற்றில் மட்டுமின்றிப் புத்தகங்கள், தேர்வுத்தாள், விடைத்தாள்கள் பலவற்றிலும் இத் தொடர் பொறிக்கப்பட்டு விளங்குவதையும் காணுகின்றோம்.

இவ்வாறு எங்கும் நிறைந்திருப்பதாகவும், பெரியவர்கள் மட்டுமல்லர், சிறுவர், சிறுமியரும் ஆர்வமுடன் முழக்கஞ் செய்து வருவதாகவும் உள்ள இத்தொடரின் வரலாறு என்ன? இதன் உட்பொருள் யாது? என ஆராய்வது அவசியம் அல்லவா?

மேலெழுந்த வாரியாகப் பார்த்தால், ‘என்ன இது! நாம் பேசி வருகின்ற மொழி வாழ்க என்பதுதானே அதன் விளக்கம்; இதிலே விளக்குவதற்கு வேறு என்ன இருக்கிறது?’ என்று தோற்றலாம். ஆனால், இதனால் ஒருவகை மறுப்பும், வற்புறுத்தலும் ஏற்பட்டிருக்கின்றன; ஏற்பட்டும்விட்டன. அதனை ஒருவாறு ஆராய்வதே - அதன் தோற்றம், வளர்ச்சி, பெருக்கம் ஆகியவற்றை -அவற்றின் மூலக்காரணங்களை ஒருவாறு அறிய முயல்வதே இந்நூலின் நோக்கமாகும்.

‘தமிழ் வாழ்க’ என்று முழக்கிவரும் சிறுவருளே சிலர் அத் தொடரின்கண் உள்ள இரு சிறப்பு ‘ழ’கரங்களையும் சரிவர எழுதத் தெரியாதவர்களாகக்கூட இருக்கிறார்கள். பல தேர்வுத் தாள்களில் ’ழ’கரத்திற்கு மாறாக ’ள’ கரமும் ‘ல’ கரமும் எழுதிவிடுகின்றனர். நகைப்புக்கு இடந்தரும் வகையிலே ‘தமிள் வாள்க’ ‘தமில் வால்க’ என்றெல்லாங்கூடச் சிலர் எழுதுகின்றனர். இவற்றைக் கண்டு சினங்கொள்வாரும், ஏளனங் கூறுவாரும், நகையாடுவாரும் உளர். ஆனால், இம் மூவகையினருமே, இப் பிழை செய்வாருள்ளும் மறைந்து அவர்கள் உள்ளத்தின் ஆழத்திலும் புதைந்து கிடக்கும் ஓர் அரிய உண்மையை உணர்ந்தார்களில்லை. உணர்ந்தால், இம் முழக்கத்தின் தனிச் சிறப்பு அவர்களுக்கு விளங்கும். அஃது என்ன? ஆசிரியர் போதனையும், இலக்கண மரபுகளும் செல்லாத உள்ளங்களிலுங் கூடத் ‘தமிழ் வாழ்க’ என்ற இயக்கத்தின் ஆற்றல் சென்று வேரூன்றிவிட்டது என்பதே அதனால் நாம் அறியக் கூடியது. அதுமட்டுமன்று; தமிழறிவு தானும் இந்தத் தமிழ் உணர்ச்சி வேகத்துக்கு ஒப்பாகச் செயலாற்ற முடியவில்லை என்பதையும் இந்நிலை காட்டுகின்றது. தமிழ் நாட்டிலிருக்கும் தமிழுணர்ச்சி யளவுக்குத் தமிழ்நாட்டின் கல்வி நிலையங்களும் ஆசிரியர்களும் வேலை செய்யமுடியவில்லை என்றும், போதிய அளவு அரசாங்கமும் ஒத்துழைக்க முன்வரவில்லை என்றுமே இதனால் கூறலாம்.

தமிழ் வாழ்க என்ற தொடரின் - முழக்கத்தின் - ஆற்றலை இன்னொரு வகையாகவும் மதிப்பிடலாம். தமிழ்நாட்டிலே வாழ்கின்ற பல்வேறு பிரிவினரிடையேயும் ஒற்றுமை காண, உணர்ச்சி காண, உயிர்காண முனைந்த இயக்கங்களும், கட்சிகளும் பல; அரசியலாரின் முயற்சிகளும் பல.

அரசியலாரின் முயற்சிகள் அனைத்தும் விழலுக்கு இறைத்த நீராயின. கூட்டுறவு இயக்கத்தை அவர்கள் தொடங்கினர். ஆனால், அது நொண்டி நொண்டித் தளர்நடையிலேயே செயலாற்றிவருகின்றது; செயலாற்ற முயல்கிறது. நாட்டு இயக்கமாக மக்கள் உளங்களிலே வேரூன்றி, மக்கள் இயக்கம் என்ற அளவுக்கு அது வளரவில்லை; வளரும் என்பதற்கான அறிகுறிகளும் போதிய அளவுக்கு இல்லை.

சீர்திருத்தம் என்ற பெயரால் நீதிக் கட்சி முயன்று பார்த்தது; ஓரளவு வெற்றியும் கண்டது. ஆனால், அதுவும் மின்னொளிபோல் தோன்றி மறையும் நிலையில் விளங்கியதே யன்றி நிலையான ஒளியுடன் விளங்கவில்லை. மேலும், அம் மின்னொளிதானும் அதன் தோற்றத்துக்கு முன்னிருந்த காரிருளிற் கலந்து முன்னையிலும் பன்மடங்கு இருண்ட நிலையையே தந்தது.

‘காங்கிரசு’ எனும் நாட்டுக் கழகக் கட்சி வரிந்து கட்டிக்கொண்டு முன்வந்தது. பெரு முழக்கமும் செய்தது. ஆனால் அதுவும் சாதி சமய வகுப்பு வாதங்களாகப் பல்வேறு சுழிகளிலே அகப்பட்டுத் தன் வலி குன்றியது. இன்றோ அரசியற் சூழ்ச்சியாகிய மலைப் பாறையிலே மோதிச் சின்னாபின்னமுற்றுச் சிதறுண்டு விளங்குகின்றது. இப் பெருங் கட்சிகளுக்கு இடையிலே வேறு பல சமயக் கட்சிகளும், சீர்திருத்தக் கட்சிகளும் முனைந்து வேலை செய்தன. அவற்றாலும் பல்வேறு துறையில் பட்ட தமிழ் நாட்டினரை ஒற்றுமைப்படுத்த இயலவில்லை. ஓருயிரும், ஒரு மொழியும், ஒரு மனமும் தந்து, ‘ஒரே நாட்டினராக’ - ஒற்றுமையுடையவர்களாக, ஆக்க முடியவில்லை.

இவற்றுக்கெல்லாம் காரணம் என்ன? இந்த இயக்கங்கள் எதுவும், வேறுபட்டு நின்ற இந் நாட்டினரின் ‘வாழ்வு’ ஆகிய உடலின் உள்ளே அமைந்து கிடக்கும் உயிர் நாடியை உணர்ந்து, அவர்களுக்கு உயிர்ப்பும், ஒற்றுமையும் தரமுடியாது போயின என்பதேயாகும்.

இந் நிலையிலேதான் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருந்து எழுந்தது ஒரு முழக்கம். அதனையடுத்து நாற்றிசைகளினின்றும் ‘தமிழ் வாழ்க! தமிழ் வாழ்க! வாழ்க தமிழ்! வாழ்க தமிழ்!’ என்ற குரல்கள் இரைந்தெழுந்து முழங்கின. தமிழ் வாழ்க! பொங்குக பொங்கல்! தமிழ் வாழ்வு மலர்க! எனப் பல்வேறு உருவிலே அம் முழக்கம் பரவியது. நாட்டினர் காதுகளிலே, இனிய குழப்பமோ, குழம்பிய இனிமையோ? எனும்படி வந்து தாக்கியது.

தமிழ், தமிழ் மொழியாய், தமிழ்த் தாயாய், தமிழ் நாடாய், நாட்டு மக்களாய், மக்களின் வாழ்வாய், வாழ்வின் மலர்ச்சியாய் வளர்ந்து பொங்கிப் பெருகி வழிந்தோடலாயிற்று. ‘ஒற்றுமை’ என்ற சிந்தனையே வேண்டாத அளவு நாடெங்கும் நாட்டினர் அனைவரும் கட்சி, மதம், குலம், நிலை வேறுபாடுகளை மறந்து, இப் பேரொலியின் கீழ், பெருமுழக்கத்தின்கீழ், ஆம்; ‘பெருமந்திரத்தின்’ கீழ் ஒற்றுமைப்பட்டுவிட்டனர்.

இத்தகைய அரிய ஒற்றுமையை, அரிய உணர்ச்சிப் பெருக்கை, ஒளிநிறைந்த உள்ளொளியை, உயிர்ப்பைத் தந்த சொற்றொடர் ‘மந்திரம்’- ‘தமிழ் வாழ்க!’- என்பதிலே சற்றேனும் ஐயமில்லை! புழுவாய், அடிமையாய், நடைப் பிணமாய், வலிகுன்றி, வாழ்விழந்து, பற்றுக் கோடின்றிப் படர்ந்தழியும் பூங்கொடிபோல் பரந்துபடும் தமிழ் நாட்டினரின் வாழ்வை வாழ்விக்க வந்த இப் பெரு முழக்கம் தமிழரின் தனிப்பெரு ‘மந்திரம்’, புத்துணர்வு பெற்ற தமிழ்ச் சமுதாயத்தின் ‘மூல மந்திரம்’ - என்பதிலே எள்ளளவும் ஐயம் இல்லை.

ஜஸ்டிஸ் காங்கிரசு, இந்துமகா சபை, முசுலிம் லீக்கு, சநாதனக்கட்சி இன்னும் எத்தனையோ இயக்கங்களாலும் ஒன்றுபடுத்த முடியாத தமிழ் நாட்டினரைத் ‘தமிழ் வாழ்க’ என்ற இயக்கம், அதன் முதற் குரலிலேயே ஒற்றுமைப்படுத்திவிட்டது.

எனவே, இதனை ‘மந்திரம்’, தமிழர் புதுவாழ்வின் ‘மூலமந்திரம்’ என்று சொல்லலாம். இதன் ஆற்றலால் கட்சிகள் ஒற்றுமைப்பட்டன; மக்களும் ஒன்று எனும் உணர்வு பெற்றனர்.

முன்னாளிலே ஒருசமயம், இத் தமிழ் நாட்டில் பல்வேறு சமயக் கோட்பாடுகள் நிலவின. ஒருவர்க்கொருவர் ஒவ்வாமல் பூசலிட்டுக்கொண்டே இருந்தனர். அப்போது தோன்றியது ஓர் ஒப்பற்ற தமிழ் நூல். அது நிலவிய வேற்றுமையை அகற்றி மக்களைச் சமயங் கடந்த ஓர் உண்மைச் சமயத்தை, ஒரே கடவுள் கொள்கையைக் காணச் செய்தது.

அதுதான் திருவள்ளுவனாரின் திருக்குறள். இதனை,

‘ஒன்றே பொருள் எனின், வேறென்ப;- வேறெனின்
அன்றென்ப ஆறு சமயத்தார் - நன்றென
எப்பாலவரும் இயைபவே வள்ளுவனார்
முப்பால் மொழிந்த மொழி’

என்ற பாடல் வலியுறுத்துகின்றது.

இவ்வறநூல் ஏற்படுத்திய அதே ஒற்றுமையை இன்றைய தமிழர் வாழ்வில் ஏற்படுத்தியது ‘தமிழ் வாழ்க’ என்ற சொற்றொடர். அன்று ஒற்றுமை காண எழுந்த நூலினைத் தமிழர், தமிழ் வேதம், பொதுமறை என்றெல்லாம் போற்றினர். எனில், இந் நாளிலும் தமிழ் நாட்டினரிடை அத்தகைய ஒற்றுமை உணர்வை ஏற்படுத்திய சொற்றொடரை நாம் மறையின் உயிர் நிலையாகிய ‘மந்திரம்’ என்றே கொள்ளலாம் அல்லவா? அதுவே தமிழர் மந்திரம் ; தமிழரின் பெரும் பெயர்க் கடவுள்; அதனை வழுத்துவோமாக!

இந்தியப் பெருநாட்டு விடுதலையையே குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந் தவர்கள் காங்கிரசுக் கட்சியினர். இந்நாட்டு மக்கள் விடுதலையையே குறிக்கோளாகக் கொண்டிருந்தவர்கள் நடுநிலைக் கட்சியினர். பகுத்தறிவின் பெருக்கமே குறிக்கோள் என வைத்துக்கொண்டிருந்தவர்கள் தன்மதிப்பு இயக்கத்தினர். இவர்கள் அனைவரும் இத் ‘தமிழ் வாழ்க’ இயக்கத்திலே கலந்து கூடினர்.

இது மட்டுமா? ‘அன்பே சிவம்’ என்பவர்கள் சிவ சமயத்தினர். உலகெலாம் திருமாலின் அம்சமே எனப் போற்றியவர் திருமால் சமயத்தினர். இவர்களும், மற்றும் அறிவுநெறி, வினை நெறிப் பாற்பட்டவரும் இம் மந்திரத்தை மேற்கொள்ள முன்வந்தனர்.

மேலும், மக்கட் பணியே இறைப்பணி எனக் கருதி நம் நாட்டிடையே வாழ்ந்து வரும் கிறித்தவரும், உலகெலாம் ஒரே குடி எனக் கொண்ட முசல்மான்களும், இம் மந்திரத்துடனும், அது பொறிக்கப்பட்ட கொடியுடனும் இணைந்து வீறுடன் விளங்கினர்.

இவ்வாறாகப் பலரையும் ஒன்றாகும்படி செய்த ஆற்றல் - ஒரே நாட்டினராக - ஒரே குடியினராக எண்ணுமாறு செய்த ஆற்றல், இத் ‘தமிழ் வாழ்க’ என்ற மூலமந்திரம் ஒன்றுக்கே உண்டு.

மந்திரம் என்றால் என்ன?

பொருள் உள்ள, அல்லது பொருள் அற்ற சில ஒலிகள், சில எழுத்துகள், அல்லது சில சொற்கள், சொற்றொடர்களே மந்திரம்.

மாந்தர் உள்ளங்களில் ஆழ்ந்து புதையுண்டு கிடக்கும் அறிவு நுட்பங்களை, அனுபவங்களை, அனுபவ உண்மைகளை, உணர்ச்சிகளைத் தூண்டி எழுப்பிச் செயலுருப்பெறச் செய்து நிற்கின்ற சத்தியே மந்திரம்.

சில சமயம் அவை அங்ஙனம் மாந்தர் உளம்மட்டுமன்று, இயற்கையின் உள்ளத்தையும், ஏன் தெய்வங்களின் உள்ளங்களையும்கூட இயக்குவிக்கும் ஆற்றலுடையவை என எண்ணப்படுகின்றன.

இவ் வகையிலே ஏற்புடைய ஒன்று ‘தமிழ் வாழ்க’ எனும் மந்திரம். அது தமிழ் நாட்டினரில் ‘தமிழர்’ எனும் பண்பு வாய்ந்த ஒவ்வொருவர் உள்ளத்திலும் ஆழ்ந்து அணைந்து எழுந்து அவர்கட்கு ஊக்கமும் உயிர்ப்பும் ஆக்கமும் எழுச்சியும் நல்கியது.

தமிழ் நாட்டிலும் பிற வேறு நாடுகளிலும் அவ்வப்போது மந்திரங்கள் பல எழுந்தன. மக்கள் தம் வாழ்க்கையின் உட்கிடக்கையை மறந்து செயலாற்றும் திறமற்றுச் சோர்ந்தபோது பெரியார்களின் முயற்சிகளால் அவை தோன்றின. மக்களுக்குப் புத்துயிர் ஊட்டிப் புது உணர்வையும் புது வாழ்வையும் அவை அளிக்கப் பேரளவு உதவுவனவாகவும் அமைந்தன.

உணர்ச்சிக்கு ஒரு புதுமை வேண்டும். பழகிய மந்திரங்கள் உணர்ச்சி யற்ற மனிதர் நாவிற் பட்டு உயிரற்ற சொத்தைகளாகவே விளங்கும். மண விழாக் காலங்கள் போன்ற சடங்குகளிலே ஒரேபடித்தாக ஓதப்படும் மந்திரங்கள் போல வெறுங் கூலி மந்திரங்களாகிவிடும்.

அப்போது மக்களைப் புத்துணர்ச்சியாற் புதுப்பிக்க அதனால் முடியாது. அவற்றின் உணர்ச்சியை மீண்டும் மக்களிடையே புதிய உருவத்தில் எழுப்புவதற்குத் தகுந்த புதிய அமைப்புடைய புது மந்திரங்கள் எழுதல் வேண்டும். அவ்வகையில் எழுந்த மந்திரச் சொற்றொடரே ‘தமிழ் வாழ்க!’ என்னும் முழக்கமாகும்.

மந்திரங்கள் பலவற்றையும் போலவே இதுவும் உருவிலே சிறியதுதான்; எனில், பொருளோ மிகவும் பெரிது; பயன் அதனினும் பெரிது. இதனை ஒவ்வொரு கூறாக எடுத்து ஓதித் தமிழ்வளம் பெருக்க இனி முயல்வோம்.

உரிமைப் பெருமக்கள் ஓவாத் தமிழ்முழக்கம்
தருமால் துயில்விழிப்பு எம்-தாய்க்கு.

தமிழர் வாழ்க!

தமிழ் வாழ்க! எனும் மந்திரத்தினைப் பற்றிச் சிறிது கூறினோம். இனி, அம் மந்திரத்தையே பல்லவியாகக் கொண்டு, அதன் கிளைகள், அல்லது பகுதிகள், அல்லது சரணங்கள் என்ற ஆறு வகைகளைப் பற்றியும் தனித்தனி ஆராய்வோம். அவற்றில் முதலாவது ‘தமிழர் வாழ்க!’ என்பது.

தமிழ் வாழவேண்டுமாயின் தமிழர் வாழ்தல் வேண்டும். ஆதலின், ‘தமிழர் வாழ்க’ என்பதும் பொருள் பொதிந்த தொடரேயாகும்.

தமிழ், தமிழர் இரண்டுக்கும் உள்ள உறவு யாது? தமிழ் உயிர் ; தமிழர் உடல். உடலின்றி உயிர்க்கு வாழ்வில்லை. உயிரின் ஒவ்வோர் வளர்ச்சியும் உடல் வளர்ச்சியோடு தொடர்பு கொண்டன்றிச் செயற்படாது. அசைவு, செயல், உணவு எதுவும் உடல் மூலமாகவன்றி உயிர் ஒன்றினால் மட்டும் தனித்து மேற்கொள்ள முடியாது. ஆகவே, தமிழர் ஆகிய உடல் நலமாகச் செழிப்புடன் வாழ்ந்தாலன்றித் ‘தமிழ்’ ஆகிய உயிர் வளர்ச்சியும் ஆக்கமும் பெறாது என அறிந்துகொள்ளுதல் வேண்டும்.

தமிழ் நாட்டிலே பிறந்து வளர்ந்து புகழ் உடம்பு எய்திய மக்கள் தொகையினர் கணக்கற்றோர். அவர்கள் உடல் அழியினும் அழியாது நின்றன எவை? அவர்கள் வாழ்வின் குறிக்கோளும், நோக்கமும், உட்கருத்தும், பயனும் ஆகியிலங்கும் தமிழ் மொழியும் தமிழ் இலக்கியங்களுமேயன்றோ! அவர்கள் தம்மொழியில் தங்கள் அறிவை எல்லாம் ஒருங்கேயன்றோ கொட்டிவைத்துப் போயிருக்கின்றனர்! அந்தச் செறிந்த சேம வைப்பையே நாம் இன்று ‘தமிழர் இலக்கியம்’ என்கிறோம். அது வளர்தல் வேண்டும். ஊக்கமும் உயிர்ப்பும் உடையதாக ஓங்குதல் வேண்டும். அதற்கு என்ன செய்வது?

அதனுடன் தமிழரின் இன்றைய அறிவு, அனுபவம், உணர்ச்சி, ஆர்வம் முதலிய அனைத்தும் சென்று இணைதல் வேண்டும். அவ்வாறு இணைந்து சிறப்பு அடைய, இன்று இருப்பதுபோல் தமிழர் நலிந்து கிடந்தால் போதுமா? போதாது. ஆகவே, தமிழ் வாழவேண்டின், தமிழ் மேம்பட வேண்டின், தமிழ் ஓங்கவேண்டின், ‘தமிழர் வாழ்க! தமிழர் மேம்படுக! தமிழர் ஓங்குக!’ என்ற முழக்கம் எங்கும் எழுதல் வேண்டும்.

அங்ஙனமாயின் தமிழர் யார்?

தமிழ் பேசுவோர் தமிழர். இந்த விடை ஓரளவு எளிதானதாகவே தோற்றும்.

ஆம்; தமிழ் பேசுவோர் எல்லாரும் தமிழர்தாம்! ஆனால், இஃது உண்மையில் ஒரு சரியான விடையாகுமா? ஆகவே ஆகாது. ஏனெனில், தமிழ் யாதென்று கேட்பார்க்கு அவ் விடையையே மாற்றித் ‘தமிழர் பேசுகிற மொழி தமிழ்’ என்றுதான் கூறவேண்டியதாக இருக்கிறது.

ஒருவகையில் ‘தமிழர்’, தமிழ் இரண்டுமே அவ்வளவு மாறாதிருக்கும் நிலையான பொருள்கள் அல்ல. தமிழர் பிறந்தனர்; பிறந்து வாழ்ந்து இறந்தும் போயினர். தமிழர் இன்றும் பிறக்கின்றனர். வாழ்கின்றனர்; இறந்து போகவும் செய்வர். இவர்களை இணைப்பது, ஒரே தொடர்புடைய மக்கள் வழியினராக ஆக்குவது, ‘தமிழ்’ ஒன்றேயாகும்.

ஆனால், மாறுவது தமிழர் மட்டுமா? எனில், இல்லை. தமிழும் அவ்வாறே காலந்தோறும் மாறுதலடையத்தான் செய்கிறது. மொழியிலே பேதங்கள் ஏற்படுகின்றன; மாற்றங்கள் நேர்கின்றன. நூல்கள், இலக்கணங்கள், சொற்கள், நடையிலே மாற்றம் ஆகிய பல வேறுபாடுகள் ஏற்படுகின்றன. இம் மாற்றங்களை இணைப்பது எது? ‘தமிழர்’ என்ற ஒரு தொடர்ந்த இனமும், அதன் கால்வழியுமேயாம்.

ஆகவே, நம் வரையறை வன்மை கெடுகின்றது. தமிழர் யார்? தமிழ் பேசுவோர் எனின், தமிழ் யாது? என்று கேட்பின் தமிழர் பேசுவது என்றே கூறவேண்டியதிருக்கிறது.

இங்ஙனம் ஒரு வினாவுக்கு மற்றொரு வினாவையே விடையாகக் கூறுதல் பொருந்துமா? பொருந்தாது.

மேலும், தமிழ் பேசுவோர் மட்டுமே தமிழர் எனின், பிறநாடு சென்று பிறமொழி பயின்று வற்புறுத்தல்களுக்கிடையே கூடத் தமிழை மறவாதவரும், மறக்க நேரினும் தமிழ்ப் பற்று மாறாதவரும் தமிழரா? அல்லரா?

தமிழ் நாட்டுக்கு வந்து தமிழ் பேசக் கற்று, அதிலே அன்பும், ஆர்வமும், திறமும் மிகுந்து விளங்கிய போப் ஐயர் யார்? தமிழிலே புலமை மிகுந்தவராகத் தமிழ்ப் பாவியற்றி புகழ்பெற்ற வீரமாமுனிவர் யார்? மேற்குறித்த வரையறையால் இவர்கள் தமிழர் அல்லர் என்றாகிறது. அவர்களை அவ்வாறு ஒதுக்குவது எவ்வளவு கொடுமை?

என் சுவைமிக்க அனுபவம் ஒன்றினைக் கேளுங்கள்.

நெல்லை மாவட்டத்திலே கிறித்தவ சமயத் தலைவராயிருந்த மேலை நாட்டார் ஒருவரை, அவர் பள்ளி முதல்வராயிருந்தபோது ஒருநாள் காணச் சென்றேன். அவர் வெளியிலே சென்றிருந்தார். சிறிது நேரம் அங்கே கிடந்த நாற்காலிகளிரண்டில் நானும் என்னை அழைத்துச்சென்ற நண்பரும் அமர்ந்தோம்.

அவர் மேசையைக் கவனித்தேன். தமிழ் நூல்களே எம்மருங்கும் காட்சியளித்தன.

அவர்தம் கைப்பட வடசொற்களுக்குத் தமிழ்ச் சொற்கள் தேடி எழுதிய சிட்டை ஒன்றும், தமிழ் நாட்டு நாடோடிப் பாட்டுகளென வெளியிடுவதற்காகத் தொகுத்த தொகுதி ஒன்றும் மேசைமீது கிடந்தன. கண்டு வியப்படைந்தேன்.

அவ் வெள்ளையர் தமிழர் - ஆம்! வெள்ளையராயினும் தமிழரே! அவர் வந்தபின் நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியோ அவ்வியப்பை மேலும் எண்மடங்கு பெருக்கிற்று.

அவ் வெள்ளையர் வரவுக்கு விதிர்விதிர்ப்புடன் காத்திருந்த நான், அவர் வந்தவுடன் ஆங்கிலத்தில் ஊறிப் பெற்ற என் இயற்கை ஆங்கில ஒழுக்கைக் காட்டி, ‘குட்மார்னிங்’ என்று கூறினேன். கூறினதுதான் தாமதம், அவரது விடை என்னைத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. “ஏன் அன்பரே, உம் தாய்மொழியிலேயே வணக்கம் என்று சொல்லலாமே” என்றார் அவர். புலிக்குட்டி என் முன் நின்று உறுமுவது போலிருந்தது எனக்கு. கனாக் கண்டு விழித்தவனின் அரைதுயில் பார்வையில் பொங்கி ஆரவாரிக்கும் மகன் தோற்றிய தன்மைபோல் இருந்தது. நான் வியப்பும் திகைப்பும் மகிழ்ச்சியும் கொண்டு சற்று விழித்தேன். என் தோல்வியுணர்ச்சியை மட்டும் காட்டாமல், அவரது தமிழை உதறிவிட்டு, ஆங்கிலத்திலேயே “ஆம் தங்களுக்கும் அப்படித் தானே” என்று கூறினேன். அவர் சிரித்தார். அன்று நான் தப்பினேன்.

தப்பினும் உள்ளூர என் மனம் மட்டும் என்னைப் புண்படுத்தாமலில்லை. என் ஆங்கிலப் பற்றென்னவோ ஒரு நடிப்புத்தான் என்பது எனக்குத் தெரியும். அடிமை நாட்டான் ஆள்பவன் மொழியில் கொண்ட பற்று அது! அடிமை உணர்ச்சியையும் போலிப் பசப்பையும் அன்றி, அது வேறு எதனைக் குறிக்கக் கூடும்?

ஆனால் ஆளும் குழுவினருள் ஒருவரான அவர் தமிழிற் கொண்ட அன்பு அவ்வாறல்லவே. ‘அவர் தாய்மொழி ஆங்கிலம்’ எனச் சொல்லுக்குச் சொல் நான் கூறியபோது அவர்முகம் பட்டபாட்டைப் பார்த்தல் வேண்டுமே! இக் கசப்பான உண்மையை அவர்க்கு, ஏன் எடுத்துச் சொன்னோம் என்றாயிற்று எனக்கு.

அத்தகைய வெள்ளையர் தமிழர் அல்லர் - நானும் நீங்களும் மட்டுந்தான் தமிழரா?

ஆகவே, தமிழ் பேசுவோர் தமிழர் என்ற வரையறையும் அவ்வளவு பொருத்தமுடையதாகக் காணப்பெறவில்லை.

அப்படியாயின் தமிழர் யார்?

‘தமிழினிடம் பற்றுதல் கொண்டவர் மட்டுமே தமிழர்’ என்று கூற யான் விரும்புகிறேன். தமிழ் நாட்டில் வந்து தமிழ் பேசிப் பழகியவரை - தமிழ் கற்றவரை - தமிழ்ப்பற்று உடையவரையெல்லாம் அது தமிழருட்படுத்துவது எனக்கு மகிழ்ச்சி தருகின்றது.

ஆனால், தமிழைப் புறக்கணித்து ஆங்கிலங் கற்றவர் தமிழ்க்கு முந்தி இந்தியோ ஆங்கிலமோ, வடமொழியோ பிறவோ கற்றோம் என்றும் - தமிழில் பழக்கமில்லை, அவற்றிலேயே பழக்கம் என்றும் - அம் மொழிச் சொற்களுக்கு ஏற்ற தமிழ்ச் சொற்கள் இல்லையென்றும், தாம் அறியோம் என்றும் சொல்பவர்கள் இருக்கின்றார்களே, அவர்களை எல்லாம் ‘தமிழர்’ அல்லர் என்று விலக்குவதா?

தமிழ்ப் பத்திரிகைகள், தமிழர் பத்திரிகைகள் இவை தமிழ்க்கும் தமிழர்க்கும் புறம்பானவை என்று கூறிவிடலாமா?

கூறிவிடலாம் என்று கூறவே நான் விரும்புகின்றேன். அதற்கு அவர்கள் மன்னித்தல் வேண்டும்.

ஆனால், தமிழ்ப்பற்று மிக்க பெரியாரான குமரன் ஆசிரியர் முருகப்பா அவர்கள், அவர்களும் தமிழர்கள் என ஆர்வத்துடன் காட்டுகின்றார்கள்.

‘ஒருவன் உறங்கும்போது கன்னத்தில் அறைந்துவிட்டால் எம் மொழியில் அவன் திட்டுவானோ அதுவே அவன் தாய்மொழியெனக் கொள்ளத் தகும்’ என்பர் அவர்.

சிலர், தொன்றுதொட்டு வழிவழியாகத் தமிழ் பேசுபவர்தாம் தமிழர் என்பர்.

தமிழ் எழுத்துகள் ‘தெய்விக எழுத்துகள்’ என வீறுடன் காட்டிய மாணிக்க நாயகர், “தமிழ் நாடு” பத்திரிகை தோற்றுவித்த தமிழ் அறிஞர் நாயுடு, தமிழ் நாட்டு நாட்டுரிமைக் கழகத்தில் செயலாற்றிப் பின் தமிழரிடைப் புத்தியக்கம் தோற்றுவித்த பெரியார் ஈ.வெ.ரா. ஆகியவர்கள் தொன்றுதொட்டு, வழிவழித் தமிழ் பேசாதவராயினும், இன்று தனி முழுத் தமிழர் அல்லரா?

‘தமிழர் யார்…?’ என்று இத்தகைய ஆராய்ச்சியாலும் துணியக் கூடவில்லை என்று காண்கிறோம்.

இனி, உலக வழக்கு இதனைத் தெளிவுபடுத்துமா என்றும் பார்ப்போம்.

தமிழ் நாட்டின் பல மாவட்டங்களிடையே “தமிழாதி” என்ற ஒரு சொல் வழக்கிலிருக்கின்றது. அது யாரைக் குறிக்கின்றது? யார் எக் கருத்துடன் அதனை வழங்குகின்றனர் என்று பார்ப்போம்.

சில இடங்களில் ஒருவரிடம் இவ்வூரில் எத்தனை வீடுகள் என்று கேட்டால், பெரும்பாலும் இதில் அவ்வகுப்பினர் வீடு இத்தனை, பிற குறிப்பிட்ட பணக்கார வகுப்பினர் வீடு இத்தனை என்று குறிப்பிட்டு, போகத் தமிழாதிகள் இத்தனை என்பர். பணக்காரர் எவ்வகுப்பினராயினும், எப்போதும் அவரைத் தம்முடன் சேர்த்தே கூறுபவர் அச் சிலர்.

செல்வர் வாழும் இடங்களிலே குலத்திமிர் கொண்ட செல்வரும், அரைகுறை அறிவு பெற்றோரும், அரசியல் பணிபெற்று உயர்ந்த சிலரும், தம்மை ஒரு தனிப்பட்ட “உயர்ந்த” வகுப்பினர் என்று கொண்டு, பிற மக்களைத் “தமிழாதி” எனப் பொதுப்படையாகக் குறிக்கின்றனர்.

தாமே பிறரைத் ‘தமிழாதி’ எனக் குறிப்பதால், இவர்கள் தம்மைத் தமிழர் ஆகக் கொள்ளவில்லையோ என்ற ஐயம் நமக்கு எழுகின்றது.

இவர்கள் ஏன் பிறரைத் ‘தமிழாதி’ என்கின்றனர்? தாமும் தமிழ்தானே பேசுகின்றனர்!

தாம் தமிழரை வென்றடக்கிய குழுவினர் என்றும், நாட்டு மக்களாகிய பிறரே தமிழாதி என்றும் குறிக்கின்றனரா? அல்லது தமிழன்றிப் பிறமொழி அறியாதார் அவர், தாம் பிறமொழிப் பயிற்சியும் பற்றும் உடையவர் என்றா? அல்லது தமக்குத் தமிழ்த் தொடர்பேயன்றிப் பிறமொழித் தொடர்பும், பிறமொழியாளர் தொடர்பும் உண்டு என்ற செருக்கினாலா? ஏன் இங்ஙனம் கூறுகின்றனர்?

இவை ஒன்றோ, பலவோ, எல்லாமோ இவ் வழக்கின் அடிப்படை என்று எண்ணலாம். எப்படியாயினும், இவர்கள் “தமிழாதி” என்று தம்மாற் சூட்டப்படும் மக்களைத் தம்மினும் இழிந்தார் எனக் கொள்கின்றனர் என்பது மட்டும் வெளிப்படை.

அப்படியாயின் தமிழர்-உண்மைத் தமிழர், தமிழ் நாட்டிற் ‘கீழ் வகுப்பு’ என ஒதுக்கப்படும் தாழ்த்தப்பட்ட மக்கள் தாமா?

மேனாட்டவருள் சிறந்த தமிழ் அறிஞரான கால்டுவெல், இதற்கு ‘ஆம்’ என்று கூறுவர். சேர நாட்டுப் பகுதியாகிய திருவாங்கூரில் இன்று பெரும்பாலும் மலையாளமே நாட்டு மொழியாக நிலவுகின்றது. அங்கேயும் மலையாளப் பகுதியின் உட்பகுதியில் தமிழ்நாட்டுத் தொடர்பற்று வாழும் ‘பரவர்’ இன்றும் தமிழே பேசுகின்றனர். அது மட்டுமன்று. மலையாளம் அவர்கள் நாக்கில் சற்றும் வருவதில்லை. தமிழ்நாட்டிலும் ஆங்கிலம், வடமொழி, இந்தி ஆகியவற்றுக்கு முன்பின் தயக்கமின்றித் துள்ளிக்குதித்து ஆதரவு தேடுபவர், உயர் வகுப்பினர் எனத் தம்மைத் தாமே சூட்டிக் கொள்பவரேயன்றிப் பாமர மக்களல்லர்.

தமிழ் மொழியில் பிறமொழிச் சொற்களை வலியுறுத்திக் கலப்பவரும், தமிழ்ச் சொல்லிருக்க அதனைக் கையாளாமல் திசைச்சொற்கள், வட சொற்களையே கையாண்டு, தமிழ்ச் சொல்லை மறையச் செய்து தமிழ் வளம்குன்றச் செய்பவரும், பிறமொழி கற்ற உயர்குல வகுப்பாரே யன்றிப் பொதுமக்கள் அல்லர் என்பதும் கூர்ந்து கவனிக்கத்தக்கது. உடல் வலியாமல் தமிழ்நாட்டில் வெற்றி கொள்ள எண்ணிய எல்லாப் பிறநாட்டுப் படையெடுப்பாளர்களுக்கும், உள்நாட்டிலேயே ஐந்தாம்படை வேலை செய்து, பகைவரின் வெற்றிக்கும் ஆட்சிக்கும் உதவுவது இம் மேற்குலத்தார்தாம் என்பதையும், இவர்கள் மக்கள் தொகையுள் ஒரு சிறுபான்மையினரே என்பதையும் நோக்க, இவர்களை விலக்கிப் பொதுமக்களை மட்டுமே ‘தமிழர்’ என வழங்க எழுந்த இவ்வியற்கை வழக்கு மிகவும் பொருத்த முடையதென்றே கூறுதல் வேண்டும்.

இக்கருத்துக்கொண்டே போலும் ‘ஒதுக்கப்பட்ட மக்கள்’ இன்று யாவராலும் ‘திருக்குலத்தார்’ என்றும், ‘ஆதித் திராவிடர்’ அதாவது ‘முதல் தமிழர்’, முன்னைய தமிழர்’ என்றும் அழைக்கப்படுகின்றனர்.

தெலுங்கு நாட்டிலும், கேரள நாட்டிலுமுள்ள ஒதுக்கப்பட்ட மக்கள்கூட இதற்கிடையே ‘ஆதி கேரளர்’, ‘ஆதி ஆந்திரர்’ எனப்படுதல் கூர்ந்து நோக்கத்தக்கது.

இதுகாறும் கூறியவற்றைத் தொகுத்துக் கூறின், தமிழ் பேசுவோர், தொன்று தொட்டுப் பேசுவோர், தமிழ்ப் பற்றுடையோர், தமிழரிடைப் புறக்கணிக்கப்பட்டிருப்போர் இவர்கள் யாவரும் ஒரு வகையாகத் ‘தமிழர்’ எனவே கூறப்படுகின்றனர். எனினும், இறுதியில் கூறப்பட்டவர் சிறப்பு வகையால் ‘முழுத் தமிழர்’ ஆவர் எனத் தோற்றுகின்றது.

இதனை இனி இன்னும் ஒருவகையிலும் காட்டுவோம்.

தமிழரிடைத் தமிழாதியரை ஒதுக்குவோர் அங்ஙனம் ஒதுக்குவதன், உட்கிடக்கை யாது? தமிழாதியரைவிட அச் சிலர் - அவரைத் தமிழ்ப் பகைவரென்றாலும் தவறில்லை - எவ்வகையில் உயர்வுடையார் என்று தெரியவில்லை.

பிறப்பினால் அவர்கள் உயர்வு என்பர் சிலர்.

பிறமொழிப் பயிற்சியினால், அல்லது பொதுப்பட அறிவினால் உயர்ந்தவர் என்பவர், இன்னுஞ் சிலர்.

பணத்தினால், நாகரிகத்தினால், சமயத் தலைமையால் என்பர் வேறு சிலர்.

எப்படியாயினும், அவர்கள் உயர்வு நாடுகின்றனர்; உயர்வால் நலனும் சிறப்பும் நாடுகின்றனர் என்பது மட்டும் தேற்றம்.

இங்ஙனம் நாடுபவர் தமிழரா? அல்லர் தாமே!

தமிழரிடையே தமிழாதிகள் அறிவு, அன்பு, ஆற்றல் ஆகியவற்றில் எளியவர் என்னல் கண்கூடு. ஆனால், இவையனைத்தின் வித்தும் அவர்களிடையே உண்டு. எல்லாம் சிறுமைப்பட்டுச் சரியொத்துச் சீர்கெட்டுக் கிடக்கின்றன அவர்களிடத்தில்.

இவர்களைவிட அறிவின்மிக்க வகுப்பார் உளர். அவர்களிடை ஆற்றல் குறைவு; அன்பு மிகமிகக் குறைவு. அவர்கள் இவர்களினும் மேம்பட்டவராம்! ஆனால், சரியொத்த மேம்பாடு அல்லது வளர்ச்சி பெறாது ஒரு சார்பு வளர்ச்சியடைந்தவர் ஆவர். உடல் வளராது கால் வளர்ச்சி அல்லது தலைவளர்ச்சி, முன் பகுதி வளராது புறப்பகுதி வளர்ச்சி எய்தியவர்களைப் போன்ற, அருவருக்கத்தக்க பிறவிகளேயாவர் அவர்கள்!

இவர்களைவிட ஆற்றலின் மிக்கவர் உளர். ஆனால், அவர் அறிவு குறைந்தவர்; அன்பும் குறைந்தவர்.

இவர்களைவிட அன்புமிக்க வகுப்பார் மட்டும் இல்லை. இருந்தால் அவர்களை ஒதுக்கி விலக்கார்; விலக்கி வேறாகப் பிரித்துத் “தமிழாதி” என்று கூறார் அன்றோ?

ஆகவே, இத் தமிழாதிகளான ஒதுக்கப்பட்ட மக்கள் உலக வழக்கினாலும், அரசியல் வழக்கினாலும் கூறப்படுவது போலவே, உண்மையிலேயே முழுமையாகத் ‘தமிழர்’ எனல் தெளிவு. ஏனெனில், இவர்கள்தாம் சரியொத்த வளர்ச்சியுடைய தமிழ் மக்கள் ஆவர்.

இவர்கள் அறிவிலும் ஆற்றலிலும் அன்பிலும் சரியொத்து மேம்படின் அறிவு மேம்பாட்டுடன், ஆற்றலும், செயல் திறமும், அமைப்புத்திறனும் பெற்று முழு வளர்ச்சியுற்ற, மேம்பட்ட தமிழராய் விளங்குவர் என்பதில் ஐயமில்லை. இதற்கு மாறாக ஒரு சார்பு வளர்ச்சியுடைய தற்கால “உயர்குலத்தார்” எனப்படுவோர், அருவருக்கத்தக்க வேறுவேறு உறுப்பு வளர்ச்சியுடையவராய், அன்பின்றி அறிவும், அறிவின்றி ஆற்றலும் உடையவராதலின், ‘தமிழராகார்’ என்றும் கூறலாகும்.

உண்மையில் தமிழரிடையே எவரையும் பிறப்பாலோ, கல்வித்திறம், செல்வம், ஆற்றல் இவற்றின் குறைபாட்டினாலோ விலக்கிவைக்க நாடுபவர், தம் அறிவை, ஆற்றலை, அன்பைத் தமிழர் அனைவர்க்கும் பயன்படுத்தாமல், தமக்கு மட்டுமோ அன்றித் தனிப்பட்ட ஒரு குழுவினர்க்கு மட்டுமோ பயன்தரும்படி ஒதுக்கிவைக்க விரும்புபவர் விரும்புவதாகக் காட்டிக் கொள்பவர், விரும்புபவர் குழுவிற்பட்டவர், அத்தகைய குழுவுக்குத் துணை தருபவர், அதனை விட்டு நீங்க அல்லது அதனை ஒறுக்கத் தயங்குபவர் ஆகிய எவரும் தமிழராகார். தமிழர் அனைவரும் ஒன்றெனக் கொள்பவரே உண்மைத் தமிழர்.

“கங்கையொடு ஈழம் கடாரம் கடன்கொண்டார்
வண்கை வழங்கினர் வந்து.”

தமிழ்த்தாய் வாழ்க!

‘தமிழ் வாழ்க!’ மந்திரத்தின் ஆற்றலைக் காட்டினோம். அம் மந்திரம் செவியினுள் புகுந்ததுமே, தமிழர்க்குக் கிளர்ச்சியும் ஊக்கமும் தந்தது. புத்துயிரூட்டும் அதன் தலை மந்திரம் “தமிழர் வாழ்க” என்பது. அதன் உள்ளுறை பொருளையும் ஓரளவு ஆராய்ந்தோம்.

ஒற்றுமை யுணர்ச்சியற்று, வந்தேறுங் குடியினர்க்கெல்லாம் - வந்த மொழியினர்க்கெல்லாம் - நாகரிகங்களுக்கெல்லாம் அடிமைப்பட்டுத் தாமே தம்மருமை தெரியாது கெட்டு நின்ற தமிழர்க்கு, இம் மந்திரம் எப்படி ஒற்றுமையும் உயிர்ப்பும் ஊட்டியது என்பதை இனி ஆராய்வோம்.

இதற்கு முன், நாட்டு மக்கள் வாழ்வைத் தட்டி எழுப்பிய மந்திரங்க ளெல்லாம் இம் மந்திரத்தளவு ஆழ்ந்து அகன்று மக்கள் வாழ்வைத் துருவித் துருவித் துறைதோறும் எட்டவில்லை. இதன் காரணம் யாது?

இதற்கு முன் எழுந்த மந்திரங்கள் பிறமொழிப் போர்வை யுடனோ அல்லது பிறமொழி உணர்ச்சியுடனோ பயிற்றுவிக்கப் பட்டன. அதனால், தமிழர் உள்ளத்தின் ஆழத்தை எட்டிப் பார்க்க முடியவில்லை. மேலும், அவை மக்கள் அனைவரையும் ஒருங்கே இயக்கவும் முடியாது. ஏன் எனில், சமயச் சூழல், கட்சிச் சூழல், மொழிச் சூழல் தன்னலச் சூழல்களிற் சிக்கி அவை அழிவுற்றன. “தமிழ் வாழ்க” மந்திரம் தமிழ் மந்திரமாதலின், தமிழர் உள்ளத்தின் தனித் தனியிடங்கள் தோறும் சென்று, தன் செவ்வொளி பரப்பி, இன்ப ஊற்றளிக்க வல்லதாயிற்று. அதனுடன் அது முழுத்தமிழ் மந்திரமாதலின், தமிழருள் எவரையும் சமய வேற்றுமை காட்டியோ, கட்சி வேற்றுமை காட்டியோ, பிறப்பு வேற்றுமை காட்டியோ விலக்காது, தமிழகத்தையே ஒருங்கே தட்டியெழுப்பி, இதுவரையிலும் பிற மந்திரங்கள் காணாத ஒற்றுமையை ஏற்படுத்தியது.

உடன்பிறப்பாளர் தம்முள் ஒற்றுமைப்படத் தாயினும் தாயன்பினும் சிறந்த கருவியுண்டோ? உடலைச் சுமந்து - பெற்ற தாயின் அன்பு இஃது ஆயின், உடலையும், உடலைச் சுமந்த தாயையும், தாயின் தாயையும் பெற்று, உடலைத் தாங்க உதவும் இயங்கியல் நிலையியற் பொருள்கள் யாவையும் சுமந்து, ஈன்று காத்த தமிழ் நாட்டன்னை அன்பும், அவ்வுடலினுள் நின்று கூத்தாட்டும் உயிரினையும், அதன் அறிவாற்றல் அன்புப் பகுதிகளையும் ஆக்கி வளர்த் தோம்பும் உயிர்மொழி யன்னையாம் தமிழின் - தமிழ்த் தாயின் அன்பும், ஏன் தமிழரை ஒற்றுமைப்படுத்தாது? தமிழ் மொழிக்கு, தமிழ் நாட்டுக்குப் புறம்பாகச் சென்று நாடியன அங்ஙனம் ஒற்றுமைப்படுத்தாத திலும் வியப்பு என்ன?

ஒருவனது தாய்மொழியைத் ‘தாய் மொழி’ என்பது வெறும் அழகுக்காக மட்டும் அன்று. அது பலவகையில் தாயினும் சிறந்தது என்பதனாலேயாகும். தாய்ப் பாலே குழந்தையின் வளர்ச்சிக்கு வேறெவ்வகை உணவினும் சிறந்தது. அதுபோல் ஒரு நாட்டு மக்கள் இயற்கை வாழ்வினுக்கும், வளர்ச்சிக்கும், அறிவியல், கலை ஆராய்ச்சிப் பெருக்கங்களுக்கும் மூலமாவது தாய் மொழியேயன்றி வேறொன்றுமில்லை. எந்தப் பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியனினும் தாய் தன் குழந்தைக்கு முதன் முதல் அறிவுரைகளையும் நடைப் பயிற்சிகளையும் திறம்படவும் எளிதாகவும் உண்டுபண்ணுவதுபோல், தாய்மொழியும் அவர்களுக்கு அறிவும் வீரமும் ஊட்டும். தன்மதிப்பும், தன்னிலையும் வாழ்வும், வளர்ச்சியும் அளிக்கும். ஆகவே, பெருமையும் புகழும் விரும்பும் மக்கள், எப்பாடுபட்டும் தம் தாய் மொழியை, தாய்மொழியின் பண்பை, தாய்மொழியின் பொருட் குவைகளை உணர்ந்து போற்றிப் பேணிவரல் வேண்டும். அங்ஙனம் போற்றாத குறையினாலேயே - நெடுநாள் பிறர் வயப்பட்டு - அரசியலில் மட்டுமன்றி, சமயம், வாழ்வியல், அறிவியல், கலை, பொருளாதார வகைகளிலும் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்தோம். தமிழ் மொழியும், இலக்கியமும், சமயம், வாழ்வியல் பகுதிகளும் சீரழியலாயின. இந்நிலையிலிருந்து படிப்படியாகத் தமிழர் தம்மையறிந்து, தம்மைக் காத்துக் கொள்ளுதல் வேண்டும். அங்ஙனம் அறிய உதவுவது எது? அது தாய்மொழிப் பற்றேயாம். அதனை அடிப்படையாகக் கொண்டால், ‘தமிழர் யார்?’ என்னும் வினாவுக்குத் ‘தமிழ்த் தாயைப் போற்றுவோர்’ என்று எளிதில் விடை பகரலாம். தமிழர் நண்பர் யாரெனில், தமிழ்த் தாயின் வயிற்றிற் பிறவாத போதும், பிறந்தோமில்லையே என்று வருந்தும் பிறமொழிப் பிறந்த நன்மக்களேயாம். பகைவர் யாரெனில், தமிழராய்ப் பிறந்தும் தமிழரிடையே ஒரு சாராரையோ, பலரையோ புறக்கணித்தோ ஒதுக்கியோ வாழ எண்ணுபவரும், நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ தமிழினைத் தணிக்க அல்லது பிறிதொரு மொழிக்குத் தமிழரிடையே தமிழினும் உயர்வு கொடுக்க, அல்லது தமிழ்ப் பற்றின் பேரால் அப் பிறமொழிக்கு ஆதிக்கம் தேட முனைபவரேயாவர்.

ஒற்றுமைக்குத் திறவுகோலாகவும் உயர்வுக்கொரு மாத்திரைக் கோலாகவும் விளங்கும் இத் தாய்மொழிப் பற்றுடையவரே, “தமிழ்த்தாய் வாழ்க” என்னும் மந்திரத்தை உரத்துக் கூற உரிமையுடையவராவர். அது தமிழ்த் தாய்ப் பற்றினுக்கு அறிகுறி மட்டுமன்று, தமிழ்த்தாய்ப் பணிக்கு ஓர் அறை கூவலுமாகும். அம் மந்திரத்தை முழக்குவோர், தமிழின், தமிழ்த்தாயின் இன்றைய நிலையைக் கண்டு சற்றும் மனம்பொறாது வீறுடன் எழுவர் என்பது உறுதி.

தமிழரின் தாய்மொழி என்றவகையில் தமிழ்நாட்டில் தமிழ்க்கே முதலிடம் என்றால், அஃது இயற்கையான ஒரு செய்தியே என்றும், அதனை யாவரும் விரும்புவர் என்றும் ஒருவரும் எதிர்க்கமாட்டார் என்றும் சிலர் எண்ணக்கூடும். அவ்வாறு எண்ணுதல் இயல்பும்கூட. ஆனால், உண்மை எவ்வளவோ மாறுபாடாயிருக்கிறது. தமிழ் நாட்டின் அரசியலில், சமயவாழ்வில், கல்வியில், தொழிலில் ஒவ்வொரு துறையிலும் ஏதாவது ஒரு பிற மொழிக்கே முதலிடமாயிருந்து வருகிறது.

அரும்பாடுபட்டு உழைத்த தமிழ்ப் பணியாளர் பலரது தொண்டின் பயனாக, அரசியலார் அண்மையில் தமிழன்னையின் புண்களை ஒரு சிறிது ஆற்றும் மருத்துவம் ஒன்றைச் செய்தனர். அதாவது இந்நாட்டுப் பள்ளிகளில், ஆங்கிலம் நீங்கப் பிற பொருட்பாடங்களையெல்லாம் தமிழ் வாயிலாகவே கற்பிக்கலாம் என ஏற்பட்டது. அங்ஙனம் செய்வதால் பாடங்கள் எளிதில் மனத்திற் பதிவதோடன்றி, ஆங்கிலத் தேர்ச்சிகூட உயர்வுபெறும் என்றனர் கல்வித் துறை அறிஞர். ஆயினும், அச்சீர்திருத்தம் எதிர்பார்த்த முழுப்பயனும் தரவில்லை. அதன் காரணங்களை நோக்கினால் அச் சீர்திருத்தத்தின் குறைபாடுகள் விளங்கும். சிற்சில இடங்களில் இத் தமிழ்ப் பாட முறையால் ஆங்கில அறிவு குறைபடுகிறதென்றும், பலப் பல தாய்மொழி பேசப்படும் இடங்களில் தாய்மொழிப் பாடம் முட்டுப்பாடுடையதென்றும் கூறப்படுகின்றது.

இவற்றுள் பிந்திய குறைபாட்டினை நடுநிலையும் வன்மையும் உடைய ஓர் அரசியலால் மட்டுமே நீக்க முடியும். அல்லது விட்டுக்கொடுப்பு - இன்று தமிழர் தவிரப் பிறரிடம் காணாத விட்டுக்கொடுப்பு என்ற ஓர் உணர்ச்சியால் மட்டுமே முடியும். அதாவது நேர்மையையும், ஒரு சார்பின்மையையும் பின்பற்றி எத் தாய்மொழி மிகுதியோ அது அப் பகுதியின் மொழியாகக் குறிக்கப் பெறல் வேண்டும். இதுபோக, முதற் குறையோவெனில் இன்றைய ஆங்கிலப் போதனையின் குறைபாடேயாகும். ஆங்கிலம் பிறமொழியாதலால் அதனைக் கற்பிக்கத் தனி ஆசிரியர் வேண்டும். அவர் பிற பாடம் போதிப்பவராய் இருத்தல் கூடாது. அன்றியும் அவர் நன்கு தமிழறிந்தவராய் இருந்தாலன்றித் தமிழர்க்குக் கற்பிக்கவும் முடியாது. கூடுமான இடங்களிலெல்லாம் அவர் தமிழ் மரபையும், ஆங்கில மரபையும் ஒப்பிடத் தெரிந்தவராயிருத்தல் வேண்டும். அதேபோல் தமிழிலக்கணம் ஆங்கில இலக்கணம் இவற்றை ஒப்புமை செய்பவராகவும் இருத்தல் வேண்டும். தமிழ்மொழி வாயிலாக ஆங்கிலம் முதலிய பிற மொழிகளைக் கற்பித்தால், எளிதாக அம் மொழிப்பயிற்சி ஏற்படும் என்பது கைகண்ட உண்மை. ஆங்கிலமேயன்றி வடமொழி முதலிய பிறமொழிகளிலும் இலக்கணம் கற்பிப்போர் அம்மொழி இலக்கணத்துறைச் சொற்களை வழங்காது, தமிழ்ச் சொற்களையே வழங்கினால் மாணவர் உள்ளத்தில் அம்மொழியறிவும் இலக்கணமும் நன்கு பதியும். ஆகத் தமிழுணர்ச்சி குன்றியதால் பிற மொழிப் பயிற்சிகூடத் தமிழரிடையே குன்றுவதையுங் காணலாம்.

இரண்டாவதாகத் தமிழ்ப்பாடத் திட்டம் புதிது. அதற்கான துறைச் சொற்கள் அமையாதது நடைமுறையில் ஒரு தடையாகவே இருக்கின்றது. இதனைச் சாக்காகக் கொண்டு தமிழ்ப்பாடத்தைக் குறை சொல்வது தவறு. ஏனெனில், இத் திட்டம் உண்மையில் அரைக்கலியாணமாக அமைந்ததே யாகும். அரைகுறைச் சீர்திருத்தங்கள், சீர்திருத்தத்தின் குறைபாட்டை நன்கு எடுத்துக் காட்டுமே தவிரச் சீர்திருத்தத்தின் வெற்றி தோல்விகளை எடுத்துக் காட்டா. முழு அளவு நடைமுறையில் வந்து, பொது வாழ்வில் அதன் பயன்கள் தென்பட்ட பின்பே, அதன் நன்மை தீமைகள் வெளியாகும். ஆகவே, இச் சீர்திருத்தத்தில் நம்பிக்கை யுள்ளார் அதை இன்றைய நிலையில் நிறுத்திவிடாமல், அதனை அதன் முழு அளவுக்கும் கொண்டுசெலுத்துதல் வேண்டும்.

முதலில், இன்று தமிழில் பாடம் கற்பிப்பவர்கள் நேற்றுவரை அதனை ஆங்கிலத்திலேயே கற்று, இன்றும் ஆங்கிலத்திலேயே நினைப்பவர்கள், அது மட்டுமன்று, அப் பாடப் புத்தகங்களை எழுதியவர்களும் அப்படியே. அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் அதனைப் படித்துத் தேர்ச்சி பெற்று, ஆங்கிலத்தில் எண்ணித் தமிழில்-அரைகுறையாகப் படித்த தமிழில், உண்மைப் பற்றில்லாமல் கடனைக் கழிக்கப் படித்த தமிழில்-அதனை எழுத முனைந்தவரேயாவர். அப் புத்தகங்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அரசியலாரும் குழுவினரும் அப்படியே. இவர்கள் அனைவரும் முதலில் ஆசிரியர், அறிவியலார், நூலாசிரியர். அதன் பின்னர் மட்டுமே தமிழ்ப் பூச்சுப் பூச முயல்பவராவர். முதலில் தமிழராய், தமிழ் ஆசிரியர், தமிழ் அறிவியலார், தமிழ் நூலாசிரியர் ஆயினார் அல்லர். இங்ஙனமன்றி முதலிலேயே தமிழராக அவர்கள் அமையவேண்டுமாயின், இன்றைய உயர்நிலைப் பள்ளிகளில் பாடம் தாய்மொழி மூலமாய் இருப்பது போலவே, கல்லூரிகளிலும் இடைப்புலமை (Inter), இளம்புலமை (B.A.), பெரும்புலமை (M.A.) வகுப்புகளிலும் தமிழ் மூலமே பாடம் கற்பிக்கப்படல் வேண்டும்.

இது மட்டுமன்று பள்ளிகளும் கல்லூரிகளும், ஆங்கில மொழிக்கு முதலிடம் கொடுக்கும் ஆங்கிலப்பள்ளி ஆங்கிலக் கல்லூரிகளாய் இராமல், தமிழுக்கு முதலிடம் கொடுக்கும் தமிழ்ப் பள்ளிகள், தமிழ்க் கல்லூரிகள், தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகங்களாய் விளங்குதல் வேண்டும். ஆங்கிலம், இந்தி முதலியவை கட்டாயப் பாடமாக இராமல், தமிழ் கட்டாயப் பாடமாகவும், கூடுதலான நேரத் திட்டமுடையதாகவும், பிற விருப்பப் பாடமாய் அருகலாகவும் இருத்தல் வேண்டும். அதோடு பாடம் கற்பிப்பவர் அனைவரும் தமிழ்ப்புலவர் தேர்வுடையவர் களாகவும், ஆங்கிலம், வடமொழி முதலிய பிறமொழிகள் கற்பிப்பவரும்கூடத் தமிழில் இளம்புலமை (வித்துவான் முதனிலை) அல்லது புலமை (வித்துவான் முடிவுநிலை) உடையவராயும் இருத்தல் இன்றியமையாத தகுதி என ஆதல் வேண்டும்.

ஊதிய வகையிலும், இன்றிருப்பதுபோல் ஆங்கில ஆசிரியர்க்கு நூற்றுக் கணக்கிலும், வடமொழி இந்தி ஆசிரியர்க்கு ஐம்பது அறுபதுக் கணக்கிலும், தமிழாசிரியர்க்கு முப்பது நாற்பதுக் கணக்கிலும் தரப்படாமல் தமிழாசிரியர்க்கு நூற்றுக் கணக்கிலும், அடுத்தபடி வடமொழி, இந்தி ஆசிரியர்க்கும், ஆங்கில ஆசிரியர்க்கு நாற்பது ஐம்பது கணக்கிலும் தரப்படுதல் வேண்டும். ஆசிரியரிடைத் தலைமை யாசிரியராகும் உரிமையும் உயர்வும் சிறப்பாகத் தமிழ்ப் புலமையுடைய வருக்கே இருத்தல் வேண்டும்.

இன்னும் கல்வி, உண்மையில் ஒன்றிரண்டு குலத்தார்களுக் குள்ளேயோ, செல்வரிடையேயோ கட்டுப்பட்டிருக்கக்கூடாது. இந் நாட்டில் பிறப்புக் கட்டுப்பாடு, சாதிப் பாகுபாடு மிகுதி. போதாக்குறைக்கு வறுமை மிக்க இந்நாட்டில் கல்விச் செலவோ மிகுதியாக விளங்கிச் செல்வர் மட்டுமே கற்க இடம் தருகின்றது. தவறி ஏழை கற்றாலும் பிழைப்புக்கு வேறு இடமில்லை. அரசியற் பணிகளுள் உயர்குலத்தார் எளிதில் தம் செல்வாக்கால் இடம் பெறுவர், செல்வரும் பெறுவர். ஏழை ‘பெண்டாட்டி கட்டியும் பிரமச்சாரி’ என்ற வகையில், ‘பிள்ளை பெற்றாலும் மலடி’ என்ற வகையில், கற்றாலும் கல்லாருடனொப்பச் சிலவகையில் கல்லாதவர் நலன்களையும் இழந்து திரிய வேண்டியதுதான். இந்நிலைமை மாற வேண்டுமானால், கல்விக்குப் பள்ளிச் சம்பளம் என்ற ஒன்றின்றி, வருமானவரி, நிலவரி முதலியவற்றைப் போல் வரியிட்டுப் பணம் பெற்றுக் கல்வி கற்பிக்கப்படல் வேண்டும். எல்லார்க்கும் ஒரே வாய்ப்பு அளித்தால், ஏழைகள் செல்வரோடொத்து உயர்ந்து உலக நலனேற்படுத்துவர்.

பணிகள் தரும் வகையில் வெறும் போட்டி சிறந்ததன்று. வாழ்க்கைப் போட்டியில் முந்திக் கொண்டவர்கள் போலி ஒப்புநிலையை நிலைநாட்டி எல்லாம் போட்டிக்கு விடுக என்பர். அப் பணிகள் எல்லார்க்கும் ஒப்பக் கிடைக்கும் வகைகளையும், அதற்கான கல்வி எல்லாரிடையும் ஒப்பப் பரவும் வகைகளையும் அரசியலார் கவனித்தல் வேண்டும். இந்நாட்டில் ஒரு காலத்தில் ஆளுங் கட்சியினர் அத்தகைய பணி ஒப்புரவை நோக்கமாகக் கொண்டிருந்தனர். இன்றைய ஆட்சியிலுள்ளார் அதனை ஏற்காது போலி வேதாந்தம் பேசி மழுப்பு வதனாலேயே நாட்டில் சாதி சமயக் குழப்பங்கள் நிறைவதும் ஆராய்பவர்க்குப் புலனாகும்.

இவ்வுயர் சீர்திருத்த நிலை ஏற்படும் வகையில் அரசியலார்க்கு வழிகாட்டியாய் அமைய வேண்டுபவர் இந்நாட்டுச் செல்வரேயாவர். அதிலும் இவர்களுட் பலர் வேலைக்காகப் படித்தல் வேண்டும் நிலையிலில்லாதவர், அவர்கள் வேலை தேடும் தேர்வுப் பித்தராகாமல் - அப் பித்துக்குப் பக்கமேளமடித்து வயிறு வளர்க்கும் கூலிப் படையினரை ஆதரிக்காமல், நாட்டில் உண்மைக் கல்வி வளர்க்கும் முறையில் தனிப்பள்ளிகள் பல அரசியல் சார்பற்ற முறையிலே நடத்தலாம். அல்லது அரசியற் சார்பிலுள்ள பள்ளிகளையே உயரிய திட்டங்களில் இணைத்து நடத்தலாம். அத்தகைய தமிழ்ச் ‘சாந்தி நிகேதனங்கள்’, ‘விசுவ பாரதிகள்’ நாடெங்கும் எழவேண்டும். ஆனால், அவை வகுப்புவாத மடங்கள் போலாகாமலிருக்கவும் வேண்டும்.

இதுவரை தமிழரின் தாய்மொழி என்ற வகையில் தமிழ்க்குச் செய்ய வேண்டிய தொண்டுகள் எவை எனச் சில கூறினோம். ஆனால், ‘தமிழ்’ தமிழரின் தாய்மொழி மட்டுமின்றி, உலகில் ஒப்புயர்வற்ற ஒரு தனிக் குழுவின் குறியீட்டு மொழி - நடுநாயக மொழி - தொன்மொழியாகவும் நிற்கின்றது.

இக் குழுவினைத் திராவிடக் குழு என்றும் தமிழ்க்குழு என்றும் கூறுவர். திராவிடம் என்ற பெயர் வடமொழியில் தமிழையே குறிப்பது. ஆகவே, குழுவின் பெயரே அது ‘தமிழைத் தாயகமாகக் கொண்டது’ எனக் காட்டும்.

வடநூலாசிரியரான குமாரிலர் தம் காலத்தில் இக்குழுவில் திராவிடம், ஆந்திரம் என இருபகுதிகளே இருந்தன எனக் குறிப்பர். இன்றும் ஆந்திரம் தனியாகவும், பிற தமிழ்க் குழு மொழிகள் அனைத்தும் தெலுங்கு அல்லது ஆந்திரத்தைச் சாராது தமிழையே சார்ந்து நிற்கின்றன என்றும் காட்டுவர் பேரறிஞர் கால்டுவெல். ஆகவே, தெலுங்கு நீங்கிய தமிழ்க்குழு மொழிகள் தமிழ்க் குழுவுட்பட்ட தமிழ்க் கிளைக் குழுவாதல் காண்க. இக்கிளையிலும் மலையாளம், கன்னடம், துளு முதலிய மொழிகள் தம்முள் ஒத்துத் தழுவி அவற்றின் இணைப்பாயிருப்ப தால், தமிழ் அக்கிளைக் குழுவின் தாய்மொழி என்பதும், அதேபோன்று அக் கிளைக்குழுவின் எல்லா மொழிகளுக்கும், தெலுங்குக்கும் உள்ள உறவினும் தமிழ் அவ்வெல்லாவற்றுடனும் தெலுங்குடனும் கொண்ட உறவே மிகுந்திருப்பதால், தமிழ் தமிழ்க் குழுவின் நடு நாயகமான மொழி - அவை யனைத்தையும் இணைக்கும் தாய்மொழி - என்பதும் தெளிவாகும்.

அதற்கியைய இம் மொழியின் வரலாறும் இலக்கியமும் அவற்றினும் பன்மடங்கு பழைமையும் சிறப்பும் பொருந்தியதாகும்.

எனவே, தமிழ் தமிழரின் தாய்மொழி மட்டுமன்று, தமிழ்க் கிளைக்குழுவின் தாய்மொழியும், தமிழ்க் குழுவினரின் தாய்மொழியும் ஆம். ஆதலால், இதனுக்குத் தமிழ் நாட்டுப் பல்கலைக் கழகங்களில் மட்டுமின்றி, தெலுங்கு, மலையாள, கன்னட, துளுநாட்டு உயர்தரக் கல்லூரிகளிலும், பல்கலைக் கழகங்களிலும், அவ்வந்நாட்டுத் தாய்மொழிகளின் தாயகமொழி என்ற வகையில் ஆராய்ச்சிப் பகுதிகள் அமைதல் இன்றியமை யாததாகும்.

தமிழ்க் குழுவின் சிதறிய பல துண்டங்கள் குடகு, மைசூர், சோட்டா நாக்பூர், பீகார், வங்காளம், பலுச்சி°தானம் முதலிய இடங்களிலிருப்பதும், இவையனைத்தும் தமிழ்க் குழுவை ஒக்குமிடங்களிலெல்லாம் தம்முள்ளோ பக்கத்திலிருக்கும் பெருந்தமிழ்க் குழுமொழிகளுடனோ கொண்ட உறவினும், தமிழினையே மிகுதியாக ஒத்திருப்பதும் நோக்க, இத் தமிழ்க்குழு ஒருகால் இந்தியா முழுமையும் பரந்து கிடந்ததொன்றென்பதும், அதன் மாபெரும் தாய் தமிழாமென்பதும் தேற்றம். ஹரப்பா, மொகஞ்சதாரோவில் வெட்டியெடுத்த பழம்பொருள் ஆராய்ச்சியாலும் இது நன்கு உறுதிப்படுவதாகும்.

எனவே, இந்தியாவின் ஒரு பகுதியில் பேசப்படுவதும், பல பகுதிகளிற் பண்படாத் தொன்மொழிகளை உடையதும், பண்டைக் காலத்தில் இந்தியா வெங்கும் செறிந்ததும், இந்திய மொழிக்குழாங்களுள் தொன்மை மிக்கதும் ஆன இத் தமிழ்க் குழுவின் ஆராய்ச்சி, இந்தியாவின் பல்கலைக் கழகங்கள் அனைத்தினுக்குமே உரியதாம். அக் குழுவின் தாயகமொழி என்ற முறையிலும், இந்தியாவின் தொன்மை மிக்க மொழி என்ற வகையிலும், இந்தியாவின் சமய விரிவுகள் அனைத்துக்கும் தோற்றுவாயும் தாயகமுமான சமய இலக்கிய உயர்வுடைய மொழி என்ற வகையிலும், இந்தியரனைவரும் வடமொழியினும் மேம்படத் தமிழ் மொழியைப் போற்றி வளர்த்தல் கடனாகும். அணிமையில் வடபுல மொழிகளாம் இந்தி, வங்காளி, பஞ்சாபி, மராத்தி, குஜராத்தி ஆகியவற்றின் மொழியாராய்ச்சியாளர், அவற்றில் ஆரியமல்லாப் பகுதி - திராவிடச் சார்பான பகுதிகள் - மிகுதியிருப்பதாகக் கூறுவதும், ஒலிப்போக்கு, ஒலிச்சிதைவு, இலக்கண அமைப்பு, ஒழுங்கு ஆகிய வகையில் அவை மட்டுமின்றி வடமொழி தானும் பிற ஆரிய மொழியினும் தமிழை, தமிழ்க்குழுவை ஒட்டியிருப்பதுங் காண, அவ் வட இந்தியத் தாய் மொழியாளர்க்கும், வட மொழியாளர்க்குங்கூடத் தமிழ் தாயக மொழியாய்த் திகழ்தல் கண்கூடு.

இன்னும், பிறநாட்டு மொழிகளும், ஆரியம் முதலிய பிற மொழிக் குழுக்களும், குழுமொழிகளும், கிளைக் குழுக்களும் தம்முள் எல்லா விடங்களிலும் தமிழை ஒத்திருப்பது காட்டியும், அவ்வெல்லாக் குழுவினுக்கும் மொழிகளுக்கும் தமிழ் இணைப்பு மொழியாய்ப் பாலம்போல் அமைந்திருப்பது காட்டியும், கால்டுவெல் தலைமகனார், தமிழே, தமிழ்க் குழுவே உலகின் முதல் தாய்மொழியாம் என்றும் விளக்கிப் போந்தனர். அண்மையில் ‘தற்காலத் தொகுப்பு’ (மாடர்ன் ரிவீயூ) என்ற திங்களிதழிலும், ‘இந்தியப் படவாரப் பதிப்பிலும்’, (இல்ல°டிரேட்டட் வீக்லி ஆப் இந்தியா) அமெரிக்கா, ஆப்பிரிக்கா மக்கட் குழுவினரின் நாகரிகங்கள் வியக்கத்தக்க முறையில் தென்னாட்டு நாகரிகத்தை ஒத்திருக்கின்றன என்று குறிப்பிட்டிருப்பதும் ஈண்டு கவனிக்கத்தக்கது.

ஆகவே, முதலில் “தமிழ்த்தாய் வாழ்க” என்பது தாய்மொழி என்ற வகையில் அவரவர் தாய்மொழி வாழ்க எனக் குறிக்குமாயினும், பரந்து ஆராயின், உண்மையிலேயே அத் தாய்மொழிகட்கெல்லாம் தாயாகிய-முதல் தாய்மொழியாம் ‘தமிழ்த்தாய் வாழ்க’ என்று விளங்கக் கூறி, அம்மந்திரம் தமிழர்க்கு மட்டுமேயன்றித் தமிழர் மேம்படும் காலத்தில் உலகுக்கே உறுதிப் பயனுடையது எனவுங் காட்டலாகும்.

ஆனால், இத்தனை தாய்களுக்கும் தாயாகும் பேறுபெற்ற தமிழ், இன்னும் அவற்றால் சோர்வு பெறவில்லை. அவள் அடையும் சோர்வெல்லாம் அவள் மக்கள் அடைந்த-அதுவும் தற்காலிகமாக அடைந்த-சோர்வேயாம். இதனாலேயே, இத் தமிழன்னையைத் தமிழ்ப் பெரியார் மனோன்மணியம் சுந்தரனார் அவர்கள் கன்னித் தாயென மனத்துட் கொண்டு,

"கன்னடமும் களி தெலுங்கும்
கவின் மலையாளமும் துளுவும்
உன்னுதரத் துதித் தெழுந்தே
ஒன்று பல வாயிடினும்
ஆரியம்போல் உலக வழக்கு
அழிந்தொழிந்து சிதையாவுன்
சீரிளமைத் திறம் வியந்து
செயல் மறந்து வாழ்த்துதுமே!"

என்று பாடினார். தமிழரின் நினைவுக்குள் - வரலாற்று நாள்sssகளுக்குள் எண்ணினால், அது தோன்றி-எத்தனையோ தலைமுறைகள் ஆகிவிட்டனவே! இத்தனை நாளிலும் தமிழ் அன்றிருந்ததுபோல இன்றும் பிறரது ஒரு தலைமுறையை ஒரு பகல் ஓர் இரவாகக் கழித்து விழித்தெழுந்தும், சோர்ந்து துயின்றும் கழிக்கின்றாள் என்று காணலாம். ஆகவே, இத் தமிழ் வகையில்,

“எனக்குத் தாயாகியாள் என்னையிங் கிட்டுத்
தனக்குத் தாய்நாடியே சென்றாள்- தனக்குத்தாய்
ஆகியவளும் அதுவானால் தாய் தாய்கொண்
டேகு மளித்திவ் வுலகு”

என்ற நாலடியாருரை பொய்த்து, அவள், பிறதாயர்-தன்மகவாம் பிறதாயர் அழிந்துகூடத் தான் அழியாக்கன்னித் தாயாய்-கன்னி உலகத் தாயாய் விளங்குகிறாள் என்பது போதரும். அவள் கொண்ட இடைக்காலத் தூக்கம் நீங்கி யெழப் பாடும் பள்ளியெழுச்சியே நம் கிளைமந்திரமாகிய " தமிழ்த்தாய் வாழ்க!" “கன்னித் தமிழ்த்தாய் வாழ்க!” என்ற முழக்கங்களாகும்.

“ஊனாய் உயிராய் உயிர்நாடியாய் எல்லாம்
தானாகி நிற்கும் தமிழ்.”

தமிழ்ப் பண்பு வாழ்க!

உலகில் தொன்மைமிக்க மொழிகளுள் தமிழ் ஒன்று. ஆனால், அத்தொன்மை மிக்க மொழிகளுள் தமிழ்க்கு ஒரு தனிச்சிறப்பு உண்டு. ஏனைய தொன்மொழிகள் யாவும் இஃது ஒன்று நீங்கலாக இறந்துபட்டுவிட்டன. இஃது ஒன்று மட்டுமே உயிருடைய தொன்மொழியாய் நின்று நிலவுகின்றது. அப்படியாயின், அத்தொன்மொழிகள் எதிலும் இல்லா ஓர் அரிய பண்பு இத் தமிழ் மொழியில் இருக்க வேண்டுமென்றோ? அப்பண்பை அறிந்து அதனை நாம் போற்றிக் காப்போமாயின், தமிழ் என்றும் குறைவு படாது வளர்ச்சியுற்றோங்கும். இன்று தமிழரிடை ஏற்பட்டுள்ள நலிவுக்கும் தளர்ச்சிக்கும்கூட அத்தகைய பண்பு உயிர்ப்பும் ஊக்கமும் ஊட்டும் உயர் கற்பகமாய் அமையுமன்றோ? ஆதலின், அப்பண்பு யாதென ஆராய்ந்து, அது ‘வாழ்க’ என்று மந்திரம் முழக்கித் தமிழ்க்கும், தமிழர்க்கும் வாழ்த்துக் கூறுவோமாக.

தமிழின் தனிப்பண்பை இன்னொரு வகையிலும் தெற்றெனக் காணலாம். தமிழ்மொழி தமிழர்க்கு மட்டுமன்றித் தமிழ்க் குழுமொழிகள், பிற இந்திய மொழிகள், ஏன் உலக மொழிகள் அனைத்துக்குமே தனிப்பெரும் தாய் மொழியாகும் என மேலே கூறினோம். இங்ஙனம் காலத்தாலும், தோற்றத்தாலும் தமிழ்க்குப் பிற்பட்ட மொழிகளுள், எத்தனையோ இறந்துபட்டு விட்டன. எத்தனையோ பிள்ளையும், பிள்ளையின் பிள்ளையும் பெற்றும், எல்லாம் பல தலைமுறை வாழ்ந்தும் தாழ்ந்து ஒழிந்து கழிந்தன. அஃதேன்? உயர் இலக்கியம் பெறாததால் எனின், அன்று. உயர்தனிச் செம்மொழிகளான இலத்தீனும் கிரேக்கமும் இலக்கிய வளமற்றன அல்லவே? அவை இறந்து இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் ஆயிற்றே. ஏன்? மேலும், அவற்றுடனொத்த வடமொழியைப் பார்த்தால், அது தமிழன் கண்களுக்கு முன்னாலேயே எத்தனை தலைமுறை வாழ்வு பெற்றுப் பிறந்து இறந்துவிட்டது! முதலில் தொல்காப்பியர் காலத்தை ஒட்டி இருந்த வேதமொழி திருந்திய மொழியான சமற்கிருதமாய்ப், பாளியாய், அப்பிரபஞ்சங்களாய்ப், பழந்தாய் மொழிகளாய், இந்தி முதலிய தற்காலத் தாய்மொழிகளாய் இன்று வாழ்வு பெறுகின்றது. வடமொழியின் இத்தனை தலைமுறைக்கும் தமிழ் ஒரே தலைமுறையாய் வாழ்ந்து இன்றும் உயிரோடிருப்பது மட்டுமன்று, இன்றும் வளர்ச்சி முற்றுப்பெறாது வளர்ச்சியின் வித்தை-மூல சத்தியை-இழக்காமல் கன்னித் தமிழாகவே இருக்கிறது.

தமிழின் இவ் இறவாத்தன்மை, தமிழர் நாகரிகத்தின் சமயத்தின் இவ்வுயிர், யாதென ஆராய்வோம்.

முதலில் தமிழ் பல மொழிகளுக்குத் தாயாயினும், தனக்குத் தாயாக எம்மொழியையும் கொள்ளாதது உற்று நோக்கத்தக்கது. இப்பண்பைத் தமிழின் தாய்மைப் பண்பு என்று கூறலாம். இம்முதல் தாய்மைப் பண்புக்குக் குறைவு வாராதவரை ஒரு மொழி அழியமுடியாது. தமிழ்க் குழுவிற்பட்ட பிறமொழி களாகிய தெலுங்கு, மலையாளம், கன்னடம் முதலியவை இறந்துபடவில்லை யாயினும், தம் நிலை திரிந்து மாறின. இதற்குக் காரணம், அவை தம் மொழியல்லாத வடமொழியைச் சார்ந்து நிற்க முயன்றதனாலேயேயாம். இங்ஙனம் வடமொழிச் சார்பு முதன் முதலில் ஏற்பட்டபோது, இன்று தமிழ் நாட்டில் தமிழ்ப் பற்றுடையோர் அதனை எதிர்ப்பது போலவே, அந்நாடுகளிலும் அவ்வம் மொழியின் தாய்மொழிப் பற்றுடையோரும் எதிர்க்கவே செய்தனர். மலையாளத்தில் இத்தகைய காலத்தை ‘சம்பூக்காலம்’ என்றும் ‘மணிப்பிரவாள காலம்’ என்றும் கூறுவர். இத்தகைய காலத்தில் சம்பூக்கள் என்ற அவியற் காவியங்கள் எழுதப்பட்டன. அவை காவியத்தையும், நாடகத்தையும், உரைநடையையும், செய்யுள்களையும் குழப்பிச் சேர்த்ததுபோல், தாய்மொழிச் சொற்களையும், வடமொழிச் சொற்களையும் சேர்த்துச், சில சமயம் வடமொழிச் சொற்களுக்குத் தென்மொழி இலக்கணத்தை யும், தென்மொழிச் சொற்களுக்கு வடமொழியிலக்கணத்தையும் பொருந்தா வண்ணம் பொருத்தி அமைக்க முயன்றன. அத்தகைய புதுப்பிறவிகள் நெடுநாள் வாழாதொழியவே, இனிப் பெருத்த அளவில் எதிர்க்கக் கூடாதென எண்ணிய அவ் உட்பகைவர், பகையாளி குடியை உறவாடிக் கெடுக்கத் தொடங்கினர். அதன்பின் அவர்கள் எழுத்தச்சன் என்ற தலைவன் மூலம் வட மொழியைத் தந்திரமாகப் படிப்படியாகக் கலந்து நூற்றுக்கு எண்பது வடமொழிச் சொற்கள் பயிலும் இன்றைய நிலைக்குக் கொண்டுவந்துவிட்டனர். தெலுங்கின் கதையும் கிட்டத்தட்ட இதுவே.

கன்னடமும் தமிழும் இவ்வெதிர்ப்புக்குச் சிலநாள் தப்பியிருந்தன. அதனால்தான் பழங் கன்னடமும் பழந்தமிழும் ஒரு மொழிதானோ என்று சொல்லும்படி அவ்வளவு நெருங்கிய ஒப்புமையுடையவையாய் இருக்கின்றன. அப்பழங் கன்னடத்தைக் கையாண்டவர் பெரும்பாலும் சமண எழுத்தாளர்களே யாவர். அவர்களும் வடமொழிப் பற்றுடையவரேயாயினும், வடமொழி யினும் சமயப்பற்றே மிகுதியுடையவரானமையால், அத் தாய்மொழியைப் பேணி மேம்படுத்தினர். ஆனால், சமணம் ஒழிந்து வீரசைவ சமயமும், அதன் வாலைப்பற்றிச் சநாதனப் போர்வை போர்த்த புதிய இந்து சமயமும் தலை எடுத்தபோது, வரவர வடமொழி மிகுந்த கன்னடத்தின் போக்குத் தூய தமிழைப் புறக்கணித்து, வடமொழி விரவிய தெலுங்கைப் பின்பற்றலாயிற்று.

ஆட்டைக் கடித்து, மாட்டைக் கடித்து, மனிதனையும் கடிக்கத் தொடங்கிய வெறிநாய்போல், வடமொழி மயக்கம் தமிழையும் இறுதியில் பீடிக்கலாயிற்று. முதன் முதலில் இம்முயற்சியைச் செய்தவர் இங்கும் சமணரே. ஆனால், கன்னடத்தைப் போலவே இங்கும் அவர்கள் அதனை ஒரு வரம்புக்குட்பட்டே செய்தனர். புத்த சமண சமயங் களைந்த சமயாச்சாரியரும், ஆழ்வார்களும், இவ்வொரு வகையில் பெரும்பாலும் அவர்கள் சுவட்டையே பின்பற்றினர். ஆனால், பின்னாளைய வைணவ ஆசாரியரும், அவர்களைப் பின்பற்றிய சைவ உரையாசிரியரும் மயக்கத்திற்பட்டு மணிப்பிரவாள நடையை- வடமொழி கலந்த அவியல் நடையைப் புகுத்த முயன்றனர். முயன்றும், இவ்வனைவரும் வெற்றி பெறாதொழிந்தனர். தற்போது சிலர் தம் சமயமாகிய மாயாவாதப் பூச்சைச் சைவ வைணவங்களின்மீது பூசி, அவற்றின் உயிரை உறிஞ்சியபின், ஆங்கில மோகங்கொண்ட மக்களையும் தம் பக்கந் தூண்டி, மணிப்பிரவாள நடையைப் பல்லாற்றானும் தமிழர்மீது புகுத்த முயலுகின்றனர். ‘திரு’ என்னும் அழகிய தமிழ்ச் சொல்லுக்கு மாற்றாக ‘ஸ்ரீ’ என்ற தமிழர்க்குப் புறம்பான வடமொழிச் சொல்லைப் புகுத்திச் செய்த - செய்கின்ற பேராரவாரம் இதற்குச் சான்றாகும். மக்கள் தனித் தமிழை விரும்புகின்றனர் என்று கண்டு, அதனைப் பயன்படுத்திக்கொண்டே, கூடுமிடங்களிலெல்லாம் வடமொழியைக் கையாண்டு, அத் தனித்தமிழ்ப் பயிரின் பேரால் கலப்புத் தமிழ்க் களைக்கும் ஓரிடம் அமைத்துவிட விரும்பும் சிலர் முயற்சியையும், இன்று இத்துறைப் பட்டோரது சூழ்ச்சி முறைக்கு ஓர் எடுத்துக்காட்டாகக் கூறலாம்.

தாய்மைக் கடுத்தபடியாகத் தமிழின் இரண்டாவது பண்பு அதன் கன்னித் தன்மையேயாம். அதாவது, தமிழ் எத்தகைய மொழியை அடுத்தும் தன்னிலை திரியாத் தன்மையுடையது. இத் தன்மையை அரைகுறையாக உடைய பிற தமிழ்க்குழு மொழிகள், வடமொழியைச் சிலநாள் எதிர்த்து நின்றன வெனினும், பின் அதன் சுழலிற்பட்டன. எனினும், அவை என்றும் வடமொழிக்கு அடிமைப் பட்டுவிட மாட்டா எனவும், அவற்றில் உள்ளூர நின்ற தமிழ்க் குருதி அவற்றுக்கு மீண்டும் ஊக்கமும், அந்நோயை எதிர்க்கும் வன்மையும் கொடுக்கும் எனவும் நாம் நம்பலாம்.

தமிழ் மொழியின் இக் கன்னித்தன்மைக்குப் பேருதவி புரியும் இன்னொரு பண்பு அதன் வண்மையாம். புதிய புதிய கருத்துகளையும் புனைவுகளையும் குறிக்கும் வகையில் தமிழ்மொழி எவ்வளவு வண்மையுடையதென அறிய வேண்டின், இன்றைய தமிழின் மேலெழுந்தவாரியான நடையை விலக்கி, உள்ளூரக் கிடக்கும் பழந்தமிழை (செந்தமிழை)க் கவனித்தல் வேண்டும். இதில் வினைச்சொற்களும் பெயர்ச்சொற்களும் எண்ணிய எண்ணிய பொருள்களைக் குறிக்கும் வளத்தை ஈண்டு ஒரு சிறிது கூறாதிருக்க முடியவில்லை. இன்றியமையா இடங்களில் அல்லாது, சொற்களை வழங்காமல் குறிப்பின்றி அறிய வைக்கும் சுருக்கமும், இப் பழந்தமிழில் இயைந்தவாறு வேறு எந்த மொழியிலும் இயையவில்லை என்னலாம்.

“கடுகைத் துளைத்தேழ் கடலைப் புகட்டிக் குறுகத் தறித்த குறள்” இத்தகைய மொழி நடையை உடையது என்பது, அதனைப் பயில்பவர் எளிதிற் காணும் உண்மையாகும். இப் பழந்தமிழில் காணும் சிறு தொடர்களை நாம் இன்றைய தமிழில் பெருந் தொடர்களாலேயே குறிக்கவேண்டியிருக்கிறது. காரணம், குறுந்தொடர்களை நாம் மறந்தோம். அவற்றை நினைவில் வைக்கும் தமிழ் மரபை இழந்து பிறமொழி மரபைக் கொண்டோம்.

இன்று உண்டோம் என்ற தமிழ்ச் சொல்லை மறக்கப் பிறமொழிக் கலப்பு எப்படி உதவுகின்றது என்று பாருங்கள்! பிறமொழியிலிருந்து வரும் சொற்கள் பெரும்பாலும் பெயர்ச் சொற்கள் மட்டுமே. ஆகவே, உண்டோம் என்னும் வினைச் சொல்லுக்குப் பதிலாக உணவு என்னும் பொருளுடைய ஃபுட் (Food) என்ற பிறமொழிச் சொல்லுடன் எடுத்தோம் என்ற துணைவினையைச் சேர்த்து, ஃபுட் எடுத்தோம் என்ற, புது மணிப்பிரவாளத் தொடர் ஆயிற்று. நாளடைவில் மணிப்பிரவாள நடை சீர்கெட்டொழிந்தாலும்கூட, ஃபுட் என்பது மட்டும் மாறி உணவு என்றாகி, உணவு எடுத்தோம் என்கின்றோமேயன்றிப், பழைய மரபுப்படி உண்டோம் என்கின்றோமில்லை. பிறமொழிச் சொல் போயினும், அதன் வரவாலேற்பட்ட மரபு முறிவு மாறுவதில்லை என்பதற்கு இஃது ஒரு சான்று ஆகும்.

பழங்காலத்தில் ஏற்பட்ட வடமொழி முதலிய மொழிகளின் தலையீடும் இவ்வகை அழிவையே செய்தன. எடுத்துக்காட்டாகச் செங்கடல் என்ற தொடர் பண்புத் தொகை. சுருக்கமாகச் செம்மை கடல் என்ற இருகருத்துகளைத் தொடர்புபடுத்துவது. வடமொழியில் இத்தகைய தொகைநிலைத் தொடர் இல்லை. ஆகவே, வடமொழியிலிருந்து சிவப்பு என்பதற்குச் சரியாக லோகிதம் என்ற சொல்லும், கடல் என்பதற்குச் சரியாகச் சாகரம் என்ற சொல்லும் கொண்டுவரப் பட்டு லோகிதசாகரம் எனப்பட்டது. வடமொழிச் சொல்லும் தொடரும் தமிழ்க் காதுக்கும் உள்ளத்துக்கும் புதிதாகையால், முதலது பண்பு என்று காட்ட “ஆன” என்ற சொல்லையும், அஃது ஒரு வண்ணம் என்று காட்ட நிறம் என்ற சொல்லையும் சேர்த்து லோகிதமான சாகரம், லோகித நிறமான சாகரம் என்று கூறப்பட்டது. இந்த இயற்கைக்கு மாறான மணிப்பிரவாளத் தொடரே இன்றைய தமிழின் “சிவப்பான கடல்”, “சிவப்பு நிறமான கடல்” என்ற பல்லக்குக் கொம்பு போன்ற அருவருப்பான தொடர்களுக்கு மூலமாய் நின்றது.

பழந்தமிழில் புதுக் கருத்துகளைக் குறிக்கப் புதுச் சொற்கள் எவ்வளவோ எளிதாக இயற்றப்பட்டன எனக் காட்டலாம். ஆடுபவனை அல்லது ஆடுவதை ‘ஆடி’ என்றனர். நிழலையுடையது என்பதற்கு ‘நிழற்று’ என்றனர். உத்திராடத்தில் பிறந்தவனுக்கு ‘உத்திராடத்தான்’ என்றனர்.

மேலும் வாசகங்களில் எழுவாய் பயனிலைத் தொடர்பைக் காட்டும் பால் விகுதிகளைத் தமிழினின்று இந்திகூட எடுத்துக் கொண்டுள்ளது. வினைகள் ஒன்றையொன்று தொடரும்போது முன்னது வினையெச்சமாம் வழக்கை வடமொழி தமிழினின்றே கற்றுக்கொண்டது என்னல் வேண்டும். ஏனெனில், அத்தகைய வழக்கு பிற ஆரிய மொழிகளில் இல்லை.

தமிழ்ச் சொற்களின் நயத்துக்கும் பொருள் வளத்துக்கும் சில எடுத்துக்காட்டுகள் தருவோம். தொண்ணூற்றாறு தத்துவங்களையும் கடந்து நின்ற பொருளைத் தமிழர் ‘கடவுள்’ என்றனர். வலஞ் சுழிக்கும் வட்டத்தை ‘வலயம்’ என்றனர். மற்றும் வினைப் பகுதிகளினின்று தொழிற் பெயரும், ஆகுபெயரும் உண்டுபண்ணத் தமிழில் இருக்கும் விகுதிகள் எண்ணிறந்தன.

இவ்வளவையும் வைத்துக்கொண்டு, இன்று தமிழ் மாணவர், ஆசிரியர், நூலாசிரியர் முதலியோர் சிறுசிறு கருத்துகளை - ஆங்கிலச் சொற்கள் அல்லது வடமொழிச் சொற்கள் குறிக்கும் கருத்துகளைத் தமிழிற் கூற முட்டுப்படுவ தேன்? தமிழ் மரபு இழந்ததனாலும் அதன் பயனாகத் தமிழ் நூற்களை அறியும் திறம் குறைந்ததனாலுமேயாம்.

பழைய சங்க நூல்கள் இன்று உயிருள்ள நடையாய் இல்லை என்று கூறப்படுகின்றது. அவையல்ல உயிரிழந்து வருபவை. நம் கண்கள் காமாலை நோயிற்பட்டு, நம்மரபை மறந்து, நாம் இழந்த உயிரை, அவை இழந்த உயிராகக் காணச் செய்கிறது. ‘வாய் புளித்ததோ மாங்காய் புளித்ததோ’ என்ற பழமொழி யுண்டல்லவா? இனியேனும், அச் சங்கநூற் பயிற்சியால் நம் பழக்க வழக்கங் களும் பழந்தமிழின் நாப் பழக்கமும் தமிழர் உளப் பழக்கமும் மிகவும் வளர்ந்து ஓங்குவதாக!

இதுகாறும் மொழித்துறையின் தமிழ்ப் பண்பு கூறினோம். பிற துறைகளில் அஃது இன்னும் தெளிவாகக் கூடக் காணப்படும். ஆனால், இதில் ஓர் அரிய நயத்தை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. மொழியிலோ, சமயத்திலோ, பிறவற்றிலோ தமிழர்க்குத் தனிப்பண்பு உண்டு என்பதனால், அவர்கள் தனித்து வாழ்ந்தவர்கள் என்று கொண்டுவிடக்கூடாது. இவ்வெல்லாத் துறையுள்ளும் தமிழ் பிற இந்திய மொழிகளுடன் தெளிந்த மேலீடான உறவும், இந்தியாவுக்கு வெளியிலுள்ள மொழிகளுடன் மேலீடாகக் காணக்கூடாத ஆழ்ந்த உள்ளார்ந்த உறவும் உடையதாயிருக்கின்றது. இவ்வுறவுகள் யாம் முன் கூறியபடி பெரும்பாலும் தாய்மை உறவு அல்லது கொடுத்தல் உறவேயன்றிப் பெறுதல் உறவன்று. எடுத்துக்காட்டாகத் தமிழினின்றும் வடமொழி தன் உயிர்நாடியான சில ஒலிகளை யும், எழுத்துகளையும், சில இலக்கண மரபுகளையும், இலக்கிய இலக்கண விரிவையும் பெற்றது என்று காட்டக்கூடும். வடமொழியில் வால்மீகிக்கு முந்திய நூல்கள் பண்படாதவை. அதற்குப் பிந்தியவை மட்டுமே பண்பட்ட இலக்கியம் ஆகும். இங்ஙனம் பண்பட்ட நூல்கள் திடீரென்று எப்படித் தோன்றின?

தமிழ் நாட்டில் பண்பாடு ஏற்பட்டது சங்கங்களால். வடமொழியில் சங்கங்களிருந்ததாகக் கேள்வியில்லை. ஆனால், முதல் வடமொழிக் கவிஞனாகிய, வால்மீகி தமிழ்நாட்டை நன்கு அறிந்திருந்தவன் என்பது கண்கூடு. இலக்கணப் பண்பாடும், விரிவும், பாணினியினால் ஏற்பட்டது. அவர் தொல்காப்பியர் காலத்துக்குப் பிற்பட்டவர் என்பது அந்நூற் பாயிரத்தால் மட்டுமன்று, அதன் சூத்திர நடையாலும் தெரிகிறது.

பிற்காலத்தவர்கூட வட நாட்டிலும் பிற நாடுகளிலும் சங்கங்கள் மொழியைச் செப்பம் செய்ததையோ, நூல்களை ஆய்ந்து தேர்ந்து மதிப்பிட்டோ தொகுக்கவோ செய்தன என்பதையோ நாம் காணமுடியாது. அண்மைக் காலத்தில்கூட பிரான்சு நாடன்றி வேறெந்நாட்டிலும் சங்கங்கள் (Academies) இருந்ததாகத் தெரியவில்லை.

மேலும், வடமொழியிலுள்ள சித்தாந்த வேதாந்த நூல்கள் யாவும், இலக்கிய நூல்களில் பலவும், தமிழ் நாட்டுத் தமிழராலோ, மலையாளத்துப் பழந்தமிழராலோ, அல்லது பழந்திராவிடர் தாக்கு மறையாது பொலிந்த வங்கம் மராடம் முதலிய நாட்டு மக்களாலோ மட்டுமே இயற்றப்பட்டன என்றும் வரலாற்றால் அறியலாம்.

தமிழரிடை இசைக்கும், நாடகத்துக்கும் முன்னாளில் இலக்கணம் உண்டு. அது மட்டுமன்று; இயலில் ஐந்திலக்கணம் உள்ளது, தமிழ்மொழியில் மட்டிலுமே. வடமொழியில் அணி யிலக்கணம் இலக்கணத்தின் வேறாக “அலங்கார சா°திரம்” என வளர்ந்துள்ளது. அஃது ஒன்றே அது பிற்காலத்திய வளர்ச்சி என்பதைக் காட்டும். தமிழில் முதல் இலக்கணமாகிய தொல்காப்பியத்தில் அது தனி அதிகாரமாகக்கூடப் பிரிக்கப்படவில்லை. இலக்கணத்துடன் இலக்கணமாக விரவிக் கிடக்கின்றது. அணியியலின் விதை வடமொழியில் இல்லை. தமிழிலேயே உள்ளது என்பது இதனால் பெறப்படுகின்றது. யாப்பின் செய்தியும் இதுவேயாகும். பொருளிலக்கணமோ எனில் அன்றும் இன்றும் தமிழன்றிப் பிறமொழிகளில் “காப்பி” அடிக்கப்படக் கூடாத ஒன்று.

தமிழர் இங்ஙனம் பிறர்க்கெல்லாம் அவரவர் நாகரிகத்துக் கான விதை உதவினர்; உரம் கொடுத்து உதவினர்;அத்துடனாகவே தம் நிலத்துக்கெனத் தனி விதையும் உரமும் வேறு உண்டுபண்ணிக்கொள்ளும் ஆற்றலுடையவராயும் இருந்தனர். இதனால்தான், தமிழ் நாட்டினின்றும் சமய அலைகள் பல வடநாட்டுக்கும் உலகுக்கும் சென்றும், தமிழ் நாட்டில் மேன்மேலும் இடையறாப் புதுப்புது வளர்ச்சிகள் இருப்பதைக் காண்கின்றோம்.

உலகில் சமயத்தோற்றமே - வடவர் வேதம், பாரசீகர் “அவெஸ்தம்” முதலியனகூட - தமிழ் அந்தணர் புறம்போந்து அமைத்தவை என எண்ணவும் இடமுண்டு. அதை விட்டு விட்டாலும்கூட அறிவுத்துறையில் முதன் முதல் கடவுள் ஆராய்ச்சி செய்தவர் தமிழரே என்பது வடமொழி நூலுரைகளிலேயே காணப்படுகின்றது. வேதாந்தங்களாகிய உபநிடதங்களை அருளியவர் அரசரேயென அவை கூறுகின்றன. அவருள் சனகர் சனற்குமாரர் தலைவர் ஆவர். இவர்கள் வேதங்களிலும் மிக்க பழைமையுடையவர் என்றும் அவை கூறுகின்றன. வேத சமயம் அறிஞரால் ஏற்கப்படாமல் போகவே, அறிஞர் பேரால் உபநிடதங்கள் என்ற புது நூல்கள் செய்யப்பட்டு, வேதங்களின் மதிப்பை உயர்த்த அவற்றுடன் சேர்க்கப்பட்டன. இவ்வுபநிடதங்களின் சாரமாகிய பிரம சூத்திரங்களும் தமிழரிடமிருந்தே, தோன்றியிருத்தல் வேண்டுமென்பதனை அவற்றுக்கு உரைகண்ட பேராசியர் அனைவரும் தென்னாட்டினரே என்பதிலிருந்து உய்த்தறியலாம்.

அறிவுநெறியைப் பொறுத்தவரை கடவுட் கொள்கை தமிழ் நாட்டிலிருந்தே தோன்றியது. இதனைக் ‘கடவுள்’ என்ற சித்தாந்தக் கருத்துப் பொதிந்த தமிழ்ச் சொல்லொன்றே நன்கு விளக்கும். சித்தாந்தத்தை வகுத்த சந்தானாசாரியர் நால்வரும், வைணவ ஆசாரியரான இராமனுசரும் தமிழரே. அதுமட்டு மன்று, அவர் கோட்பாட்டை எதிர்க்க முயன்ற புறச்சமய ஆசாரியரான மாத்துவரும் சங்கரரும் தென்னாட்டிலிருந்தே தோன்றினர். இங்ஙனம், வரலாற்றுக் காலத்துக்கு முந்திய ஆராய்ச்சிகளில் புகாமல் வரலாற்றுக் காலத்துக்குட்பட்டு ஆராய்ந்தாலுங்கூட வேதாந்தத்தின் இரு கிளைகளான மாயாவாத நெறியும் சித்தாந்த நெறியும் தமிழ் நாட்டிலேயே பிறந்தவை என்பது தெளிவு.

இவற்றுள் தென்னாட்டுக்கே சிறப்பான தொன்னெறி, சித்தாந்தம். அதன் கிளையாய், அதனுடன் தென்னாட்டில் எதிர்த்து நிற்கமுடியாது வடநாடு போய்ப் பரந்த புறச் சமய நெறியே மாயாவாதம். இதனை வடமொழியாளரே “பிரச்சன்ன பௌத்தம்” (மாறுவேடம் பூண்ட பௌத்தம்) என்றும், “சமத்கார நாஸ்திகம்” (தந்திரமான நாஸ்திகம்) என்றுங் கூறுவர். அறிவுநெறித் துறையில் தமிழர், தனித்தமிழ் நெறியாகிய சித்தாந்த நெறியை வகுத்ததோடு இந்தியா முழுதும் பரந்துபட்ட மாயாவாதம் முதலிய நெறிகளைத் தோற்றுவிப்பதிலும் உதவியாயிருந்தனர் என்று காண்கிறோம்.

அன்புநெறியில் வடநாட்டுப் பாகவத இயக்கத்துக்குக் காரணமா யிருந்தவர்கள் துளசிதாசர், கபீர், சைதன்யர் முதலியவர்கள். அவர்களுக்குக் குருவாயிருந்தவர் இராமானந்தர். அவர் தெலுங்கு நாட்டினர். அவரே சிவாஜி மன்னனுக்கு ஆசிரியர். இவர் இராமானுசரையும் இராமானுசர் ஆழ்வார்களையும் பின்பற்றினவர். ஆழ்வார்கள் காலமோ வடநாட்டுப் பாகவதக் காலத்துக்கு ஆயிரம் ஆண்டுகள் முற்பட்டது. எனவே, வடநாடெங்கும் பரந்த வைணவப் பயிரும் தென்னாட்டில் தோன்றியதே என்பது தெளிவு.

சைவமோவெனில் தமிழ்நாட்டிலேயே பிறந்து, தமிழ் நாட்டிலேயே முழுவளர்ச்சியும் அடைந்தது. அதன் சமயாசாரியர்களாகிய நால்வர் பிறந்ததும், தேவார திருவாசகம் முதலிய சைவத் திருமுறைகள் எழுதப்பட்டதும் தமிழிலேயே. சமணரையும் பௌத்தரையும் எதிர்க்கும் வெறியில் சைவர் ஆரியச் சூழ்ச்சிக்கு ஓரளவு அடிமைப்பட்ட காலத்திலேயே சமயாசாரியரின் இப்புதுச் சைவம் எழுந்ததாதலால், இஃது ஆரியக் கலப்புப் பெறினும், உயிர்நிலைக் கருத்துகளில் தமிழ்ப் பண்புடையவையே என்று சொல்லத் தகும்.

எனவே, தமிழர்க்குச் சிறப்பான பழைய சமய நெறியுடன் இந்தியா முழுமைக்கும் பொதுவான பிற்காலச் சமய நெறிகளும் தமிழ் நாட்டையே உயிராகக் கொண்டவை என்று காணலாம்.

மொழியையும், சமயத்தையும் விடுத்து அறிவியல் கலைப் பகுதிகளை இனிப் பார்ப்போம்.

வான நூலில் தமிழர் இன்று காணும் அத்தனையும் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகட்கு முன்னரே பெற்றிருந்தனர். இதைச் சிலப்பதிகாரம் முதலிய சங்கநூல்களின் குறிப்பால் நாம் அறியலாம். அதுமட்டுமன்று; வடநாட்டாரிடை நாட்கணிப்புப் பெரிதும் திங்களை ஒட்டியதாகும். தென்னாட்டில் அஃது என்றும் ஞாயிற்றை ஒட்டியே நடப்பது கவனிக்கத்தக்க வேறுபாடாம். ஞாயிற்று முறையை வடநாட்டாரும் ஏற்ற பிறகுங்கூடத் தமிழர் திருக்கு என்ற நேர்முறையையும், வடநாட்டார் அதனின்றும் தோன்றிய பள்ளிப்பிள்ளை வாய்பாட்டு முறையாகிய வாக்கிய கணிதத்தையும் பின்பற்றினர். மலையாள நாட்டில் இன்றும் வாக்கியக் கணிதம் ‘பரசியம்’ என வழங்கப்படுகின்றது. ‘பரசியம்’ என்பது வடமொழியில் பிறருடையது எனப் பொருள்படும். ‘திருக்கு’ காட்சி எனப் பொருள்படும். எனவே ‘திருக்கு’ தமிழர் நேரில் கண்டதும், ‘பரசியம்’ அயலாராகிய ஆரியருடையதும் எனக் காணலாம். இயற்கையை நேரில் கண்டறிந்த திருக்கு முறையிலிருந்தே வாய்பாட்டு முறையாகிய வாக்கியங்கள் ஏற்பட்டிருக்க முடியும். ஆதலால், தமிழர் தமக்கென வானநூல் முறையொன்று வகுத்ததுடன், பிறருக்கும் வேறு தனிமுறை வகுக்க உடந்தையா யிருந்தனர் என்பதும் விளங்கும்.

மருத்துவத் துறையில் ஒப்புயர்வற்ற முழு அறிவு பெற்ற சித்தர்கள் வாழ்ந்ததும், அவர்கள் முறையாகிய சித்தர் நெறிவளர்ந்ததும், இத் தமிழ் நாட்டிலேதான். இம்மருத்துவ முறை இன்று புறக்கணிக்கப்பட்டிருப்பது உலக வியப்புகளுள் ஒன்றாகும். ஏனெனில், இதன் உள்ளார்ந்த தன்மைகளை நோக்கினால், இஃது எல்லா முறைகளையும்விட மிகச்சிறந்த மருத்துவ முறையாகும். வடநாட்டு ஆயுர்வேதம் மட்டுமன்று, மேனாட்டு மாற்று நிலை, இணைப்புநிலை நெறிகளைவிடக்கூட (Allopathic and Homeopathic systems) மேம்பட்டது என்று காட்டலாகும். அதன் சிறப்புகளுள் ஒன்றிரண்டு மட்டும் கூறுவோம்.

பிற மருத்துவ முறைகளைவிட இது கண்கண்டது; கண்ணுடைய முறையாகும். எப்படியென்றால், இஃது ஒன்றே, உடல்நிலை, நோய்நிலை, மருந்து ஆகிய மூன்றையும் ஒருங்கே கணித்து மருந்து கூறுகின்றது. இன்றைய மேனாட்டு மருத்துவர் மக்கள் உடல்நிலையைக் கூறுபடுத்தாமல் நோய் அறிந்தவுடன் மருந்து கொடுப்பதைக் கண்கூடாக அறியலாம்.

மேலும், பிறமுறைகள், அம்முறைகள் வழங்கும் நாட்டில் கிடையாத பொருள்களைப் பயன்படுத்துவது, அவை அந்நாட்டில் பிறந்தவையே அல்ல என்று காட்டுகிறது. மருந்து சேர்ப்பதிலும் உண்டுபண்ணுவதிலும்கூட அவை பிறர் முறையைக் கடன் வாங்குவதனால், அவற்றை அடிக்கடி காரண காரியத் தொடர்பு காட்டமுடியாமல் குருட்டுத்தனமாகவே பின்பற்றுகின்றன.

இவற்றுள் முந்திய குற்றத்துக்கு ஐரோப்பாவில் விளையாத கொய்னாப் பொடியையும், இரண்டாவது குற்றத்திற்குக் காப்பி, தேயிலை, புகையிலை முதலிய பழக்கங்களை முதலில் மேற்கொண்டு, பின் அரை குறையாய்க் குற்றம் கூறிய வகையையும், இன்றும் நன்மை என்றோ தீமை என்றோ துணிய முடியாத அம்மை குத்தல், ஊசியிடல் என்பவற்றையும் கூறலாம்.

இரண்டாவதாகச் சித்தர் நெறியைப் போல், தம் நாட்டுப் பொருள்களை நேரில் ஆராயாமையினால்தான், அவர்கள் பொருள்களைச் சேமித்து உலர்த்தியும், பொடி செய்தும், வடித்தும் இடர்ப்படவேண்டி வருகின்றது.

சித்தர் நெறி நேரில் பூண்டுகள் சரக்குகள் இவற்றை ஆராய்வதுடன், அவை கிடைக்குமிடங்களையும் மலைவளம், நீர்வளம் என வகுத்துச் சுட்டுகிறது. மருத்துவத்தின் பகுதிகளாக இவற்றுடன் நோய் நிச்சயம், தனிக்குணம், வைப்பு முறை, சேர்மானம், நாடி நிச்சயம், பூண்டுவகை, உப்பு வகை, முப்பு முறை ஆகிய பல கிளைகளை உடையதும் இச்சித்தர் நெறி ஒன்றேயாகும். நேரிடையாக இயற்கையை ஒட்டிய முறையும், தொடக்கக் காலமுதல் ஆராய்ச்சி அனுபவத்தை ஒட்டிய முறையும் வேறு எதிலும் இல்லை.

மேனாட்டு முறைகளில் இன்று மிகுதியும் வழக்காற்றில் இருக்கும் முறை மாற்றுநிலை முறையாம். அது பெரிதும் புற உடல் ஆராய்ச்சியையே நம்பியிருப்ப தாகலின், இயற்கைக்கு மாறான அறுவை மருத்துவத்தையே பெரும்பாலும் தழுவுதல் வேண்டும் நிலையிலுள்ளது. ஆனால், சித்தர் நெறி அறுவை மருத்துவம் இன்றியே எல்லாப் பிணிகளையும் தீர்க்கவல்லது. இன்னும் பல சித்தர் நெறித் தலைவர்கள் அறுவை மருத்துவமின்றியே தற்கால மேனாட்டு மருத்துவத்தினாலும் தீருவதற்கரிய பிணிகளையும் தீர்த்து வருவது கண்கூடு.

அதுமட்டுமன்று; நோயைத் தடுப்பதுடன் மற்றெல்லா முறைகளும் நிற்ப, நோயில்லா வாழ்வு, நோய் எதிர்ப்பு வன்மை, ஆயுள் நீடிப்பு ஆகியவற்றுக்கு உதவும் வகையில், தற்கால நல்லுணவு முறையைவிட மேம்பட்ட முறைகளடங்கிய ‘கற்பம்’ என்ற தனித்துறையை உடையதும், உலகியல் கடந்த முழுமுதல் நோய்களான பிறப்பு, இறப்பு என்பவற்றைக்கூட வெல்லும் வகை ஆராய்வதும், இத் தமிழர் நெறியல்லால் வேறு இல்லை.

தற்கால மேனாட்டு மருந்துத் துறையினர் தம் செருக்கையும், குறுமனப் பான்மையையும் விடுத்து, இந்நெறியை ஆராய முனைவரேல், உலகில் மருத்துவப் புரட்சியே ஏற்படுமென நான் துணிந்து கூறுவேன்.

கலையிலும் தமிழரின் முதன்மை நன்கு விளங்கும். பரத நாட்டியம் இன்று விரிவும் நயமும்பட நிலைபெற்றிலங்கக் காண்பது தென்னாட்டிலேயேயாம். சிற்றன்ன வாசல் முதலிய இடங்களிலுள்ள பழந்தமிழ் உயிர் ஓவியங்களே அண்மைக் காலத்தில் மலையாள நாட்டில் இரவிவர்மாவின் கலையாக மீண்டும் வளர்ந்தன. கலையின் வளர்ச்சி வட நாட்டில் ஆரியத்தாக்கு மட்டும் உள்ள பஞ்சாபு, காசுமீரம் முதலிய இடங்களில் ஏற்படாமல், திராவிடத் தாக்கும், திராவிடரோடு தொடர்புமுடைய இராஜபுத்திரரது தாக்கும் மிகுந்த அஜந்தா, எல்லோரா முதலிய இடங்களிலும், வங்கநாட்டிலும் மட்டிலுமே ஏற்பட்டிருப்பது கவனிக்கத்தக்கது.

சிற்பங்களோ எனில் போட்டியின்றித் தென்னாட்டுக்கே உரியனவாகும். தஞ்சைக் கோயில், திருமலை நாய்க்கன் மகால், மதுரைக் கோவில் முதலியவற்றுக்கு ஈடாக, ஏன்? முசுலிம்கள் வருமுன், வடநாட்டில் எத்தகைய சிற்பமும் இல்லை எனல் காண்க.

இசைக் கலையில் மேலீடாகப் பார்ப்பவர்க்குக் கருநாடக இசை பெயரளவில் தெலுங்கு மொழியில் நிலவினும், உள்ளூர ஆராய்ந்து பார்த்தால் அதன் தோற்றம், வளர்ச்சி தற்போதைய செல்வாக்கு ஆகிய எல்லா வகையிலும் தெலுங்கு நாட்டைவிடத் தமிழ் நாட்டினுடனேயே நெருங்கிய தொடர்புடையது என்று காணப்படும்.

அதன் அறிவியல் பகுதியை உள்ளூர அறிந்தவரும், கலைப் பகுதியைத் திறம்படக் கையாளும் கலைஞரும், தமிழ் நாட்டில் பிறந்த தமிழரேயாவர். அதன் ஒப்பற்ற தலைவராக எண்ணப்படும் தியாராஜர்கூடத் தமிழ்நாட்டின் நடுநாயகமான திருவையாற்றில் தான் வாழ்ந்தவர் என்பதும் நினைவில் வைக்கத்தக்கது. பிற்கால அரசியலார் தெலுங்கு மொழிக்கு ஆதரவளித்த தனாலேயே தமிழரின் தமிழிசை தெலுங்கிசையாக உருவில் மாறியது. ஆனால், அக்கலையின் தோற்றம் தெலுங்கிசைக்கு மட்டுமன்று, தெலுங்கு மொழிக்கே முற்பட்டதாகும் என்பதை வரலாறு நன்கு எடுத்துக்காட்டும்.

இசையுடன் பிறந்த நாடகக் கலையிலும், உலகெங்கும் நாட்டியத்தைப் பரப்பிய உதயசங்கர் முதலிய கலைஞர் பாராட்டுவது தென்னாட்டினையே. இரண்டாயிரமாண்டுகட்கு முன் எழுதப்பட்ட சிலப்பதிகாரத்தில் இந்நாடகக் கலையின் விரிவை நோக்குவோர் அதன் பண்டை உயர்வினையும், நுட்பத்தையும் கண்டு வியவாதிரார்.

தமிழ்ப் பண்பின் இன்னொரு பகுதி அதன் இறவாத் தன்மையாம். இப்பண்பு உண்மையில் அதன் வண்மையின் ஒரு பகுதியேயாகும். ஓய்வு வேண்டா வளர்ச்சிப் பெருக்கத்தை உடைய மொழி தளர்ச்சியடையாத மொழியல்லவா?

அத்தோடு, தமிழ்க்கு இதுவரை ஏற்பட்ட இக்கட்டுகள் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. நண்பரையே யன்றிப் பகைவரையும் ஒப்ப வரவேற்று இருவரையும் வேற்றுமை தெரியாமல் தம்மகத்தே வைத்து வளர்த்தவர் - வளர்ப்பவர், தமிழர்.

அங்ஙனம் உடலினுள் சென்று உயிர் நாடியைத் துளைத்து உள்ளுயிரை உறிஞ்சும் பகைப் புழுக்களின் செயலை எதிர்க்கும் ஆற்றல் தமிழினுக்கன்றி வேறு எம் மொழிக்கு இருக்கக்கூடும்!

இரண்டாம் உலகப் போரில் செருமானியரைத் தம் நாட்டுக்குள் புகவிட்டுத் தாம் அவர் அழிவின் முழுவேகத்தையும் ஏற்றும் எதிர்ப்பு வன்மை குன்றாமல், படிப்படியாக அவ்வெதிரிகளின் வலிமையைக் குறைத்து, அவர்களை விழுங்கிய மாபெரும் இரஷ்ய நாடு ஒன்றையே தமிழின் ஒப்பற்ற இவ்வுயிர் வன்மைக்கு - இதன் இறவாத் தன்மைக்கு - உவமையாகக் கூறலாம்.

தமிழ் மொழியின் தனிப்பண்பு பற்றி இதுகாறும் கூறினோம். இனி, இத் தனிப்பண்புகள் எழுந்த வகையையும், அவற்றால் உலகின் முழுமுதல் மொழியாய் இருக்கும் தகுதியுடைய தமிழ் நலிவடைந்து வருவதன் காரணங்களையும் ஆராய்வோம்.

தமிழின் தனிச்சிறப்புக்குக் காரணமாவது தமிழரின் தனிப்பண்பே யாகும். ஆனால், செம்பில் களிம்புபோல் இப்பண்பினுள்ளே ஒளிந்து கிடந்தது ஒரு சிறு தூசு. அதுதான் பேரணையில் கிடந்த சிறு கீறல் போல் வரவர விரிந்து தமிழ் நலிவுக்கும் தமிழர் நலிவுக்கும் காரணமாயிருந்துவருகிறது.

தமிழர் குணங்களுள் மிகச் சிறந்ததும், இன்று அவர்கள் நிலைமையை இழிவுபடுத்துவதற்குக் காரணமாக இருப்பதுமான குணம் வேளாண்மையே யாகும். வேளாண்மை என்பது பிறர்பாற் பரந்துபட்ட அன்பு. பிற நாட்டாரும் அன்பைப் பேணினும் அவ்வன்பு இரு வகையில் வரம்புபட்ட அன்பாகும். முதலில் தன்னலத்தாலும், இரண்டாவதாக ஆணவத்தாலும் அது தடைப்படும். தன்னலத்துட்படும்போது அவ்வன்பு ஆதாயம் கிடைக்கும் இடங்களில் மட்டுமே செலுத்தப்படும்; இழப்பு ஏற்படும் இடங்களில் விலக்கப்படும். இன்றைய சனாதனிகளிட முள்ள சனாதனத்தில் இவ் இயல்பை வேறு விதமாகக் காணலாம். ஆதாயம் வருமிடங்களில் இது முகங்காட்டாது; இழப்பு வருமிடங்களில் ஆரவாரத்துடன் முழங்கும் நிலையுடைய தாக விளங்கும். இரண்டாவதாக ஆணவத்திற்குட்பட்ட போது அது சற்று விரிந்த தன்னலமாகத் தன் உறவினர், தன் வகுப்பு, தன் நாடு, தன் சமயம் ஆகியவற்றுக்குள் நின்று விடுகின்றது.

தமிழரின் வேளாண்மைக்கு இத்தகைய வரம்பு இல்லை. அது கிட்டத்தட்ட கடவுளின் அருட்குணத்துக்கு அண்மை யுடையது. தன்னை அண்டினோர் யாவராயினும் வரையாது கொடுக்கும் தன்மையது அவ் அன்பு அல்லது வேளாண்மை. வருபவன் தன் இனமாயினுஞ்சரி பிற இனமாயினுஞ்சரி, நண்பனா யினுஞ்சரி பகைவனாயினுஞ்சரி, ஏழையாயாயினுஞ்சரி செல்வனாயினுஞ்சரி, அவன் தன் வீடு தேடிவரின் அவனை விருந்தினனாகவே கொள்ள வேண்டுவது தமிழர் முறைமை. அது மேலீடாகக் கற்றுவந்த கடமை மட்டுமன்று; நெடுநாள் பழகி உள்ளத்தில் ஊறிப்போன பண்பாடு; அல்லது இயல்பு ஆகிவிட்டது.

இதனால், எல்வளவோ தீங்கு வந்தும் தமிழர்களை விட்டு இக் குணம் அகன்றபாடில்லை. இக் குணத்தால் அவர்கள் அறிஞர் போற்றும் தெய்வத் தன்மை மிக்க அருளாளராக விளங்கினும், உலகியல் வாழ்வில் அவர்கள்பட்ட, படும் இன்னல்கள் எண்ணுந்தரமன்று. “அருளிலார்க்கு அவ்வுலக மில்லை; பொருளிலார்க்கு இவ்வுலக மில்லாகி யாங்கு” என்று வள்ளுவர் மொழி என்றும் எவர்க்கும் பொய்க்காதன்றோ!

இவ்வுயர் பண்பு உடையவர் தமிழ்நாட்டின் வெளியிலும் சில வகுப்பார் உளர். அவரே வட இந்தியாவிலுள்ள இராஜபுத்திரரும், °காத்லந்து அயர்லந்து நாட்டினரும், அமெரிக்க நாட்டுச் செவ்விந்தியர் முதலியவருமாவர். இவ்வனைவரும் தமிழரைப் போலவே இன்று தம் ஆண்மை கெட்டு நலிந்திருப்பது காண, இவ் வேளாண்மை எவ்வளவு உயர்குணமாயினும், ஒரு வகுப்பினர் உயர்வை ஓரளவு தடை செய்யவோ, ஒரு வேளை முற்றிலும் அழிக்கவோ செய்யும் இயல்பும் உடையது என்னலாம்.

தமிழ் மக்களுக்குத் தீங்கில்லாமல் இவ் வேளாண்மை நிகழ வேண்டு மாயின், இதில் அன்புடைமை சற்றுங் குறையாமலேயே, அறிவு முறையில் சிறுசிறு மாறுதல்கள் ஏற்படுதல் வேண்டும்.

அவற்றுள் ஒன்று தன்மதிப்பு, தன் மக்களைப் போல் பிற மக்களைப் பேணுதல் வேண்டும் என்ற நீதியைத் தமிழர் மட்டுக்கு மிஞ்சிப் பின்பற்றினர். முகலாய அரசன் உமாயூனைப் போலத் தன்மக்களிலும் பிறமக்களை இவர்கள் உயர்த்தி வருவது யாவரும் காணத்தக்க செய்தியேயாகும்.

இன்று வேளாண்மையுடைய தமிழருக்கு மாறாகத் தாளாண்மை மிக்க பிறமக்கள் தமிழர் வாழ்விலும் சமயத்திலும் புகுந்து பங்கு பெற்று அச்சமயத்தையும் வாழ்வையும் அழிக்க முனைகின்றனர். இப் பிறமக்கள் யாரோ வெனில், தம்மை உயர்ந்தோர் என்று கூறிக்கொள்ளும் சீரியர் அல்லாத சூழ்ச்சிக்காரரே என்பது சொல்லாமலே அமையும். அன்னார் தமக்கு இடங்கொடுத்த தமிழ்ப் பெருமக்களைச் சிறுமைப்ப டுத்தித் தூற்ற, அதனைத் தமிழர் பலர் வாளா ஏற்கும் நிலைமைக்கும் வந்துவிட்டனர்.

தமிழர் வேளாண்மையுள் புதைந்து கிடக்கும் தற்கொலைப் பண்பு, வேளாண்மை சிறிதளவும் இல்லாரிடமும் அவர்கள் வேளாண்மை செலுத்துவதே யாகும்.

‘பாத்திரமறிந்து பிச்சையிடு’ என்ற உண்மையை மறந்த தமிழர் அதன் பயனாக அப் பிச்சைக்காரரின் காலடியிற் கிடந்து, ‘வாய்விடா உயிர்கள்போல்’ வதங்குகின்றனர்.

அவர்கள் அறம் அவர்களுக்கு வானுலகும், புகழும் தருவதற்கு மாறாக, அவர்கள் தாய்க்குப் பழியும் தந்தையர்க்கு இழிவும் இம் மண்ணுலகிலேயே தந்துள்ளது. அது மட்டுமா? உண்மைக் குடிகாரனும் பழிகாரனும் ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கும் இழிசொற்களைத் தாமே விரும்பி ஏற்றுத் தம் மூதாதையர் மேலும் விரும்பிச் சுமத்தும் அளவு, அவர்கள் தன் மதிப்பிழந்தும், தன்னுணர்வு இழந்தும் விட்டனர்.

இந்நிலைமை விரைவில் மாறித் தமிழர் வேளாண்மை யோடு, வேளாண்மைக்கு மாறற்ற தாளாண்மையும் உடையவராதல் வேண்டும்.

தமிழரின் இன்னொரு தனிப்பண்பு அவர்களது மான உணர்ச்சி. தன் மதிப்பிற் சிறிது குன்றினும் உயிரை விட்டுவிடும் மாவீரர் தமிழர். அத்தகைய நிலைமையில் உயிர்விடுவது தற்கொலை என்றே அவர்கள் கருதுவதில்லை.

கணவனுடன் இறந்த கற்புடைய மாதர் தமிழ் மாதரும், தமிழருடன் நெருங்கிய உறவுடைய இராஜபுத்திர மாதருமேயன்றிப் பிறர் அல்லர். வடநாட்டில் இராஜபுத்திரரது வீரவழக்குப் பிற கோழைகள்மீது சுமத்தப்பட்டு உடன்கட்டை ஆயிற்று. தமிழரிடத்தில் இத்தகைய வற்புறுத்தல் இல்லை என்பதை அவர்களிடை மறுமணம் செய்யும் வகுப்பினர் அன்றேபோல் இன்றும் இருப்பதால் அறியலாம்.

இம் மான உணர்ச்சி இன்று வெற்றாரவாரமாக நின்று தமிழரிடை அழிவு செய்கின்றது. காரணம் இது தன்மதிப்புடன் கூடிய அன்பு நெறியினின்றும் விலகியதும், அன்புநெறியும் தாளாண்மையும் அற்ற ஒரு தன்னலக் கூட்டத்தாரின் சூழ்ச்சியுட் பட்டதுமேயாம்.

தமிழர் மான உணர்ச்சி அல்லது அதன் திரிபு ஆகிய ஆணவத்தினால் தூண்டப்பட்டு, ஒருவர்க்கொருவர் பிணங்கும் இடங்களிலெல்லாம், அவர்கள் இயற்கை அன்பின் வசப்பட்டு மீண்டும் ஒன்றாய் இணங்கிவிடாமல், இப் பசுத்தோல் போர்த்த புலிக்கூட்டத்தினர் அவர்களை என்றும் பிரித்து வைக்கச் சூழ்ச்சிகள் வகுத்தனர்.

தமிழரிடம் உள்ள உண்மைச் சமய உணர்ச்சியினின்று பகுத்தறிவை அகற்றப் போலிச் சமய உணர்ச்சியை உண்டுபண்ணி வளர்த்து, அதன் மூலம், இவர்கள் தமிழர்களை என்றும் ஏய்த்துத் தின்ன வழிபார்த்தனர்.

அங்ஙனம் பிரித்து வைக்கச் சமயம், அரசியல் கொள்கை முதலிய எதனையும், எவ்வாறாயினும் அவ் “அருள் பிறவிகள்” பயன்படுத்தத் தயங்குவதில்லை.

கடைசியாகத் தமிழர் பண்பில் தலைசிறந்தது பிறப்பு வேற்றுமை பாராட்டாமையேயாகும். கீழ் உயிர்களைக் கொல்லுவதும் கொலையே எனக் கொண்ட தமிழர், மக்களிடையிலேயே ஒரு சாராரைக் ‘கீழ்’ என ஒதுக்குவரோ? ஒதுக்கார். மக்களுள் ஒரு சாரார் கீழ்மை உடையவரா யிருந்தாலும்கூட, அவர்களை நேரிடையாகவோ, நயமாகவோ உயர்த்தவே முயற்சிசெய்வர் உண்மைத் தமிழர். இதனைப் பழந்தமிழர் சமய வாழ்வில் நன்கு காணலாம். ஊன் மறுத்த உணவைத் தமிழர் இன்றும் “சைவ” உணவு என்கின்றனர். அவ் ஊன் மறுத்தார் சிவனை வணங்குகின்றனர். ஊன் உண்டு பலியிடுபவர் தெய்வத்துக்கும் தமிழர் சுடலைமாடன், இசைக்காடும் பெருமாள் என்று பெயர் வைத்துள்ளனர். கொஞ்சம் தமிழ் அறிந்த உடனே இவ்விரு தெய்வமும் ஒன்று என்று அவர்கள் ஒரு நெறிப்படுவர் அன்றோ?

இன்று தமிழரிடையே வகுப்பு வேற்றுமை தலைவிரித்தாடு கின்றது. இஃது என்றுமே இப்படி இருந்ததில்லை என்பதைப் பழைய தமிழ் நூல்களால் அறியலாம். ஆனால், தமிழரிடையே இவ்வேற்றுமையைப் புகுத்தியவர் நாட்டில் கூட, இவ்வேற்றுமை தமிழ்நாட்டிலுள்ள அளவு இல்லை என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது. பிறரைப் பிரித்தால்தானே வாழலாம்; தான் பிரிந்தால் வாழமுடியுமா? எனவேதான், அங்கும் இல்லாத ஒன்றை இங்கு மட்டுமே அவர்கள் புகுத்தினர்.

தமிழ் நாட்டிலும் முன்னாளில் அரசர், அந்தணர், வணிகர், வேளாளர் என்ற பிரிவினை இருந்ததாகத் தொல்காப்பியம் கூறுகின்றது. அது வருண வேற்றுமை அன்று. வருண வேற்றுமையா யிருந்தால், அன்று பார்ப்பனர் தம்மையொழிந்த பிறர் அனைவரும் சூத்திரர் (அல்லது தாசி மக்கள்) என்று கூறுவரா? தமிழ் நாட்டரசரும் வணிகரும், நல்ல தமிழராய், இருந்ததனாலன்றோ பார்ப்பனர் அவரைத் தம் வருணப் பாகுபாட்டில் தம்முடன் சேர்க்கவில்லை.

மேலும், தமிழர் பாகுபாடு தொழிற் பாகுபாடேயன்றிப் பிறப்பினால் உயர்வு தாழ்வுப் பாகுபாடுகளல்ல என்பதை இன்னொரு வழியில் காட்டலாம். தமிழர் நால் வகுப்புள்ளும் நாலாவதான வேளாளர் வகுப்பு ஒன்று தமிழ்நாட்டில் நாலாவது வகுப்பாயில்லை. எவ்வகையிலும் முதன்மையுடைய வகுப்பாகவே அஃது இருக்கின்றது. தமிழர் வேளாண்மைக்கு ஓர் இலக்காகவே இருக்கின்றவர் இன்றும் அவர் அன்றோ?

மற்றைய மூன்று வகுப்பாருக்கும்கூடத் தமிழர் இப்பெயரைச் சூட்டத் தயங்குவதில்லை. வணிகரிடைப் ‘பூவைசியர்’ என்பவர் வேளாளரே. ‘தனவைசியரும்’ வேளாண்மையுடையவரே.

அரசருள் தமிழரிடை-குறுநில மன்னராயிருந்து சிறப்புற் றவர் ‘வேளிர்’ எனப்படுவர். ‘வேளாளர், வேளிர்’ என்ற இரண்டு சொல்லும் ’வேள்’என்ற பகுதியிலிருந்தே வந்தவை யாகும்.

‘வேள்’ என்றால் கடவுள். முருகனுக்கு அது பெயராயிற்று. கடவுளை வழிபடும் வழிபாடே வேள்வி. கோவிலில் வழிபாடு செய்யும் ஒரு தமிழ் வகுப்பார் இன்றும் ‘வேளார்’ எனப்படுகின்றனர். எனவே, ‘வேளாளர்’ என்ற சொல் அந்தணர்க்கும் உரியதாதல் காண்க.

அது மட்டுமன்று. இன்று தமிழ் நாட்டுச் சைவ வைணவக் கோவில்களிலே பூசை செய்ய உரிமை பெற்ற வகுப்பினரைப் பார்ப்பனர் ‘வேளாப் பார்ப்பார்’ என்று கூறித், தம்முடன் சேர்க்காது விலக்கி வைக்கின்றனர். நக்கீரர் முதலியவரும் ‘வேளாப் பார்ப்பார்’ என்றே கூறப்படுகின்றனர். அவர்கள் ஊன் உண்ணாதவ ராதலின், வேள்வி (வடநாட்டு வேள்வியாகிய பலி) செய்யாதவர் என்ற பொருளில், அவர்கள் அங்ஙனம் பிரித்துக் கூறப்பட்டனர் போலும்!

கோவில் குருக்கள் பார்ப்பனரது ஆரிய மந்திரங்களை ஓதாமல், எங்கும் தமிழர் முறைப்படியே மந்திரமோதலின், அவர்களை ஆரியச்சார்பான பார்ப்பனர், தமிழ்ப் பார்ப்பார் என்ற முறையில், வேளாப் பார்ப்பார் என்று கூறியிருக்க வேண்டும். நாலடியாரை ‘வேளாண்வேதம்’ என்று கூறிய இடத்தும், வேள் என்ற சொல் வேற்றுமை காட்டாது தமிழரைக் குறித்தல் காண்க.

இங்ஙனம் தொழிலாலும் பழக்கவழக்க மாறுபாட்டாலும், இயற்கையில் தமிழரிடையே வேற்றுமை இருந்த போதிலும், அதனை அவர்கள் பிறப்பு வேற்றுமையாகக் கொள்ளவுமில்லை. சமயத் தொடர்புபடுத்தவுமில்லை. தமிழரசரும் தமிழ்ச்செல்வரும் தம் நாட்டுக்கு வந்த அயல் மக்களைத் தம் மக்களிலும் மேம்படுத்தியதனால், அம் மக்கள் நிலைமறந்து, ஒண்டிய வீட்டிலிருந்து உடையவரை இகழவும் தாழ்த்தவும் இடமேற்பட்டது.

அங்ஙனம் கெடுத்த பின்னரும்கூடத் தமிழர்க்கு இயற்கை யான வகுப்புப் பற்றற்ற தன்மை தமிழ் நாட்டிலுள்ள பெரியார் களின் வாழ்விலும் காணப்படுகிறது. மேலும், தமிழ் மக்கள் இன்றும் எச் சமயத்தினராயினும் பேதமின்றி மாதாகோவில், ஆண்டவர் பள்ளி முதலியவற்றுக்குச் சென்று பணிகின்றனர்.

அதே சமயம் பார்ப்பனர் தாம் மேற்கொள்ளும் - அல்லது மேற் கொள்வதாகச் சொல்லும் சமயத்துக்குள்ளேயே ஆழ்வார்கள், நாயன்மார்கள், வள்ளலார் ஆகியவர்களைப் போற்ற மறுப்பதும், தமிழ்நாட்டுக்குப் புறம்பே சென்று பிற மதத்தை அணைந்தவராயினும்கூடத் தம் கூட்டுறவுப் படையில் பிறந்தவர் என்பதற்காக, சாயிபாபா முதலியவர்களை, நம்பியோ நம்பாமலோ கொண்டாடுவதும் காண்க.

தமிழர் இன்னும் இக் கூட்டத்தாரைத் தம்மவரென்றோ அயலவர்- நண்பரும், பகைவரும் அற்ற பொது நிலையிலுள்ள வெளிநாட்டு மக்கள் - என்றோ எண்ணி ஏமாறுகின்றனர். எம்மதமும் சார்ந்து கெடுக்கும் பகைவர்கள் அவர்கள் என்ற உண்மையை உணர்கின்றார்களில்லை.

சைவர்களும் வைணவர்களும் இவ்வாரிய வகுப்பினர் களுக்கு அடிவருடிகளாய்த் தம் தமிழின மக்களை அடிமைப் படுத்தித் தாழ்த்த ஒருப்பட்ட போதிலும்கூட, சுமார்த்தரும் வடகலையாரும் அச்சைவரும் வைணவரும் மேற்கொள்ளும் நாயன்மாரையும் ஆழ்வார்களையும் தலைவர் உட்பட மேற்கொள்ளத் தயங்குவதைக் காணலாம்.

தமிழர் இனியேனும் விழித்தெழுந்து பொதுப் பற்றுடன் தனிப் பண்பு பேணித், தம் பொதுமறையாகிய திருக்குறளின் நெறியைப் பின்பற்றிப் “பிறப்பொக்கும் எல்லா வுயிர்க்கும்” எனப் பறையறைந்து பண்புடன் வாழ்வாராக! தமிழ்ப் பண்பு வாழ்க! தமிழ் வாழ்க!

“கடந்த அதனைக் கடவுள் எனக்கொள்
திடம் பேணுவார் அறிஞர் தேர்ந்து”

தமிழ்த் தெய்வம் வாழ்க !

மக்கள் தாம் பேசும் மொழியையும், வாழும் நாட்டையும் தாயாக உருவகப்படுத்துதல் உலக வழக்காக இருக்கின்றது. உடலைப் பெற்று உணவூட்டி ஆதரிக்கும் தாயைப்போல் மொழியும் நாடும் அவர்களை இளமையிலூட்டி வளர்ப்பதனை உன்னியே இவ்வழக்கு எழுந்திருத்தல் வேண்டும்.

உரோம் நாடு ஒன்றில் மட்டுமே (அதனைப் பின்பற்றித் தற்கால உலகில் செருமனி நாடும்) தந்தையர் நாடு தந்தையர் மொழி யென்றனர். பிற்காலப் புலவர்களும் தந்தையர் நாடு என்று அருகிக் கூறுவதுண்டு. ஒருவேளை உடம்பினை ஊட்டி வளர்க்கும் தாயினும் உயிர்க்கு உணவாம் கல்வியும், உலக வாழ்க்கைக்கு உறுதுணையாம் பொருட்பேறும் தரும் தந்தையே மேம்பட்ட உறவு என அவர்கள் கருதினர் போலும்!

ஆனால், உண்மையில் மக்கள் பேசும் மொழிக்கு உவமையாகத் தாயையும் தந்தையையும்கூடக் கூறுவது போதாது. ஏனெனில், தாயும் தந்தையும் மக்களை வளர்த்தூட்டுவது இளமையில் மட்டுமேயாம். மொழியோ மக்களுக்குத் தம் ஆருயிர் வாழ்க்கை முழுமையும் உறுதுணையாய் நிற்கின்றது. அவர்கள் செயல் மொழி நினைவுகளையெல்லாம் அரசனைப் போல் ஏவிநின்று இயக்குகின்றது. அது மட்டுமன்று, அவர்களுக்குக் கடவுளைப்போல் உள்ளும் புறமுமாக நின்று, அவர்களை விட்டகலாது, அவர்கள் தன்னை மறப்பினும் தான் அவர்களை மறவாது அஃது அவர்களுக்கும் அவர்கள் வழிவழித் தலைமுறையார்க்கும் வாழ்வு தர ஓவாதுழைக்கின்றது. ஆகவே, மொழியை மக்களது தாய், தந்தை, நண்பன், அரசன் என்று உருவகப்படுத்துவதிலும், ‘தெய்வம்’ என்றே உருவகப்படுத்துதல் சாலச் சிறந்ததாம்.

தாய்மொழியைத் தெய்வம் எனல் இயைபுடையதானால், தமிழர் தாய்மொழியாகிய தமிழைத் தெய்வம் எனல் ஆயிரமடங்கு இயைபுடையதாகும். ஏனெனில், தமிழ்மொழி மற்றெல்லா மொழிகளிலும் இயற்கையுடன் மிக நெருங்கிய உறவு உடையது. மொழிகளெல்லாம் இயற்கையன்னையின் பிள்ளை களானால், தமிழ் இயற்கையன்னையின் முழுமுதற் பிள்ளை என்னலாம். இதனை அதன் ஒலிகள், எழுத்துகள், இலக்கண இலக்கிய அமைதிகள் ஆகிய யாவற்றுள்ளும் பார்க்கலாம்.

தமிழின் ஒலிகள் அதிக முயற்சியின்றி ஒலிக்கப்படுபவை என்பதை நேரிடையாக ஒலித்தே அறியலாம். ஒலிகளைப் பதிவு செய்யும் பொறிகள் மூலம் அறிஞர் பா.வே.மாணிக்க நாயக்கர் அதனைக் காட்டியும் உள்ளனர்.

அதனுடன், உலக மொழிகள் ஒவ்வொன்றின் வரலாற்றையும் ஆராய்வோர் மொழிகள் இன்று மாறும் மாற்றம் எல்லாம் இறுதியில் தமிழ்த் தன்மையடையும் வகையிலேயே செல்கின்றன என்றுகாண்பர்.

இதற்கு ஆரிய மொழிகளும் விலக்கல்ல.

எப்படியெனில் வடமொழியில் மெய்யெழுத்துகளுள் கசடதப என்ற ஐந்து வல்லெழுத்திலும், ஒவ்வொன்றிலும் நான்கு எழுத்துகள் உண்டு. அந்நான்கையும் அவ்வற்றுக்கினமான ஙஞணநம என்ற மெல்லெழுத்து களையும் ஐவர்க்கம் என்பர். இவ் ஐவர்க்கங்களுள் முதலாவதும் மூன்றாவதும் மட்டுமே இயற்கை ஒலிகளாம். ஏனெனில், இரட்டித்து வருமிடங்களிலெல்லாம் இவ்விரண்டாவதும் நான்காவதும் மாறி, ஒன்றாவதும் மூன்றாவதும் ஆகின்றன.

மேலும், இரண்டு உயிர்க்கிடைப்பட்ட வன்மை மென்மையாதலும், இடைபோன்று ஒலித்தலும் கெடலும் தமிழில் காணலாம். எடுத்துக்காட்டாக ‘மாதம்’ என்ற சொல்லின் இடையிலுள்ள ‘த’ கரம் ‘திட்டம்’ என்ற சொல்லில் உள்ள ‘த’ கரம் போல ஒலிக்காமல் இடையெழுத்துப்போல் ஒலித்தல் காண்க. ‘தேசம்’ என்ற சொல் தேயம் என இடையாகி, அவ் இடையெழுத்தும் கெட்டுத் ‘தேம்’ எனப் பழைய நூல்களில் வருவது காணலாம்.

இம் மாறுபாடு தெலுங்கிலும் மலையாளத்திலும் மலிந்திருப்பது அவை தமிழினத்தைச் சேர்ந்தவை, வடமொழியைச் சேர்ந்தவை அல்ல என்பதைக் காட்டுகின்றது. வடமொழியில் ‘மாதா’ என்ற சொல் தமிழில் மாத்தா என்றெழுதி விரைவாக வாசித்ததுபோல் ஒலிக்கும். ஆனால், மலையாளத்தில் அங்ஙனம் ஒலிக்காமல் தமிழ் போலவே ஒலிக்கின்றது காண்க.

அது மட்டுமன்று; வடமொழியில் இல்லாத இவ் இயல்பு வடநாட்டுத் தாய்மொழிகளாகிய பண்டைய பாளி, பாகதங்கள், தற்கால இந்தி முதலிய மொழிகளில் காணப்படுகின்றன. பிற நாட்டு மொழிகளிலும் அருகலாக இவை காணப்படாமலில்லை. வடமொழியில் ஆரிய புத்திர என்ற சொல், பாகதத்தில் அஜ்ஜவுத்த என வருவதும், பகினீ என்ற வடசொல் பகினீ என இந்தியில் வருவதும் இவற்றுக்கு எடுத்துக்காட்டுகளாகும்.

மற்றும் மொழி முதலில் இரு மெய்கள் வாராமை, இடையில் பெரும்பாலும் மூன்று மெய்கள் முதலிய கடுந்தொடர்கள் வாராமை, இறுதியில் மெய்கள், சிறப்பாக வல்லினங்கள் வாராமை ஆகிய வகைகளில் ஆரியமொழிக்கு முன்னிருந்தே ஐரோப்பாவில் வழங்கிய உருசிய, பின்னிசிய, ஹங்கேரிய மொழிகள் தமிழ்க் குழுவுடன் ஒத்திருக்கின்றன. இந்தியாவிலும் பாளி பாகதச் சிதைவுகள் இவ்வகையில் தமிழை அண்டியே வந்துள்ளன. ப்ரக்ருதி என்பது பகுதி எனவும், ப்ரியதர்ஸி என்பது பியத°ஸி எனவும் மாறுதல் இதனை வலியுறுத்தும்.

இலக்கணத்திலும் பல விதிகள் இயற்கை விதிகளோ என்னும்படி அமைந்துள்ளன. “உடல்மேல் உயிர் வந்து ஒன்றுவதியல்பே” என்ற உயிர்மெய் இயல்பு கூறும் நன்னூல் சூத்திரமும், “வன்மை சார்ந்த மென்மை வன்மைக் கினமாகத் திரியும்” என்ற விதியும், தமிழ்க்கு மட்டுமின்றி உலகியல்புக்கே இலக்கணமாதல் காண்க. இரண்டு உயிர்கள் கலத்தலால் இடையிட்டுவரும் யகர வகர மெய்களை உடன்படுமெய் என்று சொல்லாமல் உடம்படுமெய் என்றே கூறியதும் இதன்பாற்படும். உயிர்க்கு உடம்பாக வந்த மெய் என்ற தத்துவத்தை இது உணர்த்தி நிற்கும். மேலும் ஐம்பூதச் சேர்க்கையால் ஏற்பட்ட உலகத்தை ஒத்துத் தமிழ் இலக்கணம் ஐந்திலக்கணமாகவும், தமிழிலக்கியம் ஐந்திணை நெறிப்பட்டதாகவும் அமைந்தன என்றுங் கூறலாம்.

சொல் ஒழுங்கு, வாசக ஒழுங்கு முதலியவற்றை எடுத்துக் கொண்டாலும், தமிழின் இயற்கை வாய்ப்பு நன்கு புலனாகும். எழுவாய், பயனிலை, செயப்படுபொருள் ஆகிய மூன்றில் வாக்கியம் முடிவது; பயனிலையிலாயினும் ஆங்கிலம் முதலிய பல மொழிகளும் பயனிலை இடையில் அமைந்துவிடுகிறது. செயப்படுபொருள், பயனிலை கொண்டு முடியும் வேற்றுமைத் தொடர்கள், உரிச்சொற்கள், சார்பு வாசகங்கள் முதலிய யாவும் பின் சேர்க்கையாக வருகின்றன. தமிழ்க்குழு இச் செயற்கைப் புரளிகளற்று விளங்குகிறது.

மேலும், திணை, பால் முதலிய பாகுபாடுகள் ஆரிய மொழிகளுள் பகுத்தறிவுக்கும் ஆராய்ச்சிக்கும் ஒவ்வாத “ரசாபாச” முறையில் அமைந் துள்ளன. எடுத்துக்காட்டாக, மனைவி என்ற பெண்பாற் பொருளுக்கு ‘தாரா’ என்ற ஆண்பாற் சொல்லும், ‘களத்ரம்’ என்ற அஃறிணை ஒன்றன்பால் சொல்லும், ‘பார்யா’ என்ற பெண்பால் சொல்லும் ஒருங்கே வழங்குகின்றன. இவற்றுள் முதல் சொல்லாகிய தாரா - என்பதில் பெண்ணை ஆணாக மயங்கிய பால் மயக்கத்தோடு இன்னொரு மயக்கமும் அமைந்துள்ளது. ஏனெனில், மனைவி என்ற ஒருமை எண்ணுப் பொருளைக் குறிக்க வந்த இச்சொல் எப்படியோ இலக்கணத்தில் பன்மையாகக் கருதப்படுகின்றது. மூன்றாவது சொல்லாகிய களத்ரமோ பால் மாறாட்டத்துடன் நில்லாமல் திணை மாறாட்டமும் உண்டுபண்ணுகிறது.

ஆரிய மொழிகளிலுள்ள இம்மயக்கம், அவற்றின் வழி வழிப் பிள்ளைகளிடம் குறைந்துவரினும், இன்றளவும் முற்றிலும் மறைந்துவிடவில்லை. இந்தி, வங்காளி முதலிய இந்திய மொழிகளும், ஜெருமன், பிரெஞ்சு முதலிய ஐரோப்பிய மொழிகளும் இவ்விடர்ப்பாட்டினால் இன்னும் முட்டுப்படவே செய்கின்றன. ஆரிய மொழிகளுள் இக்கறையை ஒழித்த தற்கால மொழி ஆங்கிலமொன்றே - அதுவும் அண்மையில் பதினாறாம் நூற்றாண்டி லேயேயாகும். ஆனால், தமிழும் தமிழ்க்குழு மொழிகளும் தொன்றுதொட்டு நேரிய திணைப் பாகுபாடுகளை உடையவையாய்ச் சிறப்புற்றோங்கி உள்ளன.

அன்றியும், பலவகையில் தமிழ் இலக்கணம் இயற்கை அமைவுடை யதென்று காட்டலாகும். யாப்பிலக்கணத்தில் சீர் தளைக்காகச் சொற்கள் அருவருக்கத்தக்க முறையில் சிதைக்கப் படாததும், தெளிந்த பொருளற்ற சொற்கள் தமிழிற் கிடையாததும் கவனிக்கத்தக்கது. நான் ஒருவரையும் காணவில்லை என்பதற்கு, ‘நான் கண்டது யாருமிலர்’ என்றும் ‘நான் ஒரு மனிதனையும் காணவில்லை’ என்பதற்கு, ‘நான் கண்டது மனிதனல்லாதவன்’ என்றும் தமிழில் கூறுவதில்லை. மேலும் செயலைக் காட்டாத வினைகளைத் தமிழ் முற்றிலும் ஒடுக்கியோ அல்லது பொதுப்பட அஃறிணை முடிவு கொடுத்தோ கூறும் நயம் உலக மொழியாராய்ச்சியாளரால் பெரிதும் பாராட்டத்தக்கது. எடுத்துக்காட்டாக ‘சாத்தன் மனிதனாயிருக்கிறான்’ என்ற ஆங்கிலத் தொடரைத் தமிழ், ‘சாத்தன் மனிதன்’ எனச் சுருக்கிவிடுகிறது. “சாத்தன் எழுதுகோலைப் பெற்றிருக்கிறான்” என்ற தொடரைச் “சாத்தனுக்கு எழுதுகோல் உண்டு” அல்லது ‘சாத்தனிடம் எழுதுகோல் உளது’ என்று கூறுகிறது. இவ்வாசகங்களில் சாத்தன் செயல் யாதொன்றுமில்லை என்பதையும், அஃறிணைப்பொருள் செயலற்ற வினைக்கு எழுவாயாக வருதல் பொருத்தம் என்பதும் காண்க.

இதுகாறும் தமிழ் இயற்கை மொழியெனக் காட்டினோம். இது யாவரும் ஒப்ப முடிந்தது. இத்துடன் தமிழரிடையே சமயப் பற்றுடையவரும் தம் சமயத்துக்கும் தமிழுக்கும் இன்றியமையாத் தொடர்பு உண்டு என்று உறுதி கொள்கின்றனர். நிலைத்துவிட்ட வடவர் கூட்டத்தார், பல்லாயிரம் ஆண்டுகள் முயன்றும் தமிழரின் அவ் உறுதி இன்னும் சற்றுங் குலைந்துவிடாம லிருக்கிறது.

இனித் தெய்விகத் தன்மை, அதாவது சமயத் தொடர்பு வகையில் தமிழின் நிலை, யாதென நோக்குவோம்.

சைவ சமயத்தினர்க்கு வடமொழி வேதத்துக்கு மாறாகத் தேவாரம், திருவாசகம் முதலிய திருமுறைகள் தமிழிலேயே உள்ளன. வைணவர்க்கும் தமிழிலேயே நாலாயிரப் பிரபந்தங்கள் உள்ளன. சைவ சமயத் தலைவர்களான சமயாசாரியர் நால்வரும், சந்தானாசாரியர் நால்வரும் தமிழ்நாட்டிலேயே பிறந்து, தமிழிலேயே பாடியுள்ளனர். தமிழோடு வடமொழி நீங்கலாக வேறு எம் மொழியிலும் இந்தியர் சமய நூல்கள் எழுதியிலர். ஆகவே, சமயத் தொடர்பு தெய்விகத் தன்மையின் அறிகுறியாயின. இந்திய மொழிகளுள் தமிழ்க்குப் புறம்பாக வடமொழி ஒன்றைத் தவிர வேறு எம்மொழிக்கும் அவ் உரிமை கிடையாது என்பது தெளிவு. சைவ வைணவத் திருப்பதிகள், பாடல் பெற்ற இடங்கள், புராணச் செய்திகளுக்கிலக்காகிய மலை, ஆறு, கோவில் முதலிய சின்னங்கள் யாவும், அரும்பெரும் பணி அமைந்த கலைக்கோவில்களும், தமிழ்நாட்டிலேயே பெரும்பாலும் காணப்படுவதும் இதனை வலியுறுத்தும்.

ஆகவே, வடமொழிக்கு எத்தகைய தெய்வத்தன்மை இருப்பதாகச் சொன்னாலும், அதனைவிடப் பன்மடங்கு தமிழ் தெய்வத்தன்மையுடையது. வடமொழியை இந்தியர் அனைவரும் பேணுவதுபோல், அதனினும் பன்மடங்காகத் தமிழையும் பேணவேண்டுவது இந்திய சமய வளர்ச்சிக்கு இன்றியமை யாததாகும். இதனைத் தமிழர் விரிவாக வலியுறுத்தல் வேண்டும். அங்ஙனம் வலியுறுத்துவதற்கு வெளியிலும் உள்ளிலும் தடை யாகவும், நேரிடையாகவும் மறைமுகமாகவும் எதிராயிருக்கும் தமிழ் நாட்டின் புல்லுருவிகளை ஒழிக்கும் அளவுக்குத் தமிழ்க்காதல் வளர்தல் வேண்டும்.

இந்நாட்டில் புராணங்களியற்றியவர்கள் தமிழ் தெய்வத் தன்மை உளதெனத் தடையின்றி ஆதரித்துப் போற்றியுள்ளனர்.

“தொண்டர் நாதனைத் தூதிடை விடுத்ததும், முதலை
உண்ட பாலனை அழைத்ததும், எலும்பு பெண்ணுருவாக்
கண்டதும், மறைக் கதவினைத் திறந்ததும், கன்னித்
தண்டமிழ்ச்சொலோ? மறுப்புலச் சொற்களோ? சாற்றீர்!”

என்று திருவிளையாடற் புராணமுடையார் கூறுகின்றார். மேலும் காஞ்சிப் புராணமுடையார்,

“வடமொழியைப் பாணினிக்கு வகுத்தருளி, அதற்கிணையாத்
தொடர்புடைய தென்மொழியைச் சங்கமெலாந் தொழுதேத்தும்
குடமுனிக்கு வலியுறுத்தார் கொல்லேற்றுப் பாகரெனில்
கடல்வரைப்பின் அதன்பெருமை யாவரே கணித்தறிவார்!”

என்று, அதன் பெருமையினைக் கூறியுள்ளனர். ஆனால், முதல் பாட்டுத் தமிழின் பெருமையை மட்டும் கூற, இரண்டாம் பாட்டு அதனை வடமொழியுடன் அண்டை கொடுத்து ஒப்புமை கூறமுயலுகிறது. பாட்டின் தொனியை நோக்கினால், அவ் ஒப்புமைகூட உபசார ஒப்புமையோ அல்லது, பரிந்து பேசும் மழுப்பல் உரையோ என்று தோற்றும்படி அமைந்திருக்கிறது. உண்மையில் அப்படித்தானா? அன்றெனில், அப்படி அந்நூலார் கூறுவானேன் என்று ஆராய்வோம்.

இரண்டாம் பாட்டிலிருந்து தமிழின் இலக்கணமான அகத்தியம் வடமொழியின்இலக்கணமான பாணினியத்தின் காலத்தில் செய்யப்பட்டது என்றும், ஆனால் இரண்டிலும் முந்தியது பாணினியமே என்றும் தோன்றும்.

அகத்தியம் அகத்தியனாரால் இயற்றப்பட்டது. தொல் காப்பியர் இயற்றிய நூல் தொல்காப்பியம். இவர் அகத்தியர் மாணாக்கருள் ஒருவரெனவுங் கூறப்படுவர். அகத்தியம் முதற்சங்க காலத்திலும் தொல்காப்பியம் இடைச் சங்க காலத்திலும் அரங்கேற்றப்பட்டன என்று பழைய நூல்கள் கூறுகின்றன. இடைச் சங்கம் இரண்டாம் ஊழியிலும், முதற் சங்கம் முதல் ஊழியிலும் இருந்தனவாம். அப்படியாயின் தொல்காப்பியம் அகத்தியத்துக்கு மிகவும் ஓர் - ஊழிவரை கூடப் பிற்பட்டதா? தொல்காப்பியர் அகத்தியர் மாணாக்கராயினுங்கூடத் தொல் காப்பியம் அகத்தியத்துக்குப் பிற்பட்டதே என்பதில் ஐயமில்லை.

தொல்காப்பியப் பாயிரத்தில், ஆசிரியரைப் பாயிரக்காரர் “ஐந்திர நிறைந்த தொல்காப்பியன்” எனக் கூறியிருக்கிறார். பாயிரம் நூலினும் பிற்பட்டது. ஆசிரியர் சிறப்புக்கூறவே அவர் ‘வடமொழிப்புலமை’ யுடைமையும் கூறப்பட்டது. அஃது ஒருகால் புனைந்துரையும் மிகைப்பாடும் உடையதாகவே இருத்தலுங் கூடும். இந்நிலையில், வடமொழியாளரிடையில் முதன்மையுடைய தாகக் கூறப்படும் பாணினியத்தைக் கூறாமல், “ஐந்திர நிறைந்த” எனக் கூறுவானேன்? இவ் வினாவுக்கு உரையாசிரியர் நச்சினார்க்கினியர் அளிக்கும் விடையை நோக்குவோம். ஐந்திரம் பாணினியத்துக்கு நெடுநாள் முந்திய நூல்; தொல்காப்பியர் பாணினிக்கு முன் இருந்தவரானதால், பாணினியைப் பயிலாமல் ஐந்திரம் பயின்றிருத்தல் வேண்டும். இன்னும் ஓரிடத்தில் நச்சினார்க்கினியர் தொல்காப்பியர் வேதங்களை வகுத்த வியாசர்க்குக்கூட முந்தியவர் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

எப்படியும் தொல்காப்பியர் பாணினிக்கு முந்தியவர் என்பதை அந்நூல் நடையே காட்டும். பாணினி காலம் சூத்திரக்காலம் எனப்படும். இக்காலத்தில் செய்யுள் நடை அவாய் நிலைகளும் குறிப்புச் சொற்களும் குறியீடுகளும் பல்கிச் செறிவுடையதாயிற்று. ஆனால், அக்காலத்துக்கு முந்திய நடையோ சுருக்கத் துக்காக எளிமை இனிமை தெளிவு முதலிய பண்புகளை விட்டுக்கொடுக்காத நேரிய சூத்திர நடையா யிருந்தது. தொல்காப்பிய நடையும் இப்பழைய நடையைப் போலவே வேண்டிய அளவு விரிவும் நெகிழ்ச்சியும் உடையதா யிருக்கின்றது. தொன்னூல், நன்னூல் முதலியவற்றின் சூத்திர நடையைத் தொல்காப்பியத்துடன் ஒப்பிட்டால், இதனை நன்கறியலாம். நன்னூலார் “பெயரும் வினையும் புணருங்காலை” என்று ஒரு வரியிற்கூறும் செய்தியைத் தொல்காப்பியர்;

“பெயரும் பெயரும் புணரும் காலையும்
பெயரும் வினையும் புணரும் காலையும்
வினையும் பெயரும் புணரும் காலையும்
வினையும் வினையும் புணரும் காலையும் என்று
இந்நான் கிடனும்”

என்பர். ஆகவே, தொல்காப்பியர் நடை பாணினியின் வைர நடைப்பித்து ஏறுமுன் எழுந்த சுருங்கிய இழுமெனும் தெள்ளிய நடையாம் என்க.

இங்ஙனம் தொல்காப்பியம் பாணினியத்திற்கு முந்தியதா யிருக்க, மேற்கூறிய பாட்டில் தொல்காப்பியரின் ஆசிரியராகிய அகத்தியரையே பாணினிக்குப் பிந்தியவராகக் குறிப்பிட்டிருக் கிறதே? இது பொருத்தமற்ற தல்லவா? இத்தகைய புரட்டுத் தோன்றியதேன்? வடமொழிப் பற்றுடையார் மெல்ல மெல்லத் தமிழை அதன் உயர் நிலையினின்றும் தணித்து வடமொழியை உயர்த்தும் முயற்சிகளுள் ஒன்றே இதுவும்.

அகத்தியர்க்கும் பாணினிக்கும் இருமொழி இலக்கணமும் அருளிய தெய்வம் சிவபெருமான் என்று கூறப்படுகின்றது.

“இருமொழிக்குங் கண்ணுதலார் முதற்குர வரியல் வாய்ப்ப
இருமொழியும் வழிப்படுத்தார் முனிவேந்த ரிசைபரப்பும்
இருமொழியு மான்றவரே தழீஇயினா ரென்றாலிவ்
இருமொழியு நிகரென்னு மிதற்கைய முளதேயோ!”

என்ற பாட்டுக் காண்க. ஆனால், அகத்தியர் வருமுன் தமிழ்நாடு சங்கமும் இலக்கிய வளமும் பெற்றிருந்தது. அதில் அகத்தியர் மட்டுமன்று, அச் சிவபெருமானே வந்து தமிழாராய்ந்தார். அவ்வப்போது நேரிடையாகவோ, உருவத் திருமேனி எடுத்தோ, பாடியும் உரை கூறியும் வாதாடியுங்கூட வந்தனர் என்றெல்லாம் புராணங்கள் பேசுகின்றன. ஆதலால்,

“கண்ணுதற் பெருங்கடவுளுங் கழகமோ டமர்ந்து
பண்ணுறத் தெரிந்தாய்ந்த இப்பசுந்தமி ழேனை
மண்ணி டைச்சில இலக்கண வரம்பிலா மொழிபோல்
எண்ணி டப்படக் கிடந்ததா யெண்ணவும் படுமோ!”

என்று புராணிகர் வீறு கொள்கிறார். சிவபெருமான் வட மொழிக் கருளிய இலக்கணம் சங்கம் கண்டதா? அதில் சிவனார் இருந்து மொழியாராய்ந்தாரா? பாடினாரா? நமக்குத் தெரியாது.

பாணினியின் முதல் சூத்திரங்களுக்கு மட்டும் பரமசிவன் உடுக்கை அடித்து ஒலி எழுப்பினார் என்ற அழகிய கதை உள்ளது. வேறு வடமொழியை அவர் ஆராய்ந்ததாகவோ, அதில் பாடியதாகவோ எங்கும் கேள்விப்படவில்லை.

பரமசிவன் அம்பலத்திலாடியதாகக் கூறும் இடங்களிரண்டு, பொன்னம்பலம் சிதம்பரத்தில், வெள்ளியம்பலம் மதுரையில், மூன்றாவது செப்பம்பலம் என ஒன்றுண்டாம்; அதுகூடத் திருநெல்வேலியிலாம். அனைத்தும் தமிழ் நாட்டிலே. உலகின் இதய இடம் சிதம்பரம், புருவ மய்யம் மதுரை என்கிறார்கள்; இரண்டும் தமிழ்நாட்டிலே. அடி முடி தேடியது, காலனை உதைத்தது முதலிய புராணச் செய்திகள் நிகழ்ந்தது எனக் கூறுவதும் தமிழ்நாட்டிலேதான். முருகன் படை வீடு ஆறும் இங்கேயே. வைணவமும், மாயாவாதம் அல்லது °மார்த்தமும் தோன்றியதுகூடத் தமிழ்நாட்டில். சிவபிரான் அறுபத்து நான்கு திருவிளையாடல்கள் அருளிச்செய்தது தமிழரின் மதுரையில். அதனிடையே சிவபிரான் அந் நாட்டில் அரசராக விரும்பி வந்து ஆண்டு, அந்நாட்டு அரசிளங்குமரியாம் தடாதகைப் பிராட்டியாரையும் மணந்தனராம். தமிழராம் சம்பந்தர்க்கே சிவனார் ஞானப்பால் அருளினார். தமிழராம் சுந்தரர்க்கே அவர் தூதேகினார். முத்திதரும் பதிகளுள் இறக்க முத்தி தரும் பதியொன்றே வடநாட்டில் உள்ளது. போக, பிறக்க முத்தி, மிதிக்க முத்தி, காண முத்தி, நினைக்க முத்தி ஆகிய யாவும் தமிழ் நாட்டிலேயே உள்ளன. மணிவாசகரும் இதை எண்ணித்தான் போலும் “தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி” என்றனர். இங்ஙனம் தமிழ்நாட்டுடனும், தமிழுடனும் இத்தனை நெருங்கிய தொடர் புடையவராகச் சைவர்கள் கூறும் சிவபிரானை முதலில் வடமொழிக்கு உரிமையாக்கவும், பின்னர் வட மொழிக்கே உரிமையாக்கவும் முயன்றவர் கைத்திறன், அம்மம்ம! கனவிலும் கருதற்பாலதன்றே! அத்தோடு நில்லாது, அன்னார் அச்சிவ பெருமான் கோவிலின் உள்ளும் புகுந்து அத் தமிழையும் அத்தமிழ் நால்வரையும் அவமதிப்பதைக் கண்டு சைவர் என்போர் ஏனோ வாளா கிடக்கின்றனர்.

இனித் திருமாலை எடுத்துக்கொள்வோம். அவர்தாம் ‘வடமறை ஓலமிட்டுப் பின்செலப் பைந்தமிழ்ப் பின்சென்ற பச்சைப் பசுங் கொண்டலாவரே. பரமசிவன் ஆரியர் தெய்வம் என்பது பொருந்தாதெனில், திருமாலை ஆரியர் தெய்வம் என்றல் எள்ளத்தனையும் பொருந்தாது. பிறப்பற்ற அவர் பிறக்க விரும்பியது அரசகுலத்தில்; பார்ப்பனர் குலத்தில் அன்று. ஒரு பிறப்பில் அவர் ஆயர் அல்லது இடையருடன் நெருங்கிய தொடர்புகொண்டவர். ஒருவேளை பிறந்ததே இடைக்குலந் தானோ என்னவோ? யார் கண்டார்கள்! அரசரும், இடையரும் வடநாட்டிலும் தமிழரினமே அன்றோ? இன்னும் ஐயமுண்டானால் அவர் நிறம் நோக்குக! ஆரியர் அவரை நெடியராக்கினும் கரியர் என்ற செய்தியை நீக்க முடியவில்லை. அத்தோடு, இன்னொரு சிறு நுட்பத்தை நோக்கினால் இத்தெய்வம் தமிழரிடையே தோற்றியது எனத் தெளிந்து கூறலாம். வடமொழியில் இவரைப் பெரும்பாலும் அமங்கலமாகக் ’கரியன்’ என்று கூறினும், தமிழில் அவரை ‘மயங்கிய நீல நிறத்தவன்’ என்ற பொருளில் “மால்” என வழங்குதல் கவனிக்கத்தக்கது. ‘கரியன்’ என்று கூறுமிடத்தில்கூடத் தமிழில் கருமை ‘அருமை’ எனப் பொருள்படுவதும் காண்க.

மேலும் இராமன் கதை, கண்ணன் கதை, வடநாட்டினும் மிகுதியாகத் தென்னாட்டிலேயே வழங்கிவருகிறது. சங்க இலக்கியங்களில் இக்கதைகள் குறிப்பிடப்படும் அளவு, அதே காலத்திலுள்ள வடமொழி இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட வில்லை. தென்னாட்டுக் கண்ணனுக்கு வடநாட்டில் காணப்படாத தோழி ஒருத்தி ஏற்பட்டிருந்தாள். அவளே நப்பின்னைப் பிராட்டியாவாள். மற்றும் குகன் கதை, சவரி கதை, ஏகலைவன் கதை முதலிய தமிழ்க் கதைகள் இவர்கள் கதைகளுள் விரவியிருப்பதும், இவை வடமொழியாளரிடம் மட்டுமின்றிச் சமண பௌத்தரிடமும் சாவக நாட்டினரிடமும் வழங்குவதும், கிரேக்கர், உரோமர், பாரசீகர் முதலியவரிடம் இவற்றை யொத்த கதைகள் வழங்குவதும், இக்கதைகளின் மாபெரும் பழைமையினையும், இக் கதைகள் ஆரியச் சார்புக்கு முந்தியது என்பதையும் காட்டும். அதாவது ஆரியர் வருமுன் வடநாட்டில் வாழ்ந்த தமிழரிடையே வழங்கிய இக்கதைகள், இந்நாட்டின் பிற கதைகளைப் போலவே உலகெங்கும் சென்று பரந்திருத்தல் வேண்டும். மேலும் இன்று தமிழ்நாட்டில் இக் கதைகளின் மீது பற்றுதல் கொண்டு அவற்றின் வயப்பட்டு மயங்கிப் பணப்பையை அவிழ்ப்பவர் தமிழரே என்றும், அக்கதையைவிடப் பணப்பையில் மிகுதியான பற்றுக் கொண்டு, பிறரிடம் பக்தி ரசமும் பாவமும் கனிந்த சமயம் பார்த்து, அப் பணப்பையைத் தம் மடியில் கட்டுபவர் ஆரியரே என்றும் காண்க.

சிவபிரான் கதை திருமால் கதை ஆயிற்று - தமிழ்க் கடவுளான முருகனைப் பற்றியோ கூறவேண்டுவதில்லை. சிவபிரானிடமிருந்து தமிழ்க் கனியும் பெற்றுக் கலந்துகொண்டவர் அவர். அத் தமிழ் உண்ட வீறினால்போலும் அவர் வடமறை அருளிய வானவனைக் குட்டிச் சிறையிலிட்டதும்! அதுமட்டுமா? அவ்விளந்தமிழ் வீறு, பழந்தமிழ் ஐயனாம் பரமனைக்கூடப் பணிய வைத்ததாம். அச்சிவனார் செய்த குற்றம் வடமொழியாளர்க்கு ஆதரவு செய்ததுதான் போலும்!

சிவபிரான், திருமால், முருகன் ஆகியோர் தமிழர் வகுத்த தெய்வங்களே எனக் கண்டோம்.

மேற் கூறிய தமிழ்த் தெய்வங்களனைத்தையும் இன்று தமிழர் - தமிழ் நாட்டில் மட்டுமின்றி வடநாட்டிலும் தமிழரனைவரும் வணங்குகின்றனர். அவர்கள் வணங்காத தெய்வங்கள் கோவில் கொள்ளாத் தெய்வங்கள் - ஆரியத் தெய்வங்கள் மட்டுமே. ஆரியத் தெய்வங்களுள் தலைமையானது. அவர்கள் முழுமுதல் பொருளுக்குப் பிற்றை நாளில் கொண்ட பெயராகிய ‘பிரமம்’ என்ற சொல்லுடன் நெருங்கிய தொடர்புடைய பிரமாவேயாவர். இவர் பெயரை ஒட்டித்தான் ஆரிய வகுப்பினர் தம்மைப் ‘பிராமணர்’ என்றனர். இவரைத் தமிழர் மாபெரும் தெய்வங்களாகிய சிவபிரானுடனும் திருமாலுடனும் சேர்த்து மூவராகச் செய்தும், இந்தியாவில் எவ்வினத்தாரும் அவரை ஏற்றுக் கோவில் கட்டாதது குறிப்பிடத்தக்கது. (ஆரியர்தாம் கோவில் கட்டுபவரல்லரே. கட்டிய கோவிலை - கோவிலின் பொருளைத் தின்று அழிப்பது மட்டும்தானே கோவிலுடன் அவர்களுடைய தொடர்பு!)ஆனால், ஆரியரா இதைக் கண்டு அஞ்சுபவர். மலை மகாதேவனை நாடாவிட்டால், மகாதேவனாவது? மலையை நாடலாமல்லவா? அதுபோல், ஆரியர் தெய்வங்களைத் தமிழர் ஏற்காவிட்டா லென்ன, தமிழர் தெய்வங்களையே ஆரியப் பூச்சுப் பூசிவிடுவோம் என்றனர். அரசரை வஞ்சகத்தால் வென்று ஆண்டவனையும் பணியவைக்கும் ஆற்றலுடையவராயிற்றே ஆரிய மக்கள்!

தமிழ் எழுத்துகள் எல்லாமே தெய்வத்தன்மை உடையவை என்றும் ‘ஓம்’ என்ற வடிவில் நின்றே எல்லாம் பிறந்துள்ளன என்றும், பேரறிஞர் மாணிக்க நாயக்கர் அருமுயற்சி செய்து காட்டியுள்ளது, ஈண்டுக் குறிப்பிடத்தக்கது.

இதுகாறும் சமயச் சார்பிலேயே தமிழின் தெய்வத் தன்மையைப் பற்றிக் கூறினோம். சமயவாதிகளுள் பலர் கடவுளைத் தத்தம் முறைப்படி தத்தமக்கு விருப்பமான உருவில் வணங்குவதுடன் நில்லாமல், கடவுளைத் தம் வயமாக்கி, அவர் தமக்கே உரியவர் என வாதாடிவிடுவதுமுண்டு. அத்தகைய சமயவாதிகள், கடவுள் தம் சமயமேயன்றிப் பிற சமயங்களையும், தம்மையேயன்றி மக்களனை வரையும் மக்களேயன்றி உயிர்கள், உயிரற்ற பொருள்களனைத்தையும் படைத்தவர் என்று, தாம் முன்கூறியதையே மறந்து விடுகின்றனர். நல்ல காலமாகத் தமிழரிடை அத்தகைய குறுகிய மனப்பான்மை அருமை. ‘எம்மதமும் சம்மதமே’ என்ற பொது நோக்கம் மட்டுமன்று; கடவுள் எல்லா மதத்துக்கும் அப்பாற்பட்டவர், அல்லது சமயங் கடந்தவர் என்றும் கொண்டுள்ளனர். அது மட்டுமன்று; பல சமயங்கள் கடவுளுக்கு மனித வடிவு கற்பித்து மனிதத் தன்மையும் சூட்டியுள்ளன. சில இன்னும் ஒருபடி தாண்டி மக்களின் இருபாலாருள், கல்வி உலகில் மேம்பட்ட ஆண்பாலாகவே கடவுள் உருவை அமைத்துள்ளன. தமிழர் மட்டுமே கடவுளை ஆணாக மட்டுமின்றிப் பெண்ணாகவும் கற்பனை செய்துள்ளனர். தமிழர்க்கடுத்தபடி உலகின் மிகப் பழைய நாகரிகங்களான எகிப்திய, அகியானிய (Aegean Civilisation), அசிரிய நாகரிகங்களும் கடவுளை அன்னை வடிவில் வணங்கியுள்ளன. சைவர், இரண்டையும் ஒன்றுபடுத்தி அம்மையப்பனாகக் கருதினர் போலும்.

ஆனால், தமிழர் பால்பாகுபாடு மட்டுமின்றித் திணை வேறுபாடும் கடந்து, கடவுளைத் திணை பால்பகாப் பொதுப் பெயராக்கிச் சிவம் என்றும், பண்பு கடந்த அறிவுப் பொருளாகிய கந்தம் அல்லது இலிங்கம் என்றும், தத்துவங் கடந்த அகண்ட பொருளாகிய கடவுள் அல்லது கந்தழி என்றும் பாவித்தனர். இவற்றுள் கடைசியிற் காட்டிய சொற்கள், வேதாந்த சித்தாந்தத்தின் முடிந்த உண்மையினைக் காட்டும் இயற்பெயராய் அமைந்துள்ளமை காண்க. வடமொழியில் இதற்கு இயற்பெயர் இல்லை என்றும் காணலாம். தமிழர் அருவப்பொருளைத் தம் தெய்வத்தின் பெயராகிய சிவன் என்பதன் ஒன்றன்பால் வடிவாகக் குறித்ததுபோல, வடமொழியாளர் தம் தெய்வமாகிய பிரம்மாவின் அஃறிணை வடிவமாகிய ‘பிரமம்’ என்ற சொல்லைப் புனைந்துகொண்டனர். அஃது ஒன்றே, இச்சொற் குறிக்கும் கருத்துகள் தமிழருடையன என்று காட்டும்.

இறுதியாக, தமிழ் தெய்வ மொழியாயின் வட மொழிக்குத் ‘தேவபாடை’ என்ற வழக்கு ஏற்படுவானேன் என்ற ஒரு கேள்வி எழலாம். வடமொழிக்குத் தேவபாடை என்ற வழக்கு கம்பர் காலத்துக்குப் பிற்பட்டது. இக்காலத்து நூலெழுதியவர், சமய விளம்பரத்துக்கான நூல்கள் இயற்றி அவற்றை இலக்கியத்தின் பேராலும், கலையின் பேராலும் வழக்காற்றிற் புகுத்த முயன்றவர்கள். பகுத்தறிவு மூலம் பொதுமக்களைக் காண முடியாத இடத்தில், இன்றும் போலி அறிஞர் பலர் மக்களிடையே அறியப்படாது பிறிதொரு மொழியில் இன்ன நூலுளது, பிறிதொரு நாட்டார் இன்னது சொல்கின்றனர் எனத் தம் அறியாமையையும், தம் ஆராய்ச்சி ஆற்றலின்மையையும் மறைப்பது வழக்க மல்லவா? அது குறித்தே தாயுமானவரும், “தென்மொழிப் புலவரிடை வடமொழிப் புகழ் பாடுவேன், வடமொழிப் புலவர் வரில் தென்மொழி பாடுவேன்” என்றனர். அதே முறையில் பொதுமக்கள் அறிவை மயக்க, அவர்கள் நன்கு பயிலாத ஒரு மொழியைப் பயன்படுத்தினர், கற்றறிந்தார் என்று பிறநாட்டு மன்னர் அல்லது, பிறநாட்டு மக்களிடமிருந்து நற்சான்று பெற விரும்பிய கூட்டத்தார்.

இங்ஙனம் உயர்த்துவதற்கு வடமொழியை எடுத்துக் கொண்டதன் காரணம், அது வேறு யாரும் பேசாத உயிரற்ற மொழி என்பதேயாகும். இம்மொழியில் தமிழிலும் பிறமொழியிலும் உள்ள நூல்களைப் பெயர்த் தெழுதிக்கொண்டு, அவ்வத்தாய்மொழி நூல்களை ஒழிப்பதன்மூலம் அதனை உயர்த்த முயன்றனர். இதற்கு வடமொழியிலேயே சான்றுகள் பல உள்ளன. காசுமீர நாட்டில் பேசப்பட்ட ஒரு மொழியில் ஏற்பட்ட ‘பில்கணன’து பெருங்கதையை, வடமொழியில் மொழி பெயர்த்துக் கொண்டனர். பின் முதன்மொழி நூல் ஒழிய, வடமொழி நூலே இன்று வாழ்கின்றது. இதுபோலத் தமிழ்நாட்டிலும் நிலவுதல் இயற்கைதானே. தமிழின் பரந்த இலக்கண இலக்கியம், அறிவியல், கலை வளங்கள் வடமொழியை வண்மைப்படுத்தப் பயன்பட்டிருத்தல் வேண்டும் எனக் காட்டலாம். அறிவியலுள் ஒன்றான யானையேற்றத்தை எடுத்துக் கொள்வோம். யானைகள் இன்றும், அன்றும் மிகுந்துள்ளமை தென் இந்தியாவிலேயன்றி வட இந்தியாவிலன்று. யானைக்கு வடமொழியில் சரியான பெயர்கூடக் கிடையாது. ஆரியர் அதனைக் கண்டபோது, அதன் புதுமை நோக்கி அதற்கு ’ஹ°தி’ ‘அ°தம்’ அல்லது கையையுடையது எனக் காரணப்பெயர் தந்தனர். அத்துடன், இன்றும் யானைப்பயிற்சி செய்பவர் எங்கும் மலையாளிகளேயாவர். ஆகவே, யானை பற்றிய நூல் மலையாளம் அல்லது தமிழில் இருப்பதன்றோ இயல்பு? ஆனால், இன்று மட்டுமின்றி முன்னாளிலும் அது வடமொழியிலேயே இருந்தது என்று கூறுகின்றனர். இஃது எதனால்? யானையில்லா நாட்டு மொழியில், யானைக்குப் பெயர்கூடச் சரியாக அமையாத ஒரு மொழியில் யானையின் தேர்ச்சியாளர் எழுதிய நூல் இருப்பது எதைக் காட்டுகிறது? அதை எழுதியவர் வடமொழி நூல்களில் பெரும்பகுதியை எழுதியவரைப் போலவே, தமிழர் என்று காட்டவில்லையா? தொழில் நுட்பம் நிறைந்த இதுபோன்ற கலைகள் பலவும், பொது மக்களால் எளிதில் கவரப்படா திருப்பதற்காகவும், பொது மக்களால் மதிக்கப்படுவதற்காகவுமே வடமொழியில் எழுதப்பட்டன என்பர். சமய வாழ்வுப் பகுதிகளிலும் எல்லா மக்களுக்கும் தெரியக் கூடாதென்று மறைக்க வேண்டிய செய்திகளெல்லாம் - ஒரு குலத்துக்கு ஒரு நீதியான அறநெறிகள் கட்டுப்பாடான ஏமாற்று முறைகள் - ஆகியவற்றுக்கெல்லாம், வடமொழி குழூஉக் குறியாய் அமைந்தது. நம் நாட்டில், இன்றும் குடியரிடையேயும், திருடரிடையேயும், நாடோடிச் சாமியார்களிடையேயும் பொதுப்படையான கருத்துகளைக் குறிக்கக் குழூஉக்குறிகள் வழக்கிலிருப்பதைக் காணலாம். இவற்றுக்கு அவர்கள் வேடிக்கையாக ‘சமற்கிருதம்’ என்றும் ’ இத்தாலி மொழி’ என்றும் கூறுவர். இத்துடன் பாமர மக்களையும், அவரிடையே பணத்தால், அறிவால், ஆற்றலால் மக்களையும் வேறுவேறு பிரித்து வைக்கவும், இத்தகைய அயல் மொழி பயன்பட்டது. இன்று ஆங்கிலம் அத்தகைய அயல்மொழியாக நின்று பயன்படுகிறது. ஆங்கிலம் மட்டும் சமய மொழியாக்கப்பட்டுப் பார்ப்பனர் ஏகபோக உரிமையாய் இருந்திருந்தால், அது வடமொழி போலவே அவர்களுக்கு முழுப்பயன் அளித்திருக்கும். அதனைவிட்டு இந்திமொழியைக் கொண்டு வரவும் அவர்கள் முயன்றிருக்க மாட்டார்கள். ஆகையால்தான், ஆங்கிலம் இந்தி தெலுங்கு முதலிய அயல்மொழிகள் தமிழ் நாட்டுப் பார்ப்பனர்க்கு இடது கையாக நின்று உதவியும், வடமொழிபோல் வலதுகை யாய் நின்று உதவுவதற்கில்லை. இந் நுட்பமறிந்த காரணத்தினால் தான், பார்ப்பனத் தலைவர்கள், ஆங்கிலமும் இந்தியும் வரினும், வடமொழியும்கூட இருப்பது இன்றியமையாதது என வற்புறுத்திவருகின்றனர்.

வடமொழி தெய்வமொழி என்பார் கூற்று எழுந்தவாறு கூறினோம். ஆனால், தீயில்லாமற் புகையுண்டாகாது என்றபடி, வடமொழி தெய்விகமொழி எனப் புகன்றவர், “தெய்விக மொழி” என்ற கருத்துக் கொள்ள முன் வழக்கு இருந்திருத்தல் வேண்டும். அவ்வழக்குத் தமிழ் பற்றியதே என்றும், வடமொழிக்கு முன்னமே தமிழ் தெய்விகமொழி எனக் கருதப்பட்டிருந்த தென்றும் காட்டுவோம். பின்னாளில், தமிழில் பற்றற்ற புல்லுருவிகள் தோன்றித் தோட்டக்காரனும் திருடனும் சேர்ந்ததுபோல, வட மொழியாளருடன் சேர்ந்ததனால்தான், தமிழ் தெய்வமொழி என்ற வழக்குக் குன்றி, வடமொழி அந்நிலையைக் கவரலாயிற்று, தமிழ்நாட்டில் கற்ற தமிழரும், கல்லாத பாமர மக்களிடமிருந்து பிரிந்து உயர்வடையும் நோக்கத்துடனேயே பிரித்தாளும் பார்ப்பனருடன் சேர்ந்து, தம்மையும் தம் இனத்தையும் தாமே தாழ்த்திக் கொண்டனர். இக்குணம் இன்றும் தமிழரிடை உண்டென்பதை, அவர்கள் கிறித்தவர்கள் தமக்குச் சூட்டிய ‘அஞ்ஞானிகள்’ என்ற பட்டத்தைத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ பொறுத்துக் கொள்வதிலிருந்து காணலாம். நெடுநாள் பார்ப்பனர் சமயத்தை மேற்கொண்ட காரணத்தால்தான், தமிழர் இன்று ‘தாம் மனிதர்’ என்பதைக்கூட மறக்கும் தறுவாயி லிருக்கின்றனர்.

தொல்காப்பிய உரையில், நச்சினார்க்கினியர் நால்வேதம் என்ற சொல்லுக்கு உரைவிரிக்குங்கால், "வேதங்கள் இருக்கு, எசுர், சாமம் அதர்வணம், என்று பாகுபாடு செய்யப்பட்டது பின்னாள்களில் வேதவியாசரால் என்றும், அதற்கு முன்னிருந்த தலவகாரம் முதலியவற்றையே முன்னூல்கள் குறிப்பிட்டன என்றும் குறிக்கிறார். இவை முன்னைய தமிழ் வேதங்களே என்றும், அவற்றுக் கிணையாக அவை இறந்துபட்டபின், வியாசர் வடமொழியில் அவற்றின் மொழிபெயர்ப்புகளையோ, கருத்துகளையோ வகைப்படுத்தி அமைத்தவையே, இன்றைய வேதங்கள் என்றும் தமிழறிஞர் பலர் கூறுகின்றனர். அதனை எதிர்த்து மறுப்பாருமுளர்.

எது எங்ஙனமாயினும், “நால்வேதம்” என்ற வழக்கு ஆரியரிடை இல்லை; தமிழரிடையேதான் உண்டு என்பது தெளிவு. இன்றும் வடநாட்டில் மூன்று வேதங்களே ஏற்கப்பட்டு, ‘திரிவேதி’ என ஊர்ப்பெயரும் ஆட்பெயரும் இருப்பதனால் இது பெறப்படும். தமிழ் நாட்டில் மட்டுமே தெள்ளத்தெளிய ‘நான்மறை’ என்ற வழக்கும், ‘சதுர்வேதி மங்கலம்’ என்ற ஊர்களும் காணப்படும். ஆகவே, ஆரிய வேதங்களுக்கு முன்னமேயே தமிழரிடை நாலு வேதங்களிருந்தன என்று கூறுதல் தவறன்று. அவ்வேதங்கள் ஏன் அழிந்துபட்டன என்ற கடாவுக்கு விடை எளிது. அவை என்றேனும் எழுதப்பட்டிருந்தாலன்றோ இறவாதிருக்கும்? அவை வாயுரையால்கூடக் கூறப்படாமல் குறிப்புரைகளால் கூறப்பட்டுப் பரம்பரையாய் வந்தன. பின்னாளில் குறளும் திருவாசக திருமந்திரங்களும் இவற்றின் வழிநூல்களாயமைந்தன. வேதங்கள் வடமொழியில் முதனூலாயிராது மொழிபெயர்ப்பா யிருந்ததனால் தான், அதன் கருத்துகள் அங்கே மேன்மேலும் வளரவோ புதுப்புது நூல்களாய்த் தளிர்க்கவோ முடியாததாயிற்று.

தமிழிலக்கணத்தில் தொல்காப்பியம் முதல், அதற்கு முன்னிருந்துங்கூட, எல்லா இலக்கணங்களிலும் மேற்கோளாய் எடுத்தாளப்பட்ட சில பழஞ் சூத்திரங்கள் இதனை வலியுறுத்தும், தமிழ் நூல்கள் முதல், வழி என இரண்டாகவும், பின் நாள்களில் முதல், வழி, சார்பு என மூன்றாகவும் வகுக்கப்பட்டன. முதல் நூலுக்கு விதியாக அமைந்த பழஞ்சூத்திரம்,

“வினையின் நீங்கி விளங்கிய அறிவின்
முனைவன் கண்டது முதல் நூலாகும்”

என்பதாம். இதன் பொருள் ‘இருவினைப் பற்றற்ற, முழு அறிவுடைய முதல்வன் கண்டதே முதல் நூல்’ என்பதாகும். சூத்திரத்தின் பொருள் நம்மைத் திடுக்கிடச் செய்யத்தக்கது. இதனை அறிந்துதானோ என்னவோ, உரையாசிரியர் உரையிற் கோடலாக ‘இறைவன் என்றாராயினும் இறைவனை ஒத்த பெரியாரையும் உடன்கொள்க’ என்று பொருள் விரித்தார். எப்படியும் கடவுளோ, கடவுளோடொத்த முழுமுதல் முனிவரோ நேரனுபவத்தால் கண்டது முதனூல் என்றாயிற்று. உரையாசிரியர் இதற்கு வேத ஆகமங்களை மேற்கோள் காட்டுகிறார். அப்படியாயின் அவர் குறித்த வேதாகமம் யாவை? வடமொழி வேதாகமமோ வெனின், அது பொருந்தாது. தமிழிலக்கண மெழுதுவோர் தமிழ்மொழிக்கும் தமிழிலக்கியத்துக்கும் இலக்கணம் எழுதினரேயன்றி வேறு எம்மொழிக்குமன்று. எனவே, இச் சூத்திரங்கள் ஏற்பட்ட காலத்து, வாய்மொழியாக வேதாகமங்கள் தமிழில் பயிலப்பட்டன என்றும், மறை முறையாக அவை பின்னாளில் வடமொழியில், வகுக்கப்பட்டன என்றும் விளங்கலாம். யானைநூல் முதலில் தமிழரால் தமிழிலேயே (அல்லது தமிழின் திரிபாகிய மலையாளத்திலேயே) எழுதப்பட்டிருத்தல் கூடுமாயினும், பின்னால் எப்படி வடமொழி நூலாக்கப்பட்டதோ, அப்படியேதான் இவ்வேதாகமங்களும் என்பது தேற்றம். இராமாயண பாரதக் கதைகள் கூடத் தமிழ்க் கதைகளாக இருந்திருத்தல் வேண்டுமென மேலே குறிப்பிட்டோம். ஆகவே, இன்று வடமொழியில் இருந்து மொழிபெயர்க்கப் பட்டவை என்று எண்ணப்படும் நூல்களிற் பெரும்பாலன முதலில் தமிழினின்று வடமொழியில் ஆக்கப்பட்டுச் சிதைவுற்று, ஆரியச் சார்பு மிகுந்து, பின் மீண்டும் தமிழ்ப் படுத்தப்பட்டவையாம் என்க. எல்லாம் ‘ஆமில்டன் வாராவதி’ என்ற ஆங்கிலச்சொல், சிதைந்து அம்பட்டன் வாராவதியாய், ‘பார்பர்° பிரிட்ஜ்’ (Barber’s Bridge) ஆன கதைதான்.

இத்தனை வகையில் தமிழின் தெய்வத்தன்மை திறம்பட விளங்கவும், சமயவாதிகள் என்று இன்று தம்மைக் கூறிக் கொள்ளும் பலரும், வடமொழி தெய்வத்தன்மையுடையது என்றோ, வடமொழியே தெய்வத்தன்மையுடையது என்றோ சாதித்துத் தமிழை அந்நிலையிலிருந்து நீக்க - நீக்குவிக்க ஏன் அரும்பாடுபடுகின்றனர்? மேலும், தமிழை மேம்படுத்த வடவர் எவரும் முற்படாதிருக்க, வடமொழியை மட்டும் மேம்படுத்தத் தமிழ்நாட்டிற் பலர் முன்வருவானேன்?

முதலில், வடமொழி தெய்வ மொழியாயின் அஃது ஏன் இறந்துபட்டது என்பதற்கு இவர்கள் பதில் சொல்லட்டும்! இறைவற்கு விருப்பமான இருமொழிகளாகிய வடமொழி தென்மொழிகளுள் வடமொழி இறந்துபட்டதே, அஃது அந்த இறைவற்கே அத்தனை உகந்தது அன்று எனக் காட்ட வில்லையா?

செத்துப்போன ஒரு மொழியைத் ‘தெய்விகமொழி’ என்று கூறி, ஓர் உயிருள்ள மொழியை - அத்தன்மைக்கு நிறைந்த தகுதியும் மேம்பாடும் உடையதாயிருந்தும் - மறுப்பது, அதிலும் தமிழ்நாட்டிலிருந்துகொண்டு, தாம் உழையாமல் பிறர் உழைப்பிலே கொழுக்க விரும்பும் ஒரு சமூகமும், அதன் வால்பிடிக்கும் சிலரும் மறுப்பது ஏன்?

இம்மறுப்பு என்று எழுந்தது? - ஏன் எழுந்தது?

இதன் வரலாற்றில் மூன்று படிகள் உள்ளன. அவற்றை அதன் இன்றைய நிலையிலிருந்து பின்னோக்கிச் சென்று பார்ப்போம்.

முதற்காலம், இலக்கணக்கொத்து ஆசிரியரான சுவாமிநாத தேசிகர்க்குப் பிற்பட்ட காலம். அவ்வாசிரியர் தம் இலக்கணத்தில் தமிழிலக்கணமே வடமொழி இலக்கணத்தின் வழித்தோன்றல் என்று காட்டி, மக்களை ஏமாற்ற எத்தனையோ குட்டிக்கரணங்கள் போடுகின்றார். தமது வடமொழிப் பற்றினால், மொழி நூலறிவின்றி, வடமொழி தென்மொழிகளுக்குப் பொதுவான ஒலிகளை எப்படியோ வடமொழி எழுத்துகளென ஒதுக்கி விட்டுத் தமிழ் ஐந்தெழுத்தாலான ஒரு மொழி என்று கொண்டு, “அன்றியும் ஐந்தெழுத்தால் ஒருபாடையென்று-அறையவே நாணுவர் அறிவுடையோரே” என்று மயங்கிக் கூறினார். அறிஞர் சி.வை.தாமோதரம்பிள்ளை இதனைத் தம் கலித்தொகைப் பதிப்பு முன்னுரையில் கண்டித்துள்ளார். இக்காலத்தில்தான், ஆரியர்க்கு, “வக்காலத்து” வாங்கிய பலர், வட சொற்களைச் சிதையாமலும், ஏராளமாகவும் இறக்குமதி செய்தனர். அதற்காகவேண்டியே வட மொழியிலிருந்து தமிழர் உச்சரிக்கவே திணறும் ஜ,ஷ,ஸ,ஹ,க்ஷ என்ற எழுத்துகளையும் வழக்கில் கொண்டுவந்தனர். இவற்றோடமையாது வடசொல் என்று தாம் தம்முடைய மயக்கப் பார்வையில் கண்ட இடத்திலெல்லாம், தந்நகரமிட்டு ‘மஹாந்’ என்றும், வடமொழி இலக்கணத்தை வலியுறுத்தி ‘ஸ்வாமிந்’ என்றும் எழுதலாயினர். இன்று யார்க்கும் தமிழ்நாட்டில் தெரியாத-கிட்டத்தட்ட முக்கால் பங்குப் பேர்களுக்கு உச்சரிக்கவே முடியாத ‘ஸ்ரீ’ என்ற எழுத்தையும் இக்காலத்துப் பலர் புகுத்த முயன்றனர். இவ்வளவும் முடியாமல், கடைசியிற் குறிப்பிட்ட எழுத்தின் திரிபாகிய சிரீ என்ற சொல்லை, அரசியலார் உதவிபெற்றுப் புகுத்திச்செய்யும் ஆரவாரத்தைத் தமிழன் என்றேனும் மறக்கமுடியுமா? இவ்வளவு தூரம் தமிழரைப் புண்படுத்தும் சமூகத்தினிடையே கூடப் பாலைவன ஊற்றுப்போலத் தோன்றினார், தமிழறிஞரான பரிதிமாற் கலைஞனார். தமிழியக்கத்துக்கும் தனித்தமிழ் இயக்கத்துக்கும் அன்னார் செய்த பணி தமிழரால் என்றென்றும் மறக்கத் தக்கதன்று. ‘தமிழ்க்கு முகமில்லை’ என்று கூறிய வடமொழி வாணர்க்கு, ’வடமொழி வாயற்றுப் போயிற்று’என அவர் விடையிறுத்த செய்தி, தமிழர் புண்களுக்குப் பேராறுதலளிக்க வல்லது.

அக்காலத்துக்கு முற்பட்டது சிந்தாமணிக்கால முதல் இலக்கணக் கொத்து வரையுள்ள ஆயிரம் ஆண்டுகள். அக்காலத்தில் எழுதப்பட்ட புராணங்களும் காவியங்களும் தமிழர் பலரால் தமிழ்ப்பண்பு விரவப் பாடப்படினும், பெரும்பாலும் வடமொழியையும் வடமொழி இலக்கியங் களையும் பாராட்டி உயர்த்தி, அவற்றைப் பின்பற்றும் நோக்கமுடையவையாய் உள்ளன. தமிழர் பழைய இலக்கியப் பண்புகளுக்கு இவை கருவூலமாய் விளங்கினும், தமிழரைப் புண்படுத்தும் பல பகுதிகளையும் உட்புதைவாய் மறையக் கொண்டுள்ளன. அவற்றின் முள்ளை நீக்கிச் சுளையை மட்டுமே தமிழர் கொள்ளற்பாலர்.

இனித் தொடக்கக் காலம் வடமொழியை எதிர்த்து நின்ற காலம். இது தொல்காப்பியத்துக்குப் பிற்பட்டுத் திருக்குறட் காலம் வரை. இக்காலத்திலுஞ் சில வடசொற்கள் விரவினும், அவை அருகலாகவும், அடிமை மனப்பான்மை யின்றியும் வழங்கப்பட்டுள்ளன.

இங்ஙனம் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாகத் தமிழின்மீது வடமொழித் தாக்கை மிகுதிப்படுத்த முயன்றவர் யார்? ஏன் முயன்றனர்?

உலகில் வேறு எந்த நாட்டினரையும்விடத் தமிழ்நாட்டில் பிறப்பு வேற்றுமை மிகுதி என, வரலாறு கற்போரறிவர். தமிழ்நாட்டின் நிலையை நுணுகிக் கற்போர் இவ் வேறுபாடு இயற்கையில் பழக்கவழக்க வேறுபாடு, பொருள் நிலை வேறுபாடு முதலியவற்றை ஒட்டியதே என்றும், இவ் வேற்றுமைகள் நாகரிக முற்போக்கின் இயற்கையான பலன்களே என்றும் காண்பர். அஃது அவர் உலகியலிலே முதல்நிலை பெற்றதன் பயன். ஆரியர் தாங்களே அவர்களைக் குறிக்கும் இடங்களிலெல்லாம், அவர்கள் பேராற்றலுடையவர், பெரிய நகரங்களும் செல்வமுமுடையவர் என்றும் தாம் அவரை வென்றது தந்திரத்தால் மட்டுமே என்றும், கூறுவது காண்க. இவ் இயற்கை வேற்றுமையைப் பிறப்பு வேற்றுமையாகக் கருதுவது இயற்கைக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டது. இயற்கையில் ஏற்பட்ட இம் மாறுதல்கள் இயற்கையிலேயே அழியும் இயல்பு உடையன. அங்ஙனம் அழியாமல் இவற்றை நிலையான நிலவரமாக்குவது, அவற்றைச் சமயத்துடன் தொடர்புபடுத்துவதனாலேயாகும். நாட்டுப்புறத்தில் இன்று அவர்கள் - தமிழ் மக்கள்-வேறு வேறு பழக்கவழக்க முடையாராயினும் ஒருங்கே பொருந்தி வாழ்வதைக் காணலாம். ஆனால், அவர்களிடையே தமிழ்நாட்டு இயற்கை வகுப்பல்லாத வகுப்பினர்-உழைத்துண்ணலை விரும்பாது உழைப்பவன் உழைப்பின் பயனை எவ்வகையிலாவது எளிதிற் பெறச் சூழ்ச்சி செய்யும் வகுப்பினர்-அவ்வேற்றுமைகளை என்றும் மாறா நிலவரமான பிரிவினை களாகும்படி, வருணாசிரம நீதியும், ஒரு குலத்துக்கு ஒரு நீதியும் வளர்த்ததுடன், அவ்வகுப்பினர் ஒருவரை ஒருவர் என்றும் வெறுத்துப் பூசலிடும்படி, வகுப்புப் புராணங்களும், உயர்வு தாழ்வு வழக்குகளும் உண்டுபண்ணி அதனைத் தம் போலிச் சமய நூலினுள் புகுத்தினர். ‘கரைப்பார் கரைத்தால் கல்லும் கரையும்,’ பையப் பையத் தின்றால் பனையையும் தின்னலாம்’, என்னும் மூதுரைகளின்படி தமிழர் நாளடையில் அவர்களின் மாயைக்கு ஆளாகித் தம்மவர், பகைவர், தம் சமயம், பகைச்சமயம் ஆகியவற்றின் வேறுபாடறியாது மயங்கினதோடு, இவ்வேற்றுமைகளனைத்தும் தம் சமயத்தின் ஒருபகுதியே என எண்ணி மேற்கொண்டும் விட்டனர். அதுமட்டுமா? அவர்கள், தம்மையே தம் சமயம் தணிப்பதாகவும் கருதிவிட்டனர். அதாவது, ‘தாசி மக்கள்’ என்ற பொருளுடைய ‘சூத்திரர்’ என்னும் சொல்லைப் பாமரரான தமிழ் மக்கள், விரும்பியோ விரும்பாமலோ, தெரிந்தோ, தெரியாமலோ மேற்கொள்ளும்படி அவர்களை மயக்கிவிட்டனர். இவ்வகையில் படித்த மக்களும் செல்வரும் அவர்களுடன் சேரும்படி, அவர்களுக்குச் சற்று உயர்வும், சலுகையும் தரப்பட்டன. என்னே, சமயத்தின் உயர்வும் இன்று அது தமிழ்ப் பகைவர் கைப்பட்டுச் செய்யும் அநீதியும்!

பிறப்பு வேற்றுமையற்ற சமயங்களான சைவ வைணவ சமயங்களைச் சார்ந்தவர் தமிழ் மக்கள். ஆனால், இச் சமயங்கள் வகுப்பு வேற்றுமையை மேற்கொள்ளக் காரணமாயிருந்தது, இவற்றுக்குப் புறம்பான உலோகாயதம் செறிந்த மாயாவாத சமயமேயாகும். இதனைச் சற்றே மாறுபட்ட உருவில் சைவத்தின்மீதும், வைணவத்தின்மீதும் செலுத்தி, வடகலை வைணவம், சுமார்த்தம் என்ற புதுப்பிறவிகளைத் தோற்று வித்தனர் அப் போலிகள். ஆட்டுத்தோல் போர்த்துத் தம்முடனேயே விரவிய இவ்விரு புலிகளையும், தமதென மயங்கிச் சைவ வைணவராகிய தமிழர் - சிறப்பாகச் சைவராகிய தமிழர் - அப்போலிகள் கையில், தம் சமயத்தின் தலைமையிடமாம் கோவிலில் புகும் உரிமையும், தம் சமயத்தலைவரான அந்தணருடனொத்த சிறப்பினையும் தந்தனர். ‘மூக்கிற் கிடம்பெற்ற ஒட்டகம்’ போல, அப்புறச்சமய, புற நாட்டுப் பார்ப்பார், புகலிடம் பெற்ற இடத்தைத் தமக்குரிய இடமாக்கி, பின் தமக்கே உரியதெனக் கொண்டு, தமிழர் நாட்டிலேயே தமிழரை அவமதித்தும், தமிழர் சமயத்திலேயே தமிழர் நிலையை இழிவுபடுத்தியும், (சூத்திரர் அல்லது தாசி மக்கள் என அவரைத் தாம் கூறியும், அறிவிழந்த அவரையே கூறிக்கொள்ளச் செய்தும்;) தமிழ் என்ற பெயராலேயே தமிழர் நாக்கை அறுக்கும் - தமிழர் செவிக்குக் கைக்கும் - தமிழர் மொழிக்கு அவமதிப்பை வளர்க்க முயலும் போலித் தமிழை உண்டுபண்ணித் தமிழை அழித்தும், அழிக்க முடியாவிடங்களில் புறக்கணித் தொதுக்கியும் வந்துள்ளனர். இந்நிலையைத் தமிழர் - சைவ வைணவத்தில் உண்மைப் பற்றுடையவரென்று கூறும் தமிழர் - எத்தனை நாள் பொறுத்திருக்கப் போகின்றனர்? பொறுக்கும் ஒவ்வொரு கணமும் தமிழ்க்குத் தீங்காகும் என்பதனை அவர்கள் உணர்தல் வேண்டும்.

“படமுடியாதினித் துயரம் பட்டதெல்லாம் போதும்” என்று தமிழ்த்தாய், தமிழ்த்தெய்வம், தன்மக்களைத் தன் தொண்டர்களைக் கூவித் தன் விலங்கை உடைத்துத் தன் மதிப்பாம் வேற்படையெடுத்து, அறிவுலகம், அன்புலகம், செயலுலகம் ஆகிய மூவுலகமும் வென்றடக்க எழும்படி அழைக்கின்றாள். நாம் அது கேட்டும் அவ்வன்னை - அத்தெய்வ அன்னையின் கூக்குரல் கேட்டும் வாளா இருப்பதா? அப்படி இருப்பது நம் பிறப்பு, நம் கடமை, நம் உரிமை அனைத்துக்கும் மாறாயிற்றே! ஆதலின், எழுமின்! விழிமின்! அறிவாகிய வாளும், அன்பாகிய கேடயமும் ஏந்தி, வீரமாம் குதிரை யேறி, முன்னேற்றக் களத்தில் விரைவோமாக! வாழ்க தமிழ்! வாழ்க தமிழ் அன்னை! வாழ்க தமிழ்த் தெய்வம்!!!

தமிழ் இலக்கியம் வாழ்க!

தமிழ் நம் அன்னை என்றும், நம் தெய்வம் என்றும் கூறினோம். அன்னை என்ற வகையில் தமிழ்க்குச் செய்யும் பெரும் பணியாவது, அவ்வன்னையின் மக்களாகிய தமிழ் மக்கட் பணியும், அம்மக்களிடையே வேற்றுமை காட்டுபவரை ஒறுத்தலாகிய பணியுமே என்றுங் காட்டினோம். தெய்வம் என்ற வகையில் தமிழ்க்குச் செய்யும் பணி போற்றுதலாகும். தமிழ்த் தெய்வத்துக்குத் தமிழ் மக்கள் இதயமாம் சிற்றம்பலம் அமைத்து, அதில் அன்பெனும் மேடை ஏற்படுத்தி, அதன்மீது தமிழன்னையின் இலக்கியத் திருவுருவம் அமைத்து, அதனைப் போற்றவேண்டும். அங்ஙனம் போற்றித் ‘தமிழிலக்கியம் வாழ்க!’ என்ற மந்திரம் கூறி வழிபடுவோமாக.

உண்மைத் தமிழராவார் தம் உடைமைகளுள் எதனை இழப்பினும், தமிழினை இழக்க ஒருப்படார். ஏனெனில், அஃது அவர்கள் உயிர்க்கும் உயிர்போன்றது. உயிரினும் அரிய உயிர்ப் பண்பு அதுவே ஆகும். தமிழர்க்குத் தமிழ் எப்படியோ, அப்படியே தமிழ்க்கு உயிராய் விளங்குபவை தமிழ்க் கலைகளும், தமிழ் இலக்கியமும் ஆகும்.

ஒரு நாடு மிகவும் பெருமையடைவது அதன் கலைகளாலும் இலக்கியத்தாலுமேயாம். நாட்டின் பிற வெற்றிகள் எல்லாம் அன்றன்று பயன்தருவன, படைக்கலங்களாலும் பொருளாலும் பெறத்தக்கன. கலைகள், எல்லா வகையிலும் நிறைந்த வெற்றியும் வளமும் பெற்ற நல்வாழ்க்கையுடைய நாட்டில் மட்டும்தான் தழைத்தோங்கும். இன்று உலகை ஆட்டிவைக்கும் மேல் நாட்டாரைப் பாருங்கள்! உலகின் அரசியல், வாணிகம், எல்லாம் அவர்கள் கையில்! ஆற்றலும் செல்வமும் அவர்கள் காலடியில் கிடக்கின்றன! ஆயினும், என்ன? அவர்களிடம் கலைச்செல்வம் நம் அளவு உண்டா? இல்லை. ஏன்? அதற்கேற்ற வாழ்வுமுறை அவர்களிடம் இல்லை. அவர்கள் வாழ்வு பொய்யான போலி வாழ்வேயாகும்! உள்ளே எமனோலையைச் சுருட்டி வைத்துக் கொண்டு காத்திருக்கும், அரசப்பிளவை போன்றதே அவர்கள் வாழ்வு. அதன் வெளிப் பகட்டினுள்ளே தொழிலில்லாமை, வறுமை, செல்வத்திமிர், நிறத்திமிர், வகுப்புப் பூசல், வெறுப்பு, அடிமைத்தனம், அடக்குமுறைகள் ஆகிய பல புழுக்கள் நெளிகின்றன. இத்தகைய வாழ்வில் கலைச் செல்வம் எங்ஙனம் ஏற்படும்?

ஆங்கில நாட்டில் கலைகள் மிகுந்த காலம் என்பது, எலிசபெத் அரசியின் காலம். ஆங்கில மக்கள் வெற்றி யார்வம் மிகுந்திருந்த காலம் அது. வெற்றித் திமிர் கொண்டிருந்த காலம் அன்று! வடநாட்டிலும் விக்கிரமாதித்தன் காலம் அத்தகையது. தென்னாட்டுக்கோ பிற்றை நாளில் சோழப் பேரரசர்கள் காலமும், அதற்கு முன் பாண்டியர் அரசாட்சிக் காலமும், அத்தகைய நல்வாழ்வுக் காலங்களாயிருந்தன.

நம் வாழ்வின் பயனாகக் கொள்ளத்தகும் இக்கலைகள் மாந்தர்க்குப் புலன்வழி இன்பந் தந்து, உள்ளத்தைப் பண்படுத்து கின்றன. புலன்களுள் மெய்யை விட வாயும், வாயைவிட மூக்கும், மூக்கைவிடக் கண்ணும் செவியும் உயர்வுடையன. கண்ணுக்குக் களிதரும் கலைகள் ஓவியம், செதுக்கு, சிற்பம் முதலியன. ஆனால், அவற்றின் படைப்புகள் செயலற்றன. அவற்றிலும் மன உணர்வுக்கு அண்மையுடையது, செவிப்புலனுக்கு உணவு தந்து செயலுடைய தாய் மனோபாவங்களை (உளப் பண்புகளை) இயக்கும் இயல், இசையாகும்.

கட்புலனுக்கும் செவிப்புலனுக்கும் ஒருங்கே விருந்தளிக்கும் கலை, நாடகம் என்பர். இஃது ஓவியத்திலும் உயரிய நடையோவியம்! இசையில் கட்புலப்பட்ட இசை!

இத்தகைய நாடகம் இலக்கியத்தின் துறைகளுள் ஒன்று என்றால், இலக்கியத்தின் பெருமையைச் சொல்ல வேண்டிய தில்லை. நாடக ஆசிரியன், இசையையும், இயற்கையையும் மனித எண்ணங்களையும் குழைத்து, நாடகமாம் மாளிகை கட்டுகிறான். இலக்கிய ஆசிரியனோ, அத்தகைய மாளிகை கட்டுவதுடன் அமையாது, அதனைச் சுற்றிலும் எல்லாவகைச் செயலுருவும், விரிவுரை, தற்கூற்று, குறிப்பு ஆகிய பலவுங் கொண்ட பூஞ்சோலைகளையும், பூப்பந்தர்கள், பூந்தடங்களையும் சேர்த்து ஒரு பெரிய பல்கலை விருந்து நிகழ்த்துகிறான். நாடகம் உட்படப் பிற கலைகளனைத்தும் இயற்கையின் ஒரு மூலையை - வாழ்க்கையின் ஒரு கணப் போதை அழகின் ஒரு கூறை எடுத்துக்காட்டுவதுடன் நிற்க, இலக்கியக் கலைஞன், ஒரு மந்திர வாதியைப்போல, அணுவினும் சிறிய பொருள்முதல், அண்டத்தினும் பெரிய பொருள் வரை தன்னதாகக்கொண்டு, எல்லாவகைப் பட்ட மாயவித்தைகளும் செய்கின்றான். எல்லாப் புலன்களுக்கும், மனத்துக்கும், மனத்திலுள்ள அறிவு, உணர்ச்சி, ஆற்றல் ஆகிய அனைத்துக்கும், அவன் உயிர் விருந்தளிக்கிறான். ஆகவேதான், அவன் கலையாகிய இலக்கியத்தை ‘அகலக் கலை’ என்றனர் அறிஞர். அஃது அகலக் கலை மட்டுமன்று. அகலாக்கலை என்று கூறினாலும் கேடில்லை. ஏனெனில், அஃது உண்மையில் மனித வாழ்க்கையில் ஒன்றையோ பலவற்றையோ, அனைத்தையுமோ ஒரு பாடமாகக் காட்ட முடியும். அதன் அளவு விரிவு - கலைஞன் திறன் ஒன்றையே வரம்பாகக் கொண்டது. திறனோ, கிட்டத்தட்ட கடவுள் திறனுக்கே ஒப்பானது! அதனால்தான் முதல் தரக் கவிஞனைத் தமிழர், ‘முனிவர்’ என்றும், ‘பகவன்’ என்றும் கூறினர்.

மொழிக்குக் கலையும், இலக்கியமும் உயிர் என்று மேலே கூறினோம். தமிழ்மொழி கலையிலும் இலக்கியத்திலும் ஊறியது. தமிழில் கலையும் இலக்கியமும் இல்லாவிட்டாற்கூட, நாம் கலைக்கும் இலக்கியத்துக்கும் அலந்தவர்களாய் விடமாட்டோம். ஏனெனில், தமிழ் மொழியே ஒரு கலை. தமிழ்ச் சொற்களே தனித்தனி இலக்கியங்கள்! தமிழ்மொழி இயற்கையின் முதற்சேய் எனும்படி இயற்கை ஒலிகள் இயற்கைப் பண்புடையவை என்று மேலே கூறினோம். இதிலிருந்து அஃது அப்படியே இயற்கையாய் எழுந்தது என்று எடுத்துக் கொள்ளப்படாது, இயற்கைக்கு மாறாகப் போகாது, பல்லாயிர ஆண்டுகளாக இயற்கையை ஒத்த முறைகளிலேயே பயன்படுத்தப்பட்டுவந்த மொழி என்றே இதனைக் கூறுதல் வேண்டும். இயற்கை அழகுடையதாயினும், அதன் அழகைத் தனித்தெடுத்துக் காட்டும் கலையழகுபோல, இயற்கையின் அழகிய ஒலிகளைப் பிரித்தெடுத்துத் தமிழாக்கினர் தமிழ் மூதாதையர். அதனால்தான் தமிழில் மெய்கள் மொழி முதல் வாராமை, பொருந்தாமெய்கள் இடையில் மயங்காமை, வன்மை ஈற்றில் வாராமை ஆகிய செம்மைப்பாடுகள் காணப்படுகின்றன! அரிச்சுவடியில் எழுத்துகளின் ஒழுங்கைப் பாருங்கள். உயிரின் பின் மெய்; இடையில் அரை உயிரான ஆய்தம்! முழுமெய்களான வலியின்பின் குறை மெய்களான மெலியும் இடையும்! இன்னும் சொற்களிலும் இதே மெலியும் வலியும், இதே ஒழுங்கும் பொருள்நயமும் காணப்படும். இதனை ஈண்டு விரித்து ஆராய முடியாதாயினும் ஓரளவிற் கூறுவோம்.

பெண்களைக் கொடி என்று உவமித்தல் கவிஞர் வழக்கு. கொடிகள் ஒரு கொம்பு அல்லது கொம்பின் மீது படரும். பெண்கள் அதுபோல் காதற் கணவனைச் சேர்ந்து வாழ்வராம். ஆகவே, தமிழில் கொடி படரும் கொம்பு கொழு கொம்பாயிற்று; கணவன் கொழுநன் ஆயினன். சரி, கொடி பிறர் கண் கவர்வது மலர் நிறையும்போது; பெண்கள் ஆடவர் கண் கவர்வது பருவமெய்தும்போது, எனவே பருவமெய்துவது பூப்பு எனப்பட்டது. பெண்கள் கணவனுடன் சேரும் வாழ்வு இதற்கேற்ப மணம் எனப்பட்டது. மணவாழ்வின் பயன் குழந்தை பெறுவது. இதனைப் பழம் என்றும் அவர்கள் கருதினர், ஆனால், பழம் எனச் சொல்லவில்லையே என்று எண்ணலாம். குழந்தை பத்துமாத விளைவு குன்றிப் பிறந்துவிட்டபோது, இவ்வுருவகம் மீண்டும் தலைகாட்டுகின்றது; குழந்தை காய் விழுந்துவிட்டது என்கின்றனர்.

இச்சொற்களுள் எத்தனை உருவகங்கள்! எத்தனை கற்பனைகள்!

கடவுளின் பெயர்களாகிய கந்தம், கடவுள், சிவம் முதலியவற்றின் நயங்களை மேலே கூறியிருக்கிறோம்.

வெளிப்பார்வைக்குத் தனித்தனி இடுகுறிச் சொற்களாய் இருப்பவை கூட, ஆராய்வார்க்கு, அரிய நயம் புதைந்த உறவுடைய காரணச் சொற்களே என விளங்கும். நிறைவு என்ற பொருளுடைய வண்மை என்ற சொல்லிலிருந்து வெற்றி என்ற பொருள் தரும் வலமும், அதனைக் காட்டும் கொடியைக் குறிக்கும் வலனும் அவ்வெற்றியைத் தரும் கையாகிய வலக்கையும், அவ்வெற்றியை விழைவோர் வலப்புறமாகச் சுற்றும் சுற்றாகிய வலயமும் எழுந்தது காண்க. நூல் என்ற சொல் ஏட்டுக்கும், இழைக்கும் பெயர். நூல் கற்போன் நூல் காப்பணி கின்றான். ‘இழை நூல் மரத்தின் கோட்டம் நீக்கும், ஏட்டுநூல் மளக்கோட்டம் தீர்க்கும்’ என்றார் நன்னூலாசிரியர். கோணு, கோடு என்பதிலிருந்து வளைவு, மதிலால் வளைந்திருக்கும் கோட்டையாயிற்று. இன்னும் இவை போன்ற பல்லாயிரக்க ணக்கான தொடர்களை நோக்கின், நாப் பழக்கத்தால் வரும் தமிழே ஒரு கலை என்றும், மனப்பழக்கத்தால் ஏற்படும் அதன் சொற்களே, இலக்கியக் கற்பனைகளைப் பிழிந்து மணியாக்கிய மணிக்கண்டுகள் என்றும் காணலாம்.

இத்தன்மையினை இலக்கியம், இலக்கணம் என்ற சொற்களிலுங் காணலாம். இலக்கியம் என்பது இலக்கு ஆகியது ஆம். ஒரு மனிதன்-ஒரு பெரியார்-தம் வாழ்நாளிற் கண்ட உண்மையினை-உண்மைகளை-அழகினை-நயத்தினைப் பிறர்க்கு இலக்காம் வண்ணம் எழுதிவைத்தால் அஃது இலக்கியமாம்.

அவ்விலக்கியத்தின் பண்பை, அதன் வண்ணத்தை, அதன் உருவினையும் பாகுபாட்டினையும் அமைப்பையும் விளக்குவது இலக்கணமாம்.

இலக்கிய இலக்கணங்களுக்கு இத்தனை அழகிய சொற்கள் வேறு எம்மொழியிலுமில்லை. சிலர் இச் சொற்களே வடமொழியினின்று வந்தன என்று சொல்கிறார்களே? என்று வினவலாம். அஃது இச்சொற்களுக்கு மட்டுமன்று. வேறு பல நல்ல தமிழ்ச் சொற்களையுந்தான் வடமொழி என்று சொல்கின்றனர்! இவற்றுட் பல தமிழினின்று வடமொழி போந்தவை. மறைமலையடிகள் போன்ற பேரறிஞர், இவற்றுட் பலவற்றை எடுத்துக் காட்டியுள்ளனர். இன்னும் பிற அறிஞர் எடுத்துக் காட்டவுஞ் செய்வர். எப்படியும் இலக்கியம், இலக்கணம் என்ற சொற்கள் தமிழே எனக் காட்டுவோம்.

வடசொல் என்று இவற்றைக் கூறும் மக்கள் இவை இலக்ஷ்யம், இலக்ஷணம் என்ற வடமொழிச் சொற்கள் மருவி வந்தவை என்பர். அப்படியே வைத்துக்கொள்வோம். தமிழ் மொழியில் இலக்கியம் என்பது மொழியின் சிறந்த நூல்களின் தொகுதி என்ற பொருளிலும், இலக்கணம் என்பது மொழியின் அமைப்பு நூல், அமைப்புக் கூறும் நூல் என்றும் பொருள்பட வழங்குகின்றன. இப்பொருளில் இச்சொற்களுக்கு மூலங்களாகக் கூறப்படும் இலக்ஷ்யம், இலக்ஷணம் என்ற சொற்கள் எங்கேனும் வடமொழியில் வழங்குகின்றனவா? இல்லை. வடமொழியில் இலக்கியம் இலக்கணம் என்ற இணைச்சொற்களுக்கு ஒன்றுடனொன்று பொருத்தமற்றதாகச் சாகித்யம், வியாகரணம் என்ற சொற்களே பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இரண்டிலும் தமிழ்ச் சொற்களின் நயம் தென்படவில்லை. அவை மிக மட்டமானவை. தமிழில் மிகப் பழைமையான காலந்தொட்டே வழங்கிவரும் இலக்கியம், இலக்கணம் என்ற தொடர்புடைய சொற்கள், வடமொழியாளர் என்றும் வழங்காத சொற்களிலிருந்து, வடமொழியாளர் என்றுமறியாத நயமுடைய பொருளில் வந்து வழங்கின என்பது எத்தனை பொருத்தமற்ற புளுகு பாருங்கள்! இவ்வளவு நல்ல சொற்களைக் கையாண்டிருப்பின், அதன்பின் வடமொழியாளர், ‘சாகித்யம்’, ‘வியாகரணம்’ என்ற மட்டமான சொற்களை வழங்கியிருப்பரா?

அது மட்டுமன்று; தமிழ் இலக்கியம் ‘இலக்கு’ என்ற சொல்லிலிருந்து வந்தது. இலக்கு என்பதற்கு இடம், குறி, நோக்கம் முதலியதான பலவகை விரிவுடை பொருள்கள் உள்ளன. இலக்கியம் என்ற சொல், அம் மூன்று பொருளும் உடைய இலக்கு என்ற சொல்லிலிருந்து குறிப்பு வினைப் பெயராய் வந்த பிறிதொரு சொல். வடமொழி இலக்ஷியம் என்ற சொல், நோக்கம் என்ற ஒரு பொருள் மட்டுமே கொண்டது. ஆகவே, சொல் வளர்ச்சியோ, திரிபோ, பொருள் நயமோ வடமொழியில் இல்லாமை காண்க. இலக்ஷணம் என்ற சொல்லும், அதுபோல் என்றும் இலக்கணம் என்ற பொருளில் வழங்காதது காண்க.

தமிழ் இலக்கியத்தின் அருமை பெருமைகளைப் பற்றிக் கூறுமுன், தமிழ்க்கும் இன்று நமக்குக் கிடைத்திருக்கும் தமிழ் இலக்கியத்துக்கும் உள்ள சரியான தொடர்புபற்றி, ஒரு புதிய செய்தியைத் தெரிவிக்க விரும்புகிறேன். ‘ஒரு பானைக்கு ஒரு சோறு பதம்’ என்றபடி, இன்றைய இலக்கியத்தின் ஒரு பகுதியையோ, இன்றைய இலக்கிய முழுமையையுமோ வைத்துக்கொண்டு, தமிழின் பெருமையையும், தமிழர் இலக்கியப் பெருமையையும் ஆராய்ச்சியாளர் ஆராய்ந்து உய்த்தறியலாம். ஆனால், மேலீடாகப் பார்ப்பவர்க்குத் தற்காலத் தமிழ் இலக்கியத்தை வைத்துக் கொண்டு, தமிழின் முழு இலக்கியத் திறனை அறிய முடியாது என்றுதான் கூறுதல் வேண்டும். ஏனெனில், இன்று நமக்குக் கிட்டும் இலக்கியம், உண்மைத் தமிழ் இலக்கியம் அல்லது தமிழர் இலக்கியமாகாது. அவ்விலக்கியத்தின் தொன்மை, விரிவு, பண்பு ஆகிய எதைப் பார்த்தாலும், இன்றைய தமிழ் இலக்கியம் தமிழர் இலக்கியத்துக்கு குறைவு பெற்றதேயாகும். எப்படி எனிற் காட்டுதும்:

தமிழில் வரன்முறையாக முத்தமிழ் என்ற வழக்கு இருக்கிறது. இப்பிரிவு வடமொழியில் இல்லை. வேறெம்மொழி யிலும் இல்லை. தமிழிலும் இன்று அஃது இல்லை. ஆனால், மரபு மட்டுந்தானிருக்கிறது.’முத்தமிழ்’ என்பது இயல் இசை நாடகம் என்பவை என்று, இன்று அறிகிறோம். இசையும், நாடகங்களும் இன்று நம்மிடம் இல்லை. அதைப்பற்றிய சில குறிப்புகளும், சில நூற்பெயர்களும், சிலப்பதிகாரத்தாலும் அதன் உரையாலும் விளங்குகின்றன. அக்குறிப்புரைகளே அவற்றின் தொன்மை, விரிவு, ஆழம் இவற்றை அளந்தறியப் போதுமாயினும், அது வரலாற்றுக்கு மட்டுமேயன்றி, இலக்கிய முறைமையில் போதாதது ஆகும். ஆகவே, இன்று இலக்கியம் என்பதெல்லாம், அதன் மூன்றிலிரண்டு பகுதியைச் சாகடிக்கவிட்டு, மீந்திருக்கும் மூன்றிலொன்றாகிய இயலை மட்டுந்தான்.

வடவர் வேதங்களை ஆராய்ந்தெழுதிய மாக்°முல்லர், “தமிழரின் நூற்றுக்கணக்கான நகரங்களையும் கோட்டை களையும், ஆரியர்கள் தீயிட்டெரித் தனர். தீ ஆறு மாதம் எரிந்தது. அநேக தமிழ் மறை, இலக்கண இலக்கியங்கள் அதனால் அழிந்தன” என்றெழுதியுள்ளார்.

அவ் வியல்தான் முற்றிலும் உண்டா? தமிழற்கு இன்று கிட்டிய முதல்நூல் தொல்காப்பியம். முதல்நூல் இலக்கணமா யிருக்க முடியுமா? தெலுங்கில் அப்படி முதலிலேயே இலக்கணம் ஏற்பட்டதுண்டு. ஆனால், தெலுங்கிலக்கணம் எழுதியவர் மொழிக்குத்தான் இலக்கணம் எழுதினார். இலக்கியத்தைக் குறிக்கும்போது, வடமொழி இலக்கியத்தைத்தான் எண்ணினார். மலையாளத்தில் அண்மையில் கேரள பாணினியம் என்ற அகன்ற இலக்கணம் எழுதப்பட் டிருக்கிறது. ஆனால், அதற்கு இலக்கியம் மலையாள இலக்கியம் மட்டுமன்று, உலகின் இலக்கியம் முழுமையுமே யாகும். ஆனால், தொல்காப்பியரோ தெளிவாக இலக்கியத்துக்கு - தமிழ் இலக்கியத்துக்கு - இலக்கணம் எழுதினார். இலக்கியத்துக்கே உரிய உரிச்சொற்களை எடுத்தாண்டிருக்கின்றார். நூல்நெறி வழக்கு, ஆன்றோர் வழக்கு எடுத்துக் காட்டுகிறார். செய்யுளியல் அணியியல் வேறு, நூல் வழக்குக்கான ஐந்திணை நெறி வேறு. இதையெல்லாம் விடப் புதுமையானது; அவர் முன் இலக்கணங்களைக் குறிப்பிடுவது. உரையாசிரியர் கூற்றுப்படி, இவர் இலக்கணத்தில் முன்னாசிரியர் விட்ட பகுதி, தனக்குக் கருத்து வேற்றுமையுள்ள பகுதி ஆகியவற்றை மட்டுமே விரிக்கிறார் என்று தோன்றுகிறது. அத்தனை இலக்கண இலக்கியமும், முன் இருந்திருத்தல் வேண்டுமே? எங்கே போயின? போயொழிந்த இசை நூல்கள், நாடக நூல்கள், அவற்றின் இலக்கணங்களின் கதி யாது?

தொல்காப்பியத்துக்குப் பிந்தி, கடைச் சங்க காலத்துக்குப் பிந்தியுள்ள நூல்கள்கூட எல்லாம் உள்ளனவா? இல்லை! இல்லை! இல்லவே இல்லை! சமண நூலாகிய யாப்பருங்கலம், யாப்பருங்கலக்காரிகை உரைகளில் மேற்கோள் காட்டிய நூல்கள், புத்த நூலாகிய நேமிநாதத்தில் மேற்கோள் காட்டிய சூத்திரங்கள், பாக்கள் பல இன்ன நூல்களிலிருந்து என்று தெரியவில்லை. ஒளவை எழுதிய அசதிக்கோவை என்ற பாட்டுகள் ஒரு சிலதான் உள்ளன. பரிபாடல், முத்தொள்ளாயிரம் சிறுபகுதியே உள்ளன. பிற்காலப் புலவர் பாடல்கள்கூட எத்தனையோ அழிந்துவிட்டன.

சுருங்கச் சொல்லின், தமிழின் இன்றைய முதல் நூலாகிய தொல்காப்பியத்துக்குமுன், இலக்கிய இலக்கண இசை நாடக நூல்கள் பலவும், பின்நூல்கள் பலவும் மறைந்தன. ஆகவே, இன்றைய தமிழிலக்கியம் விரிவிலும் வளத்திலும், தொன்மை யிலும், தமிழ் முழு இலக்கியத்திலும் எவ்வளவோ குறைவுபட்டது.

தொன்மை விரிவு முதலியவை எப்படியாவது போகட்டும்! தன்மை யிலாவது முற்றிலும் தமிழர் இலக்கியமா? என்று பார்ப்போம்.

தமிழர் வகுப்பு வேற்றுமை பாராட்டுவதில்லை என்று கூறினோம். இன்றைய தமிழ் நூல்களில் தொன்மைச் சிறப்பு வாய்ந்த குறளும், நாலடியும் இதனை நன்கு வலியுறுத்துகின்றன.

“பிறப்பொக்கும் எல்லாஉயிர்க்கும் சிறப்பொவ்வா
செய்தொழில் வேற்றுமை யான்”

என்கின்றார் திருவள்ளுவப் பெருந்தகையார்.

“தோணி இயக்குவன் தொல்லை வருணத்துக்
காணிற் கடைப்பட்டான் என்றிகழார்”

என்கின்றார் நாலடியாசிரியர். ஆனால், முன்னது வேற்றுமை யில்லை என்று மட்டும் கூறப் பின் செய்யுள் பிறப்பு வேற்றுமையை எதிர்க்கின்றது காண்க. பின்னூலின் காலத்துக்குள், அவ்வேற்றுமை வழக்காற்றில் மிகுந்துவிட்டதே ஆசிரியர் கண்டித்ததற்குக் காரணம். பிற்காலத் தமிழ்ப்புலவர் ஒருவர், “நாற்பாற் குலத்தில் மேற்பால் ஒருவன், கற்றிலனாயின் கீழிருப்பவனே” என்கின்றார். இவ்வாசிரியரும், தமிழர் கொள்கைப்படி வேற்றுமையை எதிர்ப்பினும், பிறப்பாலுள்ள வேற்றுமையை அறிந்துரைக்கின்றது காண்க. இதற்குள் நாற்பாற் குலத்தை நிறுவும் முயற்சி முற்றும் அழிந்துவிட்டது போலும், நல்ல காலமாக இந்நூல் சமய நூலாயில்லை. சமய நூலானால் பிற்கால நூல்கள் அவை சைவமாயினும், வைணவமாயினும், யாதாயினும், படிப்படியாய் பிறப்பு வேற்றுமையை மேற் கொள்வது காணலாம். கற்றவரிடை நேர்மையுடையவர் அதனை வெறுத்து விடுவரே யென்று அஞ்சி, உயர்நிலை அல்லது வைதிக நிலையில் வேற்றுமை யில்லை. கீழ்நிலை அல்லது உலகியல் நிலைக்குமட்டுமே வேற்றுமை உண்டு என்றுஞ் சொல்லத் தொடங்கினர். கல்வியைத் தன் உயர்வுக்குப் பயன்படுத்திய வகுப்பினரின் தலைவரான சங்கராச்சாரியார், இன்றும் சைவ வைணவ சமயத்தில் சாதிப்பிடிப்பு படிப்படியாய் ஏறிவருவதும், அச்சாதியை ஏற்கத் தயங்கும் கோழைகளைச் சாதிப்பித்தர் தென்கலை வைணவர் என்றும், சைவர் சற்சூத்திரர் என்றும் இழித்துக் கூறுதலும் காண்க. ஆனால், முன்னாளில், “உலகியலில் வேற்றுமையுண்டு, வைதிக நிலையில் வேற்றுமையில்லை” என்பது போய், “இன்று வேற்றுமை பாராட்டுவார்தாம் வைதிகர், பாராட்டாதவர் உலகியல் நிலையினர்” என்று மாறிவிட்டது. இம்மாறுதலும் காலத்தின் கோலம் போலும் ! அண்மைக் காலங்களில் தமிழிலக்கிய இலக்கணங்களில் பிறப்பு வேற்றுமை புகுத்தப்பட்ட அளவுக்கு எல்லையேயில்லை! நல்ல காலமாக அவற்றை ஏற்குமளவு அறிவு நமக்கில்லை. மக்களில் வேற்றுமையில்லை என்று நாம் சொல்ல பிற்காலத் தமிழ் நூல்கள் பார்ப்பனரையும் ஒருபடி தாண்டி பாட்டிலும் நான்கு சாதி, எழுத்திலும் நாலு சாதி, எண்ணிலும் நான்கு சாதி என்று சாதி வகுக்கின்றன. இதே முறையில் தமிழ்நாட்டின் “அறிவியல்” முன்னேறினால், கல்லிலும் நாலு சாதி, நீரிலும் நான்கு சாதி, மரங்களிலும் நாலு சாதி ஏற்பட்டிருக்கும்! என்னே நம் நாட்டின் நிலை!

தமிழிலக்கியத்தின் போக்கில் வரவர வளர்ந்து வரும் இன்னொரு வழு வடமொழி மயக்கமும் வடமொழி இலக்கிய மயக்கமும் ஆகும். இம் மயக்கம் தொடங்கிய காலத்தில் வடமொழியில் இலக்கியமே யில்லை. சில புராணக் குப்பைகளே இருந்தன. இம் மயக்கம் முற்ற முற்ற வட மொழி இலக்கியம் வளர்ச்சியடைந்து - தமிழர் மதிப்புக்கு இடம் தந்து நின்றது. தமிழில் இலக்கியம் அழிந்து வடமொழியினின்று மொழி பெயர்ப்பை எதிர்பார்க்கும் நிலைமையை அடைந்துவிட்டது. வடமொழியினும் தமிழ் மொழியில் இலக்கியம் குறைந்தும், புராணம் வரவர மிகுந்தும் வந்தது கவனிக்கத் தக்கது.

இன்னும், பழந்தமிழ்க் கொள்கைகளாகிய கற்பு, ஊனுண்ணாமை, கொல்லாமை முதலிய கருத்துகள் ஆரியர்க்குதவும் வகையில் மாற்றப்பட்டன. ஐவரை மணந்த துரோபதைக்கும், கணவனை விடுத்துச் சந்திரனை நாடிய தாரைக்கும் கற்புண்டென்று வற்புறுத்தப்பட்டது. இன்னும் ஒத்துவாராத கதைகளுக்கு “ரிஷிமூலம், நதிமூலம் பார்க்கப்படாது” எனப்பட்டது. வேள்வியில் ஊனுண்ணும் பார்ப்பனர் ஊனுண்ணாதவரே என வற்புறுத்தப்பட்டது. அதனை மக்கள் ஏற்கும் அளவு வலியுறுத்த அவர்களுக்குத் திறமை இல்லாக் குறையினால், பார்ப்பனர் பலர் தமிழ் நாட்டிலும் தமிழர் வாழும் நாட்டிலும் மட்டும் ஊனுண்ணலையும் வேள்வியையும் ஒருங்கே விடுத்தனர்.

இவ்வளவும் படிப்படியாய் வந்த காரணத்தினால்தான், பழந்தமிழ்ப் பண்பு கெடாத சில நூல்களேனும் - தொல்காப்பியம், திருக்குறள், சங்கநூல்கள் முதலியவை கிடைத்துள்ளன.

இச் சில நூல்கள் போகப் பெரும்படியான தமிழ் நூல்கள் இறந்துபட்டன. ஏன்?

கடல் கொண்டதனால் இறந்துபட்டதென ஆராய்ச்சி யாளர் கூறுகின்றனர். பழந்தமிழ் நூல்களும் உரைகளும்கூட இதற்குச் சான்று கூறுகின்றன. அங்ஙனம் கடலுஞ் சிலவற்றைக் கொண்டதென்பதற்குத் தடையில்லை.

ஆனால், கடல் கோளையும், தமிழ் வேதங்களையும் எதிர்க்கும் ஓர் ஆசிரியர் கூறுகின்றபடி, கடல்கோள் தமிழர் நூல்களுக்கு மட்டுமா? தமிழர்களிடையும் நூல்கள் மட்டுமா அப்படிப் போகும்? போயினும், கடல்கோளுட் படாத அன்றைய தமிழ்நாட்டுப் பகுதியிலுள்ள படிகள் எங்குப் போயின? படிகள்தாம் போயினும் வடமொழி மறைகள், கீதை முதலியவை மக்கள் மனமென்றும் ஏட்டில் வழங்கி இன்றும் உள்ளனவே? தமிழ் நூல்கள் மட்டுமா அங்ஙனம் மக்கள் மனத்தாலுங்கூட இல்லாதொழிதல் வேண்டும்?

இவ்வினாக்கள் உண்மையில் திகைப்பளிப்பவையே. ஆயின், தமிழ் நூல்கள் பிற மொழிகளனைத்தும் தொடங்கு முன்னமேயே அடைந்த விரிவையும், அக்காலத்து எழுத்து வசதிகளையும் நோக்க, நூல்களைப் பாதுகாக்க என்று ஒரு தனிக்கூட்டம் இருந்தாலல்லது, அவை பேணப்படமுடியாது என்று காணலாம். தமிழ்நாட்டில் பாணர் என்ற பாடும் வகுப்பு ஒன்று இருந்தது. ஆனால், உண்மையில் நூலியற்றியவர் எல்லா வகுப்பிலுமிருப் பினும் அதைப் பேணுவதற்கான ஒரு வகுப்பு இருந்திருத்தல் வேண்டும். அதுவே தமிழ் அந்தணர் வகுப்பு. அவர்கள் பிற்றைநாள் பார்ப்பனர் - அவரைச் சார்ந்த பிறநாட்டு அரசர் - வரவால் ஒளி மழுங்கினர். ஒழுக்கமே உயிர் எனக் கொண்ட பழந்தமிழந்தணர், குணத்தின் பயனை- பொறுமையையும் பணிவையும், தன்னல மறுப்பையும் - இன்றும் ஓரளவு காணலாம். இவர்கள் எதிர்க்கும் குணமில்லாததால் தலைமை மாறும் காலத்தில் அடிமைச் சுமை பெற்றனர். ஆனால், பார்ப்பனரோ ஆரவாரமும் புறவேடமும் மிக்கவராய், உலகியல் சூழ்ச்சியும், உயர்ந்தோரைக் கவரும் மாய்மாலமும் உடையரா யிருந்ததனால், அவ் அந்தணரையும் பிற தமிழரையும் அடுத்துக் கெடுத்து அவர்களைத் தமக்குக் கீழ்ப்படுத்தினர். அவ் அந்தணர் பூசை செய்த கோயிலினுள், சமையல் வேலையை அரசனை யண்டிப் பசப்பி அடைந்து, ஆணவமற்ற அவ் அந்தணர்களின் எதிர்ப்பின்றி, வடமொழி வேதம், மந்திரம் இவற்றைச் சைவ வைணவர் கோவிலில் ஓதும் உரிமையையும் பெற்றனர். பின், ‘ஒண்டவந்த பிடாரி ஊர்ப்பிடாரியைக் கெடுத்தது போல்’ தம் உடல் மினுக்காலும், ஒய்யார நாகரிகத்தாலும், பொதுமகள் போல் அனைவரையும் கவர்ச்சி செய்து நடந்து, ‘தாசிமக்கள்’ எனப் பொருள்கொள்ளும் (அவர்களுக்கே பொருந்தும்!) ‘சூத்திரர்’ என்ற பெயரைத் தமிழர்மீது சுமத்தி, அத்தமிழந் தணரையும் ‘வேளாப் பார்ப்பனர்’ என மாற்றி, நாளடைவில் தாழ்ந்த வகுப்பினர் என அவர்களே நம்பும்படி செய்து, இறுதியில் அவர்கள் சமயத்தையும் தம் பசப்புச் சமயத்துள் ஒரு பகுதியோ என எண்ணும்படி செய்துவிட்டனர். இதற்கெல்லாம் இடங் கொடாத தமிழ் நூல்களை ஆர்வத்துடன் கற்பதாகக் காட்டி அவற்றைக் கைப்பற்றி மறைவாகவும், பின் வெளிப்படை யாகவும் அவற்றைக் கடலில் எறிந்தும், ஆற்றில் எறிந்தும் வந்தனர். அக்கடலில் எறிந்த செய்தியையே அவர்கள் மக்களிடைக் கடல்கோள் செய்தியுடன் தம் குற்றம் வெளிப்படாவாறு குழப்பிப் பரப்பினர். ஆற்றிலெறிவதையே காவிரிப்புராணமாக விரித்து, மீண்டும் மீண்டும் தமிழ் நூல்களை அழித்து வந்தனர் - அழிக்கின்றனர் - அழித்தும் வருகின்றனர். இஃது அன்று மட்டுமன்று, இன்றும் அண்மையிற் காலஞ்சென்ற அறிஞரின் நூல்களைக்கூடச் சிலர் கூட்டியும் திரித்தும் எழுதுகின்றனர் என்று கூறப்படுகிறது. இங்ஙனம் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக அழித்தும் அழியாது மீந்தவையே - தமிழ் மீது தமிழ்நாட்டுத் தமிழர் கொண்ட விடாப்பிடி ஆர்வத்துக்கு ஒரு சிறு குறியீடாய் இன்று ‘தமிழிலக்கியம்’ என்னும் பேர்கொண்டு நிலவுகின்றது.

போனது போக, இம் மீந்த இலக்கியத்தை நோக்கினாலும், தமிழ் இலக்கியத்தின் விரிவும் கொள்கையும் வியப்புக்கிட மானதேயாகும் . இன்று உலகிலுள்ள சமயங்களுள் கிட்டத்தட்ட எல்லாம் தமிழ்நாட்டில் உள்ளன. படிப்படியாக அவை அனைத்துக்கும் தமிழ் இலக்கியம் இடந் தந்துள்ளது. இராமனழகை வருணிக்கும் கம்பர், “தோள் கண்டார் தோளே கண்டார்” எனக் கூறுவதே போலத் தமிழிலக்கியமும் ஒவ்வொரு சமயத்தார்க்கும் ஒரு பகுதி காட்டித்தான் எல்லாரது பகுதியையும் ஒருங்கு உடன் கொண்டதாயுள்ளது. இவற்றுள் மிகப் பிந்தித் தமிழ் நாட்டில் நுழைந்த இசுலாமிய கிறித்தவ சமயங்களின் வெவ்வேறு கிளைகள்கூடத் தமிழிலக்கியத்தில் தனியிடம் பெற்றுள்ளன. முதன்முதலில் தமிழ்நாட்டில் நுழைந்த புறச்சமயங்களாகிய சமண புத்த மாயாவாத சமயங்களோ என்னில், தனித்தனி ஒரு மொழியின் இலக்கியத்துக்குப் போதிய அளவு இலக்கியப் பகுதிகள் உடையவை. அவற்றுள் இறந்துபட்டன பல. இன்று பல இடங்களில் தமிழறிஞர் தமிழிலக்கியத்தினைப் பற்றிப் பேசும்போதெல்லாம். ஒவ்வொருவர்க்கும் தமிழிலக்கியத்தின் ஒரு பகுதியையோ, சிலபகுதிகளையோ மனத்தில் வைக்கின்றார்களேயன்றி வேறன்று. சமயக் கட்சிச் சார்பின்றித் தமிழிலக்கியங்களை ஓரிடத்தில் திரட்டினால், பண்பினால் மட்டுன்றி அளவினால் கூடத் தமிழ் பிறமொழிகளின் இலக்கியங்களினும் நிறைவுடையதாயிருக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

தொன்மையை எடுத்துக்கொண்டால், இன்றைய இந்திய மொழிகளுள் தமிழ் எல்லாவற்றிலும் எத்தனையோ மடங்கு தொன்மை மிக்கது. வடநாட்டுத் தாய்மொழிகளுள் குஜராத்தி முதலிய மொழிகளில் மிகப் பழைமையான இலக்கியம் காந்தியடிகள் எழுதியவை, என்னும்படி அவை அவ்வளவு புத்தம் புதிய வளர்ச்சியையுடையன. உருதுவை நோக்கினால், அம்மொழிதானும் பேரரசர் அக்பரால் புதுவது புனையப் பெற்றதாகும். போக வடமொழிகளுள் பழைமை யுடையவை வங்காளியும், இந்தியும், மராத்தியுமேயாம். வங்காளி நம் கண்களுக்கு முன்னேயே அந்நாட்டினர் ஒப்பற்ற மொழிப்பற்றின் வெளிப்பயனாக வளர்ந்தது. அதன் முதல் இலக்கிய நூலும், இந்தி, மராத்தி முதலியவற்றின் முதல் நூல்களும் அவ்வம் மொழியின் இராமாயணங்களேயாகும். வங்காளி இராமாயணம் சைதன்யரால், இந்தி இராமாயணம் கம்பர்போல் புகழ்பெற்ற துளசிதாசரால், மராத்தியில் ஆழ்வாருள் சூடிக்கொடுத்த நாச்சியாரை ஒப்பக் கண்ணன் காதலிலீடுபட்டு உலகு துறந்த மீராபாயினால் இயற்றப்பெற்றவை. இம்மூன்று வடநாட்டு நூல்களுக்கும் தூண்டுதலாயிருந்தது தென்னாட்டு இராமாநந்தரே. அவை இந்நாட்டுச் சமயமாம் கடலினின்று, இராமாநந்தராகிய புயல், நீர் மொண்டு சென்று வடநாட்டில் பொழிந்த முதல் மழைத்துளிகளேயாம்.

தென்னாட்டை எடுத்துக்கொண்டால், துளு, குடகம் முதலிய மொழிகள் இன்றும் இலக்கிய உயிர்ப்படையவில்லை. மலையாள மொழியின் இலக்கிய வரலாறு சென்ற இரு நூற்றாண்டுகளுக்குள்ளேயும், மொழி அதனினும் சற்றுதான் பழைமையுமுடையன. சேரமான் பெருமாள் நாயனாருடன் மலையாள மொழியும் அரசியலும் பிரிந்தன என்பர். அதற்குமுன் மலையாளம் நல்ல செந்தமிழ் நாடாய்ச் சிலப்பதிகாரம் போன்ற முத்தமிழ் நூல்களைத் தோற்றுவிக்கும் உயிர்ப்பண்புடையதாய் இருந்தது. தெலுங்கில் இலக்கியம் ஏற்படத் தொடங்கியது. தெலுங்கு இராமாயணம் எழுதிய திக்கணர் காலம்முதல்தான்; அதாவது 12ஆம் நூற்றாண்டில்தான், அதற்கு முன்னைய நூல் எட்டாம் நூற்றாண்டில் நன்னய பட்டர் எழுதிய இலக்கணம் ஒன்றே. இதுவும் மேற்குறிப்பிட்டபடி அரை வடமொழி இலக்கணமேயாம்.

கன்னடமொழி சமணரால் - சமணரைப் பின்பற்றிய வீர சைவரால் பேணப்பட்ட காரணத்தால், வடமொழி தமிழ்மொழி நீங்கலாக, மற்றெல்லா இந்திய மொழியிலும் தொன்மை யுடையது. பழங்கன்னடமொழி கிட்டத்தட்ட செந்தமிழே என மேலே கூறினோம். அதன் இலக்கியம் எட்டாம் நூற்றாண்டு முதற்கொண்டது.

தமிழ் இவ்வெல்லாமொழியிலும் முந்தியதெனக் கூற வேண்டியதில்லை. வடமொழியைப் பின்பற்றி எழுதிய சிந்தாமணிகூட, இவையனைத்துக்கும் முந்தியதாகும் - ஐந்தாம் நூற்றாண்டுக்குரியதாதலின்.

தமிழின் தொன்மையை வடமொழியுடன் ஒப்பிடுமுன், உலகின் பிற மொழிகளுடன் இதனை ஒப்பிடல் வேண்டும்.

ஐரோப்பிய மொழிகள் அனைத்துக்கும் இலக்கியக் காலம் பதினான்காம் நூற்றாண்டுக்குப் பிந்தியதேயாகும். இறந்துபோன கோதிக்கு, ஐ°லாண்டிக்கு, சாக்சன் முதலியவற்றில் சில மொழிபெயர்ப்புகளும் சிறு நூல்களும் மட்டும் பத்தாம் நூற்றாண்டு முதற்கொண்டு இருந்தன. இதுபோக ஐரோப்பியரின் பண்டை இலக்கியமெல்லாம், இலத்தீன் கிரேக்க மொழிகளில் மட்டிலுமேயாம். இலத்தீன் இலக்கியம் கி.மு.இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்கும் கி.பி.இரண்டாம் நூற்றாண்டுக்கும் இடைப்பட்டது. கிரேக்க இலக்கியமோ இன்னும் பழைமை யுடையதாய் கி.மு. ஏழு, ஆறாம் நூற்றாண்டு முதற்கொண்டது. ஹோமர் என்ற முதற்கவி கி.மு.பத்தாம் நூற்றாண்டிலேயே - எழுத்து ஏற்படு முன்னரே - பாடினர் என்பர்.

ஐரோப்பியரினும் முந்திய நாகரிகங்கள் நடுநிலக்கடல் வட்டாரங்களில், எகிப்து, சிறிய ஆசியா, அசிரியா, பினிஷியா முதலிய இடங்களிலிருந்தன. அவர் சில வகையில் தமிழரை ஒத்த உயர் நாகரிகமுடையவர். கணக்கு முதலியவற்றில் முதன்மை அடைந்தவர். ஆனால், இலக்கிய வளர்ச்சி பெற்றிலர்.

இவையனைத்தையும் விட்டு, வட தென்மொழிகளைக் கவனிப்போம். மேனாட்டு மிகத் தொன்மை வாய்ந்த மொழியாகிய கிரேக்கத்துடன் வடமொழி பலவகைகளில் ஒப்புடையது. வடமொழியின் முதல் நூலாகிய ரிக் வேதத்தின் காலத்தைப் பலரும் பலவாறாகக் கணிக்கின்றனர். மிகப் பிந்திய கணிப்பை எடுத்துக் கொண்டாலும், அது ஹோமரைவிட ஐந்நூறு ஆண்டுகட்கு முற்பட்டதென்பர். ஆனால், இதில் ஒரு குறை உண்டு. இஃது இலக்கிய நடையில் எழுதப்பட்ட நூலன்று. முதன் முதல் இலக்கியநடை அமையப்பெற்ற நூல் வால்மீகியின் இராமாயணமேயாகும். இஃது கி.மு.எழுநூறுக்கும், கி.மு.நூறுக் கும் இடைப்பட்டதாயிருக்கலாமென்று அறிஞர் கூறுகின்றனர். இதன் அடுத்த இலக்கிய நூல் கி.பி.நூறிலேயே ஆதலின் அதனை அண்டியதேயாக இருக்கக் கூடும். தமிழில் இன்றைய முதல் இலக்கியநூல் திருக்குறளும் சிலப்பதிகாரமும் ஆகும். முன்னது கி.பி.முதல் நூற்றாண்டினது. பின்னது இரண்டாம் நூற்றாண்டினது. இக்கால வடமொழி, கிரேக்கம், இலத்தீன் ஆகியவற்றின் இலக்கியத்தைத் தவிர மற்றெல்லா இலக்கியத் துக்கும் முற்பட்டதெனக் காண்க.

ஆனால், அதே காலத்தில் தமிழில் இன்னொரு வகை இலக்கியம் இருந்தது. அதுதான் சங்க நூல்கள். இவை வடமொழி இலக்கியத்தினும், அதனைப் பின்பற்றிய பின் நாளைய இலக்கியத்தினும் உயரிய பண்பாடு உடையவை. அதாவது திணைவழு, காலவழு, இடவழு அற்றவையாகும். காலைநேர வர்ணனையில் மாலையிற் பூக்கும் மலர்கள் மலர்ந்ததாகவும், கார்காலக் கதையினிடையில் வேனிற்காலப் பூக்கள் பூத்ததாகவும், கூறும் பாடல்கள் பிற்காலத்தும் பிறமொழிகளிலும் மலிந்து கிடக்கக் காணலாம். இவற்றில் தவறாத இலக்கியங்கள் தமிழ்ச்சங்க இலக்கியமும், கிரேக்க இலக்கியங்களும் மட்டுமேயாம். இவ்வகையில் கிரேக்கரைவிடத் தமிழர் பலமடங்கு உயர்வுடையவர் என்பதை அவர்கள் உயரிய திணைப் பாகுபாடு, கருப்பொருள், உரிப்பொருள் பாகுபாட்டினால் அறியலாம். இதில் ஒரு கூறு கிரேக்கரிடம் உண்டு. அவர்களது’பா°டோரல்’ (ஞயளவடிசயட) இலக்கியம் தமிழர்தம் முல்லைப் பாட்டினை நினைவூட்டவல்லது. அவர்களது ‘ஓடங்கள்’ (டீனந) தமிழர் குரவைப் பாட்டுகளை ஒப்பவை. ஆனால், அது போன்ற பல திணையும் தமிழில் சங்க இலக்கியத்தில் உள்ளன. அதனுடன் நேரிடை வருணனை மட்டுமன்றி, அடைமொழி, உவமை, ஆகிய எதனினும் இவ்வமைதி தோன்றப் பாடுபவர் தமிழர். இவ்வகையில் வடமொழியில் வால்மீகியும், காளிதாசனும், ஆங்கிலத்தில் ஷேக்°பியர் முதலிய கவிஞர்களும் பெருவழுக்கள் உடையவர் என்று அறிஞர் கூறுகின்றனர்.

இவ்வளவு உயர் பண்புடைய சங்க நூல்கள், பெரும்பாலும் தொகை நூல்களாகவே இருக்கின்றன. தொகை நூல்கள் பல நூற்பகுதிகளையோ, தனிப் பாடல்களையோ, தொகுத்து இயற்றியவை. பல சிறு காவியத் துண்டங்களா யிருப்பினும், பல காவியப் பதிவுகளாக அவை திகழ்கின்றன. எப்படியும், அக்காலத்தும் அதற்கு முன்னும் காவியங்கள் இருந்தன என்பது சிலப்பதிகாரம் முதலிய அற்றை நாள் நூல்களாலும், இலக்கணக் குறிப்புகளாலும் அறிகிறோம். இக்காலத்துப் பெருந்தேவனார் பாரதம் ஒன்றிருந்ததென்பதும், இராமாயணக் கதை நன்கு தமிழ் நாட்டில் பரவியிருந்ததென்பதும்கூட முன்னைக் காவியங்கள் உண்டென்பதை வலியுறுத்தும்.

புறநானூறு, பரிபாடல் முதலியவற்றின் பாடல்கள் மிகப் பழைமையுடையன. சில, பாரதப் போர்க்கதை முதலிய பண்டைப் புராணச் செய்திகளைத் தம் கால நிகழ்ச்சிகளாகக் கூறுவன. இவையனைத்தும் போக வேதக்காலத்துக்கு அண்டியோ, முன்னோ இயற்றப்பட்ட தொல்காப்பியமே விரிந்த இலக்கியத்துக்கு இலக்கணம் வகுப்பதையும், அதனை ஒத்ததான வடமொழி இலக்கணம் மட்டும் கூறி இலக்கியத்தினிலக்கணம் கூறாததும் நோக்கத் தமிழ் மொழி வேதக்காலத்துக்கும், தொல்காப்பியக் காலத்துக்கும் முன் போந்த இலக்கிய வளமுடையதாயிருந்தது தெளிவாக புலப்படும். ஹரப்பா, மொகஞ்சதாரோ முதலிய இடங்களின் புதைபொருளாராய்ச்சி யாலும் பழந்தமிழ் நாகரிகம் நன்கு வெளிப்பட்டிருக்கின்றது. இன்னும் பழம்பொருள் புதைபொருளாராய்ச்சி, மொழி ஆராய்ச்சி இவையும், ஏடுகளின் சோதனைகளும் தமிழிலக்கியத் தின் பண்டை வரலாற்றை இன்னும் தெளிவு படுத்தக்கூடும், எப்படியும், இன்றிருக்கும் இலக்கியத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு நோக்கினாலும்கூடத் தமிழ் இலக்கியம் தொன்மை, விரிவு, பண்பாடு ஆகிய எல்லாவகையிலும் உலகின் உயர்தனிச் செம்மொழிகளுள் முதன் மொழியாய் இலங்கும் என்பது உறுதி. அதுபோல அஃது இன்று வாழும் புது மொழிகளுள்ளும், வளரும் மொழி களுள்ளும்கூட முதலிடம் பெறுதல் வேண்டும். அது வகையில் தமிழர் உழைக்க முன்வருதல் வேண்டும்.

கழிந்த சில ஆண்டுகளாகத் தமிழர் அங்ஙனம் உழைக்க முன்வந்ததன் பயனாகத் தமிழரிடையே புது மலர்ச்சி ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், பிறக்கும் உயிரின் வாழ்நாளுக்கியையக், கருவளர்ச்சி நாளும், கருவுயிர்க்கும் துன்பமும் மிகுதிப்படும் என்றபடி, தமிழின் புதுமலர்ச்சி நீடிப்பும், பலவகைக் குழப்பமும் நிறைந்ததாயிருக்கிறது. அதனிடையே பலர் ஒளி காண முடியாது - புதுப் பிறப்புக் காணமுடியாது - மலைக்கின்றனர். அங்ஙனம் மலைக்காது தமிழ்ப் பணி - தமிழிலக்கியப் பணியில் அவர்களைத் தூண்ட முயலுவோம்.

தமிழிலக்கியமாவது. தமிழர் தொன்று தொட்டுக் கொண்ட உயர் கருத்துகள், உயர் பண்புகள், உயர் கலைகள் இவற்றின் மொழியுருவப் பண்பாடேயாகும். மொழியுருவில் எல்லாப் பிற கலைகளையும் நாம் நமது குருதியுடன் முன்னோரிடமிருந்து பெற்றோமேயல்லாது, பயின்று பெறவோ மேம்படுத்தவோ செய்தல் அருமையானதே. ஆனால், இலக்கியமோ தாய்ப் பால்போல் தாய்மொழியுருவில் நம் உள்ளத்தில் படிந்து, நம்மை நம் முன்னோர்கள் கண்ட செம்பொருட் களஞ்சியத்தின் உருவில் அமைக்கின்றது. நம் முன்னோர் கனாக்களை, நம் கனாக்களை, நம் கனவிலும் நனவிலும் படியவைக்கிறது.

இங்ஙனம், தமிழ் இலக்கியம் நம் வாழ்வில் கலக்க வேண்டுமானால் நாம் இலக்கியம் என்ற பேரால் பிறநாட்டு இலக்கியங்களின் ’காப்பி’களையோ, பிறநாட்டு இலக்கியத்தின் மாதிரியில் எழுதப்பட்ட ’போலி’களையோ தாராளமாகக் கொண்டுவிடல்கூடாது. இதனால், மொழிபெயர்ப்புகளையோ, பின்பற்றுதலையோ நாம் கண்டிக்கவில்லை. அவை முதல்தர இலக்கியமாகா என்று மட்டுமே கூறுகின்றோம். தமிழ்நாட்டில் பிற்காலத்தில் எழுதப்பட்ட தலபுராணங்கள் பெரும்பாலும் மொழிபெயர்ப்புகளும் ’காப்பி’களுமேயன்றி வேறல்ல. அவற்றில் இலக்கியச் சுவை, கவிதை, பாட்டு மணம் இருக்கலாம். ஆனால், அவையல்ல தமிழர் விரும்பும் தனிப் பேரிலக்கியங்கள். இடைக்கால நூல்களான சிந்தாமணி, கம்பராமாயணம் முதலியவை கதையளவில் மொழிபெயர்ப்புகள் என்பதில் தடையில்லை. கொள்கை அளவில் அவை தமிழினத்துக் கேற்புடையனவுமல்ல. ஆரியக் ’காப்பி’கூட அல்ல; ஆரியத்தை மீறிய காட்டாரியமேயன்றி வேறன்று. வடமொழியாளர்கூட ஏற்காத அளவு இராமனைக் கடவுளாகவும், வீடணனை வீரனாகவும், வாலியைக் குற்றமுடையவனாகவும் புனைந்ததுடன், படித்துப் படித்துப் பலவகையில் பார்ப்பனச் சமயத்துக்குக் கருவியாக அவை பயன்பட்டிருக்கின்றன. மொழியிலும், நடையிலும் பாட்டியல்பிலுமோவெனில், அவை ஆரிய மொழியின் போக்கை உயர்த்தும் முறையிலேயே நடைபெறுகின்றன. அதில் உள்ள தமிழ்ப் பண்புகள் எல்லாம், அதனை, அவற்றில் கலந்த நஞ்சைத் தமிழர் தொண்டைக்குள் செலுத்த, கூடச் சேர்த்த வெற்றினிப்பேயன்றி அவர்கள் கண்களைக் கவரத்தந்த வெளிப்பூச்சேயன்றி - வேறன்று. இந்நூல்களும் தமிழர் உயர்வை ஓரோரிடங்களில் விளக்குமாயினும், சிறப்பானவை அல்ல.

‘பொற்கலத்தைக் காட்டி அதிலுள்ள கள்ளினுக்கு மதிப்புத் தேடுவது போல்’ இன்று அவற்றின் கவர்ச்சியான கவிதை காட்டப்பட்டு, இவற்றிலுள்ள கள் - நச்சுக்கள் - தமிழர்க்கு ஊட்டப்பட்டு வருகின்றது. அந்நூற்களின் பேரால் வருணாச்சிரம ஊழல்கள் - மூடப் பழக்க வழக்கங்கள் வளர்க்கப்படுகின்றன. பணக்காரத் தமிழர் ஏழைகளிடத்திலிருந்து பிரிக்கப்பட்டு, அவர்கள் பணமெல்லாம் ஏழைத் தமிழர்களுக்கும், அப் பணக்காரத் தமிழர்களுக்கும் எட்டாது, கோவிலில் புதைக்கப்பட்டுத் தமிழ்ப் பகைவரிடையே சோம்பேறிகளையும், சமூகப் புல்லுருவிகளையும் வளர்க்க வழங்கப்படுகிறது.

இனிச் சங்க இலக்கியமோவெனில் மொழிபெயர்ப்பு அன்று. கருத்து, பண்பு ஆகிய எதிலும் பிறமொழிச் சார்பு - பகைச்சார்பு உடையது அன்று. அதில் கலந்த மிகச்சில வடசொற்களும், கருத்துகளும் நட்பு முறையில் எடுக்கப் பட்டுள்ளனவேயன்றி, அடிமை மனப்பான்மையுடையவையன்று. இவ் விலக்கியத்தை வடமொழி இலக்கியத்துடன் ஒப்பிட்டால், வடமொழியின் எந்த இலக்கியத்திலும் காணப்படாத உயர்பண்புகள் இதில் காணப்படும்.

ஆனால், எந் நோக்கத்துடன் எதிர்ப்பினும், சங்க இலக்கியத்தை எதிர்ப்பவர் கூற்றுக்கு இடமில்லாமல் இல்லை. கம்பர் காலத்தினும் சங்ககால இலக்கியத்தில் உயிர்ப்பும், துடிப்பும், வண்மையும் குறைவே. இதற்குக் காரணம் அரசியல் சமூக வாழ்வில் கம்பர் காலம் களிப்பும் வெற்றியும் மிக்க காலம். அப்போது தமிழரின் உணர்ச்சி ததும்பி நின்றது. சமய வாழ்விலும் அப்படியே! சங்க காலம் அறிவு நிறைவு பெற்ற காலமாயினும், தமிழர் தனித்தோங்கி நின்ற காலமாயினும், உணர்ச்சி குன்றிய காலம், அரசியலில் சேர, சோழ, பாண்டியர் வலிகுன்றிக் குறுநில மன்னர் ஆட்சி மிகுதியடைந்த காலம். கோசர், களப்பிரர் முதலிய பிறநாட்டு வீரரும் உட்புகுந்து கொள்ளையிட்ட காலம். தமிழர் அப்போது வீரராயிருந்தனர். ஆயின், சிறு அளவிலேயே. செங்குட்டுவன், கரிகாலன் முதலியோர் வரவர அருகினர். சமயங்களில் ஆரியமும், புத்தமும், சமணமும் வந்து விரவின. தமிழர் அனைவர்க்கும் இடந்தந்தனர். பின்னர் அதனால் குழப்பமெய்தியும் நின்றனர். இந்நிலையில் பேரிலக்கிய நூல்கள் எழாது, தனிப்பாடல்களும் குறைகளுமே மிகுந்தன. சிலப்பதிகாரம் மணிமேகலை ஆகிய இரண்டும் மட்டுமே கதை தழுவிய காவியங்கள். இக்காலம் உண்மையில் பதினேழு - பதினெட்டாம் நூற்றாண்டுக் கவிராயர் காலம் போன்றது ஆகும்.

கவிராயர்கள் காலத்தில் கவிதைகள் இலக்கண நிறைவும், வழுவிலா அமைப்பும் உடையவையாயிருந்தன. கம்பரிடையும் வில்லிபுத்தூராரிடையும் காணுதற்கரிய திறனையும், அமைப்பு நுணுக்கங்களையும் சில கொண்டிருந்தன. கம்பரிடையும், செயங்கொண்டாரிடையும் காணாத புலமையை அவற்றில் காணலாம். ஆனால், உணர்ச்சியும் ஆர்வமும் தற்சார்பும் புதுமையும் மட்டுமே குறைவு. அவற்றின் பெருமையெல்லாம், அவை முன்னைய கவிதைக் காலத்தின் மகுடம் என்பதேயாகும். இதே வகைப்பட்ட கவிதைக் காலத்தின் மகுடமே சங்க காலமாகும். ஆனால், சங்க காலம் கவிராயர் காலத்திலும் மிகவும் உயர்வுடையது. ஏனெனில், கவிராயர் காலத்துக்கு முந்திய கம்பர் காலம் தமிழ் இலக்கியம் தற்காப்புப் பெற்ற காலமன்று. தமிழர் அறிவிலும், கலையிலும் மேம்பட்டு நின்ற காலமல்ல. அழிந்து, பின் பிறரை நோக்கி எழ முயன்ற காலமேயாகும். ஆகவே, சங்ககாலம் கவிராயர் காலத்தைப் போன்ற காலமாயினும் கவிராயர் காலத்தினும் தமிழ்ப் பண்பு மிகுந்த காலமாகும். கவிராயர் காலத்திலும் கம்பர் காலம் எத்தனை உயர்வுடையதோ, அவ்வளவு உயர்வுடையதாயிருந்திருத்தல் வேண்டும் சங்க காலத்துக்கு முந்திய காலம் - தமிழ் நூல்களின் கூற்றுப்படி இக்காலமே முதல், இடைச் சங்க காலமாகலாம். இக்காலத்தில் மாபுராணம், தகடூர் யாத்திரை முதலிய பெரிய காவியங் களிருந்தன என்று பின்னூல்கள் கூறுகின்றன. தொல் காப்பியத்தில் அத்தகைய நூல்களின் எத்தனையோ வகை - இன்றைய தமிழராகிய நாம் இன்னதென்று நன்கு தீர்மானிக்க முடியாத - புதிய வகைகள் கூறப்படுகின்றன. அவற்றுட்சில இன்று தமிழர்க்குப் புதிய வகைகள், எடுத்துக்காட்டாக மகாமகோபாத்தி யாய பண்டிதமணி மு.கதிரேசச் செட்டியார் ஆராய்ந்த சங்ககாலத்து ‘அங்கதங்களை’க் கூறலாம். அல்லது புதுக் கருத்துகளை - ஆம்; அக்காலத்துப் புதுக் கருத்துகள் உடையவர் தமிழர் - புதுக்கருத்துகளைப் புதுவதாகப் புனைந்து கூறும் ’விருந்து’ என்ற வகையைக் கூறலாம். அல்லது, பெருங் காப்பியமாய்ப் பழங்கதையைப் பாட்டிலும் உரையிலும் கூறும் ‘தொன்மை’ என்னும் வகையைக் கூறலாம்.

உலகில், பொதுவாக எல்லா இலக்கியத்துக்கும் - எல்லாவகைப் பொருளுக்கும் இளமை, முதிர்ச்சி, நலிவு ஆகிய மூன்று பருவங்கள் உண்டு. தமிழ் இலக்கியத்தில் வடமொழி விரவிய காலத்துக்கு அத்தகைய மூன்று பருவங்களையும் எளிதாகக் குறிக்கலாம். சிந்தாமணியும், பெருங்கதையும் இடைக்காலத் தமிழிலக்கியத்தின் தோற்றக் காலம். கம்பர், ஒட்டக்கூத்தர், புகழேந்தி, சயங்கொண்டார் ஆகிய புலவர் வாழ்ந்த சோழர் காலம் அதன் முழு வளர்ச்சி, அல்லது முதிர்ச்சி, அல்லது பொற்காலம். கவிராயர் காலம் அதன் நலிவுக்காலம் எனலாம். இம்மூன்றும் சேர்ந்து தமிழிலக்கியத்தில் - தமிழிலக்கியத்தின் ஒரு பகுதியான வடமொழி சார்புப் பகுதியில் ஓர் ஆயுட்காலம் ஆகும்.

எல்லா வகையிலும் அத்தகைய மூன்று பருவங்கள் காணலாம். வடமொழியில் வால்மீகி, பாசன் காலம் தோற்றக் காலம். காளிதாசன் காலம் முழு வளர்ச்சிக் காலம். தண்டி போஜன் முதலியோர் காலம் முதுமைக் காலம். இதன் பின்னும் தென்னாட்டுச் சங்கரரும், அப்பைய தீட்சதரும் அதற்கு ஒரு மறுவாழ்வு தந்தனர். அதன் பின் வடமொழி இலக்கியம் அழிவுற்றது.

ஆங்கிலத்தை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள், அது ஷேக்°பியர் காலத்தில் தோன்றிற்று, மில்டன் காலத்தில் முழு வளர்ச்சி அடைந்தது. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் முதுமை பெற்றழிந்தது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் மீண்டும் ஒரு முறை வளர்ந்தோங்கி இன்று நலிந்து வருகின்றது. எனவே, ஆங்கிலத்தில் இரண்டுமுறை வாழ்வு ஏற்பட்டிருத்தல் காண்க. ஆனால், இரண்டு வாழ்வும் மொத்தம் நானூறு ஆண்டுகளுக்குள். வடமொழியில் ஓர் ஆயுள் ஓராயிரம் ஆண்டு. ஆனால், ஓர் ஆயுளே அதற்கிருந்தது. ஆங்கிலத்துக்கு இருமுறை வாழ்வு, ஆனால் இரண்டும் சேர்ந்து நானூறாண்டுகள்தாம். ஆங்கிலம் அதற்குமுன் வேறு மொழி உருவில் இருந்தது. எனவே, அதனை ஆயுள் நீட்டிப்புக் குறைவு என்று கொள்ளுதல் தவறன்று.

ஆங்கிலமும் வடமொழியும் பிறமொழிகள் அனைத்துக்கும் மாதிரி வகைகள் என்று கூறலாம். தமிழை அவற்றுடன் ஒப்பிடுவோம். சிந்தாமணி முதல் கவிராயர் காலம் வரை ஓர் ஆயுள் எனக் கூறலாம். அதன்பின் பாரதியாருடன் ஒரு புது இளமைக்காலம் தொடங்குகிறது. சிந்தாமணிக்கு முந்திய கடைச்சங்க காலமோ அதன் முந்திய ஓர் ஆயுட்காலத்தின் முதுமை என மேற்கூறினோம். ஆகவே, இன்றைய தமிழிலக்கியத்தில் ஒரு பண்டைய வாழ்வின் முதுமையும், பின் ஒரு முழுவாழ்வும், அதன்பின் ஒரு புதுவாழ்வின் தொடக்கமும் காணப்படு கிறது. ஆகவே, நம் கண்முன் மூன்று வாழ்வுகள் உள்ளன. வடமொழியின் வாழ்வு ஒன்று; ஆங்கிலத்தின், தமிழின் வாழ்வு மூன்று. அதுமட்டுமன்று; ஆயுள் நீட்டிப்பை எடுத்துக்கொண்டால் ஆங்கிலத்தின் ஓர் ஆயுள் ஆண்டு இருநூறு. வடமொழியின் ஓர் ஆயுள் ஆண்டு ஆயிரம். தமிழின் ஓர் ஆயுள் ஆண்டு ஆயிரத்து முந்நூறு. (சிந்தாமணியின் காலம் கி.பி.500; கவிராயர் காலம் 1800).

பிற இலக்கியத்தின் தொடக்கக்கால மொழி வளர்ச்சி குறைவு. தமிழின் தொடக்கக்காலம் ஒரு பெருவாழ்வின் ஓய்வு உறக்கமேயன்றி வேறன்று பிறநாட்டிலக்கியம் சிறு செடிகளின் விரைந்த வளர்ச்சி, தமிழிலக்கியம் நெடுநாள் வளர்ந்து வெட்டப்பட்ட மரத்தின் ஆழ்ந்த வேர்கள் எழுப்பிய உள்வளர்ச்சி போன்ற வன்மையுடையதாகும்.

ஆகவே, பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் சில பல அழிந்ததற்காக அழவேண்டியதில்லை. ஏனெனில், ஒருபுறம் இலக்கியத்தின், கலையின், பிழிவே தமிழ்மொழி. தமிழர் வாழ்வு தமிழருளத்திற் கரந்த தமிழ்ப்பண்பு. இன்னொன்று அவ்விலக்கியம் நூலில் அடங்கி, நூலெறிந்தால் - நூலெறியப்பட்டால் அழிந்தொழிவ தன்று. அது தமிழின் தமிழரின் உளமாகிய அடிவேரில் தளிர்ப்பது. தளிர்கள் மலர்கள் - இலைகள் - கொப்புகள் - அடிமரம் - வெட்டப்பட்டன. ஆயின் என்ன? அதன் உயரிய உட்பண்பே வேராய்த் தமிழர் இதயத்தில், வாழ்வில் பின்னி ஆரியர் கைக்கும் சூழ்ச்சிக்கும் அப்பாற்பட்டதாகக் கிடக்கிறது.

மலையாளத்திலிருந்த ஏலக்கொடி பற்றிய அழகிய கதை ஒன்றுண்டு. ஏலக்காயைப் பாண்டி நாட்டார் கொண்டேகினராம். அரசரிடம் முறையீடு சென்றது. தருமனை ஒத்த அரசர், ‘சரி! நம் நாடு வளமுடையது. போகட்டும்’, என்றார். ‘ஐயனே ஏலக்காய் மட்டுமன்று ஏலக்கொடிகூடக் கொண்டேகுகின்றனர் பாண்டியமக்கள்’ என்றனராம், கலவரப்பட்ட குடிகள், அறிவு சான்ற அரசன் புன்முறுவலுடன், ‘கொடிபோனாலென்ன? நம் நாட்டு மழையுமா போகும்? ஆதலிற் கவலை வேண்டா’ என்றனராம். அதுபோல் தமிழ்க் கலைகள், இலக்கியங்கள் இறந்தனவே எனக் கவலை வேண்டா. இன்றைய இலக்கியம் எறியப்பட்டால்கூடக் கவலை வேண்டா என்று நான் நம் தமிழ் நாட்டினர்க்குக் கூறுவேன். இலக்கியத்தின் இலக்கியம் - இலக்கிய ஊற்று - கலையின் உயிராகிய தமிழன் - உண்மைத் தமிழன் உண்மைத் தமிழ்ப்பண்பு குன்றாத உயர்தமிழன் ஒருவன் உள்ளவரை - அவனை அழித்தொழிக்காதவரை, தமிழ், தமிழ்க்கலை, தமிழ் இலக்கியம் அழியாது; அதனை அழிக்கவும் முடியாது. ஆதலின், அப்பண்பை வளர்ப்போம். அப்பண்புடைய இலக்கியம் அதனால் வளரும். இன்றைய இலக்கியத்தில் கூடியவரை அதற்கு முயல்வோம்.

தமிழர் வாழ்விலேயே இலக்கியப் பண்பு ஊறியிருக்கிற தென்று கூறி னோம். அவ் வாழ்வோடு தொடர்புள்ளவரை இன்றைய தமிழ் இலக்கியமும் தமிழ்ப் பண்பினின்று நெடுந்தொலைவு அகன்றுவிடாது. உண்மையில் எல்லா நாட்டையும்விடத் தமிழ்நாட்டில் இலக்கியமும், கலையும் சமயமும் வாழ்க்கையோடு இணை பிரியாத தொடர்புடையன. கலைகளும், இலக்கியமும், இசையும், நடனமும் பெண்கள் விளையாட்டுடனும், ஆடவர் களியாட்டத்துடனும் கூடியிருப்ப துடன் மட்டுமல்ல,சிறுமியர் ஆட்டமான அம்மானை, கழங்கு, பந்து, பொழுது போக்குக்கான ஊசல், வாழ்க்கைச் செய்திகளான மார்கழி நீராடல், தொழிலாளர் சுண்ணமிடித்தல் இவை பாட்டுடனும், செயலுடனும் இசைகின்றன. ஆண்களிடமும் போர் முதலிய பெரிய செய்திகளுமேயன்றி, ஏற்றமிறைத்தல், படகு, கப்பல் ஓட்டுதல், பள்ளர் வாழ்க்கை, குறவர் வாழ்க்கை முதலியவற்றை ஒட்டி ஏற்றப்பாட்டு, வஞ்சிப்பாட்டு, பள்ளு, குறவஞ்சி ஆகிய வகைகள் உள்ளன. இன்னும் சிந்து, நொண்டிச் சிந்து, காவடிச் சிந்து, கிளிக்கண்ணி, பாம்பாட்டிச் சித்தர் பாடல் முதலிய பலவகைகளும், தமிழரின் வாழ்க்கையிலேயே கவிதை பின்னிப் பிணைந்து கிடப்பதற்குச் சில எடுத்துக்காட்டுகள் ஆகும்.

இவை இலக்கியத்தில் மதிப்புப் பெறாமல் இல்லை. பெற்றது பின்னாளில் மட்டுமன்று; மாணிக்கவாசகர், மூவர் காலமுதல் தொடங்கிப் பாரதியார், பாரதிதாசன் காலம் வரை, எளிய மக்கள் வாழ்க்கையை எளிய இனிய பாவில்-இசைகலந்த பாட்டில் அமைக்கும் பழக்கமுளது. ஒவ்வொரு துறையை மட்டிலும் எடுத்தாற்கூட மாணிக்கவாசகர், மூவர், ஆழ்வார்கள், பட்டினத்தார், தாயுமானவர், தத்துவராயர், பத்திரகிரியார், இராமலிங்க அடிகள், பாரதி, பாரதிதாசன் ஆகிய எத்தனை புலவர்கள் என்று நோக்குக. அவருள் அரசியல், சமூகச் சீர்திருத்தம் ஆகிய புதுக் கருத்துகளைப் பாடியவர்கள் பாரதியும் பாரதிதாசனும் ஆவர்.

இதற்கடுத்தபடியான வாழ்க்கைத் தொடர்புள்ள இலக்கியம், இசை, நாடக இலக்கியங்கள், இவற்றுள் சிலப்பதிகாரம் தலைமையானது. அதன்பின் தேவாரமும் நாலாயிரப் பிரபந்தமும் மட்டுமே இத்துறை சார்ந்தன. அண்மையில் தமிழிசை இயக்கம் ஏற்படுவதற்கு முன்னர்க் கீர்த்தனங்கள் இராமலிங்க அடிகளாலும், அருணாசலக் கவிராயராலும், முத்துத்தாண்டவராலும் பாடப் பெற்றன. இசைப் புலவர். இலக்குமணப் பிள்ளை அவர்களும் இதனை அறிவியல் முறைப்படி பாடியவர். தமிழிசை இயக்கம் ஏற்பட்டபின் அதனைப் பயன்படுத்திச் சுத்தானந்தர் ஓரளவும், பாரதிதாசன் நிறைவு படவும் பல பண்களிலும் வாழ்க்கையை ஒட்டிய-உயர் கருத்துப்பட்ட-தமிழ்ப்பண்பு மிக்க பாடல்கள் பலவற்றைப் பாடியுள்ளனர்-பாடிவருகின்றனர்.

இசையினின்று விலகிய-மக்கள் வாழ்க்கையினின்று விலகிய-இயற்கையினின்று விலகிய-இலக்கியமே கம்பர் கால இலக்கியமாம். இவை படித்தவர் இலக்கியம். அதாவது செயற்கை இலக்கியம் என்னலாம். இச்செயற்கைக் கற்பனை முறைகளுக்குத் தமிழில் ஒப்பற்ற தலைவர் கம்பர். வடமொழியில் ஒப்பற்றவர் தண்டியும், சிரீ ஹர்ஷனும் ஆவர். இதனைத் தமிழில் முதன்முதலில் தோற்றுவித்தவர் சிந்தாமணி ஆசிரியர். இதேமுறையில் கடைசியாக வந்தவர் நைடதம் பாடிய அதிவீரராம பாண்டியனும், பிரபுலிங்கலீலை பாடிய துறைமங்கலம் சிவப்பிரகாச அடிகளும் ஆவர். இச்செயற்கைக் கற்பனைகளும், ‘காப்பியடித்துக் காப்பியடித்து’ உயிரற்றுப்போன காலத்தில்தான், புராணங்களும் தலபுராணங்களும் கணக்கின்றி எழுந்தன.

இக் கற்பனைக் காவியங்களிலிருந்து கிளைத்து மக்கள் செவிக்குச் சற்றே இசையுணர்வையும் எழுப்பி, இரண்டாலும் ஓசைச் சுவைமிக்க காவியங்களே சந்தக் கவிதைகளாம். இதனை முதன்முதல் தொட்டவர் கம்பரேயாவார். அதன்பின் சயங்கொண்டார், வில்லிபுத்தூரார் முதலியவர் சந்தச் சுவையைப் பெருக்கினர். இத்துறையில் கடைசியானதும் அனைவரினும் ஒருபடி முற்போந்ததும் அருணகிரி நாதரின் திருப்புகழாகும். இதில் கம்பரது கற்பனை மிகவும் குறைவுற்றுச் சந்தம் நிறைவுபெற்று விளங்கும். பொருள் நயம் இனிமை இவற்றினும் பகட்டான நடையையே அவர் விரும்பியதால், பொருத்தமற்ற இடங்களிலும் வட சொற்களை - பிறர் பாட்டில் வழங்காத வழங்கத் தயங்கும் வடசொற்களைக்கூடத் - தாராளமாக வழங்குகிறார்.

கற்பனை இலக்கியத்தின் நடையை மிகுத்துச் சந்தக் கவிகள் உண்டாயின. அவற்றின் அமைப்பைத் துறையாக வகுத்துத் துறைநூல்கள் அல்லது பிரபந்தங்கள் எழுந்தன. இவற்றுள் கவிதைச்சுவை சொட்டும் திருக்கோவையார் காலத்தான் முந்தியது. ஆனால், பெரும்பாலும் பிள்ளைத் தமிழ், கலம்பகம், உலா என்ற துறைகள் கம்பர் காலத்துக்குப் பிற்பட்டவையே. கற்பனை இலக்கியத்தில் கம்பர் கவிச்சக்ரவர்த்தியாயிருப்பது போல், இத்துறை யில் ஒட்டக் கூத்தர் கவிச்சக்கரவர்த்தியாவார். அவரது மூவருலாவுக்கு இன்னும் ஒப்புக் காண அரிது ஆகும். கம்பர் காலத்துக்கு முன்னமேயே எளியநடையில் பிரபந்தங்கள் எழுதியவர் பட்டினத்தார் ஆவார். இத்துறையில் இன்னொரு சிறந்த பழைய நூல் செயங்கொண்டார் செய்த கலிங்கத்துப் பரணியாகும். இப்புலவரும் ஒட்டக்கூத்தரையும் கம்பரையும் ஒப்பக் கவிச்சக்கரவர்த்தி எனக் கூறப்படுவர். தனித் தமிழிலேயே இவர் சந்தங்கள் பாடியவர். பிற்காலத்தில் இத்துறைகளில் குமரகுருபரர், சிவப்பிரகாசர், மீனாட்சிசுந்தரம்பிள்ளை ஆகியோர் சிறந்தவர்.

ஆகத் தமிழிலக்கியம் ஆகாயம்போல் பரந்தது. இன்று கிட்டிய தமிழிலக்கியம் கூடக் கடல்போல் கரையற்றுப் பல துறைகளாய்க் கிடக்கின்றது. ஆயினும், இன்றைய நிலையில் சில துறைகளிற் குறைபாடுகள் இல்லாமல் இல்லை. வடமொழியில் சிறந்துள்ள நாடகப் பகுதி தென்னாட்டில் சங்க காலமுதல் ஆதரிப்பாரற்று அழிந்துவிட்டது. உரைநடை வடமொழியிற் போலவே தமிழிலும் குறைவு. இவற்றுள் முதற் குறையைச் சுந்தரம் பிள்ளையின் மனோன்மணியமும், சம்பந்த முதலியாரின் நாடகங்களும் ஓரளவு நீக்க முயலும். இவற்றுள் முன்னது ஒன்றே இலக்கியத்துறை முயற்சி, பின்னதும் பிற முயற்சிகள் பலவும் தொழில் முயற்சிகளாகவே காணப்படுகின்றன.

உரைநடை வேதநாயகம் பிள்ளை, சூரியநாராயண சா°திரி, மறைமலை யடிகள், திரு.வி.கலியாணசுந்தர முதலியார் ஆகியவர்களால் மிகவும் முன்னேற்ற மடைந்துள்ளது. புதிய எழுத்தாளர் பலர் கட்டுரைகளும், இலக்கியச் சார்பான புது உரைகளும், புதுக்கதைகளும், எழுதுகின்றனர். அத்துறையை ஒட்டி டாக்டர் மகாமகோபாத்தியாய சுவாமிநாத ஐயர் அழகிய கட்டுரைகள் பல எழுதியிருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இன்னும் புத்திலக்கியம் தோற்றுவித்துத் தமிழன்னைக்கு நூன்மாலை பாமாலை சார்த்துதல் வேண்டும். பழ அணிகளும் புதுக்கிப் போற்றப்படுதல் வேண்டும். இவ்வகையில் நாம் கடுமை என்ற பூச்சாண்டியில் விழுந்து முன்னது போற்றாமலிருக்கப் படாது. பிறமொழிச் சொற்கள் வரவு இயற்கையாய் உயிருள்ள மொழிகளில் ஏற்படினும், தமிழில் அவை வருவதைத் தடுக்க வேண்டுமென்று கூறத் தனிக்காரணங்கள் பல உள. தமிழ் சொல்வளம் மிக்கது; சொற்கள் பெரும்பாலும் காரணச் சொற்கள். முற்கூறியபடி மொழியே உயர் இலக்கியப் பண்பாட்டை உள்ளடக்கியது. மேலும், ஆங்கிலம் முதலிய மொழியினர் பிற சொற்களை ஆள்வோராயிருந்து வேண்டும்போது எடுக்கின்றனர்.

தமிழ், அரசியல், சமயம், கல்வி ஆகிய எல்லாவற்றிலும் அடிமைப்பட்டுக் கிடப்பதால், சொற்களை அது எடுப்பதற்கு மாறாக, அவை அதன்மீது சுமத்தப் பட்டிருக்கின்றன. ஆதலின், அஃது அடிமைத் தனத்துக்கு அறிகுறியாகின்றது. மேலும், பிறமொழிகளில் சொற்களின் வரவு கட்டுப்பாடான ஒரு சமூகத்தினரின் முயற்சி அன்று. அஃது இன்னொரு மொழியை மேம்படுத்துவதற்காகவுமன்று, அன்றியும், மொழி நூலாராய்ச்சியாளர் ஒரு மொழி அதன் பிறமொழி இறக்குமதியால் வளராது, உட்பண்பு விரிப்பினாலேயே வளரும் என்கின்றனர். ஆங்கிலம் இன்று பிறமொழிச் சொல் நூற்றுக்கு அறுபதுக்குமேல் உடையது. ஆனால், இந்த நூற்றுக்கு அறுபதும் செங்கல்கள் போன்றவையே என்றும், கட்டடத்துக்கு உறுதியும் கவர்ச்சியும் கொடுக்கும் சுண்ணமும் நீரும், தனி ஆங்கிலமே என்றும் அறிஞர் கூறுவர். அத்தோடு பிறமொழிச் சொல் ஒவ்வொன்றும் தாய்மொழிச் சொல்லை ஓட்டிவிடும் என்பதும், இன்று நடைமுறையில் காணலாம். செல்லாக் காசு செல்லுங் காசை ஒட்டிவருவது போலக் கனவு, உறக்கம் முதலிய நல்ல தமிழ்ச் சொற்களைச் சொப்பனம், நித்திரை ஒழித்து வருதல் காண்க. இப்படி ஒழிந்த சொற்கள் பல. ஒழிந்துவருபவை வேறு. தமிழ்ப் புலவர் முயற்சியால் சில தனித்தமிழ் இலக்கியச் சொற்கள் அண்மையில் வழக்காற்றில் வந்துள்ளன. அங்ஙனம் இலக்கியச் சொற்கள் வழக்கில் வரமாட்டா என்பவர்க்கு ’உறவற்ற செத்த மொழிச் சொற்கள் தமிழ் வழக்கில் கொண்டுவரப்பட்டு வழங்கக்கூடுமானால், தமிழ்க்குருதி ஓடும் உயிர்ப்புள்ள சொற்கள் ஏன் வழக்கில் வாரா? என்று வினவலாம்.

எனவே, தமிழ்நலம் பேணுவோர்க்கு உரைகல், அவர் தமிழ்நலம் பேணி, தமிழின் இலக்கியமும் தமிழ்ப் பண்பும் பேணி, அனைத்தும் தனித்தமிழாய் - சொற்கலப்பு ஏற்பட்டால்கூட அதனால் தமிழின் தலைமை கெடாதும், தமிழர் தலைமை கெடாதும் பேணும் தமிழராய்ச் செயலாற்றுவதேயாகும். அங்ஙனம் செயலாற்றத் தமிழர் தம் பன்னூறாயிரக்கணக்கான இணைக் கரங்களையும் ஒன்றாக்கிக் கொண்டு உழைப்பார்களாக!

வாழ்க தமிழ்! வாழ்க தமிழிலக்கியம்!

“திருவார் குறள்தானும் தெய்வச் சிலம்பும்
உருவாரக் கொண்டேன் உளம்.”

தமிழிசை வாழ்க!

“தமிழ் வாழ்க” இயக்கம் தமிழ் நாட்டில் மூன்றலைகளாக எழுந்துள்ளது என்று கூறலாம். முதலில் தமிழ் இயக்கம் ஆகும். இரண்டாம் அலை தமிழர் இயக்கம்! அதன் மூன்றாவது அலை தமிழிசை இயக்கம் ஆகும். இதுவே, இவ்வியக்கத்தின் மூன்று அலைகளிலும் முழு அலை ஆகும்.

இம்மூன்றனுள் தமிழ் இயக்கம் தோற்றுவித்த பெரியார், பார்ப்பனருள் தமிழறிவும் தமிழ்ப்பற்றும் ஒருங்கே கொண்டவ ரான உயர் திரு.வி.கோ. பரிதிமாற் கலைஞர் ஆவார். அவர் ‘தமிழ் மாதுக்கு முகமுண்டோ’ என வினவிய வடமொழித் திமிர் படைத்த தோழர்க்கு, ‘வடமொழி மாது வாயற்றனளே’ எனத் தன்மதிப்புடன் சுருக்கென விடையிறுத்த பெருவீரர் ஆவார். அவரது தனித்தமிழ்ப் பற்றை, உண்மைத் தமிழ்ப் பற்றை அவர் தம்பெயரைத் தமிழ்ப் பெயராக மாற்றிய ஒன்றினாலேயே அறியலாம்.

இரண்டாவது தமிழர் இயக்கம், இதனைக் கலை வகையில் பேராசிரியர் சுந்தரம் பிள்ளையும், சமய வகையில் உயர்திரு.மறைமலையடிகளும், அரசியல் வகையில் பெரியார் ஈ.வெ.ரா. அவர்களும் தோற்றுவித்து வளர்த்தனர்.

மூன்றாவது தமிழிசை இயக்கம். இஃது இலக்கிய வகையில் இசைஞர் திலகம் உயர்திரு.தி.இலக்குமணப் பிள்ளையாலும், துணைமை தலைமை வகையில் செட்டிநாட்டு மன்னர் பெருந்தகை அண்ணாமலைச் செட்டியார் அவர்களாலும் தோற்றுவிக்கப்பட்டு, நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து ஓங்கி வருகின்றது.

இசை, உலகனைத்துக்கும் - ஏன், உயிர்கள் அனைத்துக்குமே பொது என்னலாம். முன் காலங்களில் கல்லுங்கூடச் சில பண்களால் உருகியது என்று கூறப்படுகின்றது. அப்படியிருக்க, அதனை மனித உலகளவில் குறுக்கி, அதனினும் ஒரு மொழி - ஒரு நாட்டினுடன், தொடர்புபடுத்தித் தமிழிசை எனக் கூறுவானேன் என்ற கேள்வி எழலாம்

அறிவியல் அல்லது விஞ்ஞானத்தில் பிரஞ்சு நாட்டு அறிவியல், ஆங்கில அறிவியல் என இல்லையே? அதுபோல் தானே இசையும் என்று நீங்கள் கேட்கக் கூடும்.

ஆனால், இக்கேள்வி இசையின் ஒரு துறையைப் பற்றிய மட்டில்தான் உண்மை. இசை ஓர் அறிவியல் என்ற வகையில் அஃது எல்லா நாட்டுக்கும் பொது. ஆனால், இசை அறிவியல் மட்டும் அன்று, அஃது ஒர் உயர் கலையும்கூட, முன் குறிப்பிட்டபடி உயர்ந்த கலை-கவின்கலை; உயிருள்ள செயலுள்ள கவின் கலையாகும். கலை என்ற வகையில் அது நாப்பழக்கம், செவிப்பழக்கம். உணர்ச்சிப் பழக்கம் உடையது. நாவும் செவியும், மொழியினுடன் சேர்ந்தன உணர்ச்சியோ, மொழியிலும் தாய்மொழியுடன் இணைந்தது. உணர்ச்சி ஆழ்ந்துவிடின்-அறிவு தானும் ஆழ்ந்து விடின்-இவ்விரண்டும் வாழ்க்கையுடன் உறவுடையதானால், அது மொழியுடன், அதுவும் தாய்மொழியுடன் தாய்மொழி இலக்கியத்துடன் தொடர்புபடுதல்வேண்டும். தாய்மொழியுடனும் தாய்மொழி இலக்கியத்துடனும் கூடாத இசை உயிரற்ற ஒரு வாய்ப்பாட்டாக லாம். ஆனால், அஃது உயிருள்ள ஒரு கலையாகமாட்டாது.

எனவே, இசை ஒரு கலை; மொழியுடன், இலக்கியத்துடன் தொடர்புடைய ஒரு கலை. அதன் அறிவியல் பகுதி எல்லா மொழிக்கும் பொது. கலைப் பகுதி-உணர்ச்சி தரும் பகுதி-இலக்கியப் பகுதி-தமிழரைப் பற்றிய மட்டில் தாய்மொழி யிலேயே-தமிழர் தாய்மொழியாகிய தமிழிலேயே இருத்தல் வேண்டும், இருத்தல் இன்றியமையாமையாகும். அப்படியிருக்க, அத் தமிழில் இசை இருக்க முடியுமா? என்றும், அத் தமிழ்க்கும் இசைக்கும் தொடர்புதான் ஏது? என்றும், தமிழிசை தெலுங்கிலேன் இருக்கப்படாது? என்றும், கேள்விகள் கேட்பது அறியாமை. இவ்விந்தை தமிழ்நாடு ஒன்றிலன்றி உலகில் வேறு எந்நாட்டிலும் இருக்காது.

‘தமிழ்’ என்ற சொல்லே இனிமை எனப் பொருள்படும். தமிழ் மொழிக்கு அப்பெயர் காரணப் பெயர். இவ்வாறு தமிழர் கூறி வந்திருக்கின்றனர். அப்படியிருக்கத் தமிழ் இனிமையற்றது என்றோ, இசைக்குத் தக்கது அன்று என்றோ வாய் கூசாது சொன்னால், அவரை என் செய்வது? அதுவும் தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியிலிருந்தன்று அவர்கள் சொல்வது! தமிழ் நாட்டினுள் ளிருந்து! தமிழன் உழைத்துப் பெற்ற சோற்றை உழைக்காமலேயே ஏய்த்துத் தின்னும் ஒரு புல்லுருவி வகுப்பார்-தமிழ்க்கலைக்குப் பதில் தமிழைத் தமிழரைக் கொல்லும், இழிவுபடுத்தும் பிறகலை வளர்த்துத் திரியும் ஒரு வகுப்பார்-கூறத் தமிழர் வாய்மூடிக் கேட்டுக்கொண்டிருப்பதென்றால் அது பொறுக்கக்கூடியதா?

ஆனால், இவ்வுரையில் ஓர் ஆற்றலும் இல்லாமலில்லை. வேறெல்லாத் துறைகளிலும் தமிழை அவமதிக்க ஒரு வடநாட்டு மொழியைச்-செத்த மொழியைத் தேடிய மக்கள், இசையை எதிர்க்கும் முயற்சி ஒன்றில் மட்டும் அவ்வளவு எட்டப் போகாமல், தமிழ் இனத்துட் சேர்ந்த ஒரு மொழியையே அடுக்க நேர்ந்ததுதான் அந்த ஆறுதல். வேறெம்மொழி இசையையும் விடத் தெலுங்கிசை இனிமையுடையதென்றால், அத்தெலுங்கின் உறவு மொழி-முதல் தாய்மொழி யாகிய தமிழும்-இனிமையுடையதே என்பது கூறாமலேயே அமையுமன்றோ!

இவ்வகையில், இவ்விரு மொழிகளின் உறவு வெறும் மொழியுறவு மட்டுமன்று, என்று நான் உங்களுக்கு நினைவூட்ட விரும்புகின்றேன்.

உலகில் இனிமையுடைய மொழிகளாகச் சொல்லப்படும் எல்லா மொழிகளையும், தமிழையும் எடுத்துப் பார்த்தால், இனிமைக்குக் காரணமான சில பொதுப் பண்புகள் காணப்படும். மேல்நாட்டில் இனிமையுடையவை என்று சொல்லப்படும் மொழிகள் இத்தாலியமும் பிரெஞ்சும்; கீழ்நாட்டில் பாரசீகமும் இந்து°தானியும் தெலுங்கும். இவ் எல்லா மொழிகளிலும் பொதுவாகவும், தெலுங்கில் சிறப்பாகவும் ஓர் இனிய பண்பு காணப்படுகின்றது. அதாவது, அம்மொழிச்சொற்கள் யாவும் பெரும்பாலும் உயிர் எழுத்திலோ, மெய்யெழுத்திலோ முடிவதேயாகும். தெலுங்கு மொழி எப்போதும் உயிரிலேயே முடிவதுதான், அதற்கு இத்தனை அழகு கொடுப்பதாகக் கருதப்படுகிறது. இந்து°தானி, மெய்யில் முடியும் மொழியும், பாட்டின் இறுதியில் ஒரு வகையான அகரம் போன்ற இழுப்பொலியும் உடையதாயிருப்பதே அதன் இனிமைக்குக் காரணம். இத்தாலியத்திலும் பிரஞ்சிலும் உயிரோடு மென்மையும், சிறுபான்மை இடையும் ஈற்றில் வரும். பின் கூறியவையும் உயிர்போல் நீட்டி இசைக்கக்கூடிய ஒலியே என்பதை ஒலித்துப் பார்க்கவும். உயிரை அளபெடுத்து நீட்டுவதுபோல (ஆ அ, ஆ அ அ என்று) இடையையும் மென்மையையும், (இன்ன்ன் என்று) (வால்ல்ல் என்று) அளபெடுக்க முடிவது காண்க. தமிழ் இவ்வகையில் தெலுங்கை அண்டியிருப்பினும், இத்தாலி பிரஞ்சு மொழிகளை முற்றிலும் ஒத்திருத்தல் காண்க. மென்மையும், இடையும் அளபெடுக்கும் வகையில் உயிர்போன்றது என்று கூறினோம். இனிமை வகையில் உயிரினும் இடை இனிமை என்றுங் காணலாம். ஆக, சொல் முடிபுவகையில் தமிழ்மொழி பெரிதும் இனிமை மிக்கதெனக் காணக்கூடும்.

சொல்லில் இடை எழுத்துகளையும் முதல் எழுத்து களையும் பார்த்தால், தெலுங்கே செயற்கை ஒலியும் முரணொலியும் மிகுதியுடையது எனவும், தமிழ் உலகின் எல்லா மொழிகளிலும் இனிமையுடையது எனவும் காணக்கூடும். தெலுங்கில் “நனுப்ரோவமய” என்ற பதத்தில், ‘ப்ரோ’ எனத் தொடங்குவது ‘போ’ என இருந்தால், அழகும் ஒலியியல்பும் மிகுதி என்பதைச் செவியுணர்வால் காண்க. மற்றும் தமிழ் ஒலிக்கு மாறான வடமொழியில் கீர்த்தனங்கள் இயற்றிய ஜயதேவரும், அவர்க்கு வழிகாட்டியாக இருந்த தென்னாட்டுச் சங்கரரும் வடமொழியில் இனிய பாட்டுகள் எழுதியது தமிழ் ஒலிப்பை-ஒலி முறையை ஒட்டித்தான் என்பதை அவற்றின் சொல்லொழுக்கால் காண்கிறோம். தெலுங்கிலும் இத்தகைய இனிமை ஏற்பட்டது, தமிழ்நாட்டிலிருந்த தியாகராயரால் என்பதும் காண்க. தமிழின் சுவையறிந்த சங்கரர், வடமொழியில் அச்சுவையை வருவித்தது போல், தியாகரும் அதனைத் தெலுங்கில் ஏற்றினார் என்க.

‘இப்படியாயின் தெலுங்கு இனிமை என்று பிறர் சொல்லுவதேன்? நம் காதுக்குக்கூடத் தெலுங்கு ஒலி இனிமையாகத்தானே தோன்றுகிறது? இசையில் ஈடுபட்டார் பலர் இவ்வாறு கூறுவது ஏன்?’ என்று கேட்கப்படலாம், இதன் விடை எளிது. தமிழ் நாட்டில் கலைஞர் பலரும் தம் திறத்தை எல்லாம் காட்டி அழகிய தெலுங்குப் பதங்களைத் தெரிந்தெடுத்து வழங்கியுள்ளனர். ஆகவே, தெலுங்கிசையின் இன்றைய இனிமை தெலுங்கின் இனிமை மட்டுமன்று, கலைஞர்களின் ஒலித்தேர்வும் சேர்ந்ததாகும். எப்படியெனில், காட்டுவோம்:-இன்று இனிமை மிக்க மொழிகள் என மேனாடுகளில் பிரஞ்சும் இத்தாலியமுமே கருதப்படுகின்றன. ஆங்கிலம் இனிய ஒலி குறைந்தது. மிகவும் முரணொலிகளே நிறைந்த மொழி ஜெருமனாகும். ஆனால், உலகின் இசையரசரான பீதவன், ஹான்டெல், மோஸார்ட் முதலியவர்கள் தோன்றி இம்மொழிகளில் இசை இலக்கியங்கள் ஏற்படுத்தினர். அவை இத்தாலிய மொழியிலும் பிரஞ்சு மொழியிலும் உள்ள இசை இலக்கியங்களைவிட இனிமையாகக் கருதப்படு கின்றன. அதன் காரண மொழியன்று; ஆசிரியரின் ஆற்றலேயாகும்.

ஆகவே, தெலுங்கில் இனிய இசை அமைந்ததும், தமிழில் அமைவு குறைவுபட்டதும், அல்லது பட்டதாகத் தோற்றுவதும் அதைத் தமிழில் அமைத்தவர் குறைவு என்பதனாலேயே. இன்றும் பயில்பவர் தெரிபவர், போற்றுபவர் குறைவு என்பதனாலுமே அது நேரும் என்று உணர்க.

மேலும். தமிழ் தெலுங்கைவிட இனிமை குறைவு என்று வைத்துக் கொண்டாலும்கூடத் தமிழில் இசைப் பாடல்கள் ஏற்படுவது என்பது முடியாத காரியமன்று. இனிமை குறைந்த ஆங்கிலத்திலும், வல்லோசை மிக்க ஜெருமனிலும், சிங்க முழக்கத்தையும் பறையோசையுமொத்த இலத்தீன் வடமொழி களிலும் இசை அமையக்கூடுமாயின், தமிழில் ஏன் கூடாது? ஏன் முடியாது? எனக் கேட்கிறோம்.

தமிழ்க்கும், இசைக்கும் தொடர்பு விட்டுப்போன காரணத்தையும், அங்ஙனம் விட்டுப்போன வரலாற்றையும் இனிக் கூறுவோம்.

தமிழர் வாழ்வில் இசை வேறெவ்வகுப்பினரினும் மிகுதியாகவே கலந்துள்ளது என்பதை, இன்றும் கீழ் வகுப்பினர் என்று கூறப்படும், ‘உண்மைத் தமிழர்’ எத்தகைய தொழிலைச் செய்தாலும்-மண்வெட்டும்போதும் நீரிறைக்கும்போதும், பாதையிற் கல்போடும் போதும்கூட-பாடலும் ஆடலும் கலந்து தொழிலாற்றுவதிலிருந்தும்-சமயச் சார்பில் பக்திச் சுவை சொட்டும் பாடல்களின் மிகுதியிலிருந்தும் அறியலாம். இவ்விசை வாழ்வினின்று உயர்குலத்தார், ஆரியத் தாக்கினாலும், சமண பௌத்த சமயத் தாக்கினாலும் படிப்படியாக விலகினர். சங்க காலத்தும் ‘பாணர்’, ‘விறலியர்’ இவ்விசைப் பழக்கத்தை விடாது காத்துவந்தனர். தமிழரசர், குறுநில மன்னர் படிப்படியாக ஆரிய சமண வலைப்பட்டபின், இவர்கள் பிழைப்பும் அகன்றது. இவ் வகுப்பினருள் அழியாது எஞ்சி நின்ற திருநீலகண்ட யாழ்ப்பாணரால்தாம் தேவாரப் பண்கள் மீந்து நின்றன. இவர் குடிப்பிறந்த ஓர் அம்மையாரே அவற்றுக்குப் பண்வகுத்தவர் என்று கூறப்படுகின்றது. தமிழிசையின் கடைசிப் பூண்டு இவ்வம்மையே போலும்! தேவாரத்துக்குப் பண் வகுத்த இவர்போல் திருவாசகம் முதலிய நூல்களுக்கு வகுக்க யாரும் முயலவில்லை.

இங்ஙனம், ஆதரவின்மையாகிய மணலில் தமிழிசையாகிய வையை சென்று சுவறிற்று. ஆனால், மேல்நிலத்திற் சுவறினும், வையை அடிநிலத்தில் தருவது போலவே, தமிழிசையும் மேலீடாகப் பார்ப்பவர்க்குச் சுவறியது போலத் தோன்றினும், உண்மையில் இன்னொரு வகையில் -எதிர்பாராத இன்னொரு வகையில் - அல்லது இன்னும் பல வகைகளில், ஊற்றெடுத்து ஒழுகத் தொடங்கிற்று.

இத்தகைய ஊற்றுகளுள் ஒன்றே மக்கள் வாழ்வில் ஊறி ஆங்காங்கே பள்ளு, குறவஞ்சி, கிளிக்கண்ணி, நிலாவணி ஆகிய பொதுமக்கட் பாட்டு வகையாகிப் பின் புலவர்களால் எடுத்துக் கையாளப்பட்டது. இன்னொன்று இதனினும் எதிர்பாராதது. இவ்வூற்றுகளினின்று பொறிகளால் நீரிறைக்கப் பெற்று, வானளாவ உயர்ந்த தொட்டிகளில் நிரப்பி, அருவியாகவும் மேலூற் றாகவும் பாய்ந்தெழுவதுபோல், தமிழிசை பிறபுல மன்னர்க்குப் பொழுது போக்குக்காக வழங்கி, அம் மன்னரைச் சார்ந்தொழுகியவர் கைபட்டுத் தானும் அவர்களைச் சார்ந்ததொழுகிப் பிற புலப் போர்வை போர்த்து வாழத் தொடங்கிற்று.

இங்ஙனம், தமிழிசையினின்று கிளைத்த திசை இசைகள் இரண்டு. வடநாட்டில் தமிழ் நிலவும் காலத்தில் கிளைத்து, வடசொல்லை அண்டி வளர்ந்த வடபுல இசை ஒன்று. அதனின்று கிளைத்துப் பின்னும் தமிழின் வழிக் கிளைமொழியான இந்தி முதலியவற்றைச் சார்ந்து பின் பாரசீகம் முதலியவற்றுடன் கலந்த இந்து°தானி இசை ஒன்று.

இவ்விரண்டினும் தெளிவாகத் தமிழ்நாட்டிலேயே வளர்ந்து, இன்றும் தமிழ்நாட்டிலேயே இடம்பெற்று நிற்கும் தமிழிசை - திசைப்போர்வை போர்த்த தமிழிசைக் கிளை - கருநாடக இசையாம். முன் " தமிழ்ப் பண்பு வாழ்க" என்ற பகுதியில் கூறியபடி, இந்திய இசை அனைத்தையும், யார் வளர்த்தாலும் தோற்றுவித்தவர் தமிழரேயாவர் எனக் காண்க.

தமிழ்நாட்டை ஆண்ட நாயக்க மன்னர் தெலுங்கராயினும் பரந்த மனப்பான்மையுடையவர். அவருட் சிலர் தெலுங்கு இலக்கியத்தோடு தமிழ் இலக்கியத்தைக்கூடப் போற்றியவர். ஆனால், இஃது அக்பரைப் போன்று அரசியல் நயத்துக்காக வேண்டியன்றி வேறன்று. வட நாட்டில் அக்பரும் பின்னாளில், பிரம்மஞானசபை இயக்கத்தில் ஈடுபட்ட வெள்ளையரும், ஆதரவின் பேரால் இந்துக்களில் உயர்வகுப்பார்களுடைய கலைகளையும் நாகரிகத்தையும், சில உயர்ந்த நாகரிகக் குடும்பங்களையும்கூட, விலை கொடுத்து வாங்கித் தம் வயப்படுத்தியது போல், நாயக்க மன்னரும் (முகலாயரினும் நாட்டு மக்களுக்கு அண்மை யுடையவரானபடியினால் இன்னும் எளிதாகவே) தமிழர் கலை, நாகரிகம் முதலியவற்றின் உதவியால், தம் கலையையும் நாகரிகத்தையும் (வடமொழிக் கலை நாகரிகத்தையும்கூட), மேம்படுத்தலாயினர். அதன் பயனாகத், தெலுங்கு இலக் கியம் அடைந்த நன்மை எவ்வளவோ உண்டு. ஆனால், இசையைப்பற்றிய மட்டில் மொழி தெலுங்காயினும், பயில்வோர் வகையிலும் (அஃது அவரைச் சார்ந்தவர் மொழிப் பற்றைவிடப் பணப் பற்று மிக்கவர் என்பதனை மட்டுமே காட்டவல்லது) பயிலும் இடவகையிலும், அன்றேபோல் இன்றுவரை தமிழரும் தமிழ்நாடும் - ஆகவேயிருந்தது. இவ்வகையில் தியாகர் உயர்ந்தது இசைக்கலையால் மட்டுமன்று, அவர் தெலுங்கைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டிருந்தார் என்பதனாலுமேயாகும். தமிழரிடைப் பயின்ற தமிழிசையைத் தெலுங்கில் இயற்றியதனால்தான் அவரை இசை அரசராக உயர்த்தினர் அத்தெலுங்கு அரசர்கள். தியாகர் காலத்திலேயே அவரினும் உயரிய கலைஞர் இருந்திருந் தாலும்கூட, அவர் தமிழிலெழுதியிருந்தால் உயர்வு பெற்றிருக்க மாட்டார். ஷேக்ஸ்பியர்போல், பெர்னாட்ஷாபோல் நம் நாட்டுக்குக் கிடைத்த பாரதிதாசனும் உரிய உயர்வடையாத காலை, ஆங்கிலத்தில் கடுகு வறுக்கும் சொத்தைகள் கூட, ஐயாயிரம் ஆறாயிரம் எண்ணிக்கொட்டி இறுமாப்படையவில்லையா? அதுபோலவே இதுவும் என்க.

இத்தனை தொலை தமிழிசையைத் தெலுங்குக்கு உரியதாக்கப் பார்த்தும், இன்றளவும் அது வெற்றியடைய வில்லையே! அப்படியாயின் இன்று தமிழரிசை தெலுங்கிசை எனப்படுவதேன்? தெலுங்குக்குரிமை என வாதாடப்படுவதேன்? இதுவும், தமிழ்நாட்டிலுள்ள கலிகாலக் கூத்திலொன்று. தமிழ்நாட்டிசை தெலுங்கிசை என்று தெலுங்கர் கூறிக்கொள்ள விரும்புவது இயற்கையே! அது தமிழர்க்கும்கூடப் பெருமையும் மகிழ்ச்சியும் தரத்தக்கதுதான். தெலுங்கர்தாம் நம் உறவினராயிற்றே? பின் ஏன் இப் பூசல்? என்றால், தெலுங்கர் அல்லர் இவ்விசையைத் தமக்குரிமையாக்கப் பாடுபடுபவர்! தமிழ் நாட்டில் உள்ள நம் பழைய புல்லுருவிக் கூட்டத்தார்தாம், அதை வேறெதாவது நாட்டுக்கு - ஜெருமனிக்கும் துருக்கிக்கும் சொந்தமாக்க முடியாவிட்டால் வடநாட்டுக்காவது - அதுவும் முடியாவிட்டால் தெலுங்குக்காவது உரிமையாக்கித் தொலைத்து விடலாம் என்று பார்க்கின்றார்கள். அவர்கள் எண்ணமனைத்தும் - பற்றுத லனைத்தும், தெலுங்குக்கு ஆதரவு, இந்திக்கு ஆதரவு, வடமொழி அல்லது வேறெம்மொழிக்காவது ஆதரவு என்றல்ல. எப்படியாவது அது தமிழர்க்குப் புறம்பாய் - தமிழர்க்கு எட்டாததாய்ப் போய்த் தமது தரகுக்கு உடந்தையானதாய் இருத்தல் வேண்டும் என்பதுதான். ஆதலால், தெலுங்கு தமிழ் என்ற இப்போட்டி உண்மையில் தெலுங்குக்கும் அல்லது வேறெந்த மொழிக்கும், தமிழ்க்கும் உள்ள போட்டி அன்று; தெலுங்கு அல்லது தமிழ்க்குப் போட்டியாய் வர இணங்கும் வேறெந்த மொழியின் பெயரையாவது முகமூடியாய் அணிந்துகொண்டு, சிலர் சுயநலத்துக்காகத் தமிழை, தமிழர் தமிழைத் தாக்கும் தாக்கேயன்றி, இது வேறெதுவுமே அன்று.

ஆகவே, மலையாளத்து மன்னர் ஏலக்கொடி வகையிற் கூறியதுபோல், கருநாடக இசை எப்பெயர் கொண்டு எங்கு நிலவினும், எம்மொழிப் போர்வை போர்ப்பினும் அது தமிழிசையாகவே நிலவும் என்பது உறுதி. ஆனால், ஒரே ஒரு குறைமட்டும்; அது தமிழில் நிகழாது வேறெம்மொழியில் நிகழ்ந்தாலும், அஃது உண்மையில் தமிழிசையோ தமிழிசையின் கிளையோகூட ஆகாமல், தமிழிசையின் நிழல் - அதுவுங்கூட வட்டக் கண்ணாடியில் தோன்றும் விகாரமான நிழலாகவே விளங்கும் என்று கூறுதல் வேண்டும்.

இன்று, கருநாடக இசை தென்னை மரத்திற் பூத்த பனம்பூ மாதிரி, (அது பூக்குமா என்பது கேள்வியன்று; தாள் பூவாயிருக்க லாமல்லவா?) தமிழிசையும் ஆகாமல் தெலுங்கிசையும் ஆகாமல் இருக்கின்றது. இந்நிலையில் அதனை ‘ஒரு கலை’ என்று கூறுவதே தவறாகும். தமிழ்ப் பாட்டுக்குப் பதில் இலக்கணப் புலவர்களது தேமாங்காய் புளிமாங்காய் வாய்பாடுகளைக் கோத்துப் பாட்டியற்றினால், எப்படி அது பாட்டின் ஒலிப்பு உடைய தாயினும் பாட்டாகமாட்டாதோ அதுபோலவேதான் கருநாடக இசையும் தமிழர் வாய்ப்பாட்டிசையாகுமே யன்றித் தெலுங் கிசையோ, தமிழிசையோ இரண்டும் ஆகாது. ஏனெனில், அது தெலுங்கு மொழியின் சந்தங்களும் பாவங்களும் அற்றது. தெலுங்கர் இலக்கியம் என்று போற்றக்கூடும் தன்மையுமற்று விளங்குவது. 1

கருநாடக இசை தமிழிசையின் ஒருகிளையே, அல்லது நிழலே, அல்லது திரிபே என்று கூறினோம். அது தெலுங்கு நாட்டில் என்றும் காணப்படாதது மட்டுமன்று; தெலுங்கு மொழியின் பெயர் வரலாற்றில் கேட்கப்படுவதற்கு முன்னிருந்தே தமிழ்நாட்டில் அதன் அங்குரங்களும், அதன் முழு இசை யியக்கமும் காணப்படுகின்றன. நாம் மேலே கூறியதுபோல், தேவாரங்களுக்குப் பண் வகுத்துக் கோவில்களில் பாடும்படி ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது சோழர் காலத்தில் ஆகும். சோழருள் ஒருவன் இசை பயில்வதற்கான குறியீடுகளை - சுரங்களை - வகுத்து ஒழுங்குபடுத்தினான் என்று கலிங்கத்துப் பரணியில் கூறப்படு கிறது. இதற்கு நெடுநாள் முன்னர் முதலிரண்டு நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்த பல்லவ அரசன் ஒருவனுடைய கல்வெட்டில்கூட இதே வகையில் சுரங்கள் ஒழுங்குபடுத்தப் பட்டதாகக் குறிக்கப் பட்டிருக்கிறது.

இவ்வளவு தொலைவு சென்று தமிழிசையின் தொன்மையையும் விரிவையும் எடுத்துக்காட்ட வேண்டியதே இல்லை. சிலப்பதிகாரம் தமிழிசையின் அறிவியல் விரிவையும். கலை உயர்வையும், பழைமையும் நன்கு எடுத்துக் காட்டும். அந்நூலுக்கு உரை எழுதிய உரையாசிரியர் அடியார்க்கு நல்லார், நூலுக்குப் பன்னூற்றாண்டளவு பிற்பட்டு வாழ்ந்தவர். அவர் காலத்திற்கூடச் சிலப்பதிகாரத்துக்கு உதவியாயிருந்த இசையிலக்கண நூற்களும், இலக்கிய நூற்களும் இருந்தன என்று காணப்படுகிறது. சில நூல்கள் எழுதியவர் காலத்தில் இருந்து, அவர் காலத்துக்குள் இறந்துபட்டதாக உரையாசிரியர், கூறுகிறார். (எது எவ்வாறாயினும் இவ்வழிவு மட்டுமாவது கடல் கோளினாலன்று, பாராட்டின்மை யாலோ பகைமையினாலோ தான் என்று காணலாம்). அவற்றுள் இசைநுணுக்கம், பஞ்ச பாரதீயம் முதலிய நூல்கள் கூறப்படுகின்றன. இவை இன்று நமக்குக் கிட்டாததால் சிலப்பதிகாரம் ஒன்றே இசைபற்றிய மிகப் பழைய நூலாக இன்று நிலவுகின்றது.

சிலப்பதிகாரத்துள்ள ஆய்ச்சியர் குரவை, கானல்வரி, வேட்டுவ வரி முதலிய பகுதிகள் ஒப்பற்ற உயர் இசை இலக்கியங்கள். இதே நூலில் இலக்கணப் பகுதிகளும் அதாவது அறிவியற் பகுதிகளும் கூறப்படுகின்றன. இசையாசிரியன் (பாகவதர்), தண்ணுமை (மத்தளம்), குழல் (புல்லாங்குழல்), யாழ் ஆகிய கருவிகளின் தலைவரியல்பு, கருவிகள் இயல்பு, வகை ஆகிய அனைத்தும் விரிவுபடக் கூறப்பட்டுள்ளன. யாழில் இன்றிருக்கும் வீணைபோல் ஏழ்நரம்புடைய சிறுகோட்டியாழ் மட்டுமன்றி, இருபத்தொரு நரம்புடைய சகோடயாழ் ஒன்றும், ஆயிர நரம்புடைய பெருங்கோட்டியாழ் ஒன்றும் கூறப்பட்டுள்ளது. இராவணன் கைலையைப் பெயர்க்க முயன்று, அதனால் நைவுற்றகாலை, இறைவன் மனம் மகிழும்படி ஆயிர நரம்புள்ள யாழ் பயின்றான் என்று கூறப்படுகிறது. அது தமிழர் பெருங்கோட்டி யாழ்தான் போலும்! இன்றைய வீணையில் ஏழு நரம்புகள் ஏழு சுரங்களை வாசிக்க உதவுகின்றன. சகோடயாழ் இருபத்தொரு நரம்புகளை யுடையதாதலின், இதனினும் நுண்மையும் நயமும் உடையதாதல் வேண்டும். ஆயிரம் நரம்புடைய பெருங் கோட்டியாழ் இதனினும் எத்தனையோ நயமுடையதென்று கூறவேண்டுவதில்லை. இத்தகைய யாழில் இசை எழுப்பினோரது மொழியில் இசை ஏற்படாது என்று கூறுவோர் கூற்று, எத்தனை அறிவுடையது பாருங்கள்!

இசை உணர்ச்சியில் பருமை நுண்மை என்ற உணர்ச்சி வேறுபாடுகள் இருக்கக்கூடும், என யாவரும் ஏற்பர். பறையோசை இசை உள்ளதாயினும், முன்னதினும் பின்னது உயர்வும் நயமும் உடையதாகுமன்றோ? இன்று கலைப்பண்பு குறைந்தவை என்று கருதப்படும் நாடோடிப் பாட்டுகளைவிடக் கருநாடக இசை உயர்ந்தது எதனால்? நுண்மையினால்தானே? அந்நுண்மையைத் துய்க்க இயலாத பரு உணர்ச்சி உடையவர், அதனைப் பார்த்து இகழின், அதன் உயர்வு அதனால் குறைவு ஆகுமா? ஆகாதே! அதுபோலவே இன்றைய கருநாடக இசையிலும் நுண்மையுடைய கலை - இசை ஒன்று இருந்து அஃது ஆதரவற்றிருக்கின்றது என்றால் நீங்கள் வியப்படையக் கூடும். ஆனால், உண்மையில் அத்தகைய இசை உளது என்று காட்டுவோம்.

தமிழ் மொழியையும் பிறமொழியையும் பேச்சு நடையிலோ பாட்டிலோ உரத்துப் படிப்பவர்கள், அவற்றினிடையே உள்ள வேற்றுமையை எளிதாக உணர்வர். தமிழை வாசிக்க முயற்சி மிகவும் வேண்டுவதில்லை. நரம்பு களுக்கும் நாடிகளுக்கும் உழைப்பு மிகுதி தரும் ஒலிகள் படிப்படியாக விலக்கப்பட்டு, அது பண்பட்டு விளங்குவதே இதற்குக் காரணம். இங்ஙனம் பண்பட்ட மொழிகளில் இயற்கையிலேயே ஓர் இசைப் பண்பு உண்டு என்று காணலாம். இப்பண்பினை வடமொழியிலும் ஆங்கிலத்திலும் உயர்கலைஞர்கள் கையாண்டுள்ளனர். எடுத்துக்காட்டாகத் தண்டிகாலப் புலவர் வன்சொல் விலக்கியும், சில சமயம் வல்லொலியும், நாசிகமாகிய மெல்லொலியும் விலக்கியும் பாடியுள்ளனர். அத்தகைய பாக்கள் தமிழ் போன்றே ஒலித்தல் காணலாம். அதுபோல் ஆங்கில நாட்டிலும் அயர்லாந்துக் கவிஞர், தம்மொழியியல்பொன்ற வன்சொல்லை விலக்கி எழுதுவதும், அவ்வோசையைப் பின்பற்றி எழுதிய வின்°பர்ன் என்பார் ‘ஆங்கில மொழியின் குயில்’ எனப்படுதலும் காண்க. கருநாடக இசையும் அவ்வப்போது பரு ஒலி நீத்து நுண்ஒலி (வலியினும் மெலி நுண்ணியது; மெலியினும் இடையும் உயிரும் நுண்ணியன என்க.) சேர்ந்து மிகவும் உயர்நிலை எய்துதல் காண்க.

தமிழின் ஒலியியலை நோக்கினால் கருநாடக இசையின் உயர்வே தமிழிசையின் தொடக்கமாம் என்னலாகும். பறையோசையும் நாடோடிப் பாட்டும் கேட்டவுடன் தரும் எழுச்சியைக் கருநாடக இசை தாராது. சற்று ஆரவாரம் தொலைத்து அடங்கிய பண்பட்ட புலனுணர்வுடையார்க்கே இன்பந் தருகின்றது அல்லவா? அதுபோல், கருநாடக இசையில் பயின்று பண்பட்டபின், அதன் உயர்நிலையைத் தமிழில் நாடினால்தான் அதன் அருமை விளங்கும் தெலுங்கில்,

“தல்லியு தன்றியு நீவே”

என்பதனை “அப்பனீ! அம்மைநீ அன்புடைய மாமனும் மாமியும்நீ!” என்பதுடன் ஒப்பிடுக. முன்னதில் உணர்ச்சியினும் ஒலி முந்துற நிற்பதும், பின்னதில் உணர்ச்சியினும் ஒலி பின்னுற நிற்பதும் காண்க. உயர்இசையில் இசையின் பொருளாகிய உணர்ச்சி அல்லது ‘பாவம்’ கனிந்து, மேம்பட நிற்றல் வேண்டும் - ஓசை அதற்குத் தாழ்ந்து, ஆனால் அதன் உயர்வு தாழ்வுகளை எடுத்துக் காட்டி நிற்றல் வேண்டும். பாடகன் நயத்தை எடுத்துக் காட்டும் பக்கமேளக்காரன் இருக்கிறானே, அவனைப்போல.

இது இசையின் ஒலிப்பையும் பாவத்தையும் மட்டுமே கவனித்தால்தான் பொருந்தும். பொருளைக் கவனித்தாலோ தெலுங்கு மொழியிசை தமிழர்க்கு விளங்காத பொருளுடையது. பொருள் விளங்காததாகவே, கருத்தும் பாவமும் விளங்காது வீணாதல் காண்க. அதுமட்டுமன்று, தெலுங்கு தெரிந்தவரேதாம் அதனைக் கேட்கிறார் என்று வைத்துக்கொள்வோம். அப்போது தெலுங்கிசை யின் நிலைமை யாதெனப் பார்ப்போம்.

‘தல்லியு தன்றியு நீவே’ என்றால், ‘தாயும் தந்தையும் நீயே’, என்பது பொருள். இதனினும் தமிழ்ப் பாட்டின் பொருள் நிறைவுடையதாதல் காண்க. தெலுங்குப் பாட்டுகளைச் ‘சுதேசமித்திரன்’ முன்னர் வாரத்துக்கு வாரம், பெருமுயற்சி செய்து மொழிபெயர்த்து உதவியதுண்டு. அதனை வாசிப்போர் அவற்றின் வெள்ளைக் கருத்துகளை - சக்கைப் பசப்புகளைக் காணலாம். தமிழிசை இசைக்கலை மட்டுமன்று, கவிதையுங்கூட ஆகும். ஆனால், தெலுங்கு இசையின் பழக்கமும், அத் தெலுங்கிசையில் இருக்கும் கொஞ்சநஞ்ச உயிரையும் கெடுக்கக் கலந்த நச்சுக் கருவியாகிய இசைப்பெட்டியும்- ஹார்மோனியம் - நம் நாடகங்களையும் பேசும் படங்களையும் தாக்கிக் கவிதை யல்லாத வெற்றுரைப் பாட்டுகளைப்- புலம்பலினும் கேடுகெட்ட வாய்ப்பாட்டு ஓலங்களை - இசையாகக் கருதச் செய்துவிட்டன. ஆனால், தமிழிசையிற் கலந்துகிடக்கும் தெய்விகக் கவிதையையும் உயர்ஓசை நயத்தையும் கீழ்வரும் பாட்டில் காண்க.

“மாசில் வீணையும் மாலை மதியமும்,
வீசு தென்றலும் வீங்கிள வேனிலும்
மூசு வண்டறை பொய்கையும் போன்றதே
ஈச னெந்தை இணையடி நீழலே.”

இதில் அகலக் கலையும் ஆழக் கலையும் உள்ளுயிர்க் கலையும் ஒருங்கு பொருந்திய அருமை காண்மின். ஓசை நயத்தை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டால், வல்லெழுத்து எவ்வளவு குறைந்து மெல்லோசை இடையிட்டு இடையோசையே மேம்பட்டு நிற்கின்றது பாருங்கள்.

இது போன்ற தமிழிசை இலக்கியங்கள் எண்ணிறந்தன உள்ள பண்டையிசையில் மீந்தவையே சிலப்பதிகாரப் பகுதிகள். இடைக்கால இசை இலக்கியம் தேவார திருவாசகப் பகுதிகள். பிற்காலத்தில் திருப்புகழும், தனி இசையாக முத்துத்தாண்டவர் கீர்த்தனைகளும் உள்ளன. நாடக முறையில் நந்தனார் கீர்த்தனையும், இராம நாடகமும், உயர்இசை நூற்கள் ஆம். புத்தியக்க முறையில் இசைப்புலவர் திலகமாம், தி.இலக்குமணப் பிள்ளை இசையையும், கவிதையையும் தமிழ்ப் பண்பாட்டையும் கருத்துப் பண்பாட்டையும் ஒருங்கே உடைய உயர் கருத்துப் பொதிந்த பாட்டுகள் சில இயற்றியுள்ளனர். ஆனால், இவற்றிடையே தமிழிசை என்ற பெயர் வைத்துக்கொண்டு தமிழ், கலை இரண்டு மல்லாத வாய்ப்பாட்டிசையையே பாடும் நாடக இசைஞரும், பேசும்பட இசைஞரும், பிற தற்கால வாய்ப்பாட்டு இசைஞரும் போன்றவர்கள் தமிழிசைஞரே என்றெண்ணும் எண்ணம் நம் நாட்டில் ஒழிதல்வேண்டும். அவர்கள் இசை அறிந்தோர்; அவ்வளவுதான்! பாட்டின் பொருளும் யாப்பு முறையும் அறிந்தோர் கவிஞர் ஆவாரா? அதுபோலவே இவர்கள் இசையிலக்கிய ஆசிரியர் ஆகார். அவர்கள், இசைப்பாக்கள் இலக்கியச் சுவையுடையவை ஆகா. ஆதலின், என்க. உயர்திரு. இலக்குமணப் பிள்ளையைப் போலும், கவியரசர் பாரதிதாசனைப் போலும் தமிழ்ப் பற்றும் இலக்கியப்பற்றும் கொண்ட இசைஞரே நாட்டின் புதுத் தமிழிசையியக்கத்தை நடத்தும் வண்மை யுடையார் ஆவர்.

இன்று, ஆதரவில்லாமல்தான் தமிழிசை தாழ்ந்து, தமிழிசையின் கிளையாகிய-உயிரற்ற சொத்தைக் கிளையாகிய, கருநாடக இசை உயர்ந்து விட்டது என்பதனைக் காட்டுவோம்.

இன்று உயர்த்திச் சொல்லப்படும் கருநாடக இசை தற்போது பாராட்டப்படினும், ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு முன் இதே நாட்டில் பாராட்டப்படாமலிருந்தது பலர்க்கும் நினைவிருக்கலாம். நாடகங்கள் முதலில் இசையைத் துணை கொள்ளத் தொடங்கிய காலங்களில், மக்கள் இந்து°தானி மெட்டுகளையே விரும்பிக் கேட்டனர். அதற்குப் புதுமெட்டு என்ற பெயரும் சூட்டப் பட்டது. பின் இங்கிலீஷ் மெட்டுகள்கூடத் தோன்றின. இவற்றினிடையே எந்தத் தெலுங்குப் பாட்டாவது வந்தால் அதனைக் கேட்டவுடன், “யாருக்கு வேண்டும் இந்தப் பழைய கருநாடகம்” எனப்பட்டது. இந்தச் சொல் இன்னும் இசை உலகத்துக்குப் புறம்பாகப் பல பொருள்களை இழிவுபடுத்திக்கூட வழங்கி வருகிறது. நாகரிகமற்ற மனிதனை “இவனொரு கருநாடகப் பேர்வழி, ஒன்றுக்கும் உதவாத பழைய கருநாடகம்” என்கிறோம். அத்தனைக்குச் சீர்கெட்ட நிலையிலிருந்த “கருநாடக” இசைதான் இன்று சிலர் போற்றி உயர்த்தித், தமிழரைப் பணியவைக்க வழங்கும் “தியாகர்” கீர்த்தனங்கள்.

இப்படிக் கருநாடகம் அன்று மதிப்புக் குறைவானேன்? அப்போது அது முழுமையும் தமிழ்நாட்டுக்குப் புறம்பாகாமல் தமிழ்நாட்டுக்குள்ளேயே இருந்தது. கருநாடகம் என்னும் சொல் ‘கரியநாடு’ என்று பொருள்படும். இராமநாதபுரம், திருநெல்வேலி, மதுரை, கோயம்புத்தூர் இந்த வட்டங்களில் மலையை ஒட்டிய இடமும், மைசூரை ஒட்டிய சேலமும் இன்றும் பருத்தி விளையப் பதமான கரிசல்மண் நாடாயிருக்கின்றது. இதுவே கருநாடக நாடு. இதனை, ஆங்கிலேயர் வரும்போது ஆண்டவன்தான் கருநாடக நவாபு. இதன் ஒருபகுதியில் பேசப்பட்ட மொழியே கன்னட மொழியாயிற்று. எனவே, கருநாடக இசையுடன் தொடர் புடைய கருநாடக நாடு தெலுங்கு நாடாகாது. ஒன்று, தமிழ்நாட்டின் கருநாடகப் பகுதிக்கு அப்பெயர் உரித்தாதல் வேண்டும்; அல்லது தமிழ்க் கிளைக்குழு மொழியாகிய கன்னடம் பேசும் நாட்டுக்கு உரித்தாதல் வேண்டும். இன்று, அது கன்னடத்தார்க்கு உரிமையாகவில்லை. எனவே, அது முற்றிலும் தமிழர் இசையாய் இருந்திருத்தல் வேண்டும் என்பது கண்கூடு. ஆதலால்தான் இன்று ‘தெலுங்கிசை தெலுங்கிசை’ எனப் போற்றுபவர், அன்று போற்றாது ஒதுக்கிவிட்டுத் தமிழர்க்குப் புறம்பு என்று கருதிய இந்து°தானி, பார்சி இசைகளை உயர்த்தினர். அக்கால மனப்பான்மையை இன்னொரு வகையிலும் காணலாம். தமிழ் நாட்டின் பகுதியிலுள்ள திருவாங்கூர் அரசரான கார்த்திகைத் திருநாள் பெரிய இசைப்புலவர். ஆனால், அவர் எழுதிய பாட்டுகள் அவர் தாய்மொழியான மலையாளத்திலோ, அல்லது அதனை ஒட்டிய தமிழிலோ, அல்லது அதனை அடுத்த தெலுங்கிலோ இல்லாமல், வட மொழியில்தான் இருந்தன என்று காண்க.

கருநாடகம் பழைமைப் பொருளில் வழங்குவது, அஃது இந்து°தானியிலும் பழகிய உயர்வுடையது என்று காட்டவல்லது. கருநாடகத்தினும் பழைய இசை தெம்மாங்கு என்று இன்று சொல்லப்படும் தெம்மாங்கு அல்லது தென்பாங்கு ஆகும். கருநாடக மெட்டும், தென்பாங்கு மெட்டும் இன்றும் இசையைத் தொழிலாகக் கொண்ட- ஊதியச் சரக்காகக் கொண்டவர்களது வெறுப்புக்கு ஆளாய், இஃது என்ன பழைய, கருநாடகமா, தெம்மாங்கா என்ற வகையில் புறக்கணிக்கப் பட்டுவிட்டன.

ஆனால், இத் தெம்மாங்கு உண்மையில் குறைவுடையதா? கருநாடகம் குறைவுடையதானால், தெம்மாங்கும் அப்படியே. முன் பழித்த கருநாடகம், பழித்தவர் உயர்த்த உயர்ந்ததுபோல், இன்று அன்று இழிவுபடுத்தக் காரணமாயிருந்த இந்து°தானி இசையிலும் மேம்பட்டதென அனைத்திந்திய இசை மாநாட்டிலும் கொள்ளப்படத்தக்கதானால், தெம்மாங்கும் ஆதரவு பெற்றால், அத்தகைய, அல்லது அதனினும் மேம்பட்ட உயர்நிலை எய்தும் என்பதில் தடையில்லையல்லவா!

இத் தெம்மாங்கு இலக்கிய ஆதரவும், இசை அறிஞராகிய இசைத் தொழி லாளர் ஆதரவும் அற்று, நலிந்து தேய்ந்த பழைய தமிழிசைக் கிளையேயாகும். கருநாடகமும் அதுவே. ஆயினும், அது தமிழ்மக்கள் வாழ்க்கையை விட்டகன்று, பிறமொழி மன்னர் பொழுதுபோக்குக்கு ஆடப்பெற்ற பொய்நடிப்பு இசையாயிற்று. தெம்மாங்கோ எனில், மக்கள் வாழ்க்கையின் உயிர்த்துடிப்புடைய தாய் இன்றும் இயங்குகின்றது. வாழ்க்கைத் தொடர்புடையதாய் எதனையும் இழிவுபடுத்தும் சிலரின் பழிப்பை ஏற்றுத் தமிழர் இதனைப் புறக்கணிப்பதுபோலவே மலையாள நாட்டிலும் தமிழர் மறந்துவிட்ட பழங்கலைகளை-இதுவரை மக்கள் போற்றிவைத்திருக்கும் கலைகளையும் கூட-இன்று அவர்கள் வெறுக்கத் தொடங்குகின்றனர். இதுகாறும் அவை காப்பாற்றப்பட்டது. மலையாள நாட்டில் வடநாட்டுப் பார்ப்பார் முற்றிலும் தலைமை பெற்றுவிடாமல் பழந்தமிழ் அந்தணராகிய நம்பூதிரிகளே தலைமையடைந்திருந்ததனால்தான் என்னல் வேண்டும். இன்னும் பழந்தமிழ்க் கலைகளை அங்கே ஆதரிப்பவர் நம்பூதிரிகளாவர். மேனாட்டார் இன்று மலையாளம் சென்று அப்பழங்கலைகளை ஊமைக் கூத்து, துள்ளல் (கலிப்பாட்டு), வஞ்சி ஆகியவற்றைக் கற்று, அவற்றின் உயர்கலை வளத்தை உலகிற்கு வெளியிடுகின்றனர். மேல் நாட்டினர் வியக்கும் இவ் உயர்கலைகள் தமிழர், மலையாளிகள் புறக்கணிப்புக்கு ஆளாவதேன்? தமிழ்நாட்டில் தமிழர் புறக்கணிக்கப்பட்டுப் பிறவகுப்பாரும் அவரைச் சார்ந்தொழுகுவாரும் உயர்ந்ததனால், அவ் உயர்ந்தோர் தம் உயர்வைக் காக்க மக்களிடையே உள்ள-மக்களுக்குரிய கலை முதலிய யாவற்றையும் புறக்கணித்து ஒதுக்கி வைத்தனர்; இஃது பாரதக் கதையில் அருச்சுனன் திறங்கள் ஓங்க, ஏகலைவன் வலக்கைப் பெருவிரலைக் கல்வி ஊதியமாகக் கொண்ட துரோணரின் பெருந் தகைமையைப்போல் என்க.

மக்கள் வாழ்வுடன் தெம்மாங்கு மெட்டுகள் தொடர் புடையவையாய் இருப்பதனாலேயே அவற்றைப் பொது மக்கள்-பார்ப்பனராலும் அவர்கள் வால்பிடிக்கும் போலித் தமிழராலும் இழிகுலத்தினர் என ஏளனமாகக் கூறப்படும் உண்மைத் தமிழரான பொதுமக்கள்-அதனை எப்படியாவது, ஒளித்தாவது கேட்க விரும்புகின்றனர். உயர்குலத்தார் புறக்கணிப்பு, நகைப்பு, புன்முறுவல், இழிப்பு ஆகிய இத்தனைக்கும் விடாது இன்றும் வில்லுப்பாட்டு, கரகம், காவடிச்சிந்து, நொண்டிச்சிந்து, நிலாவணி, குறவஞ்சி, பள்ளு, ஏற்றம் முதலிய பாட்டுகளும், இவற்றை ஒத்த மலையாளத்திலுள்ள தமிழ் விருத்தங்களான கிளிப்பாட்டு, வஞ்சி, துள்ளல் முதலியனவும் அழியாமை காண்க. இவற்றின் உயிரை, இவற்றிலுள்ள மக்கள் வாழ்க்கைத் துடிப்பை வியந்தே, இன்றைய புதிய நாடகக் கழகங்களும், பேசும்படக் கழகங்களும் அவற்றை ஆங்காங்கே பயன்படுத்திப் பொதுமக்கள் ஊக்கத்தைத் தூண்டிப் பாராட்டையும் எளிதிற் பெறுகின்றன. மக்கள் விரும்பிய இப்பாட்டுகளைக் கலைஞர் மேம்படுத்திக் கலையை வாழ்வுடன் தொடர்பு படுத்தாது, அதனை இழிவென விளம்பரப்படுத்திக் கலையினின்றும் ஒதுக்கி வைக்கின்றார்கள். ஏனெனில், நம் நாட்டில் இன்று கலைவேறு, கல்வி வேறு என்று இரண்டாகப் பிரிந்தியல்கிறது. இசைக்கலை என்ற பெயரால் பணம் ஈட்டுபவர் அதனை அறிவியலாகவோ, கலையாகவோ எண்ணாமல், தொழிலாக மட்டுமே எண்ணி, அதற்கான தொழில்திறம், தொழில் பசப்புடன் நின்று விடுகின்றனர். அதனைக் கல்வியுடனும், மொழியுடனும், கவிதையுடனும் தொடர்புபடுத்துவது இல்லை. உண்மைக் கலையின் உயிரான மக்கள் வாழ்வுடன் இணைப்பதும் இல்லை. இம்மூன்றும், அதாவது மக்கள் வாழ்வும், தமிழின் இலக்கியச் சுவை அல்லது கவிதையும் அறிவியற் பகுதியும் இணைந்தால்தான் இசைத் தொழில் நிலையில் நில்லாது உயரும். அங்ஙனம் உயரும் காலத்து எழும் இசையே உண்மைத் தமிழிசையாம். அதற்கான முயற்சிதான் தமிழிசை இயக்கம் என்று உணர்தல் வேண்டும். தமிழிசை இயக்கம் அதற்கொரு கருவியேயன்றி ஒரு முடிவாகாது. ஆகவே, அவ்விசைக்கான நெறியிற் செல்லாமல் ஏதோ புரியாத் தெலுங்கை விட்டுப் புரியாத் தமிழில்-பிறமொழி கலந்த உணர்ச்சியற்ற தமிழில் இசைபாடித் தமிழிசை என்பதெல்லாம், தமிழிசை இயக்கத்தின்பாற் படாது; தமிழிசை மயக்கத்தின் பாற்றான் படும் என்க.

கற்றார் ஆதரவும், கலையைத் தொழிலாகக் கொண்டவர் ஆதரவும் இல்லாமல் கலையொழியுமென்பதில் ஐயமில்லை. அங்ஙனம், தமிழ்நாட்டில் ஒழிந்த பழைய தமிழ் நாடகக்கலை இன்று பழந்தமிழ்நாட்டின் பகுதியான மலையாள நாட்டில் இன்றும் ஓட்டந் துள்ளல் என்ற பெயருடன் நிலை பெறுகிறது. அதனைப் பார்ப்போர் அதனைப் பழந்தமிழ் நாடக நூல்களில் எஞ்சியுள்ள சிலப்பதி காரத்துடன் தொடர்புபடுத்துவரா? படுத்தார். ஆனால், உய்த்தாராய்வார்க்கு இவ் இரண்டினுடைய தொடர்பும் புலப்படல் எளிது. தமிழ்நாட்டில் தற்காலக் கொட்டகை நாடகங்களைப் பார்த்தவர், சிலப்பதிகாரத்தைப் பார்த்தால் அது நாடகக் காப்பியமாகவே தோற்றாது. நாடகத்தில் அங்கம், களம் ஆகிய பிரிவு உண்டு. திரைக்காட்சிக்கான தூண்டுதல்கள் உண்டு. கதையின் பாத்திரங்கள் காட்சிகளில் பரந்து உரையாடுவதன் மூலமே கதை நடைபெறும். சிலப்பதி காரத்தில் இஃது ஒன்றையேனும் தொடர்பாகக் காண முடியாது. ஆகவே, அதை நாடகநூல் என்பது வெறும் பாராட்டோடு அன்றி, நாடகம் என்பது இங்கே நாட்டியம் என்றுகூடப் பொருள்படுமோ என்று எண்ணுவர் சிலர்.

ஆனால், சிலப்பதிகாரம் நாடகம் என்னும்போது நாட்டியத்தையே நாடகம் எனக் குறிக்கிறோம் என்று எண்ணுவது தவறு. ஏனெனில், நாடகம் ஒரு கலையாக மட்டும் எண்ணப்படாமல் தமிழிலக்கியத்தில் மூன்று பகுதிகளில் ஒன்றாகக் கருதப்பட்டது. அது வெறும் கலையானால், நாட்டியமானால், அதில் தமிழின் தொடர்பு யாது? அதுதான் எல்லா மொழிக்கும் பொதுவான உடல் சார்புடைய கலையாயிற்றே! அன்றி நாட்டியத்துக்கான தமிழ்ப்பாட்டே நாடகத்தமிழ் என்னின், அதுதான் இசையிலடங்கிற்றே; தனிப்பட நாடகத்தமிழ் என்று கூறப்பட வேண்டுவதில்லையே என்றும் மறுக்க.

பின், சிலப்பதிகாரம் எங்ஙனம் நாடகமாம் எனிற் கூறுதும். இன்றைய நாடகங்களுக்குத் திரைகள் உண்டு. அவை காட்சிக்குக் காட்சி மாற்றப்படுகின்றன. பழைய காலத்து நாடகங்களுக்குத் திரை அழகுக்காக இடப் பட்டதுண்டு. காட்சிக்குக் காட்சி மாறுவதில்லை. மேடை மீது நடிகர் வருவதும், போவதுமே காட்சி மாற்றத்தைத் குறிக்கும். இங்கிலாந்தில் ஷேக்°பியர் காலத்தில் திரை மாற்றம் இல்லை என்றே தோன்றுகிறது. கிரேக்கர் இலக்கியக் காலத்திலும் மேடை நாற்புறமும் திறந்ததொன்றாய் இருந்ததென்று தெரிகிறது. இன்றும் ஓட்டந் துள்ளல் நாற்புறமும் திறந்த மேடையில்தான் நடைபெறுகிறது. தமிழ் நாட்டில் இன்று நடக்கும் தெருக்கூத்துகளில் பல இப்படி நிகழ்வது காணலாம். சிலப்பதிகாரத்தில் ஷேக்°பியர் காலத்தைப்போலப் பின்புறத் திரை மட்டும் இருந்தது. முன் திரையும், திரைமாற்றமும் இல்லை. அதனால்தான் காட்சி முடிவைக் காட்ட ஷேக்°பியர் பாட்டுகள் (அவை எதுகையற்றவை) கணீர் என எதுகையில் முடிகின்றன சிலப்பதிகாரத்தில் காதைகள்’என’ அல்லது ‘என்’ என்று முடிகின்றதும் இக்காரணத்தினாலேயே யாகும். இச் சொற்கள் காட்சிமாற்றத்தைக் குறிக்கும்.

மேலும், இன்றைய நாடகத்தில் நடிகர் பலர். அற்றைய கிரேக்கர் காலத்தில் நடிகர் மிகச் சிலர்; எழுதப்பட்ட நாடகங்களும் அதற்கேற்பச் சில பாத்திரங்களே வரும்படி அமைக்கப் பெற்றிருந்தன. நாடகங்களில் துயர் நாடகங்க ளென்னும் (அவலச் சுவை நாடகங்கள்) வகை (கூசயபநனநைள) தோற்றத்தால் முந்தியது. அவற்றுள் இரண்டு வகை நடிகர் இருந்தனர். ஒருவகைப் பாட்டு மட்டும் படிக்கும் குழாம் (கூட்டிசைக் குழாம்)-(ஊhடிசரள)ஆம். இன்னொன்று பாட்டோடு செய்கையும் அபிநயமும் உடைய தலைவர் ஆவர். குழாத்தினர் பாட்டில் நயமான பகுதி வரும்போது ‘ஆமாம்’ போடவோ, கை தட்டிக் கொக்கரிக்கவோ செய்வர். சிலகால் தலைவன் அரசனாக நடிக்கும்போது, அவர்கள் அவனது அமைச்சர் குழாமாகவோ குடிமக்களாகவோ அமையவும் செய்வர்.

கிரேக்க நாடகத்தின் மிகப் பழைமையான காலத்தில் இம்முதல் நடிகர் கதை சொல்பவராகவும், பிறர் கேட்பவராகவும் இருந்தனர். படிப்படியாக அபிநயமும் நடிப்பும் கலந்தன. பல நடிப்புகளுக்கு முதலில் ஒருவரே நடிகரா யிருந்தனராயினும், படிப்படியாக நடிகர் தொகை அதிகப்பட்டது. கதை கூறும் பகுதிகளும், விரிவுரைகளும் விடப்பட்டன. நாடகம் தோன்றியது இவ்வகையில் தான். இத்தனை மாற்றங்களும் வளர்ச்சிகளும் ஏற்படாத முதல் நிலை நாடகத்தில், இன்றைய நாடகத்தைப் போல, உரையாடல் மட்டுமன்றி, கதைப் பகுதி கூறலும் விரிவுரைகளும் (வருணனைகள்) எல்லாம் காவியத்தில் உள்ளதுபோல மலிந்திருந்தன. அவற்றுள் விரிவுரைகள் உரைநடையாகவும், கதைப் பகுதி செய்யுளாகவும், நாடகப்பகுதி பாட்டு அல்லது இசைப்பாவாகவும், தமிழ்நாட்டில் நிகழ்ந்து வந்தது. இத்தகைய முதற்கால நாடக அமைப்பை உடையதே, முத்தமிழ்க் காவியமான சிலப்பதிகாரம். இதனைப் பின்பற்ற முயன்றேதான் வடமொழியில் உரையிடையிட்ட பாட்டுடைச் செய்யுளாக இயற்காவியங்களான சம்பூக்களும், நாடகமும் எழுதப்பெற்றன. இன்றைய மலையாளத்து ஓட்டந்துள்ளலும் இதில் சற்றுச் சிதைவுற்ற இன்னொரு வடிவேயாகும். அஃது இன்னும் மலையாளத்தில் ஆங்கிலம் படித்தவரால்கூட முற்றிலும் புறக்கணிக்கப்படாது இலக்கியமாகவே நடத்தப் படினும், செயலுலகில் இழிவாகக் கருதப்படலாயிற்று, அவ்விலக் கியத்தைக் கற்றவர்க்கு உதவியாகச் சிலப்பதிகாரம் இன்றும் மலையாளத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டும், மொழி பெயர்க்கப் படாமல் அப்படியே மலையாள எழுத்தில் எழுதப்பட்டு மலையாளப் புலவர் வகுப்பு (வித்துவான்)க்கும் தலைப்புலமை (ஆ.ஹ.) வகுப்புக்கும் பாடப்புத்தகமாக வைக்கப்பட்டும் உள்ள தென்பது கவனிக்கத்தக்கது. மலையாளத்தார் இங்ஙனம் மலையாள இலக்கியத்தின் மேம்பாட்டை உன்னிச் சிலப்பதி காரத்தை ஏற்றனரன்றோ?

அதுபோலத் தமிழ்நாட்டுச் செல்வரும் இவ் ஓட்டந் துள்ளலில் தேர்ச்சி பெற்ற மலையாளிக்குத் தமிழ் கற்பித்தோ, அல்லது தமிழ்ப் புலமையோடு ஓட்டந்துள்ளலும் தமிழ்ச் சிறுவர் சிலர்க்கு ஒருங்கே பயிற்றுவித்தோ, சிலப்பதிகாரத்தை நாடகமாகச் செயற்படுத்தி நடித்துக் காட்டி, அதன் கலைப்பண்பை, அதாவது நாடகப்பண்பைத் தமிழ்நாட்டார் அனுபவிக்கும்படி செய்யலாம். அப்போதுதான் அஃது இன்றுபோல் வெறும் இயற்காவியமாய் வாசிக்கப் படாமல், இசைக்காவியமாய்ப் பாடப்பட்டும், நாடகக் காவியமாய் நடிக்கப்பட்டும், உண்மையாகவே முத்தமிழ்க் காவியமாக விளங்கும். இங்ஙனம் செய்வதால் சிலப்பதிகார ஆராய்ச்சியில் இன்னும் பல அரிய செய்திகள் பொருள் பட விளங்கும். எடுத்துக்காட்டாகச் சிலப்பதிகாரத்தில் காணும் எல்லையற்ற அகண்ட விரிவுரைகள் வாசிப்பவர்க்குச் சலிப்புத் தருவதாயினும், அபிநயத்துடன் நடிக்கப்படின் இதற்காகவே எழுதப்பட்ட தென்பது தெற்றென விளங்கும்.

இதுகாறும் கூறியவற்றால், தமிழிசையின் தொன்மை விரிவு உயர்வு ஆகியவை விளங்கும். முன்னைய அதிகாரம் ஒன்றில் தமிழர் உயர் அறிவுக்கும், கலைப்பண்புக்கும் அவர்கள் மொழியே-மொழியின் சொற்களே சான்று பகரும் என்று கூறினோம். இசை வகையிலும் இது பொய்க்கவில்லை.

உரைநடை, பாட்டு ஆகிய இரண்டுக்குமுள்ள வேற்றுமை என்ன என்று ஆராய்ந்தால், அவற்றுள் உரைநடையில் பேசுபவர் கருத்தை ஒட்டித் தொனி உயர்ச்சி தாழ்வு அலை ஏற்படுகிறது என்றும், பாட்டில் ஒழுங்காகவும், செவிக்கினிமை பயக்கும் அலைகள் ஏற்படுகின்றன என்றும் காணலாம். இவ்விரண்டு அலைகளும் ஒத்துவாராத பாட்டு உயிரற்ற செய்யுளாகவும், ஒத்துவரின் ஓசை நயமுடைய பாட்டாகவும் திகழும்.

பாட்டைவிட இசையில் இவ் ஒலி உயர்வு இன்னும் மிகுதி. முன் கூறிய கருத்து அலை, செய்யுள் அலை ஆகிய இரண்டினுடன், உணர்ச்சி உயர்வு தாழ்வினால் ஏற்படும் உணர்ச்சியலையாகிய மூன்றாவது அலையும் ஒன்று சேர்கின்றது. இம்மூன்றும் ஒன்றை ஒன்று தழுவி நயப்படுத்தி ஏற்படும் இசைப்பே இசை அலையாகும். ஒவ்வோர் அலையும் பிற அலையுடன் இசைந்து நயம் பெறுகின்றது. இவ்விரண்டு கருத்தையும் கொண்டே தமிழில் இசை என்ற அரிய சொல் வழங்குகிறது. பாட்டலை, பொருள் அலை, உணர்ச்சி அலை இம்மூன்றும் கூடிய இசையே இசை எனக் கொண்ட நயம் எத்தனை உயர்வுடையது! தத்துவங் கடந்த பொருளைக் கடவுள் என்ற உயர்பண்பு இதனிலும் காணப்படுகிறதன்றோ!

இப் பண்பு, இன்றும் கெடாது தமிழிசை தனித் தமிழிசையாய் நிலவவேண்டுமாயின், அது தமிழியக்கம் தமிழரியக்கம், தமிழிலக்கிய இயக்கம் ஆகிய அனைத்துடனும் சேர்ந்து ஒன்றுபடுதல் வேண்டும். தமிழ்ப் பண்பற்ற பிற்றைச் சேர்ப்புகளுக்கு - தமிழில் ஊறித் தமிழ்மணம் வீசா வெற்றாரவாரச் சொற்களுக்கு அல்லது நடைக்குத் துணையும் முதன்மையும் தாராது, தமிழர் குருதிச்சூட்டில் விளைந்த தனித்தமிழிசையே பயிலுதல் வேண்டும். அதுவும் தமிழரிடை வேற்றுமை காட்டாத நிலையில், தமிழரிடை ஒரு சாராரையோ, பல சாராரையோ விலக்கித் தம் நலம் பேணுபவர், அல்லது பொதுநலத்துக்காகத் தம் நலத்தை விட்டுக் கொடுக்க மறுக்கும் குழுவினர் கைப்பட்டு அவர்கள் கருவியாகாமல், அது தமிழர், உண்மைத் தமிழரிடைப் பிறப்பு வேற்றுமையறப் பாடுபடும் தமிழர், அல்லது அவ்வேற்றுமை அறும்வரை மேலீடான ஒப்புமை வேதாந்தம் பேசிப் பசப்பி வலியவர் கீழ் மெலியவரைக் கிடத்திவிட்டு வைத்தல் வேண்டும் என்று முயலாத தமிழராலேயே பேணப்பெறுதல் வேண்டும்.

அத்தகைய தமிழிசை - தமிழர் என்ற அகன்ற அடித்தளத்தையும், தமிழ்ப் பண்பு என்ற உயர் கொடுமுடியையும், தமிழர் வாழ்வு என்ற அளவிட முடியா மேடு பள்ளங்களையும், இயற்கைக் காட்சிகளையும் உடைய பெரிய இசை மலையாய்த் தமிழர் நலங்களாகிய ஊற்றுகளுக்கும் தமிழர் வண்மையாகிய ஆறுகளுக்கும் பிறப்பிடமாய், தமிழன்பு என்ற கடலில் அவ்வாறுகளைச் சேர்த்துத் தமிழறிவு என்ற முகிற்குலத்தால் மீண்டும் அன்புநீர் மொண்டு பெய்யப் பெற்றுத் தமிழ்வாழ்வு வளம்பெற ஓங்குதல் வேண்டும். “அந்நாளே தமிழ் வாழ்வின் நன்னாள்; தமிழ் நாட்டினர் வாழ்வின் பொன்னாள்!” அதை அடைய நாம் உயிர்ப்புடன் முயல்வோமாக!

தமிழ் வாழ்க!

அடிக்குறிப்பு

1.  இவ்விடத்தில், கோநகர்ஆண்டுவிழாவின் போது தலைமை தாங்கிய புரட்சிக் கவிஞர் திரு. பாரதிதாசன் அவர்கள் உரை குறிப்பிடத்தக்கது. அவர்கள் கூறியதாவது:- காலஞ்சென்ற பாரதியார் தமிழிசைக்குப் பகைமையாக இரண்டு பொருள்களைக் குறிப்பிடுவார். ஒன்று ஆர்மோனியப் பெட்டி, மற்றது தியாகையர் கீர்த்தனங்கள். இவற்றுள் பின்னது கவிதைகளுக்கும் இசைக்கும் பேரிழுக்கான ஒரு குறை உடையது. செய்யுளுக்கும் இசைக்குமாகச் சொற்களை நற்புலவர்கள் சுக்குமி ளகுதிப் பிலி என்று பிரிக்கக்கூடாது. தியாகையர் தெலுங்கர் தெலுங்கிற்கும் அன்னியர் ஆதலால், பொருள் கெட்டுப் பாவம் சிதையும்படி சொற்களைப் பெய்திருக்கிறார்.

தொகுக்கப்பட்ட-அப்பாத்துரையார்-நூல்கள்-கால-வரிசையில்

1.  குமரிக் கண்டம் 1940-43

2.  நாத்திகர் யார்? ஆத்திகம் எது? 1943

3.  இராவணன் வித்தியாதரனா? 1943

4.  கால்டுவெல் ஒப்பிலக்கணம் 1944

5.  கெஞ்சி 1944

6.  தளவாய் அரியநாத முதலியார் 1944

7.  சிறுகதை விருந்து 1945

8.  மேனாட்டு கதைக் கொத்து 1945

9.  சேக்சுபியர் கதைகள் 1945, 1950, 1954

10. கிருட்டிண தேவராயர் 1946

11. வருங்காலத் தமிழகம் 1946

12. சங்க காலப் புலவர்கள் 1946

13. டேவிட் லிவிங்ஸ்டன் 1946

14 போதும் முதலாளித்துவம் 1946-47

15. குடியாட்சி 1947

16. ஆங்கிலப் புலவர் வரலாறு 1947

17. சமதரும விளக்கம் 1947

18. இரவிவர்மா 1949

19. சுபாசு சந்திரபோசு 1949

20. சங்க இலக்கிய மாண்பு 1949

21. காதல் மயக்கம் 1949

22. பெர்னாட்சா 1950

23. தாயகத்தின் அழைப்பு 1951

24. ஐக்கிய நாடுகளின் அமைப்பு 1952

25. பொது உடைமை 1952

26. சமூக ஒப்பந்தம் 1952

27. ஆங்கில தமிழ் அகராதி 1952

28. வருங்காலத் தலைவர்கட்கு 1952

29. சமூக ஒப்பந்தம் 1952

30. பொது உடைமை 1952

31. ஐன்ஸ்டீன் 1953

32. எண்ணிய வண்ணமே 1953

33. ஜேன் அயர் 1954

34. நிழலும் ஒளியும் 1954

35. தென்னாடு 1954

36. *தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள் 1954

37. ஐனேயை’ள டுயபேரயபந யீசடிடெநஅ 1954

38. டாம் பிரெணின் பள்ளி வாழ்க்கை 1955

39. தென்மொழி 1955

40. திராவிடப் பண்பு 1955

41. நீலகேசி 1955

42. கட்டுரை முத்தாரம் 1956

43. வாழ்வாங்கு வாழ்தல் 1956

44. இதுதான் திராவிட நாடு 1956

45. 1800 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட பழந்தமிழகம் 1956

46. ஹோரேஸ் வால்போல் கடிதங்கள் 1956

47. கதை இன்பம் 1956

48. அறிவுச் சுடர் 1956

49. பொன்னின் தேட்டம் 1957

50. பெஞ்சமின் பிராங்ளின் 1957

51. வாழ்க 1957

52. உலகம் சுற்றுகிறது 1957

53. பேரின்பச் சோலை 1957

54. கன்னியின் சோதனை 1957

55. நல்வாழ்வுக் கட்டுரைகள் 1957

56. திருநிறை ஆற்றல் 1957

57. செஸ்டர் ஃபீல்டின் கடிதங்கள் 1957

58. வியப்பூட்டும் சிறுகதைகள் 1957

59. மன்பதைக் கதைகள் 1957

60. மக்களும் அமைப்புகளும் 1957-58

61. மருதூர் மாணிக்கம் 1958

62. சிலம்பு வழங்கும் செல்வம் 1958

63. மணிமேகலை 1958

64. சரித்திரம் பேசுகிறது 1959

65. வள்ளுவர் நிழல் 1959

66. காரல் மார்க்சு 1960

67. தமிழன் உரிமை 1960

68. மேனாட்டு இலக்கியக் கதை 1960

69. இரு கடற்கால்கள் 1960

70 வாடாமல்லி 1960

71. இருதுளிக் கண்ணீர் 1960

72. காரல் மார்க்ஸ் 1960

73. மலைநாட்டு மங்கை 1961-62

74. புதியதோர் உலகம் செய்வோம் 1962

75. யாழ் நங்கை 1963

76 வளரும் தமிழ் 1964

77. கன்னடநாட்டின் போர்வாள் ஐதரலி 1964

78. வெற்றித் திருநகர் 1964

79. மொழிவளம் 1965

80 குழந்தை உலகம் 1967

81. செந்தமிழ்ச் செல்வம் 1968

82. கொங்குத் தமிழக வரலாறு 1983

83. இந்துலேகா 1988

முதற் பதிப்பிற்கான ஆண்டு இல்லாத நூல்கள்

மறுப்பதிப்பு செய்த ஆண்டு விவரம்:

1.  தமிழ் முழக்கம் 2001

2.  இன்பத்துள் இன்பம் 2001

3.  இந்திய மக்கள் விடுதலை வரலாறு 2002

4.  வாழும் வகை 2002

5.  உலக இலக்கியங்கள் 2002

6.  ஈலியாவின் கட்டுரைகள் 2002

7.  பிறமொழி இலக்கிய விருந்து -1 2003

8.  பிறமொழி இலக்கிய விருந்து 2 2006

9.  சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் 1 2002

10. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் 2 2002

11. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் 3 2002

12. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் 4 2002

13. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் 5 2002

-   தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள் எனும் நூல் இரண்டு பாகங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.

பொருள் அடிப்படையில் தொகுக்கப்பட்ட அப்பாத்துரையம்

[தமிழ் - தமிழர் – தமிழ்நாடு] முதல் பதிப்பு மறுபதிப்பு

1.  வருங்காலத் தமிழகம் 1946 2002 வளரும் தமிழ் 1964 2006 தமிழ் முழக்கம் — 2001

2 தென்மொழி 1955 2001 தமிழன் உரிமை 1960 2001

3.  சரித்திரம் பேசுகிறது 1959 2002 மொழிவளம் 1965 2001

4.  புதியதோர் உலகம் செய்வோம் 1962 2001 (அறப்போர் பொங்கல் மலர்)

[வரலாறு]

5.  சங்க காலப் புலவர்கள் 1945 2003 தளவாய் அரியநாத முதலியார் 1944 2003 கிருட்டிண தேவராயர் 1946 2003 இரவிவர்மா 1949 2003

6.  சுபாசு சந்திரபோசு 1949 2003 கன்னடநாட்டின் போர்வாள் ஐதரலி 1964 2003

7.  டேவிட் லிவிங்ஸ்டன் 1946 2003 ஐன்ஸ்டீன் 1953 2003 ஜேன் அயர் 1954 2003

8.  பெர்னாட்சா 1950 2003 டாம் ப்ரெணின் பள்ளி வாழ்க்கை 1955 2002

9.  பெஞ்சமின் பிராங்ளின் 1957 2008

10. குடியாட்சி 1947 2006 ஐக்கிய நாடுகளின் அமைப்பு 1952 —

இரு கடற்கால்கள் 1960 2002

11. தென்னாடு 1954 2006 இதுதான் திராவிட நாடு 1956 —

12. இந்திய மக்கள் விடுதலை வரலாறு — 2002

13. வெற்றித் திருநகர் 1964 2003

14. கொங்குத் தமிழக வரலாறு 1983 2002

[ஆய்வுகள்]

15. சங்க இலக்கிய மாண்பு 1949 2002 சிலம்பு வழங்கும் செல்வம் 1958 2001 இன்பத்துள் இன்பம் — 2001

16. தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள் -1 1954 2003

17. தென்னாட்டுப் போர்க்களங்கள் -2 1954 2003

18. வாழ்க 1957 2001 உலகம் சுற்றுகிறது 1957 2007

19. மணிமேகலை 1958 2002 செந்தமிழ்ச் செல்வம் 1968 2001 வள்ளுவர் நிழல் 1959 2001

[மொழி பெயர்ப்பு]

20. குமரிக் கண்டம் 1940-43 2002

21. கால்டுவெல் ஒப்பிலக்கணம் 1944 — திராவிடப் பண்பு 1955 2014

22. கெஞ்சி 1944 –

23. பிறமொழி இலக்கிய விருந்து -1 — 2006 எண்ணிய வண்ணமே 1953 —

24. பிறமொழி இலக்கிய விருந்து 2 — 2003

25. தாயகத்தின் அழைப்பு 1952 — காதல் மயக்கம் 1949 —

26 . 1800ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட தமிழகம் 1956 2001

27. ஹோரேஸ் வால்போல் கடிதங்கள் 1956 2002 செஸ்டர் ஃபீல்டின் கடிதங்கள் 1957 2002 ஈலியாவின் கட்டுரைகள் — 2002

28. நீலகேசி 1955 2003 வாழ்வாங்கு வாழ்தல் 1956 கன்னியின் சோதனை 1957 2002 யாழ் நங்கை 1963 —

29. பேரின்பச் சோலை 1957 2003

30. வாடாமல்லி 1960 2004

31. மலைநாட்டு மங்கை 1961-62 2007 இந்துலேகா 1988 2003

[இளையோர் வரிசை]

32. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் -1 — 2002 குழந்தை உலகம் 1967 1982

33. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் - 2 — 2002

34. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் - 3 — 2002

35. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் - 4, — 2002 கதை இன்பம் 1956 —

36. சிறுவர் கதைக் களஞ்சியம் -5 — 2002

37. சேக்சுபியர் கதைகள் - 1 — 2002 சேக்சுபியர் கதைகள் - 2 — 2002

38. சேக்சுபியர் கதைகள் - 3 — 2002 சேக்சுபியர் கதைகள் - 4 — 2002

39. பொன்னின் தேட்டம், 1957 2002 மன்பதைக் கதைகள், 1957 2002 மருதூர் மாணிக்கம் 1958 2004

40. மேனாட்டு இலக்கியக் கதைகள் 1960 2002 மேனாட்டுக் கதைக் கொத்து, 1945 2002 சிறுகதை விருந்து, 1945 — வியப்பூட்டும் சிறுகதைகள் 1965 —

[பொது]

41. அறிவுச் சுடர் 1951 2004 மக்களும் அமைப்புகளும் 1957-58 — நிழலும் ஒளியும் 1949 — நாத்திகர் யார்? 1943 — இராவணன் வித்தியாதரனா? 1943 —

42. கட்டுரை முத்தாரம் 1956 வாழும் வகை — 2002

43. நல்வாழ்வுக் கட்டுரைகள் 1957 2002 திருநிறை ஆற்றல் 1957 2004

44. போதும் முதலாளித்துவம் 1946-47 இருதுளிக் கண்ணீர், 1960 உலக இலக்கியங்கள் — 2002

45. காரல் மார்க்சு 1960 சமூக ஒப்பந்தம் 1952 பொது உடைமை 1952 ஆங்கிலப் புலவர் வரலாறு 1947

46. சமதரும விளக்கம் 1947 2002 வருங்காலத் தலைவர்கட்கு 1952 2002

47. ஆங்கிலம் தமிழ் அகராதி 1952 —

48. ஐனேயை’ள டுயபேரயபந யீசடிடெநஅ 1954 —

கீழ்க்கண்ட நூல்கள் வெளிவந்தும் எங்களுக்கு கிடைக்ககாத காரணத்தால் தொகுப்பில் இடம்பெறவில்லை

1.  அன்னை அருங்குண

2.  அலிபாபா

3.  அன்பின் வெற்றி(கழகம்)

4.  சிந்தாமணி இன்பம்

5.  காங்கிரசு வரலாறு

6.  கூப்பர் கடிதங்கள்

7.  சிங்காரச் சிறு கதைகள்

8.  சேரன் வஞ்சி

9.  காங்கிரசுக்கு ஏன் ஓட்டு செய்ய வேண்டும்

10. இல்லற மாண்பு

11. இருகுழந்தைகள் (ஆசிரியர் கழகம்)

12. கழகச் சிறுகதைகள்(கழகம்)

13. கிருட்டிணதூது சருக்கம் (முத்தமிழ்)

14. மதம் அவசியமா?

15. மேவிழா முழக்கம்

16. ஊழ் கடந்த மூவர்(ஆசிரியர் கழகம்)

17. பாலநாட்டுச் சிறு கதைகள் (ஆசிரியர் கழகம்)

18. புத்தரின் சிறு கதைகள்( கழகம்)

19. திருக்குறள் மணி விளக்க உரை

20. தென்னகப் பண்பு

21. துன்பக்கேணி

22. உயிரின் இயல்பு

23. வகுப்புவாதிகள் யார்?

24. வின்ஸ்ட்டன் சர்ச்சில்

25. வீர அபிமன்யு(ஆசிரியர் கழகம்)

26. யுத்தக் கதைகள்

27. The Mind and Heart of Thiruvalluvar

தமிழ்மண் பதிப்பகம் வெளியிட்ட

** தொகுப்பு நூல்களின் விவரம்**
வ. எண். தொகுப்பு நூல்கள்

1.  சாமி சிதம்பரனார் நூற்களஞ்சியம் 22 நூல்கள்

2.  மயிலை சீனி. வேங்கடசாமி ஆய்வுக் களஞ்சியம் 20 நூல்கள்

3.  அறிஞர் க. வெள்ளை வாரணனார் நூல் வரிசை 21 நூல்கள்

4.  முதுமுனைவர் இளங்குமரனார் தமிழ்வளம் 40 நூல்கள்

5 திரு.வி.க. தமிழ்க்கொடை 26 நூல்கள்

6.  முனைவர் இராசமாணிக்கனார் நூல்கள் 39 நூல்கள்

7.  பாவாணர் தமிழ்க் களஞ்சியம் 52 நூல்கள்

8.  தொல்காப்பியம் (உரைகளுடன்) 15 நூல்கள்

9.  உரைவேந்தர் தமிழ்த்தொகை 28 நூல்கள்

10. கருணாமிர்த சாகரம் 7 நூல்கள்

11. பாவேந்தம் 25 நூல்கள்

12 புலவர் குழந்தை படைப்புகள் 16 நூல்கள்

13. நா.மு.வே.நாட்டார் தமிழ் உரைகள் 24 நூல்கள்

14. கவியரசர் முடியரசன் படைப்புகள் 13 நூல்கள்

15. செவ்விலக்கிய கருவூலம் 15 நூல்கள்

16. இராகவன் நூற்களஞ்சியம் 16 நூல்கள்

17. தமிழக வரலாற்று வரிசை 12 நூல்கள்

18 சதாசிவப் பண்டாரத்தார் 10 நூல்கள்

19. சாமிநாத சர்மா நூல்திரட்டு 31 நூல்கள்

20. ந.சி.க. நூல் திரட்டு 24 நூல்கள்

21. தேவநேயம் 13 நூல்கள்

22. மறைமலையம் 34 நூல்கள்

23. மாணிக்க விழுமியங்கள் 18 நூல்கள்

24. நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார் நற்றமிழ் ஆய்வுகள் 5 நூல்கள்

25. ஐம்பெருங் காப்பியங்கள் 5 நூல்கள்

26. பதினெண் கீழ்க்கணக்கு 3 நூல்கள்

27. நீதி நூல்கள் 2 நூல்கள்

28. முதுமொழிக் களஞ்சியம் 5 நூல்கள்

29. உவமைவழி அறநெறி விளக்கம் 3 நூல்கள்

30. செம்மொழிச் செம்மல்கள் 2 நூல்கள்

31. குறுந்தொகை விளக்கம் (இராகவன் ஐயங்கார்) 1 நூல்

32. சுப்புரெட்டியார் - 3 நூல்கள்

அகராதிகள்

34. தமிழ் இலக்கணப் பேரகராதி (கோபாலையர்) - 18 நூல்கள்

35. யாழ்ப்பாண அகராதி - 2 நூல்கள்

36. வெள்ளி விழாத் தமிழ்ப் பேரகராதி - 3 நூல்கள்

37. ந.சி. கந்தையா அகராதிகள் - 2 நூல்கள்

38. இளங்குமரனார் அகராதிகள் - 2 நூல்கள்

புதிய வெளியீடுகள்

39. வள்ளுவ வளம் 5 நூல்கள்

40. இளவரசு 4 நூல்கள்

41. செந்தமிழ் ஓர் அறிமுகம் 1 நூல்

42. பாரத வெண்பா 1 நூல்

43. சிந்துநாகரிகம் புதிய ஒளி 1 நூல்

44. உலகில் தமிழினம் 1 நூல்

பி. இராமநாதன் 9 நூல்கள்

1.  தமிழரின் தோற்றமும் பரவலும்

2.  தமிழ நாகரிகமும் சிந்துவெளி நாகரிகமும்

3.  தொன்மைச் செம்மொழித் தமிழ்

4.  தமிழர் வரலாறு கி.பி. 600 வரை

5.  தமிழர் வராறு இன்றைய நோக்கில்

6.  உலக அறிஞர்கள் பார்வையில் தமிழ்

7.  இந்தியப் பண்பாட்டில் திராவிடக் கூறுகள்

8.  பன்னாட்டு அறிஞர்களின் பார்வையில் தமிழும் தமிழரும்

9.  தமிழுக்குத் தொண்டு செய்த பிறநாட்டு அறிஞர்கள்